moving on

het gevaar met boude stellingen
is dat ze boud zijn.

Als trouwe lezer weet u wellicht dat er al een poos iets broeit bij Olijf.
En wat ik als "een poos" omschrijf, leek voor u waarschijnlijk een eeuwigheid.
Het zij zo.

Deze blog is ooit gestart uit hartzeer... voor een man die ikzelf definieer als "mijn grote liefde".
Nu...
U kan me in de loop der tijd dür de comprenure hebben gevonden, te naiëf, te melancholisch, te vasthoudend, te Hollywood-film-achtig, te onnozel, te masochistisch, te .... wat dan ook.
Dat is uw goed recht en Olijf is niet degene die u gaat zeggen dat u ernaast zit.

Nog heel even en er zijn drie jaren gepasseerd sinds hij besloot dat Olijf toch niet je dàt was.
Als u ooit gevoeld hebt wat in Olijf omging tijdens en nà dat ding wat men "relatie" pleegt te noemen, dan (her)kent u de pijn die u wellicht ooit zélf hebt gevoeld ergens in uw levensloop.... maar dat terzijde.

Ik keer terug naar de broeikas.
Een mens kan niet eeuwig in treurnis blijven hangen. Sommige lezers hebben "de zaak" van bij het begin van dichtbij meegemaakt, ongetwijfeld al zuchtend en steunend om de steeds terugkerende fouten.
Nogmaals, u heeft waarschijnlijk àl die tijd gelijk gehad.
Olijf heeft ook meer dan eens gezegd "Genoeg is genoeg. Deuren sluiten en verder gaan"... om daarna, dankzij nóg maar eens een loze belofte, op de passen terug te keren.

Wat deze keer zal gebeuren, weet ik - net zoals vroeger - helemaal niet.
Sommige zaken zien er goed uit, andere weer heel wat minder.
Vrienden komen en gaan naargelang de gelegenheden. Olijf probeert daar zo goed als ze kan mee om te gaan.
Wat zeer zeker telt, is dat er een ander soort vastberadenheid in de kiem is. VoorUIT  gaan. Zo min mogelijk achterom kijken en van het verleden enkel de goede lessen onthouden.
Heb ik geen spijt? Jewèl.
Had ik het liever anders gehad? Absoluut.
Kan ik er wat aan veranderen? No way. Ik heb gedaan wat ik kon, met de capaciteiten die ik heb en dat heeft geen ene moer uitgemaakt.

Dus... besluit ik... er waren mooie momenten. Er waren er ook zeer donkere, zeg gerust het kwadraat van de schoontjes. Dat er nóg donkere zullen volgen, calculeer ik voor het gemak even mee in. Gebeurt dat niet, dan heb ik gewoon geluk gehad.

Maar HIJ - hij heette Marc - behoort niet meer tot de realistische mogelijkheden.
Hij was lief, wanneer hij wou. En wanneer hij wou, kón hij het.... zeer goed zelfs.
Wanneer hij niet wou, was hij uiterst gemeen. Spijtig dat hij dat nooit zal beseffen. Maar wat maakt het ook uit?
RIP Marc dus.

Tijd om vooruit te kijken.
De onrust in Olijf's lijf heeft daar alles mee te maken.
Hoewel een pijnresidu nog een poos aanwezig zal zijn (who am I kidding?) weet ik ook met stellige zekerheid dat nieuwe mensen daar niets van zullen merken.
Het verleden ligt - bwah - 95% achter me. En met 95% stel ik me tevreden. Perfectie, lieve lezer, bestààt niet. De resterende 5% acteer ik er gewoon effe bij.
Near perfect is méér dan wat iedere sterveling hier op aard kan en mag verwachten.

Dus met 95% verwerking zwaai ik Marc uit.
Hij weet het niet en het maakt nog weinig uit.

Ik toast op gelukkiger tijden.
Anderen kunnen het, waarom zou Olijf het niet kunnen?