Arrogantie

Even Olijf's andere kant tonen.

Picture this.

Olijf forceert een snelle boodschap. In één van de grote discountketens.
Het is pakweg een kwartiertje vòòr sluitingstijd en een winkeldame doorkruist de gangpaden met een megabezem.
U kent ze wel: de bezem der bezems, gemakkelijk 1 meter breed.

In "mijn" gangpad staat Olijf. Alleen. Heel even bezig met het teveel aan boodschappen in een leeg kartonnen doosje te proppen (ik had toch geen tasje nodig? Zou maar één, maximum twee dingetjes halen?)
Een heel gangpad voor Olijf alleen.... en de bezemdame.
Ze duwt het vuil van de dag voor zich uit.
En zegt:

"Mag ik efkes passeren madam?"

De twee en een halve vierkante decimeters die ik "bezette" moesten klaarblijkelijk NU geveegd worden.

Omdat ze nog zòveel gangpad te vegen had, vond ik haar vraag wat dom.
Nah jaaaa... "dom" niet echt. Maar getuigend van een dwarsheid die me niet lag.

"Ik ben dirèct weg sie" zei ik, zonder haar aan te kijken.
Welgeteld 3 seconden later was ik wat ik zei te zullen zijn: Weg.
Nog steeds zonder haar een blik waardig te gunnen.

"Dankuwel!" riep ze me na en haar toon had opmerkelijk weinig weg van oprecht contentement.
"Alstublieft!" antwoordde ik, al éven geërgerd als haar en meer dan een beetje arrogant.

En dat was dat.

Of hoe de ene dommigheid de andere uitlokt. En uitlokt. En uitlokt.

't zijn niet de woorden die tellen, maar de toon waarop je ze zegt.
Of niet soms?

Over

met een lucht als deze zo'n half uurtje geleden, beschouw ik de zaak als "gesloten".

Naakte photostitching, wegens slechte positie van apparasie :)

Voor alle zekerheid - lees: omdat Olijf doorheen stormen durft te slapen zonder wakker te worden - haalde ik de stekker van de PC er weer uit.
Je weet maar nooit :-)

En OOIT woon ik op een plaats waar geen huizen of bomen m'n horizon verstoren.
Zeker weten :)

Donder en bliksem

Al dààààgen lang bereidde Frank ons erop voor. Na een bloedhete maandag stond ons een al even hete dinsdag te wachten maar dan eentje met donders, bliksems en hagelbollen zo groot als flink uit de kluiten gewassen knikkers.
Wagens niet in de buurt van bomen parkeren, goeie raad, stevige voorbereiding op wat klaarblijkelijk de storm van het jaar moest worden.

Na een nacht mét ventilator en - gelukkig - ongestoorde rust, keek ik naar buiten.
De zon was er nog, zij het nevelig. De bomen en hun blaadjes stonden stokstijfstil.
De stilte voor de storm? vroeg ik me af.

Snel nam ik enkele kiekjes van het tuintje.

Schaduw op muur = zon in de lucht

weer een paar nieuwe papavers erbij sinds enkele dagen geleden.
Helaas houden ze't niet in de regen...

Een half uurtje later begon de hemel wat donkerder te worden. Bomen kwamen onrustig in beweging.
"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
Net vòòr ik naar het werk vertrok, begon het te regenen. Ik was overtuigd van het aanstormend onheil.



Vandaag reed ik - net als iedere dinsdag - richting Westen. Minder dan vroeger, maar nog stééds, zou ik dolgraag doorrijden naar 't Zeetje, maar ik weet dat dat niet meer wenselijk is.
Onderweg bleef de lucht maar veranderen. Nu eens donker, dan weer blauw...-ig.

Bij aankomst bleken de straten nog droog, hier had het niet geregend.... tot nèt nadat ik de voordeur achter me sloot... en wéér regende het.

"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
En het hield weer op.

Rond de middag was de zon er opnieuw. And she was back with a vengeance!
Pòk-ke-héét.

"Na de middag zou het pas écht beginnen" had Frank nog bijgestuurd.
Maar er kwam maar nix. Gewoon heet, bloedheet.

"Ok, vanavond dan" zei ik tegen mezelf. "Met zo'n weer MOET het wel onweren in een land als het onze. Kàn niet anders".

En inderdaad... op weg naar huis zag ik alweer een donkergrijze lucht in het Westen die oprukte naar het Oosten. Zou ik hem voorblijven, de storm?
Ik bleef hem voor. Had zelfs nog tijd gehad om er twee boodschapjes tussenin te wurmen. En nòg de storm voorblijven... wat een prestatie :)

Bewijs: net na de boodschappen -> Grijs maar nog steeds .... juist ja... HEET :)

Eens thuis duurde het niet lang vooraleer het plots donker werd.
Pakweg 19u en het leek bijna nacht.

"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
Ik zette me schrap. Voelde me lichtjes schuldig omdat ik de PC, ondanks m'n voornemen tot voorzichtigheid, tòch opnieuw in het stopcontact had gestoken.
"Straks wordt dat ding kapotgefulmineerd"
Een verbliksemde TV was me al twee keer overkomen vroeger. Dus hoe kon ik zo dom zijn?

Het regende wat, het donkerde wat. Het rommelde zelfs wat én in de verte had ik een paar bliksemschichten gezien.
In Antwerpen "deed" het lelijk, zei vriendin B aan de telefoon.
Tja... ik hoorde dat het 20 km verderop lelijk deed... maar thuis had ik geluk.

Het is intussen 21u30. Het ergste lijkt voorbij. De lucht is afgekoeld.
Het is terug lichter buiten. De nacht duurde kort.
M'n ramen staan weer open.

De vogeltjes fluiten weer en in de verte hoor ik zowaar gejoel van kinderen... wat zouden die in godsnaam lopen doen door de nattigheid?

Hoewel.... toen IK kind was, vond ik regenplasjes bijzonder leuk... dus yep, ik begrijp hen wel :)

Ik zei het al: papavers houden het niet in de regen.

We gaan het niet meer krijgen... of ik zou me moeten vergissen.

Het is soms moeilijk

Een mens doet z'n best om positief te zijn, enthousiast, levendig en altijd blij.
Hoe meer je daarin oefent, hoe gemakkelijker dat schijnt te worden. Zelfs wanneer het leven je niet àlles geeft wat je hebben wou.

Gisteren werd ik nog even verrast door een uitspraak van twee dames op het werk.
De laatste tijd  is er weer een verhoogde nood aan peppraatjes. Dat heeft bijzonder weinig te maken met het seizoen of het weer... gewoon toevalligheden. Veel mensen (lees "vrouwen" want mannen - in mijn branche - brommen gewoon wanneer het leven hen niet meezit... ze brommen, vloeken en gooien met dingen maar je moet hen niet vragen wat er scheelt... te ingewikkeld, leerde ik intussen :))... Veel mensen, dus, lopen met ditjes en datjes rond, groot en klein, waardoor hun leven ondersteboven lijkt te staan. En dan is Olijf de praatmuur.
Dat gaat me weer redelijk goed af, laat men me merken. Als men me zegt "het is spijtig dat je niet de hele week hìer werkt"... dan neem ik dat gewillig op als een compliment. Ego gestreeld, Olijf content.

Peptalks en Olijf dus. Het schijnt een vorm van positivisme uit te stralen en dat is fijn.
Vooral wanneer ik merk dat dames in kwestie nadien stilaan openbloeien en zich verder integreren in de bestaande groep. Het is niet makkelijk om als nieuweling in een groep anciens te worden opgenomen....

Gisteren - vraag me niet hoe het ter sprake kwam want ik weet het ècht niet meer - "ontdekten" twee dames dat Olijf ongepaard is in haar privé-leven. Ik ging ervan uit dat iedereen dat wist. Dat het algemene kennis was: Olijf, de eeuwige vrijgezel. ..... Niet dus.
"Oh, wij dachten dat je wel een gewèldige vriend moest hebben, zoals jij altijd loopt te lachen en iedereen wil motiveren".
Dat ik geef om onze mensen en het overigens (deel van) m'n tààk is om er zoveel mogelijk voor te zorgen dat ze zich goed voelen (want een gelukkig werknemer is een productieve werknemer) volstond niet als uitleg.

Het lijkt algemeen te worden aangenomen - "dus"- dat een alleenstaand individu onmogelijk blij door het leven kan stappen.
Mja... helemààl ongelijk kan ik hen niet geven.
Dat ze me drie en twee jaar geleden nog niet kenden, zeg ik hen. Dat het toen wel even anders was.
Maar dat een mens verder moet zonder ten onder te gaan. En dat lachen daarbij helpt.
Ik hoop dat ze het met die uitleg kunnen doen.
Het hòòrt niet dat ik als - ahum - "meerdere" m'n privé-leven tentoon spreid.
Spijtig soms, want met een flink deel van de meisjes op het werk kan ik het èrg goed vinden.
Een zéér occasioneel pintje na het werk is àlles wat ik kan en mag doen. Vermoedelijk ga ik zelfs dààrmee al stevig over de schreef....

Maar goed... Olijf's Ego lacht inwendig zeer zelfvoldaan om het front dat met succes wordt opgetrokken. Professionele missie geslaagd.

En dan volgt het weekend....
Zondag is mama-dag. Onveranderlijk sinds het overlijden van papa.
Al een goeie zes maanden wordt mama braafjes iedere zondag opgevangen door Olijf en/of de twee andere zussen. We hàdden nochtans gezegd dat het "zou kunnen" gebeuren dat er eens een weekend van tussen viel. Door omstandigheden.
Maar tot hiertoe hebben we de boel altijd netjes opgevangen.

Toegegeven, het wordt steeds "makkelijker" omdat mama het steeds beter doet, godzijdank...
Enkele moeilijke momenten daar gelaten, toont ze (gewild of ongewild?) dat de diepste put achter haar ligt.

Het nieuws dat de drie zussen gezamenlijk 2 weken afwezig zouden zijn omwille van zuurverdiende vakantie, had haar onlangs een klopje gegeven. 2 weken in onze wereld zijn er 4 in de hare.
VIER weken, herhaalde ze... ongeacht of we dat tegenspraken of niet.
VIER weken....(zucht)

Akkoord. Individueel nemen we ieder 3 weken. Maar omdat we een beetje schransen, moet mama ons niet méér dan 2 weken missen.
Tot Olijf vandaag zei dat volgend weekend - voor het eerst dit jaar, nota bene - niemand van ons drietjes de zondag met haar kon doorbrengen.

Het hek was van de dam.
"Allez, dan zijn het VIJF weken" zuchtte ze, de blik ten gronde gericht.
"Nee mama, het zijn er nog steeds TWEE... plus dat ene weekend. Het weekend dààrna kan ik je waarschijnlijk nog wel zien, voor ik op vakantie vertrek. En er zijn de weekdagen nog, òòk".
"VIJF weken"....

Het ongewenste schuldgevoel begon de kop op te steken.
Ik maakte haar duidelijk dat dat niet zou "pakken". Dat ik daar niet van hield. Dat we allemààl recht hebben op wat ontspanning met leeftijdsgenoten. Dat het niet onze tààk is om haar leven te leiden.
En dat ik al een heel jaar naar dit weekend had uitgekeken.

Vorig jaar maakte ik m'n eerste Koksijde Beach Latin Club mee. Salsa op het strand.
Het dansen was voorafgegaan door een heerlijke BBQ met salsa-maatjes en ik had er dànig van genoten. Zòdanig zelfs dat we daar en dan besloten om er in 2011 een heus kampeerweekend van te maken.
Maanden geleden maakte ik een FB-evennement aan om de vriendjes alvast warm te maken, en dat lukte aardig.
Enkele weken geleden begon Olijf met de motivationele mails. Deze week gevolgd door de organisatorische mails. Wie komt wanneer? Wie brengt wat mee? Vergeet je lakens en kussensloop niet. Dat soort dingen.
Ik kon het weekend bijna rùiken.

En dan komt moeder met the guilttrip.
De hele discussie (de véle discussies) daarover bespaar ik u.
Laat het volstaan om te zeggen dat - hoezeer ik het aangeprate schuldgevoel weiger te aanvaarden - ..... de taktiek pàkt.
De wrange bijsmaak is geschapen.
Het rotgevoel dat je jezelf amuseert terwijl je moeder miezerig zit weg te kwijnen tussen vreemden.

....
Op wie moet ik nu boos zijn?
Op moeder omwille van de manipulatie?
Of op mezelf omdat ik eraan toegeef?

Hoe dan ook....
ROT!

Olijf hoopt dat ze nooit zò wordt...

Allerleitjes op zondag 26/6

De zon laat nog even op zich wachten.
Na weken grijs en regen, afgewisseld met een plekje zonneschijn tussendoor, heeft Frank ons een tropische zondag en maandag beloofd.
Dat tropische op zondag zal pas na de middag gebeuren, merk ik nu.

Intussen lees ik m'n mails, beantwoord mèt de nodige vertraging alweer, enkele vragen en kijk naar buiten.

Vorige week ging de vijgenboom in de grond. Vorig jaar gekocht, om mezelf aan te sporen iets in de tuin te doen.
Ergens in het najaar van 2010, net nadat m'n vader z'n zus en schoonbroer voor het laatst had gezien (maar dat wisten we toen nog niet....) hadden we tezamen de oude Sering ontworteld. Oòk zo ongeveer het laatste klusje dat papà heeft gedaan... maar dat wisten we toen nog niet. ... verdorie....

Vorige week dus, nadat de vijgenboom wegens per ongeluk teveel water z'n eerste blaadjes had afgeworpen, vond ik dat het tijd was om hem een definitieve plaats in de tuin te geven.
Ter ere van de boom en ter ere van m'n vader. En Mauries... die ooit even oud moet zijn geweest als de Sering die ik ontwortelde kort na z'n overlijden.
Bomen en dood... eikes... ik vraag me even af of ik goed bezig ben...

Vandaag blik ik dus naar buiten en constateer met plezier dat de vijgenboom me uitbundig bedankt met een nieuwe reeks blaadjes. 'k Heb 'em nog tijdig gered...
Maar het boompje is nog jong. En de sierpapavers errond zijn dit jaar nog bijna even hoog als de boom.
Volgend jaar, hoop ik, zal dat al anders zijn.
En volgend jaar, hoop ik, zal ik zien of de boom op de goeie plaats staat.
Nu issie daar nog te petieterig voor. Niet méér dan een uit de kluiten gewassen potplant.

Terwijl het vijgenboompje me herinnert aan overleden dierbaren, Mauries incluis, hoor ik het geluid van metaal op metaal. De jongen die Mauries' huis kocht, is aan de verbouwingswerken begonnen.
Oud en nieuw. In m'n tuin en daarbuiten.
De wereld draait gewoon door.
Zoals dat hoort.


Dit jaar geen foto's van tomantenplantjes en -oogsten.
Ik gun mezelf een overgangsjaar. Zonder tomaat uit eigen tuin, wegens geen Mauries die me aanspoort.
Volgend jaar, misschien, haal ik zelf m'n plantjes.

Mauries' huis, nu van iemand anders.

Papavers groeien sneller dan vijgenboompje :)

papavers: m'n persoonlijke favorieten... al houdt Olijf nog méér van de wilde soort

bezige bijtjes vandaag

mét pollenzakjes op de poten.
Prachtig overigens hoe hun gezoem een octaaf hoger gaat terwijl ze oogsten.
Alsof om te zeggen "Deze bloem is bezet. Zoek je eigen bloem"
:)

Helloooo "Booeeem"

Meer dan eens horen we "Boooeeeem" ... tussen en tijdens de optredens van Theater aan Twater in Boom.

Gelukkig had Ils me eraan herinnerd, dat we een date hadden voor de avond. Door enkele extra-vroege ochtenden (collega's vervangen) en voortdurend bezette avonden snakte ik naar wat rust.... maar deze Theater aan Twater wilde ik absoluut niet missen.
Ils werd er altijd zo lyrisch bij: ik móest gewoon zien waar het allemaal om te doen was.

Theater aan Twater is een gratis spektakelfestival. Her en der langs de Rupel doen diverse artiesten hun ding, gratis ficatis ende verniet.
De hele dag had het weer niet alleen gekwakkelt, een paar superhevige plensbuien hadden me niet bepaald veel vertrouwen ingeboezemd voor de avond in open lucht.
Edoch... in de vooravond kwam (en blééf) de zon alles opdrogen. Sterker nog: de aarde warmde weer even stillekes op.

De Kaaimannen (als ik het goed begrijp: het kloppend hart achter Theater aan Twater) hadden een indrukwekkende reeks "internationale" artiesten kunnen strikken. Stuk voor stuk spraken ze een "vreemde" taal... veelal Engels met een flinke dosis haar op, waardoor ik me toch iedere keer bleef afvragen hoe internationaal internationaal wel is.
"Goed ievning Boem" was de standaard groet.
Olijf had een donkerbruin vermoeden dat aan iedere aanwezige artiest was gevraagd om vooràl "Booeeem" te zeggen. Grappig nootje :)

Toen ik Ils eindelijk vond - parkeren in een gemeente/stad die je niet kent en waarvan voor de gelegenheid de meeste toegangswegen naar het festival zijn afgesloten - stond ze al naar een acrobaat te kijken.
De jongen had z'n best gedaan kwa attributen, maar kwam zóóóó traag op gang en laste zùkke pauzes in dat we het niet lang hielden.
"Nog een beetje schaven aan de timing" vond Ils en Olijf was dik akkoord.

Enkele volgende acts waren - ieder op hun eigen zeer unieke manier - dan weer wél de moeite waard.

de jongen met de trampolineauto... timing is everything...

Steven Luca Groenen met z'n handpop François Blanc" , lees ik op kaaimannen.be.
Olijf's absolute favoriet: bijna geen attributen, maar ijzersterk.

Wazovol uit Frankrijk: Zingende jongedame die zoekt naar haar liefje. "Cours, Johnny cours"

handig... die lenigheid :)

Chinese lantaarns oplaten boven de Rupel.
In Warschau, las ik eerder deze week, vertrouwden "tientallen" mensen zulke lantaars toe aan het hemelruim ter ere van de Kupala-nacht (kortste nacht van het jaar). De foto in de krant doet eerder duizenden lantaarns vermoeden. 

François Blanc verdiende een ereplaatsje hier, vond ik. Hij zal me bijblijven :)

Later op de avond was het nog even wachten op de slotacts. Het publiek mocht eerst niet, dan weer wél en opnieuw weer niet op, rond of naast trappen zitten. Iets met veiligheid, zeiden ze.

Eens de publiekschikking in orde, verschenen de verrassingsacts.

Een dansend koppeltje dat zich enkele keren vliegensvlug (maar écht vliegensvlug) omkleedde, kon ik best smaken. Voor Olijf was het intussen te donker om nog iets zinnigs te doen met het foto-apparasie. Ik hou niet zo van kiekjes met flash, dus onthoud ik me ervan.

De grote act, dè pièce de résistance, iets met een oude brandweerwagen, plasjes petroleum, vuur, water en luid roepende en wild rondrennende mannen.... mja... wat gezegd? Het kon me niet boeien. Helemaal niet eigenlijk.

Na een kwartiertje wachten op de ontwikkeling van het verhaal, hopen op een "clou" die me duidelijk zou maken wat de heren straatartiesten wilden overbrengen, hield ik het voor bekeken.

Het leek me eerder een kwestie van boys with their toys. Een paar volwassen mannen waren toevallig op een aftandse maar heerlijk ouwerwets uitziende brandweerwagen gestoten, hadden zich een poosje afgevraagd wat ze daarmee konden aanvangen, misschien zelfs enkele avonden gebrainstormd aan de keukentafel bij een paar flessen bier, associeerden brand met vuur (wie zou dat niet doen?), verzamelden enkele oude petroleumvaten en dito olie bij elkaar en besloten dat ongebreidelde chaos, veel rennen, roepen en publiek natspuiten met naar riool ruikend water (aj aj aj... dat nieuwe leren vestje naar de vaantjes!!!) HET recept voor uitmuntend volksvermaak was.

...

Wat Olijf betreft, NIET dus.

Vòòr het eind van de act nam ik afscheid van Ils en ging de auto zoeken. Boom is mij onbekend en ik had geen straatnaam onthouden tijdens het parkeren.

Soms - vooràl wanneer het telt - schiet m'n ingebouwde kompas even op gang... en ik vond de wagen zonder problemen. Toen ik instapte en Betty (m'n GPSje) aanzette, hoorde ik in de verte het vuurwerk dat Theater aan Twater vermoedelijk moest afsluiten.

Het vuurwerk had ik gemist, maar de avond was geslaagd, zéér geslaagd. Met een vriendin als Ils kàn dat ook niet anders :)

Blij dat ik m'n eerder geplande thuisrust hiervoor had ingewisseld.

En de Kaaimannen - m'n laatste kritiek ten spijt - doen het goed. Wat een initiatief!!!!

Met vertraging: kortste nacht 2011

"Is Salsa dan zó mode?" vraagt m'n moeder wanneer ik haar bezoek op dinsdagavond.
Ik heb haar net gezegd dat ik later op de avond even naar Antwerpen trek om een nieuwe Salsa-stek te gaan bekijken. Het is de langste dag - kortste nacht van het jaar, het weer blijft redelijk droog en ik heb geen zin om thuis te zitten.
"Euh... in het Salsa-wereldje is dat mode, ja" antwoord ik glimlachend.

Het IS een beetje een verborgen wereld wanneer het je niet interesseert, zóveel realiseer ik me wel.

Zodra je je ermee gaat bezighouden, merk je dat ieder weekend - indien gewenst - volgepakt zit met dansavonden om te oefenen. Ook gedurende de werkweek, en dan vooràl tijdens de zomermaanden, kan je overal wel iets vinden.

....Alwaar de aanwezigen zich al dan niet overgeven aan de (soms niet eens èrg) opgekuiste versie van Dirty Dancing.
Als toevallige voorbijganger moet het wat weghebben van Dirty Dancing... echt wel.... denk ik.

Dinsdagavond checkt Olijf de Bocadero uit. Place to be (merk ik terplaatse) op de Antwerpse Kaaien, niet ver van het nieuwe MAS.
Onderweg kiek ik een paar beeldjes van ondergaande zonnen en aanverwanten.
Fotoverslag, zonder (veel) commentaar.

niet ver van huis. vond het bordje plots sympathiek



a bit of photostitching :)
Schelde vanop RO bij aankomst



 

B was here :)

Olijf was here too :)

De échte Bocadero: hier moeten wij (nog) niet zijn.
Velen willen deze nacht buiten en samen doorbrengen. Trendyyyyyy

Mega-Yucca moet zomersfeer oproepen (en doet dat niet slecht)

"ons" deel van de Bocadero.
Leuk én GRATIS!

Schelde van op RO, wat later op de avond

Olijf kent de Bocadero nu

en zal zéker terugkeren.

Goed - Goeder - Goedst

Hij schiet me niet meteen te binnen, de taalkundige term die aangeeft dat je overcompenseert.
Ils zal me daar ongetwijfeld wel vroeg of laat bij helpen.

Hoe dan ook, ik hoorde er vandaag een voorbeeld van op de radio.
Het precieze onderwep ontschiet me, maar ik hoorde voortdurend een stem uit "het publiek" die het had over beterkoper.

De eerste keer dacht ik dat ik het verkeerd had gehoord. Maar hij bleef het maar zeggen: Beterkoper.

 "Overdrijf je nu niet een beetje?" dacht ik.
Goedkoper: yes
Beterkoop: ook yes
Maar beterkoper? Is dat de overtreffende trap van beide?

"Het" (wat het ook moge geweest zijn) moet wel biezònder billijk van prijs zijn geweest om tot zulke taalkundige ontboezemingen te leiden.

Uiteraard ging ik beide termen snel googlen. 't Is te zeggen: de twee naar mijn mening correcte termen.
Op Taaladvies.net vond ik dit:

Vraag
Is beterkoop correct?

Antwoord
Nee, beterkoop wordt nog een enkele keer in België gebruikt, maar is geen standaardtaal.
Standaardtaal is goedkoper.

Voilà, dat weten we dan ook weer. Hàndig toch, da Tinternet.

Maar goed, hier kon ik niet eindigen.
Beterkoper verdiende ook een google-poging.
Hieronder een wilde greep uit wat ik vond.

• Vanaf 1984 gebruikte ook ik - alleen maar bij gebrek aan beter- koper om aardstraling te elimineren. Maar ik kwam er achter dat koper niet werkt.
• Binnen deze bekende marges spelen de beide partijen hun spel en hoe beter koper en verkoper de technieken en tactieken van dit spel beheersen, ...
• U kan niet beter koper, dat is onze garantie! Bike to Bike communication. Motor naar motor.
• Dan kun je beter koper pakken.
• Onthoud: Beter koper van jezelf dan goud van een ander.
• En wat is beter, koper of nickel?

Me dunkt dat het duidelijk is dat in géén van bovenstaande voorbeelden de gezochte beterkoper-betekenis werd gevonden. Ainsi soit-il, het woord bestaat niet.

Nog héél even verderbreiend, onderzoek ik mezelf op aanvullende mogelijkheden.

Volgens mij kunnen we, behalve de "normale" trappen van vergelijking, met beterkoop een aantal intermediaire trappen toevoegen, vindt u ook niet?
Goedkoop, Goedkoper, Beterkoop, Goedkoopst, Bestkoper en Bestkoopst... ofzo.

Het duurde even vooraleer ik de laagste der vergelijkende trappen kon benoemen. De vergelijkende (comparatief) en de overtreffende (superlatief) kende ik nog. Maar die laagste? Geen idee.
...
Blijkt de stellende (positief) te zijn.

En mòt, vrij associêrend kom ik dan weer terecht bij mensen in de diverse trappen.
Ik ken er stellende, vergelijkende en overtreffende... u ook?
De stellende berusten in de situatie waarin ze zich bevinden (hoewel dat bezwaarlijk altijd positief kan worden genoemd)
Anderen vergelijken zichzelf steeds met de buren, de vrienden, de collega's en concluderen daarbij doorgaans dat ànderen het altijd beter hebben dan zij....
En tenslotte zijn er de superlatieven. Hun miserie is zomogelijk altijd erger en aanslepender dan die van een ander.

:)
Ach ja...

Om in schoonheid te eindigen, geef ik u nog graag een stukje Taaladvies mee.
De trappen van vergelijking van samengestelde bijvoeglijke naamwoorden (let wel: algemeen hetgeen betekent dat er vermoedelijk nog speciale gevalletjes zijn waar wij gewone stervelingen ons niet van bewust zijn ;))

Zo heb je bievoorbeeld drukbezocht - drukker bezocht - drukst bezocht
Redelijk simpel.

Maar dàn (!)
diepgaand - diepgaander (of dieper gaand) - meest diepgaand (of diepst gaand of diepgaandst)
diepgravend - diepgravender (of dieper gravend) - meest diepgravend of diepst gravend (Olijfnoot: blijkbaar géén diepgravendst zoals in vorig voorbeeld)

Eens we uit de diepe dalen klimmen, verandert het alwéér.
hoogdravend - hoogdravender - hoogdravendst. Géén hoger dravend of hoogst dravend. Bij de les blijven eh...

veelzeggend - veelzeggender - veelzeggendst.
vergezocht - vergezochter (of verdergezocht) - meest vergezocht
verstrekkend - verstrekkender (of verder strekkend) - verstrekkends (of verst strekkend)

Olijf kan bijna niet meer volgen. Ik vind het vergezocht dat het ene woord wél en het andere woord niet beschikt over meerdere mogelijkheden. Het is veelzeggend en heeft verstrekkende gevolgen, niet in het minst voor wij, arme taalgebruikers.... maar denkt u eens aan alle allochtonen die een inburgeringscursus moeten doorstaan?
Waarom, vraag ik me af, kan een uitspraak niet de meestzeggende  zijn, al dan niet aan elkaar geschreven (want ook dààr zie ik geen lijn...)

aj aj aj ajjjjj
Het begon allemaal bij een radioverslag over Beterkoper....
Migraine - migrainer - migrainst :)

Weird...

Hier hoort eigenlijk een andere post te staan. Iets over Bocadero en kortste nacht van 't jaar. Over nieuwe dingen en nieuwe mensen.

Maar de tijd is wat ie is. En momenteel is er te weinig van.

Met een uurtje of vijf slapen achter de haren, een nieuwe autoruit (eindelijk! na 6 maanden!), een nieuw contact, een nieuwe aanvraag voor pensioensparen en andere fiscale (maar perfect legale!) truucjes en een heel bizar maar aangenaam telefoontje....wil Olijf gewoon het bed opzoeken.
Een beetje bizar en onverwacht trekt me wel aan... wat hiervan komt, zie ik morgen of overmorgen.... of overovermorgen wel. Whenever :)

Beschouw deze post als een herinnering voor latere posts. Hopelijk doe ik het ooit beter dan gemiste reisverhalen die nooit af geraken....

't was alweer een goed gevulde dag. Straffen toebak-dag :)

De wereld ligt aan je voeten

... schrijft een advertentie me in een mail.

Wel wel wel.... dat is voorwaar een leuke gedachte.
Vooral 's morgens in de vroegte wanneer een internetverslaafde als Olijf haar mail bij de koffie snel doorneemt.

Alleen... die wereld blijkt in Egypte te liggen,
of in Cambodja
of Mexico.

Begrijp me niet verkeerd...
het zijn ongetwijfeld allemaal heel leuke werelden om aan je voeten te hebben
maar ik vraag me af welke burgeroorlog ik daarvoor moet ontketenen
of welke drugbarons ik  te vriend moet maken om on the top of their world  te komen.

Neen, danku dus.
Geef me voorlopig Belgenland maar. Netjes aan m'n voeten.
Ik stel mezelf tevreden met m'n huis aan m'n voeten, helemaal opgeknapt en in orde.
Ooit (herinnert u zich déze nog?) misschien verhuur- of verkoopbaar om een huisje aan zee te kopen.
De zee aan m'n voeten lijkt me nog steeds een mooie droom :)
Al was het maar omdat de opklaringen volgens onze weerman bijna onveranderd uit het Westen komen :):):)

Naar aanleiding van een nieuwe lezer en de recente problemen met blogreacties, heb ik vandaag 21 juni 2011 voorzichtig besloten om dat moderaten van reacties maar eens uit te schakelen.
Het betekent wél dat ik, blogbeheerder zoals dat heet, geen mails meer ontvang met een reactiemelding.
Benieuwd of ik nu nog ga merken wat hier verschijnt.
Geloof het of niet: ik doorsnuister m'n blog niet alle dagen op veranderingen.
We zien wel :)

Oh,
"dus"...
is het vandaag officieel zomer?
Langste dag van het jaar?
Het ziet er niet naar uit dat dat gevierd zal worden met een warm avondterrasje na het werk.

Ach ja... we hèbben al een heel mooie lente gehad.
En wat de zomer nog niet heeft gegeven... kan nog komen.

Welkom, Zomer!

allerleitjes op maandag 20/6

Op één dag verwijderd van de langste dag van het jaar (wat betekent dat ze nadien weer korter zullen worden... sigh) wordt Olijf vroeger wakker dan gewild.
De wekker stond nochtans af, ik kòn uitslapen. Maar néé... de inwendige klok moest weer zonodig feilloos werken :)

 

Een steeds pijnlijker wordende linkerknie doet me denken aan m'n huisarts. Es kijken of hij "zit" vanochtend?
Olijf is geen arts-ganger. Wat m'n moeder vroeger teveel deed, dat doe ik graag zo min mogelijk.
Heeft wat te maken met

• proberen leren uit andermans "fouten",
• niet - zoals het gezegde pleegt te gaan - steeds meer te gaan lijken op je moeder
• en gewoon ook een hekel hebben aan wachtzalen... hoewel het een prima excuus is om dat boek waar ik al wéken mee bezig ben misschien eindelijk es uit te lezen.

Ik hàd al plannen voor vandaag. Nog maar eens een keukenwinkel bezoeken. Offertegewijs gebruik maken van een schitterende deal. Krëfel (mag een mens hier namen noemen?) adverteerde 20% op keukenmeubilair en dat werd nòg beter in m'n lokale winkel die - spiksplinternieuw zijnde - de korting verdubbelde!
Yep, u leest het goed: 40% op keukenmeubilair!
Bon goed. Olijf weet dat haar portemonnee beperkt is en dat Ikea zowat m'n hoogst bereikbare goed is. Maar met 40% korting wil je toch al eens een offertetje gaan halen???

Maar eerst huisdokter dus. Gierig als ik ben, maakte ik er een twee-vliegen-in-één-klap-bezoek van.
De jaarlijkse medische keuring voor de duiksport was eigenlijk al ergens in een vergeethoekje geraakt en véééééél te laat, maar als een mens dan tòch uren in de wachtkamer gaat zitten, dan kan het bezoekje maar best "opbrengen"... vond ik zo.

"Kraakbeen of meniscus" klonk het bij de dokter. Geen van beide echt goed nieuws maar met een beetje geluk relatief simpel oplos- of uitstelbaar. Ik kreeg een stappenplan.
Twee dagen Ibuprofen. Als dat helpt, verder met een voedselsupplement gedurende drie maanden.
Als dat helpt... end of story.
Werkt het niet, dan ligt het aan de meniscus en hoor ik nog eens langs te gaan.
En ik die hoopte op een onnozel ontstoken ligament....

We zien wel. Misschien heb ik gelijk en gaat de boel vanzelf wel over...
Omdat het pijntje na een maand of zes niet vanzelf overging, besloot ik vandaag wél om die wachtkamer te trotseren... beetje dubbel gevoel dus.
Spijtig detail: twee pagina's verwijderd van het eind van m'n boek... was het mijn beurt. Nu weet ik nòg niet hoe het eindigt :)

Duiktechnisch ben ik helemaal in orde, zo blijkt. Hoe fijn...

Olijf was in een productieve bui vandaag.

Kreeg op weg naar huis de plotse ingeving om snel langs het gemeentehuis te passeren. Beetje gaan zeuren over een verzinkend voetpad aan de voordeur en vragen of m'n zelfgefinancierde gescheiden waterafvoer (huishoud- en regenwater mooi apart) kon aangesloten worden op de gescheiden riolering waarvan ik meende dat die aangelegd was pakweg een jaartje nadat ik er ging wonen.
Een anderhalf jaar openliggende straat, modderpoelen, keitjes en andere troep deden me denken dat die gescheiden riolering een feit was.
De gemeenteambtenaar - op zich best wel vriendelijk met Olijf - bleek echter het archetype voor z'n soort te zijn: beetje te "moe" om dat alles grondig op te zoeken, au fond overtuigd dat Olijf het mis had met dat rioleringverhaal en links en rechts luidop vloekend omwille van een eerder fout afgezette levering in de gemeentemagazijnen (iets wat verder niets met mijn zaak te maken had).
Nadat ik een kwartier durende telefoongesprek met de leverancier had  aanhoord, en via het relaas aan de collega mee mocht vernemen dat die onnozele kwiet die geeneens fatsoenlijk Nederlands kon spreken, g*dverdomme en er met die foute levering "dus" nix zou gebeuren (want... onuitgesproken... hij had geen zin meer om daar nog wat aan te doen)... kregen m'n vragen weer aandacht.
Het voetpad zou eerstdaags opgelost worden.
En - waarschijnlijk omdat hij niet wijs geraakte uit het gecomputeriseerde grondplan van de riolering in m'n straat - hij zou wel eens langsrijden bij me thuis om te zien of er dubbele deksels lagen.
Indien ja: gescheiden riolering. Indien neen... niet dus :)

Ach ja, ik was blij dat ik die lang vooruitgeschoven vragen eindelijk gesteld had.

Volgende stop: keukenwinkel.

Na de lunch thuis.
Lunch thuis gaat gepaard met mail bijlezen en onnozele online krantenartikels doornemen.
Deze greep m'n aandacht.

Kussend koppeltje blijkt sprookje.
Olijf wist weer nergens van. Maar dat die titel koren op Olijf's molen was, kon u wel vermoeden.
De aanstormende foto van het jaar, suggestief en gestoeld op 's mens' drang om in (lichtjes erotische) sprookjes te geloven, bleek een misverstand.
Niet op de hoogte zijnde van de rellen in Vancouver waarvan sprake, was ik niet erg geschokt.
Dat het rondreizend jonge koppel indien gewenst multimiljonair kan worden omwille van dat non-nieuws, verbaast me dan weer wél.
Blijkbaar hebben de diverse media er miljoenen dollars voor over om de jeugdige zoeners te interviewen omtrent het gebeuren dat geen gebeuren was.
Ik stel me er vanalles bij voor.

I(nterviewer): "Dus... u lag NIET te vrijen?"
K(oppel): "Neen, die gedachte kwam niet bij ons op".
I: "Als ik het goed begrijp, werd er daadwerkelijk NIET gekust?"
K: "Ach, hij kwam me troosten en het is mogelijk dat hij me daarbij wel een zoen op het voorhoofd gaf, maar kussen... ècht kussen... neen, niet echt"
I: "Hoe komt het, denkt u, dat men het beeld hier achter me als dusdanig interpreteerde?"
K: "geen idee, we kusten NIET"
I: "U krijgt door dit misverstand bijzonder veel media-aandacht. Hoe voelt u zich hierbij?"
K: "Tja, dit hadden we niet verwacht. We wisten zelfs niet dat we op de foto gingen"
I: "Wat vindt u van uw plotse sterrenstatus? U bent wereldberoemd inmiddels..."
K: "We vinden er helemaal nix aan. JULLIE blijven ons opzoeken...Wij willen gewoon onze reis verderzetten"
I: "En tòch... eerst wilde u geen interviews. Nu zit u hier, bij ons in de studio. Waarom veranderde u van gedachte?"
K: "Dat zit zo. Jullie jagen op nieuws dat helemaal geen nieuws is. Sterker nog... jullie laten ons maar niet gerust en smijten de miljoenen door ramen en deuren naar buiten. Toen dachten we... met die miljoentjes.... kunnen we wel HONDERD wereldreizen doen. Deze ene reis kan wel een maandje of twee wachten, terwijl wij al slapend stinkend rijk worden. Neemt u het ons kwalijk?

Stilte....

  

Als ik het goed begrijp: van fotograaf Michiel Hendrickx (met cee kaa iex)

De realiteit is

• dat het koppeltje geen interesse heeft in het geld. Olijf zou wel béter weten :)
• dat het me niet duidelijk is om welke dollars het gaat. Hij is Australiër, zij Canadese. Allemaal dollars, zij het van verschillende waarde. Ligt het dààraan misschien? ;-)

Dat was m'n middaglectuur.
En toen ging het richting Krëfel.
Verkoper Robby wist dat ik onderweg was. Dat hadden we zo afgesproken vorige week... dat ik zou afspreken.
Ik arriveerde terwijl hij met een andere klante in gesprek was, maar eerlijk is eerlijk: binnen de vijf minuten was het mijn beurt. Afspraak is afspraak.
Robby was vriendelijk, behulpzaam, geduldig ... biezònder geduldig (want Olijf heeft een paar eigenaardige ideefiksjes wanneer het op haar keuken aankomt), creatief, gewillig... allez bon... geen kwaad woord over de verkoper.
Zelden heb ik me zò koning klant gevoeld als vandaag. Compleet met koffietjes tussendoor en al.
Geen bubbelwijn, dàt niet. Ik vermoed dat die pas tevoorschijn komt bij het ondertekenen van het contract  (fantaseerde ze erop los :))
Na ruim twee uur luisteren praten plannen rondlopen stalen bekijken stond hij erop. De keuken van m'n dromen zogezegd.
Alleen... het IS niet de keuken van m'n dromen. Het materiaal dat ik wil, hèbben ze niet. Ze hebben véél maar dàt niet.
Het is een erg mooie keuken, voor zover een doorsnee keuken zonder teveel tralalalietjes echt mooi kan zijn. Er zijn er weinigen die echt een showroomkeukenopstelling kopen.... stel ik me voor.
Of die zijn er wèl, maar bij zulke mensen komt Olijf nooit binnen.... Ach wat.
Niet alleen is het niet de keuken van m'n dromen, ;;;;de prijs... was er niet naast.
Op basis van de cataloog h0d het gekund dat Krëfel met de geweldige korting Ikea serieus naar de kroon kon steken.... ware het niet dat Olijf voor de duurdere collectie had gekozen... en dan lukt dat natuurlijk weer niet meer.

 Ik moet fair zijn. De kwaliteit is niet te vergelijken. De klantvriendelijkheid ook niet (hoewel geen slecht woord over de zweedse fabrikant...).

Wat me werd aangeboden was ongetwijfeld topwaarde voor bodemprijzen.
't Is maar dat Olijf's bodem lager ligt dan die van de winkel.
En dat ik op één of andere gekke manier mezelf niet zie rondhossen in een "wat betere" keuken. Ergens in m'n leven heb ik mezelf laten indoctrineren dat ik eerder het Zweedse Fabrikanten-type ben...
Iets van "niet boven je stand leven, meid"???? Wie zal het zeggen.

Het zal niet doorgaan, mocht het u ontgaan zijn.
Terug naar plan A.
Verloren tijd was het in alle geval niet. Ik had een extra pad te verkennen en dat heb ik gedaan. Het lijkt er stilaan op dat Olijf nu met kennis van zaken haar beslissing zal finaliseren.

 Dag afgerond met

• blitzbezoek aan een laatste keukenwinkel... maar die kond me in de verste verten niet bekoren
• blitzbezoek aan mama, maar die was op wandel met een vriendin
• stop bij het Rode Kruis. Mijn bloedgroep was gewild, zei het smsje eerder vandaag.
• keukenactiviteiten thuis... in de vorm van koken. Voor vandaag en voor morgen. Dat Low-carb gedoe is interessant (vooral mocht blijken dat het werkt) én heeft me nieuwe inspiratie gegeven om es wat anders ineen te flansen dan pasta (die nu tijdelijk off-limits is).
• blog.

Het was een gevulde dag.

Het was een goeie dag.

Intussen vragen sommigen ongeduldig om een antwoord op hun mail van een week geleden.
Olijf vraagt zich af waar de tijd voor mails nog vandaan moet komen.
Ach... afpitsen van FB of Blog-tijd?
Zou kùnnen... maar dan ontneem ik mezelf die pleziertjes.
Decisions decisions....

Olijf is weer een beetje wijzer geworden. Door al het recente tijdsgebrek denk ik dat dat online inschrijven "misschien" een overenthousiaste stuiptrekking was geweest waarbij ik geen rekening hield met de tijd en aandacht die ik eraan zou moeten spenderen.
Voor de nabije toekomst wil Olijf vooràl een keuken. Die komt er niet vanzelf.
Een belangrijke andere ook niet... maar in het ideale geval heeft hij wél benen om tot bij Olijf te komen. Ogen en mond om - direct of indirect - te communiceren. Of vingers om te telefoneren.

Niet?

De keuken... tzal er eentje van de zelf-te-monteren-variant worden.

Van de man hoop ik dat hij goed en wel gemonteerd op de proppen komt. Ge-tweeked en ge-tuned. Niet ge-pimped... dat hoeft niet (meer).

 

:) :) :)