SMS

Tijdens de middagpauze zit ik even stil te mijmeren.
Geen boek bij om wat bij te lezen, geen Metro (vaak meegebracht door één van onze medewerkers) om bij te blijven met de actualiteiten en met dit weer ook geen zin om er snel even tussen uit te knijpen.

"Er was een tijd" denk ik, "dat sms-jes m'n dagen vulden".
Nah ja... "vullen" is een groot woord. 'k Ontving er meerdere per dag en keek ernaar uit om steels m'n gsm na te kijken op een berichtje van deze of gene.

Die tijd is al een poos voorbij.
Het grootste verschil merkte ik uiteraard een jaar geleden. Plots geen vragen meer om te weten wanneer ik zou langskomen, hoewel zelfs die vraag al stilaan was doodgebloed.

Ik miste dat toen enorm, vreselijk hard zelfs.
Niemand die nog es vroeg "hoe gaat het meiske, alles goed?".
'k Zwijg dan nog over de "wish you were here"-achtige berichtjes die sowieso geleidelijk aan in het niets waren verdwenen.

Plotse totale stilte dus. En ik voelde dat gemis.
Nu ben ik het alweer gewoon.
Sms-jes dienen nu nog om vrienden te laten weten dat ik op de plaats van afspraak ben aangekomen, of nog onderweg ben. "Sta aan ingang"... dingen van dat type.

Waarom, vraag ik me af, ben ik dat gaan missen?
In het pre-gsm-tijdperk konden we mekaar niet voortdurend laten weten hoe vaak we aan mekaar dachten. Niemand die eraan dacht om zulks te doen, te pas en te onpas.
In het beste geval kon je je op een onverwacht kaartje in de postbus verheugen.

Toen je't nie had, miste je 't niet.
Maar, zoals dat pleegt te gaan.... creëer een behoefte en je creëert afhankelijken.

Zo, dit zijn dingen die door me heen schieten tijdens een grijze boekloze middagpauze.
en méér valt daar verder ook niet over te zeggen...