Jarabe De Palo, Man-boobs en Marcellekes

U wist het al: 2 juni, het eind van "mijn" jaar, zou ik vieren in een zaal vol Jarabe De Palo-fans.

Ik keek ernaar uit. Hou van de sound, de stem en de sfeer. Geef me wat Latino-ritmes et je suis partie ('k kijk even naar Rafale voor de correcte grammatica?).

Een voorprogrammaatje van een verdienstelijke La Troba Kung-Fu (mij eerder onbekend) kon ik meer dan smaken. Nóg maar eens een trosje vrolijke spanjozen, zou je kunnen zeggen, maar ik maal daar niet om. Ze klonken leuk en hadden iets spontaans.

Even later de hoofd-act: Jarabe De Palo, met zanger Pau Donés. Een volwassen man (met even volwassen baard- en haartooi), blijkbaar van een "goed jaar" zoals ik zopas ontdekte (1966 ;)) en met een eeuwig kinderlijk onschuldige uitdrukking op z'n behaarde tronie.
"Mooi" kan je'm niet noemen... maar z'n ogen stralen iets eerlijks uit. Dat vindt Olijf ervan. Of het ook zo ís?...... het gedacht is veel, zegt men in mijn contreien.
Meneer Donés is verder niet van het zwijgzame type. Ieder nummer werd aan het andere gebreid met een streepje commentaar. Lang, héél lang in het Spaans, met enkele kwinkslagen naar zijn begrijpend publiek ("strakjes zeg ik iets helemaal anders in het engels" - wink wink - juichende fans) en daarna opmerkelijk korter in het "Spanglish". Grappig hoor :)

De man heeft ook iets in z'n stem dat me aanspreekt. Niet te definiëren en verder onbelangrijk, want smaken verschillen....
JDP bracht gisteravond vooral reeds gekende nummers in een nieuw jasje. Niet onbelangrijk detail daarbij was de saxofonist... nooit eerder opgemerkt, waarschijnlijk wegens eerder niet aanwezig? Trage nummers kregen een Reggea-jasje, snelle nummers werden opvallend trager en zwoeler. Een cynicus zou zeggen: oude troep herkauwd. Olijf genoot stil, met hier en daar een verlegen dansje tussendoor.
Bonito... todo me parecía bonito... (correct, D?)

Het duurde niet lang genoeg. "Hoe? Nu al gedaan? Ze zijn nog maar net bezig?" vroeg ik me af.... om 22u30... blijkbaar had het langer geduurd dan het halve uur in mijn hoofd...

Tijdens en na het concert vielen nog enkele termen die ik u niet wil onthouden.
Man-boobs en Marcellekes.
Beide aanschouwelijk voorgesteld in de persoon van Pau Donés.

Het viel me op dat de man er wat zwaarder uitzag dan pakweg 2 jaar geleden. Had ik een geïdealisseerd beeld van hem opgeslagen in mijn herinnering? Geen idee. Tóch, er waren een paar luie kilootjes bijgekomen, mijns inziens.
Ook ter hoogte van de borststreek. Man-boobs dus. Niet iets waar Olijf op valt... tenzij ze van het afgetrainde type zijn :)
Boobs horen uitsluitend thuis op het lijf van een vrouw, zo simpel is dat.

En Marcellekes, merkte D. op, zijn terug in.
Een marcelleke is wat m'n grootmoeder vroeger het "léfke" noemde. Een lijfje dus, een mouwloos onderhemdje. In de loop van de mode-geschiedenis meermaals opgedoken en alweer verdwenen.
Pau had een groezelig, eerder loszittend exemplaar aan (vermoedelijk om die man-boobs te verdoezelen), maar buiten in de foyer vonden we later een onvervalste Latino terug die een extra-small krakend wit dingetje aanhad ónder z'n openstaande "karrowenémmeke" en óver zijn kloeke borstkas... voorwaar een mooi exemplaar.... het marcelleke :)

Olijf wou hem op onopvallende wijze fotograferen, hetgeen jammerlijk mislukte (sorry dames!)
Geen foto van de Latino Bink dus, wél enkele indrukken van JDP (flitsloos gekiekt om de zanger niet te verblinden.... wat ben ik toch meevoelend!)

De saxofonist tussen haakjes... respect :)



Nieuwsgierig? Meer dan genoeg nummers op YouTube te vinden. IK heb gisteren de cd gekocht :)

Op weg naar bed nog even zingen in m'n hoofd...

Como quieres ser mi amiga, si por ti daría la vida

Primavera que no llega

Y volver a ser yo mismo
Y que tú vuelvas a ser tú
Libre
Pero a tu manera

Bonito, todo me parece bonitoooooo!