en op te eten :)
De roodste zijn niet meer.
kon een foto maar weergeven hoe lekker ze waren.
Soms schieten woorden tekort.
zaterdag 31 juli 2010
eerste tomaatjes
zijn dingen die me blij maken.
M'n tomaatjes en m'n zelf in elkaar geflanst steenfonteintje.
Niet veel soeps, geen grote tralala,
gewoon
mijn dingetjes.
M'n tomaatjes en m'n zelf in elkaar geflanst steenfonteintje.
Niet veel soeps, geen grote tralala,
gewoon
mijn dingetjes.
de roodste
de oranje
nog héééél veel groene :)
m'n "water feature" :):):)
vrijdag 30 juli 2010
Perfectie
Perfectie hoeft niet, had hij gezegd.
Er wordt te vaak naar gestreefd en te weinig gevochten voor wat er wél is aan verre-van-perfect.
Ze was het er roerend mee eens. Perfectie hoeft niet en is zelfs niet wenselijk.
Ze komt thuis, smijt haar jas half over de sofa, passeert langs de spoelbak in de keuken en bedenkt dat ze die afwas mórgen wel doet.
In de kamer schuift ze de ringen van haar vingers. "Die ene aan de wijsvinger.... is dat niet om speciaaaaaaaaaaaaal te doen?" vraagt ze zich af. "Hoort dat wel op mijn leeftijd?"
En dat halskettinkje, ziet ze in de spiegel, .... dat hangt nét nooit helemaal recht.
Anderen zouden dat béter doen...
"Verre van perfect..... this will never do"
sporen......
Er wordt te vaak naar gestreefd en te weinig gevochten voor wat er wél is aan verre-van-perfect.
Ze was het er roerend mee eens. Perfectie hoeft niet en is zelfs niet wenselijk.
Ze komt thuis, smijt haar jas half over de sofa, passeert langs de spoelbak in de keuken en bedenkt dat ze die afwas mórgen wel doet.
In de kamer schuift ze de ringen van haar vingers. "Die ene aan de wijsvinger.... is dat niet om speciaaaaaaaaaaaaal te doen?" vraagt ze zich af. "Hoort dat wel op mijn leeftijd?"
En dat halskettinkje, ziet ze in de spiegel, .... dat hangt nét nooit helemaal recht.
Anderen zouden dat béter doen...
"Verre van perfect..... this will never do"
sporen......
Hey!
"Hey, kriek ier baarbekjoe" hoor ik van uit m'n bed voorbijfietsende jongeren naar elkaar roepen.
't is vrijdagavond, de eerste avond van m'n "vakantie".
Ondanks het kwakkelweer de afgelopen dagen, werd het nog een redelijk zwoele avond.
Zon zorgde ervoor dat we het avondlicht tot aan het gaatje mochten zien... nu rond zo'n uur of tien schat ik.
De dagen worden korter, 't is duidelijk.
Nog duidelijker op bewolkte dagen want dan lijkt het al donker rond negenen...
Dus Hey, triekt ier naar baarbekjoe....
We stopten enkele uurtjes eerder met werken. We gingen er nog eentje drinken met z'n allen, naar goede traditie.
Ik had thuis herhaaldelijk laten weten dat de collega's en ik nog even wat zouden samen zitten en ik geen flauw idee had van m'n uur van terugkeer.
Ergo.... vandaag kom ik niet langs.
Er zat zelfs nog een waterkansje in dat ik nadien nog met een vriend links of rechts wat zou doen.
Of de eerste avond van de Lokerse Feesten mee zou proeven....
edoch....
Olijf kijkt de gsm even na, zomaar, gewoon curieus.
Twee gemiste oproepen.
Papa en mama.
Bel vader: noppes
Bel moeder: noppes
Krijg telefoon van vader in alle staten. Mama's had haar medicatie niet gekregen zoals het hoorde in het nieuwe verblijf. "Wat steken ze daar allemaal uit? Ze is in paniek! Straks haal ik haar daar weg"
Olijf pakt haar spullen, groet de groep en gaat het varkentje wassen.
Half in colère, half triest, half "verdomme wanneer is het mijn beurt om er even tussenuit te knijpen??????"
De rest van het verhaal is voor geen van u van belang.
Ik stel wél vast dat Ey Baarbekjoe een uitroep is die ik zelf deze zomer niet te vaak zal roepen.
En ja....
tis godverdomme tijd dat er wat fundamenteels verandert.
En nee
2010 is nog niet mijn jaar geweest, alle feesboekslogans ten spijt.
Eerste avond van 10daagse vakantie eindigt dus gewoon in bed. Hopelijk zet ik hiermee niet de toon voor de rest van dit verlof.
't is vrijdagavond, de eerste avond van m'n "vakantie".
Ondanks het kwakkelweer de afgelopen dagen, werd het nog een redelijk zwoele avond.
Zon zorgde ervoor dat we het avondlicht tot aan het gaatje mochten zien... nu rond zo'n uur of tien schat ik.
De dagen worden korter, 't is duidelijk.
Nog duidelijker op bewolkte dagen want dan lijkt het al donker rond negenen...
Dus Hey, triekt ier naar baarbekjoe....
We stopten enkele uurtjes eerder met werken. We gingen er nog eentje drinken met z'n allen, naar goede traditie.
Ik had thuis herhaaldelijk laten weten dat de collega's en ik nog even wat zouden samen zitten en ik geen flauw idee had van m'n uur van terugkeer.
Ergo.... vandaag kom ik niet langs.
Er zat zelfs nog een waterkansje in dat ik nadien nog met een vriend links of rechts wat zou doen.
Of de eerste avond van de Lokerse Feesten mee zou proeven....
edoch....
Olijf kijkt de gsm even na, zomaar, gewoon curieus.
Twee gemiste oproepen.
Papa en mama.
Bel vader: noppes
Bel moeder: noppes
Krijg telefoon van vader in alle staten. Mama's had haar medicatie niet gekregen zoals het hoorde in het nieuwe verblijf. "Wat steken ze daar allemaal uit? Ze is in paniek! Straks haal ik haar daar weg"
Olijf pakt haar spullen, groet de groep en gaat het varkentje wassen.
Half in colère, half triest, half "verdomme wanneer is het mijn beurt om er even tussenuit te knijpen??????"
De rest van het verhaal is voor geen van u van belang.
Ik stel wél vast dat Ey Baarbekjoe een uitroep is die ik zelf deze zomer niet te vaak zal roepen.
En ja....
tis godverdomme tijd dat er wat fundamenteels verandert.
En nee
2010 is nog niet mijn jaar geweest, alle feesboekslogans ten spijt.
Eerste avond van 10daagse vakantie eindigt dus gewoon in bed. Hopelijk zet ik hiermee niet de toon voor de rest van dit verlof.
donderdag 29 juli 2010
Fango e cielo
io lo so che non sono solo anche quando sono solo
io lo so che non sono solo
io lo so che non sono solo anche quando sono solo
sotto un cielo di stelle e di satelliti
tra i colpevoli le vittime e i superstiti
un cane abbaia alla luna
un uomo guarda la sua mano
sembra quella di suo padre
quando da bambino
lo prendeva come niente e lo sollevava su
era bello il panorama visto dall'alto
si gettava sulle cose prima del pensiero
la sua mano era piccina ma afferrava il mondo intero
ora la città è un film straniero senza sottotitoli
le scale da salire sono scivoli, scivoli, scivoli
il ghiaccio sulle cose
la tele dice che le strade son pericolose
ma l'unico pericolo che sento veramente
è quello di non riuscire più a sentire niente
il profumo dei fiori l'odore della città
il suono dei motorini il sapore della pizza
le lacrime di una mamma le idee di uno studente
gli incroci possibili in una piazza
di stare con le antenne alzate verso il cielo
io lo so che non sono solo
io lo so che non sono solo anche quando sono solo
io lo so che non sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango
(uit Fango / Jovanotti)
geen zin om te vertalen vandaag.
interesseert ook alleen mij.
wie wil begrijpen, woxikon is altijd een goeie optie.
tot hier.
io lo so che non sono solo
io lo so che non sono solo anche quando sono solo
sotto un cielo di stelle e di satelliti
tra i colpevoli le vittime e i superstiti
un cane abbaia alla luna
un uomo guarda la sua mano
sembra quella di suo padre
quando da bambino
lo prendeva come niente e lo sollevava su
era bello il panorama visto dall'alto
si gettava sulle cose prima del pensiero
la sua mano era piccina ma afferrava il mondo intero
ora la città è un film straniero senza sottotitoli
le scale da salire sono scivoli, scivoli, scivoli
il ghiaccio sulle cose
la tele dice che le strade son pericolose
ma l'unico pericolo che sento veramente
è quello di non riuscire più a sentire niente
il profumo dei fiori l'odore della città
il suono dei motorini il sapore della pizza
le lacrime di una mamma le idee di uno studente
gli incroci possibili in una piazza
di stare con le antenne alzate verso il cielo
io lo so che non sono solo
io lo so che non sono solo anche quando sono solo
io lo so che non sono solo
e rido e piango e mi fondo con il cielo e con il fango
(uit Fango / Jovanotti)
geen zin om te vertalen vandaag.
interesseert ook alleen mij.
wie wil begrijpen, woxikon is altijd een goeie optie.
tot hier.
woensdag 28 juli 2010
Chaos
onderwerpen, topics, gedachten, ideeën... drummen om ergens neergepend te worden, hier of elders.
Gebrek aan tijd en/of energie weerhouden me ervan.
Tijd uit met de vrienden, tijd voor energieverslindende kopbrekerijen, verwarring alom thuis en elders....
het komt er gewoon niet meer uit.
Patience...
a form of despair, disguised as a virtue...
Gebrek aan tijd en/of energie weerhouden me ervan.
Tijd uit met de vrienden, tijd voor energieverslindende kopbrekerijen, verwarring alom thuis en elders....
het komt er gewoon niet meer uit.
Patience...
a form of despair, disguised as a virtue...
maandag 26 juli 2010
Terug naar de kust... euh... terug naar het water
Even in de war door een reactie op vorige blog (waarvoor nogmaals dank aan de lezer).
Olijf is net terug van een verrassingsdag.
Aan het water, in het water, met water en een flinke dosis waterdamp.
Juist: dagje thermen.
Een nieuwtje nog wel. Niet eens zo ver van mij thuis vandaan. Fijne ontdekking.
Alwéér mee mogen profiteren van een kadoobonnetje. Olijf valt in de prijzen de laatste tijd!
Deze keer ging het fotoapparasie niet mee naar binnen. Te veel kans op beschadiging door al die dampen :)
In plaats daarvan maar mentale beeldjes gemaakt. En vooral (alweer) veel veel, érg veel gerust.
Enkele beeldjes heb ik wel. Van voor en na.
Niet veel soeps, maar goed.... je kan maar zóveel tekst zonder beeld doorworstelen denk ik maar.
Zei ik al dat ik de laatste tijd dik in de prijzen val?
Oh ja ....ik zei het al... :)
Olijf is net terug van een verrassingsdag.
Aan het water, in het water, met water en een flinke dosis waterdamp.
Juist: dagje thermen.
Een nieuwtje nog wel. Niet eens zo ver van mij thuis vandaan. Fijne ontdekking.
Alwéér mee mogen profiteren van een kadoobonnetje. Olijf valt in de prijzen de laatste tijd!
Deze keer ging het fotoapparasie niet mee naar binnen. Te veel kans op beschadiging door al die dampen :)
In plaats daarvan maar mentale beeldjes gemaakt. En vooral (alweer) veel veel, érg veel gerust.
Enkele beeldjes heb ik wel. Van voor en na.
Niet veel soeps, maar goed.... je kan maar zóveel tekst zonder beeld doorworstelen denk ik maar.
geparkeerd onder een prachtig lichtgroene (acacia?)boom
Op de ligweide stond nog zo'n exemplaar. Mooi om zien hoe het groen verdonkerde naarmate de zon lager ging staan...
kort voor middernacht. de auto staat nog steeds daar (oef)
vond het licht onder de boom wel iets hebben
onderweg nog even stoppen voor de (bijna?) volle maan...
De weergoden hebben zeer goed meegewerkt, het dient gezegd.
De berichten voorspelden niet veel goeds en - OK - het was niet stikheet, maar wél zacht genoeg om buiten te eten en te luieren... nix mis mee. Zalig zelfs :)
Olijf kreeg zelfs nog een verrassing IN de verrassing. Geboekte lichaamsverzorging bleek na afloop nog een annex te krijgen van "uw man" zoals m'n lieftallige verzorgingsconsulente Lynn zei (vanbinnen glimlachte ik even).
Zomaar aangeboden gekregen: een mani-of pedicure. Olijf mocht kiezen. Ik koos en was content :)
Zei ik al dat ik de laatste tijd dik in de prijzen val?
Oh ja ....ik zei het al... :)
zaterdag 24 juli 2010
Rido
Rido di me di te di tutto ciò che di mortale c'è
e che mi piace
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
Dit is nog maar eens Jovanotti. Mag geen verrassing zijn :)
Vandaag, na de honderdduizendste keer dat het lied door m'n autoboxen galmde, viel dit stuk me méér dan anders op.
Ik lach met mezelf, met jou en met alles wat sterfelijk is
en waar ik zoveel van hou
(Tanto = veel)
Kan me voorstellen dat het nummer u niet veel zegt.
Mij des te meer.
Wil u het horen? Dan gaat u hier naartoe.
(lach gerust met de onnozele video, ben er vrij gerust in dat de heer J er ook hard mee gelachen heeft :))
e che mi piace
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
tanto tanto tanto tanto tanto
Dit is nog maar eens Jovanotti. Mag geen verrassing zijn :)
Vandaag, na de honderdduizendste keer dat het lied door m'n autoboxen galmde, viel dit stuk me méér dan anders op.
Ik lach met mezelf, met jou en met alles wat sterfelijk is
en waar ik zoveel van hou
(Tanto = veel)
Kan me voorstellen dat het nummer u niet veel zegt.
Mij des te meer.
Wil u het horen? Dan gaat u hier naartoe.
(lach gerust met de onnozele video, ben er vrij gerust in dat de heer J er ook hard mee gelachen heeft :))
Imelda Marcos
Olijf constateert al een hele poos dat ze een ENORME collectie schoenen heeft...
Potverdorie, het zijn er veel.
Imelda Marcos hééft er niet aan :)
Hoewel... hoeveel paar had mevrouw? Zij kon waarschijnlijk m'n hele huis vullen alleen met haar collectie...
Gisteravond na het werk deed ik mezelf enkele uurtjes soldenshopping kado.
Had een paar dingen in gedachten die ik zéker moest nakijken...
nah.... die werden het dus niet.
In plaats daarvan viel Olijf's oog (en het andere) op grote letters: Rode Prijs = Netto Prijs. Een juwelenzaakje dat o.a. zilveren hebbedingetjes verkoopt.
Olijf zweert bij wit metaal. Liefst zilver.
Wit goud zou ook mogen maar valt me dan ook meestal te duur uit.
Lang verhaal kort: de ogen vielen op zo'n tiental dingen, waarvan er 3 mij mee naar huis vergezelden.
Verder: alwéér een kookboek (onverbéterlijk ben ik) en een scrubcrèmetje uit m'n favoriete verzorgingswinkeltje.
Géén kledij, géén schoenen... maar de solden duren nog een weekje.... en er staat al halvelings nog een namiddagje shoppen gepland :)
Ben tevreden over m'n aanwinsten.
Ik deed mezelf nog eens een kado, nóg maar eens.
Maar als een ander het niet doet.... wie dan wel? Eh? Niet? Ik vind dat ik gelijk heb ;);););)
Potverdorie, het zijn er veel.
Imelda Marcos hééft er niet aan :)
Hoewel... hoeveel paar had mevrouw? Zij kon waarschijnlijk m'n hele huis vullen alleen met haar collectie...
Gisteravond na het werk deed ik mezelf enkele uurtjes soldenshopping kado.
Had een paar dingen in gedachten die ik zéker moest nakijken...
nah.... die werden het dus niet.
In plaats daarvan viel Olijf's oog (en het andere) op grote letters: Rode Prijs = Netto Prijs. Een juwelenzaakje dat o.a. zilveren hebbedingetjes verkoopt.
Olijf zweert bij wit metaal. Liefst zilver.
Wit goud zou ook mogen maar valt me dan ook meestal te duur uit.
Lang verhaal kort: de ogen vielen op zo'n tiental dingen, waarvan er 3 mij mee naar huis vergezelden.
Verder: alwéér een kookboek (onverbéterlijk ben ik) en een scrubcrèmetje uit m'n favoriete verzorgingswinkeltje.
Géén kledij, géén schoenen... maar de solden duren nog een weekje.... en er staat al halvelings nog een namiddagje shoppen gepland :)
Ben tevreden over m'n aanwinsten.
Ik deed mezelf nog eens een kado, nóg maar eens.
Maar als een ander het niet doet.... wie dan wel? Eh? Niet? Ik vind dat ik gelijk heb ;);););)
vrijdag 23 juli 2010
Foute keuzes
Hoorde vanavond op weg naar huis een nieuwflash op de radio.
Het levensloze lichaam van het Duiste jongetje dat al drie dagen vermist was in Spanje, is teruggevonden.
Levensloos.... een ander woord voor dood.
Het mènneke was 5 geloof ik...
Blijkbaar was het met z'n mama onderweg (ik neem aan op vakantie) en had de auto panne.
De moeder besloot haar kind in de auto achter te laten om hulp te kunnen gaan zoeken.
Bij terugkeer bleek het ventje spoorloos.
En nu issie dus niet meer spoorloos....
Over de beslissing van de moeder om haar kind in de wagen te laten, spreek ik me niet uit.
We weten niet waar ze in panne waren gevallen, hoe laat het was, hoe moe het kind was en of de moeder vreesde een lange weg te voet te moeten afleggen met een slapend kind in de armen.....
Hoe dan ook, zij meende wellicht op dat moment dat ze de enige mogelijke beslissing nam...
Als er een moment is om spijt te hebben van je keuze, van je beslissing.... dan lijkt DIT me er eentje...
"De vrouw gaf haar kind als vermist op toen ze in radeloze staat werd aangetroffen bij een tankstation." aldus Het Nieuwsblad Online...
Je zou van minder radeloos worden...
Zou NOOIT in de plaats van die mensen willen zijn...
Het levensloze lichaam van het Duiste jongetje dat al drie dagen vermist was in Spanje, is teruggevonden.
Levensloos.... een ander woord voor dood.
Het mènneke was 5 geloof ik...
Blijkbaar was het met z'n mama onderweg (ik neem aan op vakantie) en had de auto panne.
De moeder besloot haar kind in de auto achter te laten om hulp te kunnen gaan zoeken.
Bij terugkeer bleek het ventje spoorloos.
En nu issie dus niet meer spoorloos....
Over de beslissing van de moeder om haar kind in de wagen te laten, spreek ik me niet uit.
We weten niet waar ze in panne waren gevallen, hoe laat het was, hoe moe het kind was en of de moeder vreesde een lange weg te voet te moeten afleggen met een slapend kind in de armen.....
Hoe dan ook, zij meende wellicht op dat moment dat ze de enige mogelijke beslissing nam...
Als er een moment is om spijt te hebben van je keuze, van je beslissing.... dan lijkt DIT me er eentje...
"De vrouw gaf haar kind als vermist op toen ze in radeloze staat werd aangetroffen bij een tankstation." aldus Het Nieuwsblad Online...
Je zou van minder radeloos worden...
Zou NOOIT in de plaats van die mensen willen zijn...
maandag 19 juli 2010
Je me suis trompée :)
Door een ongelukkige druk op toets werd vorige blog halfweg halfklaar gepubliceerd.
De lezer die zich verwonderd afvroeg welke abrupte eindes ik tegenwoordig aan m'n blogs toeken, wordt vriendelijk uitgenodigd om eeeejjjj-ven verder te lezen.
Vond gisteren erg bijzonder.
Wijdde er dus veel aandacht aan.
Zo'n kleine 4 uur, mocht u het zich afvragen, tussen begin en end van het geïllustreerd verhaal.
Schrijven, deleten, herschrijven en voorzien van beeldmateriaal.
M'n ego zou het dus erg vinden, mocht u bij aanblik van deze blog denken "ah, nee.... reeds gelezen".
De kans bestaat dat u slechts een deel had gezien.
Ik wil u m'n prachtige zeezichtfoto met de oranjegroenwitte windteuten niet onthouden.
(wat ben ik een zelfvoldane ijdeltuit)
Hoe noem je zo'n windteut eigenlijk?
Zou het graag vernemen.
Zeilers, vliegeniers... kan u me helpen?
De lezer die zich verwonderd afvroeg welke abrupte eindes ik tegenwoordig aan m'n blogs toeken, wordt vriendelijk uitgenodigd om eeeejjjj-ven verder te lezen.
Vond gisteren erg bijzonder.
Wijdde er dus veel aandacht aan.
Zo'n kleine 4 uur, mocht u het zich afvragen, tussen begin en end van het geïllustreerd verhaal.
Schrijven, deleten, herschrijven en voorzien van beeldmateriaal.
M'n ego zou het dus erg vinden, mocht u bij aanblik van deze blog denken "ah, nee.... reeds gelezen".
De kans bestaat dat u slechts een deel had gezien.
Ik wil u m'n prachtige zeezichtfoto met de oranjegroenwitte windteuten niet onthouden.
(wat ben ik een zelfvoldane ijdeltuit)
Hoe noem je zo'n windteut eigenlijk?
Zou het graag vernemen.
Zeilers, vliegeniers... kan u me helpen?
J'ai trouvé
ondertitel: Pure Miserie
"Ik heb een Bongobon voor een brunch gekregen. Zou je't erg vinden om Zondag die brunch met mij te delen?" vroeg B.
Zou ik het erg vinden? Zou ik het ERG vinden?
Euh...
NEEEEEEEEEEEEEEEEE
ERG zou ik het helemààl niet vinden!
Geloof het of niet, maar Olijf heeft nog nooit "officieel" gebruncht.
Officieus al meermaals, dat heb je als kinderloze vrijgezel. Dan eet je wanneer je daar zin in hebt en in het weekend durft het ontbijt al gauw ergens te "vallen" tussen het fatsoenlijke ontbijt- en lunchuur.
Maar echt geplànd brunchen? Nee dus.
Hoog tijd om daar verandering in te brengen.
Hij zou het plaatsje reserveren, verrassing zei hij... en dan vraagt Olijf niet verder.
Het leuke aan een verrassing is dat het exàct dàt blijft: iets dat je pas op het ogenblik zélf ontdekt.
Olijf stelt dus geen vragen, legt haar onmiddellijke toekomst éven in andermans handen en berust.
Eigenlijk feitelijk, als ik héél eerlijk moet zijn, ben ik DOL op verrassingen.
Uiteraard vooral wanneer het leuke verrassingen zijn.
Het oud-lief had me destijds heel erg duidelijk gemaakt dat hij daar NIET van hield. Dat ik me dus niet in m'n hoofd moest halen om hem bijvoorbeeld een verjaardagsfuif te bezorgen zonder dat hij ervan wist.
Een béétje mens respecteert zulke wensen, zelfs wanneer je zélf staat te spríngen om iets leuks in elkaar te flansen.
Maar bon. Conclusie: niet iedereen vindt surprises leuk.
Maar Olijf dus wél.
Ik wist alléén dat ik om 9u30 paraat moest staan, eventueel (als ik dat goed vond.. en ik vond dat prima) met wat stranduitrusting in een zak.
Zo Gezegd Zo Gedaan.
9u30 stipt: witte cabrio stopt aan m'n deur. Schitterend zonnig weer dus dat open dak was érg gepast.
Very stylish too, vond ik zo. Quite posh :)
Wat auto's betreft, ben ikzelf niet bepaald een freak. Als het maar rijdt en er min of meer fatsoenlijk uitziet.
Ik lig dus niet te (dag)dromen over m'n hoogsteigen cabriootje.
Dat betekent níet dat een ritje in andermans open wagen me niet kan bekoren.
In alle eerlijkheid: niet zonder enige trots stapte ik (zo cool mogelijk) in de luxevoiture :)
En wég waren we.... OP naar onbekende oorden.
B had voortdurend een geheimzinnig lachje rond de mond. Hij had er duidelijk schik in, dat Olijf nergens van wist.
Binnenpretjes. Van het soort dat je wéét dat je op het punt staat iemand een plezier te doen en daar zélf al op voorhand van geniet.
Hoe mooi is dat niet?
Olijf herinnert zich nog vaag hoe ze zichzelf voelde toen ze destijds de verboden verjaardagsfuif meesterlijk (al zeg ik het zelf) had omgetoverd tot tóch maar een verrassing... maar dan privé, voor haar en het ... tja.... tóen "lief". Zat toen óók met een grijns van oor tot oor in de wagen. GPS ingesteld en verder nix lossen.
"Je zal wel zien waar we uitkomen".
Die verrassing viel toen wél in goede aarde en dat maakte Olijf uiterst gelukkig.
Deze keer was ik zelf ontvangende partij. En omdat zulks niet vaak gebeurt, telde het dubbel.
Onderweg kreeg ik te horen dat het richting Gent ging. Zoveel mocht ik al weten. Of ik het erg vond?
Nogmaals.... ERG? Nee hoor! Bring it on mate!
Parkeerplaats was relatief snel gevonden, ondanks het begin van de Gentse Feesten de dag voordien.
Een echte luie vakantiesfeer bemerkte ik in Gent... Haalde meteen het nieuwe fotoapparasie boven om "wat" vast te leggen.
Het is niet omdat je niet in het buitenland zit, dat vakantiegevoel niet kàn.
Vond het zelfs een énige "ontdekking".... Vlaanderen Vakantieland-achtig.
Het herinnerde me meteen ook aan m'n Luiktweedaagse met I vorig jaar. Oók zomaar kado gekregen van haar (en waar ik haar nog steeds zéér dankbaar voor ben). De ontdekking dat Luik een juweeltje bleek te zijn.... onbetaalbaar. Zo'n dingen kàn je niet in een kleurig inpakpapiertje verpakken maar zijn zóóóóveel mooier.
Dus tussendoor nog even: Danku I-tje, voor die dagen toen.
Omdat noch B noch Olijf Gent goed kennen, liepen we met GPS in de hand naar de plaats des onheils :)
Grappig zicht :)
Onderweg kreeg ik nog een extra beetje uitleg. De eerst gekozen plaats - blijkbaar iets wat écht wat voor Olijf zou zijn geweest - bleek bij reservatie de telefoon niet aan te nemen.
Een koffiehuis zou het in eerste instantie geworden zijn.
B herinnerde zich blijkbaar een betoog van Olijf omtrent écht goeie koffie. Zelf herinnerde ik me dat gesprek al niet meer, maar ik vond het bijzonder attent van B dat hij het niet alleen geregistreerd had maar ook nog een poging had ondernomen om me een brunch te bezorgen waarbij ik m'n koffielusten kon botvieren.
Dàt noem ik nu eens altruïstisch zijn. Geen idéé of B van koffie houdt, maar blijkbaar vond hij het belangrijker om het Olijf naar haar zin te maken, dat de rest ondergeschikt werd...
Flashbackgewijs (en neen, ik zie dit niet als een afrekening maar wél als vergelijkingsmateriaal) geef ik u dit mee.
Hoe geweldig klinkt het niet in de oren wanneer je lief je doodleuk zegt "Verwacht van mij geen bloemen, ik dóe daar niet aan. Een man die bloemen meebrengt voor z'n vrouwtje heeft meestal iets te verbergen" (By the way... die prachtige stelling heeft Olijf van TWEE romantisch geïnteresseerde heren gekregen destijds. Misschien straalt Olijf iets uit waardoor heren vinden dat ze haar die onzin op de mouw kunnen spelden...)
Ergo... "het kan me niet schelen hoe jij tegenover bloemenkrijgen staat....Vergeet het: IK doe daar niet aan mee."
Bizar wanneer je nadien te horen krijgt dat het volgend vrouwtje overladen werd met bloemen... door hetzelfde heerschap.... Het MOET wat met uitstraling te maken hebben....
Helaas , het koffiehuis was dus afgevallen, maar het alternatief was nét zo leuk.
Aan het water (inclusief outdoor boekenbeurs) én met nog nét een tafeltje buiten vrij, onder de parasol.
"J'ai trouvé" heet het plaatsje. Mooie naam.
Hij had inderdaad trouvé. Zeer goed trouvé zelfs.
Snelle blik op de horloge... één uur ruim gepasseerd.... tijd voor zon & zee?
Gisteren was een dag waarop ik schaamteloos werd verwend.
"Ik heb een Bongobon voor een brunch gekregen. Zou je't erg vinden om Zondag die brunch met mij te delen?" vroeg B.
Zou ik het erg vinden? Zou ik het ERG vinden?
Euh...
NEEEEEEEEEEEEEEEEE
ERG zou ik het helemààl niet vinden!
Geloof het of niet, maar Olijf heeft nog nooit "officieel" gebruncht.
Officieus al meermaals, dat heb je als kinderloze vrijgezel. Dan eet je wanneer je daar zin in hebt en in het weekend durft het ontbijt al gauw ergens te "vallen" tussen het fatsoenlijke ontbijt- en lunchuur.
Maar echt geplànd brunchen? Nee dus.
Hoog tijd om daar verandering in te brengen.
Hij zou het plaatsje reserveren, verrassing zei hij... en dan vraagt Olijf niet verder.
Het leuke aan een verrassing is dat het exàct dàt blijft: iets dat je pas op het ogenblik zélf ontdekt.
Olijf stelt dus geen vragen, legt haar onmiddellijke toekomst éven in andermans handen en berust.
Eigenlijk feitelijk, als ik héél eerlijk moet zijn, ben ik DOL op verrassingen.
Uiteraard vooral wanneer het leuke verrassingen zijn.
Het oud-lief had me destijds heel erg duidelijk gemaakt dat hij daar NIET van hield. Dat ik me dus niet in m'n hoofd moest halen om hem bijvoorbeeld een verjaardagsfuif te bezorgen zonder dat hij ervan wist.
Een béétje mens respecteert zulke wensen, zelfs wanneer je zélf staat te spríngen om iets leuks in elkaar te flansen.
Maar bon. Conclusie: niet iedereen vindt surprises leuk.
Maar Olijf dus wél.
Ik wist alléén dat ik om 9u30 paraat moest staan, eventueel (als ik dat goed vond.. en ik vond dat prima) met wat stranduitrusting in een zak.
Zo Gezegd Zo Gedaan.
9u30 stipt: witte cabrio stopt aan m'n deur. Schitterend zonnig weer dus dat open dak was érg gepast.
Very stylish too, vond ik zo. Quite posh :)
Wat auto's betreft, ben ikzelf niet bepaald een freak. Als het maar rijdt en er min of meer fatsoenlijk uitziet.
Ik lig dus niet te (dag)dromen over m'n hoogsteigen cabriootje.
Dat betekent níet dat een ritje in andermans open wagen me niet kan bekoren.
In alle eerlijkheid: niet zonder enige trots stapte ik (zo cool mogelijk) in de luxevoiture :)
En wég waren we.... OP naar onbekende oorden.
B had voortdurend een geheimzinnig lachje rond de mond. Hij had er duidelijk schik in, dat Olijf nergens van wist.
Binnenpretjes. Van het soort dat je wéét dat je op het punt staat iemand een plezier te doen en daar zélf al op voorhand van geniet.
Hoe mooi is dat niet?
Olijf herinnert zich nog vaag hoe ze zichzelf voelde toen ze destijds de verboden verjaardagsfuif meesterlijk (al zeg ik het zelf) had omgetoverd tot tóch maar een verrassing... maar dan privé, voor haar en het ... tja.... tóen "lief". Zat toen óók met een grijns van oor tot oor in de wagen. GPS ingesteld en verder nix lossen.
"Je zal wel zien waar we uitkomen".
Die verrassing viel toen wél in goede aarde en dat maakte Olijf uiterst gelukkig.
Deze keer was ik zelf ontvangende partij. En omdat zulks niet vaak gebeurt, telde het dubbel.
Onderweg kreeg ik te horen dat het richting Gent ging. Zoveel mocht ik al weten. Of ik het erg vond?
Nogmaals.... ERG? Nee hoor! Bring it on mate!
Parkeerplaats was relatief snel gevonden, ondanks het begin van de Gentse Feesten de dag voordien.
Een echte luie vakantiesfeer bemerkte ik in Gent... Haalde meteen het nieuwe fotoapparasie boven om "wat" vast te leggen.
Het is niet omdat je niet in het buitenland zit, dat vakantiegevoel niet kàn.
Vond het zelfs een énige "ontdekking".... Vlaanderen Vakantieland-achtig.
Dus tussendoor nog even: Danku I-tje, voor die dagen toen.
Omdat noch B noch Olijf Gent goed kennen, liepen we met GPS in de hand naar de plaats des onheils :)
Grappig zicht :)
Onderweg kreeg ik nog een extra beetje uitleg. De eerst gekozen plaats - blijkbaar iets wat écht wat voor Olijf zou zijn geweest - bleek bij reservatie de telefoon niet aan te nemen.
Een koffiehuis zou het in eerste instantie geworden zijn.
B herinnerde zich blijkbaar een betoog van Olijf omtrent écht goeie koffie. Zelf herinnerde ik me dat gesprek al niet meer, maar ik vond het bijzonder attent van B dat hij het niet alleen geregistreerd had maar ook nog een poging had ondernomen om me een brunch te bezorgen waarbij ik m'n koffielusten kon botvieren.
Dàt noem ik nu eens altruïstisch zijn. Geen idéé of B van koffie houdt, maar blijkbaar vond hij het belangrijker om het Olijf naar haar zin te maken, dat de rest ondergeschikt werd...
Flashbackgewijs (en neen, ik zie dit niet als een afrekening maar wél als vergelijkingsmateriaal) geef ik u dit mee.
Hoe geweldig klinkt het niet in de oren wanneer je lief je doodleuk zegt "Verwacht van mij geen bloemen, ik dóe daar niet aan. Een man die bloemen meebrengt voor z'n vrouwtje heeft meestal iets te verbergen" (By the way... die prachtige stelling heeft Olijf van TWEE romantisch geïnteresseerde heren gekregen destijds. Misschien straalt Olijf iets uit waardoor heren vinden dat ze haar die onzin op de mouw kunnen spelden...)
Ergo... "het kan me niet schelen hoe jij tegenover bloemenkrijgen staat....Vergeet het: IK doe daar niet aan mee."
Bizar wanneer je nadien te horen krijgt dat het volgend vrouwtje overladen werd met bloemen... door hetzelfde heerschap.... Het MOET wat met uitstraling te maken hebben....
Helaas , het koffiehuis was dus afgevallen, maar het alternatief was nét zo leuk.
Aan het water (inclusief outdoor boekenbeurs) én met nog nét een tafeltje buiten vrij, onder de parasol.
"J'ai trouvé" heet het plaatsje. Mooie naam.
Hij had inderdaad trouvé. Zeer goed trouvé zelfs.
Wat te zeggen van het ontbijt met bubbels?
Eén woord: fantabulosus.
Een uiterst vriendelijke garçon (en niet zomaar gemààkt, die jongen had er duidelijk plezier in) die ons kwam vragen of we het erg zouden vinden om alvast te beginnen met de bubbels (euh.... u kent het antwoord al zeker?), een mooi gevulde tafel met een érg copieus ontbijt en een ver-schrik-ke-lijk relaxte sfeer....
Ik vraag u.... moet dat méér zijn????
Ik vond B's hoedje iets heerlijk "holiday's" hebben.
Lekker lang ontbeten, heel lekker en heel lang.
Geen haast, niets of niemand die nog snelsnel ergens heen moest. De dag zou zich ontplooien zoals ie zich zou ontplooien ... en geen moment eerder.
Ten gepaste tijde (dus) begonnen we te denken aan dat zeetje. "Misschien stilaan eens beginnen gaan?"
Yep, prima.
Nog effe boekjes kijken misschien?
Ook prima.
Eerste boek in het vizier: "Conejos con ciruelas".
Olijf begrijpt een beetje Spaans maar niet zo heel veel. B schijnt daar wél bedrevener in te zijn.
"Wat zijn conejos?" vroeg ik.
Konijnen....
Túúrlijk. Met de vertaling én het woord dat geeneens zo verschillend was van het Italiaans voelde ik me eventjes een domoor.
Maarrreeuuh..... Als daar "Conejos con" staat... dan moet dat Konijn met pruimen zijn...
Neh... meteen vertrokken voor twee uur onnozel deuntje in m'n hoofd. Konijn mé pruiiiiime, Konijn mé pruiiiiiiime.... Verdorie toch.
Ook B was niet meteen zeker van de ciruelas. Hij dacht eerst aan krieken.
En sloeg toen het boek open...
Voilà, I rest my case. :)
Toch nog even Woxikon geraadpleegd om geen modderfiguur te slaan.
"Ciruela"
"Pruim"
Oef :)
Boek vlak naast Konijn Met Pruimen was een Etymologisch woordenboek.
Right something up my alley :)
Al jààààààààààren loop ik rond met een theorietje.
"Plansier" zeggen wij hier in het Waasland tegen een voetpad.
Olijf's theorie was de volgende.... lichtjes geïnspireerd door de klassieke Spaghettiwesterns.
In lang vervlogen tijden, zo dacht ik, toen er nog geen sprake was van asfalt of zelfs kinderkopkes, waren onze straten aardewegen. Wegels die in een handomdraai modderpoelen werden bij de eerste fikse plensbui.
Dames in lange rokken (Westerngewijs) zouden pokkesmerig worden op zo'n wegels... en dat kon men toch niet toelaten?
Knappe koppen destijds zouden "dus" voetpaden maken met het destijds voorhandige materiaal: hout.
En aldus Planchiers creërend.... hetgeen (in mijn simpele geest) al snel kon verbasteren tot plansier.
Bladerdebladerdeblader..... gevonden.
Olijf zat in de buurt met haar planchier én het feit dat het een bouwkundige term was.
Maar kroonlijst? Hmm... content maar niet helemààl... met die uitleg.
Online zoektocht naar plansier brengt met meteen naar de Waaslandse dialecten, maar zonder uitleg...
Aaah well.... iemand ergens zal me ooit wel bijtreden in m'n huis-tuin-en-keuken-verklaring. Maar tot dàn: deel van een kroonlijst dus...
En dan.... English Bookshop.
"Effe binnenlopen?"
Alwéér prima. (ja zeg.... zo vaak prima... did I die and go to heaven or what?)
Er zijn een aantal Engelstalige boeken die ik graag zou kopen, maar dat moet vaak online gebeuren met alle verschepingskosen die daarbij komen kijken en meteen de prijs de hoogte in jagen. Effe kijken of ik hier toevallig iets kon vinden.
Ik vond niet wat ik zocht, maar zag wél een aantal leuke titels waarvan ik er eentje kocht (en dat u verder bijzonder weinig zou interesseren).
Ook gezien, maar niet gekocht: de afdeling "gay literature".
Moet kunnen. Wist niet dat die categorie bestond. Maar nu wel :)
"Een dagje niet geleerd is een dagje niet geleefd" zei iemand me vroeger wel eens.
How true. How very very true :)
Alweer... wat dacht u?.... dubbel en dik Prima!
Op naar de wagen, dakje openvouwen (zonder enige moeite wegens volautomatisch elektrisch, hihi) en zoefzoef wég!
B vond m'n "reclame" van de lekkere Sangria op het strand wel leuk klinken vorige week en wou dat best eens proefondervindelijk vaststellen... Bestemming metéén gekend dus.
toch maar even tonen dat Olijf écht wel in cabriootje heeft gezeten... alsof u me niet zou geloven :)
Schapenwolkjes, staalblauwe lucht en wisselende boompjes. Waande me bijna in Toscane...
"Ik heb ook nog wat bij in de koelbox", zei ie. "Heb je iets tegen bubbels op het strand?"
hehe.... ik antwoordde zelfs niet meer....
Met zulke voorstellen vind ik het moeilijk om neen te zeggen.... :):):)
De rest van de dag werd zo mogelijk nog luier dan de voormiddag.
Goed voorzien van glaasje(s) fris, kijken naar vakantiegangers, muziekje bij de hand "modern style" (da's voor de niet-kenners: gsm met luidsprekertjes) én afsluiten met m'n hippe bar van de week voordien.
Tóen stond er maar één glas. Gisteren waren het er twee. Mét een bisje nadien.
Aardbeien bij de bubbels. Erg? euh.... nee :)
Mojito vóór, Sangria nà.
Allebei even lekker en verzorgd.
Luirikken - voor de leek - dat doe je zó.
Blijf roerloos zitten in je strandzitzak.
Neem je fotoapparasie ter hand.
Kiek àndere luiaards op de achtergrond.
Publiceer. :)
Meisje kruipt op stapel megakussens voor het betere capriolenwerk.
U mag ervan vinden wat u wil.
IK vind deze foto pe-ràchtig.
No comment.
Méér nog: ik LIET me schaamteloos verwennen.
Dat mag zo af en toe, vind ik intussen.
Er is al kommer en kwel genoeg in de wereld om jezelf zo'n (relatief) simpel genot te ontzeggen.
De aandachtige lezer zit intussen vermoedelijk met een aantal vragen.
Is het? Zou het? Heeft Olijf een nieuw vriendje?
Mijn antwoord?
Ik heb een nieuw vriendje.
De precieze aard van die vriendschap hou ik lékker voor mezelf.
Volstaat te weten dat iedere dag een nieuwe les is voor Olijf.
Hoe het kan en hoe het niet kan.
Wat je mag verwachten en wat je au fond MOET verwachten.
Deze blog was doorspekt met flashbacks.
U weet intussen dat ik me maar zelden inhou... hoewel..... Er zijn dingen, geloof het of niet, die ik NIET hier plaats.
Kwestie van uw en mijn grenzen zoveel mogelijk te respecteren.
M'n blikken in het verleden hebben geenszins het doel af te rekenen met afwezigen die zich niet kunnen of willen verdedigen.
Het gààt overigens niet om te verdedigen standpunten. Het gaat om leren uit het leven. Wie of wat je die levensles ook heeft bezorgd.
Iedere dag ziet Olijf steeds meer in welke fouten ze zélf maakte... los (of als direct gevolg) van de situatie die zich voordeed. Persoonlijk vind ik dat niet onwijs...
Persoonlijk probeer ik daar toekomstgewijs een gedragsverandering tegenover te plaatsen. Dat van die vos en z'n streken, daar geloof ik niet echt in. Deze vos wil andere streken leren, heel gretig zelfs.
En mocht u twijfelen....
Vriendin I blogde het vandaag ook... over gevoelens behouden voor mensen die al lang in je verleden liggen.
Over de juistheid en de "goeie plaats" daarvan.
Olijf's gevoelige mens vindt dat zonder meer kunnen. Het rationele stemmetje wil daar nog eens over discussiëren...
En yep, ik wéét dat ik vééééééél meer tijd heb dan de doorsnee huismoeder om met dat kleine wereldje van mij bezig te zijn. Zeer - en volgens sommigen té ? - uitgebreid. Malend en hermalend wat was, wat gekund had en wat niet meer is.
M'n verdediging? Mijn leven is het mijne. Geen kids, geen andere helft om zich zorgen over te maken. De zorg gaat dus noodgedwongen naar de enige persoon in m'n leven die op dit moment telt.
Et oui, c'est moi.
"Moi" heeft onbeschrijfelijk veel gehouden van een man. En doet dat nu nóg.
Maar...
in de wetenschap dat het intussen Voltooid Verleden Tijd is.
Want om dàt soort geluk te doen slagen, moet je zeer zeker met z'n tweeën zijn.
Zolang het nodig is, creëert Olijf haar eigen geluk. Het soort dat je ook alleen kan smaken.
Tot.... - wie weet, ooit, misschien.... een pad het mijne kruist en daar weer verandering in brengt.
Dus
Leest u gerust mee. Geef commentaar als het u zint of niet zint.
Breek het niet af als u niet weet waarover het gaat. Of doe het wel als u denkt het beter te weten.
Feliciteer me met alle nieuwe wendingen of lees stil en denk er het uwe van.
Wat u ook doet... weet dat - net zoals een vol gezinsleven zijn ops en neers heeft - de levenswandel van een happygolucky single gevuld is met goeie en slechte dagen.
Zondag 18 juli was een luilekkerdag. Een goeie dag.
"Pure miserie" vonden we beiden... zóóóóveel "moeten" genieten...
Olijf zegt: NOG VAN DA!!!
:)
zaterdag 17 juli 2010
Wat zullen we vandaag eens denken?
Bewuste gedachte nr 1 vanochtend in de auto (en vraag me aub niet waarom, ik weet het zelf niet):
17 juli
vandaag ben je 44 jaar en 4 maanden oud.
Zo, dat had ik weer eens mooi gedacht!
Overkomt me anders zelden of nooit...
Wat ik daarvóór allemaal gedacht heb, tussen opstaan, douchen en wegrijden door... herinner ik me hoegenaamd nix van. Zal wel brol geweest zijn.
Maar m'n vermaanddag, die bleef de hele dag hangen.
Dus dacht ik: "laat me dat maar eens opschrijven."
Verder geen wereldschokkende gebeurtenissen, alsof bovenstaande flash er wél één was...
Happy monthday too meeeeee, happy monthday tooooo meeeeeeeeeeeeeeeeeeee
:)
17 juli
vandaag ben je 44 jaar en 4 maanden oud.
Zo, dat had ik weer eens mooi gedacht!
Overkomt me anders zelden of nooit...
Wat ik daarvóór allemaal gedacht heb, tussen opstaan, douchen en wegrijden door... herinner ik me hoegenaamd nix van. Zal wel brol geweest zijn.
Maar m'n vermaanddag, die bleef de hele dag hangen.
Dus dacht ik: "laat me dat maar eens opschrijven."
Verder geen wereldschokkende gebeurtenissen, alsof bovenstaande flash er wél één was...
Happy monthday too meeeeee, happy monthday tooooo meeeeeeeeeeeeeeeeeeee
:)
donderdag 15 juli 2010
Pruimentijd
Het is vakantie. Je merkt dat aan zowat alles.
Vorige vrijdag: hele dag nieuwsberichten over honderden kilometers file. De groote uittocht is weer begonnen.
"Den Bouw" is op verlof. Ergo: vrije banen (zowel autowegen als secundair), onmiddellijk kunnen doorrijden aan de verkeerslichten, minimaal 10 minuten minder reizen op een driekwartier rit naar het werk.
Een hoop politiekers zijn ook op verlof OF ze zijn aan't preformeren.... wie weet het nog? In alle geval geen modderslingerij, zwartmakerij of wat dan ook te bespeuren. Prima zeg ik.
De nieuwsmakers zitten wat met de handen in het haar.
Behalve overvloedige regenval in China en een nieuwflashje omtrent de BP-olievlek, is het wat magertjes op het nieuwsfront.
En dan krijg je dit.
Zita: "Peter van Asbroeck rijdt fietser dood op A12"
...
Straffen toebak.
Niet omwille van de doodrijderij... hoewel... begrijp me niet verkeerd: het is erg erg. Wil me zelfs niet probéren voorstellen hoe die familie zich nu voelt. Het is vreselijk. Het had nooit mogen gebeuren.
Maar...
De straffen toebak vind ik persóónlijk dat de dader bij naam en toenaam wordt genoemd. Laatste keer dat ik een krant vastnam (of online las) zou dat eerder PvA geweest zijn of iets dergelijks.
Ik vraag me af (en ik heb helemaal geen eieren liggen onder PvA!)... is het omdat hij een BV is dat zoiets zomaar kan? Gelden er andere privacyregels wanneer je op TV of radio komt???
Wat PvA doet of niet doet, interesseert me bitter weinig. Anderzijds kan ik me voorstellen dat ook hij (zélfs hij) niet de intentie had om een fietser dodelijk te verwonden. En zelfs al was hij onder invloed (hetgeen verwerpelijk is en iets waarvoor hij de gevolgen voor immer zal moeten dragen)... dan nóg...
Sinds wanneer kan je bij een voorval als dit zomaar voluit namen gaan schrijven?
Dat de nieuwsmakers met enig leedvermaak schrijven dat onze minister van mobiliteit dit jaar al tientallen keren de snelheidslimiet heeft overschreden.... goh... daar wil ik nog inkomen.
Maar iets wat als doodslag zou kunnen bestempeld worden, vrijwillig of niet... euh... Wat is er gebeurd met eerlijke processen, innocent until proven guilty en nog van dat rechtsjargon?
Met m'n alleroprechtste medeleven voor de nabestaanden van het slachtoffer... hier zit iets niet in de haak.
Zo, daar heb ik m'n zegje over gedaan.
Over naar andere koek.
Nederlandse zwartparkeerders laten zich niet zomaar doen door onze parkeerwachters.
Parkeerautomaat zegt "van maandag tot vrijdag". Zij komen op zaterdag ter plaatse, twijfelen even, ontleden snelsnel de Nederlandse taal en concluderen dat ze niet hoeven te betalen voor hun parkeerplaatsje.
De legendarische "zuinigheid" van onze Noorderburen nog daar gelaten.... als ik zelf niet zo'n schijtlaars was, zou ik nét hetzelfde geconcludeerd hebben.
Onze parkeerwachters zijn het daar niet mee eens. En je kan het hen niet kwalijk nemen want zij doen wat hen opgedragen wordt.
Nu blijkt dat dit voor het gerecht gaat komen. De Nederlanders willen gelijk hebben (en nogmaals: van mij zouden ze het krijgen).
Vandaag hoor ik in de wandelgangen dat er een discussie op gang is gekomen omtrent "ons" (het Vlaams) Nederlands en "hun" (het Nederlands) Nederlands..... euh.... bare with me.
Het gaat om het woordje "tot".
Blijkbaar zou het in België dubbelzinnig gebruikt worden, waarbij "tot" zowel "tot" kan betekenen als "tot en met". Wij Belgen zijn zó gewoon om ons te laten doen door dergelijke onnozelheden dat we ons daar zelfs geen vragen meer bij stellen.
De Nederlanders daarentegen schijnen een beetje méér pietjeprecies te zijn. Je hebt het ene en het andere en je haalt die termen niet door elkaar. Klaar als een klontje.
Ook onder Nederlanders liggen geen eieren van Olijf. Wat ze betalen of niet betalen kan me geen ene reet schelen.
Maar als je gelijk hebt (of daar een serieuze argumentatie voor kan opbouwen) dan heb je gelijk.
Waarom, vraag ik u, hebben ook wij Belgjes twee termen als we ze vrij door elkaar gebruiken? Hell, we korten ze zelfs af om het schrijfwerk te vergemakkelijken. Vanaf pakweg einde lagere school weet ieder kind wat t.e.m. betekent!
Ikzelf veroorloof me zelfs af en toe de vrijheid om de puntjes weg te laten en er kortweg "tem" van te maken. Wedden dat iedereen me verstaat?
Dus - even verderbreiend - als we tot en tem hebben... waarom moeten we ze dan zonodig door elkaar gebruiken?
Als ik aan m'n collega's wil laten weten dat ik een poos afwezig zal zijn, dan zeg ik "van ... tot én met....". Kwestie van duidelijk te zijn. Wil ik helemààl zeker zijn dat er geen verwarring ontstaat, dan voeg ik er nog even aan toe "vanaf ..... ben ik terug bereikbaar". Neh. Simpel.
Met "tot" blijf je te vaagjes vind ik.
Maar goed. De taalkwestie zal uitgevochten worden voor een rechter. Die mannen hebben nog niet genoeg achterstand.
Sigh...
Och ja... het is eigenlijk wel grappig. Nog grappiger zelfs dat zulks het nieuws haalt.
Maar wat wil je? Het is pruimentijd in Nieuwsland.
En om eerlijk te zijn... ik vind een berichtje als foutparkeren best wel HaHaFunny.
Beter dan de kommer en kwel die ze de rest van het jaar door onze strot duwen.
Tijdens de voetbalfinale supporterde ik (gewoon om contrèir te zijn) voor de Spanjaarden.
In de taalkwestie sta ik helemaal aan de kant van de Nederlanders.
Evenwicht moet er zijn :)
Willen we de discussie nog even op gang houden, dan kunnen we hier desgewenst een boompje opzetten over "poep".
Maar voor nu...
Doehoei!
(et pour le francophones: tot in den droai)
Tot 'n noaste kji. khoa hoa hoan ;)
Vorige vrijdag: hele dag nieuwsberichten over honderden kilometers file. De groote uittocht is weer begonnen.
"Den Bouw" is op verlof. Ergo: vrije banen (zowel autowegen als secundair), onmiddellijk kunnen doorrijden aan de verkeerslichten, minimaal 10 minuten minder reizen op een driekwartier rit naar het werk.
Een hoop politiekers zijn ook op verlof OF ze zijn aan't preformeren.... wie weet het nog? In alle geval geen modderslingerij, zwartmakerij of wat dan ook te bespeuren. Prima zeg ik.
De nieuwsmakers zitten wat met de handen in het haar.
Behalve overvloedige regenval in China en een nieuwflashje omtrent de BP-olievlek, is het wat magertjes op het nieuwsfront.
En dan krijg je dit.
Zita: "Peter van Asbroeck rijdt fietser dood op A12"
...
Straffen toebak.
Niet omwille van de doodrijderij... hoewel... begrijp me niet verkeerd: het is erg erg. Wil me zelfs niet probéren voorstellen hoe die familie zich nu voelt. Het is vreselijk. Het had nooit mogen gebeuren.
Maar...
De straffen toebak vind ik persóónlijk dat de dader bij naam en toenaam wordt genoemd. Laatste keer dat ik een krant vastnam (of online las) zou dat eerder PvA geweest zijn of iets dergelijks.
Ik vraag me af (en ik heb helemaal geen eieren liggen onder PvA!)... is het omdat hij een BV is dat zoiets zomaar kan? Gelden er andere privacyregels wanneer je op TV of radio komt???
Wat PvA doet of niet doet, interesseert me bitter weinig. Anderzijds kan ik me voorstellen dat ook hij (zélfs hij) niet de intentie had om een fietser dodelijk te verwonden. En zelfs al was hij onder invloed (hetgeen verwerpelijk is en iets waarvoor hij de gevolgen voor immer zal moeten dragen)... dan nóg...
Sinds wanneer kan je bij een voorval als dit zomaar voluit namen gaan schrijven?
Dat de nieuwsmakers met enig leedvermaak schrijven dat onze minister van mobiliteit dit jaar al tientallen keren de snelheidslimiet heeft overschreden.... goh... daar wil ik nog inkomen.
Maar iets wat als doodslag zou kunnen bestempeld worden, vrijwillig of niet... euh... Wat is er gebeurd met eerlijke processen, innocent until proven guilty en nog van dat rechtsjargon?
Met m'n alleroprechtste medeleven voor de nabestaanden van het slachtoffer... hier zit iets niet in de haak.
Zo, daar heb ik m'n zegje over gedaan.
Over naar andere koek.
Nederlandse zwartparkeerders laten zich niet zomaar doen door onze parkeerwachters.
Parkeerautomaat zegt "van maandag tot vrijdag". Zij komen op zaterdag ter plaatse, twijfelen even, ontleden snelsnel de Nederlandse taal en concluderen dat ze niet hoeven te betalen voor hun parkeerplaatsje.
De legendarische "zuinigheid" van onze Noorderburen nog daar gelaten.... als ik zelf niet zo'n schijtlaars was, zou ik nét hetzelfde geconcludeerd hebben.
Onze parkeerwachters zijn het daar niet mee eens. En je kan het hen niet kwalijk nemen want zij doen wat hen opgedragen wordt.
Nu blijkt dat dit voor het gerecht gaat komen. De Nederlanders willen gelijk hebben (en nogmaals: van mij zouden ze het krijgen).
Vandaag hoor ik in de wandelgangen dat er een discussie op gang is gekomen omtrent "ons" (het Vlaams) Nederlands en "hun" (het Nederlands) Nederlands..... euh.... bare with me.
Het gaat om het woordje "tot".
Blijkbaar zou het in België dubbelzinnig gebruikt worden, waarbij "tot" zowel "tot" kan betekenen als "tot en met". Wij Belgen zijn zó gewoon om ons te laten doen door dergelijke onnozelheden dat we ons daar zelfs geen vragen meer bij stellen.
De Nederlanders daarentegen schijnen een beetje méér pietjeprecies te zijn. Je hebt het ene en het andere en je haalt die termen niet door elkaar. Klaar als een klontje.
Ook onder Nederlanders liggen geen eieren van Olijf. Wat ze betalen of niet betalen kan me geen ene reet schelen.
Maar als je gelijk hebt (of daar een serieuze argumentatie voor kan opbouwen) dan heb je gelijk.
Waarom, vraag ik u, hebben ook wij Belgjes twee termen als we ze vrij door elkaar gebruiken? Hell, we korten ze zelfs af om het schrijfwerk te vergemakkelijken. Vanaf pakweg einde lagere school weet ieder kind wat t.e.m. betekent!
Ikzelf veroorloof me zelfs af en toe de vrijheid om de puntjes weg te laten en er kortweg "tem" van te maken. Wedden dat iedereen me verstaat?
Dus - even verderbreiend - als we tot en tem hebben... waarom moeten we ze dan zonodig door elkaar gebruiken?
Als ik aan m'n collega's wil laten weten dat ik een poos afwezig zal zijn, dan zeg ik "van ... tot én met....". Kwestie van duidelijk te zijn. Wil ik helemààl zeker zijn dat er geen verwarring ontstaat, dan voeg ik er nog even aan toe "vanaf ..... ben ik terug bereikbaar". Neh. Simpel.
Met "tot" blijf je te vaagjes vind ik.
Maar goed. De taalkwestie zal uitgevochten worden voor een rechter. Die mannen hebben nog niet genoeg achterstand.
Sigh...
Och ja... het is eigenlijk wel grappig. Nog grappiger zelfs dat zulks het nieuws haalt.
Maar wat wil je? Het is pruimentijd in Nieuwsland.
En om eerlijk te zijn... ik vind een berichtje als foutparkeren best wel HaHaFunny.
Beter dan de kommer en kwel die ze de rest van het jaar door onze strot duwen.
Tijdens de voetbalfinale supporterde ik (gewoon om contrèir te zijn) voor de Spanjaarden.
In de taalkwestie sta ik helemaal aan de kant van de Nederlanders.
Evenwicht moet er zijn :)
Willen we de discussie nog even op gang houden, dan kunnen we hier desgewenst een boompje opzetten over "poep".
Maar voor nu...
Doehoei!
(et pour le francophones: tot in den droai)
Tot 'n noaste kji. khoa hoa hoan ;)
Geen idee of u het kan lezen, maar deze zegt "maandag t/m zaterdag"... zelfs t/m kunnen we vrij vlotjes begrijpen. Geen ruimte voor interpretatie.
Hij is ook op zonne-energie... wedden dat het een Hollandse is?
geraakt
De zomerse woensdag-dansavond gisteren.
In tegenstelling tot vorige week, die ik bijna reactief had volgepropt met dansen hier-duiken daar, plande ik deze week veel avonden "rustig" thuis.
Er zit wat vermoeidheid in het lijf, of sleet - noem het zoals je wil, ikzelf ben er nog niet uit - en een mens moet luisteren naar z'n lichaam, dus rust was wat ik mezelf voorschreef.
Alléén de woensdagavond wou ik zeker behouden.
Regen en wind in de namiddag tot de vroege avond brachten me in twijfel. Wie zou er opdagen met zo'n weer op een dansavond "al fresco"?
Niet zovelen, zoals ik al snel merkte aan de smsjes. "Ik ga vandaag overslaan. Te slecht weer"
Tja... je kan een mens niet dwingen eh.
Eentje liet zich ompraten nadat ik rond zevenen liet weten dat de buien - die van West naar Oost trokken - aan "deze kant van het water" (de slechte kant, voor de Antwerpenaren ;)) al verdwenen waren. Hij kwam van het Oosten en stelde vast dat Olijf niet had gelogen. Fijn dattie kwam :)
Een redelijk normale avond was het eigenlijk.
Met één uitschieter.
B, een nieuwe dansvriendin, stapte even op me af. Sinds Koksijde waren we wat "vriendelijker" geworden met elkaar maar om nu te zeggen "close"... goh.... ik wil niet overdrijven en ik klamp me ook niet meer zo snel vast aan nieuwe kennissen.
Is dit laatste goed of fout? Geen idee... ik speel puur op m'n gevoel en zie wel wat het wordt.
B kwam dus even bij me staan.
Of alles OK was met me.
"Hoezo?" vroeg ik.
"Tja, je ziet er wat afwezig uit, lijkt me. Ik merk precies wat tristesse bij je en ik vroeg me af of je OK bent."
Daar op dat moment, daar ter plaatse was ik geraakt.
Niet in slechte zin, helemààl niet. Het verbaasde me dat iemand die me niet eens zo goed kent, de moeite nam om me dat even te komen vragen.
De waarheid is dat ik momenteel zélf niet zo duidelijk weet hoe het met me is.
Vrienden, kennissen en bezigheden houden me op het vrolijke en luchtige pad. Ik heb het & hen "nodig" om niet te verdrinken in de realiteit van ziekte en zorgen.
Heb niet eens het gevoel dat ik "alsof" doe... dus ik dacht dat ik goed bezig was. En dat bén ik ook... eigenlijk...
Misschien zag ik er gewoon wat moetjes uit gisteren, misschien had ik een keertje te vaak afwezig gekeken... het doet er niet toe.
Eigenlijk, féitelijk was het gewoon immens lief dat ze iets meende te zien en heel eenvoudigweg besliste om het me te vragen, zomaar... op de vrouw af.
Dat gebeurt niet zo vaak en daar wil ik helemaal niet klagerig over gaan doen.
Yep, ik héb vriend(inn)en die heel regelmatig en zéér gemeend vragen hoe het met me gaat. Het is fijn en hartverwarmend te weten dat die om me geven.
Er zijn ook mensen (oude en nieuwe) die me hun schouder aanbieden, mocht ik een huilbui voelen komen. Vriendelijk is dat. Wanneer het mannen zijn (tja, excuses...) lach ik vriendelijk en neem me voor om niet (meer) op het voorstel in te gaan... te veel mogelijke complicaties in het verschiet... het sop is me de kolen dan niet waard. Mààr de geste wordt geapprecieerd, absoluut!
En toch... op één of andere zelfs voor mij moeilijk te definiëren manier... roerde B's vraag me diep.
M'n antwoord?
Een heel kort overzichtje over de zorgen thuis, geruststellend praatje over m'n OK-heid en een heel dikke danku omdat ze het komen vragen was.
Tweemaal danku, eigenlijk.
Omdat ik er niet van over kon.
Op weg naar huis overliep ik nog eens hoeveel fijne dingen ik heb om blij over te zijn.
Dit is er zeker één van.
In tegenstelling tot vorige week, die ik bijna reactief had volgepropt met dansen hier-duiken daar, plande ik deze week veel avonden "rustig" thuis.
Er zit wat vermoeidheid in het lijf, of sleet - noem het zoals je wil, ikzelf ben er nog niet uit - en een mens moet luisteren naar z'n lichaam, dus rust was wat ik mezelf voorschreef.
Alléén de woensdagavond wou ik zeker behouden.
Regen en wind in de namiddag tot de vroege avond brachten me in twijfel. Wie zou er opdagen met zo'n weer op een dansavond "al fresco"?
Niet zovelen, zoals ik al snel merkte aan de smsjes. "Ik ga vandaag overslaan. Te slecht weer"
Tja... je kan een mens niet dwingen eh.
Eentje liet zich ompraten nadat ik rond zevenen liet weten dat de buien - die van West naar Oost trokken - aan "deze kant van het water" (de slechte kant, voor de Antwerpenaren ;)) al verdwenen waren. Hij kwam van het Oosten en stelde vast dat Olijf niet had gelogen. Fijn dattie kwam :)
Een redelijk normale avond was het eigenlijk.
Met één uitschieter.
B, een nieuwe dansvriendin, stapte even op me af. Sinds Koksijde waren we wat "vriendelijker" geworden met elkaar maar om nu te zeggen "close"... goh.... ik wil niet overdrijven en ik klamp me ook niet meer zo snel vast aan nieuwe kennissen.
Is dit laatste goed of fout? Geen idee... ik speel puur op m'n gevoel en zie wel wat het wordt.
B kwam dus even bij me staan.
Of alles OK was met me.
"Hoezo?" vroeg ik.
"Tja, je ziet er wat afwezig uit, lijkt me. Ik merk precies wat tristesse bij je en ik vroeg me af of je OK bent."
Daar op dat moment, daar ter plaatse was ik geraakt.
Niet in slechte zin, helemààl niet. Het verbaasde me dat iemand die me niet eens zo goed kent, de moeite nam om me dat even te komen vragen.
De waarheid is dat ik momenteel zélf niet zo duidelijk weet hoe het met me is.
Vrienden, kennissen en bezigheden houden me op het vrolijke en luchtige pad. Ik heb het & hen "nodig" om niet te verdrinken in de realiteit van ziekte en zorgen.
Heb niet eens het gevoel dat ik "alsof" doe... dus ik dacht dat ik goed bezig was. En dat bén ik ook... eigenlijk...
Misschien zag ik er gewoon wat moetjes uit gisteren, misschien had ik een keertje te vaak afwezig gekeken... het doet er niet toe.
Eigenlijk, féitelijk was het gewoon immens lief dat ze iets meende te zien en heel eenvoudigweg besliste om het me te vragen, zomaar... op de vrouw af.
Dat gebeurt niet zo vaak en daar wil ik helemaal niet klagerig over gaan doen.
Yep, ik héb vriend(inn)en die heel regelmatig en zéér gemeend vragen hoe het met me gaat. Het is fijn en hartverwarmend te weten dat die om me geven.
Er zijn ook mensen (oude en nieuwe) die me hun schouder aanbieden, mocht ik een huilbui voelen komen. Vriendelijk is dat. Wanneer het mannen zijn (tja, excuses...) lach ik vriendelijk en neem me voor om niet (meer) op het voorstel in te gaan... te veel mogelijke complicaties in het verschiet... het sop is me de kolen dan niet waard. Mààr de geste wordt geapprecieerd, absoluut!
En toch... op één of andere zelfs voor mij moeilijk te definiëren manier... roerde B's vraag me diep.
M'n antwoord?
Een heel kort overzichtje over de zorgen thuis, geruststellend praatje over m'n OK-heid en een heel dikke danku omdat ze het komen vragen was.
Tweemaal danku, eigenlijk.
Omdat ik er niet van over kon.
Op weg naar huis overliep ik nog eens hoeveel fijne dingen ik heb om blij over te zijn.
Dit is er zeker één van.
Radio Minerva. Woensdagavond. Iedereen welkom :)
woensdag 14 juli 2010
vakantiegevoel
Ik zal maar geloven dat het te maken heeft met veerkracht.... als je een vakantiegevoel kan krijgen terwijl je je vader naar z'n volgende chemokuur brengt.
Zes keren moet hij het doorlopen, gemiddeld om de 3 weken als alles goed gaat.
Dat betekent vanaf nu één dagopname om het giftige spul in z'n lijf te laten lopen, ongeveer één week "goed" zijn en dan weer ongemakken vaststellen.
Eén behandeling heeft hij al achter de rug. Five more to go...
Moe is hij altijd nu. Moe, slap en koortsig.
Gelukkig is hij niet misselijk, maar de moeheid valt hem zwaar omdat hij altijd een erg actief persoon was geweest.
En kaal.... kaal is m'n papa ook nu. Voor een man met een weelderige bos haren als de zijne, kan dat niet gemakkelijk zijn. "Maar dat is het minste" beweert hij voortdurend.
Ik kan niet anders dan hem op z'n woord geloven.
"Hoe luguber" hoor ik u denken "als zo'n toestand een vakantiegevoel kan opwekken"....
Mja... de menselijke geest werkt op rare manieren.
Enerzijds is er de wetenschap dat ik normaal gezien op dit eigenste ogenblik ergens aan de Middellandse Zee zou hebben gezeten. Of onderweg zou zijn ernaartoe.
Anderzijds is er het warme en zonnige weer.
Aan wéér een andere kant is er m'n vastberadenheid om positief te blijven. Als m'n ouders er eens een dagje niet in slagen, wil ik het dubbel en dik voor hen doen.
En dan is er het buitenterrasje van het AZ, waar we bij ieder bezoek trachten heen te gaan voor een Macchiato en een croissant.
Met dat zonnetje en nieuwe parasols hééft het wat. Vanochtend had ik er het gevoel onderweg te zijn naar het zuiden, wachtend tussen twee treinen door op een stationsterras ergens halverwege de reis....
Ik zei het tegen m'n vader. "Het hééft wel wat eh, zo'n terrasje. Mooie parasols ook, vind ik"
Alles om maar eens niet over ziekte en ongemakken te praten.
Hij knikte. Ik hoop dat hij het gevoel een beetje kon delen.
"Ik hoop dat ik het nog een jaartje kan rekken" zei m'n vader vooraleer ik naar het werk reed en hij naar z'n kamer in Oncologie moest.
Dat hoop ik ook, méér dan een jaartje zelfs... en het liefst niet in voortdurend vermoeide toestand, want da's voor hem moordend.
Bij het downloaden van de foto's, moest ik ze in een mapje steken.
Ik twijfelde...
Onder "allerlei"?
Nee... in de map "thuis", met ondermap "AZ"...
We zien het hospitaal nu zó vaak, dat het een beetje thuis wordt....
Zes keren moet hij het doorlopen, gemiddeld om de 3 weken als alles goed gaat.
Dat betekent vanaf nu één dagopname om het giftige spul in z'n lijf te laten lopen, ongeveer één week "goed" zijn en dan weer ongemakken vaststellen.
Eén behandeling heeft hij al achter de rug. Five more to go...
Moe is hij altijd nu. Moe, slap en koortsig.
Gelukkig is hij niet misselijk, maar de moeheid valt hem zwaar omdat hij altijd een erg actief persoon was geweest.
En kaal.... kaal is m'n papa ook nu. Voor een man met een weelderige bos haren als de zijne, kan dat niet gemakkelijk zijn. "Maar dat is het minste" beweert hij voortdurend.
Ik kan niet anders dan hem op z'n woord geloven.
"Hoe luguber" hoor ik u denken "als zo'n toestand een vakantiegevoel kan opwekken"....
Mja... de menselijke geest werkt op rare manieren.
Enerzijds is er de wetenschap dat ik normaal gezien op dit eigenste ogenblik ergens aan de Middellandse Zee zou hebben gezeten. Of onderweg zou zijn ernaartoe.
Anderzijds is er het warme en zonnige weer.
Aan wéér een andere kant is er m'n vastberadenheid om positief te blijven. Als m'n ouders er eens een dagje niet in slagen, wil ik het dubbel en dik voor hen doen.
En dan is er het buitenterrasje van het AZ, waar we bij ieder bezoek trachten heen te gaan voor een Macchiato en een croissant.
Met dat zonnetje en nieuwe parasols hééft het wat. Vanochtend had ik er het gevoel onderweg te zijn naar het zuiden, wachtend tussen twee treinen door op een stationsterras ergens halverwege de reis....
Ik zei het tegen m'n vader. "Het hééft wel wat eh, zo'n terrasje. Mooie parasols ook, vind ik"
Alles om maar eens niet over ziekte en ongemakken te praten.
Hij knikte. Ik hoop dat hij het gevoel een beetje kon delen.
"Ik hoop dat ik het nog een jaartje kan rekken" zei m'n vader vooraleer ik naar het werk reed en hij naar z'n kamer in Oncologie moest.
Dat hoop ik ook, méér dan een jaartje zelfs... en het liefst niet in voortdurend vermoeide toestand, want da's voor hem moordend.
zelfs het kassaticket geeft éven het idee dat je in het buitenland zit. "Momento"...
Bij het downloaden van de foto's, moest ik ze in een mapje steken.
Ik twijfelde...
Onder "allerlei"?
Nee... in de map "thuis", met ondermap "AZ"...
We zien het hospitaal nu zó vaak, dat het een beetje thuis wordt....
dinsdag 13 juli 2010
Picnicplaats
Tot afgelopen donderdag had ik het volgehouden: beetvrij blijven.
Nog geen enkele mug had ik gehoord of gezien tot dan.
Donderdagavond was me gevraagd om in Ekeren te verschijnen voor een duik met mindervalide duikers.
En zoals meestal het geval is, volgde na de duik (heel toepasselijk) de après-duik.
Olijf was voorbereid. Had muggenmelk meegenomen naar de waterplas. Want waar water is, zijn ook muggen.
....
Wist ik veel dat die dieren muggenMELK wel letterlijk namen.
Het leek wel alsof het spul horden en horden muggen AANTROK!
"Yow! Dudes! HIER is het te doen! Melllluuuuk!"
In géén tijd zat m'n relatief onbedekte lijf (zwoele avond) vol ongedierte. Slaan en blazen had geen zin.
Als bezetenen keerden ze steeds weer.
Maar ik voelde niet echt iets, dus maakte me weinig zorgen.
...
Tot de dag nadien.
6 (zes!) beten!
twee op m'n been, twee op de rug en twee op m'n hand.
En jeuken dat die dingen doen!
Vandaag is het 5 dagen geleden dat ze aten, de rotbeesten.
Ik, volwassen mens in relatief goede gezondheid, weet er nog steeds van.
Soms begrijp ik de natuur niet.
Dat die sukkels moeten eten, wil ik nog begrijpen.
Dat het even jeukt om ons, onnozele stervelingen, erop attent te maken dat de zomer weer in't land is, snap ik ook nog.
Maar dat die jeuk periodiek alle paar uren moet terugkeren gedurende minimum een week, dat gaat aan me voorbij.
En als er eentje begint te jeuken, mensenlief, dan schieten ook de andere plekjes in gang!
Ik was een picnicplaats.
En dat vond ik NIET fijn!
Nog geen enkele mug had ik gehoord of gezien tot dan.
Donderdagavond was me gevraagd om in Ekeren te verschijnen voor een duik met mindervalide duikers.
En zoals meestal het geval is, volgde na de duik (heel toepasselijk) de après-duik.
Olijf was voorbereid. Had muggenmelk meegenomen naar de waterplas. Want waar water is, zijn ook muggen.
....
Wist ik veel dat die dieren muggenMELK wel letterlijk namen.
Het leek wel alsof het spul horden en horden muggen AANTROK!
"Yow! Dudes! HIER is het te doen! Melllluuuuk!"
In géén tijd zat m'n relatief onbedekte lijf (zwoele avond) vol ongedierte. Slaan en blazen had geen zin.
Als bezetenen keerden ze steeds weer.
Maar ik voelde niet echt iets, dus maakte me weinig zorgen.
...
Tot de dag nadien.
6 (zes!) beten!
twee op m'n been, twee op de rug en twee op m'n hand.
En jeuken dat die dingen doen!
Vandaag is het 5 dagen geleden dat ze aten, de rotbeesten.
Ik, volwassen mens in relatief goede gezondheid, weet er nog steeds van.
Soms begrijp ik de natuur niet.
Dat die sukkels moeten eten, wil ik nog begrijpen.
Dat het even jeukt om ons, onnozele stervelingen, erop attent te maken dat de zomer weer in't land is, snap ik ook nog.
Maar dat die jeuk periodiek alle paar uren moet terugkeren gedurende minimum een week, dat gaat aan me voorbij.
En als er eentje begint te jeuken, mensenlief, dan schieten ook de andere plekjes in gang!
Ik was een picnicplaats.
En dat vond ik NIET fijn!
maandag 12 juli 2010
zitje ont zeetje?
vroeg ik per sms.
Vorig weekend was er iets misgelopen. Ik had beloofd te teksten wanneer (of dàt) ik naar de zee kwam ... en vergat - overmand door twijfel omtrent wie ik wat had beloofd - het smsje te sturen.
"Stom" zei hij nadien. "ik was er wél"...
Bon, niet getreurd. We leven en laten leven en voorlopig zijn we volwassen genoeg om hier geen groot punt van te maken.
Gisteren hoorde ik dat er weer een dagje zee was gepland voor vandaag.
"Ik sms je, zéker!" zei ik met een ondertoon van lichte schaamte omwille van m'n vergetelheid de week voordien.
Dus smste ik. "Zitje ont zeetje?"
"Te veel wind vanmorgen. Nu schijnt de zon", kreeg ik als antwoord.
Begreep het antwoord niet volkomen, dus belde.
"Nee, ik ga niet gaan" antwoordde hij.
Ok... een mens mag van gedacht veranderen. Maar IK zou me niet laten tegenhouden.
De laatste tijd voel ik feilloos aan wanneer "herbronnen" nodig is. Dus herbronnen zou ik. Alleen of in gezelschap.
De Haan - plaats van afspraak - liet ik varen. Koos voor een mij bekender bestemming. Net iets dichterbij ook.
Een kleine overwinning voor Olijf: dingen weer alleen doen.
Vorig weekend was er iets misgelopen. Ik had beloofd te teksten wanneer (of dàt) ik naar de zee kwam ... en vergat - overmand door twijfel omtrent wie ik wat had beloofd - het smsje te sturen.
"Stom" zei hij nadien. "ik was er wél"...
Bon, niet getreurd. We leven en laten leven en voorlopig zijn we volwassen genoeg om hier geen groot punt van te maken.
Gisteren hoorde ik dat er weer een dagje zee was gepland voor vandaag.
"Ik sms je, zéker!" zei ik met een ondertoon van lichte schaamte omwille van m'n vergetelheid de week voordien.
Dus smste ik. "Zitje ont zeetje?"
"Te veel wind vanmorgen. Nu schijnt de zon", kreeg ik als antwoord.
Begreep het antwoord niet volkomen, dus belde.
"Nee, ik ga niet gaan" antwoordde hij.
Ok... een mens mag van gedacht veranderen. Maar IK zou me niet laten tegenhouden.
De laatste tijd voel ik feilloos aan wanneer "herbronnen" nodig is. Dus herbronnen zou ik. Alleen of in gezelschap.
De Haan - plaats van afspraak - liet ik varen. Koos voor een mij bekender bestemming. Net iets dichterbij ook.
Een kleine overwinning voor Olijf: dingen weer alleen doen.
Blij dat ik het deed. Beter dan thuis blijven in de verzengende hitte.
Aan het eind van de dag zocht ik een plaatsje op waar S bijzonder lyrisch had over gedaan.
Zocht en vond. Bestelde een Sangria en plofte me neer in een zitzak.
Olijf als enige enkeling op een strand vol vriendengroepjes. Het vraagt (voor mij) moed om dat te doen.
Dus sta me toe dat ik fier ben op mezelf.
In de zitzak, in de zon met m'n sangria voor me en om me heen kijkend en luisterend.... wilde ik wat kwijt.
Een pen en lege paginastukjes in een tijdschrift volstonden om te schrijven.
Wat volgt neigt naar melancholie. Gelieve daar rekening mee te houden.
Geen zin in editing. Foto's bewerken valt me al zwaar genoeg de laatste tijd. M'n tekst komt eruit in z'n rauwe vorm.
Beschouw het als Mijn recht op Mijn blog...
11 juli 2010
Blue Marlin, Duinbergen.
Met 'n witte Sangria, boordevol vers fruit - moderne kostprijs 5€ - zit ik in een blauwe zitzak aan het strand.
Alleen, maar 't is goed.
Voor alles is er een eerste keer. Vandaag leer ik voor het eerst alleen genieten hier in stomme verwennerij.
Ik ben waar ik wil zijn, in Heist aan Zee, op de achtergrond strandgangers met een onmiskenbaar Westvlaams accent.
Ik ben blij en een beetje weemoedig tegelijk. Ben waar ik wil zijn... zo ongevéér...
De plaats is goed, het weer is goed, ik ben OK.
Weemoed omdat ik alléén, zo op m'n ukkie, er iemand bij zou willen. Het móet niet, maar het zou leuk zijn.
Om "content" "gelukkig" te kunnen noemen.
Toen ik nog boeken las en fietste ooooooop de dijk
dacht ik dat geluk content zijn was en verder geeeeeeeen gezeik....
Hmm...er IS dus nog een verschil. Ik weet dat en met mij velen anderen.
Zolang content zijn gewoon content zijn is, stel ik me tevreden.
Een té bescheiden stemmetje in me wenst nog steeds dat de groote G nog eens komt aanzetten.
Voorzichtig geloof ik daar in, maar intussen stel ik me in content zijn.
Intussen lees ik wat, luister ik en kijk om me heen.
Een mooie blondine zoent haar gespierde god op de rug. Prachtig.
Ik hoop dat ze immens gelukkig zijn.
Een jonge moeder houdt haar maandenoude baby op de schoot.
Een ander soort geluk. Het puurste, beweren sommigen.
IK heb m'n sangria-tje met vers fruit en ontsnap even aan m'n werkelijkheid van zieke ouders thuis. Overwon mezelf en trok gewoon alleen naar het strand. Op mijn manier ben ik gelukkig.
Had zin om dit neer te pennen en had pen + tijdschrift bij de hand. Ook dat maakt me blij.
Op het strand vanmiddag verbaasde ik me er nóg maar eens over hoeveel Frans je hier hoort. Keek naar een oudere dame die alleen aan het strand lag en realiseerde me dat anderen mij misschien óók zo noemen.... een oudere dame alleen aan het strand...
Merkte een jong paartje op. Zij wou dicht bij het water zitten, hij koos 3 meter hogerop "omdat het water opkwam". Hij - echte man - argumenteerde z'n keuze, ook al was ze fout. Ik wist met stellige zekerheid dat de zee aan 't terugtrekken was, maar zweeg in alle talen. Niet mijn strijd...
Zij - vrouw van de wereld - reageerde gepast door eerst koppig op haar gekozen plaats te blijven staan (komt hij, komt hij niet?... hij kwam niet....) en daarna nog 3 meter verder richting duinen te gaan zitten. De eeuwige machtstrijd... hij kwam.
STOM, denk ik.... als dat de essentie is. Ik strijd, jij strijdt. Ik win want ik ben de mooiste....
Ik lach en krimp ineen tegelijkertijd.
Op weg naar m'n hippe bar zie ik een klein meisje, ergens rond het jaar oud.
Ze loopt voortdurend rondjes, struikelt af en toe en staat weer recht. Pure onschuld, simpel ontdekken. Geen zorg in de wereld, behalve hoe ze kan lopen zonder te vallen .... en zelfs dàt niet.
Naast me aan de strandbar een groepje relatieve jongelingen. Een stuk of zes.
Eentje, blond en luidruchtig (niet dat het ene onlosmakelijk samenhangt met het andere) voert het hoogste woord. De andere vijf hoor ik amper.
Het leven, I guess, zoals het is.
Aan de bar, aan de dis staat de massa zomers vrolijk en uitbundig te doen. Mooi om zien.
Fake, denk ik soms, maar wie ben ik? Wat weet ik? Noppes.
M'n sangria was lekker en ik zou niet mogen, maar ik neem een tweede. Z'n 5€ meer dan waard. Het zitje krijg ik er gratis bij.
Ik heb hier alles gehoord. Frans, Aaaaantwaaaarps, Limbuuuuurgs en Gents. Westvlaams - het spijt me zeer voor wie me een onnozele naïeveling vindt - blijft m'n favoriet.
Ik geniet.
Op weg naar de wagen kruis ik twee dames.
"Tot morg'nuchtend wi"
"Kom je ton teeghn te neeegh'n'n?"
Ik had graag rond negen uur daar geweest om te zien of de afspraak klopte.
Maar ik reed naar huis.
Een stukje van mij is hier blijven hangen. Dat IS gewoon zo.
Ik prijs me gelukkig dat er voldoende van Olijf overbleef om nog toekomstige stukjes in het rond te slingeren... hier of ginds... het maakt niet uit.
verbazingwekkend, die verhoudingen
met zo'n beeld aan de ingang kan het toch niet mislopen???
de eerste...
op weg terug. Stand leeg. Zien hoe eerder gegraven greppeltjes plots geen steek meer houden wanneer de zee zich terugtrekt...
Welk kindje, vraag ik me af, staat thuis nu onbedaarlijk te huilen omdat mama z'n netje vergat?
Hij leert haar vliegeren.
Bootjes en katamarans fluiten en kletteren in de wind.
Enerverend voor de ene, muziek in de oren voor een ander.
Niet fotogeniek, maar een stuk Olijf bleef achter bij de Chinees.
En een ander stuk verloor zichzelf tijdens het einde-Carnaval-vuurwerk. En aan het viskraam op dinsdagmiddag. En bij het flappentappen bij m'n bank. En parkerend op weg naar de fitness op maandagavond. Hoe vaak heb ik hier gestaan?
Vandaag kon m'n auto er nog nét bij.... anoniem tussen al de andere. Het laatste vrije plaatsje.
Ainsi soit-il. Tijden veranderen.
Abonneren op:
Posts (Atom)