Vonken vlogen ervan af.
Olijf zag sterretjes.
Een klein half uurtje lang.
Gisteren, lieve lezer, heeft Olijf haar eerste Zumba-les gevolgd. Het was een beetje zweten (pardon... dames transpiréren), niet zo gek hard inspannen en vooral veel plezier maken.
Daar zag ik geen sterretjes.
Ook niet na een Leffetje nà ter ere van collega's verjaardag.
Op weg naar huis kwam ik achter een vrachtwagen te "hangen". Een dubbele oplegger met een lading nieuwe wagens.
Na een tijdje merkte ik onderaan de oplegger een sliertje sterretjes, telkens wanneer hij wat snelheid haalde.
Nah jaa... snelheid, hij nam z'n tijd.
Maar dus... gedurende het half uurtje kontplakkerij begon Olijf zich toch af te vragen hoe ver dat heerschap nog moest rijden, welke gevolgen zo'n vonkjes konden hebben voor z'n tien(?)tonner, welke de mogelijke krantekoppen zouden zijn morgen ... "Vrachtwagen ontploft op E17 ter hoogte van kilometerpaal 137" ... of iets van die strekking.
Met een overload aan Zumba-endorfines voelde ik me overmoedig, bedacht allerlei plannetjes om hem te seinen dat hij een probleempje had zonder daarbij zelf de controle over het stuur te verliezen.
Het hoefde, zo bleek al snel, niet zo drastisch.
Kort voor onze wegen dreigden te scheiden was het verkeerslicht zo vriendelijk op rood te slaan. Ik reed mezelf ter hoogte van zijn cabine, toeterde even, liet het raampje zakken en riep
"U hebt vonken! Er komen vonken van onder uw oplegger"
Even vreesde ik dat hij dat maar onnozel gekakel van een middle-aged woman zou vinden.
Toen ik doorreed, zag ik in de achteruitkijkspiegel dat hij het toch ter harte nam, dat van die vonkjes: hij zette zich aan de kant van de weg.
De rest van het verhaal ken ik niet, ik reed gewoon verder naar huis. Toch een beetje "blij" dat ik in "het donker" een "camionista" zomaar had aangesproken om het over z'n vuurwerk te hebben.
Ik heb nix gehoord over ontplofte vrachtwagens vannacht... u?
woensdag 30 september 2009
dinsdag 29 september 2009
woordjes
Demonstructie: een woord waarvan ik weet dat het niet bestaat maar dat ik moedwillig gebruik. Zomaar, omdat ik het leuk vind klinken.
Twee reclamespots op de radio (ben alweer vergeten waarvoor ze precies reclame maken, maar het vóórstukje spreekt me aan).
"Die wijn heeft een goede afzonk"
"Toch lekker uit Spanje, zo'n Cavia"
Je weet metéén wat ze willen zeggen en het tovert een glimlach op je mond.
Het deed me denken aan iemand die vroeger twee werkwoorden door elkaar haalde. De hele dag heb ik m'n hoofd gebroken over die woorden en ik heb ze nog niet gevonden, tot m'n grote frustratie :)
Wél hoorde ik vorige week een mooi nieuw woord: "insinuatieles".
Wist meteen dat het initiatieles moest zijn, maar vond het prachtig klinken.
Vanaf vandaag neem ik me voor om het regelmatig over insinuaties te hebben :)
Ik lach de persoon in kwestie niet uit. Ik bedank hem voor zijn creatief taalgebruik :):):)
En als ik op die twee werkwoorden kom, zal ik het niet nalaten om ze u te laten geworden...
Twee reclamespots op de radio (ben alweer vergeten waarvoor ze precies reclame maken, maar het vóórstukje spreekt me aan).
"Die wijn heeft een goede afzonk"
"Toch lekker uit Spanje, zo'n Cavia"
Je weet metéén wat ze willen zeggen en het tovert een glimlach op je mond.
Het deed me denken aan iemand die vroeger twee werkwoorden door elkaar haalde. De hele dag heb ik m'n hoofd gebroken over die woorden en ik heb ze nog niet gevonden, tot m'n grote frustratie :)
Wél hoorde ik vorige week een mooi nieuw woord: "insinuatieles".
Wist meteen dat het initiatieles moest zijn, maar vond het prachtig klinken.
Vanaf vandaag neem ik me voor om het regelmatig over insinuaties te hebben :)
Ik lach de persoon in kwestie niet uit. Ik bedank hem voor zijn creatief taalgebruik :):):)
En als ik op die twee werkwoorden kom, zal ik het niet nalaten om ze u te laten geworden...
maandag 28 september 2009
Content met ne nix
Op de vorige foto stond "per ongeluk" ook een brievenbus.
Hetgeen me bij de topic van de laatste tijd brengt: nog kwart miljoen Vlaamse Brievenbussen niet in orde.
Olijf's bus was één van die kwart miljoen.
Ik woon in een rijtjeshuis, maar mijn woning staat wel op de hoek van de straat.
Het gekke aan ons rijtje, is dat er een voortuintje aan zit (het woord "tuin" nauwelijks waard wegens geen voorschot groot) MAAR dat voortuintje is technisch gezien eigendom van de gemeente.
Wij "mogen" dat onderhouden naar eigen goeddunken en de meesten onder ons doen dat ook.
M'n buurvrouw is een uitzondering. Ze is er na jaren gemist onderhoud in geslaagd om het te laten volgroeien met wild gras dat ze nu af en toe maait... méér doet ze er niet aan... maar het is haar goed recht. Geen kwaad woord daarover.
Goed, voortuintjes dus.
Door die lapjes grond staat ons rijtje huizen een kleine twee meter naar achteren, weg van het voetpad dus.
De arme postbode wiens leven - we moeten dat toegeven - er de laatste jaren niet gemakkelijker op geworden is, moet dus steevast afstappen om de brievenbussen aan onze respectievelijke voorgevels te bedienen. Tijdverlies dus.
Afgelopen zomer werden we bijgevolg tijdig verwittigd van het feit dat onze brievenbussen binnenkort alle naar de straatkant moeten verhuizen. Het is dàt òf zelf de post gaan afhalen op het postkantoor....
Jamaar jamaar!
Onze brievenbussen stààn aan de straatkant.
Wij, arme bewoners mogen toch niet zonder meer een bus op openbaar grondgebied zetten (lees onze voortuintjes die niet van ons zijn)?
Het werd een dilemma.
Alle buren protesteerden hevig aan de voordeur, maar ik begon afvalligen te zien... Sommigen hadden hun brievenbus alvast OP het voetpad gezet. Ziezo, lekker "in orde" en de post blijft komen.
Olijf hield nog even vast aan haar principes.
Enerzijds moeten we publieke grond onderhouden waarvan de gemeente morgen kan beslissen ze ons af te nemen. Anderzijds mogen we geen brievenbus op diezelfde publieke grond neerplanten. Hoe moet dat dan???
Enige onrust maakte zich van mij meester. Ik zat als het ware te wachten op mijn aangetekende brief waarin zou staan dat ik mocht kiezen tussen buigen of breken.
Vanmiddag had ik geluk.
M'n postdame kwam nét langs op het ogenblik dat ik een gemoedelijk praatje sloeg met Mauries.
Vroeg haar wat ze van m'n brievenbus vond: bereikbaar genoeg of niet?
Voor haar dik in orde, zei ze. Hij hangt op de hoek, ze kan er netjes bij. Ik zou géén aangetekende brief ontvangen om het boeltje te verhuizen.
Olijf is vanaf heden dus gerust.
Uit pure dankbaarheid heb ik de brievenbus zonet even gewassen. Ze hing er wat sjofel bij na enkele jaren zure regen.
Ze hangt nog steeds waar ze hing, alleen blinkt ze wat meer.
En het baasje ligt niet meer wakker van naderend onheil.
Olé :)
hoogst interessante foto, zodat u zich de situatie iets aanschouwelijker kan voorstellen :)
Hetgeen me bij de topic van de laatste tijd brengt: nog kwart miljoen Vlaamse Brievenbussen niet in orde.
Olijf's bus was één van die kwart miljoen.
Ik woon in een rijtjeshuis, maar mijn woning staat wel op de hoek van de straat.
Het gekke aan ons rijtje, is dat er een voortuintje aan zit (het woord "tuin" nauwelijks waard wegens geen voorschot groot) MAAR dat voortuintje is technisch gezien eigendom van de gemeente.
Wij "mogen" dat onderhouden naar eigen goeddunken en de meesten onder ons doen dat ook.
M'n buurvrouw is een uitzondering. Ze is er na jaren gemist onderhoud in geslaagd om het te laten volgroeien met wild gras dat ze nu af en toe maait... méér doet ze er niet aan... maar het is haar goed recht. Geen kwaad woord daarover.
Goed, voortuintjes dus.
Door die lapjes grond staat ons rijtje huizen een kleine twee meter naar achteren, weg van het voetpad dus.
De arme postbode wiens leven - we moeten dat toegeven - er de laatste jaren niet gemakkelijker op geworden is, moet dus steevast afstappen om de brievenbussen aan onze respectievelijke voorgevels te bedienen. Tijdverlies dus.
Afgelopen zomer werden we bijgevolg tijdig verwittigd van het feit dat onze brievenbussen binnenkort alle naar de straatkant moeten verhuizen. Het is dàt òf zelf de post gaan afhalen op het postkantoor....
Jamaar jamaar!
Onze brievenbussen stààn aan de straatkant.
Wij, arme bewoners mogen toch niet zonder meer een bus op openbaar grondgebied zetten (lees onze voortuintjes die niet van ons zijn)?
Het werd een dilemma.
Alle buren protesteerden hevig aan de voordeur, maar ik begon afvalligen te zien... Sommigen hadden hun brievenbus alvast OP het voetpad gezet. Ziezo, lekker "in orde" en de post blijft komen.
Olijf hield nog even vast aan haar principes.
Enerzijds moeten we publieke grond onderhouden waarvan de gemeente morgen kan beslissen ze ons af te nemen. Anderzijds mogen we geen brievenbus op diezelfde publieke grond neerplanten. Hoe moet dat dan???
Enige onrust maakte zich van mij meester. Ik zat als het ware te wachten op mijn aangetekende brief waarin zou staan dat ik mocht kiezen tussen buigen of breken.
Vanmiddag had ik geluk.
M'n postdame kwam nét langs op het ogenblik dat ik een gemoedelijk praatje sloeg met Mauries.
Vroeg haar wat ze van m'n brievenbus vond: bereikbaar genoeg of niet?
Voor haar dik in orde, zei ze. Hij hangt op de hoek, ze kan er netjes bij. Ik zou géén aangetekende brief ontvangen om het boeltje te verhuizen.
Olijf is vanaf heden dus gerust.
Uit pure dankbaarheid heb ik de brievenbus zonet even gewassen. Ze hing er wat sjofel bij na enkele jaren zure regen.
Ze hangt nog steeds waar ze hing, alleen blinkt ze wat meer.
En het baasje ligt niet meer wakker van naderend onheil.
Olé :)
hoogst interessante foto, zodat u zich de situatie iets aanschouwelijker kan voorstellen :)
Boodschap van Algemeen Nut
Vanmiddag gezien op weg naar huis.
Op de gevel van een leegstaand gebouw.
De auteur moet enthousiast geweest zijn want hij/zij was kwistig met de verf.
De liefde druipt ervan af als het ware :)
Het ontroerde me. Ik stopte. En ik kiekte.
Zomaar :)
zaterdag 26 september 2009
met vertraging: ochtendkleuren
Zaterdag is het altijd nét ietsje kalmer op de baan rond achten des morgens.
De zon - helaas - brak in vergelijking met gisteren wat minder snel en hard door, maar het fotoapparasie lag naast me op de passagierszetel.
Goedmaken wat gisteren mislukte, dacht ik.
Met ware doodsverachting langs de baan geparkeerd en met het apparasie uit het raam gehangen :)
Het is niet helemààl gelukt, maar ik heb banken. Mistbanken.
Die zich vannacht overigens al aan het klaarmaken waren op terugkeer van een avondje dansen.
Vannacht hingen ze nog hoog, ze daalden nét ter aarde neer... of zo leek het.
Vanochtend lagen ze als een watten dekentje her en der over de velden.
'k Heb ook een beetje gloed. Ochtendgloed.
En - hoogst oninteressant maar toch...- een sneek preview van ons aller toekomst.
Laatste foto. Vandaags ongemak, morgens luxe: een brug over de expresweg Antwerpen-Kust in de maak. De tweede al sinds ik die weg zo vaak begon te gebruiken. Dat wordt een jaartje file-rijden om later te kunnen genieten van alweer een verkeerslicht minder. Hopladijeeeeee!
Ochtendkleuren dus...
Ik poogde.
Ziehier.
ochtendzon op verkeerslichten
De zon - helaas - brak in vergelijking met gisteren wat minder snel en hard door, maar het fotoapparasie lag naast me op de passagierszetel.
Goedmaken wat gisteren mislukte, dacht ik.
Met ware doodsverachting langs de baan geparkeerd en met het apparasie uit het raam gehangen :)
Het is niet helemààl gelukt, maar ik heb banken. Mistbanken.
Die zich vannacht overigens al aan het klaarmaken waren op terugkeer van een avondje dansen.
Vannacht hingen ze nog hoog, ze daalden nét ter aarde neer... of zo leek het.
Vanochtend lagen ze als een watten dekentje her en der over de velden.
'k Heb ook een beetje gloed. Ochtendgloed.
En - hoogst oninteressant maar toch...- een sneek preview van ons aller toekomst.
Laatste foto. Vandaags ongemak, morgens luxe: een brug over de expresweg Antwerpen-Kust in de maak. De tweede al sinds ik die weg zo vaak begon te gebruiken. Dat wordt een jaartje file-rijden om later te kunnen genieten van alweer een verkeerslicht minder. Hopladijeeeeee!
Ochtendkleuren dus...
Ik poogde.
Ziehier.
ochtendzon op verkeerslichten
vrijdag 25 september 2009
Lange schaduwen
Vanochtend was ik lekker op tijd weg, de baan op naar het werk.
Onderweg zag ik mistbanken hangen boven de velden, lage oranjerode zonnegloed, lange schaduwen.
Vond het mooi allemaal.
Wilde zó graag stoppen voor enkele sfeerkiekjes, maar het ochtendverkeer liet dat niet toe.
Tóch de volle drie kwartier rond me gekeken om te zien of er wat "kiekbaars" was... maar drie kwartier zijn lang om de ochtendgloed te behouden.
Ook de mistbanken waren 40 km verderop intussen opgelost.
Behalve een paar koeien en kalveren die koeiendingen deden, zag ik niet veel kiekbaars meer.
Zelfs een ommetje in de velden vlak vóór ik op de werkplek arriveerde, leverde nix op. Een hoop veevoeder en uitgestrekte maisvelden deden het niet meer voor me. Ik gaf de geïmproviseerde fotosessie dus op.
Vanavond wél weer een ronde rode zon gezien en - bij gebrek aan beter - m'n eigen lange schaduw vastgelegd.
Ik hou ervan, van lange schaduwen en ochtend- of avondlicht.
Alles ertussen - het harde daglicht - is zéér te pruimen voor het zomergevoel (dat, laat ons eerlijk zijn, al lang heeft mogen duren dit jaar!), maar het ik vind het niet mooi voor de foto.
Dus vandaag krijgt u een gewone schaduwpic. Niet meer en niet minder dan een illustratietje voor bovenstaande tekst :)
Onderweg zag ik mistbanken hangen boven de velden, lage oranjerode zonnegloed, lange schaduwen.
Vond het mooi allemaal.
Wilde zó graag stoppen voor enkele sfeerkiekjes, maar het ochtendverkeer liet dat niet toe.
Tóch de volle drie kwartier rond me gekeken om te zien of er wat "kiekbaars" was... maar drie kwartier zijn lang om de ochtendgloed te behouden.
Ook de mistbanken waren 40 km verderop intussen opgelost.
Behalve een paar koeien en kalveren die koeiendingen deden, zag ik niet veel kiekbaars meer.
Zelfs een ommetje in de velden vlak vóór ik op de werkplek arriveerde, leverde nix op. Een hoop veevoeder en uitgestrekte maisvelden deden het niet meer voor me. Ik gaf de geïmproviseerde fotosessie dus op.
Vanavond wél weer een ronde rode zon gezien en - bij gebrek aan beter - m'n eigen lange schaduw vastgelegd.
Ik hou ervan, van lange schaduwen en ochtend- of avondlicht.
Alles ertussen - het harde daglicht - is zéér te pruimen voor het zomergevoel (dat, laat ons eerlijk zijn, al lang heeft mogen duren dit jaar!), maar het ik vind het niet mooi voor de foto.
Dus vandaag krijgt u een gewone schaduwpic. Niet meer en niet minder dan een illustratietje voor bovenstaande tekst :)
dinsdag 22 september 2009
Now is the time to try something new
dat stond op een fortune cookie dat ik een weekje geleden opende op Facebook.
Ik doe dat dagelijks, sinds kort, één cookie openen.
Niet twee, niet nul... iedere dag ééntje, no overkill.
Uiteraard is dat allemaal onzin, maar een mens moet zich bezighouden, niewaar?
Et voilà, gisteravond gaf ik de aanzet tot iets nieuws en vandaag zette ik de eerste stap richting actie.
Dat cookie zat helemaal niet meer in m'n hoofd, maar toen ik zonet thuis kwam, dacht ik er plots opnieuw aan.
Maak u klaar om iets te roepen in de trant van "iiiiiiieeeeeeeeeeeeeuuuuuw".
Olijf staat op het punt om te dalen in uw achting (voor zover dat nog mogelijk is :))
Vanaf volgende week start ik met een reeks Zumbaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
Gisteravond ging ik even zoeken naar Zumba-lessen in mijn buurt en stootte aldus op een website waar je per provincie kan zoeken.
Het was niet moeilijk, minstens 5-6 mogelijkheden niet te ver van m'n huis en ook enkele in de buurt van m'n beide werkplaatsen.
Eentje trok m'n aandacht.
Ik stop met werken om halfzes. De les begint om zes uur... perfect dacht ik.
Vandaag was ik het nog niet vergeten, praatte er zelfs over met een meisje dat bij ons werkt ... en ook zij wou dat wel eens gaan bekijken.
Zo gezegd zo gedaan, no time like the present enzovoort.... Vanavond gingen we de les eens bekijken als dat mocht.
Dat mocht, dat kon en dat was ér-rug mooi!
De instructrice was weliswaar van het Nederlandse soort, maar zag eruit alsof ze wist wat ze deed én ze had er veel plezier in!
Niet alleen was het mooi, het is nog erg betaalbaar ook.
Niets geen maandabbonnement, niets geen reservatie vooraf, niets geen instapdatum. Alles kan en alles mag!
Kijk, dat zijn dus beslissingen die onverwacht leuk uitdraaien.
De muziek werkte zó aanstekelijk dat ik meteen begon mee te wiegen. Had bijzonder veel spijt dat ik geen geschikt schoeisel aan of bijhad, zoniet was ik meteen mee beginnen zumba-en.
Afstel is in dit geval echter helemaal geen uitstel. Volgende dinsdag ga ik (samen met collega) na het werk "het eraf zweten".
CAN'T WAIT! :)
Ik doe dat dagelijks, sinds kort, één cookie openen.
Niet twee, niet nul... iedere dag ééntje, no overkill.
Uiteraard is dat allemaal onzin, maar een mens moet zich bezighouden, niewaar?
Et voilà, gisteravond gaf ik de aanzet tot iets nieuws en vandaag zette ik de eerste stap richting actie.
Dat cookie zat helemaal niet meer in m'n hoofd, maar toen ik zonet thuis kwam, dacht ik er plots opnieuw aan.
Maak u klaar om iets te roepen in de trant van "iiiiiiieeeeeeeeeeeeeuuuuuw".
Olijf staat op het punt om te dalen in uw achting (voor zover dat nog mogelijk is :))
Vanaf volgende week start ik met een reeks Zumbaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
Gisteravond ging ik even zoeken naar Zumba-lessen in mijn buurt en stootte aldus op een website waar je per provincie kan zoeken.
Het was niet moeilijk, minstens 5-6 mogelijkheden niet te ver van m'n huis en ook enkele in de buurt van m'n beide werkplaatsen.
Eentje trok m'n aandacht.
Ik stop met werken om halfzes. De les begint om zes uur... perfect dacht ik.
Vandaag was ik het nog niet vergeten, praatte er zelfs over met een meisje dat bij ons werkt ... en ook zij wou dat wel eens gaan bekijken.
Zo gezegd zo gedaan, no time like the present enzovoort.... Vanavond gingen we de les eens bekijken als dat mocht.
Dat mocht, dat kon en dat was ér-rug mooi!
De instructrice was weliswaar van het Nederlandse soort, maar zag eruit alsof ze wist wat ze deed én ze had er veel plezier in!
Niet alleen was het mooi, het is nog erg betaalbaar ook.
Niets geen maandabbonnement, niets geen reservatie vooraf, niets geen instapdatum. Alles kan en alles mag!
Kijk, dat zijn dus beslissingen die onverwacht leuk uitdraaien.
De muziek werkte zó aanstekelijk dat ik meteen begon mee te wiegen. Had bijzonder veel spijt dat ik geen geschikt schoeisel aan of bijhad, zoniet was ik meteen mee beginnen zumba-en.
Afstel is in dit geval echter helemaal geen uitstel. Volgende dinsdag ga ik (samen met collega) na het werk "het eraf zweten".
CAN'T WAIT! :)
maandag 21 september 2009
Tuin: Zomer - Herfst 2009
'k Zou me érg moeten vergissen... maar het lijkt me dat 21 september het begin van de Herfst inluidt...
Gisteren, realiseer ik me nu, heb ik dus het laatste bad out in the open genomen van deze zomer.
Vandaag plukte ik de laatste tomaatjes uit de tuin (draaide ze in een saus wegens vers niet zo lekker meer) en trok de uitgedroogde planten uit. Opgeruimd staat netjes.
Óók uit m'n tuin proefde ik de eerste druifjes. Niet groot maar alweer lekker zoet.
De blaadjes op de druivelaar beginnen te verkleuren.
Herfstviooltjes wachten geduldig tot ze geplant worden. Potentilla is zich nog van geen kwaad bewust en blijft nog even doorbloeien...
Het is herfst, definitely.
'n verlegen exemplaar :)
Gisteren, realiseer ik me nu, heb ik dus het laatste bad out in the open genomen van deze zomer.
Vandaag plukte ik de laatste tomaatjes uit de tuin (draaide ze in een saus wegens vers niet zo lekker meer) en trok de uitgedroogde planten uit. Opgeruimd staat netjes.
Óók uit m'n tuin proefde ik de eerste druifjes. Niet groot maar alweer lekker zoet.
De blaadjes op de druivelaar beginnen te verkleuren.
Herfstviooltjes wachten geduldig tot ze geplant worden. Potentilla is zich nog van geen kwaad bewust en blijft nog even doorbloeien...
Het is herfst, definitely.
'n verlegen exemplaar :)
Take me to the water
Zondagnamiddag: half dagje zee.
Nederlandse zee, ver weg van onze druk volgebouwde kustlijn.
Rust,
weinig volk, slenterend langs de waterlijn,
zon die af en toe haar best doet om erbij te zijn.
Kleuren waar ik van hou,
liggen in de duinen,
de wind die haar zin doet met het zand,
meeuwen zoals ik ze zelden zag,
familie nitwits die de eens NIET om voedsel jengelende meeuwen wegjaagt,
een achtergebleven jong,
duingras,
een snelle sprong in het water omdat het kan en omdat het misschien de laatste is dit jaar,
vuurtoren in avondlicht,
windturbine op weg naar huis.
Rust
Nederlandse zee, ver weg van onze druk volgebouwde kustlijn.
Rust,
weinig volk, slenterend langs de waterlijn,
zon die af en toe haar best doet om erbij te zijn.
Kleuren waar ik van hou,
liggen in de duinen,
de wind die haar zin doet met het zand,
meeuwen zoals ik ze zelden zag,
familie nitwits die de eens NIET om voedsel jengelende meeuwen wegjaagt,
een achtergebleven jong,
duingras,
een snelle sprong in het water omdat het kan en omdat het misschien de laatste is dit jaar,
vuurtoren in avondlicht,
windturbine op weg naar huis.
Rust
zondag 20 september 2009
Onderscheid
"Ben je gelukkig?" vraag ik hem.
Het is een vraag die valt in het midden van een gesprek.
De vraag der vragen, realiseer ik me... voor mij toch.
Als je alles weglaat, alle dagdagelijkse beslommeringen en bekommeringen... Ben je dan gelukkig en heb je geluk om weg te geven?
"Wow... ik denk het niet", zegt hij.
Dat vind ik spijtig...
Olijf is maar een simpel dingetje. Heeft geen kinderen en geen gezin die het leven soms leuk soms minder leuk maken.
Geen kids die dringend naar de muziekschool/paardrijles moeten, geen huiswerk dat tussen de soep en de patatten moet worden nagekeken, geen man die 's avonds doodgemoedereerd van het werk terugkeert en naast z'n avondmaal aan niet veel anders denkt dan aan de wekelijkse meeting (lees drinkpartij) met "de maten", die belangrijke voetbalmatch op TV en de koppen in de krant.
Olijf hoeft zich niet vertwijfeld af te vragen waarom de partner alweer geen tijd of zin heeft in een beetje simpele "quality-time" (modewoord!), een knuffel of een gesprekje op het eind van de dag.
Olijf wéét verdomde goed dat haar leven maar heel eenvoudig in elkaar zit zonder al die zorgen en dat het daardoor bijzonder "gemakkelijk" is om wat te zitten mijmeren over gelukkig zijn.
Singledom heeft zo z'n voordelen, kan je zeggen en ik ga die stelling niet zonder meer weerleggen.
Ja, ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil, heb zelfs geen hond, kat of hamster die dringend aan één van de buren moet toevertrouwd worden als ik er een weekendje op uit wil.
De kinderen kunnen geen puberale identiteitscrisis doormaken want ze zijn er niet. Ik hoef me geen zorgen te maken over de "goede" school of "juiste" vrienden. Het eten 's avonds hoeft niet op tijd klaar te staan, want er is niemand die daarover kan zeuren.
Als de vuilzak niet tijdig buiten staat, dan is dat enkel míjn schuld en nooit die van een ander. Een ongeschoren haag kan ik enkel mezelf verwijten...
Ik heb dus geen zorgen, kan je zeggen.
En werkelijk? Ik heb écht geen zorgen, niet in de strikte zin van het woord.
M'n maandelijkse afbetaling van het huis gebeurt automatisch en ik heb nét voldoende verantwoordelijkheidszin om ervoor te zorgen dat de bankrekening nooit in het rood staat.
Ook de auto is afbetaald en als ik wil, kan ik altijd wel een goedkope vakantiebestemming zoeken voor de "broodnodige" ontspanning zonder te hoeven wikken en wegen of de andere helft dat ook leuk zou vinden.
En toch.... soms denk ik dat het "leuk" zou zijn om wat vaker bezig te zijn met die aardse beslommeringen, als daar balansgewijs ook wat gezinsliefde tegenover zou staan...
"Ben je gek????", hoor ik nu een handvol mensen roepen...
Tja, dat moet dan wel... misschien is Olijf gek.
Op een ruime bankrekening na, beschik ik over alle vrijheden waarvan een ander alleen maar kan dromen (of dat zelfs niet dúrft).
Het is misschien des mensen om altijd precies dàt te willen wat je niet hebt.
En dàt alléén al kan je ongelukkig maken.
Olijf is niet ongelukkig, maar heeft wél verdorie veel tijd gehad om erover na te denken. Genoeg tijd om een onderscheid te maken tussen blije tijden en gelukkige tijden. Ik ken het verschil intussen goed genoeg om te weten dat de reis nog lang is...
Ik prijs mezelf gelukkig (pardon the pun) dat ik blij kan zijn om de dingen die ik wel heb en genoeg geduld en vertrouwen heb in de toekomst om er tijdens de "reis" het bijltje niet bij neer te leggen (tenzij het lot daar anders over zou beslissen uiteraard) maar Geluk met de groote G... nee, dat heb ik gehad en ben ik al een poosje kwijt.
Wie kan of durft me te verwijten dat ik dat graag terug zou vinden?
"Je kan maar gelukkig zijn als je geluk hebt om weg te geven", wordt wel eens gezegd... en ik ben ervan overtuigd dat dat wààr is.
Waar het schoentje knelt - en dat is dus het punt waar Olijf nog aan moet werken - is de vaststelling dat ik die groote G enkel bewust en intens voelde toen ik iemand had om één en ander aan te geven. De theorie op z'n kop dus. Oorzaak en gevolg door elkaar gegooid.
Conclusie:
Olijf moet werken aan Blijheid omzetten in Gelukzaligheid en intussen... sit back and enjoy the ride.
Dus vraag aan mij "Ben je gelukkig?",
dan antwoord ik heel eerlijk "Ik ben er nog niet, maar ik werk eraan" :)
Het is een vraag die valt in het midden van een gesprek.
De vraag der vragen, realiseer ik me... voor mij toch.
Als je alles weglaat, alle dagdagelijkse beslommeringen en bekommeringen... Ben je dan gelukkig en heb je geluk om weg te geven?
"Wow... ik denk het niet", zegt hij.
Dat vind ik spijtig...
Olijf is maar een simpel dingetje. Heeft geen kinderen en geen gezin die het leven soms leuk soms minder leuk maken.
Geen kids die dringend naar de muziekschool/paardrijles moeten, geen huiswerk dat tussen de soep en de patatten moet worden nagekeken, geen man die 's avonds doodgemoedereerd van het werk terugkeert en naast z'n avondmaal aan niet veel anders denkt dan aan de wekelijkse meeting (lees drinkpartij) met "de maten", die belangrijke voetbalmatch op TV en de koppen in de krant.
Olijf hoeft zich niet vertwijfeld af te vragen waarom de partner alweer geen tijd of zin heeft in een beetje simpele "quality-time" (modewoord!), een knuffel of een gesprekje op het eind van de dag.
Olijf wéét verdomde goed dat haar leven maar heel eenvoudig in elkaar zit zonder al die zorgen en dat het daardoor bijzonder "gemakkelijk" is om wat te zitten mijmeren over gelukkig zijn.
Singledom heeft zo z'n voordelen, kan je zeggen en ik ga die stelling niet zonder meer weerleggen.
Ja, ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil, heb zelfs geen hond, kat of hamster die dringend aan één van de buren moet toevertrouwd worden als ik er een weekendje op uit wil.
De kinderen kunnen geen puberale identiteitscrisis doormaken want ze zijn er niet. Ik hoef me geen zorgen te maken over de "goede" school of "juiste" vrienden. Het eten 's avonds hoeft niet op tijd klaar te staan, want er is niemand die daarover kan zeuren.
Als de vuilzak niet tijdig buiten staat, dan is dat enkel míjn schuld en nooit die van een ander. Een ongeschoren haag kan ik enkel mezelf verwijten...
Ik heb dus geen zorgen, kan je zeggen.
En werkelijk? Ik heb écht geen zorgen, niet in de strikte zin van het woord.
M'n maandelijkse afbetaling van het huis gebeurt automatisch en ik heb nét voldoende verantwoordelijkheidszin om ervoor te zorgen dat de bankrekening nooit in het rood staat.
Ook de auto is afbetaald en als ik wil, kan ik altijd wel een goedkope vakantiebestemming zoeken voor de "broodnodige" ontspanning zonder te hoeven wikken en wegen of de andere helft dat ook leuk zou vinden.
En toch.... soms denk ik dat het "leuk" zou zijn om wat vaker bezig te zijn met die aardse beslommeringen, als daar balansgewijs ook wat gezinsliefde tegenover zou staan...
"Ben je gek????", hoor ik nu een handvol mensen roepen...
Tja, dat moet dan wel... misschien is Olijf gek.
Op een ruime bankrekening na, beschik ik over alle vrijheden waarvan een ander alleen maar kan dromen (of dat zelfs niet dúrft).
Het is misschien des mensen om altijd precies dàt te willen wat je niet hebt.
En dàt alléén al kan je ongelukkig maken.
Olijf is niet ongelukkig, maar heeft wél verdorie veel tijd gehad om erover na te denken. Genoeg tijd om een onderscheid te maken tussen blije tijden en gelukkige tijden. Ik ken het verschil intussen goed genoeg om te weten dat de reis nog lang is...
Ik prijs mezelf gelukkig (pardon the pun) dat ik blij kan zijn om de dingen die ik wel heb en genoeg geduld en vertrouwen heb in de toekomst om er tijdens de "reis" het bijltje niet bij neer te leggen (tenzij het lot daar anders over zou beslissen uiteraard) maar Geluk met de groote G... nee, dat heb ik gehad en ben ik al een poosje kwijt.
Wie kan of durft me te verwijten dat ik dat graag terug zou vinden?
"Je kan maar gelukkig zijn als je geluk hebt om weg te geven", wordt wel eens gezegd... en ik ben ervan overtuigd dat dat wààr is.
Waar het schoentje knelt - en dat is dus het punt waar Olijf nog aan moet werken - is de vaststelling dat ik die groote G enkel bewust en intens voelde toen ik iemand had om één en ander aan te geven. De theorie op z'n kop dus. Oorzaak en gevolg door elkaar gegooid.
Conclusie:
Olijf moet werken aan Blijheid omzetten in Gelukzaligheid en intussen... sit back and enjoy the ride.
Dus vraag aan mij "Ben je gelukkig?",
dan antwoord ik heel eerlijk "Ik ben er nog niet, maar ik werk eraan" :)
woensdag 16 september 2009
Turbotaal versus AN
Vanochtend in de auto op weg naar het werk schoot me alweer een willekeurige gedachte door het hoofd: chatlanguage.
Waaróm dat me precies te binnen schoot, weet ik niet.
Het zou ook niet méér geweest zijn dan een random thought, ware het niet dat ik 's middags de Metro opensloeg.
Msn bestaat 10 jaar (of is al 10 jaar het top-chatprogramma, ik wil ervan af zijn).
"Hey, toeval" dacht ik.
Ik dateer nog uit de tijd van IRC, toen msn nog in z'n kinderschoenen stond. Aamof, zelfs m'n nick Olijf stamt uit die tijd :)
ICQ heb ik nooit leren gebruiken en de IRC-mensen die ik destijds leerde kennen (en duidelijk méér onderlegd waren dan ikzelf) raadden me af om die ICQ nog te installeren. "Te log" werd me gezegd... dus ik liet de idee aan die toenmalige hype maar varen.
Op IRC bezocht ik uitsluitend Engelstalige chatrooms, gewoon omdat ik Engels een pracht van een taal vind en er altijd ruimte voor verbetering is.
Al snel moest ik vragen wat ze bedoelden met brb, aamof, lol en roflol. Btw behoefde geen uitleg, ik herinner me dat ik dat snel zélf achterhaald had.
Ik vond het leuk toen... en stel vast dat diezelfde (of tenminste enkele van die) termen nu nog steeds gretig gebruikt worden... ook in ons "gewoon" Nederlands.
Intussen hebben we ook onze eigen afkortingen gemaakt (en ik ben er zéker van dat ik ze niet allemaal ken). Bovendien staat het erg cool als je gewoon in je spreektaal schrijft.
Kem et wschl ni helemaal just voor ma kverw8 datter ts dees en binnekort nog wel ff nen hoop nieve termen bij zulle komme, se. Mss, ge weet nooit eh...
'k Geniet daarvan maar besef tegelijkertijd dat een boel mensen, die sowieso al niet erg bezig waren met correcte schrijfwijzen, hierdoor nog minder geneigd zullen zijn om hun taalgebruik te verzorgen.
Dt-fouten... ik kijk even snel naar I... zijn wat mij betreft pijnpunten. Op school vroeger werd ons 1 punt per dt-fout afgenomen, hoe goed de rest van je proef ook was. Met 5 van die fouten had je dus al snel een onvoldoende. Olijf - jaaaaaaaaaaaaa, ik geef het toe - was wat dat betreft een streverke en wilde geen punten verliezen aan slordigheden.
Wanneer ik nu dus (volwassen!) mensen dingen zie schrijven als "wat gebeuren moet, gebeurd" rijzen m'n haren ten berge.
De jou-jouw fout zie ik ook steeds vaker verschijnen. "Ik moet jouw niet zeggen hoe leuk ik het vond".... aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrgggghhhhhhh..... Dan denk ik... "neen, MIJN moet je dat niet zeggen!"
Er bestaan redelijk simpele truucjes om die fouten te vermijden, maar het heeft allang geen belang meer, zo blijkt :)
Och, ik moet niet overdrijven.
Onlangs, alweer op Man Bijt Hond, zag ik een aantal taalpuristen die zich ergerden aan het dialectisch taalgebruik op onze nationale TV. Hoewel bij tijd en wijlen grappig, vond ik hen pietleuterig.
Ze vonden dat De Kampioenen, Thuis en andere feuilletons van dat slag (neen, ik kijk er niet naar!) maar best terug in Algemeen Nederlands zouden worden ingesproken...
Dàt vind ik dan weer te ver gaan...
In mijn jonge tijd (!) kreeg je de Heren van Zichem: stuk voor stuk personnages die in hun plattelandsdorp onmógelijk lang school hadden gelopen na hun tiende levensjaar (en daarna het graan moesten gaan dorsen)... en ze spraken met z'n allen onberispelijk AN!
... ???
Dat vond ik zelfs in mijn jonge tijd zeer ongeloofwaardig. Dus, wat dat betreft, lijkt het me bijzonder acceptabel als hoe-heet-ie-ook-weer aan de Kampioenentoog onveranderd dialect spreekt. Zo klinken tooghangers nu eenmaal... en geloof me vrij, Olijf heeft anderhalf jaar bijna dagelijks aan de toog gehangen, dus ze weet waarover ze spreekt (LOL)
Ik begon met chattaal en eindigde bij een pleidooi pró dialect op TV...
Eigenlijk had ik nix zinnigs te vertellen, geloof ik :)
(oh ja, nog zoiets... smiley's... sinds msn kan ik het niet laten om ze her en der te gebruiken. Daar had vroeger niemand ooit van gehoord, toch?)
C U!!!
Waaróm dat me precies te binnen schoot, weet ik niet.
Het zou ook niet méér geweest zijn dan een random thought, ware het niet dat ik 's middags de Metro opensloeg.
Msn bestaat 10 jaar (of is al 10 jaar het top-chatprogramma, ik wil ervan af zijn).
"Hey, toeval" dacht ik.
Ik dateer nog uit de tijd van IRC, toen msn nog in z'n kinderschoenen stond. Aamof, zelfs m'n nick Olijf stamt uit die tijd :)
ICQ heb ik nooit leren gebruiken en de IRC-mensen die ik destijds leerde kennen (en duidelijk méér onderlegd waren dan ikzelf) raadden me af om die ICQ nog te installeren. "Te log" werd me gezegd... dus ik liet de idee aan die toenmalige hype maar varen.
Op IRC bezocht ik uitsluitend Engelstalige chatrooms, gewoon omdat ik Engels een pracht van een taal vind en er altijd ruimte voor verbetering is.
Al snel moest ik vragen wat ze bedoelden met brb, aamof, lol en roflol. Btw behoefde geen uitleg, ik herinner me dat ik dat snel zélf achterhaald had.
Ik vond het leuk toen... en stel vast dat diezelfde (of tenminste enkele van die) termen nu nog steeds gretig gebruikt worden... ook in ons "gewoon" Nederlands.
Intussen hebben we ook onze eigen afkortingen gemaakt (en ik ben er zéker van dat ik ze niet allemaal ken). Bovendien staat het erg cool als je gewoon in je spreektaal schrijft.
Kem et wschl ni helemaal just voor ma kverw8 datter ts dees en binnekort nog wel ff nen hoop nieve termen bij zulle komme, se. Mss, ge weet nooit eh...
'k Geniet daarvan maar besef tegelijkertijd dat een boel mensen, die sowieso al niet erg bezig waren met correcte schrijfwijzen, hierdoor nog minder geneigd zullen zijn om hun taalgebruik te verzorgen.
Dt-fouten... ik kijk even snel naar I... zijn wat mij betreft pijnpunten. Op school vroeger werd ons 1 punt per dt-fout afgenomen, hoe goed de rest van je proef ook was. Met 5 van die fouten had je dus al snel een onvoldoende. Olijf - jaaaaaaaaaaaaa, ik geef het toe - was wat dat betreft een streverke en wilde geen punten verliezen aan slordigheden.
Wanneer ik nu dus (volwassen!) mensen dingen zie schrijven als "wat gebeuren moet, gebeurd" rijzen m'n haren ten berge.
De jou-jouw fout zie ik ook steeds vaker verschijnen. "Ik moet jouw niet zeggen hoe leuk ik het vond".... aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrgggghhhhhhh..... Dan denk ik... "neen, MIJN moet je dat niet zeggen!"
Er bestaan redelijk simpele truucjes om die fouten te vermijden, maar het heeft allang geen belang meer, zo blijkt :)
Och, ik moet niet overdrijven.
Onlangs, alweer op Man Bijt Hond, zag ik een aantal taalpuristen die zich ergerden aan het dialectisch taalgebruik op onze nationale TV. Hoewel bij tijd en wijlen grappig, vond ik hen pietleuterig.
Ze vonden dat De Kampioenen, Thuis en andere feuilletons van dat slag (neen, ik kijk er niet naar!) maar best terug in Algemeen Nederlands zouden worden ingesproken...
Dàt vind ik dan weer te ver gaan...
In mijn jonge tijd (!) kreeg je de Heren van Zichem: stuk voor stuk personnages die in hun plattelandsdorp onmógelijk lang school hadden gelopen na hun tiende levensjaar (en daarna het graan moesten gaan dorsen)... en ze spraken met z'n allen onberispelijk AN!
... ???
Dat vond ik zelfs in mijn jonge tijd zeer ongeloofwaardig. Dus, wat dat betreft, lijkt het me bijzonder acceptabel als hoe-heet-ie-ook-weer aan de Kampioenentoog onveranderd dialect spreekt. Zo klinken tooghangers nu eenmaal... en geloof me vrij, Olijf heeft anderhalf jaar bijna dagelijks aan de toog gehangen, dus ze weet waarover ze spreekt (LOL)
Ik begon met chattaal en eindigde bij een pleidooi pró dialect op TV...
Eigenlijk had ik nix zinnigs te vertellen, geloof ik :)
(oh ja, nog zoiets... smiley's... sinds msn kan ik het niet laten om ze her en der te gebruiken. Daar had vroeger niemand ooit van gehoord, toch?)
C U!!!
nutteloze info
Iemand bracht me op een ideetje via Facebook: de dag van je geboorte.
Idealiter zou ik dit morgen moeten schrijven (43 jaar en 6 maanden sinds m'n geboortedag), maar ik ga op inspiratie af en vandaag valt het te binnen, dus vandaag moet het op de blog. Morgen is een andere dag :)
Wat gebeurde er zoal op 17 maart 1966?
- Olijf kwam ter wereld als eerstgeborene: vooral voor m'n ouders een heuglijke gebeurtenis. Ik was me toen nog van geen kwaad bewust. Vooral huilen, eten en slapen, neem ik aan. De rest van de wereld gaf daar vermoedelijk geen moer om :)
- Wikipedia vermeldt:
nog meer anti-communistische betogingen in Indonesië + aan de Spaanse kust in de Middellandse Zee vindt de DSV Alvin onderzeeër een "verloren" Amerikaanse waterstofbom (Olijf verliest soms een oorbel, maar waterstofbommen laat ik zelden rondslingeren) - The New York Review of Books geeft een lijst van gepubliceerde boeken op die datum. Daarbij zitten o.a. Larger Than Life, On Albert Einstein, True To Life, Where Do We Go From Here, Unconditional Negotiations, Man In The Middle en een gedicht River Road.
- Twee films kwamen uit op die dag: "It" en "The Singing Nun"..... (no comment)
- Er zitten 15 890 dagen tussen m'n geboortedag en morgen.
Dat zijn (zoals ik al zei) 43 jaren, 5 maanden en 31 dagen (of 43,5 jaar dus)
In uren is dat 381 360, in minuten 22 881 600 en in seconden is dat 1 372 896 000 (plus één, plus één, plus één enz...) - De dag dat ik het levenslicht zag, was een donderdag, de 76ste dag van het jaar en viel in de 11de week van het eerste kwartaal.
- 1966 bleek geen schrikkeljaar
- in de middelbare school zaten we in mijn klas met 3 jarigen op dezelfde dag. Handig voor de traktaties, minder leuk voor de gedeelde aandacht.
- Deelt met nóg met mij dezelfde geboortedag: Margriet Hermans (1954)
- Olijf is een Vis en een Paard, met alle goede en slechte eigenschappen die aan deze tekens worden toegedicht.
- Element = water, Planeet = Neptunus, Kleur = Zeegroen, Steen = Aquamarijn
Born on a Thursday:
- Exuberant and cheerful.
- Deep thinker.
- Good sense of humor.
- Understanding nature.
- Faithful towards family, friends and your ...love.
- Easy going.
- Attractive personality.
- Generous.
- Amiable.
- Ambitious.
Olijf in cijfertjes en woordjes, zogezegd.
...
Zogezégd! ;)
deze leek me op het lijf geschreven... :)
dinsdag 15 september 2009
Anders dan gepland
Een avondje thuis.
Nochtans had ik iedere intentie om te gaan dansen vanavond. Laatste keer Spiegeltent.
En omdat ik mijn ene keer Spiegeltent destijds leuk vond + de nieuwe locatie nog niet had gezien, vond ik dat een fijn excuus om eens niet thuis te blijven.
Ik had zelfs een slachtoffer gevonden.
Het kan soms toch gek verlopen....
Zondag kroop ik even op m'n spreekwoordelijk paard omdat me werd gezegd dat je mensen (lees: mannen) op stang jaagt als je iets belooft waar je je vervolgens niet aan houdt.
De opmerking was misschien zelfs niet onterecht, maar ik voelde me in m'n kruis gegrepen omdat onaffe afspraken (en/of afspraken waar men zich doodleuk niet aan houdt) een gegeven des levens zijn voor vele vrouwen... en wij hebben geleerd ons daarbij neer te leggen. "Mannen!", zeg maar... om maar eens grof te veralgemenen.
Het stuit me tegen de borst wanneer je het meteen op je bord krijgt als een vrouw het (in dit geval zelfs ongeweten en onopzettelijk) doet. "Je jaagt me op stang", zei hij "als je belooft zéker zéker zéker contact op te nemen na je vakantie en dat vervolgens niet doet. Ik vind dat niet leuk."
Hij heeft gelijk. Dat is niet leuk, hoewel ik de stelling "zeker zeker zeker" nog even wil checken...
Maar goed, laat ons ervan uitgaan dat Olijf in de fout is gegaan.
Dan vind ik dat spijtig en kan me voornemen om dat niet meer te doen.
Sterker nog, ik neem me dat zéker zéker zéker voor :)
Wat me stoort, is dat twee-maten-twee-gewichten-gedoe. Een man is gewoon vergeetachtig, een vrouw verwerpelijk... allez, dat maak ik er dan van. Misschien heb ik lange tenen.
Maar goed, alles was out in the open, we deden ieder onze zeg en we dansten gezwind verder afgelopen zondag. Fijn zo, no hard feelings...
Een dagje later: mail.
Een mail die ertoe leidt, op Olijf's initiatief, dat met stellige zekerheid beiden de dinsdagavond zullen vrijhouden om die Spiegeltent gepast uit te zwaaien.
Zand erover, over die loze belofte van me, we gaan gààn! Dinsdag! Zeker!
Dinsdagnamiddag. Olijf realiseert zich plots dat er geen uur is afgesproken en stuurt een mailtje. "zal nog smssen als ik geen antwoord krijg op mail"... tja, het IS mogelijk dat niet iedereen ieder half uur z'n mail nakijkt, niet?
Dinsdagavond, Acht uur. Geen mail.
Dus Olijf smst, met dezelfde vraag. "Ik neem aan dat je m'n mailvraag niet gezien hebt. Om hoe laat dacht je te gaan?". Ontvanger weet dat Olijf er nog steeds niet van houdt om alleen naar een danstent te trekken. No reply...
Olijf, nog steeds naiëf gelovig, bedenkt plots dat ontvanger misschien geen beltegoed meer heeft en dus niet kan antwoorden. Dus Olijf belt om kwart na acht. Voicemail. "Hey (naam). Ik heb je gemaild en gesmst maar je antwoordt niet. Nu krijg ik je voicemail. Ik hoop dat er nix ergs is gebeurd?"
Dat klinkt toch erg geduldig, niet?
Nog een kwartier later begint Olijf te vrezen dat sujet al op de dansvloer staat en daardoor zijn gsm niet hoorde/voelde. Dus een tweede telefoontje volgt. Nogmaals voicemail. Alwéér wat ingesproken en "hopend op gunstig gevolg, verblijf ik..."
Nu, Olijf heeft niet de gewoonte om achter mannen aan te zitten, ook niet achter afspraken.
Worden ze niet vervolledigd, dan is dat hun probleem, niet het mijne.
In dit specifiek geval
- had Olijf wat goed te maken: de loze zomerbelofte
- was de kans reëel dat danspartner écht geen beltegoed meer had (de reden is privé, dus die schrijf ik hier niet neer)
Om beide redenen stak ik per uitzondering dus eens een tandje bij.
Maar er zijn grenzen. Ik stuur nog één smsje waarin ik zeer beleefd met "spijt" concludeer dat dansen vanavond klaarblijkelijk niet zal lukken....
Eén mail, twee smsjes en evenveel voicemails later denk ik "foert, ik blijf thuis".
Ergens in m'n achterhoofd speelt nog wel de gedachte "stel dat er écht iets mis is".
Doe m'n best om niet te geloven dat me een hak werd gezet omdat ik niets had laten horen afgelopen zomer...
Op m'n ene schouder zit een engeltje dat me zegt dat dit ongelukkig toeval was. Op de andere schouder port het duiveltje dat me influistert "poets wederom poets".
Ik ga er niet van wakker liggen. De stemmetjes zullen seffens wel zwijgen.
Als ik eerlijk ben, verwacht ik wel een verdomd goede uitleg over deze gemiste afspraak.
Zou ik zeggen dat het "me op stang joeg"?
Naaaaahhhhh... die voldoening krijgt hij niet meer van me :)
sleep tight!
Nochtans had ik iedere intentie om te gaan dansen vanavond. Laatste keer Spiegeltent.
En omdat ik mijn ene keer Spiegeltent destijds leuk vond + de nieuwe locatie nog niet had gezien, vond ik dat een fijn excuus om eens niet thuis te blijven.
Ik had zelfs een slachtoffer gevonden.
Het kan soms toch gek verlopen....
Zondag kroop ik even op m'n spreekwoordelijk paard omdat me werd gezegd dat je mensen (lees: mannen) op stang jaagt als je iets belooft waar je je vervolgens niet aan houdt.
De opmerking was misschien zelfs niet onterecht, maar ik voelde me in m'n kruis gegrepen omdat onaffe afspraken (en/of afspraken waar men zich doodleuk niet aan houdt) een gegeven des levens zijn voor vele vrouwen... en wij hebben geleerd ons daarbij neer te leggen. "Mannen!", zeg maar... om maar eens grof te veralgemenen.
Het stuit me tegen de borst wanneer je het meteen op je bord krijgt als een vrouw het (in dit geval zelfs ongeweten en onopzettelijk) doet. "Je jaagt me op stang", zei hij "als je belooft zéker zéker zéker contact op te nemen na je vakantie en dat vervolgens niet doet. Ik vind dat niet leuk."
Hij heeft gelijk. Dat is niet leuk, hoewel ik de stelling "zeker zeker zeker" nog even wil checken...
Maar goed, laat ons ervan uitgaan dat Olijf in de fout is gegaan.
Dan vind ik dat spijtig en kan me voornemen om dat niet meer te doen.
Sterker nog, ik neem me dat zéker zéker zéker voor :)
Wat me stoort, is dat twee-maten-twee-gewichten-gedoe. Een man is gewoon vergeetachtig, een vrouw verwerpelijk... allez, dat maak ik er dan van. Misschien heb ik lange tenen.
Maar goed, alles was out in the open, we deden ieder onze zeg en we dansten gezwind verder afgelopen zondag. Fijn zo, no hard feelings...
Een dagje later: mail.
Een mail die ertoe leidt, op Olijf's initiatief, dat met stellige zekerheid beiden de dinsdagavond zullen vrijhouden om die Spiegeltent gepast uit te zwaaien.
Zand erover, over die loze belofte van me, we gaan gààn! Dinsdag! Zeker!
Dinsdagnamiddag. Olijf realiseert zich plots dat er geen uur is afgesproken en stuurt een mailtje. "zal nog smssen als ik geen antwoord krijg op mail"... tja, het IS mogelijk dat niet iedereen ieder half uur z'n mail nakijkt, niet?
Dinsdagavond, Acht uur. Geen mail.
Dus Olijf smst, met dezelfde vraag. "Ik neem aan dat je m'n mailvraag niet gezien hebt. Om hoe laat dacht je te gaan?". Ontvanger weet dat Olijf er nog steeds niet van houdt om alleen naar een danstent te trekken. No reply...
Olijf, nog steeds naiëf gelovig, bedenkt plots dat ontvanger misschien geen beltegoed meer heeft en dus niet kan antwoorden. Dus Olijf belt om kwart na acht. Voicemail. "Hey (naam). Ik heb je gemaild en gesmst maar je antwoordt niet. Nu krijg ik je voicemail. Ik hoop dat er nix ergs is gebeurd?"
Dat klinkt toch erg geduldig, niet?
Nog een kwartier later begint Olijf te vrezen dat sujet al op de dansvloer staat en daardoor zijn gsm niet hoorde/voelde. Dus een tweede telefoontje volgt. Nogmaals voicemail. Alwéér wat ingesproken en "hopend op gunstig gevolg, verblijf ik..."
Nu, Olijf heeft niet de gewoonte om achter mannen aan te zitten, ook niet achter afspraken.
Worden ze niet vervolledigd, dan is dat hun probleem, niet het mijne.
In dit specifiek geval
- had Olijf wat goed te maken: de loze zomerbelofte
- was de kans reëel dat danspartner écht geen beltegoed meer had (de reden is privé, dus die schrijf ik hier niet neer)
Om beide redenen stak ik per uitzondering dus eens een tandje bij.
Maar er zijn grenzen. Ik stuur nog één smsje waarin ik zeer beleefd met "spijt" concludeer dat dansen vanavond klaarblijkelijk niet zal lukken....
Eén mail, twee smsjes en evenveel voicemails later denk ik "foert, ik blijf thuis".
Ergens in m'n achterhoofd speelt nog wel de gedachte "stel dat er écht iets mis is".
Doe m'n best om niet te geloven dat me een hak werd gezet omdat ik niets had laten horen afgelopen zomer...
Op m'n ene schouder zit een engeltje dat me zegt dat dit ongelukkig toeval was. Op de andere schouder port het duiveltje dat me influistert "poets wederom poets".
Ik ga er niet van wakker liggen. De stemmetjes zullen seffens wel zwijgen.
Als ik eerlijk ben, verwacht ik wel een verdomd goede uitleg over deze gemiste afspraak.
Zou ik zeggen dat het "me op stang joeg"?
Naaaaahhhhh... die voldoening krijgt hij niet meer van me :)
sleep tight!
maandag 14 september 2009
Gelezen
"ik zoek een aanvulling op mijn huwelijk, een duurzaam zijsprongetje intimiteit beleven op een hele fijne manier...vol tederheid,warmte,passie...daar verlang ik naar"
Desbetreffend persoon, tussen haakjes, wil geen "sleur".
Zulke dingen maken me boos, u mag dat weten.
een AANVULLING op het huwelijk. Excuseer?
een DUURZAAM zijsprongetje.... weet MEVROUW daar óók van???
Meneer zoekt dus niet eens een scheve schaats, hij zoekt een langdurige scheve schaats.
Neen pardon, hij zei niet "langdurig"... DUURZAAM is zijn exacte terminologie...
Ik sta mezelf toe even te parafraseren.
"Ik ben de sleur in m'n leven beu. Graag zou ik mijn echtgenote langdurig bedriegen door mezelf wat extracuriculaire pleziertjes toe te staan. To Hell met haar gevoelens... en meteen ook met die van u, duurzame nieuwe vriendin, want kiezen wil ik niet"
Is er iets mis met m'n normenbesef? Ben ik alleen in m'n verbolgenheid?
Zeg nu zelf... je zou als vrouw toch goed gek moeten zijn om positief te reageren op zo'n berichtje?
Desbetreffend persoon, tussen haakjes, wil geen "sleur".
Zulke dingen maken me boos, u mag dat weten.
een AANVULLING op het huwelijk. Excuseer?
een DUURZAAM zijsprongetje.... weet MEVROUW daar óók van???
Meneer zoekt dus niet eens een scheve schaats, hij zoekt een langdurige scheve schaats.
Neen pardon, hij zei niet "langdurig"... DUURZAAM is zijn exacte terminologie...
Ik sta mezelf toe even te parafraseren.
"Ik ben de sleur in m'n leven beu. Graag zou ik mijn echtgenote langdurig bedriegen door mezelf wat extracuriculaire pleziertjes toe te staan. To Hell met haar gevoelens... en meteen ook met die van u, duurzame nieuwe vriendin, want kiezen wil ik niet"
Is er iets mis met m'n normenbesef? Ben ik alleen in m'n verbolgenheid?
Zeg nu zelf... je zou als vrouw toch goed gek moeten zijn om positief te reageren op zo'n berichtje?
Nirvana
Ik heb wijze vrienden, ieder op hun eigen manier.
Gisteren kreeg ik weer een mooitje op m'n taloor: De edele waarheden van Boeddha.
Vriend wist wel waarom hij het me aanreikte, waarvoor alvast dank, want het bleef hangen.
Het gaat om 4 edele waarheden ("edele waarheden" het klinkt wat archaïsch, vindt u niet?).
De edele waarheid van
Geïnteresseerden kunnen naar volgende website surfen:
http://www.katinkahesselink.net/boeddha/waarheden.html
Knippen en plakken:
Wat is nu de edele waarheid van het lijden?
Geboorte is lijden; aftakeling is lijden; de dood is lijden; verdriet, geweeklaag, pijn, smart en wanhoop zijn lijden; niet krijgen wat je graag wilt hebben is lijden; kortom, de vijf groepen waaruit het bestaan is opgebouwd zijn lijden.
Wat is nu de edele waarheid van het ophouden van het lijden?
Het volkomen teloorgaan en uitdoven van dit verlangen, het verzaken en opgeven, je ervan bevrijden en je eraan onthechten, het uitdoven van hebzucht, haat en begoocheling. Dat heet nirvana.
Geen mens, denk ik, die daarin niet iets uit zijn/haar eigen leven herkent...
Wikipedia ook even opengeslagen:
Nirwana (Sanskriet) of Nibbana (Pali) is een belangrijk begrip in het boeddhisme en verwijst naar de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden, en waardoor heiligheid behaald wordt. Het betekent letterlijk: uitgeblust, uitgedoofd, uitgegaan, niet meer branden, ondergegaan (als de zon), gekalmeerd, ondergedompeld, onbeweeglijk... Het uitgedoofd zijn verwijst naar het einde van begeerte, aversie en verwarring, wat het hoofddoel van het boeddhisme is.
Olijf heeft nooit geweten waar Nirvana voor stond. Door "stom toeval" wordt nu een tipje van de sluier opgelicht. Wéér een woordje bijgeleerd, en niet zomaar eender welk woord.
Heiligheid, voor alle duidelijkheid, beoog ik niet. Het is me wat te hoog gegrepen.
Verlangens uitdoven anderzijds, in de puur menselijke betekenis van het woord, jaagt me wat schrik aan. Omdat ik mens ben en graag "verlang".
Maar ik begrijp wel dat het loslaten van verlangens (en de pijn die vaak gepaard gaat met onbeantwoorde verlangens) een mooi begin van innerlijke rust is.
Terug met beide voeten op deze aardkloot dwalen m'n gedachten even af naar de Amerikaanse muziekband Nirvana. Vergis ik me, of heeft Kurt Cobain er een persoonlijk eind aan gemaakt in de fleur van z'n leven? Wie koos destijds de naam en waarom... niewaar?
Allez, we kunnen weer aan de slag met waarheden van een ander.
Dat alles gezegd zijnde, wil ik graag nog wat "branden" als het effe mag :)
Gisteren kreeg ik weer een mooitje op m'n taloor: De edele waarheden van Boeddha.
Vriend wist wel waarom hij het me aanreikte, waarvoor alvast dank, want het bleef hangen.
Het gaat om 4 edele waarheden ("edele waarheden" het klinkt wat archaïsch, vindt u niet?).
De edele waarheid van
- het lijden
- de oorsprong van het lijden
- het ophouden van het lijden
- de weg die leidt tot het ophouden van het lijden.
Geïnteresseerden kunnen naar volgende website surfen:
http://www.katinkahesselink.net/boeddha/waarheden.html
Knippen en plakken:
Wat is nu de edele waarheid van het lijden?
Geboorte is lijden; aftakeling is lijden; de dood is lijden; verdriet, geweeklaag, pijn, smart en wanhoop zijn lijden; niet krijgen wat je graag wilt hebben is lijden; kortom, de vijf groepen waaruit het bestaan is opgebouwd zijn lijden.
Wat is nu de edele waarheid van het ophouden van het lijden?
Het volkomen teloorgaan en uitdoven van dit verlangen, het verzaken en opgeven, je ervan bevrijden en je eraan onthechten, het uitdoven van hebzucht, haat en begoocheling. Dat heet nirvana.
Geen mens, denk ik, die daarin niet iets uit zijn/haar eigen leven herkent...
Wikipedia ook even opengeslagen:
Nirwana (Sanskriet) of Nibbana (Pali) is een belangrijk begrip in het boeddhisme en verwijst naar de hoogste staat die door de mens bereikt kan worden, en waardoor heiligheid behaald wordt. Het betekent letterlijk: uitgeblust, uitgedoofd, uitgegaan, niet meer branden, ondergegaan (als de zon), gekalmeerd, ondergedompeld, onbeweeglijk... Het uitgedoofd zijn verwijst naar het einde van begeerte, aversie en verwarring, wat het hoofddoel van het boeddhisme is.
Olijf heeft nooit geweten waar Nirvana voor stond. Door "stom toeval" wordt nu een tipje van de sluier opgelicht. Wéér een woordje bijgeleerd, en niet zomaar eender welk woord.
Heiligheid, voor alle duidelijkheid, beoog ik niet. Het is me wat te hoog gegrepen.
Verlangens uitdoven anderzijds, in de puur menselijke betekenis van het woord, jaagt me wat schrik aan. Omdat ik mens ben en graag "verlang".
Maar ik begrijp wel dat het loslaten van verlangens (en de pijn die vaak gepaard gaat met onbeantwoorde verlangens) een mooi begin van innerlijke rust is.
Terug met beide voeten op deze aardkloot dwalen m'n gedachten even af naar de Amerikaanse muziekband Nirvana. Vergis ik me, of heeft Kurt Cobain er een persoonlijk eind aan gemaakt in de fleur van z'n leven? Wie koos destijds de naam en waarom... niewaar?
Allez, we kunnen weer aan de slag met waarheden van een ander.
Dat alles gezegd zijnde, wil ik graag nog wat "branden" als het effe mag :)
zondag 13 september 2009
Bridezilla’s
Een tijd geleden hield ik me af en toe onledig met het kijken naar een hersenloos TV-programma “Bridezilla’s”.
U kent de term of u kent hem niet: het gaat om “huwklare” vrouwen die in de aanloop naar hun huwelijk (en de nodige voorbereidselen daarvoor) veranderen in regelrechte monster(tje)s.
Vaak ging het om dames – zet u schrap, een elitaire opmerking volgt – die niet bijzonder veel hadden meegekregen in de bovenkamer, noch op intellectueel vlak, noch op sociaal of emotioneel vlak. MAARRR, even vaak werden dames geportretteerd die op het eerste zicht wél de nodige maturiteit hadden…
In beide gevallen bleek de lange aanloop naar het huwelijksfeest iets in hen los te maken dat veel weg had van een kruising tussen prehistorische oerinstincten en ongebreideld losgeslagen egocentrisme.
Sommige vrouwen hadden, naar ik vermoed, nooit een “neen” gehoord in hun leven, want de diamant in hun ring moest groter, de sleep van hun kleed langer, het feest grootster en de gasten talrijker… alles zonder enige vorm van limiet.
Dan was er nog de organisatie van de plechtigheid en het feest. Niet alleen moest het hele gevolg mooi in de pas lopen, perfect op tijd zijn, er onberispelijk uitzien en steeds ja-knikken… de bruid in kwestie vond vaker wél dan niet dat het hele entourage enkel en uitsluitend op deze wereld was gezet om haar te dienen als een romeinse slaaf.
"IK, IK, IK… om wie draait dit feest? Om MIJ toch?"
Die zin grijp ik niet uit de lucht, beste lezer. Meermaals weerklonk deze kreet op het kerkpad.
M’n oren en ogen vielen open…
Ligt het aan mij, of waren de dames in de loop van het jaar, sinds het al dan niet romantische huwelijksaanzoek, vergeten waaróm ze destijds “ja” hadden gezegd?
Was het mogelijk dat hun voorlopig ja-woord eerder van voorwaardelijke aard was?
“Ja, ik wil”…. als je me een dikke ring geeft.
“Ja, ik wil”…. als je de grond kust waar ik op loop.
“Ja, ik wil”…. als je me alles geeft wat m’n hartje verlangt, en “neen” hoort daar niet bij…
Ik vond het beschamend hoe de grootsheid van een feest en het aanzien dat daarmee gepaard gaat klaarblijkelijk het allerbelangrijkste overschaduwde, ja zelfs compleet verdrong: “Ja, ik wil… want ik hou van jou”.
Vele jaren geleden ben ik getuige geweest van het huwelijk van m’n jongste zusje. Ik herinner me daarbij dat (vooral de laatste weken voor het huwelijk) de gemoederen hoog oplaaiden wanneer er iets misliep, wanneer de (schoon)moeder iets anders in gedachten had gehad dan de bruid enzovoort.
Nooit echter heb ik m’n zusje eisen horen stellen omtrent haar persoon. Ze was óp van de zenuwen maar ik herinner me zeer duidelijk dat het goede gevoel voor haar toekomstige er nooit onder leed.
Iemand zei me ooit: als ik trouw, dan wil ik een feest in de tuin, op z’n mediterraans. Lange tafels, “karowen” tafelkleedjes, tuinlampionnetjes, alle gasten in hun vrijetijdskledij en als enig kado wil ik dat ieder een potje klaarmaakt voor het buffet. Lekker ongedwongen.
Ik dacht toen: dàt is nu eens een geweldig idee.
Iedereen ontspannen en eenvoudigweg genietend van andermans aanwezigheid. Wie er wil zijn, is er. Wie er niet wil zijn, blijft weg. Geen tafels met naamkaartjes, gewoon zitten en staan waar en met je wil. Samen VIEREN dat een paar “openlijk toegeeft” graag samen te zijn. CELEBRATE in de échte betekenis van het woord.
Oftewel, in heel weinig woorden, doen wat Olijf zo graag ziet: gewoon écht zijn.
alweer geen eigen foto, met hopelijk iedereen onherkenbaar (waar ze ook vandaan komen). U begrijpt de idee?
U kent de term of u kent hem niet: het gaat om “huwklare” vrouwen die in de aanloop naar hun huwelijk (en de nodige voorbereidselen daarvoor) veranderen in regelrechte monster(tje)s.
Vaak ging het om dames – zet u schrap, een elitaire opmerking volgt – die niet bijzonder veel hadden meegekregen in de bovenkamer, noch op intellectueel vlak, noch op sociaal of emotioneel vlak. MAARRR, even vaak werden dames geportretteerd die op het eerste zicht wél de nodige maturiteit hadden…
In beide gevallen bleek de lange aanloop naar het huwelijksfeest iets in hen los te maken dat veel weg had van een kruising tussen prehistorische oerinstincten en ongebreideld losgeslagen egocentrisme.
Sommige vrouwen hadden, naar ik vermoed, nooit een “neen” gehoord in hun leven, want de diamant in hun ring moest groter, de sleep van hun kleed langer, het feest grootster en de gasten talrijker… alles zonder enige vorm van limiet.
Dan was er nog de organisatie van de plechtigheid en het feest. Niet alleen moest het hele gevolg mooi in de pas lopen, perfect op tijd zijn, er onberispelijk uitzien en steeds ja-knikken… de bruid in kwestie vond vaker wél dan niet dat het hele entourage enkel en uitsluitend op deze wereld was gezet om haar te dienen als een romeinse slaaf.
"IK, IK, IK… om wie draait dit feest? Om MIJ toch?"
Die zin grijp ik niet uit de lucht, beste lezer. Meermaals weerklonk deze kreet op het kerkpad.
M’n oren en ogen vielen open…
Ligt het aan mij, of waren de dames in de loop van het jaar, sinds het al dan niet romantische huwelijksaanzoek, vergeten waaróm ze destijds “ja” hadden gezegd?
Was het mogelijk dat hun voorlopig ja-woord eerder van voorwaardelijke aard was?
“Ja, ik wil”…. als je me een dikke ring geeft.
“Ja, ik wil”…. als je de grond kust waar ik op loop.
“Ja, ik wil”…. als je me alles geeft wat m’n hartje verlangt, en “neen” hoort daar niet bij…
Ik vond het beschamend hoe de grootsheid van een feest en het aanzien dat daarmee gepaard gaat klaarblijkelijk het allerbelangrijkste overschaduwde, ja zelfs compleet verdrong: “Ja, ik wil… want ik hou van jou”.
Vele jaren geleden ben ik getuige geweest van het huwelijk van m’n jongste zusje. Ik herinner me daarbij dat (vooral de laatste weken voor het huwelijk) de gemoederen hoog oplaaiden wanneer er iets misliep, wanneer de (schoon)moeder iets anders in gedachten had gehad dan de bruid enzovoort.
Nooit echter heb ik m’n zusje eisen horen stellen omtrent haar persoon. Ze was óp van de zenuwen maar ik herinner me zeer duidelijk dat het goede gevoel voor haar toekomstige er nooit onder leed.
Iemand zei me ooit: als ik trouw, dan wil ik een feest in de tuin, op z’n mediterraans. Lange tafels, “karowen” tafelkleedjes, tuinlampionnetjes, alle gasten in hun vrijetijdskledij en als enig kado wil ik dat ieder een potje klaarmaakt voor het buffet. Lekker ongedwongen.
Ik dacht toen: dàt is nu eens een geweldig idee.
Iedereen ontspannen en eenvoudigweg genietend van andermans aanwezigheid. Wie er wil zijn, is er. Wie er niet wil zijn, blijft weg. Geen tafels met naamkaartjes, gewoon zitten en staan waar en met je wil. Samen VIEREN dat een paar “openlijk toegeeft” graag samen te zijn. CELEBRATE in de échte betekenis van het woord.
Oftewel, in heel weinig woorden, doen wat Olijf zo graag ziet: gewoon écht zijn.
alweer geen eigen foto, met hopelijk iedereen onherkenbaar (waar ze ook vandaan komen). U begrijpt de idee?
vrijdag 11 september 2009
Plaatsvervangende schaamte
Berlusconi strikes again.
En maakt mij meteen diepbeschaamd om (tenminste deels) tot het Italiaanse ras te behoren.
Niet alleen voelt de Italiaanse premier zich geroepen om het over zijn sexuele veroveringsdrang te hebben, hij haalt het ook in z'n zwartgeverfde hoofd om met een bleach-glimlach de bescheiden opmerking te maken de beste premier te zijn die Italië ooit gehad heeft.
Wanneer houdt die onzin op?
Hoe in godsnaam is het mogelijk dat een staatshoofd - of wat daarvoor moet doorgaan - niet alleen ronduit ridicule uitspraken doet... maar dat dat ook door alle media verslagen wordt?
Goed, akkoord... voor de media is dit een snoepje.
Zelfs Man Bijt Hond zet vandaag "Il Cavaliere" als eerste item op de agenda. Ik realiseer me plots dat de twee heren op de Aire de Tetteghem twee dagen geleden zich waardiger gedroegen dan de man die een natie bestuurt...
Olijf is dus half-Italiaans. Niet iedereen vindt dat een voordeel en ik ben me daar terdege van bewust.
Zelf ben ik altijd dankbaar geweest voor m'n gemengde afkomst.
Zomaar eventjes spelenderwijs een tweede taal meegekregen en niet zo'n klein beetje trots op het culturele erfgoed van m'n ene helft (daarmee de Belgische cultuur ab-so-luut niet minderwaardig noemende!).
De Italianen hebben een stukje geschiedenis waar ze tenminste deels erg prat op kunnen gaan. Afstammelingen van de Romeinen die de halve wereld veroverden, kunstenaars en monumenten om van te zwijmelen, mooi weer, een geweldige zee, zacht snorrende vespa's, (doorgaans) esthetisch mooi ogende mensen ... en een lekkere keuken. (Deze zin lijkt nergens op, maar het kan me niet schelen, en u ontdekt zometeen waarom)
Ze gaan anderzijds ook gebukt onder een verregaand "menefreghismo" (je m'en foutisme), hetgeen zich uit in een uitgesproken gebrek aan organisatie (en het kan hen niet schelen), een milieu-ONbewustzijn waar u en ik rotbeschaamd om zouden zijn (en het kan hen niet schelen), en een chauvinisme dat hen ervan weerhoudt om één van de wereldtalen te leren (en het kan hen geen ene reet schelen).
De Italianen zijn een volk van tegenstellingen en dat maakt hen niet altijd even geliefd in het buitenland.
Maar Berlusconi slaat werkelijk alles.
En zeggen dat hij na een korte afwezigheid (en reeds "bewezen" corruptie en onbekwaamheid) .... herkozen werd.
"Een volk krijgt de leiders die het verdient" hoorde ik ooit iemand zeggen... en ik geloof stilaan dat het waar is.
Blij dat ik destijds niet besloten heb om daar te blijven wonen.
Belgenland is zo slecht nog niet (vooral met een zomer als die van 2009).
Vandaag, op Nine Eleven of all days, is Olijf nog eens diep diep diep beschaamd geweest om het volk waarmee ze wat genen deelt.
En maakt mij meteen diepbeschaamd om (tenminste deels) tot het Italiaanse ras te behoren.
Niet alleen voelt de Italiaanse premier zich geroepen om het over zijn sexuele veroveringsdrang te hebben, hij haalt het ook in z'n zwartgeverfde hoofd om met een bleach-glimlach de bescheiden opmerking te maken de beste premier te zijn die Italië ooit gehad heeft.
Wanneer houdt die onzin op?
Hoe in godsnaam is het mogelijk dat een staatshoofd - of wat daarvoor moet doorgaan - niet alleen ronduit ridicule uitspraken doet... maar dat dat ook door alle media verslagen wordt?
Goed, akkoord... voor de media is dit een snoepje.
Zelfs Man Bijt Hond zet vandaag "Il Cavaliere" als eerste item op de agenda. Ik realiseer me plots dat de twee heren op de Aire de Tetteghem twee dagen geleden zich waardiger gedroegen dan de man die een natie bestuurt...
Olijf is dus half-Italiaans. Niet iedereen vindt dat een voordeel en ik ben me daar terdege van bewust.
Zelf ben ik altijd dankbaar geweest voor m'n gemengde afkomst.
Zomaar eventjes spelenderwijs een tweede taal meegekregen en niet zo'n klein beetje trots op het culturele erfgoed van m'n ene helft (daarmee de Belgische cultuur ab-so-luut niet minderwaardig noemende!).
De Italianen hebben een stukje geschiedenis waar ze tenminste deels erg prat op kunnen gaan. Afstammelingen van de Romeinen die de halve wereld veroverden, kunstenaars en monumenten om van te zwijmelen, mooi weer, een geweldige zee, zacht snorrende vespa's, (doorgaans) esthetisch mooi ogende mensen ... en een lekkere keuken. (Deze zin lijkt nergens op, maar het kan me niet schelen, en u ontdekt zometeen waarom)
Ze gaan anderzijds ook gebukt onder een verregaand "menefreghismo" (je m'en foutisme), hetgeen zich uit in een uitgesproken gebrek aan organisatie (en het kan hen niet schelen), een milieu-ONbewustzijn waar u en ik rotbeschaamd om zouden zijn (en het kan hen niet schelen), en een chauvinisme dat hen ervan weerhoudt om één van de wereldtalen te leren (en het kan hen geen ene reet schelen).
De Italianen zijn een volk van tegenstellingen en dat maakt hen niet altijd even geliefd in het buitenland.
Maar Berlusconi slaat werkelijk alles.
En zeggen dat hij na een korte afwezigheid (en reeds "bewezen" corruptie en onbekwaamheid) .... herkozen werd.
"Een volk krijgt de leiders die het verdient" hoorde ik ooit iemand zeggen... en ik geloof stilaan dat het waar is.
Blij dat ik destijds niet besloten heb om daar te blijven wonen.
Belgenland is zo slecht nog niet (vooral met een zomer als die van 2009).
Vandaag, op Nine Eleven of all days, is Olijf nog eens diep diep diep beschaamd geweest om het volk waarmee ze wat genen deelt.
Things I do
foto's nemen van auto's die op een zonnige septemberdag richting kust rijden met de fietsen achterop en weten dat ik zal afslaan lang vóór ik de kust bereik- kijken naar paartjes allerhande, observeren hoe ze met elkaar zijn en me afvragen: hoe doen ze het?
- een glimlach forceren naar buiten en me wegstoppen wanneer het dreigt niet te lukken
- bezig zijn met mezelf en schuld voelen binnenschieten wanneer ik me realiseer dat anderen het veel moeilijker hebben om oneindig meer gegronde redenen
- me afvragen hoe lang "lang" is
- me dom voelen om bovenstaande tekst
Arsenal
Gisteravond, Rivierenhof Deurne, optreden Arsenal.
Olijf is geen Arsenal-kenner, nooit geweest, maar na een eerste kennismaking zo'n jaar geleden, leek het me leuk om de ervaring te herhalen.
Was tóen niet in de stemming voor vrolijke concerten en... au fond... ook deze keer niet.
Net als toen ging ik er tóch heen en kon alweer de muziek best smaken.
Edoch...
Wild word ik er niet van. Ondanks het enthousiasme van de zangers, de vrolijke ritmes en de nodige variatie... mis ik iets.
Het zal een misvorming zijn... Olijf heeft meer schwung nodig om zich meegesleept te weten.
Nu ik toch bezig ben als zelfverklaard muziekcriticus... Waarom, als ik Arsenal vorig jaar best te pruimen vond, ga ik niet over tot de aankoop van een ceedeetje?
Gisteren keek ik en keek ik nog wat.
Naar het eind van het concert kon ik er de vinger op leggen.
Geheel naar persoonlijk gevoel (niemand hoeft het met me eens te zijn) ontbreekt er een voelbaar samenspel tussen zanger en zangeres (sla me dood, ik ken hun namen niet). Beiden hebben best wel een complementair stemgeluid maar geven me de bijna ongemakkelijke indruk dat ze er ieder wat voor eigen rekening staan.
Geen spanning, geen gemeenschappelijk "vuur"... ik heb geen idee hoe ik dat gevoel moet uitdrukken. Meneer en Mevrouw Arsenal lanceren ieder apart hun eigen show de menigte in, maar ik mis "dus" het samenspel.
Dat gezegd zijnde, beste lezer... vooraleer u zich geroepen voelt om me voor geklopte cultuurbarbaar te verslijten:
- Ik wéét dat ik een cultuurbarbaar ben met zeer mediocere voorkeuren. Bovenstaande is niets meer en niets minder dan m'n eigen persoonlijke mening.
- De band brengt een fijne mix van verschillende muziekstijlen, voor ieder wat wils. Alleen dààrom al zijn ze op z'n minst lovenswaardig
Dat Olijf er met het hoofd en hart niet geheel bij is, heeft daar enig effect op, we moeten eerlijk zijn....
Toch... zelfs met een totaal opgewekte geest zou Arsenal me niet tot groot enthousiasme aanzetten, ik ben er vrij zeker van.
Alle andere aanwezigen waren wél zeer tevreden, hetgeen mij zegt dat m'n "recensie" geen enkele grond van waarheid heeft. Het weze genoteerd :)
donderdag 10 september 2009
under construction
Excuses, beste lezer.
De blog wordt de laatste tijd alweer niet of te donker aangevuld.
De inspiratie ontbreekt, net als de tijd.
Tussen ziekenhuisbezoeken in en gewoon overleven in het algemeen, verliest Olijf haar observatie- en relativeringsvermogen.
Geduld.
Het komt wel terug.
(Internetpluk. Olijf's state of mind in beeld)
Nota voor wie het beu wordt. Met deze blog beoog ik geen medelijden, geen opbouwende of afbrekende bemerkingen. Af en toe wil ik gewóón wat van me afschrijven. Op één of andere manier lucht het even op. C'est tout.
De blog wordt de laatste tijd alweer niet of te donker aangevuld.
De inspiratie ontbreekt, net als de tijd.
Tussen ziekenhuisbezoeken in en gewoon overleven in het algemeen, verliest Olijf haar observatie- en relativeringsvermogen.
Geduld.
Het komt wel terug.
(Internetpluk. Olijf's state of mind in beeld)Nota voor wie het beu wordt. Met deze blog beoog ik geen medelijden, geen opbouwende of afbrekende bemerkingen. Af en toe wil ik gewóón wat van me afschrijven. Op één of andere manier lucht het even op. C'est tout.
woensdag 9 september 2009
De exhibitionist in ieder van ons
Man Bijt Hond... Olijf ziet het zelden.
Terwijl de meeste Vlamingen zich dagelijks voor de buis zetten om het wel en wee van de doorsnee-Vlaming te volgen, weet Olijf meestal nergens van.
Gisteravond was dat anders.
Kwam thuis van een bezoekje aan m'n zus en zocht na een kort online gesprek met vriendinnen het bed op.
Te wakker om meteen in te slapen, dus TV-tje op, dacht ik.
Redelijk ongeïnteresseerd in een specifiek programma belandde ik bij Man Bijt Hond.
In een reportage over de E40, waarin o.a. een sympathiek bejaard koppeltje uit Vlierzele trots vertelde over hun dagelijkse interesse in het verkeer dat halfweg hun erf passeert, kwamen ook twee "heren" aan het woord.
De reportageploeg had hen aangetroffen op de laatste Franse parking vóór België: de Aire de Tetteghem. Ze draaiden een beetje rond een geparkeerde wagen.
"Voor wie filmen jullie?" vroeg de oudst ogende heer.
"Wij filmen voor Man Bijt Hond. Bent u hier gestopt?"
"Ja, een radiatorlek, al de tweede keer in korte tijd"... brede glimlach.
Het bleek al snel dat het radiatorlek een voorwendsel was.
De heren stopten daar regelmatig.
"Waarom?".... ietwat samenzweerderige lach.... "Moeten jullie alles weten?"
De heer vertelde onomwonden dat de Aire de Tetteghem een ontmoetingsplaats is. "Je komt hierheen en als je een beetje sjans hebt, gebeurt er wat méér eh, meneer"... veelbetekenende grijns.
Hij was "op weg naar huis" maar hij liet heel duidelijk verstaan dat zijn stop niet echt toevallig was.
"Er zijn geen bomen of struiken die ze hier kunnen snoeien", zei hij, maar dat bleek geen obstakel voor heren van allerlei allooi om hier te "ontmoeten".
Zijn compaan bleek van het timidere type... en ook het Franssprekende, waardoor de sukkel wellicht niet een eerlijke kans kreeg om te vluchten voor het zoekend oog van de camera.
Welja, dacht ik... aan eenieder op tijd en stond een plaats in de spotlight.
Waaróm je precies in die spotlight komt, doet er allang niet meer toe. Hoe vettiger hoe prettiger... en wat is prettiger dan het filmen van twee heren die elkaar "strakjes" even langs achter pakken om dan weer ieder huns weegs te gaan?
Onze kwaliteitszender Eén schuwt dergelijke verhaaltjes al lang niet meer. Onder het mom van "reality TV", "het leven zoals het is" of zelfs "Man Bijt Hond" kan tegenwoordig àlles.
Begrijpt u me niet verkeerd: wie of wat de heren pakken, om welke reden, waar en wanneer is volkomen hun zaak (zolang ze daar geen onschuldige zielen - zoals daar zijn... nietsvermoedende echtgenotes die plots hun ega op de buis zien verschijnen - mee kwetsen).
Ik vind het enkel bizar dat je met de camera onder je neus niets interessanters te vertellen hebt dan je - toch ietwat trieste of dubieuze - seksleven...
Een hele poos geleden herinner ik me een koppel, ook in Man Bijt Hond, dat het "nut" van hun zwartleren salon uiteenzette in termen van "standjes die je in bed maar moeilijk kan verwezenlijken". Beiden met een trots brede glimlach op het gezicht...
Ik vraag me af. Zouden die mensen, het koppel en de twee andersgezinde heren, nadien niet denken...."F*****ck... wat heb ik daar allemaal voor onzin uitgekraamd voor TV-kijkend Vlaanderen"?
Of hebben ze eerder iets van: "ik werd gefilmd, ik werd gefilmd, ik werd gefiiiiiiiiiiiiiiiiiilmd!"
Nog een vraag die ik me stel, eerder van praktisch-juridische inslag. Zijn de reportagemakers al dan niet verplicht om aan hun "onderwerpen" te vragen of zij herkenbaar op TV te komen (veeleer als lijdend voorwerp dus)?
En zo ja... wat bezielt die mensen om te zeggen.... "boh ja, doe maar" ???
Het is raar gesteld met deze wereld.
Maar wie zonder fout is, werpe de eerste steen. Ik vermoed dat ik best ook wel enkele exhibitionistische trekjes heb. Ik hoop alleen dat ik er tot nu toe in geslaagd ben om die redelijk fatsoenlijk te kanaliseren...
een korte Google-actie op Aire de Tetteghem leverde me dit op. Naam website mocht "flou" vond ik... in schril contrast met de lijst aan "lieux de drague" en de expliciete oproep om mee te werken aan de vervollediging van de lijst. Olijf loooooves the icons :)
Terwijl de meeste Vlamingen zich dagelijks voor de buis zetten om het wel en wee van de doorsnee-Vlaming te volgen, weet Olijf meestal nergens van.
Gisteravond was dat anders.
Kwam thuis van een bezoekje aan m'n zus en zocht na een kort online gesprek met vriendinnen het bed op.
Te wakker om meteen in te slapen, dus TV-tje op, dacht ik.
Redelijk ongeïnteresseerd in een specifiek programma belandde ik bij Man Bijt Hond.
In een reportage over de E40, waarin o.a. een sympathiek bejaard koppeltje uit Vlierzele trots vertelde over hun dagelijkse interesse in het verkeer dat halfweg hun erf passeert, kwamen ook twee "heren" aan het woord.
De reportageploeg had hen aangetroffen op de laatste Franse parking vóór België: de Aire de Tetteghem. Ze draaiden een beetje rond een geparkeerde wagen.
"Voor wie filmen jullie?" vroeg de oudst ogende heer.
"Wij filmen voor Man Bijt Hond. Bent u hier gestopt?"
"Ja, een radiatorlek, al de tweede keer in korte tijd"... brede glimlach.
Het bleek al snel dat het radiatorlek een voorwendsel was.
De heren stopten daar regelmatig.
"Waarom?".... ietwat samenzweerderige lach.... "Moeten jullie alles weten?"
De heer vertelde onomwonden dat de Aire de Tetteghem een ontmoetingsplaats is. "Je komt hierheen en als je een beetje sjans hebt, gebeurt er wat méér eh, meneer"... veelbetekenende grijns.
Hij was "op weg naar huis" maar hij liet heel duidelijk verstaan dat zijn stop niet echt toevallig was.
"Er zijn geen bomen of struiken die ze hier kunnen snoeien", zei hij, maar dat bleek geen obstakel voor heren van allerlei allooi om hier te "ontmoeten".
Zijn compaan bleek van het timidere type... en ook het Franssprekende, waardoor de sukkel wellicht niet een eerlijke kans kreeg om te vluchten voor het zoekend oog van de camera.
Welja, dacht ik... aan eenieder op tijd en stond een plaats in de spotlight.
Waaróm je precies in die spotlight komt, doet er allang niet meer toe. Hoe vettiger hoe prettiger... en wat is prettiger dan het filmen van twee heren die elkaar "strakjes" even langs achter pakken om dan weer ieder huns weegs te gaan?
Onze kwaliteitszender Eén schuwt dergelijke verhaaltjes al lang niet meer. Onder het mom van "reality TV", "het leven zoals het is" of zelfs "Man Bijt Hond" kan tegenwoordig àlles.
Begrijpt u me niet verkeerd: wie of wat de heren pakken, om welke reden, waar en wanneer is volkomen hun zaak (zolang ze daar geen onschuldige zielen - zoals daar zijn... nietsvermoedende echtgenotes die plots hun ega op de buis zien verschijnen - mee kwetsen).
Ik vind het enkel bizar dat je met de camera onder je neus niets interessanters te vertellen hebt dan je - toch ietwat trieste of dubieuze - seksleven...
Een hele poos geleden herinner ik me een koppel, ook in Man Bijt Hond, dat het "nut" van hun zwartleren salon uiteenzette in termen van "standjes die je in bed maar moeilijk kan verwezenlijken". Beiden met een trots brede glimlach op het gezicht...
Ik vraag me af. Zouden die mensen, het koppel en de twee andersgezinde heren, nadien niet denken...."F*****ck... wat heb ik daar allemaal voor onzin uitgekraamd voor TV-kijkend Vlaanderen"?
Of hebben ze eerder iets van: "ik werd gefilmd, ik werd gefilmd, ik werd gefiiiiiiiiiiiiiiiiiilmd!"
Nog een vraag die ik me stel, eerder van praktisch-juridische inslag. Zijn de reportagemakers al dan niet verplicht om aan hun "onderwerpen" te vragen of zij herkenbaar op TV te komen (veeleer als lijdend voorwerp dus)?
En zo ja... wat bezielt die mensen om te zeggen.... "boh ja, doe maar" ???
Het is raar gesteld met deze wereld.
Maar wie zonder fout is, werpe de eerste steen. Ik vermoed dat ik best ook wel enkele exhibitionistische trekjes heb. Ik hoop alleen dat ik er tot nu toe in geslaagd ben om die redelijk fatsoenlijk te kanaliseren...
een korte Google-actie op Aire de Tetteghem leverde me dit op. Naam website mocht "flou" vond ik... in schril contrast met de lijst aan "lieux de drague" en de expliciete oproep om mee te werken aan de vervollediging van de lijst. Olijf loooooves the icons :)
dinsdag 8 september 2009
Opstaan
Wakker worden.
Eerste gedachten opzij zetten en bewust denken aan wat de nieuwe dag te bieden heeft.
Ochtendmailtje schrijven aan long lost friend.
Daar een positieve reactie op krijgen.
Een traantje wegpinken van ontroering.
Jezelf terug samenrapen.
Boeltje nemen en gaan werken.
Eerste gedachten opzij zetten en bewust denken aan wat de nieuwe dag te bieden heeft.
Ochtendmailtje schrijven aan long lost friend.
Daar een positieve reactie op krijgen.
Een traantje wegpinken van ontroering.
Jezelf terug samenrapen.
Boeltje nemen en gaan werken.
maandag 7 september 2009
NU
Olijf heeft gedaan wat ze moest doen om terug naar dat NU te keren.
"Wow! Snel!" hoor ik u zeggen.
Misschien te snel hoor... maar we zullen wel zien...
Ik neem me voor om weer iedere dag te nemen zoals ie komt.
En daarbij hoort: zorgen voor mijn zusje die nu in het hospitaal een zware periode door moet.
Er zijn zo een paar mensen voor wie ik door het vuur zou gaan, familie eerst natuurlijk.
dus NU
naar het hospitaal
en de rest volgt
(binnenkort opnieuw salsa-les!!!!!)
"Wow! Snel!" hoor ik u zeggen.
Misschien te snel hoor... maar we zullen wel zien...
Ik neem me voor om weer iedere dag te nemen zoals ie komt.
En daarbij hoort: zorgen voor mijn zusje die nu in het hospitaal een zware periode door moet.
Er zijn zo een paar mensen voor wie ik door het vuur zou gaan, familie eerst natuurlijk.
dus NU
naar het hospitaal
en de rest volgt
(binnenkort opnieuw salsa-les!!!!!)
Verdwijnen
Het is de laatste dagen weer stil geweest.
Wie me kent, weet dan min of meer wat er gebeurd is.
Ik wijd er niet verder over uit.
Het pakt me gewoon, iedere keer opnieuw. Het maakt m'n dagen leeg en - ogenschijnlijk op z'n minst - niet meer de moeite om te leven.
Olijf maakt er geen einde aan, nooit.
Ik "hang", wil overal en nergens zijn, in gezelschap van mensen en tegelijk alleen.
Waar ik me ook bevind, hoe ik me ook voel: ik wil op dat moment net het tegenovergestelde van wat ik heb.
Ben m'n "leven in het Nu" even kwijt.
De spreekwoordelijke "uit het lood geslagen"... Olijf is uit haar lood geslagen en wankelt even.
Het is een kwestie van terug evenwicht zoeken, ik wéét het.
Het is ook kwestie om te vechten tegen impulsen die me verkeerde beslissingen zouden doen nemen... hoewel... hoe weet je welke beslissing de juiste is?
Maar het leven gaat door.
Net zoals vanochtend, toen een straatgesprek me uit m'n slaap haalde, helaas net iets te vroeg naar m'n zin. Twee buren en een voorbijganger die het over koetjes en kalfjes hebben. Business as usual.
Dan zie je dat de wereld gewoon blijft doordraaien, zelfs al zou je willen dat alles even stopt, of beter nog... zou kunnen terug gedraaid worden.
Olijf wil verdwijnen, maar dat is geen optie.
Het is vechten, tout court.
Hopelijk niet tegen de bierkaai.
Wie me kent, weet dan min of meer wat er gebeurd is.
Ik wijd er niet verder over uit.
Het pakt me gewoon, iedere keer opnieuw. Het maakt m'n dagen leeg en - ogenschijnlijk op z'n minst - niet meer de moeite om te leven.
Olijf maakt er geen einde aan, nooit.
Ik "hang", wil overal en nergens zijn, in gezelschap van mensen en tegelijk alleen.
Waar ik me ook bevind, hoe ik me ook voel: ik wil op dat moment net het tegenovergestelde van wat ik heb.
Ben m'n "leven in het Nu" even kwijt.
De spreekwoordelijke "uit het lood geslagen"... Olijf is uit haar lood geslagen en wankelt even.
Het is een kwestie van terug evenwicht zoeken, ik wéét het.
Het is ook kwestie om te vechten tegen impulsen die me verkeerde beslissingen zouden doen nemen... hoewel... hoe weet je welke beslissing de juiste is?
Maar het leven gaat door.
Net zoals vanochtend, toen een straatgesprek me uit m'n slaap haalde, helaas net iets te vroeg naar m'n zin. Twee buren en een voorbijganger die het over koetjes en kalfjes hebben. Business as usual.
Dan zie je dat de wereld gewoon blijft doordraaien, zelfs al zou je willen dat alles even stopt, of beter nog... zou kunnen terug gedraaid worden.
Olijf wil verdwijnen, maar dat is geen optie.
Het is vechten, tout court.
Hopelijk niet tegen de bierkaai.
vrijdag 4 september 2009
Liefde per kilo
Als het over liefde gaat, heb ik het graag geweten.
Gisteren een programma over "Liefde Per Kilo" gezien (VijfTV, for your information... mocht iemand m'n flexibliteit in kijkgedrag betwijfelen)
Dikke vrouwen, extreeeeeem dikke vrouwen en mannen die houden van extreem dikke vrouwen.
Niets op tegen. Iedereen heeft recht op liefde en affectie, dus wie ben ik om een oordeel te vellen over omvang of voorkeuren?
Een beetje moeilijker kreeg ik het toen bleek dat veel van die mannen er nog méér op kicken als ze hun vrouwtje zwaarder kunnen maken. Ze houden ervan om hen te zien groeien, leggen dat op foto en video vast, sturen dat de cyberwereld in en beogen een plaatsje in het Guinness Book of Records.
Liefde Per Kilo, featuring voornamelijk koppel Mark & Gina.
Mark ontdekte op jonge leeftijd dat hij opgewonden geraakte bij het zien van dikke meisjes.
Zes therapie-sessies later verklaarde de psycholoog hem een perfect normaal kind die toevallig van molligere modellen hield.
.... so far, so good...
Mark ontmoet Gina, op een ogenblik dat ze al behoorlijk obees is. Hij houdt ervan, hij huwt met haar en begint met het vetmesten.
Hij krijgt haar zo ver dat ze de kaap van 381 kg haalt en compleet afhankelijk van zijn zorgen voor iedere levensbehoefte. Eten, wassen, plassen en meer van dat moois.
We krijgen het allemaal te zien op TV, hoe hij haar zwaar misvormde lichaam wast, droogt en inwrijft.
Hoe hij haar "vooruitgang" met de nodige regelmaat fotografeert om nadien in een plakboek de evolutie aan te tonen.
Hoe hij met heimwee naar een filmpje kijkt van haar vetste periode... die filmpjes houdt hij voor speciale momenten, wanneer hij snelle bevrediging nodig heeft.... Ah ja, zegt Gina, want echt intiem contact kon er niet zijn. Met al m'n flappen kon hij "er" simpelweg niet bij...
Het is een verhaal van wederzijdse afhankelijkheid, zo blijkt.
Hij streelt haar ego en krikt haar zelfvertrouwen op door te zeggen hoe mooi ze wel is met dat enorme lichaam van haar.
Hij is blij dat hij onmisbaar is voor iemand, dat hij een "unieke" relatie heeft.
Resultaat.
Zij blijft aankomen om hem gelukkig te houden met alle gezondheidsrisico's vandien.
Hij wordt diep ongelukkig wanneer ze - na een maagoperatie - terug begint af te vallen. Hun relatie stond ooit op het punt van springen, zegt ze, omwille van dat gewichtsverlies....
Hij zegt, nu blijkbaar nog steeds in de relatie... "ik heb het er moeilijk mee, dat ze niet meer totaal afhankelijk is van me"
Ook nog (en deze shockeerde me dus): "I miss the statistics"... de maten die hij nam van haar gigantische lichaamsdelen...
Heb ik het fout voor, of zit hier een vorm van psychose in?
381 kg.... mensenlief..... aan een "gemiddeld" gewicht van zo'n 65-70 kg per volwassen vrouw, is dat 5 tot 6 vrouwen ... allemaal verenigd in één übermensch...
Gina weegt naar verluidt nu nog 190 kg. De helft van haar topgewicht. Nog steeds even zwaar als 3 van haar leeftijdsgenoten.
(deze dame op het strand, gelooft u me vrij, is een magere gazelle, vergeleken bij de figuren die op het TV-scherm te zien waren.
Om alvast boze reacties te vermijden... Olijf LACHT NIET met deze of andere dames...!!!)
en nu redeneer ik nog heel even door.
Over voorkeuren, over wederzijdse afhankelijkheid...
Terwijl ik keek gisteravond, met een mix van ongeloof, medelijden, afkeer, ongezonde nieuwsgierigheid, ja misschien zelfs voyeurisme.... realiseerde ik me dat dit geen uitzonderlijk geval hoeft te zijn.
Hoevelen onder ons hebben hun levenspartner niet gekozen op basis van (wederzijdse) afhankelijkheid?
Ik denk even in het wilde weg...
Hij/zij redt het niet alleen in de grote boze buitenwereld. De partner rent van het kastje naar de muur om hem/haar zowel psychologisch al logistiek te ondersteunen.
Wat de partner ervoor terugkrijgt?
Minstens het geloof dat de wederhelft het niet zou redden zonder de steun. Dat deze relatie "uniek" is, precies omwille van die afhankelijkheid.
Wie is afhankelijk van wie, vraag ik me dan af...
En als laatste vraag... omdat ik het niet kan laten... omdat het regelmatig door m'n hoofd spookt... hoe "onvoorwaardelijk" is zo'n gevoel, los van alle uiterlijke schijn van zelfopoffering?
Gisteren een programma over "Liefde Per Kilo" gezien (VijfTV, for your information... mocht iemand m'n flexibliteit in kijkgedrag betwijfelen)
Dikke vrouwen, extreeeeeem dikke vrouwen en mannen die houden van extreem dikke vrouwen.
Niets op tegen. Iedereen heeft recht op liefde en affectie, dus wie ben ik om een oordeel te vellen over omvang of voorkeuren?
Een beetje moeilijker kreeg ik het toen bleek dat veel van die mannen er nog méér op kicken als ze hun vrouwtje zwaarder kunnen maken. Ze houden ervan om hen te zien groeien, leggen dat op foto en video vast, sturen dat de cyberwereld in en beogen een plaatsje in het Guinness Book of Records.
Liefde Per Kilo, featuring voornamelijk koppel Mark & Gina.
Mark ontdekte op jonge leeftijd dat hij opgewonden geraakte bij het zien van dikke meisjes.
Zes therapie-sessies later verklaarde de psycholoog hem een perfect normaal kind die toevallig van molligere modellen hield.
.... so far, so good...
Mark ontmoet Gina, op een ogenblik dat ze al behoorlijk obees is. Hij houdt ervan, hij huwt met haar en begint met het vetmesten.
Hij krijgt haar zo ver dat ze de kaap van 381 kg haalt en compleet afhankelijk van zijn zorgen voor iedere levensbehoefte. Eten, wassen, plassen en meer van dat moois.
We krijgen het allemaal te zien op TV, hoe hij haar zwaar misvormde lichaam wast, droogt en inwrijft.
Hoe hij haar "vooruitgang" met de nodige regelmaat fotografeert om nadien in een plakboek de evolutie aan te tonen.
Hoe hij met heimwee naar een filmpje kijkt van haar vetste periode... die filmpjes houdt hij voor speciale momenten, wanneer hij snelle bevrediging nodig heeft.... Ah ja, zegt Gina, want echt intiem contact kon er niet zijn. Met al m'n flappen kon hij "er" simpelweg niet bij...
Het is een verhaal van wederzijdse afhankelijkheid, zo blijkt.
Hij streelt haar ego en krikt haar zelfvertrouwen op door te zeggen hoe mooi ze wel is met dat enorme lichaam van haar.
Hij is blij dat hij onmisbaar is voor iemand, dat hij een "unieke" relatie heeft.
Resultaat.
Zij blijft aankomen om hem gelukkig te houden met alle gezondheidsrisico's vandien.
Hij wordt diep ongelukkig wanneer ze - na een maagoperatie - terug begint af te vallen. Hun relatie stond ooit op het punt van springen, zegt ze, omwille van dat gewichtsverlies....
Hij zegt, nu blijkbaar nog steeds in de relatie... "ik heb het er moeilijk mee, dat ze niet meer totaal afhankelijk is van me"
Ook nog (en deze shockeerde me dus): "I miss the statistics"... de maten die hij nam van haar gigantische lichaamsdelen...
Heb ik het fout voor, of zit hier een vorm van psychose in?
381 kg.... mensenlief..... aan een "gemiddeld" gewicht van zo'n 65-70 kg per volwassen vrouw, is dat 5 tot 6 vrouwen ... allemaal verenigd in één übermensch...
Gina weegt naar verluidt nu nog 190 kg. De helft van haar topgewicht. Nog steeds even zwaar als 3 van haar leeftijdsgenoten.
(deze dame op het strand, gelooft u me vrij, is een magere gazelle, vergeleken bij de figuren die op het TV-scherm te zien waren.Om alvast boze reacties te vermijden... Olijf LACHT NIET met deze of andere dames...!!!)
en nu redeneer ik nog heel even door.
Over voorkeuren, over wederzijdse afhankelijkheid...
Terwijl ik keek gisteravond, met een mix van ongeloof, medelijden, afkeer, ongezonde nieuwsgierigheid, ja misschien zelfs voyeurisme.... realiseerde ik me dat dit geen uitzonderlijk geval hoeft te zijn.
Hoevelen onder ons hebben hun levenspartner niet gekozen op basis van (wederzijdse) afhankelijkheid?
Ik denk even in het wilde weg...
Hij/zij redt het niet alleen in de grote boze buitenwereld. De partner rent van het kastje naar de muur om hem/haar zowel psychologisch al logistiek te ondersteunen.
Wat de partner ervoor terugkrijgt?
Minstens het geloof dat de wederhelft het niet zou redden zonder de steun. Dat deze relatie "uniek" is, precies omwille van die afhankelijkheid.
Wie is afhankelijk van wie, vraag ik me dan af...
En als laatste vraag... omdat ik het niet kan laten... omdat het regelmatig door m'n hoofd spookt... hoe "onvoorwaardelijk" is zo'n gevoel, los van alle uiterlijke schijn van zelfopoffering?
woensdag 2 september 2009
Zeg haar dat het me spijt
"Zeg (naam dochter) dat het me spijt", smst ze drie dagen geleden.
E-f*cking-motional blackmail...
Ze krijgt niet helemaal de reactie die ze verwachtte.
Hij loopt niet meteen in paniek naar haar toe om te zeggen "Schat, het komt wel goed. Ik verlaat je niet"
Dus houdt ze de gedachte even vast en ontwikkelt daags nadien (ze leeft nog, wonder boven wonder!) een nieuwe strategie.
Nieuw wel... maar het bericht van de dag voordien heeft hem bang genoeg gemaakt om niet meteen harde standpunten in te nemen... je weet maar nooit...
Einde episode, voorlopig.
Olijf krijgt vandaag onverwacht bezoek.
Vriend die zelfmoordpoging aankondigde staat aan de voordeur.
Hij weet dat Olijf het poppenspel geen tweede keer zal meespelen.
Olijf herhaalt het voor alle zekerheid nog maar eens.
"Laat ons duidelijk wezen. Van mij krijg je aandacht, maar niet als je't over de emotionele chantage-boeg gooit."
"Die boodschap", zegt hij, "is loud and clear aangekomen."
En hij ziet er stukken beter uit dan pakweg (neen, exàct) een maand geleden.
Of alle problemen even overtuigd uit de weg zijn geruimd als hij me wil doen geloven,... ik twijfel.
Maar hij weet precies wat hij aan me heeft.
Is dat goed of slecht?
Ben ik egoïstisch of niet?
Geen idee...
maar van mij zal u nooit een aankondiging van m'n nakend einde ontvangen. Zeer zeker niet als ik er écht de brui aan zou willen geven...
"Het spijt me voor die nonsens" lijkt me eerder een geschikt berichtje voor allen die de truuc al eens meenden te moeten gebruiken.
En naast "neverending BS" heb ik daar NU niets meer aan toe te voegen.
E-f*cking-motional blackmail...
Ze krijgt niet helemaal de reactie die ze verwachtte.
Hij loopt niet meteen in paniek naar haar toe om te zeggen "Schat, het komt wel goed. Ik verlaat je niet"
Dus houdt ze de gedachte even vast en ontwikkelt daags nadien (ze leeft nog, wonder boven wonder!) een nieuwe strategie.
Nieuw wel... maar het bericht van de dag voordien heeft hem bang genoeg gemaakt om niet meteen harde standpunten in te nemen... je weet maar nooit...
Einde episode, voorlopig.
Olijf krijgt vandaag onverwacht bezoek.
Vriend die zelfmoordpoging aankondigde staat aan de voordeur.
Hij weet dat Olijf het poppenspel geen tweede keer zal meespelen.
Olijf herhaalt het voor alle zekerheid nog maar eens.
"Laat ons duidelijk wezen. Van mij krijg je aandacht, maar niet als je't over de emotionele chantage-boeg gooit."
"Die boodschap", zegt hij, "is loud and clear aangekomen."
En hij ziet er stukken beter uit dan pakweg (neen, exàct) een maand geleden.
Of alle problemen even overtuigd uit de weg zijn geruimd als hij me wil doen geloven,... ik twijfel.
Maar hij weet precies wat hij aan me heeft.
Is dat goed of slecht?
Ben ik egoïstisch of niet?
Geen idee...
maar van mij zal u nooit een aankondiging van m'n nakend einde ontvangen. Zeer zeker niet als ik er écht de brui aan zou willen geven...
"Het spijt me voor die nonsens" lijkt me eerder een geschikt berichtje voor allen die de truuc al eens meenden te moeten gebruiken.
En naast "neverending BS" heb ik daar NU niets meer aan toe te voegen.
Behoorlijk boos
Olijf kwam thuis bij de oudjes, zoals dat iedere woensdagavond pleegt te gebeuren.
Spaghetti-avond.
In tegenstelling tot andere keren, vond ik de familie niet in de woonkamer maar wist ik me "verwelkomd" door een boze zus die stevig met de armen stond te zwaaien. Ik moest er niet lang naar raden, ze was boos, behóórlijk boos.
M'n jongste zusje heeft 3 kids, 3 schàtten van kids.
De oudste pubert (de tijd staat niet stil), de tweede is een sympathieke computernerd en het jongste is een meisje, mijn petekind.
Ze is bijna acht, m'n petekind. Geboren op dezelfde dag als prinses Elisabetje me dunkt.
Me dunkt... ik weet wel zeker dat het dezelfde dag was maar ik twijfel aan de naam.... ben niet zo bezig met ons koningshuis.
Omwille van die geboortedatum stond mijn petekindje destijds mee in de krant. Alle kindjes die de geboortedatum deelden met de eerstgeborene van onze prins Philippe (Filip?) haalden de media. Zo ook mijn petekindje dus.
Dat ze daar niets aan zou hebben leed geen twijfel. Nu wens ik dat het een verschil zou uitmaken en ik leg u uit waarom.
Mijn petekindje is wat je noemt minder valide. Door een zuurstofgebrek bij de geboorte werkt niet alles precies zoals het "hoort". Zelfstandig stappen is een uitdaging waarvoor het kind sinds haar eerste levensjaar de nodige behandelingen en therapieën volgt... al jaren zonder morren.
In het water voelt ze zich vrij.
Resultaat: vorig jaar wilde ze op 7-jarige leeftijd maar niet uit het zwembad komen. Ze moest en zou zonder zwembandjes zwemmen... in het diepe deel van het zwembad!
UUUUuuuuuuren aan een stuk ploeterde het kind in het water tot ze het kón. Probeert ù dat maar eens met bijna uitsluitend het gebruik van de armen....
Voor m'n petekind heb ik niets dan het allerdiepste respect.
Het is een doorzettertje.
En alsof dat niet genoeg is... ondanks haar duidelijke fysieke beperkingen, blijft ze opmerkelijk vrolijk. Niemand die niet op eerste zicht absolutely positively verliefd wordt op haar...
Waarom is m'n zus, haar moeder, dan boos hoor ik u vragen?
M'n petekindje kan godzijdank verstandelijk mee met haar leeftijdsgenootjes. Akkoord, ze moet nét iets meer moeite doen om bij te benen, maar ze doet ook dàt. Studeert extra hard, doet méér oefeningen thuis om toch niet achterop te raken.
Ze heeft wél hulp nodig om van de bank naar de speelplaats te raken... en terug.
Tot vorig jaar slaagde m'n zus erin om haar dochtertje in een "gewone" school te houden... tot ze te horen kreeg dat haar school ging afbouwen tot enkel een kleuterschool.
De lagere school-kindjes moesten naar de hoofdschool... alwaar een trap is om naar de kleslokalen te trekken.
Aan petekindje werd aanvankelijk verteld dat ze niet naar die hoofdschool mocht. De directie "zag het niet zitten", zo'n kind met speciale noden.
Petekind was er het hart van in.
Bovenop de tegenslag die haar in haar jonge leventje trof, moest ze nu ook haar vriendinnetjes achterlaten...
Het was haar al eerder gebeurd, toen zus besloot om haar van de eerste school weg te halen wegens psychologische wreedheden van de leerkracht.... Ik vrààg u... hoe kan je wreed doen tegen een hulpeloos kind???
Edoch, de leerkracht destijds vond het "normaal" om het meisje tijdens de middagpauze alleen in het klaslokaal te laten in plaats van haar te vergezellen naar de speelplaats.... Een heel uur moest dat kind alleen op de schoolbanken doorbrengen terwijl ze buiten het gejoel van haar speelkameraadjes hoorde....
Goed... petekindje had de eerste overgang naar de nieuwe school glansrijk doorstaan en kreeg een jaar later te horen dat ze nóg maar eens afscheid zou moeten nemen van haar nieuwe vriendinnetjes.
Mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze zich zoiets zonder een goed gevecht zou laten zeggen.
Resultaat: eind vorig schooljaar zag de directie van de nieuwe grote school er plots geen graten meer in om haar te aanvaarden als nieuwe leerling.
U had m'n petekindje moeten zien. Dit was beter dan een verjaardag, riep ze vrolijk uit!
Vandaag is het (nog steeds) 2 september.
De school liet (per mail!) aan m'n zus weten dat het onbegonnen werk was om petekindje in de school te houden. Leerkracht kon on-mo-ge-lijk instaan voor het begeleiden van het ene kind op en af de trap... ze had er per slot van rekening 24 in de klas....
Zus vraagt zich af hoe ze de directrice op andere ideeën zal kunnen brengen, welke instanties ze kan en moet inschakelen om tegen de eenzijdige beslissing in te gaan.
Zus vraagt zich af of de soepele houding vóór de zomervakantie niet eerder te maken had met het halen van leerlingenaantallen.... en nu er misschien een leerling of twee "op overschot" zijn, moeten er kindjes sneuvelen. De zwaksten eerst, graag...
Zus vraagt zich af hoeveel tegenslagen haar dochtertje nog moet verwerken vooraleer ze een eerlijke kans in het leven krijgt.
Zus vraagt zich vooral af hoe ze het nieuws aan dat bloemetje zal vertellen... en wanneer....
Zus is niet alleen boos.
Olijf is ook boos, heel erg boos zelfs!
(Naar goede gewoonte: geen belgische kindjes herkenbaar op blog. Links in beeld zit petekindje, daarnaast haar nichtje. Oefenbidden met make-do aureeooltjes. Ze hebben graag dat de juf tevreden is................)
Spaghetti-avond.
In tegenstelling tot andere keren, vond ik de familie niet in de woonkamer maar wist ik me "verwelkomd" door een boze zus die stevig met de armen stond te zwaaien. Ik moest er niet lang naar raden, ze was boos, behóórlijk boos.
M'n jongste zusje heeft 3 kids, 3 schàtten van kids.
De oudste pubert (de tijd staat niet stil), de tweede is een sympathieke computernerd en het jongste is een meisje, mijn petekind.
Ze is bijna acht, m'n petekind. Geboren op dezelfde dag als prinses Elisabetje me dunkt.
Me dunkt... ik weet wel zeker dat het dezelfde dag was maar ik twijfel aan de naam.... ben niet zo bezig met ons koningshuis.
Omwille van die geboortedatum stond mijn petekindje destijds mee in de krant. Alle kindjes die de geboortedatum deelden met de eerstgeborene van onze prins Philippe (Filip?) haalden de media. Zo ook mijn petekindje dus.
Dat ze daar niets aan zou hebben leed geen twijfel. Nu wens ik dat het een verschil zou uitmaken en ik leg u uit waarom.
Mijn petekindje is wat je noemt minder valide. Door een zuurstofgebrek bij de geboorte werkt niet alles precies zoals het "hoort". Zelfstandig stappen is een uitdaging waarvoor het kind sinds haar eerste levensjaar de nodige behandelingen en therapieën volgt... al jaren zonder morren.
In het water voelt ze zich vrij.
Resultaat: vorig jaar wilde ze op 7-jarige leeftijd maar niet uit het zwembad komen. Ze moest en zou zonder zwembandjes zwemmen... in het diepe deel van het zwembad!
UUUUuuuuuuren aan een stuk ploeterde het kind in het water tot ze het kón. Probeert ù dat maar eens met bijna uitsluitend het gebruik van de armen....
Voor m'n petekind heb ik niets dan het allerdiepste respect.
Het is een doorzettertje.
En alsof dat niet genoeg is... ondanks haar duidelijke fysieke beperkingen, blijft ze opmerkelijk vrolijk. Niemand die niet op eerste zicht absolutely positively verliefd wordt op haar...
Waarom is m'n zus, haar moeder, dan boos hoor ik u vragen?
M'n petekindje kan godzijdank verstandelijk mee met haar leeftijdsgenootjes. Akkoord, ze moet nét iets meer moeite doen om bij te benen, maar ze doet ook dàt. Studeert extra hard, doet méér oefeningen thuis om toch niet achterop te raken.
Ze heeft wél hulp nodig om van de bank naar de speelplaats te raken... en terug.
Tot vorig jaar slaagde m'n zus erin om haar dochtertje in een "gewone" school te houden... tot ze te horen kreeg dat haar school ging afbouwen tot enkel een kleuterschool.
De lagere school-kindjes moesten naar de hoofdschool... alwaar een trap is om naar de kleslokalen te trekken.
Aan petekindje werd aanvankelijk verteld dat ze niet naar die hoofdschool mocht. De directie "zag het niet zitten", zo'n kind met speciale noden.
Petekind was er het hart van in.
Bovenop de tegenslag die haar in haar jonge leventje trof, moest ze nu ook haar vriendinnetjes achterlaten...
Het was haar al eerder gebeurd, toen zus besloot om haar van de eerste school weg te halen wegens psychologische wreedheden van de leerkracht.... Ik vrààg u... hoe kan je wreed doen tegen een hulpeloos kind???
Edoch, de leerkracht destijds vond het "normaal" om het meisje tijdens de middagpauze alleen in het klaslokaal te laten in plaats van haar te vergezellen naar de speelplaats.... Een heel uur moest dat kind alleen op de schoolbanken doorbrengen terwijl ze buiten het gejoel van haar speelkameraadjes hoorde....
Goed... petekindje had de eerste overgang naar de nieuwe school glansrijk doorstaan en kreeg een jaar later te horen dat ze nóg maar eens afscheid zou moeten nemen van haar nieuwe vriendinnetjes.
Mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze zich zoiets zonder een goed gevecht zou laten zeggen.
Resultaat: eind vorig schooljaar zag de directie van de nieuwe grote school er plots geen graten meer in om haar te aanvaarden als nieuwe leerling.
U had m'n petekindje moeten zien. Dit was beter dan een verjaardag, riep ze vrolijk uit!
Vandaag is het (nog steeds) 2 september.
De school liet (per mail!) aan m'n zus weten dat het onbegonnen werk was om petekindje in de school te houden. Leerkracht kon on-mo-ge-lijk instaan voor het begeleiden van het ene kind op en af de trap... ze had er per slot van rekening 24 in de klas....
- We betwijfelen met z'n allen dat alle kindjes persoonlijk de trap af moeten begeleid worden
- Petekindje hoeft niet gedragen te worden. Gewoon een handje geven op de trap en het kind trekt haar plan
- Leerkracht in kwestie heeft deze "lijdensweg" al exact twee dagen moeten doorstaan... waarvan 1 halve dag....
Zus vraagt zich af hoe ze de directrice op andere ideeën zal kunnen brengen, welke instanties ze kan en moet inschakelen om tegen de eenzijdige beslissing in te gaan.
Zus vraagt zich af of de soepele houding vóór de zomervakantie niet eerder te maken had met het halen van leerlingenaantallen.... en nu er misschien een leerling of twee "op overschot" zijn, moeten er kindjes sneuvelen. De zwaksten eerst, graag...
Zus vraagt zich af hoeveel tegenslagen haar dochtertje nog moet verwerken vooraleer ze een eerlijke kans in het leven krijgt.
Zus vraagt zich vooral af hoe ze het nieuws aan dat bloemetje zal vertellen... en wanneer....
Zus is niet alleen boos.
Olijf is ook boos, heel erg boos zelfs!
(Naar goede gewoonte: geen belgische kindjes herkenbaar op blog. Links in beeld zit petekindje, daarnaast haar nichtje. Oefenbidden met make-do aureeooltjes. Ze hebben graag dat de juf tevreden is................)
Alba
"Je schrijft leuk" wordt me wel eens gezegd.
En ik vind het leuk als me een complimentje wordt gemaakt, dus ik probeer dat met de nodige gratie te accepteren.
Dat ik eens zou moeten schrijven voor een vrouwenblad ofzo .... misschien zou dat wel gaan, mocht de inspiratiestroom constant zijn en de blogkwaliteit steeds van even hoog niveau... en dat vind ik dan zelf weer niet.
Ach, Olijf schrijft omdat ze dat graag doet en soms omdat ze het nodig heeft. Ik ben al blij dat sommigen er hun 5 minuten pauze mee kunnen vullen op een dag :)
Vandaag, dames en heren, gewoon even mijmeren.
Over foto's en het nemen of niet nemen ervan.
Olijf blogt dankzij I. Zonder haar was ik er misschien nooit toe gekomen om te beginnen.
Olijf neemt foto's , deels dankzij I. Liep vroeger ook vaak met foto-apparasie rond, maar nu neemt het bijna belachelijke proporties aan.
Foto's van eten, foto's van drank. Foto's van mensen die ik ontmoet, waar ik mee uitga, plaatsen waar ik kom, verkeersborden en vuilnisbelten, zeezichten en rondrijdende auto's...
Ik neem ze, bekijk ze en plaats ze soms hier.
Enkele keren laat ik m'n foto-apparasie achterwege... en dat heeft alles met een vreemdsoortig bijgeloof te maken.
Er zijn foto's die ik vandaag nog maar moeilijk kan bekijken omwille van een herinnering die tijdelijk of definitief verloren is gegaan.
Dan heeft het weinig zin dat het ooit werd vastgelegd.... asje er niet meer naar kijkt.
En nu, nu heb ik schrik dat als ik bepaalde dingen vastleg, ik ze kwijt ga spelen. Dus laat ik ze ongefotografeerd en koester ik ze gewoon in m'n hart.
Een mentale foto zeg maar.
Iets wat je met de tijd kan verbloemen of vergrijzen, al naargelang wat je ervaringen in tussentijd inkleuren.
Gewoon vasthouden op m'n eigen "harde ploate", er nog heel éven niets mee doen :)
Hier deed ik wél wat mee. Vanochtend.
Vlak na het wakkerworden en net vóór de douche.
Zoeken naar m'n apparasie, snel uit het raam gaan hangen en klikken.
Ik nam de foto, omdat ik wéét dat een zonsopgang altíjd terugkeert....
En ik vind het leuk als me een complimentje wordt gemaakt, dus ik probeer dat met de nodige gratie te accepteren.
Dat ik eens zou moeten schrijven voor een vrouwenblad ofzo .... misschien zou dat wel gaan, mocht de inspiratiestroom constant zijn en de blogkwaliteit steeds van even hoog niveau... en dat vind ik dan zelf weer niet.
Ach, Olijf schrijft omdat ze dat graag doet en soms omdat ze het nodig heeft. Ik ben al blij dat sommigen er hun 5 minuten pauze mee kunnen vullen op een dag :)
Vandaag, dames en heren, gewoon even mijmeren.
Over foto's en het nemen of niet nemen ervan.
Olijf blogt dankzij I. Zonder haar was ik er misschien nooit toe gekomen om te beginnen.
Olijf neemt foto's , deels dankzij I. Liep vroeger ook vaak met foto-apparasie rond, maar nu neemt het bijna belachelijke proporties aan.
Foto's van eten, foto's van drank. Foto's van mensen die ik ontmoet, waar ik mee uitga, plaatsen waar ik kom, verkeersborden en vuilnisbelten, zeezichten en rondrijdende auto's...
Ik neem ze, bekijk ze en plaats ze soms hier.
Enkele keren laat ik m'n foto-apparasie achterwege... en dat heeft alles met een vreemdsoortig bijgeloof te maken.
Er zijn foto's die ik vandaag nog maar moeilijk kan bekijken omwille van een herinnering die tijdelijk of definitief verloren is gegaan.
Dan heeft het weinig zin dat het ooit werd vastgelegd.... asje er niet meer naar kijkt.
En nu, nu heb ik schrik dat als ik bepaalde dingen vastleg, ik ze kwijt ga spelen. Dus laat ik ze ongefotografeerd en koester ik ze gewoon in m'n hart.
Een mentale foto zeg maar.
Iets wat je met de tijd kan verbloemen of vergrijzen, al naargelang wat je ervaringen in tussentijd inkleuren.
Gewoon vasthouden op m'n eigen "harde ploate", er nog heel éven niets mee doen :)
Hier deed ik wél wat mee. Vanochtend.
Vlak na het wakkerworden en net vóór de douche.
Zoeken naar m'n apparasie, snel uit het raam gaan hangen en klikken.
Ik nam de foto, omdat ik wéét dat een zonsopgang altíjd terugkeert....
Abonneren op:
Posts (Atom)