Alles behalve hoogstaande cinema, toegegeven.
Wél de eerste film (en gezien het constante chronische gebrek aan gezamenlijke vrije tijd, één van de weinige films) die ik destijds met "het lief" ging zien.
Ik had kunnen vermoeden dat het een slechte film ging zijn, maar was in een hopeloos romantische bui.
Hij WIST dat hij het niet mooi ging vinden, wegens typishe vrouwenfilm, maar deed dan toch dat effórreke omdat mannen zo'n dingen nu eenmaal doen wanneer ze een meisje proberen te versieren.
Gisteren op TV en Olijf stootte er per ongeluk op.
Wist ik veel - toen - dat in deze scène het verhaal van m'n zogenaamde Groote Liefde ging zitten?
Bitter, die nasmaak, ik kan er niet omheen.
Voor de bezorgde lezer: het gros is verwerkt... min of meer.
Het neemt niet weg dat Olijf zich af en toe blijft afvragen hoe het mogelijk is dat een medemens je zó'n onbetekend gevoel kan geven...
Het maakt niet uit, lieve (vermoedelijk?) volwassen lezer die intussen net als Olijf weet dat het leven en haar liefdes (en vooràl het verlies ervan) er niet gemakkelijker op worden met de jaren,... het maakt niet uit hoe overtuigd je van jezelf vindt dat je "waardig" bent, gewéldig, fantàstisch en "veel te goed voor die rotzak".... Soms, langs een achterpoortje dat je per ongeluk had laten openstaan omdat je éventjes onoplettend was, sluipt de gedachte van wegwerpbaarheid binnen.
Dat je niet goed genoeg was, teveel fouten maakte en dat zovelen anderen te verkiezen zijn boven jou...
Geen fijn gevoel.
En wéten dat het niet wààr is...
Maar die donkere wolk blijft je een hele dag volgen tot je gaat wensen dat de nacht snel valt.Want morgen is een andere dag.
Want geen van alle verdienen die macht.
Vrouwen!...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten