Vorig weekend was er iets misgelopen. Ik had beloofd te teksten wanneer (of dàt) ik naar de zee kwam ... en vergat - overmand door twijfel omtrent wie ik wat had beloofd - het smsje te sturen.
"Stom" zei hij nadien. "ik was er wél"...
Bon, niet getreurd. We leven en laten leven en voorlopig zijn we volwassen genoeg om hier geen groot punt van te maken.
Gisteren hoorde ik dat er weer een dagje zee was gepland voor vandaag.
"Ik sms je, zéker!" zei ik met een ondertoon van lichte schaamte omwille van m'n vergetelheid de week voordien.
Dus smste ik. "Zitje ont zeetje?"
"Te veel wind vanmorgen. Nu schijnt de zon", kreeg ik als antwoord.
Begreep het antwoord niet volkomen, dus belde.
"Nee, ik ga niet gaan" antwoordde hij.
Ok... een mens mag van gedacht veranderen. Maar IK zou me niet laten tegenhouden.
De laatste tijd voel ik feilloos aan wanneer "herbronnen" nodig is. Dus herbronnen zou ik. Alleen of in gezelschap.
De Haan - plaats van afspraak - liet ik varen. Koos voor een mij bekender bestemming. Net iets dichterbij ook.
Een kleine overwinning voor Olijf: dingen weer alleen doen.
Blij dat ik het deed. Beter dan thuis blijven in de verzengende hitte.
Aan het eind van de dag zocht ik een plaatsje op waar S bijzonder lyrisch had over gedaan.
Zocht en vond. Bestelde een Sangria en plofte me neer in een zitzak.
Olijf als enige enkeling op een strand vol vriendengroepjes. Het vraagt (voor mij) moed om dat te doen.
Dus sta me toe dat ik fier ben op mezelf.
In de zitzak, in de zon met m'n sangria voor me en om me heen kijkend en luisterend.... wilde ik wat kwijt.
Een pen en lege paginastukjes in een tijdschrift volstonden om te schrijven.
Wat volgt neigt naar melancholie. Gelieve daar rekening mee te houden.
Geen zin in editing. Foto's bewerken valt me al zwaar genoeg de laatste tijd. M'n tekst komt eruit in z'n rauwe vorm.
Beschouw het als Mijn recht op Mijn blog...
11 juli 2010
Blue Marlin, Duinbergen.
Met 'n witte Sangria, boordevol vers fruit - moderne kostprijs 5€ - zit ik in een blauwe zitzak aan het strand.
Alleen, maar 't is goed.
Voor alles is er een eerste keer. Vandaag leer ik voor het eerst alleen genieten hier in stomme verwennerij.
Ik ben waar ik wil zijn, in Heist aan Zee, op de achtergrond strandgangers met een onmiskenbaar Westvlaams accent.
Ik ben blij en een beetje weemoedig tegelijk. Ben waar ik wil zijn... zo ongevéér...
De plaats is goed, het weer is goed, ik ben OK.
Weemoed omdat ik alléén, zo op m'n ukkie, er iemand bij zou willen. Het móet niet, maar het zou leuk zijn.
Om "content" "gelukkig" te kunnen noemen.
Toen ik nog boeken las en fietste ooooooop de dijk
dacht ik dat geluk content zijn was en verder geeeeeeeen gezeik....
Hmm...er IS dus nog een verschil. Ik weet dat en met mij velen anderen.
Zolang content zijn gewoon content zijn is, stel ik me tevreden.
Een té bescheiden stemmetje in me wenst nog steeds dat de groote G nog eens komt aanzetten.
Voorzichtig geloof ik daar in, maar intussen stel ik me in content zijn.
Intussen lees ik wat, luister ik en kijk om me heen.
Een mooie blondine zoent haar gespierde god op de rug. Prachtig.
Ik hoop dat ze immens gelukkig zijn.
Een jonge moeder houdt haar maandenoude baby op de schoot.
Een ander soort geluk. Het puurste, beweren sommigen.
IK heb m'n sangria-tje met vers fruit en ontsnap even aan m'n werkelijkheid van zieke ouders thuis. Overwon mezelf en trok gewoon alleen naar het strand. Op mijn manier ben ik gelukkig.
Had zin om dit neer te pennen en had pen + tijdschrift bij de hand. Ook dat maakt me blij.
Op het strand vanmiddag verbaasde ik me er nóg maar eens over hoeveel Frans je hier hoort. Keek naar een oudere dame die alleen aan het strand lag en realiseerde me dat anderen mij misschien óók zo noemen.... een oudere dame alleen aan het strand...
Merkte een jong paartje op. Zij wou dicht bij het water zitten, hij koos 3 meter hogerop "omdat het water opkwam". Hij - echte man - argumenteerde z'n keuze, ook al was ze fout. Ik wist met stellige zekerheid dat de zee aan 't terugtrekken was, maar zweeg in alle talen. Niet mijn strijd...
Zij - vrouw van de wereld - reageerde gepast door eerst koppig op haar gekozen plaats te blijven staan (komt hij, komt hij niet?... hij kwam niet....) en daarna nog 3 meter verder richting duinen te gaan zitten. De eeuwige machtstrijd... hij kwam.
STOM, denk ik.... als dat de essentie is. Ik strijd, jij strijdt. Ik win want ik ben de mooiste....
Ik lach en krimp ineen tegelijkertijd.
Op weg naar m'n hippe bar zie ik een klein meisje, ergens rond het jaar oud.
Ze loopt voortdurend rondjes, struikelt af en toe en staat weer recht. Pure onschuld, simpel ontdekken. Geen zorg in de wereld, behalve hoe ze kan lopen zonder te vallen .... en zelfs dàt niet.
Naast me aan de strandbar een groepje relatieve jongelingen. Een stuk of zes.
Eentje, blond en luidruchtig (niet dat het ene onlosmakelijk samenhangt met het andere) voert het hoogste woord. De andere vijf hoor ik amper.
Het leven, I guess, zoals het is.
Aan de bar, aan de dis staat de massa zomers vrolijk en uitbundig te doen. Mooi om zien.
Fake, denk ik soms, maar wie ben ik? Wat weet ik? Noppes.
M'n sangria was lekker en ik zou niet mogen, maar ik neem een tweede. Z'n 5€ meer dan waard. Het zitje krijg ik er gratis bij.
Ik heb hier alles gehoord. Frans, Aaaaantwaaaarps, Limbuuuuurgs en Gents. Westvlaams - het spijt me zeer voor wie me een onnozele naïeveling vindt - blijft m'n favoriet.
Ik geniet.
Op weg naar de wagen kruis ik twee dames.
"Tot morg'nuchtend wi"
"Kom je ton teeghn te neeegh'n'n?"
Ik had graag rond negen uur daar geweest om te zien of de afspraak klopte.
Maar ik reed naar huis.
Een stukje van mij is hier blijven hangen. Dat IS gewoon zo.
Ik prijs me gelukkig dat er voldoende van Olijf overbleef om nog toekomstige stukjes in het rond te slingeren... hier of ginds... het maakt niet uit.
verbazingwekkend, die verhoudingen
met zo'n beeld aan de ingang kan het toch niet mislopen???
de eerste...
op weg terug. Stand leeg. Zien hoe eerder gegraven greppeltjes plots geen steek meer houden wanneer de zee zich terugtrekt...
Welk kindje, vraag ik me af, staat thuis nu onbedaarlijk te huilen omdat mama z'n netje vergat?
Hij leert haar vliegeren.
Bootjes en katamarans fluiten en kletteren in de wind.
Enerverend voor de ene, muziek in de oren voor een ander.
Niet fotogeniek, maar een stuk Olijf bleef achter bij de Chinees.
En een ander stuk verloor zichzelf tijdens het einde-Carnaval-vuurwerk. En aan het viskraam op dinsdagmiddag. En bij het flappentappen bij m'n bank. En parkerend op weg naar de fitness op maandagavond. Hoe vaak heb ik hier gestaan?
Vandaag kon m'n auto er nog nét bij.... anoniem tussen al de andere. Het laatste vrije plaatsje.
Ainsi soit-il. Tijden veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten