In tegenstelling tot vorige week, die ik bijna reactief had volgepropt met dansen hier-duiken daar, plande ik deze week veel avonden "rustig" thuis.
Er zit wat vermoeidheid in het lijf, of sleet - noem het zoals je wil, ikzelf ben er nog niet uit - en een mens moet luisteren naar z'n lichaam, dus rust was wat ik mezelf voorschreef.
Alléén de woensdagavond wou ik zeker behouden.
Regen en wind in de namiddag tot de vroege avond brachten me in twijfel. Wie zou er opdagen met zo'n weer op een dansavond "al fresco"?
Niet zovelen, zoals ik al snel merkte aan de smsjes. "Ik ga vandaag overslaan. Te slecht weer"
Tja... je kan een mens niet dwingen eh.
Eentje liet zich ompraten nadat ik rond zevenen liet weten dat de buien - die van West naar Oost trokken - aan "deze kant van het water" (de slechte kant, voor de Antwerpenaren ;)) al verdwenen waren. Hij kwam van het Oosten en stelde vast dat Olijf niet had gelogen. Fijn dattie kwam :)
Een redelijk normale avond was het eigenlijk.
Met één uitschieter.
B, een nieuwe dansvriendin, stapte even op me af. Sinds Koksijde waren we wat "vriendelijker" geworden met elkaar maar om nu te zeggen "close"... goh.... ik wil niet overdrijven en ik klamp me ook niet meer zo snel vast aan nieuwe kennissen.
Is dit laatste goed of fout? Geen idee... ik speel puur op m'n gevoel en zie wel wat het wordt.
B kwam dus even bij me staan.
Of alles OK was met me.
"Hoezo?" vroeg ik.
"Tja, je ziet er wat afwezig uit, lijkt me. Ik merk precies wat tristesse bij je en ik vroeg me af of je OK bent."
Daar op dat moment, daar ter plaatse was ik geraakt.
Niet in slechte zin, helemààl niet. Het verbaasde me dat iemand die me niet eens zo goed kent, de moeite nam om me dat even te komen vragen.
De waarheid is dat ik momenteel zélf niet zo duidelijk weet hoe het met me is.
Vrienden, kennissen en bezigheden houden me op het vrolijke en luchtige pad. Ik heb het & hen "nodig" om niet te verdrinken in de realiteit van ziekte en zorgen.
Heb niet eens het gevoel dat ik "alsof" doe... dus ik dacht dat ik goed bezig was. En dat bén ik ook... eigenlijk...
Misschien zag ik er gewoon wat moetjes uit gisteren, misschien had ik een keertje te vaak afwezig gekeken... het doet er niet toe.
Eigenlijk, féitelijk was het gewoon immens lief dat ze iets meende te zien en heel eenvoudigweg besliste om het me te vragen, zomaar... op de vrouw af.
Dat gebeurt niet zo vaak en daar wil ik helemaal niet klagerig over gaan doen.
Yep, ik héb vriend(inn)en die heel regelmatig en zéér gemeend vragen hoe het met me gaat. Het is fijn en hartverwarmend te weten dat die om me geven.
Er zijn ook mensen (oude en nieuwe) die me hun schouder aanbieden, mocht ik een huilbui voelen komen. Vriendelijk is dat. Wanneer het mannen zijn (tja, excuses...) lach ik vriendelijk en neem me voor om niet (meer) op het voorstel in te gaan... te veel mogelijke complicaties in het verschiet... het sop is me de kolen dan niet waard. Mààr de geste wordt geapprecieerd, absoluut!
En toch... op één of andere zelfs voor mij moeilijk te definiëren manier... roerde B's vraag me diep.
M'n antwoord?
Een heel kort overzichtje over de zorgen thuis, geruststellend praatje over m'n OK-heid en een heel dikke danku omdat ze het komen vragen was.
Tweemaal danku, eigenlijk.
Omdat ik er niet van over kon.
Op weg naar huis overliep ik nog eens hoeveel fijne dingen ik heb om blij over te zijn.
Dit is er zeker één van.
Radio Minerva. Woensdagavond. Iedereen welkom :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten