Canoin... Canonuit

Een snel bezoek aan de Hypercarrefour vandaag. Het gebeurt niet gauw, ik hoef daar simpelweg niet te zijn op dagen dat de winkels open zijn (lees: wanneer Olijf vrijaf heeft).

Vandaag dus wel.
Papa moest enkele uren in het hospitaal blijven, waardoor dochterlief enkele uren vrij kreeg voor boodschapjes en andere huishoudelijkheden. Tussen AZ en huis ligt de Hypercarrefour.
"Allez, waarom es niet", dacht ik..." 't is al zo lang geleden".

Wanneer ik zo'n hyperding binnenwandel, weet ik meteen - liegen heeft geen zin - dat ik daar langer zal "vertoeven" dan voor de gemiddelde boodschap.
Dan wil ik even rondneuzen. Kijken. Ideetjes opdoen. Droompjes najagen soms ook :)
Mini-droompjes, laat ons wél wezen.... voor het betere dromenwerk ga je naar gespecialiseerde winkels (of aanverwanten).

De Hypermarktmannen zijn geen kiekens, dat zie je zó. Waren ze dat wél geweest dan neem ik aan dat ze fors overbetaald zouden zijn.... zóveel kost een ei nu ook weer niet.
Dus: Marketing.

Je komt binnen aan de boekenafdeling.
Iedereen leest wel eens graag wat (in mijn wereld toch). Zulks kan variëren van Tolstoi over Goedele Liekens tot de Story of Dag Allemaal.
Maar lezen dóen we.
Dus zetten die mannen de boeken aan de ingang. Slim.

Olijf snuistert daar graag al eens door, al was het maar om een interessante titel te bestellen bij de bib (sneeky, I know.....).

Terwijl ik naar die boeken toeloop, schiet plots door m'n hoofd "Zou Piet daar tussen liggen?"
Ik kén Piet niet persoonlijk en ik verwacht allerminst dat zijn stoffelijk lijf tussen de boeken zou rondslingeren, maar ik ken Piet's Pa en ik weet dat die erg fier is op z'n schrijvende zoon. En waarom zou ie niet? Als je kind niet alleen schrijft maar ook "verschijnt" (niet in religieuze zin maar publicatiegewijs).... dan vind ik dat je fier mag zijn.

M'n gedachtenflash is bizar, omdat ik wel vaker een boekerij binnenwandel en me die vraag tot hiertoe niet stelde. Vandaag doe ik dat wel... and waddayouknow?.... daar staat ie te blinken! Helemaal op het bovenste rek. Op ooghoogte. Zelfs een kind weet dat ooghoogte the place to be is als je verkocht wil worden.

Op een rare manier ben ik fier - plaatsvervangend misschien? - dat Piet hier staat... bovenaan.
M'n fotoapparasie had ik in de auto gelaten (heb je doorgaans niet nodig tijdens de boodschappen)... maar m'n aanval van fierheid noopte me om terug richting wagen te hollen, helemaal langs de kassa "geen aankopen", door de plensregen én terug om Piet op de gevoelige plaat vast te leggen.
Ik kén hem niet, zoveel maakte ik duidelijk... maar ik wou hem wel via via laten weten dat hij in Burcht ligt, in het Antwerpse als het ware. Knus tussen Imogen Edwards-Jones en Linda Holeman in :)

Vond het overigens fijn om naar de boeken te staren. Soms gewoon omdat de omslag mooi is. Zomaar.
En omdat een kleurige boekenrij iets vrolijks heeft, vooral nu in de zomer, als je weet dat mensen een boek kopen om op vakantie rustig uit te lezen.

Maar ramp o ramp.... er staan ook kookboeken bij. En Olijf heeft wat met kookboeken. Niet zomaar "wat".

Olijf heeft méééééters kookboeken staan waar ze nooit in kijkt. Ze hébben is het halve plezier.

Weten dat ALS ik ooit een grootschalig feest zou willen organiseren, de exquise gerechten als het ware uit al die boeken naar me toe zullen springen........ ofzo....

Eén boek riep om m'n aandacht.

"La cucina della mamma. De geheimen van Cucina Povera".

Mooi.... Mamma juist geschreven met 2 emmen, zodat "mamma" klinkt zoals de Italianen het met zoveel affectie uitspreken.

Cucina povera, tussen haakjes, is de "arme keuken". Koken met wat je in huis had (of van je veld kon halen).

Zie.... zo'n dingen kan ik niet laten liggen. Herkenbare gerechten (hoewel ingrediëntgewijs zeker niet allemaal zo pover), foto's die tot m'n verbeelding spreken.... hups... te laat.... gekocht!

En daarnaast lag nog wat geks. Niet gekocht (oef!) maar wel gekiekt. "Weet wie je eet".

"Luguber" dacht ik meteen... maar de uitleg bracht soelaas. De auteur wil (hoe kom je erop om nog wat centen te verdienen?) de lezer laten weten welke bedenker, kok of auteur achter bepaalde gerechten zit.

Ik heb niet verder gelezen, maar ik dacht meteen aan Beef Stroganoff of iets in dien aard.

"Jaaaaaaa, allemaal interessant" denkt u "maar hoe zit het nu met die titel?"

Daar kwam ik toe...

Het is geen geheim dat ik al een poos verlang naar een fotoapparasie mét geluid. Ooit zal ik me trouwens ook opnieuw een reflex-camera kopen, ditmaal digitaal, want Olijf hàd ooit wel iets met foto's... toen alles nog gewoon werd afgedrukt bij de fotograaf en je bijgevolg erg zuinig moest zijn met wat je op de plaat vastlegde.

Nu we ook beeldgewijs in de consumptiemaatschappij zijn gekatapulteerd en kunnen kieken naar hartelust, zal die reflex er nog wel komen, voor het betere werk.

Wat de pocket betreft, was m'n geduld heel plots óp.

"Het zijn solden" dacht ik "dus zo'n dingetje moet er maar af kunnen".

En ja, sommige spulletjes stonden in Promo, maar niet alles.

Wat fotoapparasies betreft, weet ik ongeveer wat ik wil. Promo of niet, vandaag zou ik buiten wandelen met iets dat ook gelegenheidsfilmpjes kan maken én daarbij het geluid registreert. Ik wil geen Eros meer filmen zonder z'n stemgeluid daarbij te hebben.

Een beetje uitleg en een half uur afwegen later, was ik de trotse eigenaar van een nieuwe Canon. De Samsung met iets meer mogelijkheden maar onsympathieke naam en onbetrouwbaar gewicht, moest de duimen leggen.

Ik mocht nog kleurtjes kiezen. Het kon me nix schelen.

"De eerste die je vasthebt", zei ik aan de verkoper.

"Dan geef ik u de grijze, daar krijgt u nog een gratis SDkaart bij".

"Geweldig nieuws, zo hoor ik het graag", aldus Olijf.

En kersje op de taart: er ging nog eens een kleine 8 € af, tot mijn verbazing én die van de verkoper.

Sommige dagen zijn fijn, vindt u ook niet?

Canonin.................................................Canonuit

Met al dat frivool gekoop nam ik me op weg naar huis één ding voor.

La cucina della mamma... ik mag dan wel geen mamma zijn, maar dit boek verdwijnt NIET zomaar tussen al de rest.

Iedere week wil ik één gerecht hebben klaargemaakt... allez.... ik overdrijf. Alle twee weken.

Een mens moet realistisch zijn. Het is zomer. Olijf is veel uithuizig...

maar het boek zàl z'n centen opbrengen.

Neh!

Vandaag wordt het Chili con Carne. Omdat ik voor díe ingrediënten de Carrefour binnentrad en omdat Spanje gisteren van Holland won.
Chili mag dan wel van elders komen (Weet Wie Je Eet, remember?), maar het klinkt me Spaans genoeg om te volstaan.