vakantiegevoel

Ik zal maar geloven dat het te maken heeft met veerkracht.... als je een vakantiegevoel kan krijgen terwijl je je vader naar z'n volgende chemokuur brengt.

Zes keren moet hij het doorlopen, gemiddeld om de 3 weken als alles goed gaat.
Dat betekent vanaf nu één dagopname om het giftige spul in z'n lijf te laten lopen, ongeveer één week "goed" zijn en dan weer ongemakken vaststellen.
Eén behandeling heeft hij al achter de rug. Five more to go...

Moe is hij altijd nu. Moe, slap en koortsig.
Gelukkig is hij niet misselijk, maar de moeheid valt hem zwaar omdat hij altijd een erg actief persoon was geweest.
En kaal.... kaal is m'n papa ook nu. Voor een man met een weelderige bos haren als de zijne, kan dat niet gemakkelijk zijn. "Maar dat is het minste" beweert hij voortdurend.
Ik kan niet anders dan hem op z'n woord geloven.

"Hoe luguber" hoor ik u denken "als zo'n toestand een vakantiegevoel kan opwekken"....
Mja... de menselijke geest werkt op rare manieren.
Enerzijds is er de wetenschap dat ik normaal gezien op dit eigenste ogenblik ergens aan de Middellandse Zee zou hebben gezeten. Of onderweg zou zijn ernaartoe.
Anderzijds is er het warme en zonnige weer.
Aan wéér een andere kant is er m'n vastberadenheid om positief te blijven. Als m'n ouders er eens een dagje niet in slagen, wil ik het dubbel en dik voor hen doen.
En dan is er het buitenterrasje van het AZ, waar we bij ieder bezoek trachten heen te gaan voor een Macchiato en een croissant.
Met dat zonnetje en nieuwe parasols hééft het wat. Vanochtend had ik er het gevoel onderweg te zijn naar het zuiden, wachtend tussen twee treinen door op een stationsterras ergens halverwege de reis....

Ik zei het tegen m'n vader. "Het hééft wel wat eh, zo'n terrasje. Mooie parasols ook, vind ik"
Alles om maar eens niet over ziekte en ongemakken te praten.
Hij knikte. Ik hoop dat hij het gevoel een beetje kon delen.

"Ik hoop dat ik het nog een jaartje kan rekken" zei m'n vader vooraleer ik naar het werk reed en hij naar z'n kamer in Oncologie moest.
Dat hoop ik ook, méér dan een jaartje zelfs... en het liefst niet in voortdurend vermoeide toestand, want da's voor hem moordend.

zelfs het kassaticket geeft éven het idee dat je in het buitenland zit. "Momento"...

Bij het downloaden van de foto's, moest ik ze in een mapje steken.
Ik twijfelde...
Onder "allerlei"?
Nee... in de map "thuis", met ondermap "AZ"...
We zien het hospitaal nu zó vaak, dat het een beetje thuis wordt....