één trimester

4 april

Het is vandaag precies één trimester geleden sinds ik afscheid nam van m'n vader.
Het was 6 uur in de ochtend toen ik wakker schoot en het verdacht stil vond, ondanks het reutelend geluid van de zuurstofmachine. Er ontbràk iets... en dat was het geluid van m'n vader's moeizame ademhaling.
Greep meteen z'n hand ... en voelde dat die koud was.

Ik heb sinds die dag nog heel veel aan hem gedacht. Flarden waarvan ik dacht "Zo wil ik hem graag typeren". Maar dat is nog niet gebeurd. Daar zijn een boel redenen voor.
Enkele daarvan zijn
afscheid
afscheid
en afscheid.

Als je te vaak op korte tijd dierbaren uit je leven ziet verdwijnen, op welke manier dan ook, ... dan sluit je je even af om de "zaak" te verwerken, veronderstel ik.

Het gaat niet slecht hoor, met Olijf. Verre van zelfs.
Als ik even snel denk aan slachtoffers van aardbevingen, tsunami's, dreigende kernrampen, bloedige staatsgrepen en méér van dat moois, dan heb ik geen klagen.
Dichter bij huis zie ik anderen die hun leven maar niet op het goede spoor krijgen door keer na keer domme strategische zetten te doen of telkens weer dezelfde fouten te maken.

Olijf is op sommige vlakken ook een onnozele recidivist.
De laatste weken ziet het ernaar uit dat de ogen van m'n hart zijn open gegaan. Die van het hoofd hadden alles al làng gezien maar dat weemoedige hart van me bleef koppig vasthouden aan strohalmen. Ooit wil ik daar eens wat over schrijven maar de realiteit is.... dat ik nu geen tijd heb.
Places to go, people to see.
En dat doen we dan maar, nog steeds een beetje in afgezonderde modus.
Wat en wanneer geschreven wordt, zal afhangen van tijd, inspiratie en relevantie.

Op deze (voorlopig nog) grijze maandag 4 april wens ik u allen een fijne dag :)