Net zoals alle voorbije dagen - zeg maar gerust de hele maand april en zelfs een flink stuk maart erbij - belooft het een zonnige dag te worden. Met schuchtere start, dat wel, maar de weermensen hadden het beloofd.
En Olijf - klein kind als het op zon aankomt - gelooft.
M'n zussen zijn nog het land uit... denk ik... tot ik om een uur of 10 telefoon krijg van C die blijkbaar om middernacht was teruggekeerd uit Venetië met dochter G.
Olijf heeft een afspraak gemaakt om mama te gaan halen voor een zondag thuis en ik kijk er eerlijk gezegd stevig tegenaan.
Deze week liet de verzorgende staf weten dat het tijd was om mama naar de "gevreesde" afdeling te verkassen.
Goed nieuws, zou een normaal redenerend mens zeggen, want de "gevreesde" afdeling is een ópen afdeling en deze "promotie" betekent alléén dat het beter gaat met mama.
Maar mama was het daar niet mee eens.
Yep, waar ze nu zat, was het de hel, zoals ze zei. Geen vrijheid om te gaan en staan waar ze wilde en een bijzonder klein groepje ouderen, die allen stevig dementerend zijn. Maar waar ze nu is, krijgt iedereen veel aandacht...
In de andere afdeling is de groep groter en de aandacht kleiner. Plus het vooruitzicht om een kamer te delen.. niet meteen iets wat je wil als volwassen mens... zoveel begrijp ik wel.
Toch... de vrijheid om een wandeling te maken wanneer het je uitkomt, vind ik al een grote stap vooruit.
Maar mama somt het ene "probleem" na het andere op. Voorgestelde oplossingen of tegenwerpingen schijnt ze niet te willen horen.
M'n bezoek op donderdagavond verloopt in compleet mineur.
Niet verwonderlijk dus als ik opkijk tegen het zondagnamiddag-samenzijn.
Na wat klussen in de tuin maak ik me klaar om te vertrekken.... met lood in de schoenen.
Hoe ga ik het zeven uren volhouden met geklaag, gekreun en gesteun? Hoe ga ik m'n kalmte bewaren?
Ik word al bij voorbaat boos op mezelf omdat ik wéét dat m'n lont erg kort staat als het op zeuren en klagen aankomt. Geconditioneerde reflexen mag je gerust zeggen.
Van vreemden verdraag ik gek genoeg veel meer.... niet eerlijk...
Groot is mijn verbazing wanneer ik een redelijk montere mama aantref. Ze heeft zichzelf mooi aangekleed en de uitdrukking op haar gezicht, zelfs haar algehele houding geeft me moed.
Op weg naar huis hebben we het nog even moeilijk maar eens thuis gearriveerd, valt alles vrij snel in de plooi.
"Thuis" is écht wel thuis... in het ouderlijke huis. Het huis dat intussen al drie maanden onbewoond is.
Vorige week bezochten we het samen voor de eerste keer en dat viel dik mee.
Deze keer brengen we er de hele namiddag door.
Olijf zet de tuinzetels uit, mama gaat nog even kledij sorteren. Toegegeven, het wordt snel een onoverzichtelijke boel in de slaapkamer mààr ze neemt het heft in handen en dat is voor dochterlief al meer dan genoeg.
Zus C komt langs met nichtje G, we praten gemoedelijk, G speelt kokje, ma drinkt voorwaar zelfs een fris pintje.
Ik kan m'n ogen niet geloven!
Na zus' vertrek eten we gezellig in de tuin, rapen nog wat zomerkledij bij elkaar en plannen we een ijsje bij Chantal... for your information... de beste cremerie van heel België :)
Helaas merken we dat het later is dan we dachten. Om halfnegen moeten we terug op post zijn en het is al halfacht.
Tóch dat ijsje forceren en dan terug naar... de afdeling.
Mama heeft m'n paaszondag mooi gemaakt. Veel mooier dan ik me kon voorstellen. Er waren momenten dat ik m'n mama van vroeger terug zag... en méér kon ik niet wensen. Misschien is er tóch nog hoop....
In de afdeling hoor ik dat morgen "weekenduitgang" geldt. Verdorie, paasmaandag, het was me volledig ontschoten.
Even twijfel ik. Maandag hou ik graag voor mezelf.
Maar de herinnering van vandaag wil ik nog even vasthouden. De gedachte om mama een hele paasmaandag alleen opgesloten achter te laten... net nu ze het goed doet... nee, dat laat m'n binnenste niet toe.
Dus stel ik het voor, vóór ik me kan bedenken.
Ze pruttelt even tegen omdat ze "het me niet wil aandoen", nóg een dag met haar te moeten doorbrengen.
Ik maak haar duidelijk dat aangename momenten nooit "van de moetes" zijn, integendeel... in de hoop dat ook zij opnieuw leert begrijpen dat positief gedrag beloond wordt.
Paasmaandag wordt dus mamamaandag. Wie weet, ... aan zee?
We zullen zien.
Olijf is dankbaar voor onverwachte momenten als deze paaszondag.
 |
| het halve dorp bij Cremerie Chantal :) |
Op dagen als deze durf ik héél even héél stilletjes hopen dat het allemaal nog goedkomt.
Dat m'n ouderlijk huis opnieuw bewoond zal zijn. Een tijdslimiet plak ik er niet op.
En eerlijk?.... de kans is klein.
Alternatieven worden intussen óók onderzocht.
Maar hoop geef ik nooit op, nooit helemaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten