Picnicplaats

Tot afgelopen donderdag had ik het volgehouden: beetvrij blijven.
Nog geen enkele mug had ik gehoord of gezien tot dan.

Donderdagavond was me gevraagd om in Ekeren te verschijnen voor een duik met mindervalide duikers.
En zoals meestal het geval is, volgde na de duik (heel toepasselijk) de après-duik.

Olijf was voorbereid. Had muggenmelk meegenomen naar de waterplas. Want waar water is, zijn ook muggen.

....

Wist ik veel dat die dieren muggenMELK wel letterlijk namen.
Het leek wel alsof het spul horden en horden muggen AANTROK!
"Yow! Dudes! HIER is het te doen! Melllluuuuk!"
In géén tijd zat m'n relatief onbedekte lijf (zwoele avond) vol ongedierte. Slaan en blazen had geen zin.
Als bezetenen keerden ze steeds weer.

Maar ik voelde niet echt iets, dus maakte me weinig zorgen.
...
Tot de dag nadien.
6 (zes!) beten!
twee op m'n been, twee op de rug en twee op m'n hand.
En jeuken dat die dingen doen!
Vandaag is het 5 dagen geleden dat ze aten, de rotbeesten.
Ik, volwassen mens in relatief goede gezondheid, weet er nog steeds van.

Soms begrijp ik de natuur niet.
Dat die sukkels moeten eten, wil ik nog begrijpen.
Dat het even jeukt om ons, onnozele stervelingen, erop attent te maken dat de zomer weer in't land is, snap ik ook nog.
Maar dat die jeuk periodiek alle paar uren moet terugkeren gedurende minimum een week, dat gaat aan me voorbij.
En als er eentje begint te jeuken, mensenlief, dan schieten ook de andere plekjes in gang!

Ik was een picnicplaats.
En dat vond ik NIET fijn!