Om eens géén bbq te organiseren en een geest van teambuilding op te roepen, zouden we gaan kayaken en fietsen.
Personeel van beide winkels was vriendelijk uitgenodigd.
Tot m'n aangename verrassing daagde een meisje - tot dan toe dankzij eigen verdienste bestempeld als de rotte (lees érg slechtgezinde) appel - zoals beloofd op en was ze onherkenbaar in haar hartelijkheid. Mooi, dacht Olijf. Toch even m'n mening herzien.
Een ander meisje daagde niet op. Eentje waarvan ik geen moment had getwijfeld dat ze met plezier zou komen. Een vrolijk mens, ondanks de tegenslagen en soms slecht gemaakte keuzes in haar leven.
Ze was er niet.
M'n collega belde haar op..... het was gedaan met haar vriend, hetgeen geen van ons echt verbaasde, maar goed... zoiets kan je niet zéggen.
Ze klonk verward, zei collega. Hij zou na de middag even langs gaan.
Gelukkig - GELUKKIG - ging hij niet in op m'n vraag om toch nog even na de middag bij de groep te blijven voor een drankje. Om 6 uur 's avonds ontving ik bericht van collega dat hij de ambulance had gebeld om haar te laten opnemen in het ziekenhuis: overdosis pillen.
Ze kon het niet meer aan. Was bereid haar 17-jarige zoon moederloos achter te laten.
Staartje vandaag op het werk. Meisje wil niet in ziekenhuis blijven óf professionele hulp zoeken. Ze wil rust. Ze wil eruit.
Herkenbaar, ja. Vreemdsoortig begrijpelijk zelfs. Maar die ultieme stap... voor een verloren liefde...
Ben er de hele dag niet goed van. Denk na over
- liefde als gebruiksproduct
- mensen, inwisselbaar als mode-prullaria
- onvermogen of onwil om te vechten voor de persoon waarvan je ooit dacht te houden... in plaats daarvan zo snel mogelijk weglopen in de armen van een "beter" model...
- woorden en beloften die plots niets meer schijnen waard te zijn
Niet verwonderlijk eigenlijk, dat Cupido pijlen door nietsvermoedende harten schiet. Dat móet gewoon pijn doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten