"Ik heb een Bongobon voor een brunch gekregen. Zou je't erg vinden om Zondag die brunch met mij te delen?" vroeg B.
Zou ik het erg vinden? Zou ik het ERG vinden?
Euh...
NEEEEEEEEEEEEEEEEE
ERG zou ik het helemààl niet vinden!
Geloof het of niet, maar Olijf heeft nog nooit "officieel" gebruncht.
Officieus al meermaals, dat heb je als kinderloze vrijgezel. Dan eet je wanneer je daar zin in hebt en in het weekend durft het ontbijt al gauw ergens te "vallen" tussen het fatsoenlijke ontbijt- en lunchuur.
Maar echt geplànd brunchen? Nee dus.
Hoog tijd om daar verandering in te brengen.
Hij zou het plaatsje reserveren, verrassing zei hij... en dan vraagt Olijf niet verder.
Het leuke aan een verrassing is dat het exàct dàt blijft: iets dat je pas op het ogenblik zélf ontdekt.
Olijf stelt dus geen vragen, legt haar onmiddellijke toekomst éven in andermans handen en berust.
Eigenlijk feitelijk, als ik héél eerlijk moet zijn, ben ik DOL op verrassingen.
Uiteraard vooral wanneer het leuke verrassingen zijn.
Het oud-lief had me destijds heel erg duidelijk gemaakt dat hij daar NIET van hield. Dat ik me dus niet in m'n hoofd moest halen om hem bijvoorbeeld een verjaardagsfuif te bezorgen zonder dat hij ervan wist.
Een béétje mens respecteert zulke wensen, zelfs wanneer je zélf staat te spríngen om iets leuks in elkaar te flansen.
Maar bon. Conclusie: niet iedereen vindt surprises leuk.
Maar Olijf dus wél.
Ik wist alléén dat ik om 9u30 paraat moest staan, eventueel (als ik dat goed vond.. en ik vond dat prima) met wat stranduitrusting in een zak.
Zo Gezegd Zo Gedaan.
9u30 stipt: witte cabrio stopt aan m'n deur. Schitterend zonnig weer dus dat open dak was érg gepast.
Very stylish too, vond ik zo. Quite posh :)
Wat auto's betreft, ben ikzelf niet bepaald een freak. Als het maar rijdt en er min of meer fatsoenlijk uitziet.
Ik lig dus niet te (dag)dromen over m'n hoogsteigen cabriootje.
Dat betekent níet dat een ritje in andermans open wagen me niet kan bekoren.
In alle eerlijkheid: niet zonder enige trots stapte ik (zo cool mogelijk) in de luxevoiture :)
En wég waren we.... OP naar onbekende oorden.
B had voortdurend een geheimzinnig lachje rond de mond. Hij had er duidelijk schik in, dat Olijf nergens van wist.
Binnenpretjes. Van het soort dat je wéét dat je op het punt staat iemand een plezier te doen en daar zélf al op voorhand van geniet.
Hoe mooi is dat niet?
Olijf herinnert zich nog vaag hoe ze zichzelf voelde toen ze destijds de verboden verjaardagsfuif meesterlijk (al zeg ik het zelf) had omgetoverd tot tóch maar een verrassing... maar dan privé, voor haar en het ... tja.... tóen "lief". Zat toen óók met een grijns van oor tot oor in de wagen. GPS ingesteld en verder nix lossen.
"Je zal wel zien waar we uitkomen".
Die verrassing viel toen wél in goede aarde en dat maakte Olijf uiterst gelukkig.
Deze keer was ik zelf ontvangende partij. En omdat zulks niet vaak gebeurt, telde het dubbel.
Onderweg kreeg ik te horen dat het richting Gent ging. Zoveel mocht ik al weten. Of ik het erg vond?
Nogmaals.... ERG? Nee hoor! Bring it on mate!
Parkeerplaats was relatief snel gevonden, ondanks het begin van de Gentse Feesten de dag voordien.
Een echte luie vakantiesfeer bemerkte ik in Gent... Haalde meteen het nieuwe fotoapparasie boven om "wat" vast te leggen.
Het is niet omdat je niet in het buitenland zit, dat vakantiegevoel niet kàn.
Vond het zelfs een énige "ontdekking".... Vlaanderen Vakantieland-achtig.
Dus tussendoor nog even: Danku I-tje, voor die dagen toen.
Omdat noch B noch Olijf Gent goed kennen, liepen we met GPS in de hand naar de plaats des onheils :)
Grappig zicht :)
Onderweg kreeg ik nog een extra beetje uitleg. De eerst gekozen plaats - blijkbaar iets wat écht wat voor Olijf zou zijn geweest - bleek bij reservatie de telefoon niet aan te nemen.
Een koffiehuis zou het in eerste instantie geworden zijn.
B herinnerde zich blijkbaar een betoog van Olijf omtrent écht goeie koffie. Zelf herinnerde ik me dat gesprek al niet meer, maar ik vond het bijzonder attent van B dat hij het niet alleen geregistreerd had maar ook nog een poging had ondernomen om me een brunch te bezorgen waarbij ik m'n koffielusten kon botvieren.
Dàt noem ik nu eens altruïstisch zijn. Geen idéé of B van koffie houdt, maar blijkbaar vond hij het belangrijker om het Olijf naar haar zin te maken, dat de rest ondergeschikt werd...
Flashbackgewijs (en neen, ik zie dit niet als een afrekening maar wél als vergelijkingsmateriaal) geef ik u dit mee.
Hoe geweldig klinkt het niet in de oren wanneer je lief je doodleuk zegt "Verwacht van mij geen bloemen, ik dóe daar niet aan. Een man die bloemen meebrengt voor z'n vrouwtje heeft meestal iets te verbergen" (By the way... die prachtige stelling heeft Olijf van TWEE romantisch geïnteresseerde heren gekregen destijds. Misschien straalt Olijf iets uit waardoor heren vinden dat ze haar die onzin op de mouw kunnen spelden...)
Ergo... "het kan me niet schelen hoe jij tegenover bloemenkrijgen staat....Vergeet het: IK doe daar niet aan mee."
Bizar wanneer je nadien te horen krijgt dat het volgend vrouwtje overladen werd met bloemen... door hetzelfde heerschap.... Het MOET wat met uitstraling te maken hebben....
Helaas , het koffiehuis was dus afgevallen, maar het alternatief was nét zo leuk.
Aan het water (inclusief outdoor boekenbeurs) én met nog nét een tafeltje buiten vrij, onder de parasol.
"J'ai trouvé" heet het plaatsje. Mooie naam.
Hij had inderdaad trouvé. Zeer goed trouvé zelfs.
Wat te zeggen van het ontbijt met bubbels?
Eén woord: fantabulosus.
Een uiterst vriendelijke garçon (en niet zomaar gemààkt, die jongen had er duidelijk plezier in) die ons kwam vragen of we het erg zouden vinden om alvast te beginnen met de bubbels (euh.... u kent het antwoord al zeker?), een mooi gevulde tafel met een érg copieus ontbijt en een ver-schrik-ke-lijk relaxte sfeer....
Ik vraag u.... moet dat méér zijn????
Ik vond B's hoedje iets heerlijk "holiday's" hebben.
Lekker lang ontbeten, heel lekker en heel lang.
Geen haast, niets of niemand die nog snelsnel ergens heen moest. De dag zou zich ontplooien zoals ie zich zou ontplooien ... en geen moment eerder.
Ten gepaste tijde (dus) begonnen we te denken aan dat zeetje. "Misschien stilaan eens beginnen gaan?"
Yep, prima.
Nog effe boekjes kijken misschien?
Ook prima.
Eerste boek in het vizier: "Conejos con ciruelas".
Olijf begrijpt een beetje Spaans maar niet zo heel veel. B schijnt daar wél bedrevener in te zijn.
"Wat zijn conejos?" vroeg ik.
Konijnen....
Túúrlijk. Met de vertaling én het woord dat geeneens zo verschillend was van het Italiaans voelde ik me eventjes een domoor.
Maarrreeuuh..... Als daar "Conejos con" staat... dan moet dat Konijn met pruimen zijn...
Neh... meteen vertrokken voor twee uur onnozel deuntje in m'n hoofd. Konijn mé pruiiiiime, Konijn mé pruiiiiiiime.... Verdorie toch.
Ook B was niet meteen zeker van de ciruelas. Hij dacht eerst aan krieken.
En sloeg toen het boek open...
Voilà, I rest my case. :)
Toch nog even Woxikon geraadpleegd om geen modderfiguur te slaan.
"Ciruela"
"Pruim"
Oef :)
Boek vlak naast Konijn Met Pruimen was een Etymologisch woordenboek.
Right something up my alley :)
Al jààààààààààren loop ik rond met een theorietje.
"Plansier" zeggen wij hier in het Waasland tegen een voetpad.
Olijf's theorie was de volgende.... lichtjes geïnspireerd door de klassieke Spaghettiwesterns.
In lang vervlogen tijden, zo dacht ik, toen er nog geen sprake was van asfalt of zelfs kinderkopkes, waren onze straten aardewegen. Wegels die in een handomdraai modderpoelen werden bij de eerste fikse plensbui.
Dames in lange rokken (Westerngewijs) zouden pokkesmerig worden op zo'n wegels... en dat kon men toch niet toelaten?
Knappe koppen destijds zouden "dus" voetpaden maken met het destijds voorhandige materiaal: hout.
En aldus Planchiers creërend.... hetgeen (in mijn simpele geest) al snel kon verbasteren tot plansier.
Bladerdebladerdeblader..... gevonden.
Olijf zat in de buurt met haar planchier én het feit dat het een bouwkundige term was.
Maar kroonlijst? Hmm... content maar niet helemààl... met die uitleg.
Online zoektocht naar plansier brengt met meteen naar de Waaslandse dialecten, maar zonder uitleg...
Aaah well.... iemand ergens zal me ooit wel bijtreden in m'n huis-tuin-en-keuken-verklaring. Maar tot dàn: deel van een kroonlijst dus...
En dan.... English Bookshop.
"Effe binnenlopen?"
Alwéér prima. (ja zeg.... zo vaak prima... did I die and go to heaven or what?)
Er zijn een aantal Engelstalige boeken die ik graag zou kopen, maar dat moet vaak online gebeuren met alle verschepingskosen die daarbij komen kijken en meteen de prijs de hoogte in jagen. Effe kijken of ik hier toevallig iets kon vinden.
Ik vond niet wat ik zocht, maar zag wél een aantal leuke titels waarvan ik er eentje kocht (en dat u verder bijzonder weinig zou interesseren).
Ook gezien, maar niet gekocht: de afdeling "gay literature".
Moet kunnen. Wist niet dat die categorie bestond. Maar nu wel :)
"Een dagje niet geleerd is een dagje niet geleefd" zei iemand me vroeger wel eens.
How true. How very very true :)
Alweer... wat dacht u?.... dubbel en dik Prima!
Op naar de wagen, dakje openvouwen (zonder enige moeite wegens volautomatisch elektrisch, hihi) en zoefzoef wég!
B vond m'n "reclame" van de lekkere Sangria op het strand wel leuk klinken vorige week en wou dat best eens proefondervindelijk vaststellen... Bestemming metéén gekend dus.
toch maar even tonen dat Olijf écht wel in cabriootje heeft gezeten... alsof u me niet zou geloven :)
Schapenwolkjes, staalblauwe lucht en wisselende boompjes. Waande me bijna in Toscane...
"Ik heb ook nog wat bij in de koelbox", zei ie. "Heb je iets tegen bubbels op het strand?"
hehe.... ik antwoordde zelfs niet meer....
Met zulke voorstellen vind ik het moeilijk om neen te zeggen.... :):):)
De rest van de dag werd zo mogelijk nog luier dan de voormiddag.
Goed voorzien van glaasje(s) fris, kijken naar vakantiegangers, muziekje bij de hand "modern style" (da's voor de niet-kenners: gsm met luidsprekertjes) én afsluiten met m'n hippe bar van de week voordien.
Tóen stond er maar één glas. Gisteren waren het er twee. Mét een bisje nadien.
Aardbeien bij de bubbels. Erg? euh.... nee :)
Mojito vóór, Sangria nà.
Allebei even lekker en verzorgd.
Luirikken - voor de leek - dat doe je zó.
Blijf roerloos zitten in je strandzitzak.
Neem je fotoapparasie ter hand.
Kiek àndere luiaards op de achtergrond.
Publiceer. :)
Meisje kruipt op stapel megakussens voor het betere capriolenwerk.
U mag ervan vinden wat u wil.
IK vind deze foto pe-ràchtig.
No comment.
Méér nog: ik LIET me schaamteloos verwennen.
Dat mag zo af en toe, vind ik intussen.
Er is al kommer en kwel genoeg in de wereld om jezelf zo'n (relatief) simpel genot te ontzeggen.
De aandachtige lezer zit intussen vermoedelijk met een aantal vragen.
Is het? Zou het? Heeft Olijf een nieuw vriendje?
Mijn antwoord?
Ik heb een nieuw vriendje.
De precieze aard van die vriendschap hou ik lékker voor mezelf.
Volstaat te weten dat iedere dag een nieuwe les is voor Olijf.
Hoe het kan en hoe het niet kan.
Wat je mag verwachten en wat je au fond MOET verwachten.
Deze blog was doorspekt met flashbacks.
U weet intussen dat ik me maar zelden inhou... hoewel..... Er zijn dingen, geloof het of niet, die ik NIET hier plaats.
Kwestie van uw en mijn grenzen zoveel mogelijk te respecteren.
M'n blikken in het verleden hebben geenszins het doel af te rekenen met afwezigen die zich niet kunnen of willen verdedigen.
Het gààt overigens niet om te verdedigen standpunten. Het gaat om leren uit het leven. Wie of wat je die levensles ook heeft bezorgd.
Iedere dag ziet Olijf steeds meer in welke fouten ze zélf maakte... los (of als direct gevolg) van de situatie die zich voordeed. Persoonlijk vind ik dat niet onwijs...
Persoonlijk probeer ik daar toekomstgewijs een gedragsverandering tegenover te plaatsen. Dat van die vos en z'n streken, daar geloof ik niet echt in. Deze vos wil andere streken leren, heel gretig zelfs.
En mocht u twijfelen....
Vriendin I blogde het vandaag ook... over gevoelens behouden voor mensen die al lang in je verleden liggen.
Over de juistheid en de "goeie plaats" daarvan.
Olijf's gevoelige mens vindt dat zonder meer kunnen. Het rationele stemmetje wil daar nog eens over discussiëren...
En yep, ik wéét dat ik vééééééél meer tijd heb dan de doorsnee huismoeder om met dat kleine wereldje van mij bezig te zijn. Zeer - en volgens sommigen té ? - uitgebreid. Malend en hermalend wat was, wat gekund had en wat niet meer is.
M'n verdediging? Mijn leven is het mijne. Geen kids, geen andere helft om zich zorgen over te maken. De zorg gaat dus noodgedwongen naar de enige persoon in m'n leven die op dit moment telt.
Et oui, c'est moi.
"Moi" heeft onbeschrijfelijk veel gehouden van een man. En doet dat nu nóg.
Maar...
in de wetenschap dat het intussen Voltooid Verleden Tijd is.
Want om dàt soort geluk te doen slagen, moet je zeer zeker met z'n tweeën zijn.
Zolang het nodig is, creëert Olijf haar eigen geluk. Het soort dat je ook alleen kan smaken.
Tot.... - wie weet, ooit, misschien.... een pad het mijne kruist en daar weer verandering in brengt.
Dus
Leest u gerust mee. Geef commentaar als het u zint of niet zint.
Breek het niet af als u niet weet waarover het gaat. Of doe het wel als u denkt het beter te weten.
Feliciteer me met alle nieuwe wendingen of lees stil en denk er het uwe van.
Wat u ook doet... weet dat - net zoals een vol gezinsleven zijn ops en neers heeft - de levenswandel van een happygolucky single gevuld is met goeie en slechte dagen.
Zondag 18 juli was een luilekkerdag. Een goeie dag.
"Pure miserie" vonden we beiden... zóóóóveel "moeten" genieten...
Olijf zegt: NOG VAN DA!!!
:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten