Zeg JA!

(even wat achterstand inhalen... zaterdag 3 juli)

't Is zomer.
Blijkbaar een seizoen, ontdek ik nu, waarin de agenda zó goed gevuld is, dat het me aan tijd ontbreekt om me serieus aan de blog te wijden.
Nochtans, het ontbreekt me niet aan ideetjes. Zoals steeds zoeven ze door m'n hoofd op de meest ongelegen ogenblikken.
Olijf is nog niet georganiseerd genoeg om iets in de vlucht te noteren (notaboekje, dictafoontje.... en is dat ook nodig???), dus dingen gaan verloren, voor altijd of voor even.

Een middagpauze is ook goed, denk ik dan maar, om wat verleden tijd op te rakelen.
En dat begint (en eindigt voorlopig) bij Salsa Koksijde!

Eerlijk?
Olijf's hoogtepunt tot hiertoe, en dan heb ik het geeneens ènkel over salsa.

Het leven kan aan elkaar hangen van toevalligheden. Correctie: kàn niet... dat dóet het gewoon.

Een weekje eerder had een uitstapje naar Oostende me al aangenaam verrast op menselijk vlak.
Dames en heren waarmee de kans tot praten tot dan toe eerder beperkt was gebleven, bleken wel érg ontvankelijk voor een praatje. Op korte tijd wisselden we plots veel persoonlijke info uit.
Inclusief een algemene uitnodiging van E die toevallig in Koksijde bleek te verblijven tijdens hèt OutdoorSalsaEvenement van het jaar.
Een huisje, wat extra slaapplaatsen èn meteen het voorstel om met z'n allen (en "allen" werd èrg ruim gedefinieerd) aan de bbq aan te schuiven.

Kijk... zo'n voorstel komt van een bijna volslagen vreemde... en dat zijn dingen waar ik graag JA op zeg.
Niet uit hebberigheid, maar omdat nieuw opwindend is en kansen biedt.

Olijf was niet de enige die JA zei, overigens.
Alle toen aanwezigen wilden erbij zijn. Enkelen konden niet wegens andere afspraken, maar potverdorie.... we deden ons best.

Een week later was de bijeenkomst een feit.
Ik was laat - de enige die die dag had gewerkt - maar m'n overheerlijk bordje bbq stond bijna klaar bij m'n aankomst.
Eten, snel bijpraten, dansschoenen aan de voeten schuiven en weg waren we.... Dansing on ze bitch :)

Woorden halen het niet deze keer.
Ik was in m'n nopjes en dat had op zich niet eens zoveel te maken met het strandfestival.
De hartelijkheid van m'n nieuwe vriend(innet)jes, het "gewoon" zijn, beetje lachen en zwanzen, een zoen hier, een omhelzing daar (gewoon omdàt)... mijn avond kon al niet meer stuk.

En dan ... het festival.
Na een dag donkere wolken en enkele stevige plensbuien, hadden de weergoden de goedheid gehad om de hemel blauw te kleuren, speciààààààl voor ons - ik ben daarvan overtuigd :) - kon het beter?
Ja, het kon beter!

Iedereen was vrolijk, ik was blij dat ik ook Westvlaamse bekende gezichten terugzag, de muziek was fenomenaal en dansen op je blote voeten in het zand (wanneer de houten vloer te vol bleek) is héééérlijk (zij het erg vermoeiend voor de kuiten).

Heel in 't kort: Olijf was Gelukkig. Zomaar. Omdat dat kan. Omdat het leven gewoon schoon kan zijn om ne nix. En omdat dat soms niet méér moet zijn.

Voor deze blog hou ik het even hierbij.
Stomweg omdat woorden tekort schieten.

op momenten als deze vind ik het erg dat ik m'n maatjes moet verdoezelen...

Olijf's Limoncello wordt gesmaakt :)

op weg naar het festival

zomaar

nog steeds wandelende...

sommige die hards op ongepast schoeisel (nie willen luisteren eh)

zichtje, zomaar, alweer

mij onbekenden aan strandtafel

onbekenden tegen licht. Ik vond ze wat hebben.

geen commentaar nodig zeker?

laatste groep: zéér goed maar teveel stilstaand volk, helaas.