Lees even mee: het leven online.
op zoek naar een stijlvolle vrouw die graag van de grote en kleine dingen geniet en dit 7 dagen op 7,het leven is al kort genoeg.Humor ,droog graag en het leven niet al te ernstig nemen zijn pluspunten. Waarden (goede opvoeding) en respect aanzie ik als heel belangrijk in een hechte relatie...Foto' in contactlijst .Heb ook interesse in interieur,van Engelse stijl in combinatie met design tot strak modern,kook héél graag zelf voor vrienden en partner uiteraard :-)
Kledingstijl: stijlvol,sportief,afhankelijk van bestemming....draag ook graag eens een kostuum
Hobby's: lekker koken, ster(ren)restaurant bezoeken, welness...
Waar ik het meeste van hou: gezellig met 2 ,eten ,drinken en praten,een goéd glas wijn,petekind ,dessertwijn,antiek én design
Wat ik het meeste haat: slechte restaurants :-), mensen met een dubbele agenda,muggezifsters,alle dagen in een zetel naar tv kijken......
Dit is de weldedelgeëerde "Brut Rosé".
Classy guy, right?
Stijlvol, Goéd glas wijn (Olijfnoot: mét accent, mocht "ons" goed per ongeluk van een ander niveau zijn dan "zijn" goed), ster(ren)restaurants (Olijfnoot2: alweer....goed is niet goed genoeg... meervoudige sterren zijn een absoluut minimum), antiek, design, waarden en goede manieren.
nu dit.
haha
eerlijk is eerlijk : als iedereen doet wat jij doet is het eerlijk (foto),hoe dom kan je zijn op je 45 ste ,praat uit de kleuterklas
Het duurde even - met punctuatie, hoofdlettergebruik enzomeer - vooraleer ik kon volgen.
En eerlijk gezegd, ik kan nog steeds niet volgen.
Maar het lijkt me dat schrijver niet onder de indruk was.
Dat hoeft ook niet. Indruk maken is niet het punt. Je zoekt, kijkt, leest en beslist of de persoon in kwestie je iets "zegt". Indien ja, prima. Indien neen, op naar de volgende.
Maar goed. Dit was de mail.
Initiële reactie: een half zinnetje terugsturen?
Wel kijk... het geluk was aan Olijf's kant (impulsiviteit vanzelf onderdrukt... oef :))
De moedige schrijver, de heldhaftige màn der mannen had antwoorden onmogelijk gemaakt.
(toegegeven, Olijf is blij dat antwoorden niet kón... oef, driewerf oef :))
Samengevat: effe gratuit kritiek spuien en dan verstoppertje spelen.
Ach ja. Dàt soort heb je blijkbaar overàl.
Maar goed.
Mijn punt?
Brut Rosé. De mail was van deze classy guy.
Wat ben ik blij dat hij waarden en goede manieren zo hoog in het vaandel draagt.
Ik wil me even bijscholen, gewoon voor het plezier. Brut rosé... valt dat door den band genomen onder de goéde wijnen?
.....
Weet u?
Deze heer is zoveel aandacht niet waardig. Waarom er dan een post aan wijden?
Om deze reden.
Olijf maakt er een punt van om iedere dag minstens één persoon een goed gevoel te geven. Dat kan met iets zo kleins als een complimentje over een jurk, een goed gedane taak of even vragen hoe het met je gaat. Gewoon één persoon een fijn gevoel geven. Liefst twee en nog beter drie.
Waarom er mensen rondstruien op deze aardkloot die erop stààn om iemand een slecht gevoel te geven (en dan wegduiken om zelf buiten schot te blijven...toppunt van moed).. dat ontgaat me.
Sterker zelfs, het gaat m'n verstand volledig te boven.
Had Olijf een slecht gevoel?
Yep. Ongeveer drie seconden lang omwille van wat er geschreven stond.
En daarna nog een half uur pùùùùùr omdat zulke kl*ten bestaansrecht hebben.
M'n "troost" in dit onnozele verhaal...: er móeten er een paar rotte tussen zitten om de zoete des te meer te appreciëren.
zaterdag 30 april 2011
vrijdag 29 april 2011
Man gezocht :)
Vrijdagochtend 29 april
Olijf is wakker... veel te vroeg.
Gisteravond zocht ik de bedstede nóg maar eens véél te vroeg op
en hoewel voldoende slaap niet ongezond is, heeft het vervelende bijwerkingen: vanochtend werd ik wakker om 5 uur.
Een ietwat vreemde gedachte wilde me maar niet loslaten.
Het gasvuur, het oude ouderlijke gasvuur om heel precies te zijn. Een goeie ouwe (intussen bijna antieke) Nestor Martin.
M'n hele leven heb ik dat gasvuur gekend.
Het stond in de keuken van m'n ouders. Zo'n twintig jaar geleden wisselden ze het in voor een nieuwer model, maar om één of andere reden werd het oude niet van de hand gedaan. Wààr het precies heen ging, herinner ik me niet, maar bizar genoeg vond het z'n weg terug naar mij toen ik in m'n huidige huis ging wonen.
Vorig jaar kocht ik me iets nieuws, zoals de trouwe lezer zich misschien nog herinnert.
De Nestor verdween "even" in mijn garage. Ik zou zien of ik het nog van de hand kon doen.
...
Even was - ik had het moeten weten - te interpreteren op z'n Olijfs... voor onbepaalde, maar bijna zeker lànge, tijd.
Rien ne plus définitif que le provisoir schoot me nog even door het hoofd.
Een hele zomer stond het pal midden in de garage. Met heel veel moeite had ik het daar helemaal op m'n eentje heen gekregen.
In de winter wilde ik m'n auto terug een schuilplaats geven en sleurde ik Nestor weer "even" terug de tuin in. Netjes overdekt met een plastic hoes ... en ik zou het ten gepaste tijde wel verwijderen....
Alweer even...
Om 5 uur vanochtend schoot Nestor m'n hoofd binnen.
"Wèg moet-ie, en wel vandààg!"
In m'n hoofd zag ik mezelf sleuren en trekken aan het fornuis, van de tuin in de garage naar de auto en uiteindelijk IN de auto.
Enkele keren draaide ik me om. Vijf uur in de ochtend is een belachelijk uur om met zulke gedachten te spelen. "Draai je om en slaap verder" zei ik tegen mezelf.
Maar Nestor bleef: van de tuin in de garage naar de auto en IN de auto.
Rond zessen gaf ik de strijd op. Dons met een zwier van me afgegooid, slaapprut uit de ogen gewreven en werkplunje aan.
Olijf begon te sleuren.
Van de tuin in de garage.
Van de garage naar de auto.
....
Er was iets mis met m'n scenario... tot ààn de auto was redelijk vlot gegaan.
IN de auto... dat kon ik niet alleen.
Ik hèb in m'n tijd nochtans al huzarenstukjes gedaan. Tours de force waar ik nadien (vaak met half gebroken rug) met trots op terugkeek.
Een mens wordt ouder, moet ik nu toegeven... de wil ís er nog wel maar de grip wordt zwakker, ... samen met de rug en alle spieren die in dit geval moeten meewerken.
Misschien had ik het enkele jaren óók niet gekund maar dat maakte m'n rekening vandaag niet.
Nestor stond aan m'n auto en ik zou verdómd wezen als hij terug in de garage moest.
Denk denk denk... wie ken ik hier in m'n buurt die mij kan helpen?
In sneltempo overliep ik de mogelijkheden.
Achterbuur is van het hoogwaardigheidbeklederstype (of daar wil hij althans voor doorgaan). Met z'n driedelig pak zag ik hem z'n handen niet vuilmaken. Olijf zou overigens liever doodvallen dan hèm om een gunst te vragen.
Buur met mooie tuin is gepensioneerd en ook eerder gedistingeerd... nope... afgeschreven.
Overbuur 1 is een lieve man maar ziet eruit alsof hij een zeer zwakke rug heeft. Nee dus.
Overbuur 2 zit in de bouw.... hmmmmm... idee :)
Intussen was het ruim halfzeven. Zou overbuur 2 al wakker zijn? Moeten die bouwvakkers niet voor dag en dauw op pad?
In m'n straat zag ik z'n pickuptruck nog staan. Hij was dus nog thuis.
Olijf ging verder met haar missie, die er op dit punt uit bestond om nonchalant op de loer te gaan staan tot de gordijnen aan de overkant open gingen.
Nonchalant loeren in de ochtend doe je overigens zó: als een halvegare op een ontieglijk uur onkruid wieden in je voortuin.... :)
Zodra het moment dààr was, trok ik m'n stoute schoenen aan en klopte zachtjes op de voordeur. Deurbel leek me op dat moment nog niet gepast. Wie wil nu om kwart voor zeven de deur horen rinkelen?
Buurvrouw, ook voorzien van slaapprut, kwam open doen. Of haar man het erg zou vinden om me straks, vooraleer weg te rijden, even met het fornuis te helpen.
Mevrouw beloofde in haar man's plaats dat hij dat wel even zou flikken.
Heerlijk soms om te zien hoe koppels zodanig vergroeid geraken dat ze beloften maken in andermans naam.
Halfacht: buurman belt aan, Olijf snelt naar buiten en naar de auto.
Minder dan een halve minuut. Vijftien seconden schat ik eigenlijk. Zo lang duurde het om met z'n tweetjes Nestor te rusten te leggen in m'n wagen.
Kijk...
een vrouw heeft een man nodig. Op z'n minst SOMS.
Al was het maar om zware gewichten te verslepen :)
Straks op het werk heb ik wel 4 mannen om me te helpen. Olijf zal niet eens haar handen uit de mouwen moeten halen...
RIP Nestor....
donderdag 28 april 2011
groeiende
terwijl iedere dag vooruit gaat en eindigt
terwijl Olijf zichzelf probeert wijs te maken dat het niet erg is om te missen, zolang er iets uit geleerd wordt
kom ik deze tegen...
"Never allow someone to be your priority while allowing yourself to be their option" ~ Mark Twain
Ik moet u (en mezelf) niet zeggen dat het één van mijn lessen hoort te zijn.
Ik zie dat en ik noteer dat.
Binnenin vécht het nog, want lange tijd leek het er niet op dat Olijf maar een optie was... tot ze dat wèl werd.
En - worstelend om het wangedrag van éne niet te projecteren op dat van véle anderen - krijg ik schrik.... dat ik dat wél zal doen, willens nillens.
Ach... de jonskes denken allemaal dat het gemakkelijker wordt met het ouder worden.
Niets lijkt me minder waar.
Hoe meer je nadenkt, hoe minder je weet... uiteindelijk.
SuX Big Time
terwijl Olijf zichzelf probeert wijs te maken dat het niet erg is om te missen, zolang er iets uit geleerd wordt
kom ik deze tegen...
"Never allow someone to be your priority while allowing yourself to be their option" ~ Mark Twain
Ik moet u (en mezelf) niet zeggen dat het één van mijn lessen hoort te zijn.
Ik zie dat en ik noteer dat.
Binnenin vécht het nog, want lange tijd leek het er niet op dat Olijf maar een optie was... tot ze dat wèl werd.
En - worstelend om het wangedrag van éne niet te projecteren op dat van véle anderen - krijg ik schrik.... dat ik dat wél zal doen, willens nillens.
Ach... de jonskes denken allemaal dat het gemakkelijker wordt met het ouder worden.
Niets lijkt me minder waar.
Hoe meer je nadenkt, hoe minder je weet... uiteindelijk.
SuX Big Time
maandag 25 april 2011
Online perikelen herbezocht...
U hebt geluk.
Olijf heeft zich weer online gesmeten.
Tja, een mens alleen moet IETS doen, de oude vrienden geraken van 't straat en hebben (zeer begrijpelijkerwijs, begrijpt u me niet verkeerd) andere dingen te doen dan hun single vriendin te entertainen.
U hebt geluk, want vóór u staat wellicht een periode waarin Olijf zich met enige regelmaat (al dan niet) grof gaat uitlaten over het andere geslacht.
Ik zou fél overdrijven, mocht ik beweren al heel wat watertjes te hebben doorzwommen als het op het manvolk aankomt.
Sad but true... in de herenwereld ben ik nét geen groentje, maar het scheelt niet veel :)
In de hoop niet meer dezelfde fouten te maken als in het verleden heb ik me zowaar bijgeschoold in het mannelijk brein, althans dat hoop ik toch. Kwestie van teleurstellingen te vermijden, ze niet als zodanig te aanzien of er gewoon vierkant mee te leren lachen.
Zonder de "concurrentie" echt te hebben bekeken, doet een Olijf toch haar best om er (hopelijk) uit te springen.
Dooddoeners als "ik ben niet hopeloos op zoek", "Ik ben een dame die weet wat ze wil en ook wat ze niet wil" en "In de eerste plaats op zoek naar een vriendschap en wie weet wordt het nèt dat beetje meer"... mijd ik als de pest.
Lees 10 profielen en je kan er donder op zeggen dat 9 ervan minstens één van deze zinnen hebben genoteerd.
De meesten onder u kennen me intussen waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat 13 in een dozijn me koude rillingen bezorgen...
Waarmee u me nóóit zal horen beweren dat Olijf een speciàle is... verre van.
Hoewel...
Tijdens één van m'n gedachtenspurts (toevallig vanochtend in de auto) overliep ik even de klachten van enkele (ahum) heren uit m'n verleden. Vermits moeilijk doen, alles per definitie fout opvatten en dus ononderbroken vitten en boos worden als meneer geen gedachten kan lezen tegenwoordig als "vrouwelijk normaal" wordt beschouwd.... zou ik mezelf bijna als speciaal gaan omschrijven :)
Wat een nek, hoor ik u denken.
Doe gerust.... ik zit maar wat met mezelf te lachen :)
Olijf heeft dus opnieuw een profiel. Triest misschien maar een mens (lees: een Olijf) doet wat ze kan.
Ikzelf ben intussen al gewoon blij als ik zulke dingen luidop durf toe te geven.
Het profiel is nog maar enkele dagen oud en het verschaft me alweer blogmateriaal.
Ooit plaatste ik hier foto's van dames en heren die.... (ik wil me mild uitdrukken)... niet echt aan m'n standaard voldeden. Deze keer doe ik het foto-loos.
De wereld mag gerust weten dat Olijf - weliswaar op zo vriendelijk mogelijke manier - duidelijk maakt niet te antwoorden op fotoloze profielen. En zie... ruim de helft van de schrijvers leest daar vlotjes over.
Eéntje kreeg me zover om op enkele korte mails te antwoorden. Dat had alles te maken met de hint van intelligentie en doordachtheid van genoemd personage. Toen ik echter aandrong op een foto, ontving ik een link die me deed huiveren.
Niet dat heerschap zodanig mottig was. Nee... meneer vond het blijkbaar een uiting van humor om een filmpje te tonen waarop z'n originele foto in luttele seconden een verouderingsproces onderging tot aan het moment van z'n aardse ondergang.
Ronduit griezelig.
Voor een Olijf die niet eens naar bepaalde muzieknummers luistert omdat ze een deprimerende ondertoon hebben, was het filmpje nét iets te "doordacht".
Einde conversatie.
Het aantal mensen die "het" meent te kunnen klaren met een halvezinmail blijft me ook verbazen.
No reply, sorry.
Sommigen komen meteen straight to the point. Ze pikken één woordje uit m'n profiel, gebruiken dat als kapstok en plakken er in de tweede (en tevens laatste) zin meteen een voorstel tot ontmoeting aan vast.
Voor de eenvoud (en omdat ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik nix persoonlijk mag nemen) ga ik er even van uit dat het niet specifiek Olijf is die er "gemakkelijk" uit ziet. Ik neem simpelweg aan dat deze heren al succes hebben geboekt met een tesimpelvoorwoorden openingszin en alevenlamme sluitzin. Voortbordurend op eerder succes is het normààl, neem ik aan, dat ze dit keer op keer "doen".
Olijf is niet onder de indruk en gaat niet in op de kant-en-klare invitatie.
Voorlopig heb ik mezelf de luxe veroorloofd om een leeftijdscategorie kenbaar te maken binnen dewelke ik wens te circuleren. Hovaardig misschien, maar pas afgestudeerden of lang gepensioneerden wil ik zomogelijk én voorlopig nog even links laten liggen.
Met de "jongskes" krijgt Olijf al snel een moedergevoel waarbij ik niet kan weerstaan aan de drang om duurzame levenslessen mee te delen. Van de "oudjes" verwacht ik dat ze hetzelfde zullen doen met mij.
Vandaar een grove begrenzing kwa leeftijd.
Alwéér een detail dat in het bijzonder de pensioengerechtigden niet schijnt te deren.
Ik stel me "grof" op en antwoord niet.
Tenslotte de ontrouwen.
Gehuwd, samenwonend of in een relatie publiceren ze een substantieel profiel waarin ze vragen om passie in discrete omstandigheden. Sommigen hinten zelfs naar SM-toestanden.
Arme ventjes, denk ik dan... zooooooo moeten afzien met je vrouwtje. Tuuuuuurlijk zal Olijf even stoeipoesgewijs op uw mail reageren.... NOT!
Oh! Bijna vergeet ik de knipoogjes.
Scenario: man leest profiel (ik neem aan dat ze lezen en niet enkel prentjes kijken...), man stuurt knipoog. Man verwacht... wat precies?
Een mail om te bedanken voor het knipoogje?
Een knipoogje terug?
En wat zou man dan doen? Wéér terug knipogen?
I don't get it.
Het heeft overigens enige dagen geduurd (rust roest, zeggen ze niet onterecht) vooraleer ik doorhad dat geen énkele mail tot hiertoe een vraag bevatte (naast de rechttoe rechtane invitatie tot een no nonsense meet & greet).
Hieruit besluit ik dat
OF de omschrijving van mezelf zódanig volledig is dat "men" me meteen denkt te kennen
OF het bijzonder weinig uitmaakt wie of wat je bent, als je er maar half goed uitziet...
Holbewoners.... een gedachte die me al enkele keren door het hoofd schoot... :)
Ach... ik moet niet klagen. Vandaag herinner ik me zeer duidelijk het profiel dat destijds m'n aandacht trok. Vrijgezel, zonder kinderen, universitair geschoold, 2 jaar jonger + 5 cm hoger dan in werkelijkheid én gesteld op eerlijkheid en openheid. De realiteit, zo ontdekte ik veel te laat toen m'n hart verkocht was, bleek heel anders. "Vrijgezel" bleek het enige woord van waarheid te zijn in het hele profiel. De mantel der liefde heeft jaren overuren gedraaid....
Het meest voorkomend leugentje om bestwil bij mannen, heb ik ergens gelezen, heeft te maken met hun gestalte. Minimum 3 cm worden erbij gefantaseerd. Op verdienstelijke tweede plaats komt de jobomschrijving. Een bediende met part-time secretaresse noemt zichzelf al gauw manager. Klinkt stukken beter.
Vrouwen doen niet onder voor hun mannelijke collega's. Leeftijd en gewicht schijnen steevast te worden "onderschat".
Een mens mag niet achterdochtig worden bij deze wetenswaardigheden...
Hoe het ook zij....De strijd is weer begonnen, dames en heren.
Ik hoop tot uw aller hilariteit :)
Olijf heeft zich weer online gesmeten.
Tja, een mens alleen moet IETS doen, de oude vrienden geraken van 't straat en hebben (zeer begrijpelijkerwijs, begrijpt u me niet verkeerd) andere dingen te doen dan hun single vriendin te entertainen.
U hebt geluk, want vóór u staat wellicht een periode waarin Olijf zich met enige regelmaat (al dan niet) grof gaat uitlaten over het andere geslacht.
Ik zou fél overdrijven, mocht ik beweren al heel wat watertjes te hebben doorzwommen als het op het manvolk aankomt.
Sad but true... in de herenwereld ben ik nét geen groentje, maar het scheelt niet veel :)
In de hoop niet meer dezelfde fouten te maken als in het verleden heb ik me zowaar bijgeschoold in het mannelijk brein, althans dat hoop ik toch. Kwestie van teleurstellingen te vermijden, ze niet als zodanig te aanzien of er gewoon vierkant mee te leren lachen.
Zonder de "concurrentie" echt te hebben bekeken, doet een Olijf toch haar best om er (hopelijk) uit te springen.
Dooddoeners als "ik ben niet hopeloos op zoek", "Ik ben een dame die weet wat ze wil en ook wat ze niet wil" en "In de eerste plaats op zoek naar een vriendschap en wie weet wordt het nèt dat beetje meer"... mijd ik als de pest.
Lees 10 profielen en je kan er donder op zeggen dat 9 ervan minstens één van deze zinnen hebben genoteerd.
De meesten onder u kennen me intussen waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat 13 in een dozijn me koude rillingen bezorgen...
Waarmee u me nóóit zal horen beweren dat Olijf een speciàle is... verre van.
Hoewel...
Tijdens één van m'n gedachtenspurts (toevallig vanochtend in de auto) overliep ik even de klachten van enkele (ahum) heren uit m'n verleden. Vermits moeilijk doen, alles per definitie fout opvatten en dus ononderbroken vitten en boos worden als meneer geen gedachten kan lezen tegenwoordig als "vrouwelijk normaal" wordt beschouwd.... zou ik mezelf bijna als speciaal gaan omschrijven :)
Wat een nek, hoor ik u denken.
Doe gerust.... ik zit maar wat met mezelf te lachen :)
Olijf heeft dus opnieuw een profiel. Triest misschien maar een mens (lees: een Olijf) doet wat ze kan.
Ikzelf ben intussen al gewoon blij als ik zulke dingen luidop durf toe te geven.
Het profiel is nog maar enkele dagen oud en het verschaft me alweer blogmateriaal.
Ooit plaatste ik hier foto's van dames en heren die.... (ik wil me mild uitdrukken)... niet echt aan m'n standaard voldeden. Deze keer doe ik het foto-loos.
De wereld mag gerust weten dat Olijf - weliswaar op zo vriendelijk mogelijke manier - duidelijk maakt niet te antwoorden op fotoloze profielen. En zie... ruim de helft van de schrijvers leest daar vlotjes over.
Eéntje kreeg me zover om op enkele korte mails te antwoorden. Dat had alles te maken met de hint van intelligentie en doordachtheid van genoemd personage. Toen ik echter aandrong op een foto, ontving ik een link die me deed huiveren.
Niet dat heerschap zodanig mottig was. Nee... meneer vond het blijkbaar een uiting van humor om een filmpje te tonen waarop z'n originele foto in luttele seconden een verouderingsproces onderging tot aan het moment van z'n aardse ondergang.
Ronduit griezelig.
Voor een Olijf die niet eens naar bepaalde muzieknummers luistert omdat ze een deprimerende ondertoon hebben, was het filmpje nét iets te "doordacht".
Einde conversatie.
Het aantal mensen die "het" meent te kunnen klaren met een halvezinmail blijft me ook verbazen.
No reply, sorry.
Sommigen komen meteen straight to the point. Ze pikken één woordje uit m'n profiel, gebruiken dat als kapstok en plakken er in de tweede (en tevens laatste) zin meteen een voorstel tot ontmoeting aan vast.
Voor de eenvoud (en omdat ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik nix persoonlijk mag nemen) ga ik er even van uit dat het niet specifiek Olijf is die er "gemakkelijk" uit ziet. Ik neem simpelweg aan dat deze heren al succes hebben geboekt met een tesimpelvoorwoorden openingszin en alevenlamme sluitzin. Voortbordurend op eerder succes is het normààl, neem ik aan, dat ze dit keer op keer "doen".
Olijf is niet onder de indruk en gaat niet in op de kant-en-klare invitatie.
Voorlopig heb ik mezelf de luxe veroorloofd om een leeftijdscategorie kenbaar te maken binnen dewelke ik wens te circuleren. Hovaardig misschien, maar pas afgestudeerden of lang gepensioneerden wil ik zomogelijk én voorlopig nog even links laten liggen.
Met de "jongskes" krijgt Olijf al snel een moedergevoel waarbij ik niet kan weerstaan aan de drang om duurzame levenslessen mee te delen. Van de "oudjes" verwacht ik dat ze hetzelfde zullen doen met mij.
Vandaar een grove begrenzing kwa leeftijd.
Alwéér een detail dat in het bijzonder de pensioengerechtigden niet schijnt te deren.
Ik stel me "grof" op en antwoord niet.
Tenslotte de ontrouwen.
Gehuwd, samenwonend of in een relatie publiceren ze een substantieel profiel waarin ze vragen om passie in discrete omstandigheden. Sommigen hinten zelfs naar SM-toestanden.
Arme ventjes, denk ik dan... zooooooo moeten afzien met je vrouwtje. Tuuuuuurlijk zal Olijf even stoeipoesgewijs op uw mail reageren.... NOT!
Oh! Bijna vergeet ik de knipoogjes.
Scenario: man leest profiel (ik neem aan dat ze lezen en niet enkel prentjes kijken...), man stuurt knipoog. Man verwacht... wat precies?
Een mail om te bedanken voor het knipoogje?
Een knipoogje terug?
En wat zou man dan doen? Wéér terug knipogen?
I don't get it.
Het heeft overigens enige dagen geduurd (rust roest, zeggen ze niet onterecht) vooraleer ik doorhad dat geen énkele mail tot hiertoe een vraag bevatte (naast de rechttoe rechtane invitatie tot een no nonsense meet & greet).
Hieruit besluit ik dat
OF de omschrijving van mezelf zódanig volledig is dat "men" me meteen denkt te kennen
OF het bijzonder weinig uitmaakt wie of wat je bent, als je er maar half goed uitziet...
Holbewoners.... een gedachte die me al enkele keren door het hoofd schoot... :)
Ach... ik moet niet klagen. Vandaag herinner ik me zeer duidelijk het profiel dat destijds m'n aandacht trok. Vrijgezel, zonder kinderen, universitair geschoold, 2 jaar jonger + 5 cm hoger dan in werkelijkheid én gesteld op eerlijkheid en openheid. De realiteit, zo ontdekte ik veel te laat toen m'n hart verkocht was, bleek heel anders. "Vrijgezel" bleek het enige woord van waarheid te zijn in het hele profiel. De mantel der liefde heeft jaren overuren gedraaid....
Het meest voorkomend leugentje om bestwil bij mannen, heb ik ergens gelezen, heeft te maken met hun gestalte. Minimum 3 cm worden erbij gefantaseerd. Op verdienstelijke tweede plaats komt de jobomschrijving. Een bediende met part-time secretaresse noemt zichzelf al gauw manager. Klinkt stukken beter.
Vrouwen doen niet onder voor hun mannelijke collega's. Leeftijd en gewicht schijnen steevast te worden "onderschat".
Een mens mag niet achterdochtig worden bij deze wetenswaardigheden...
Hoe het ook zij....De strijd is weer begonnen, dames en heren.
Ik hoop tot uw aller hilariteit :)
zondag 24 april 2011
wanneer je'n et minst verwacht
Paaszondag.
Net zoals alle voorbije dagen - zeg maar gerust de hele maand april en zelfs een flink stuk maart erbij - belooft het een zonnige dag te worden. Met schuchtere start, dat wel, maar de weermensen hadden het beloofd.
En Olijf - klein kind als het op zon aankomt - gelooft.
M'n zussen zijn nog het land uit... denk ik... tot ik om een uur of 10 telefoon krijg van C die blijkbaar om middernacht was teruggekeerd uit Venetië met dochter G.
Olijf heeft een afspraak gemaakt om mama te gaan halen voor een zondag thuis en ik kijk er eerlijk gezegd stevig tegenaan.
Deze week liet de verzorgende staf weten dat het tijd was om mama naar de "gevreesde" afdeling te verkassen.
Goed nieuws, zou een normaal redenerend mens zeggen, want de "gevreesde" afdeling is een ópen afdeling en deze "promotie" betekent alléén dat het beter gaat met mama.
Maar mama was het daar niet mee eens.
Yep, waar ze nu zat, was het de hel, zoals ze zei. Geen vrijheid om te gaan en staan waar ze wilde en een bijzonder klein groepje ouderen, die allen stevig dementerend zijn. Maar waar ze nu is, krijgt iedereen veel aandacht...
In de andere afdeling is de groep groter en de aandacht kleiner. Plus het vooruitzicht om een kamer te delen.. niet meteen iets wat je wil als volwassen mens... zoveel begrijp ik wel.
Toch... de vrijheid om een wandeling te maken wanneer het je uitkomt, vind ik al een grote stap vooruit.
Maar mama somt het ene "probleem" na het andere op. Voorgestelde oplossingen of tegenwerpingen schijnt ze niet te willen horen.
M'n bezoek op donderdagavond verloopt in compleet mineur.
Niet verwonderlijk dus als ik opkijk tegen het zondagnamiddag-samenzijn.
Na wat klussen in de tuin maak ik me klaar om te vertrekken.... met lood in de schoenen.
Hoe ga ik het zeven uren volhouden met geklaag, gekreun en gesteun? Hoe ga ik m'n kalmte bewaren?
Ik word al bij voorbaat boos op mezelf omdat ik wéét dat m'n lont erg kort staat als het op zeuren en klagen aankomt. Geconditioneerde reflexen mag je gerust zeggen.
Van vreemden verdraag ik gek genoeg veel meer.... niet eerlijk...
Groot is mijn verbazing wanneer ik een redelijk montere mama aantref. Ze heeft zichzelf mooi aangekleed en de uitdrukking op haar gezicht, zelfs haar algehele houding geeft me moed.
Op weg naar huis hebben we het nog even moeilijk maar eens thuis gearriveerd, valt alles vrij snel in de plooi.
"Thuis" is écht wel thuis... in het ouderlijke huis. Het huis dat intussen al drie maanden onbewoond is.
Vorige week bezochten we het samen voor de eerste keer en dat viel dik mee.
Deze keer brengen we er de hele namiddag door.
Olijf zet de tuinzetels uit, mama gaat nog even kledij sorteren. Toegegeven, het wordt snel een onoverzichtelijke boel in de slaapkamer mààr ze neemt het heft in handen en dat is voor dochterlief al meer dan genoeg.
Zus C komt langs met nichtje G, we praten gemoedelijk, G speelt kokje, ma drinkt voorwaar zelfs een fris pintje.
Ik kan m'n ogen niet geloven!
Na zus' vertrek eten we gezellig in de tuin, rapen nog wat zomerkledij bij elkaar en plannen we een ijsje bij Chantal... for your information... de beste cremerie van heel België :)
Helaas merken we dat het later is dan we dachten. Om halfnegen moeten we terug op post zijn en het is al halfacht.
Tóch dat ijsje forceren en dan terug naar... de afdeling.
Mama heeft m'n paaszondag mooi gemaakt. Veel mooier dan ik me kon voorstellen. Er waren momenten dat ik m'n mama van vroeger terug zag... en méér kon ik niet wensen. Misschien is er tóch nog hoop....
In de afdeling hoor ik dat morgen "weekenduitgang" geldt. Verdorie, paasmaandag, het was me volledig ontschoten.
Even twijfel ik. Maandag hou ik graag voor mezelf.
Maar de herinnering van vandaag wil ik nog even vasthouden. De gedachte om mama een hele paasmaandag alleen opgesloten achter te laten... net nu ze het goed doet... nee, dat laat m'n binnenste niet toe.
Dus stel ik het voor, vóór ik me kan bedenken.
Ze pruttelt even tegen omdat ze "het me niet wil aandoen", nóg een dag met haar te moeten doorbrengen.
Ik maak haar duidelijk dat aangename momenten nooit "van de moetes" zijn, integendeel... in de hoop dat ook zij opnieuw leert begrijpen dat positief gedrag beloond wordt.
Paasmaandag wordt dus mamamaandag. Wie weet, ... aan zee?
We zullen zien.
Olijf is dankbaar voor onverwachte momenten als deze paaszondag.
Op dagen als deze durf ik héél even héél stilletjes hopen dat het allemaal nog goedkomt.
Dat m'n ouderlijk huis opnieuw bewoond zal zijn. Een tijdslimiet plak ik er niet op.
En eerlijk?.... de kans is klein.
Alternatieven worden intussen óók onderzocht.
Maar hoop geef ik nooit op, nooit helemaal...
Net zoals alle voorbije dagen - zeg maar gerust de hele maand april en zelfs een flink stuk maart erbij - belooft het een zonnige dag te worden. Met schuchtere start, dat wel, maar de weermensen hadden het beloofd.
En Olijf - klein kind als het op zon aankomt - gelooft.
M'n zussen zijn nog het land uit... denk ik... tot ik om een uur of 10 telefoon krijg van C die blijkbaar om middernacht was teruggekeerd uit Venetië met dochter G.
Olijf heeft een afspraak gemaakt om mama te gaan halen voor een zondag thuis en ik kijk er eerlijk gezegd stevig tegenaan.
Deze week liet de verzorgende staf weten dat het tijd was om mama naar de "gevreesde" afdeling te verkassen.
Goed nieuws, zou een normaal redenerend mens zeggen, want de "gevreesde" afdeling is een ópen afdeling en deze "promotie" betekent alléén dat het beter gaat met mama.
Maar mama was het daar niet mee eens.
Yep, waar ze nu zat, was het de hel, zoals ze zei. Geen vrijheid om te gaan en staan waar ze wilde en een bijzonder klein groepje ouderen, die allen stevig dementerend zijn. Maar waar ze nu is, krijgt iedereen veel aandacht...
In de andere afdeling is de groep groter en de aandacht kleiner. Plus het vooruitzicht om een kamer te delen.. niet meteen iets wat je wil als volwassen mens... zoveel begrijp ik wel.
Toch... de vrijheid om een wandeling te maken wanneer het je uitkomt, vind ik al een grote stap vooruit.
Maar mama somt het ene "probleem" na het andere op. Voorgestelde oplossingen of tegenwerpingen schijnt ze niet te willen horen.
M'n bezoek op donderdagavond verloopt in compleet mineur.
Niet verwonderlijk dus als ik opkijk tegen het zondagnamiddag-samenzijn.
Na wat klussen in de tuin maak ik me klaar om te vertrekken.... met lood in de schoenen.
Hoe ga ik het zeven uren volhouden met geklaag, gekreun en gesteun? Hoe ga ik m'n kalmte bewaren?
Ik word al bij voorbaat boos op mezelf omdat ik wéét dat m'n lont erg kort staat als het op zeuren en klagen aankomt. Geconditioneerde reflexen mag je gerust zeggen.
Van vreemden verdraag ik gek genoeg veel meer.... niet eerlijk...
Groot is mijn verbazing wanneer ik een redelijk montere mama aantref. Ze heeft zichzelf mooi aangekleed en de uitdrukking op haar gezicht, zelfs haar algehele houding geeft me moed.
Op weg naar huis hebben we het nog even moeilijk maar eens thuis gearriveerd, valt alles vrij snel in de plooi.
"Thuis" is écht wel thuis... in het ouderlijke huis. Het huis dat intussen al drie maanden onbewoond is.
Vorige week bezochten we het samen voor de eerste keer en dat viel dik mee.
Deze keer brengen we er de hele namiddag door.
Olijf zet de tuinzetels uit, mama gaat nog even kledij sorteren. Toegegeven, het wordt snel een onoverzichtelijke boel in de slaapkamer mààr ze neemt het heft in handen en dat is voor dochterlief al meer dan genoeg.
Zus C komt langs met nichtje G, we praten gemoedelijk, G speelt kokje, ma drinkt voorwaar zelfs een fris pintje.
Ik kan m'n ogen niet geloven!
Na zus' vertrek eten we gezellig in de tuin, rapen nog wat zomerkledij bij elkaar en plannen we een ijsje bij Chantal... for your information... de beste cremerie van heel België :)
Helaas merken we dat het later is dan we dachten. Om halfnegen moeten we terug op post zijn en het is al halfacht.
Tóch dat ijsje forceren en dan terug naar... de afdeling.
Mama heeft m'n paaszondag mooi gemaakt. Veel mooier dan ik me kon voorstellen. Er waren momenten dat ik m'n mama van vroeger terug zag... en méér kon ik niet wensen. Misschien is er tóch nog hoop....
In de afdeling hoor ik dat morgen "weekenduitgang" geldt. Verdorie, paasmaandag, het was me volledig ontschoten.
Even twijfel ik. Maandag hou ik graag voor mezelf.
Maar de herinnering van vandaag wil ik nog even vasthouden. De gedachte om mama een hele paasmaandag alleen opgesloten achter te laten... net nu ze het goed doet... nee, dat laat m'n binnenste niet toe.
Dus stel ik het voor, vóór ik me kan bedenken.
Ze pruttelt even tegen omdat ze "het me niet wil aandoen", nóg een dag met haar te moeten doorbrengen.
Ik maak haar duidelijk dat aangename momenten nooit "van de moetes" zijn, integendeel... in de hoop dat ook zij opnieuw leert begrijpen dat positief gedrag beloond wordt.
Paasmaandag wordt dus mamamaandag. Wie weet, ... aan zee?
We zullen zien.
Olijf is dankbaar voor onverwachte momenten als deze paaszondag.
 |
| het halve dorp bij Cremerie Chantal :) |
Op dagen als deze durf ik héél even héél stilletjes hopen dat het allemaal nog goedkomt.
Dat m'n ouderlijk huis opnieuw bewoond zal zijn. Een tijdslimiet plak ik er niet op.
En eerlijk?.... de kans is klein.
Alternatieven worden intussen óók onderzocht.
Maar hoop geef ik nooit op, nooit helemaal...
vrijdag 22 april 2011
moving on
het gevaar met boude stellingen
is dat ze boud zijn.
Als trouwe lezer weet u wellicht dat er al een poos iets broeit bij Olijf.
En wat ik als "een poos" omschrijf, leek voor u waarschijnlijk een eeuwigheid.
Het zij zo.
Deze blog is ooit gestart uit hartzeer... voor een man die ikzelf definieer als "mijn grote liefde".
Nu...
U kan me in de loop der tijd dür de comprenure hebben gevonden, te naiëf, te melancholisch, te vasthoudend, te Hollywood-film-achtig, te onnozel, te masochistisch, te .... wat dan ook.
Dat is uw goed recht en Olijf is niet degene die u gaat zeggen dat u ernaast zit.
Nog heel even en er zijn drie jaren gepasseerd sinds hij besloot dat Olijf toch niet je dàt was.
Als u ooit gevoeld hebt wat in Olijf omging tijdens en nà dat ding wat men "relatie" pleegt te noemen, dan (her)kent u de pijn die u wellicht ooit zélf hebt gevoeld ergens in uw levensloop.... maar dat terzijde.
Ik keer terug naar de broeikas.
Een mens kan niet eeuwig in treurnis blijven hangen. Sommige lezers hebben "de zaak" van bij het begin van dichtbij meegemaakt, ongetwijfeld al zuchtend en steunend om de steeds terugkerende fouten.
Nogmaals, u heeft waarschijnlijk àl die tijd gelijk gehad.
Olijf heeft ook meer dan eens gezegd "Genoeg is genoeg. Deuren sluiten en verder gaan"... om daarna, dankzij nóg maar eens een loze belofte, op de passen terug te keren.
Wat deze keer zal gebeuren, weet ik - net zoals vroeger - helemaal niet.
Sommige zaken zien er goed uit, andere weer heel wat minder.
Vrienden komen en gaan naargelang de gelegenheden. Olijf probeert daar zo goed als ze kan mee om te gaan.
Wat zeer zeker telt, is dat er een ander soort vastberadenheid in de kiem is. VoorUIT gaan. Zo min mogelijk achterom kijken en van het verleden enkel de goede lessen onthouden.
Heb ik geen spijt? Jewèl.
Had ik het liever anders gehad? Absoluut.
Kan ik er wat aan veranderen? No way. Ik heb gedaan wat ik kon, met de capaciteiten die ik heb en dat heeft geen ene moer uitgemaakt.
Dus... besluit ik... er waren mooie momenten. Er waren er ook zeer donkere, zeg gerust het kwadraat van de schoontjes. Dat er nóg donkere zullen volgen, calculeer ik voor het gemak even mee in. Gebeurt dat niet, dan heb ik gewoon geluk gehad.
Maar HIJ - hij heette Marc - behoort niet meer tot de realistische mogelijkheden.
Hij was lief, wanneer hij wou. En wanneer hij wou, kón hij het.... zeer goed zelfs.
Wanneer hij niet wou, was hij uiterst gemeen. Spijtig dat hij dat nooit zal beseffen. Maar wat maakt het ook uit?
RIP Marc dus.
Tijd om vooruit te kijken.
De onrust in Olijf's lijf heeft daar alles mee te maken.
Hoewel een pijnresidu nog een poos aanwezig zal zijn (who am I kidding?) weet ik ook met stellige zekerheid dat nieuwe mensen daar niets van zullen merken.
Het verleden ligt - bwah - 95% achter me. En met 95% stel ik me tevreden. Perfectie, lieve lezer, bestààt niet. De resterende 5% acteer ik er gewoon effe bij.
Near perfect is méér dan wat iedere sterveling hier op aard kan en mag verwachten.
Dus met 95% verwerking zwaai ik Marc uit.
Hij weet het niet en het maakt nog weinig uit.
Ik toast op gelukkiger tijden.
Anderen kunnen het, waarom zou Olijf het niet kunnen?
is dat ze boud zijn.
Als trouwe lezer weet u wellicht dat er al een poos iets broeit bij Olijf.
En wat ik als "een poos" omschrijf, leek voor u waarschijnlijk een eeuwigheid.
Het zij zo.
Deze blog is ooit gestart uit hartzeer... voor een man die ikzelf definieer als "mijn grote liefde".
Nu...
U kan me in de loop der tijd dür de comprenure hebben gevonden, te naiëf, te melancholisch, te vasthoudend, te Hollywood-film-achtig, te onnozel, te masochistisch, te .... wat dan ook.
Dat is uw goed recht en Olijf is niet degene die u gaat zeggen dat u ernaast zit.
Nog heel even en er zijn drie jaren gepasseerd sinds hij besloot dat Olijf toch niet je dàt was.
Als u ooit gevoeld hebt wat in Olijf omging tijdens en nà dat ding wat men "relatie" pleegt te noemen, dan (her)kent u de pijn die u wellicht ooit zélf hebt gevoeld ergens in uw levensloop.... maar dat terzijde.
Ik keer terug naar de broeikas.
Een mens kan niet eeuwig in treurnis blijven hangen. Sommige lezers hebben "de zaak" van bij het begin van dichtbij meegemaakt, ongetwijfeld al zuchtend en steunend om de steeds terugkerende fouten.
Nogmaals, u heeft waarschijnlijk àl die tijd gelijk gehad.
Olijf heeft ook meer dan eens gezegd "Genoeg is genoeg. Deuren sluiten en verder gaan"... om daarna, dankzij nóg maar eens een loze belofte, op de passen terug te keren.
Wat deze keer zal gebeuren, weet ik - net zoals vroeger - helemaal niet.
Sommige zaken zien er goed uit, andere weer heel wat minder.
Vrienden komen en gaan naargelang de gelegenheden. Olijf probeert daar zo goed als ze kan mee om te gaan.
Wat zeer zeker telt, is dat er een ander soort vastberadenheid in de kiem is. VoorUIT gaan. Zo min mogelijk achterom kijken en van het verleden enkel de goede lessen onthouden.
Heb ik geen spijt? Jewèl.
Had ik het liever anders gehad? Absoluut.
Kan ik er wat aan veranderen? No way. Ik heb gedaan wat ik kon, met de capaciteiten die ik heb en dat heeft geen ene moer uitgemaakt.
Dus... besluit ik... er waren mooie momenten. Er waren er ook zeer donkere, zeg gerust het kwadraat van de schoontjes. Dat er nóg donkere zullen volgen, calculeer ik voor het gemak even mee in. Gebeurt dat niet, dan heb ik gewoon geluk gehad.
Maar HIJ - hij heette Marc - behoort niet meer tot de realistische mogelijkheden.
Hij was lief, wanneer hij wou. En wanneer hij wou, kón hij het.... zeer goed zelfs.
Wanneer hij niet wou, was hij uiterst gemeen. Spijtig dat hij dat nooit zal beseffen. Maar wat maakt het ook uit?
RIP Marc dus.
Tijd om vooruit te kijken.
De onrust in Olijf's lijf heeft daar alles mee te maken.
Hoewel een pijnresidu nog een poos aanwezig zal zijn (who am I kidding?) weet ik ook met stellige zekerheid dat nieuwe mensen daar niets van zullen merken.
Het verleden ligt - bwah - 95% achter me. En met 95% stel ik me tevreden. Perfectie, lieve lezer, bestààt niet. De resterende 5% acteer ik er gewoon effe bij.
Near perfect is méér dan wat iedere sterveling hier op aard kan en mag verwachten.
Dus met 95% verwerking zwaai ik Marc uit.
Hij weet het niet en het maakt nog weinig uit.
Ik toast op gelukkiger tijden.
Anderen kunnen het, waarom zou Olijf het niet kunnen?
woensdag 20 april 2011
Klein verstand
vandaag wil ik het graag even hebben over verstand.
Dat te klein is.
In de eerste plaats het mijne
maar ook - naar ik hoop aan te tonen - dat van sommige anderen.
Door een combinatie van zappen en toeval kwam ik terecht op een "reportage" (om maar eens een groot woord te gebruiken) over Missverkiezingen voor kindjes, meisjes vooral.
Beauty Pageants heet dat in the United States of America (soms, vergeeft u me asjeblief, wil ik United States of Morons schrijven, maar dat mag niet zeker?)
Ik heb sowieso een bloedhekel aan schoonheidswedstrijden, vooral gezien het algemene IQ dat daarmee gepaard gaat, of je't nu hebt over gemiddelde, individuele of totale scores. IQ = 0 lijkt een vereiste te zijn.
Maar dat dààr gelaten.
Child Beauty Pageants slaan werkelijk àlles.
Mijn verstand is daar te klein voor.
Op mijn zapprogramma van keuze verschijnen kinderen van alle leeftijden. En als ik zeg "alle" dan bedoel ik leeftijdscategorieën van 0-18 maanden (MAANDEN), 2 tot 3 jaar oud... tot en met de 7-jarigen.
We krijgen, zoals dat pleegt te gebeuren in de "betere" reportages, beelden achter de schermen te zien, commentaren van trotse moeders, vaders en grootouders.
Uiteraard verschijnt ook de ster van dienst, het kind.
Eéntje slaat me met verstomming. Kaleigha is zo'n 4 à 5 jaar oud en heeft een karakter om op te slaan.
Ze scheldt moeder en vader uit alsof het niets is (geen van beiden geven een respons die ook maar IETS wegheeft van ouderlijke tucht), rolt met haar ogen als een filmster die al jààààren in de branche zit en heeft no talent whatsoever ... in Olijf's ogen dan.
Een ander meisje heeft, naar haar moeder's zeggen, een meer "natuurlijke" look. Dat natuurlijke vertaalt zich énkel in het feit dat de outfits gemaakt werden door mevrouw de grootmoeder. Ze zien er minder duur uit maar blinken voor de rest éven hard uit in wansmaak als alle (duurdere) gekochte kleren van de concurrentie.
oef.... ik vraag me af of het zin heeft om de hele zaak te verwoorden. Je moet het gezien hebben.
Het gaat om (groot)ouders die - voor wat ik ervan begrijp - hun drang naar bekendheid projecteren op hun (klein)kind, daarbij alle zin voor proportie uit het oog verliezend.
Kinderen worden uitgedost als straathoertjes, volwassen vrouwen en studeren danspasjes in die - behalve archi-lelijk - niets te maken hebben met kinderlijke spontaneïteit.
In één woord? Walgelijk....
Kaleigha, het verwend ettertje van 4-5 wint, niet eens tot mijn verbazing, de Grand Supreme prijs. De prijs der prijzen, zeg maar.
"De jury heeft haar persoonlijkheid gezien" zegt de trotse moeder.
Oh werkelijk?
Als de jury Kaleigha's persoonlijkheid had gezien, dan had het rotnest niet eens mogen méédoen wat Olijf betreft... maar Olijf wordt niet uitgenodigd om in zo'n jury te zitten (godzijdank).
Intussen mag mom niet eens haar zin afmaken want dochterlief staat ongeduldig aan haar arm te rukken om wat aandacht...
Andere (groot)ouders wiens (klein)kind NIET de prijs der prijzen heeft gewonnen, verkondigen in totale onpartijdigheid dat HUN kind had moeten winnen omdat het zóveel beter was.
Anderen hebben de culot - met kind op schoot - om te verklaren dat het kind béter had kunnen scoren maar dat ze "toch" blij zijn met het behaalde resultaat.
Je zal het kind op schoot maar wezen dat een urendurende autorit doorstond, zich in onmogelijke outfits heiste en een onnozel danspasje on stage forceerde om ma en pa fier te maken, jezelf daarbij wijsmakend dat je dit zélf gewild hebt....
Eikes
Bleikes
Wérkelijk.
Olijf's verstand is weerom te klein.
Blijkbaar denken sommige anderen daar ook zo over...
Is there anything creepier than little girls dolled up for beauty pageants. They don't look like girls and certainly not like grown ups. More like underage hookers. I don't get it.
Om m'n woorden kracht bij te zetten, hieronder enkele internetpluks...
Oordeelt u zelf maar.
Dat te klein is.
In de eerste plaats het mijne
maar ook - naar ik hoop aan te tonen - dat van sommige anderen.
Door een combinatie van zappen en toeval kwam ik terecht op een "reportage" (om maar eens een groot woord te gebruiken) over Missverkiezingen voor kindjes, meisjes vooral.
Beauty Pageants heet dat in the United States of America (soms, vergeeft u me asjeblief, wil ik United States of Morons schrijven, maar dat mag niet zeker?)
Ik heb sowieso een bloedhekel aan schoonheidswedstrijden, vooral gezien het algemene IQ dat daarmee gepaard gaat, of je't nu hebt over gemiddelde, individuele of totale scores. IQ = 0 lijkt een vereiste te zijn.
Maar dat dààr gelaten.
Child Beauty Pageants slaan werkelijk àlles.
Mijn verstand is daar te klein voor.
Op mijn zapprogramma van keuze verschijnen kinderen van alle leeftijden. En als ik zeg "alle" dan bedoel ik leeftijdscategorieën van 0-18 maanden (MAANDEN), 2 tot 3 jaar oud... tot en met de 7-jarigen.
We krijgen, zoals dat pleegt te gebeuren in de "betere" reportages, beelden achter de schermen te zien, commentaren van trotse moeders, vaders en grootouders.
Uiteraard verschijnt ook de ster van dienst, het kind.
Eéntje slaat me met verstomming. Kaleigha is zo'n 4 à 5 jaar oud en heeft een karakter om op te slaan.
Ze scheldt moeder en vader uit alsof het niets is (geen van beiden geven een respons die ook maar IETS wegheeft van ouderlijke tucht), rolt met haar ogen als een filmster die al jààààren in de branche zit en heeft no talent whatsoever ... in Olijf's ogen dan.
Een ander meisje heeft, naar haar moeder's zeggen, een meer "natuurlijke" look. Dat natuurlijke vertaalt zich énkel in het feit dat de outfits gemaakt werden door mevrouw de grootmoeder. Ze zien er minder duur uit maar blinken voor de rest éven hard uit in wansmaak als alle (duurdere) gekochte kleren van de concurrentie.
oef.... ik vraag me af of het zin heeft om de hele zaak te verwoorden. Je moet het gezien hebben.
Het gaat om (groot)ouders die - voor wat ik ervan begrijp - hun drang naar bekendheid projecteren op hun (klein)kind, daarbij alle zin voor proportie uit het oog verliezend.
Kinderen worden uitgedost als straathoertjes, volwassen vrouwen en studeren danspasjes in die - behalve archi-lelijk - niets te maken hebben met kinderlijke spontaneïteit.
In één woord? Walgelijk....
Kaleigha, het verwend ettertje van 4-5 wint, niet eens tot mijn verbazing, de Grand Supreme prijs. De prijs der prijzen, zeg maar.
"De jury heeft haar persoonlijkheid gezien" zegt de trotse moeder.
Oh werkelijk?
Als de jury Kaleigha's persoonlijkheid had gezien, dan had het rotnest niet eens mogen méédoen wat Olijf betreft... maar Olijf wordt niet uitgenodigd om in zo'n jury te zitten (godzijdank).
Intussen mag mom niet eens haar zin afmaken want dochterlief staat ongeduldig aan haar arm te rukken om wat aandacht...
Andere (groot)ouders wiens (klein)kind NIET de prijs der prijzen heeft gewonnen, verkondigen in totale onpartijdigheid dat HUN kind had moeten winnen omdat het zóveel beter was.
Anderen hebben de culot - met kind op schoot - om te verklaren dat het kind béter had kunnen scoren maar dat ze "toch" blij zijn met het behaalde resultaat.
Je zal het kind op schoot maar wezen dat een urendurende autorit doorstond, zich in onmogelijke outfits heiste en een onnozel danspasje on stage forceerde om ma en pa fier te maken, jezelf daarbij wijsmakend dat je dit zélf gewild hebt....
Eikes
Bleikes
Wérkelijk.
Olijf's verstand is weerom te klein.
Blijkbaar denken sommige anderen daar ook zo over...
Is there anything creepier than little girls dolled up for beauty pageants. They don't look like girls and certainly not like grown ups. More like underage hookers. I don't get it.
Om m'n woorden kracht bij te zetten, hieronder enkele internetpluks...
Oordeelt u zelf maar.
Vindt u óók niet dat ze allemaal stràlen van gelukzaligheid????
.....
Wanneer u volgende keer USM ziet verschijnen op deze blog... dan weet u alvast waarover ik het heb.
Met excuses van mijn elitair ego.
maandag 18 april 2011
als het goed is
dan is het goed.
Deze dagen is dat niet veel méér dan wat volgt. Maar ik pak het. Tot er nóg meer komt.
 |
| zachte ochtendzon op weg naar het werk |
 |
| smakelijke eenvoud, gewoon omdat ik geen zin had om er meer dan 5 minuten in te steken |
 |
| nog nét op tijd bij m'n fotoapparasie geraken om dit monster vast te leggen |
 |
| nichtje G die tante Nanna en mama vergast op een apertiefhapje omdat we zo hard gewerkt hadden |
 |
| inspiratie uit dit boek.... herinnert u zich de kasteeltaart nog? ook uit dit boek :) |
 |
| baccootje met marsmanradio |
 |
| neefje W met luie James op de schoot. Een wonderbaarlijke kater |
 |
| eerste bbq met mama. een goeie dag |
 |
| nichtjes willen allebei dicht bij tante Visa zijn |
 |
| neef W die iedere zonnige zondag geobsedeerd geraakt van vuurtjestook met een vergrootglas |
Toch genoeg voor Olijf.
Voorlopig.
zaterdag 16 april 2011
Personnèl, vind ik...hij is een heilig... OK?
Je houdt het niet voor mogelijk.
En tóch.
De commotie rond Vangheluwe's interview (dat ik zelf niet integraal zag wegens "betere" bezigheden) leidt ertoe dat Moeder-overste van Vangheluwe's "verbanningsoord" er genoeg van heeft.
Het verbanningsoord, tussen haakjes, dat rustig is gelegen in uitgestrekte bossen met hemels fluitende vogeltjes ergens in de Loire-streek....
Van het aangekondigde interview zag ik enkel het stukje dat in het laatavondjournaal op Eén werd getoond op donderdagavond. De rest zou vrijdag volgen.
Wat ik hoorde maar grotendeels ook wat ik zàg shockeerde me.
Niet alleen gaf hij toe dat hij nog een tweede neef had misbruikt "eigenlijk alle keren dat we samen alleen konden zijn",.... de vrome glimlach rond z'n lippen - het soort van glimlach dat je hebt wanneer je met heimwee en affectie terugdenkt aan zalige lang vervlogen herinneringen - greep me bij het hart. Hoe z'n slachtoffers zich moeten hebben gevoeld bij het zien van die beelden, kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen...
Vangheluwe heeft destijds alles opgebiecht bij z'n biechtvader en hij zegt zelf dat hij wel wist dat hij fout bezig was. Maar biechten in de Kerk betekent blijkbaar dat je vergeven bent voor je zonden.... en ze meteen opnieuw kan gaan doen.
Want dan biecht je dat toch snel terug eventjes op???? Niewaar????
Tien weesgegroetjes en een onzevader en je kan weer dartel verder.
God....
Vannacht bekeek ik nog de herhaling van een actualiteitsprogramma. Sla me dood... Terzake of wat anders... het doet er niet toe.
Een zeer redelijk en vroom uitziende Monseigneur (naam ontsnapt me) gaf tekst en uitleg bij de reactie van het Vaticaan. Ook z'n standpunt i.v.m. het opheffen van het biechtgeheim. Daar bleef hij tégen.
Biechtgeheim moet blijven bestaan. En tot op zekere hoogte begrijp ik dat.
Als je NIX meer in vertrouwen kan zeggen, ga je zwijgen en oppotten, wie weet met welke rampzalige gevolgen.
Maar het biechtgeheim heeft ook een zeer duistere keerzijde.
Het wekt de indruk - en het is geeneens een vàlse indruk - dat je je kan laten vergeven voor je zonden. Het maakt ook dat je het "zware gewicht" dat je meetorst op je schouders, van je àf kan praten, waardoor je je terug opgelucht voelt, herboren misschien... en met hernieuwde kracht rustig dezelfde fout opnieuw kan gaan maken...
Dit klinkt toch niet eens zo bizar als theorie... of vergis ik me?
"Schuldig verzuim" heet het in juridische termen, als je op de hoogte bent van misdaden en niets aanvangt met die informatie.
Om historische redenen - en die redenen zullen wel niet zonder reden ontstaan zijn... historisch gezien dan - staat de Kerk (àlle kerken wellicht) boven de wet.
En daarmee is de kous af. Neh. Leg je dààr maar bij neer.
In het filmpje hieronder krijgen we voor de goede maat nog een oproep tot begrip mee. Niet verwonderlijk opnieuw van een "geestelijke".
Geestelijk gestoord komt spontaan in me op.
Een zekere pater Thomas komt snel even z'n duit in het zakje doen.
Ik citeer:
"We hebben in de kranten gelezen waarover gaat. Maar... personnèl.. vind ik.. eh... hij is een heilig, OK? Hij heeft gedaan... maar dat is normaal in het leven. Iedereen is wàt. En vergelijken met de crimineel in de world ... eh... dat is niet zo erg... eigenlijk"
(richt daarbij de handen lichtjes ten hemel en trek je schouders even op om je woorden kracht bij te zetten)
Voilà, nu weten we het.
Een heilige. Niet gewoon een tot inkeer gekomen man (noteer dat ik het woord crimineel niet gebruik). Nee nee... een heilige!
Een geestelijke heeft gesproken. Zand erover, seg!
...Mogen wij, onnole leken, een beetje geshockeerd zijn ja?
Het Nieuwsblad - Zuster-overste heeft al genoeg van Vangheluwe
Noot:
Het Vaticaan had aanvankelijk geen intentie om te reageren.
Ze hebben het dezer dagen te druk met de voorbereidingen van Pasen. En de nakende heiligverklaring van Johannes Paulus II.
Ik zeg... terwijl je bezig bent... verklaar Vangheluwe misschien ineens méé heilig? Zeg dat pater Thomas het gezegd heeft.
En tóch.
De commotie rond Vangheluwe's interview (dat ik zelf niet integraal zag wegens "betere" bezigheden) leidt ertoe dat Moeder-overste van Vangheluwe's "verbanningsoord" er genoeg van heeft.
Het verbanningsoord, tussen haakjes, dat rustig is gelegen in uitgestrekte bossen met hemels fluitende vogeltjes ergens in de Loire-streek....
Van het aangekondigde interview zag ik enkel het stukje dat in het laatavondjournaal op Eén werd getoond op donderdagavond. De rest zou vrijdag volgen.
Wat ik hoorde maar grotendeels ook wat ik zàg shockeerde me.
Niet alleen gaf hij toe dat hij nog een tweede neef had misbruikt "eigenlijk alle keren dat we samen alleen konden zijn",.... de vrome glimlach rond z'n lippen - het soort van glimlach dat je hebt wanneer je met heimwee en affectie terugdenkt aan zalige lang vervlogen herinneringen - greep me bij het hart. Hoe z'n slachtoffers zich moeten hebben gevoeld bij het zien van die beelden, kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen...
Vangheluwe heeft destijds alles opgebiecht bij z'n biechtvader en hij zegt zelf dat hij wel wist dat hij fout bezig was. Maar biechten in de Kerk betekent blijkbaar dat je vergeven bent voor je zonden.... en ze meteen opnieuw kan gaan doen.
Want dan biecht je dat toch snel terug eventjes op???? Niewaar????
Tien weesgegroetjes en een onzevader en je kan weer dartel verder.
God....
Vannacht bekeek ik nog de herhaling van een actualiteitsprogramma. Sla me dood... Terzake of wat anders... het doet er niet toe.
Een zeer redelijk en vroom uitziende Monseigneur (naam ontsnapt me) gaf tekst en uitleg bij de reactie van het Vaticaan. Ook z'n standpunt i.v.m. het opheffen van het biechtgeheim. Daar bleef hij tégen.
Biechtgeheim moet blijven bestaan. En tot op zekere hoogte begrijp ik dat.
Als je NIX meer in vertrouwen kan zeggen, ga je zwijgen en oppotten, wie weet met welke rampzalige gevolgen.
Maar het biechtgeheim heeft ook een zeer duistere keerzijde.
Het wekt de indruk - en het is geeneens een vàlse indruk - dat je je kan laten vergeven voor je zonden. Het maakt ook dat je het "zware gewicht" dat je meetorst op je schouders, van je àf kan praten, waardoor je je terug opgelucht voelt, herboren misschien... en met hernieuwde kracht rustig dezelfde fout opnieuw kan gaan maken...
Dit klinkt toch niet eens zo bizar als theorie... of vergis ik me?
"Schuldig verzuim" heet het in juridische termen, als je op de hoogte bent van misdaden en niets aanvangt met die informatie.
Om historische redenen - en die redenen zullen wel niet zonder reden ontstaan zijn... historisch gezien dan - staat de Kerk (àlle kerken wellicht) boven de wet.
En daarmee is de kous af. Neh. Leg je dààr maar bij neer.
In het filmpje hieronder krijgen we voor de goede maat nog een oproep tot begrip mee. Niet verwonderlijk opnieuw van een "geestelijke".
Geestelijk gestoord komt spontaan in me op.
Een zekere pater Thomas komt snel even z'n duit in het zakje doen.
Ik citeer:
"We hebben in de kranten gelezen waarover gaat. Maar... personnèl.. vind ik.. eh... hij is een heilig, OK? Hij heeft gedaan... maar dat is normaal in het leven. Iedereen is wàt. En vergelijken met de crimineel in de world ... eh... dat is niet zo erg... eigenlijk"
(richt daarbij de handen lichtjes ten hemel en trek je schouders even op om je woorden kracht bij te zetten)
Voilà, nu weten we het.
Een heilige. Niet gewoon een tot inkeer gekomen man (noteer dat ik het woord crimineel niet gebruik). Nee nee... een heilige!
Een geestelijke heeft gesproken. Zand erover, seg!
...Mogen wij, onnole leken, een beetje geshockeerd zijn ja?
Het Nieuwsblad - Zuster-overste heeft al genoeg van Vangheluwe
Noot:
Het Vaticaan had aanvankelijk geen intentie om te reageren.
Ze hebben het dezer dagen te druk met de voorbereidingen van Pasen. En de nakende heiligverklaring van Johannes Paulus II.
Ik zeg... terwijl je bezig bent... verklaar Vangheluwe misschien ineens méé heilig? Zeg dat pater Thomas het gezegd heeft.
vrijdag 15 april 2011
A man's mind
voor ik straks voor het eerst in weken nog es ga dansen, eet ik een licht avondmaal voor de TV.
Programma van keuze: Zo man, zo vrouw.
Nooit eerder gezien. Styling programma waarbij man en vrouw, vriend en vriendin, lief (M) en lief (V) opnieuw aangekleed worden.
Eerlijk: ik volg niet echt aandachtig maar zie het einde wel met volle aandacht.
Meneer en mevrouw (of jongeheer en uffra... ze zijn nog erg jong) zien elkaar voor het eerst in de nieuwe outfit, haarstijl enzoverder.
Beiden zien er beeldig uit, ik geef het met tegenzin toe (omdat ik niet zo gek veel hou van de styliste).
Geen van beiden kunnen echt fotomodellenmateriaal genoemd worden en toch zien ze er écht goed uit.
Iets pakt me. Iets wat in de lijn ligt van wat ik her en der lees.
Wanneer hij haar ziet, zegt hij:
"Amai, als je er zo uit had gezien toen ik je voor het eerst ontmoette.... dan had ik je nooit durven aanspreken want dan had ik gedacht... die kan ik tóch niet krijgen"
Zo redeneren mensen, naar ik lees (en vandaag hoor).
Je gaat voor iets of iemand waarvan je denkt dat je net goed genoeg bent om het te krijgen.
Moeilijk.
Onlangs las ik ergens iets in de aard van
Het maakt niet uit hoe goed, lief, fijn, intelligent, succesvol .... (vul aan) je bent...
als je té gemakkelijk te krijgen bent, denkt de ander al snel "ow, dat gaat hier gemakkelijk, misschien kan ik NOG beter krijgen"
En ik meende iets geleerd te hebben.
Correctie: Olijf heeft zéker wat geleerd.
Volgende stap:
Hoe is een mens zich bewust van z'n eigenwaarde
zonder onbereikbaar te lijken?
Evenwicht
Balans
daar draait het om.
En voor wie leren belangrijk is
gaat de tijd erg traag.
Waar VijfTV al niet goed voor is......
allez kom, ik smijt er nog es een fotootje in... (niet geschikt voor gevoelige kijkers)
Programma van keuze: Zo man, zo vrouw.
Nooit eerder gezien. Styling programma waarbij man en vrouw, vriend en vriendin, lief (M) en lief (V) opnieuw aangekleed worden.
Eerlijk: ik volg niet echt aandachtig maar zie het einde wel met volle aandacht.
Meneer en mevrouw (of jongeheer en uffra... ze zijn nog erg jong) zien elkaar voor het eerst in de nieuwe outfit, haarstijl enzoverder.
Beiden zien er beeldig uit, ik geef het met tegenzin toe (omdat ik niet zo gek veel hou van de styliste).
Geen van beiden kunnen echt fotomodellenmateriaal genoemd worden en toch zien ze er écht goed uit.
Iets pakt me. Iets wat in de lijn ligt van wat ik her en der lees.
Wanneer hij haar ziet, zegt hij:
"Amai, als je er zo uit had gezien toen ik je voor het eerst ontmoette.... dan had ik je nooit durven aanspreken want dan had ik gedacht... die kan ik tóch niet krijgen"
Zo redeneren mensen, naar ik lees (en vandaag hoor).
Je gaat voor iets of iemand waarvan je denkt dat je net goed genoeg bent om het te krijgen.
Moeilijk.
Onlangs las ik ergens iets in de aard van
Het maakt niet uit hoe goed, lief, fijn, intelligent, succesvol .... (vul aan) je bent...
als je té gemakkelijk te krijgen bent, denkt de ander al snel "ow, dat gaat hier gemakkelijk, misschien kan ik NOG beter krijgen"
En ik meende iets geleerd te hebben.
Correctie: Olijf heeft zéker wat geleerd.
Volgende stap:
Hoe is een mens zich bewust van z'n eigenwaarde
zonder onbereikbaar te lijken?
Evenwicht
Balans
daar draait het om.
En voor wie leren belangrijk is
gaat de tijd erg traag.
Waar VijfTV al niet goed voor is......
allez kom, ik smijt er nog es een fotootje in... (niet geschikt voor gevoelige kijkers)
 |
| kerstomaatjes + mozzarella (hier light, maar niet aan te raden): 10 minuten in de oven voeg toe: basilicum, kruidenzout, Olijfolie en scheutje balsamico. Klaar Eet! |
donderdag 14 april 2011
zitten en denken
Er zijn van die tijden dat een mens veel zit en denkt. Bij Olijf gebeurt dat onder andere in de wagen. Minstens 2 keer per week heb ik ruwweg 3 kwartier nodig om naar het werk te rijden.
Muziek of radioprogramma's houden me bezig... tot m'n geest afdwaalt.
En denkt.
Wat heeft me gemaakt? Niet wie maar wat?
Hoe komt het dat Olijf is wie ze is?... of denkt dat ze is?
En dan begint het...
Wanneer je je "van nature" lekker voelt, overloop je automatisch alle mooie dingen die je leven hebben bepaald.
Anderzijds... wanneer het lekkere gevoel zoek is, kruipen de minder mooie momenten binnen.
De kunst is om ook in de donkerder tijden het mooie méé te herinneren. En da's niet altijd even evident, laat ons wel wezen.
Dat Olijf vaak zwalpt tussen het ene en het andere, zal u intussen wel al weten.
Omdat ik niet heb wat ik het graagste graagst ter wereld zou hebben, helt de balans vaker dan me lief is naar de eerder donkere kant. Onfijne herinneringen dringen zich dan op.
In een poging tot amateuristische zelftherapie en in de naam van eerlijkheid, dringt zich een lijstje op.
Vooreerst... Olijf heeft onmételijk veel sjanse gehad. Werken met, kijken en luisteren naar de mensen waarmee ik werk, leert me dat.
Ouders die geen moeite teveel vonden om de dochters een volledige ontwikkeling te gunnen.
Stabiliteit.
Zussen die - ondanks de jeugdakkefietjes - ware steunpilaren waren... vrienden komen en gaan, of je dat nu wil of niet... en nog méér zo met de liefjes.
Yep, Olijf heeft hoeresjans gehad, wees daar maar zeker van.
"Graag zien" heb ik dus vooral van thuis uit meegekregen. En van een handvol vrienden die met grote en kleine gebaren hun affectie tonen.
Waarom "graag zien" dus zo belangrijk is voor Olijf, is bij deze meteen opgelost.
Wat IK graag wil achterhalen, is waar m'n duistere kantjes vandaan komen. Het zijn de kantjes waar ik niet bijzonder veel van hou. De kantjes die zich (in sommige gevallen) vaker laten zien naarmate ik ouder word.
M'n zelfanalyse - besef ik ten volste - is verre van volledig.
Maar ik overloop.
Onder de heren die in m'n leven de grootste betekenis hebben gehad (behalve m'n vader en een zeer beperkte groep man-friends) ontdek ik één grote gemene deler: Olijf was altijd gewéldig... mààr...
Toegewijd maar opvliegend.
Lief maar te oud.
Niet onknap maar een te uitgesproken mening.
Interessant maar te Belgisch.
Interessant maar te Italiaans.
OK maar te dik.
Intelligent maar niet vrouwelijk genoeg.
Avontuurlijk maar te impulsief.
Vlot maar te tam.
Tof maar je zus is toffer...
Ik heb daar altijd genoegen mee genomen.
"Niemand is perfect" dacht ik, dus dat er altijd een "maar" aan te pas kwam, leek me niet meer dan normaal. Kans om mezelf bij te schaven, meende ik.
Alleen...
Hoe meer ik schaafde, hoe minder respect ik kreeg.
Hoe meer ik mezelf probeerde te "verbeteren", hoe meer "maars" er leken te komen....
Op zeker punt gaat iederéén nadenken, zelfs een verandergewillige Olijf.
Hoe kómt het toch dat ik nooit simply perfect ben voor de man die tenMINSTE voor énige tijd moeite doet om m'n aandacht te winnen???
Hoe kómt het, potverdorie, dat sommige mensen hun eigen abominàbele zelf mogen zijn en daarbij non-stop kunnen rekenen op onverdroten ridders op witte paarden die maar NIET willen opgeven?
M'n verstand is daar soms te klein voor.
Maar ik WIL het te weten komen. Op z'n minst waaróm ik nooit quite good enough ben. Of dat denk te zijn...
Neen, ik geloof niet dat de perfecte koppels elkaar zonder kritische blik bekijken.
Ik wéét dat niemand perfect is. En dat niemand na 20 jaar huwelijk blind blijft voor de foutjes van de partner.
Wat ik óók weet, is dat de paartjes die IK ken en die na 20 jaren nog steeds harmonieus bij elkaar zijn, een twinkel in hun ogen hebben wanneer ze glimlachend toegeven te weten dat hun partner niet uit de Vogue komt... het is de twinkel die telt.
Die zegt mij "OK, het is een sloddervos maar ik hou van haar"
of "Die paar extra kilootjes maken dat ik méér heb om van te houden"
en "We ruziën soms maar voor mij is er geen betere".
Noem me gek,
verklaar me zot
maar dàt
zou ik óók graag aan den lijve ondervinden.
"Het kan niet missen dat mannen niets van jou willen weten" heb ik één keer te vaak gehoord.
"Denk maar niet dat ik Nederlands ga leren"... ook een mooie.
"Italiaans is mij te moeilijk en ik kan er toch nix mee aanvangen"... beste derde plaats.
WEL érg gemakkelijk om met Olijf goedkoop op vakantie te gaan, dàt wel...
Maar de taal leren zodat Olijf niet eeuwig als vertaler moet optreden? Ho maar!
Het wél vanzelfsprekend vinden dat Olijf met gevijnsde interesse de vele gevonden computerprogrammaatjes op bewonderende Oh's en Ah's onthaalt... in plaats van een gezellig cinemaatje mee te pikken...
Het "normaal" vinden dat publiek handjes houden of eender welke andere publieke uiting van affectie afgewezen wordt want "de mensen hoeven niet te weten dat wij bij elkaar zijn"....
Kan u gelóven dat Olijf dat slikte????
Ik heb er zélf moeite mee om het te geloven.
Vandaag maakt die gedachte me WOEST. En verdrietig. En opstandig.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik beter verdien.
Iemand bij toeval ontmoeten die er hetzelfde over denkt... da's een andere zaak....
En er nog in geloven... ook.
Muziek of radioprogramma's houden me bezig... tot m'n geest afdwaalt.
En denkt.
Wat heeft me gemaakt? Niet wie maar wat?
Hoe komt het dat Olijf is wie ze is?... of denkt dat ze is?
En dan begint het...
Wanneer je je "van nature" lekker voelt, overloop je automatisch alle mooie dingen die je leven hebben bepaald.
Anderzijds... wanneer het lekkere gevoel zoek is, kruipen de minder mooie momenten binnen.
De kunst is om ook in de donkerder tijden het mooie méé te herinneren. En da's niet altijd even evident, laat ons wel wezen.
Dat Olijf vaak zwalpt tussen het ene en het andere, zal u intussen wel al weten.
Omdat ik niet heb wat ik het graagste graagst ter wereld zou hebben, helt de balans vaker dan me lief is naar de eerder donkere kant. Onfijne herinneringen dringen zich dan op.
In een poging tot amateuristische zelftherapie en in de naam van eerlijkheid, dringt zich een lijstje op.
Vooreerst... Olijf heeft onmételijk veel sjanse gehad. Werken met, kijken en luisteren naar de mensen waarmee ik werk, leert me dat.
Ouders die geen moeite teveel vonden om de dochters een volledige ontwikkeling te gunnen.
Stabiliteit.
Zussen die - ondanks de jeugdakkefietjes - ware steunpilaren waren... vrienden komen en gaan, of je dat nu wil of niet... en nog méér zo met de liefjes.
Yep, Olijf heeft hoeresjans gehad, wees daar maar zeker van.
"Graag zien" heb ik dus vooral van thuis uit meegekregen. En van een handvol vrienden die met grote en kleine gebaren hun affectie tonen.
Waarom "graag zien" dus zo belangrijk is voor Olijf, is bij deze meteen opgelost.
Wat IK graag wil achterhalen, is waar m'n duistere kantjes vandaan komen. Het zijn de kantjes waar ik niet bijzonder veel van hou. De kantjes die zich (in sommige gevallen) vaker laten zien naarmate ik ouder word.
M'n zelfanalyse - besef ik ten volste - is verre van volledig.
Maar ik overloop.
Onder de heren die in m'n leven de grootste betekenis hebben gehad (behalve m'n vader en een zeer beperkte groep man-friends) ontdek ik één grote gemene deler: Olijf was altijd gewéldig... mààr...
Toegewijd maar opvliegend.
Lief maar te oud.
Niet onknap maar een te uitgesproken mening.
Interessant maar te Belgisch.
Interessant maar te Italiaans.
OK maar te dik.
Intelligent maar niet vrouwelijk genoeg.
Avontuurlijk maar te impulsief.
Vlot maar te tam.
Tof maar je zus is toffer...
Ik heb daar altijd genoegen mee genomen.
"Niemand is perfect" dacht ik, dus dat er altijd een "maar" aan te pas kwam, leek me niet meer dan normaal. Kans om mezelf bij te schaven, meende ik.
Alleen...
Hoe meer ik schaafde, hoe minder respect ik kreeg.
Hoe meer ik mezelf probeerde te "verbeteren", hoe meer "maars" er leken te komen....
Op zeker punt gaat iederéén nadenken, zelfs een verandergewillige Olijf.
Hoe kómt het toch dat ik nooit simply perfect ben voor de man die tenMINSTE voor énige tijd moeite doet om m'n aandacht te winnen???
Hoe kómt het, potverdorie, dat sommige mensen hun eigen abominàbele zelf mogen zijn en daarbij non-stop kunnen rekenen op onverdroten ridders op witte paarden die maar NIET willen opgeven?
M'n verstand is daar soms te klein voor.
Maar ik WIL het te weten komen. Op z'n minst waaróm ik nooit quite good enough ben. Of dat denk te zijn...
Neen, ik geloof niet dat de perfecte koppels elkaar zonder kritische blik bekijken.
Ik wéét dat niemand perfect is. En dat niemand na 20 jaar huwelijk blind blijft voor de foutjes van de partner.
Wat ik óók weet, is dat de paartjes die IK ken en die na 20 jaren nog steeds harmonieus bij elkaar zijn, een twinkel in hun ogen hebben wanneer ze glimlachend toegeven te weten dat hun partner niet uit de Vogue komt... het is de twinkel die telt.
Die zegt mij "OK, het is een sloddervos maar ik hou van haar"
of "Die paar extra kilootjes maken dat ik méér heb om van te houden"
en "We ruziën soms maar voor mij is er geen betere".
Noem me gek,
verklaar me zot
maar dàt
zou ik óók graag aan den lijve ondervinden.
"Het kan niet missen dat mannen niets van jou willen weten" heb ik één keer te vaak gehoord.
"Denk maar niet dat ik Nederlands ga leren"... ook een mooie.
"Italiaans is mij te moeilijk en ik kan er toch nix mee aanvangen"... beste derde plaats.
WEL érg gemakkelijk om met Olijf goedkoop op vakantie te gaan, dàt wel...
Maar de taal leren zodat Olijf niet eeuwig als vertaler moet optreden? Ho maar!
Het wél vanzelfsprekend vinden dat Olijf met gevijnsde interesse de vele gevonden computerprogrammaatjes op bewonderende Oh's en Ah's onthaalt... in plaats van een gezellig cinemaatje mee te pikken...
Het "normaal" vinden dat publiek handjes houden of eender welke andere publieke uiting van affectie afgewezen wordt want "de mensen hoeven niet te weten dat wij bij elkaar zijn"....
Kan u gelóven dat Olijf dat slikte????
Ik heb er zélf moeite mee om het te geloven.
Vandaag maakt die gedachte me WOEST. En verdrietig. En opstandig.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik beter verdien.
Iemand bij toeval ontmoeten die er hetzelfde over denkt... da's een andere zaak....
En er nog in geloven... ook.
kookprogramma's: het voordeel
Weinig of geen emotie.
of ingeval van de Australische versie: op z'n minst een feel good programma.
Geen risico op te zware emotie.
Nieuws: nix dan kommer en kwel.
Romantische komedie's: zien wat alleen in de filmwereld bestaat.
Reality shows: georkestreerde zwartmakerij.
Politie - en detectiveserie: herinnering aan wat fout kan lopen.
Het leven zoals het is: merken dat anderen het 1000 x slechter hebben dan jezelf en je zelfs daar niet aan kunnen optrekken (ondanks het schuldgevoel dat je daaraan overhoudt)
Vrolijke films: herinneringen aan liedjes die niet lang konden duren.
Geef Olijf maar een kookprogramma (liefst niet Belgisch).
Risico: miniem. Just the way I like it.
of ingeval van de Australische versie: op z'n minst een feel good programma.
Geen risico op te zware emotie.
Nieuws: nix dan kommer en kwel.
Romantische komedie's: zien wat alleen in de filmwereld bestaat.
Reality shows: georkestreerde zwartmakerij.
Politie - en detectiveserie: herinnering aan wat fout kan lopen.
Het leven zoals het is: merken dat anderen het 1000 x slechter hebben dan jezelf en je zelfs daar niet aan kunnen optrekken (ondanks het schuldgevoel dat je daaraan overhoudt)
Vrolijke films: herinneringen aan liedjes die niet lang konden duren.
Geef Olijf maar een kookprogramma (liefst niet Belgisch).
Risico: miniem. Just the way I like it.
woensdag 13 april 2011
de tijd vliegt
13 april is het al... wat vliegt de tijd.
Ik merk dat ik voortdurend in herhaling val. Tijd tijd tijd... hij ontbreekt me.
Druk? Ja, in zekere zin. M'n dagen zijn gevuld, doorgaans tot zo'n uur of 9 à 10 in de avond.
Dan kom ik thuis en ontbreekt de zin om nog geïnspireerd te gaan zitten doen.
U heeft het wellicht al gemerkt de laatste tijd... foto's komen er nog zelden aan te pas.
Heeft weinig te maken met het fotoapparasie: het zit nog steeds in m'n handtas en wordt van tijd tot tijd boven gehaald. Heel af en toe zelfs om een filmpje vast te leggen.
"Daar wil ik wat over schrijven" denk ik dan heel gemotiveerd.
...
tot het moment daar is om het te gaan doen.
Dan zak ik even weg in de zetel, vraag me af wat het alweer was dat ik wou schrijven... en geef het op.
Bon, zinloos om erover te zeuren maar zelf vind ik het wel een beetje spijtig.
Zo heb ik met geen woord gerept over Muntagna Nera, die ik afgelopen zaterdag ging bekijken in Zaal De Roma in Borgerhout.
Evenmin wat gezegd over het Thais nieuwjaarsfeest van twee weken geleden. In Wippelgem of all places.
Film Tous les soleils verdient niet echt een recensie, maar ik zou u ervoor moeten behoeden (voor de film, niet de recensie).
Of de vleessteentjes van nichtje G. Weet u wat ze zijn? Ik wel. Maar ik schrijf er niet over...
Het komt wel weer terug.
Eerst wat orde op zaken stellen, wat die zaken allemaal mogen zijn. Vaak weet ik het zelf niet meer :)
Tegelijk teveel en te weinig om te vernoemen.
En één voor één hoogst oninteressant voor u.
Ik vertrouw erop dat het allemaal vroeg of laat terugkeert.
Daar hou ik het even bij...
Ik merk dat ik voortdurend in herhaling val. Tijd tijd tijd... hij ontbreekt me.
Druk? Ja, in zekere zin. M'n dagen zijn gevuld, doorgaans tot zo'n uur of 9 à 10 in de avond.
Dan kom ik thuis en ontbreekt de zin om nog geïnspireerd te gaan zitten doen.
U heeft het wellicht al gemerkt de laatste tijd... foto's komen er nog zelden aan te pas.
Heeft weinig te maken met het fotoapparasie: het zit nog steeds in m'n handtas en wordt van tijd tot tijd boven gehaald. Heel af en toe zelfs om een filmpje vast te leggen.
"Daar wil ik wat over schrijven" denk ik dan heel gemotiveerd.
...
tot het moment daar is om het te gaan doen.
Dan zak ik even weg in de zetel, vraag me af wat het alweer was dat ik wou schrijven... en geef het op.
Bon, zinloos om erover te zeuren maar zelf vind ik het wel een beetje spijtig.
Zo heb ik met geen woord gerept over Muntagna Nera, die ik afgelopen zaterdag ging bekijken in Zaal De Roma in Borgerhout.
Evenmin wat gezegd over het Thais nieuwjaarsfeest van twee weken geleden. In Wippelgem of all places.
Film Tous les soleils verdient niet echt een recensie, maar ik zou u ervoor moeten behoeden (voor de film, niet de recensie).
Of de vleessteentjes van nichtje G. Weet u wat ze zijn? Ik wel. Maar ik schrijf er niet over...
Het komt wel weer terug.
Eerst wat orde op zaken stellen, wat die zaken allemaal mogen zijn. Vaak weet ik het zelf niet meer :)
Tegelijk teveel en te weinig om te vernoemen.
En één voor één hoogst oninteressant voor u.
Ik vertrouw erop dat het allemaal vroeg of laat terugkeert.
Daar hou ik het even bij...
maandag 11 april 2011
dingen waar je liever niet aan denkt
Af en toe bekruipt me de gedachte...
als ik écht alles wil afsluiten
als totale genezing m'n vaste doel is
dan komt de dag
dat ik alles moet afsluiten met iedereen
die ik met hem, door hem en samen met hem leerde kennen.
Olijf wil dat niet.
Het is te zeggen... anderen hebben geen fout aan wat gebeurd is.
Maar volledig herstel,
soms,
vrààgt zoveel.
Scheiden doet lijden, zegt men.
Deed het hém maar zoveel lijden als Olijf...
Soms vind ik het gewoon niet eerlijk, hoe egocentrisch en kinderachtig dat ook moge klinken...mag dat?
Doen alsof je geen mensen meer wil kennen... terwijl je dat eigenlijk niet wil.
Maar MOET.
Omdat je anders eeuwig blijft hangen in andermans hel.
Vandaag beslis ik nog niet.
In de volle wetenschap dat niet beslissen óók een beslissing is.
als ik écht alles wil afsluiten
als totale genezing m'n vaste doel is
dan komt de dag
dat ik alles moet afsluiten met iedereen
die ik met hem, door hem en samen met hem leerde kennen.
Olijf wil dat niet.
Het is te zeggen... anderen hebben geen fout aan wat gebeurd is.
Maar volledig herstel,
soms,
vrààgt zoveel.
Scheiden doet lijden, zegt men.
Deed het hém maar zoveel lijden als Olijf...
Soms vind ik het gewoon niet eerlijk, hoe egocentrisch en kinderachtig dat ook moge klinken...mag dat?
Doen alsof je geen mensen meer wil kennen... terwijl je dat eigenlijk niet wil.
Maar MOET.
Omdat je anders eeuwig blijft hangen in andermans hel.
Vandaag beslis ik nog niet.
In de volle wetenschap dat niet beslissen óók een beslissing is.
Olijf neemt vrij
De werken bij m'n zus zijn nog niet helemaal af, maar voor één keer heeft Olijf de maandag voor zichzelf gereserveerd.
De zon gaat de hele dag schijnen, een oude nummerplaat van papa's auto in Italië moet geschrapt en een lang uitgesteld bezoek aan het gemeentehuis moet vandaag maar eens gebeuren.
Terwijl ik me klaarmaak om naar het postkantoor te trekken, gebeurt iets bijzonders.
Ik had me voorgenomen om vandaag éérst bij de postmensen te informeren naar een "achtergebleven" postpakket... u weet wel... de Jovanotti-cd's.
Het begon me stilaan te stresseren, die toestand. Betalen maar niets ontvangen is nooit leuk.
Ik zou vragen en op basis van het antwoord/resultaat de stoute schoenen aantrekken om één of andere onbekende in Italië telefonisch om uitleg te vragen.
En dan gebeurt dat bijzondere.... deurbel, postpak zien, enthousiast reageren, handtekening zetten, pakketje openscheuren... YEP! Ik héb ze. Zes cd's!
Gek toch... net wanneer je denkt "NU is de maat vol"...
Gemeentehuis:
Nieuwe pincode aanvragen voor de ID-kaart. Dit jaar wil Olijf een elektronische belastingsaangifte doen. Mee met de tijd and all that.
Aan hetzelfde loket kan je met volgende vraag terecht. "Wat moet ik doen voor orgaandonatie?"
...
Ik vind het een beetje raar, zo'n vraag, maar ik moet ze stellen.
Het betekent dat je heel even met je eigen dood bezig bent, maar ook met het leven van anderen.
In mijn familie zitten transplantpatiënten. Was m'n vader jong genoeg geweest, dan had hij trouwens ook stamceltransplantatie mogen proberen. Maar hij was te oud... niet meer echt de moeite waard met andere woorden...
Op den duur kan je er niet meer omheen... je dode lichaam is niets méér dan een dood lichaam. Wat maakt het mij uit hoe ik de eeuwigheid in ga? Als er nog wat bruikbare onderdelen in zitten, mogen "ze" ze hebben.
M'n longen.. tja... daar zullen ze mooi nix mee kunnen aanvangen. Andere organen... hangt er nog vanaf hoe lang Olijf haar verblijf op dees aard denkt te trekken.
Ergens hoorde/las/zag ik eens wat over ons grootste orgaan (en néén, heren, .... uweetwel :)).. de huid.
Tientallen, honderden brandwondpatiënten hebben er baat bij.
Dus gaan we daar maar voor.
Ik tekende twee papieren. Eentje voor de gemeente en eentje voor mij.
Zal m'n zussen nog maar eens op de hoogte brengen van m'n beslissing, toch altijd handig.
Eén extra wens hoop ik te mogen behouden. Vuurkestook en dan maar uitstrooien over zee.
Hopelijk sluit de ene beslissing de andere niet uit.
Maar goed... we zijn zover nog niet, niewaar?
Tussen haakjes.... Jovanotti's laatste nieuwe staat me érg aan. Some things are worth the wait :)
De zon gaat de hele dag schijnen, een oude nummerplaat van papa's auto in Italië moet geschrapt en een lang uitgesteld bezoek aan het gemeentehuis moet vandaag maar eens gebeuren.
Terwijl ik me klaarmaak om naar het postkantoor te trekken, gebeurt iets bijzonders.
Ik had me voorgenomen om vandaag éérst bij de postmensen te informeren naar een "achtergebleven" postpakket... u weet wel... de Jovanotti-cd's.
Het begon me stilaan te stresseren, die toestand. Betalen maar niets ontvangen is nooit leuk.
Ik zou vragen en op basis van het antwoord/resultaat de stoute schoenen aantrekken om één of andere onbekende in Italië telefonisch om uitleg te vragen.
En dan gebeurt dat bijzondere.... deurbel, postpak zien, enthousiast reageren, handtekening zetten, pakketje openscheuren... YEP! Ik héb ze. Zes cd's!
Gek toch... net wanneer je denkt "NU is de maat vol"...
Gemeentehuis:
Nieuwe pincode aanvragen voor de ID-kaart. Dit jaar wil Olijf een elektronische belastingsaangifte doen. Mee met de tijd and all that.
Aan hetzelfde loket kan je met volgende vraag terecht. "Wat moet ik doen voor orgaandonatie?"
...
Ik vind het een beetje raar, zo'n vraag, maar ik moet ze stellen.
Het betekent dat je heel even met je eigen dood bezig bent, maar ook met het leven van anderen.
In mijn familie zitten transplantpatiënten. Was m'n vader jong genoeg geweest, dan had hij trouwens ook stamceltransplantatie mogen proberen. Maar hij was te oud... niet meer echt de moeite waard met andere woorden...
Op den duur kan je er niet meer omheen... je dode lichaam is niets méér dan een dood lichaam. Wat maakt het mij uit hoe ik de eeuwigheid in ga? Als er nog wat bruikbare onderdelen in zitten, mogen "ze" ze hebben.
M'n longen.. tja... daar zullen ze mooi nix mee kunnen aanvangen. Andere organen... hangt er nog vanaf hoe lang Olijf haar verblijf op dees aard denkt te trekken.
Ergens hoorde/las/zag ik eens wat over ons grootste orgaan (en néén, heren, .... uweetwel :)).. de huid.
Tientallen, honderden brandwondpatiënten hebben er baat bij.
Dus gaan we daar maar voor.
Ik tekende twee papieren. Eentje voor de gemeente en eentje voor mij.
Zal m'n zussen nog maar eens op de hoogte brengen van m'n beslissing, toch altijd handig.
Eén extra wens hoop ik te mogen behouden. Vuurkestook en dan maar uitstrooien over zee.
Hopelijk sluit de ene beslissing de andere niet uit.
Maar goed... we zijn zover nog niet, niewaar?
Tussen haakjes.... Jovanotti's laatste nieuwe staat me érg aan. Some things are worth the wait :)
The Holiday
Alles behalve hoogstaande cinema, toegegeven.
Wél de eerste film (en gezien het constante chronische gebrek aan gezamenlijke vrije tijd, één van de weinige films) die ik destijds met "het lief" ging zien.
Ik had kunnen vermoeden dat het een slechte film ging zijn, maar was in een hopeloos romantische bui.
Hij WIST dat hij het niet mooi ging vinden, wegens typishe vrouwenfilm, maar deed dan toch dat effórreke omdat mannen zo'n dingen nu eenmaal doen wanneer ze een meisje proberen te versieren.
Gisteren op TV en Olijf stootte er per ongeluk op.
Wist ik veel - toen - dat in deze scène het verhaal van m'n zogenaamde Groote Liefde ging zitten?
Bitter, die nasmaak, ik kan er niet omheen.
Voor de bezorgde lezer: het gros is verwerkt... min of meer.
Het neemt niet weg dat Olijf zich af en toe blijft afvragen hoe het mogelijk is dat een medemens je zó'n onbetekend gevoel kan geven...
Het maakt niet uit, lieve (vermoedelijk?) volwassen lezer die intussen net als Olijf weet dat het leven en haar liefdes (en vooràl het verlies ervan) er niet gemakkelijker op worden met de jaren,... het maakt niet uit hoe overtuigd je van jezelf vindt dat je "waardig" bent, gewéldig, fantàstisch en "veel te goed voor die rotzak".... Soms, langs een achterpoortje dat je per ongeluk had laten openstaan omdat je éventjes onoplettend was, sluipt de gedachte van wegwerpbaarheid binnen.
Dat je niet goed genoeg was, teveel fouten maakte en dat zovelen anderen te verkiezen zijn boven jou...
Geen fijn gevoel.
En wéten dat het niet wààr is...
Maar die donkere wolk blijft je een hele dag volgen tot je gaat wensen dat de nacht snel valt.Want morgen is een andere dag.
Want geen van alle verdienen die macht.
Vrouwen!...
vrijdag 8 april 2011
Respect
Vrijdagavond, net na het werk.
De collega's - correctie... de werknemers - worden in de bloemetjes gezet voor de inspanningen de afgelopen maanden in aanloop naar de jaarlijkse Retrobeurs.
Een pintje en entwa te knabbelen krijgen ze van den baas.
Die baas, voor alle duidelijkheid, is niet Olijf, al wordt er af en toe naar mij verwezen als "één van de bazen".... vooral wanneer een lastige klant "het" persé hogerop wil zoeken. Dan komen ze dus onder andere bij Olijf terecht :)
Maar goed.
Een bedankje in de vorm van een gezellig na-werks samenzijn op een terrasje.
Olijf zou later zijn gearriveerd, maar door een in het water gevallen afspraak kom ik redelijk op tijd ter plaatse aan. De ambiance is al goed op gang en de meesten zitten nog maar een kwartje ver in hun blonde of bruine Grimbergen.
Naarmate de tijd vordert, druipt de ene na de andere af.
De grote baas (nogmaals: niet Olijf) vertrekt naar goede gewoonte als eerste. Persoonlijk vind ik dat geen geweldige zet, maar de man moet een trein halen en later dan halfacht thuis is blijkbaar geen optie..... tja....
Sommigen hebben zich niet voorzien op de snelle afkoeling, anderen hebben bloedjes van kindjes die thuis op het avondeten zitten te wachten. Begrip.
Een kleine kern blijft achter.
En Olijf ontdekt.
De sociale sector noemt men mijn werkplaats. Daar is nix mis mee (al hebben sommigen in m'n verleden het nodig gevonden om daar hun neus voor op te trekken... de sukkels).
Ik zit graag in de sociale sector. Het is mijn plaats. DE plaats waar Olijf iets kan betekenen, hoe dom het soms ook mag lijken.
Vandaag heb ik kans om tussen pot en pint "mijn" mensen een beetje beter te leren kennen.
OK, ja... van enkelen weet ik vrij goed wat er zich in hun leven afspeelt. Van anderen vang ik flarden op. Ik ga ervan uit... als ze het kwijt willen, mogen en zullen ze het wel komen vertellen, al was het maar omdat Olijf (of collega's) ergens een handje kunnen toesteken.
Aan O, een Tsjetsjeense (hoe schrijf je dat in godsnaam???) vraag ik hoe lang ze in Beligië woont, hoe ze hier is terecht gekomen en hoe ze de confrontatie met onze taal vond.
Haar verhaal is ontroerend. Ongelooflijk. Schrijnend. En sterk.
Wat ik van deze vrouw hoor, maakt dat ik me dom, nietig en onnozel voel.
Voor haar heb ik nix dan respect.
M ken ik beter. Van haar weet ik wat ze heeft meegemaakt, in de meeste gevallen ook waaróm en hoe ze zichzelf, sinds ik haar ken, al voor de derde keer uit de goot samenschraapt om gewoon vanheir te beginnen.
Respect. Olijf zou onder M's omstandigheden waarschijnlijk al finaal ten onder zijn gegaan.
K, een jong meisje dat helaas maar jaartje bij ons heeft gewerkt en heel binnenkort weg moet, is een enorm levendige jonge vrouw, moeder van twee. Van haar verneem ik dat ze haar hele jeugd van de ene instelling in de andere werd geplaatst... wanneer ze niet bij haar drinkende en immer verhuizende moeder was. Nooit heeft ze meer dan 1 jaar op dezelfde plaats gewoond, zegt ze.
Nu ze zelf moeder is (and get this....haar nog steeds drinkende ma "begrijpt" nog altijd niet dat dochterlief haar eigen kids niet "gewoon effe" dropt om met haar uit drinken te gaan.....) onderhoudt ze niet alleen haar kroost maar ook een (werkloze) ziekelijke vriend die op de koop toe nog het lef heeft stikjaloers te zijn.. maar verlaten kan ze hem niet omdat ze niet wil doen wat haar moeder destijds deed.
Ze weet dat haar privéleven niet ideaal is, maar ze maakt er het beste van.
En haar beste is in mijn ogen en van op mijn afstand meer dan goed genoeg, gezien de omstandigheden.
Ik heb respect voor haar. En ben ervan overtuigd dat K het zal halen.
Olijf kent, door de job, een boel mensen die het niet gemakkelijk hebben gehad ... en dan druk ik me héééééél zacht uit.
Soms ben ik beschaamd dat ik het lef heb om te denken dat ik kan helpen. Ik heb goeie ouders gehad, een stabiele thuis en een comfortabel leven. Vader dronk niet en moeder at niet. Er werd niet verhuisd, er werd niet geslagen. Zussen en Olijf werden aangemoedigd om te studeren en een eigen gedacht te hebben. We mochten ons ontwikkelen, zeg maar.
Dat LIJKT zo evident, maar dat is het niet.
Een avondje met "mijn" mensen wrijft me daar nog maar eens met de neus in.
Hoe denk ik, met mijn gemakkelijk leventje, te kunnen helpen bij de aanblik van zoveel miserie?
Geen idee, maar blijkbaar doe ik het... zegt men.
Als "men" het zegt, ga ik ervan uit dat ik het doe...
De andere kant van de medaille.
Er ZIJN ook mensen die alles hebben meegekregen en met hun alles helemaal niets doen.
Straffer nog.... ze lijken erop te staan om zich zo marginaal mogelijk te profileren.
Dat is op z'n minst zonde,
eigenlijk schandelijk
en geen greintje respect waardig.
Ik weet in wiens handen ik m'n leven zou leggen, mocht het ooit nodig zijn.
De collega's - correctie... de werknemers - worden in de bloemetjes gezet voor de inspanningen de afgelopen maanden in aanloop naar de jaarlijkse Retrobeurs.
Een pintje en entwa te knabbelen krijgen ze van den baas.
Die baas, voor alle duidelijkheid, is niet Olijf, al wordt er af en toe naar mij verwezen als "één van de bazen".... vooral wanneer een lastige klant "het" persé hogerop wil zoeken. Dan komen ze dus onder andere bij Olijf terecht :)
Maar goed.
Een bedankje in de vorm van een gezellig na-werks samenzijn op een terrasje.
Olijf zou later zijn gearriveerd, maar door een in het water gevallen afspraak kom ik redelijk op tijd ter plaatse aan. De ambiance is al goed op gang en de meesten zitten nog maar een kwartje ver in hun blonde of bruine Grimbergen.
Naarmate de tijd vordert, druipt de ene na de andere af.
De grote baas (nogmaals: niet Olijf) vertrekt naar goede gewoonte als eerste. Persoonlijk vind ik dat geen geweldige zet, maar de man moet een trein halen en later dan halfacht thuis is blijkbaar geen optie..... tja....
Sommigen hebben zich niet voorzien op de snelle afkoeling, anderen hebben bloedjes van kindjes die thuis op het avondeten zitten te wachten. Begrip.
Een kleine kern blijft achter.
En Olijf ontdekt.
De sociale sector noemt men mijn werkplaats. Daar is nix mis mee (al hebben sommigen in m'n verleden het nodig gevonden om daar hun neus voor op te trekken... de sukkels).
Ik zit graag in de sociale sector. Het is mijn plaats. DE plaats waar Olijf iets kan betekenen, hoe dom het soms ook mag lijken.
Vandaag heb ik kans om tussen pot en pint "mijn" mensen een beetje beter te leren kennen.
OK, ja... van enkelen weet ik vrij goed wat er zich in hun leven afspeelt. Van anderen vang ik flarden op. Ik ga ervan uit... als ze het kwijt willen, mogen en zullen ze het wel komen vertellen, al was het maar omdat Olijf (of collega's) ergens een handje kunnen toesteken.
Aan O, een Tsjetsjeense (hoe schrijf je dat in godsnaam???) vraag ik hoe lang ze in Beligië woont, hoe ze hier is terecht gekomen en hoe ze de confrontatie met onze taal vond.
Haar verhaal is ontroerend. Ongelooflijk. Schrijnend. En sterk.
Wat ik van deze vrouw hoor, maakt dat ik me dom, nietig en onnozel voel.
Voor haar heb ik nix dan respect.
M ken ik beter. Van haar weet ik wat ze heeft meegemaakt, in de meeste gevallen ook waaróm en hoe ze zichzelf, sinds ik haar ken, al voor de derde keer uit de goot samenschraapt om gewoon vanheir te beginnen.
Respect. Olijf zou onder M's omstandigheden waarschijnlijk al finaal ten onder zijn gegaan.
K, een jong meisje dat helaas maar jaartje bij ons heeft gewerkt en heel binnenkort weg moet, is een enorm levendige jonge vrouw, moeder van twee. Van haar verneem ik dat ze haar hele jeugd van de ene instelling in de andere werd geplaatst... wanneer ze niet bij haar drinkende en immer verhuizende moeder was. Nooit heeft ze meer dan 1 jaar op dezelfde plaats gewoond, zegt ze.
Nu ze zelf moeder is (and get this....haar nog steeds drinkende ma "begrijpt" nog altijd niet dat dochterlief haar eigen kids niet "gewoon effe" dropt om met haar uit drinken te gaan.....) onderhoudt ze niet alleen haar kroost maar ook een (werkloze) ziekelijke vriend die op de koop toe nog het lef heeft stikjaloers te zijn.. maar verlaten kan ze hem niet omdat ze niet wil doen wat haar moeder destijds deed.
Ze weet dat haar privéleven niet ideaal is, maar ze maakt er het beste van.
En haar beste is in mijn ogen en van op mijn afstand meer dan goed genoeg, gezien de omstandigheden.
Ik heb respect voor haar. En ben ervan overtuigd dat K het zal halen.
Olijf kent, door de job, een boel mensen die het niet gemakkelijk hebben gehad ... en dan druk ik me héééééél zacht uit.
Soms ben ik beschaamd dat ik het lef heb om te denken dat ik kan helpen. Ik heb goeie ouders gehad, een stabiele thuis en een comfortabel leven. Vader dronk niet en moeder at niet. Er werd niet verhuisd, er werd niet geslagen. Zussen en Olijf werden aangemoedigd om te studeren en een eigen gedacht te hebben. We mochten ons ontwikkelen, zeg maar.
Dat LIJKT zo evident, maar dat is het niet.
Een avondje met "mijn" mensen wrijft me daar nog maar eens met de neus in.
Hoe denk ik, met mijn gemakkelijk leventje, te kunnen helpen bij de aanblik van zoveel miserie?
Geen idee, maar blijkbaar doe ik het... zegt men.
Als "men" het zegt, ga ik ervan uit dat ik het doe...
De andere kant van de medaille.
Er ZIJN ook mensen die alles hebben meegekregen en met hun alles helemaal niets doen.
Straffer nog.... ze lijken erop te staan om zich zo marginaal mogelijk te profileren.
Dat is op z'n minst zonde,
eigenlijk schandelijk
en geen greintje respect waardig.
Ik weet in wiens handen ik m'n leven zou leggen, mocht het ooit nodig zijn.
donderdag 7 april 2011
Er is nix zo erg als....
een Vlaams kookprogramma.
Ik weet het. Ooit, ergens op deze blog, heb ik er al eens over gezeurd.
Ik wil nóg eens zeuren.
Olijf heeft van jongs af aan van kookprogramma's gehouden.
Het rare is... hoe minder ik ging koken, hoe méér ik naar kookprogramma's keek.
Toeval misschien.
Of wishful thinking. Als ik maar keek, leek het alsof ik kon koken.
De Engelsen, misschien gedreven door hun vréselijke culinaire achterstand in de jaren '80, begonnen op TV te koken.
En die mannen deden dat begot niet slecht. Ze gaven werkelijk de indruk iets lekkers op tafel te kunnen toveren... liefst wat ànders dan afgekookte fluogroene erwtjes onder een prak puree...
Met de jaren werden de programma's talrijker en inventiever.
Ready Steady Cook met de sympathieke Ainsley kon me lang boeien.
Toen kwam de jonge Jamie Oliver wat gewoontjes doen (and didn't we simply LOVE him? Wicked, man) om maar te zwijgen van de vloekende blonde (ahum, smaken verschillen) "God" Gordon Ramsey.
België kon niet achterblijven.
We moesten plots óók op het scherm gaan koken.
Maar staat u me toe.... we lijken nérgens op.
Allez kom.... SOSPiet... het zou bijna een scheldnaam kunnen zijn... (en wat hebben we vandaag geleerd?)
Gerenomeerde koks uit x-sterrenrestaurants (al dan niet vóór hun schandelijke val uit de hemel) die wat hoogdravend staan te doen over wat kan en wat niet kan... het liefst daarbij één of andere onnozele TV-celebrity (die voor een keer keukenhulpje speelt) stomweg belachelijk makend...
Nope... ik hield er niet van.
En dan zij er al onze wannabe's.
ALLES doen ze in de toekomstige tijd.
ALLES is blijkbaar minuscuul klein
en ALLES is van hén.
We GAAN ONZE WORTELTJES snijden.
We nemen ONS potJE water.
Daar GAAN we ONZE GROENTJES in doen.
enzovoort enzoverder.
Tùùùùùrlijk nemen jullie JULLIE potje water. Het zou bijzonder rààr zijn mochten jullie MIJN potje komen halen...
Terwijl Olijf na 5 minuten licht misselijk wordt bij het aanhoren van zo WEINIG taalvariatie, spuwt de kok er nog een mooitje uit...
"Er is NIX zo erg als champignonnetJES waar nog zand aan hangt"
NIX zo erg als dat?
Werkelijk?
Wat dacht je van je hele familie zien verdrinken in een tsunami? Zou dat eraan kunnen tippen?
Je leven in duigen zien vallen na 20 jaar huwelijk? Niet zo erg als een champi met een zandkorreltje aan?
Op je 13de door een onoplettende vrachtwagenchauffeur in de bocht van je fiets gemaaid worden en het leven langzaam uit je voelen wegvloeien terwijl de omstaanders de 100 bellen?
Nee eh....
er is wérkelijk NIX ZO ERG als een zandkorrel tussen de tanden voelen wanneer je op een champignonneTJE bijt....
Bijna
BIJNA
voel ik een onweerstaanbare drang om een groep op te richten tégen Vlaamse kookprogramma's op TV...
maar er ZIJN érger dingen dan dat.
Dus na dit
zwijg ik.
Ik weet het. Ooit, ergens op deze blog, heb ik er al eens over gezeurd.
Ik wil nóg eens zeuren.
Olijf heeft van jongs af aan van kookprogramma's gehouden.
Het rare is... hoe minder ik ging koken, hoe méér ik naar kookprogramma's keek.
Toeval misschien.
Of wishful thinking. Als ik maar keek, leek het alsof ik kon koken.
De Engelsen, misschien gedreven door hun vréselijke culinaire achterstand in de jaren '80, begonnen op TV te koken.
En die mannen deden dat begot niet slecht. Ze gaven werkelijk de indruk iets lekkers op tafel te kunnen toveren... liefst wat ànders dan afgekookte fluogroene erwtjes onder een prak puree...
Met de jaren werden de programma's talrijker en inventiever.
Ready Steady Cook met de sympathieke Ainsley kon me lang boeien.
Toen kwam de jonge Jamie Oliver wat gewoontjes doen (and didn't we simply LOVE him? Wicked, man) om maar te zwijgen van de vloekende blonde (ahum, smaken verschillen) "God" Gordon Ramsey.
België kon niet achterblijven.
We moesten plots óók op het scherm gaan koken.
Maar staat u me toe.... we lijken nérgens op.
Allez kom.... SOSPiet... het zou bijna een scheldnaam kunnen zijn... (en wat hebben we vandaag geleerd?)
Gerenomeerde koks uit x-sterrenrestaurants (al dan niet vóór hun schandelijke val uit de hemel) die wat hoogdravend staan te doen over wat kan en wat niet kan... het liefst daarbij één of andere onnozele TV-celebrity (die voor een keer keukenhulpje speelt) stomweg belachelijk makend...
Nope... ik hield er niet van.
En dan zij er al onze wannabe's.
ALLES doen ze in de toekomstige tijd.
ALLES is blijkbaar minuscuul klein
en ALLES is van hén.
We GAAN ONZE WORTELTJES snijden.
We nemen ONS potJE water.
Daar GAAN we ONZE GROENTJES in doen.
enzovoort enzoverder.
Tùùùùùrlijk nemen jullie JULLIE potje water. Het zou bijzonder rààr zijn mochten jullie MIJN potje komen halen...
Terwijl Olijf na 5 minuten licht misselijk wordt bij het aanhoren van zo WEINIG taalvariatie, spuwt de kok er nog een mooitje uit...
"Er is NIX zo erg als champignonnetJES waar nog zand aan hangt"
NIX zo erg als dat?
Werkelijk?
Wat dacht je van je hele familie zien verdrinken in een tsunami? Zou dat eraan kunnen tippen?
Je leven in duigen zien vallen na 20 jaar huwelijk? Niet zo erg als een champi met een zandkorreltje aan?
Op je 13de door een onoplettende vrachtwagenchauffeur in de bocht van je fiets gemaaid worden en het leven langzaam uit je voelen wegvloeien terwijl de omstaanders de 100 bellen?
Nee eh....
er is wérkelijk NIX ZO ERG als een zandkorrel tussen de tanden voelen wanneer je op een champignonneTJE bijt....
Bijna
BIJNA
voel ik een onweerstaanbare drang om een groep op te richten tégen Vlaamse kookprogramma's op TV...
maar er ZIJN érger dingen dan dat.
Dus na dit
zwijg ik.
zomer in aantocht
donderdag 7 april, 1u24 in de ochtend.
Thuiskomen bij 16°C
van een avondje met twee schatten van mensen die NIETS verdienen
.....
niets dan goeds.
Ze hàd het beloofd een hele tijd geleden
ik had het rats vergeten...
snoepjes uit de oude doos... maar dan nieuwe.
Dank je wel Ils :)
Thuiskomen bij 16°C
van een avondje met twee schatten van mensen die NIETS verdienen
.....
niets dan goeds.
Ze hàd het beloofd een hele tijd geleden
ik had het rats vergeten...
snoepjes uit de oude doos... maar dan nieuwe.
Dank je wel Ils :)
woensdag 6 april 2011
de "Vind Ik Leuk" knop
Pakweg een maand geleden, op een ogenblik dat Olijf eigenlijk helemaal geen tijd had, besloot ik om m'n hobby een praktische toepassing te geven op het werk.
Facebook.... u weet dat ik m'n best doe om sociaalnetwerkgewijs actief te zijn.
In het echte leven heb ik nog werk, veel werk, maar virtueel laat ik me dagelijks "zien".
Op het werk staat Olijf onder andere in voor de communicatie naar buiten toe.
Maak daar niet te veel van, het is maar één van m'n taken en omdat die net als alle andere taken "ertussen moet genomen worden", is het een verre van professionele bezigheid.
Facebook, dacht ik dus. Wij moeten op Facebook.
Sommige andere Kringwinkels doen het al (doorgaans de Groten, die een échte communicatieverantwoordelijke hebben) en Olijf vond dus dat wij als kleine vis niet achter mochten blijven.
Tussen de bedrijven door, figuurlijk dan, maakte ik een nieuw profiel aan. Met m'n werkadres. Maakte wat vriendjes met werknemers (vandaar het gebruik van een werkadres.... Olijf gaat haar persoonlijke was lekker NIET buitenhangen bij alle personeelsleden :)), postte een paar statusupdates en plakte er een paar foto's in.
Vrij snel merkte ik dat vriendjes van vriendjes ook Kringwinkelfans waren.
Vond daarom dat een Vind Ik Leuk- knop wel "cool" zou zijn. Maar vond die niet. De helpdesk van Facebook is wel uitgebreid maar niet echt rechttoe rechtaan.
UUUUUuuuren kan je zoeken zonder echt resultaat.
Tot gisteren. Ik gunde mezelf wat tijd om dat ding nu es grondig uit te spitten.
Seek and ye shall find... and all that :)
Olijf heeft gezocht én gevonden.
Op zo'n momenten, hoe stóm het ook moge lijken, hoe klein en onbetekenend het nieuw stukje kennis ook is.... ben ik een beetje fier op mezelf. Dat ik het gevonden heb. Zonder de hulp van een big brother die er meer van weet dan ik. Zonder een expert die me zegt "kom, schuif effe op, IK zal dat wel doen", waardoor ik nadien nog éven clueless ben over de oplossing als voorheen.
IK heb die knop gevonden. IK heb hem geïnstalleerd en nu hoop ik op resultaat.
En verder?
Verder denk ik soms... het zou verdomde handig zijn als iedereen zo'n Vind Ik Leuk/Vind Ik Niet Meer Leuk-knop had... in het échte leven. Bij een boel mensen zou ik metéén Vind Ik Leuk aanklikken.
En bij anderen.... Vind Ik Niet Meer Leuk
So there!
:)
Facebook.... u weet dat ik m'n best doe om sociaalnetwerkgewijs actief te zijn.
In het echte leven heb ik nog werk, veel werk, maar virtueel laat ik me dagelijks "zien".
Op het werk staat Olijf onder andere in voor de communicatie naar buiten toe.
Maak daar niet te veel van, het is maar één van m'n taken en omdat die net als alle andere taken "ertussen moet genomen worden", is het een verre van professionele bezigheid.
Facebook, dacht ik dus. Wij moeten op Facebook.
Sommige andere Kringwinkels doen het al (doorgaans de Groten, die een échte communicatieverantwoordelijke hebben) en Olijf vond dus dat wij als kleine vis niet achter mochten blijven.
Tussen de bedrijven door, figuurlijk dan, maakte ik een nieuw profiel aan. Met m'n werkadres. Maakte wat vriendjes met werknemers (vandaar het gebruik van een werkadres.... Olijf gaat haar persoonlijke was lekker NIET buitenhangen bij alle personeelsleden :)), postte een paar statusupdates en plakte er een paar foto's in.
Vrij snel merkte ik dat vriendjes van vriendjes ook Kringwinkelfans waren.
Vond daarom dat een Vind Ik Leuk- knop wel "cool" zou zijn. Maar vond die niet. De helpdesk van Facebook is wel uitgebreid maar niet echt rechttoe rechtaan.
UUUUUuuuren kan je zoeken zonder echt resultaat.
Tot gisteren. Ik gunde mezelf wat tijd om dat ding nu es grondig uit te spitten.
Seek and ye shall find... and all that :)
Olijf heeft gezocht én gevonden.
Op zo'n momenten, hoe stóm het ook moge lijken, hoe klein en onbetekenend het nieuw stukje kennis ook is.... ben ik een beetje fier op mezelf. Dat ik het gevonden heb. Zonder de hulp van een big brother die er meer van weet dan ik. Zonder een expert die me zegt "kom, schuif effe op, IK zal dat wel doen", waardoor ik nadien nog éven clueless ben over de oplossing als voorheen.
IK heb die knop gevonden. IK heb hem geïnstalleerd en nu hoop ik op resultaat.
En verder?
Verder denk ik soms... het zou verdomde handig zijn als iedereen zo'n Vind Ik Leuk/Vind Ik Niet Meer Leuk-knop had... in het échte leven. Bij een boel mensen zou ik metéén Vind Ik Leuk aanklikken.
En bij anderen.... Vind Ik Niet Meer Leuk
So there!
:)
dinsdag 5 april 2011
Zwijgen is goud
Er is wat veranderd kort geleden.
Olijf's - ahum - "sociale" status op FB zegt nu "heeft een relatie".
Het duurde niet lang of enkele vrienden feliciteerden me met het nieuwtje.
Enkelen vroegen of het om een aprilvis ging.
Anderen vonden het gewoon leuk (handig die knop).
Olijf is geen ezel. Dat maakte ik in één van m'n vorige blogs al duidelijk genoeg, hoop ik.
Een kieken ben ik ook niet. Het is niet voor niets dat ik dat bericht wereldkundig maakte op 1 april.
Waarom?
Omdat ik voor één keer eens helemaal in het midden wil laten of het een vis is of niet.
Olijf heeft een relatie, neem dat gewoon maar es aan.
De precieze aard ervan blijft lekker mijn geheimpje. Heb niet de minste intentie om dat dieper uit te spitten.
Misschien ben ik wel bijgelovig en wil ik het niet jinxen door op dit punt verder uit te wijden.
Misschien had ik beter helemààl nix veranderd op FB.
Het doet er weinig toe.
Ik laat de zaak voor wat ze is en hul me in zwijgen... sowieso iets waarin ik me beter wat meer zou oefenen.
Andermans zwijgen is overigens óók goud... goud voor hén, niet voor mij.
Ik heb het over Jovanotti of op z'n minst z'n entourage.
Telefoneren, zo bleek, kon ik niet op ééntweedrie. Nergens op de site een telefoonnummer te vinden.
Mailadressen genoeg, zelfs postadressen van het Managment Team. Maar een telefoonnummer? Alleeeeezzzzz, hoe passééééééééééé...
Dus mailde ik gisteren nog maar eens.
Deze keer niet naar het shopadres (dat was poging één en had carrément nix uitgehaald) maar naar het infoadres én het managementadres. Originele mail ging mee, ik verwees er netjes naar en vroeg of de zaak kon uitgezocht worden of tenminste doorgestuurd naar de "bevoegde" personen.
Meer dan 24 uur later..... wat denkt u?..... Rien de knots.
Geen antwoord, geen uitleg, ZIP!
Van de post heb ik na dikke twee weken geen briefje in de bus gevonden met de melding dat ik iets moet komen afhalen in het postkantoor. Ik ga ervan uit dat zij dus nix hebben, maar één dezer ga ik toch eens langs om te checken.
Het "lot" speelt ook braafjes mee. Heel toevallig (het zal wel wat met spyware te maken hebben) ontving ik vorige week een hele resem mails van UPS. Dat m'n zending eerstdaags zou worden afgeleverd en of ik het aangehechte bestand zou willen openen.
Het eenvoudige feit dat ik op een uurtje tijd 4 of 5 van die mails ontving maakte me achterdochtig. Ik googlede UPS mails op virussen et voilà, ik had gelijk: Trojan Horse.
Wég die boel en de rest negeren.
Toeval wou dat vandaag een DHL mailtje toekwam. Iets gelijkaardigs, met aangehecht bestandje. Het was "maar" één mailtje en het klonk in al z'n eenvoud ook serieuzer dan de UPS mails.
Checkte even in het rond hoe het zat met DHLvirusmails en vond nix.
Ook collega zou het berichtje openen, zei hij en omdat collega méér weet van computers dan ikzelf, volgde ik z'n advies op.
"De bijlage bevat een virus en wordt daarom niet geopend" kreeg ik fracties van een seconde later te lezen op m'n scherm.
Mot, de vuilbak in met die mail.
Dit was Olijf's wishful thinking geweest. De Jovanottimensen hadden m'n mail gelezen, dacht ik, de zaak gecheckt en niet geantwoord omdat ze zelf hadden gezien dat het pakketje "eerstdaags" zou arriveren.
Niet dus.
Olijf is voorlopig een som lichter, twee virusillusies armer en het Jovanottiteam bougeert niet. Over "mijn" cd's zal ik het maar niet hebben...
Mijn centen maken van hun zwijgen een winstgevend zaakje.
En tóch zal ik bellen. Een nummer heb ik intussen viavia al opgespoord.
Of het wat zal opleveren, weet ik niet.
Maar ik zal verrót wezen als ik hen er zomaar mee laat wegkomen.
Olijf's - ahum - "sociale" status op FB zegt nu "heeft een relatie".
Het duurde niet lang of enkele vrienden feliciteerden me met het nieuwtje.
Enkelen vroegen of het om een aprilvis ging.
Anderen vonden het gewoon leuk (handig die knop).
Olijf is geen ezel. Dat maakte ik in één van m'n vorige blogs al duidelijk genoeg, hoop ik.
Een kieken ben ik ook niet. Het is niet voor niets dat ik dat bericht wereldkundig maakte op 1 april.
Waarom?
Omdat ik voor één keer eens helemaal in het midden wil laten of het een vis is of niet.
Olijf heeft een relatie, neem dat gewoon maar es aan.
De precieze aard ervan blijft lekker mijn geheimpje. Heb niet de minste intentie om dat dieper uit te spitten.
Misschien ben ik wel bijgelovig en wil ik het niet jinxen door op dit punt verder uit te wijden.
Misschien had ik beter helemààl nix veranderd op FB.
Het doet er weinig toe.
Ik laat de zaak voor wat ze is en hul me in zwijgen... sowieso iets waarin ik me beter wat meer zou oefenen.
Andermans zwijgen is overigens óók goud... goud voor hén, niet voor mij.
Ik heb het over Jovanotti of op z'n minst z'n entourage.
Telefoneren, zo bleek, kon ik niet op ééntweedrie. Nergens op de site een telefoonnummer te vinden.
Mailadressen genoeg, zelfs postadressen van het Managment Team. Maar een telefoonnummer? Alleeeeezzzzz, hoe passééééééééééé...
Dus mailde ik gisteren nog maar eens.
Deze keer niet naar het shopadres (dat was poging één en had carrément nix uitgehaald) maar naar het infoadres én het managementadres. Originele mail ging mee, ik verwees er netjes naar en vroeg of de zaak kon uitgezocht worden of tenminste doorgestuurd naar de "bevoegde" personen.
Meer dan 24 uur later..... wat denkt u?..... Rien de knots.
Geen antwoord, geen uitleg, ZIP!
Van de post heb ik na dikke twee weken geen briefje in de bus gevonden met de melding dat ik iets moet komen afhalen in het postkantoor. Ik ga ervan uit dat zij dus nix hebben, maar één dezer ga ik toch eens langs om te checken.
Het "lot" speelt ook braafjes mee. Heel toevallig (het zal wel wat met spyware te maken hebben) ontving ik vorige week een hele resem mails van UPS. Dat m'n zending eerstdaags zou worden afgeleverd en of ik het aangehechte bestand zou willen openen.
Het eenvoudige feit dat ik op een uurtje tijd 4 of 5 van die mails ontving maakte me achterdochtig. Ik googlede UPS mails op virussen et voilà, ik had gelijk: Trojan Horse.
Wég die boel en de rest negeren.
Toeval wou dat vandaag een DHL mailtje toekwam. Iets gelijkaardigs, met aangehecht bestandje. Het was "maar" één mailtje en het klonk in al z'n eenvoud ook serieuzer dan de UPS mails.
Checkte even in het rond hoe het zat met DHLvirusmails en vond nix.
Ook collega zou het berichtje openen, zei hij en omdat collega méér weet van computers dan ikzelf, volgde ik z'n advies op.
"De bijlage bevat een virus en wordt daarom niet geopend" kreeg ik fracties van een seconde later te lezen op m'n scherm.
Mot, de vuilbak in met die mail.
Dit was Olijf's wishful thinking geweest. De Jovanottimensen hadden m'n mail gelezen, dacht ik, de zaak gecheckt en niet geantwoord omdat ze zelf hadden gezien dat het pakketje "eerstdaags" zou arriveren.
Niet dus.
Olijf is voorlopig een som lichter, twee virusillusies armer en het Jovanottiteam bougeert niet. Over "mijn" cd's zal ik het maar niet hebben...
Mijn centen maken van hun zwijgen een winstgevend zaakje.
En tóch zal ik bellen. Een nummer heb ik intussen viavia al opgespoord.
Of het wat zal opleveren, weet ik niet.
Maar ik zal verrót wezen als ik hen er zomaar mee laat wegkomen.
maandag 4 april 2011
Doe wat je zegt, dan lieg je niet
Een maandje geleden deed ik een online aankoop van een boek.
Bij wijze van promotie kreeg je daarbij één maand lang gratis lidmaatschap op een soort van nieuwsbrief/forum/informatiedatabank. Ondersteuningsmateriaal voor gelijkgezinden, zeg maar.
De boodschap die daaraan vasthing, maakte me een beetje zenuwachtig want wat dààrna zou volgen, hield wat mij betreft een zeker risico in.
Als je een maand later NIETS deed, liep het abonnement gewoon verder en zou er maandelijks een niet onaanzienlijk bedrag van je rekening worden gehaald.
Op financieel vlak is Olijf een kluns. Ik vind geld niet belangrijk. Niet dat ik erin zwem... ik lét gewoon nergens op. Zo durf ik al eens te laat te zijn met een overschrijving omdat ik "toevallig" andere dingen te doen heb.... zoals het schrijven van een blogpost :)
Een gàt in m'n hand heb ik niet écht, niet uitgesproken, maar ik zou heel wat zuiniger kunnen zijn, dat geef ik toe.
Sinds ik vorig jaar opnieuw een kredietkaart nam, gebeurt het af en toe dat ik mezelf verwen met een online aankoop. Meestal gaat dat om lectuur waarvan ik hoop dat ik wijzer word. Onlangs kocht ik ook een reeks cd's ... waarvan tot nu toe geen spoor, ondanks een mail aan de klantendienst. Iets wat ik dus nog verder moet uitspitten.
Maar terug naar het begin: de automatische verlenging ingeval van stilzwijgen.
Deze keer was Olijf er tijdig bij.
Omdat ik me in een maand tijd nog niet de moeite had getroost om de extra info in het ledenhoekje te lezen, vond ik het dom om het lidmaatschap aan te houden. Drie dagen vóór het verstrijken van het abonnement schreef ik me uit... of dat dàcht ik toch.
OK, toegegeven... om je uit te schrijven maken ze het je niet gemakkelijk. Daar waar de Add to Cart-knop in grote flikkerende letters overal op de website te vinden is, geldt niet hetzelfde voor de unsubscribe-knop. Ze laten je uitgebreid zoeken.
Na een uurtje of wat speurwerk, vond ik de uitschrijfpagina. OEF! Ik had het gedaan: met aandacht m'n geld beheerd.
Groot was m'n verbazing toen enkele dagen later een bericht binnen kwam dat ik tóch betaald had voor een nieuwe maand ledenhoekje. Say WHAT???? Ik had de zaak toch stopgezet???
Dus kroop ik in m'n klavier en schreef in m'n beste Engels een mail om het misverstand te melden.
In zo'n mail doe ik een verdienstelijke poging om tegelijk vriendelijk, begrijpend én kordaat te klinken. Geen gescheld, geen verbolgenheid... gewoon effe vragen of ze me kunnen helpen.
Omdat het gaat om een bedrijf ergens óver de oceaan en die mannen ongetwijfeld beter weten dan ik hoe je onnozele klanten kredietkaartgewijs enkele honderden euro's lichter kan maken "in afwachting" van de administratieve oplossing, voelde ik me innerlijk een beetje zenuwachtig, maar ik had goede hoop.
En zie...twee dagen later ontvang ik twee mails van de klantendienst. Eentje om te melden dat ze het probleem hebben opgespoord en dat de extra maand zal worden teruggestort en eentje om te melden dat de bestendige opdracht werd stopgezet (+ verwijzing naar de kredietkaartmail die zou volgen). En ja hoor.... kredietkaartmail volgde meteen.
Of alles helemààl in orde is, zal ik pas merken wanneer ik m'n maandelijkse kredietkaartbrief in de bus ontvang, maar ik heb voorlopig geen reden om aan bedrog te denken.
En dan denk ik "Sjieke dinges, die mannen deden preciés wat ze beloofden. Tevreden of geld terug".
Het hàd behoorlijk anders kunnen lopen maar dat deed het niet.
Ik stuurde een bedankmailtje terug. Vriendelijkheid met vriendelijkheid belonen enzo.
Blijft hangen: de cd's.
Jovanotti om precies te zijn.
Besteld op z'n officiële website, nix duisters aan ... leek me... dus...
Twee weken geleden besteld. Ergens gelezen dat de zending ongeveer een weekje nodig had om te arriveren... en sindsdien nog niets gezien.
Mail geschreven in m'n beste Italiaans (merkelijk minder goed dan m'n Engels wegens roestig), 1 dag vóór m'n mail aan het overzeese bedrijf... en nog niets gehoord. Nix. Noppes. Zelfs geen automatisch gegenereerd bericht om te bevestigen dat ze m'n mail goed ontvangen hebben.
Dit vind ik dan weer minder fijn.
Je mag niet in stereotypen vervallen... maar je gaat automatisch denken...."Zuiderse nonchalance?"
Ik voel een internationaal telefoontje aankomen. Een geluk dat tenminste dàt me geen cent extra gaat kosten dankzij m'n nieuwe telefoonabonnement (dat overigens ook heel erg vlotjes verloopt tot nu toe).
Ik hou ervan wanneer het goed gaat. Wanneer mensen doen wat ze beloofden te doen. Daden en woorden, u weet wel. Heb te lang te maken gehad met een sujet dat geen idéé had van het belang van deze connectie, waardoor een mens op den duur zou gaan geloven dat het OK is om voortdurend loze beloften te maken, dat "de wereld" zó in elkaar zit.
Neen, de wereld zit NIET zo in elkaar. Er zijn nog eerlijke mensen. Je moet alleen af en toe goed zoeken.
Doe wat je zegt, dan lieg je niet zei m'n mémé zaliger altijd.
Sommige mensen weten vanzélf wat dat betekent. Anderen zullen het nooit leren.
En nu... ga ik dat internationaal telefoonnummer eens opzoeken :)
Bij wijze van promotie kreeg je daarbij één maand lang gratis lidmaatschap op een soort van nieuwsbrief/forum/informatiedatabank. Ondersteuningsmateriaal voor gelijkgezinden, zeg maar.
De boodschap die daaraan vasthing, maakte me een beetje zenuwachtig want wat dààrna zou volgen, hield wat mij betreft een zeker risico in.
Als je een maand later NIETS deed, liep het abonnement gewoon verder en zou er maandelijks een niet onaanzienlijk bedrag van je rekening worden gehaald.
Op financieel vlak is Olijf een kluns. Ik vind geld niet belangrijk. Niet dat ik erin zwem... ik lét gewoon nergens op. Zo durf ik al eens te laat te zijn met een overschrijving omdat ik "toevallig" andere dingen te doen heb.... zoals het schrijven van een blogpost :)
Een gàt in m'n hand heb ik niet écht, niet uitgesproken, maar ik zou heel wat zuiniger kunnen zijn, dat geef ik toe.
Sinds ik vorig jaar opnieuw een kredietkaart nam, gebeurt het af en toe dat ik mezelf verwen met een online aankoop. Meestal gaat dat om lectuur waarvan ik hoop dat ik wijzer word. Onlangs kocht ik ook een reeks cd's ... waarvan tot nu toe geen spoor, ondanks een mail aan de klantendienst. Iets wat ik dus nog verder moet uitspitten.
Maar terug naar het begin: de automatische verlenging ingeval van stilzwijgen.
Deze keer was Olijf er tijdig bij.
Omdat ik me in een maand tijd nog niet de moeite had getroost om de extra info in het ledenhoekje te lezen, vond ik het dom om het lidmaatschap aan te houden. Drie dagen vóór het verstrijken van het abonnement schreef ik me uit... of dat dàcht ik toch.
OK, toegegeven... om je uit te schrijven maken ze het je niet gemakkelijk. Daar waar de Add to Cart-knop in grote flikkerende letters overal op de website te vinden is, geldt niet hetzelfde voor de unsubscribe-knop. Ze laten je uitgebreid zoeken.
Na een uurtje of wat speurwerk, vond ik de uitschrijfpagina. OEF! Ik had het gedaan: met aandacht m'n geld beheerd.
Groot was m'n verbazing toen enkele dagen later een bericht binnen kwam dat ik tóch betaald had voor een nieuwe maand ledenhoekje. Say WHAT???? Ik had de zaak toch stopgezet???
Dus kroop ik in m'n klavier en schreef in m'n beste Engels een mail om het misverstand te melden.
In zo'n mail doe ik een verdienstelijke poging om tegelijk vriendelijk, begrijpend én kordaat te klinken. Geen gescheld, geen verbolgenheid... gewoon effe vragen of ze me kunnen helpen.
Omdat het gaat om een bedrijf ergens óver de oceaan en die mannen ongetwijfeld beter weten dan ik hoe je onnozele klanten kredietkaartgewijs enkele honderden euro's lichter kan maken "in afwachting" van de administratieve oplossing, voelde ik me innerlijk een beetje zenuwachtig, maar ik had goede hoop.
En zie...twee dagen later ontvang ik twee mails van de klantendienst. Eentje om te melden dat ze het probleem hebben opgespoord en dat de extra maand zal worden teruggestort en eentje om te melden dat de bestendige opdracht werd stopgezet (+ verwijzing naar de kredietkaartmail die zou volgen). En ja hoor.... kredietkaartmail volgde meteen.
Of alles helemààl in orde is, zal ik pas merken wanneer ik m'n maandelijkse kredietkaartbrief in de bus ontvang, maar ik heb voorlopig geen reden om aan bedrog te denken.
En dan denk ik "Sjieke dinges, die mannen deden preciés wat ze beloofden. Tevreden of geld terug".
Het hàd behoorlijk anders kunnen lopen maar dat deed het niet.
Ik stuurde een bedankmailtje terug. Vriendelijkheid met vriendelijkheid belonen enzo.
Blijft hangen: de cd's.
Jovanotti om precies te zijn.
Besteld op z'n officiële website, nix duisters aan ... leek me... dus...
Twee weken geleden besteld. Ergens gelezen dat de zending ongeveer een weekje nodig had om te arriveren... en sindsdien nog niets gezien.
Mail geschreven in m'n beste Italiaans (merkelijk minder goed dan m'n Engels wegens roestig), 1 dag vóór m'n mail aan het overzeese bedrijf... en nog niets gehoord. Nix. Noppes. Zelfs geen automatisch gegenereerd bericht om te bevestigen dat ze m'n mail goed ontvangen hebben.
Dit vind ik dan weer minder fijn.
Je mag niet in stereotypen vervallen... maar je gaat automatisch denken...."Zuiderse nonchalance?"
Ik voel een internationaal telefoontje aankomen. Een geluk dat tenminste dàt me geen cent extra gaat kosten dankzij m'n nieuwe telefoonabonnement (dat overigens ook heel erg vlotjes verloopt tot nu toe).
Ik hou ervan wanneer het goed gaat. Wanneer mensen doen wat ze beloofden te doen. Daden en woorden, u weet wel. Heb te lang te maken gehad met een sujet dat geen idéé had van het belang van deze connectie, waardoor een mens op den duur zou gaan geloven dat het OK is om voortdurend loze beloften te maken, dat "de wereld" zó in elkaar zit.
Neen, de wereld zit NIET zo in elkaar. Er zijn nog eerlijke mensen. Je moet alleen af en toe goed zoeken.
Doe wat je zegt, dan lieg je niet zei m'n mémé zaliger altijd.
Sommige mensen weten vanzélf wat dat betekent. Anderen zullen het nooit leren.
En nu... ga ik dat internationaal telefoonnummer eens opzoeken :)
Abonneren op:
Posts (Atom)