Vrijdagavond 30 januari. Olijf "zit" op feesboek.
Een chat opent en "we" zijn vertrokken. Een beetje praten maar niet praten. Want typen is niet praten. En toch een beetje wèl.
Olijf meent te merken dat het gesprek niet echt upbeat is maar als er ièts is wat jaren chatten me geleerd heeft, dan is het wel dat je zùkke dingen niet automatisch mag aannemen. Geen gezicht, geen uitdrukking. Geen expressie, geen conclusies.
Smiley-tjes zijn gauw getypt en kunnen alles betekenen. Van een echte glimlach tot iets wat daarvoor moet doorgaan om de schijn hoog te houden.
Na een poosje dringt de vraag zich op. Of m'n indruk correct is. Dat vandaag een beetje een down-e dag is. En dat blijkt te kloppen.
Luisteren is vaak nog het beste, maar luisteren op chat vertaalt zich al snel in niet meer aanwezig zijn. Of bezig met andere zaken. Of verveeld.
Op chat mòet je blijven "praten". Je gesprekspartner heeft er geen idéé van of je nog bij je scherm zit of rustig aan de stofzuigronde bent begonnen zonder je chatvenster te sluiten...
Dus glipt Olijf in haar "helpende" modus. Beetje luisteren, beetje antwoorden, beetje gelijk geven, beetje weerwerk. En vooral (hoewel dat niet noodzakelijk de goede weg is)... beetje proberen opbeuren.
Ik dòe dat. Proberen opbeuren. Tegen wil en dank misschien. Maar ik gelòòf niet in eeuwig wentelen in miserie. Hoewel ik graag toegeef dat m'n always look at the bright side of life-cliché soms wat vroeg op de proppen komt.
Feit is dat chat alléén maar dàt is. Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Geen mogelijkheid om lang te zwijgen en alle bemoedigende woorden samen te vatten in één gebaar: een welgemeende knuffel.
Dat kan je niet. Knuffelen op Tinternet. Dus val je terug op een hopelijk welingeschatte verzameling woorden die dat "kunnen" vervangen. En hoop je dat het geholpen heeft.
De tijden dat Olijf tot een "kot" in de nacht bleef rondzweven op het wereldwijdeweb zijn ook voorbij. Hetgeen het gesprek noodgedwongen eerder bondig houdt. Hoewel bondig een rekbaar begrip is.
Hoe dan ook bondiger dan het praatje op de sofa bij een glaasje wijn (of kopje thee voor de geheelonthouders) met de onuitgesproken mogelijkheid om te kamperen op de sofa, mocht dit nodig blijken.
Allez, u begrijpt wat ik bedoel.
Soms is een praatje niet gewoon een praatje.
En hoop je dat zelfs dat virtuele gedoe iets heeft uitgehaald.
En dat de andere kant met een klein beetje beter gevoel z'n bed inkruipt.
Meer dan hopen kan je niet doen.
Of toch. Geloven.
Maar dat vraagt... euhm... tja... "geloof" :)
OF (cfr blogmaatje L ;) )
Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Maar niet in afstand.
Want zelfs op 2000 km afstand kan je heel even wat betekenen, zelfs al is het maar in de vorm van woorden.
En dènk je dat je een klein verschil hebt gemaakt, zelfs al is dat niet zo. Kwaad - geloof je - kon het zéker niet.
En dat is al héél wat :):):)
vrijdag 30 december 2011
donderdag 29 december 2011
Me-time
Het zal niemand zo hard opvallen als mezelf dat hier niet veel soeps meer verschijnt. Teksten, foto's.... noppes.
Behalve wat occasioneel gezeur komt u niet veel meer te weten. En eigenlijk is dat OK.
Voor mezelf - ooit begonnen als autotherapeutisch gekribbel - vind ik het spijtig. Omdat niet schrijven niet betekent dat er niets gebeurt. Of dat ik nergens meer over nadenk. Of dat genieten - cliché-woord bij uitstek van de eerste decade van dit millennium (of ligt dit enkel aan Olijf?) - geen belang of betekenis meer heeft. Dat heeft het wèl. En eigenlijk feitelijk au fond vind ik het best wel belangrijk dat ik het blijf noteren. Om te gebruiken wanneer het "nodig" is.
Maar goed... ik noteer dat ik niet meer schrijf.
Over relaties en het belang daarvan in m'n leven. Over de mooie verhalen die ik zie... en de herhaalde screw ups die ik zou willen zien eindigen.
Over alleen zijn en dat OK vinden... maar soms ook nog een beetje wensen dat het niet zo hoefde te zijn. Over oude liefdes die ondubbelzinnig en zonder twijfel geëindigd zijn (om goede redenen) en de lessen die ik daaraan overhield en de blijdschap dàt ik erin slaagde er lessen aan over te houden en de schrik dat lessen leiden tot overdreven hardheid.
Over ik en anderen die elkaar het leven moeilijk maken omdat lessen er wel zijn maar niet alle dagen even consequent toegepast worden omdat wij "maar" mensen zijn en dat argument gebruiken als gemakkelijk excuus om niet te hard te zijn voor onszelf.
Over een nieuw jaar dat op het punt staat te beginnen en de vraag of het "dit" jaar "anders" zal zijn.
Over de vraag of anders béter is.
Over wensen die smeulen maar een stille dood sterven omdat Olijf tot nader order een luchtkastelenbouwer is met veel lucht en weinig bouwlust.
Over de vraag of dat een reden heeft en zo ja... de welke?
Olijf kijkt nog steeds rond en stelt zich nog steeds vragen... tevéél misschien.
U komt het alleen niet meer te weten.
Behalve wat occasioneel gezeur komt u niet veel meer te weten. En eigenlijk is dat OK.
Voor mezelf - ooit begonnen als autotherapeutisch gekribbel - vind ik het spijtig. Omdat niet schrijven niet betekent dat er niets gebeurt. Of dat ik nergens meer over nadenk. Of dat genieten - cliché-woord bij uitstek van de eerste decade van dit millennium (of ligt dit enkel aan Olijf?) - geen belang of betekenis meer heeft. Dat heeft het wèl. En eigenlijk feitelijk au fond vind ik het best wel belangrijk dat ik het blijf noteren. Om te gebruiken wanneer het "nodig" is.
Maar goed... ik noteer dat ik niet meer schrijf.
Over relaties en het belang daarvan in m'n leven. Over de mooie verhalen die ik zie... en de herhaalde screw ups die ik zou willen zien eindigen.
Over alleen zijn en dat OK vinden... maar soms ook nog een beetje wensen dat het niet zo hoefde te zijn. Over oude liefdes die ondubbelzinnig en zonder twijfel geëindigd zijn (om goede redenen) en de lessen die ik daaraan overhield en de blijdschap dàt ik erin slaagde er lessen aan over te houden en de schrik dat lessen leiden tot overdreven hardheid.
Over ik en anderen die elkaar het leven moeilijk maken omdat lessen er wel zijn maar niet alle dagen even consequent toegepast worden omdat wij "maar" mensen zijn en dat argument gebruiken als gemakkelijk excuus om niet te hard te zijn voor onszelf.
Over een nieuw jaar dat op het punt staat te beginnen en de vraag of het "dit" jaar "anders" zal zijn.
Over de vraag of anders béter is.
Over wensen die smeulen maar een stille dood sterven omdat Olijf tot nader order een luchtkastelenbouwer is met veel lucht en weinig bouwlust.
Over de vraag of dat een reden heeft en zo ja... de welke?
Olijf kijkt nog steeds rond en stelt zich nog steeds vragen... tevéél misschien.
U komt het alleen niet meer te weten.
dinsdag 27 december 2011
A word of advice... X2
Er is een liedje dat me steeds heeft doen lachen. Omwille van de "goede" raad, verpakt in stukjes nonsens.... die - wat mij betreft - pokkevol wijsheden zitten.
Die video geef ik u éérst mee.
En dan volgt deze. Niet slecht vind ik.
Van een wijzer mens dan Olijf.
Namaste.
Die video geef ik u éérst mee.
En dan volgt deze. Niet slecht vind ik.
Van een wijzer mens dan Olijf.
vrijdag 23 december 2011
Olijf's onnozele-video-challenge
De kans is met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid biezonder groot dat het een erg korte challenge wordt, maar X-mas heeft dit jaar een raar effect op Olijf.
Ooit moest het er van komen, dat een X-massong (herleest u dit woord maar tweemaal :)) de blog zou halen... dus mag het er meteen eentje van formaat zijn.
MUD!
Jewèl... Mud. Met Lonely this Christmas (of wat had u gedacht?)
Een hele poos geleden biechtte ik u op dat Olijf in haar ongedwongen kinderjaren danste en lipte op tuinfeestjes op de vrolijke noten van The Rubettes. De post herlezende, zie ik dat m'n geweten nood had aan verlichting, vermits ook "toegegeven" werd dat Mud tot ons playbackrepertoire behoorde....
Vandaag geef ik u het clipje.
Ik sméék u: KIJK ernaar :)
De details zijn fenomenaal.
De houding, het hàndje, het lipwerk, de sokken (de sòkken!), de krullenkop (en z'n oorbel... om het maar niet over z'n onwaarschijnlijke smoel te hebben), de ongeëvenaarde dramatiek, de kerstboom en schommelstoel, en - niet te vergeten - Elvis' stem ....Merry Christmas, Darlin', wherever you are....
Niet slecht geïmiteerd voor een stelletje Londeners :)
Even, héél even, denk ik aan Frans uit Superfans, die Eddy Merckx niet imitéért maar IS.
Dacht Mud's zanger òòk dat hij Elvis was? "Ek singgekik nie glik Elvis. Ek SIEN Elvis. 't Es glik sin stem up mien ooverhekoomen is"...
Glamrock lees ik op Wikipedia. Weer een woordje bijgeleerd. Wist tot zonet niet eens van het bestaan van het muziekgenre af. Maar gezien de glitter op de revers, wil ik het nog geloven :)
Het mooiste detail voor Olijf was de bril en de schittering die occasioneel de studioverlichting weerkaatst.
Olijf heeft òòk zo'n bril gehad. Misschien heb ik 'em nog. Ergens in een doosje in een doos. Op zolder. ofzo.
M'n "Muttes-bril".
Een mens dòet wat in z'n leven..... :) :) :)
Oh Darlin'...
Oh dear ....
Ooit moest het er van komen, dat een X-massong (herleest u dit woord maar tweemaal :)) de blog zou halen... dus mag het er meteen eentje van formaat zijn.
MUD!
Jewèl... Mud. Met Lonely this Christmas (of wat had u gedacht?)
Een hele poos geleden biechtte ik u op dat Olijf in haar ongedwongen kinderjaren danste en lipte op tuinfeestjes op de vrolijke noten van The Rubettes. De post herlezende, zie ik dat m'n geweten nood had aan verlichting, vermits ook "toegegeven" werd dat Mud tot ons playbackrepertoire behoorde....
Vandaag geef ik u het clipje.
Ik sméék u: KIJK ernaar :)
De details zijn fenomenaal.
De houding, het hàndje, het lipwerk, de sokken (de sòkken!), de krullenkop (en z'n oorbel... om het maar niet over z'n onwaarschijnlijke smoel te hebben), de ongeëvenaarde dramatiek, de kerstboom en schommelstoel, en - niet te vergeten - Elvis' stem ....Merry Christmas, Darlin', wherever you are....
Niet slecht geïmiteerd voor een stelletje Londeners :)
Even, héél even, denk ik aan Frans uit Superfans, die Eddy Merckx niet imitéért maar IS.
Dacht Mud's zanger òòk dat hij Elvis was? "Ek singgekik nie glik Elvis. Ek SIEN Elvis. 't Es glik sin stem up mien ooverhekoomen is"...
Glamrock lees ik op Wikipedia. Weer een woordje bijgeleerd. Wist tot zonet niet eens van het bestaan van het muziekgenre af. Maar gezien de glitter op de revers, wil ik het nog geloven :)
Het mooiste detail voor Olijf was de bril en de schittering die occasioneel de studioverlichting weerkaatst.
Olijf heeft òòk zo'n bril gehad. Misschien heb ik 'em nog. Ergens in een doosje in een doos. Op zolder. ofzo.
M'n "Muttes-bril".
Een mens dòet wat in z'n leven..... :) :) :)
Oh Darlin'...
Oh dear ....
23 december
avond.
Spulletjes pakken voor een korte trip.
Kadootjes inpakken voor de kids.
Soepje laten pruttelen omdat ik te lui ben om het vlees in te vriezen.
Praten met meneer G omdat die toevallig online was en zo te zien een even boeiende avond had als Olijf.
Het praatje deed deugd.
Meer "getetterd" online in pakweg een uurtje dan enkele maanden geleden gedurende een hele dag aan boord.
Maar het bleef stil. Tenzij je het kletteren van het toetsenbord meerekent als geluid.
Conversaties met meneer G blijven .... bizar.
... :)
Euhm...
Prettige feesten, luitjes.
xxx
Spulletjes pakken voor een korte trip.
Kadootjes inpakken voor de kids.
Soepje laten pruttelen omdat ik te lui ben om het vlees in te vriezen.
Praten met meneer G omdat die toevallig online was en zo te zien een even boeiende avond had als Olijf.
Het praatje deed deugd.
Meer "getetterd" online in pakweg een uurtje dan enkele maanden geleden gedurende een hele dag aan boord.
Maar het bleef stil. Tenzij je het kletteren van het toetsenbord meerekent als geluid.
Conversaties met meneer G blijven .... bizar.
... :)
Euhm...
Prettige feesten, luitjes.
xxx
donderdag 22 december 2011
Smokie Smiles
Ils heeft zonet haar 30 day song challenge afgemaakt. Voleindigd bedoel ik daarmee ... uiteraard :)
'k Heb het nog anderen zien doen, zo'n song challenge en daarover kan ik enkel zeggen: chapeau.
Dat je jezelf zover krijgt om iedere dag na te denken over dit of geen nummer dat aan welbepaalde herinneringen vasthangt.
Ik heb dat niet. Oftewel: ik kan die herinneringen niet moeiteloos op commando oprakelen. In het beste geval hoor ik toevallig een nummer en roept dat een vergeten gewaand beeld op.
Dus nogmaals: respect voor wie een voldoende geordende persoonlijke muziekdatabank heeft èn de discipline om die virtueel te doorsnuisteren gedurende 30 lange dagen. Ik wou dat ik dat òòk kon :)
Via Ils' day 29/A song from my childhood, beland ik bij Chirpy Chirpy Cheep Cheep van Middle of the Road. Bizar nummer eigenlijk. Ik vond het als kind ook leuk. Hoewel "leuk" bezwaarlijk een goeie omschrijving van het onderwerp is.
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Little baby Don (Little Baby Don)
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Far, far away
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Little baby Don (Little baby Don)
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Far, far away
Far, far away
Last night, I heard my mama singing a song
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Woke up this morning and my mama was gone
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, Chirp
Als m'n Engels nog voldoende goed werkt, lijkt me dit een lied over een arm "dutske" dat door beide ouders in de steek werd gelaten. Hardly any reason for Chirpy Chirpy Cheep Cheep.... zou ik denken.
Waar dachten de tekst- en muziekschrijvers aan toen dit nummer werd geschreven? Of luidt de vraag beter: wat hadden ze net gerookt/gedronken/gespoten?
mah goed... ik zong het graag mee in m'n jonge tijd :)
YouTube is altijd zo vriendelijk om suggesties in de kantlijn te plaatsen. Olijf is daar relatief volgzaam in. Zie ik wat herkenbaars, dan kijk ik verder.
In dit geval werd Smokie gesuggereerd.
Van Chris Norman herinner ik me vooràl dat het hem onmogelijk leek om serieus in de camera te kijken. Altijd had hij een ingehouden lachje om de lippen. Zo ééntje van "Ik wéét dat ik nu niet zou mogen lachen maar - godstamebij - het lùkt me niet"... waardoor de lach nog hardnekkiger wordt en het geveinsd serieuze gezicht ongeloofwaardiger.
Ik heb een paar filmpjes bekeken. Voor één keer bleef ik eens ver wèg van Alice maar ging wat zoeken naar nummers die ik niet meteen herkende. En kwam hier terecht.
Mij niet bekend (maar ik ben en blijf een cultuurbarbaar) en - wonder boven wonder - een fragment waarin Chris het niet-lachen wel érg lang volhoudt! Hij kon het dus tòch :)
En daar gààn we dan, strolling down Memory Lane, zelfs al moet ik toegeven dit nummer nooit eerder gehoord te hebben. De Top of the Pops (die - als ik het me goed herinner - pas véél later dan 1975 op onze buis te zien was), stagelights met èchte gloeilampen en vréselijk androgyne haartooien. Het is me een raadsel hoe dat ooit aantrekkelijk is kunnen wezen maar ik let graag op m'n woorden. Ooit zal het opnieuw aantrekkelijk zijn want alles komt terug :)
Bij Chris' droge mond/lippen dacht ik aanvankelijk "Tja, toen bestond Labello nog niet"... waarna de tweede gedachte meteen een stuk minder onschuldig werd: bijverschijnselen van het "toepke" 5 minuten vóór het optreden??? Vraag me niet hoe ik zulks kan weten.....
Wat er ook van zij, ik vond z'n stem wel lekker klinken.
En dank Ils dat haar Chirpy song me een half uurtje bij Smokie deed belanden :)
'k Heb het nog anderen zien doen, zo'n song challenge en daarover kan ik enkel zeggen: chapeau.
Dat je jezelf zover krijgt om iedere dag na te denken over dit of geen nummer dat aan welbepaalde herinneringen vasthangt.
Ik heb dat niet. Oftewel: ik kan die herinneringen niet moeiteloos op commando oprakelen. In het beste geval hoor ik toevallig een nummer en roept dat een vergeten gewaand beeld op.
Dus nogmaals: respect voor wie een voldoende geordende persoonlijke muziekdatabank heeft èn de discipline om die virtueel te doorsnuisteren gedurende 30 lange dagen. Ik wou dat ik dat òòk kon :)
Via Ils' day 29/A song from my childhood, beland ik bij Chirpy Chirpy Cheep Cheep van Middle of the Road. Bizar nummer eigenlijk. Ik vond het als kind ook leuk. Hoewel "leuk" bezwaarlijk een goeie omschrijving van het onderwerp is.
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Little baby Don (Little Baby Don)
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Far, far away
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Little baby Don (Little baby Don)
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Far, far away
Far, far away
Last night, I heard my mama singing a song
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Woke up this morning and my mama was gone
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, Chirp
Als m'n Engels nog voldoende goed werkt, lijkt me dit een lied over een arm "dutske" dat door beide ouders in de steek werd gelaten. Hardly any reason for Chirpy Chirpy Cheep Cheep.... zou ik denken.
Waar dachten de tekst- en muziekschrijvers aan toen dit nummer werd geschreven? Of luidt de vraag beter: wat hadden ze net gerookt/gedronken/gespoten?
mah goed... ik zong het graag mee in m'n jonge tijd :)
YouTube is altijd zo vriendelijk om suggesties in de kantlijn te plaatsen. Olijf is daar relatief volgzaam in. Zie ik wat herkenbaars, dan kijk ik verder.
In dit geval werd Smokie gesuggereerd.
Van Chris Norman herinner ik me vooràl dat het hem onmogelijk leek om serieus in de camera te kijken. Altijd had hij een ingehouden lachje om de lippen. Zo ééntje van "Ik wéét dat ik nu niet zou mogen lachen maar - godstamebij - het lùkt me niet"... waardoor de lach nog hardnekkiger wordt en het geveinsd serieuze gezicht ongeloofwaardiger.
Ik heb een paar filmpjes bekeken. Voor één keer bleef ik eens ver wèg van Alice maar ging wat zoeken naar nummers die ik niet meteen herkende. En kwam hier terecht.
Mij niet bekend (maar ik ben en blijf een cultuurbarbaar) en - wonder boven wonder - een fragment waarin Chris het niet-lachen wel érg lang volhoudt! Hij kon het dus tòch :)
En daar gààn we dan, strolling down Memory Lane, zelfs al moet ik toegeven dit nummer nooit eerder gehoord te hebben. De Top of the Pops (die - als ik het me goed herinner - pas véél later dan 1975 op onze buis te zien was), stagelights met èchte gloeilampen en vréselijk androgyne haartooien. Het is me een raadsel hoe dat ooit aantrekkelijk is kunnen wezen maar ik let graag op m'n woorden. Ooit zal het opnieuw aantrekkelijk zijn want alles komt terug :)
Bij Chris' droge mond/lippen dacht ik aanvankelijk "Tja, toen bestond Labello nog niet"... waarna de tweede gedachte meteen een stuk minder onschuldig werd: bijverschijnselen van het "toepke" 5 minuten vóór het optreden??? Vraag me niet hoe ik zulks kan weten.....
Wat er ook van zij, ik vond z'n stem wel lekker klinken.
En dank Ils dat haar Chirpy song me een half uurtje bij Smokie deed belanden :)
woensdag 21 december 2011
de Seindiek
Vorige week nog zei ik EINDELIJK m'n lidmaatschap op.
Bij de "Seindiek". Het syndicaat. De vakbond.
Eind 2005 had ik me aangesloten omdat ik op het punt stond ontslag te nemen en in dat geval best wat bijstand kon gebruiken.
Sindsdien heb ik er nog 1 keer gebruik van gemaakt. Voor een vraag waarvan ik het antwoord dacht te kennen maar waarvoor ik graag nog even bevestiging vroeg.
Aan bijna €15 per maand x 12 x 6 zijn dat twee érg dure vragen geweest, dacht ik. Dus ik mailde om te vragen wat ik moest doen om m'n lidmaatschap op te zeggen. Geen antwoord.
Of wat dacht u? Als je iets wil opzeggen, zorgen ze er verdomde goed voor dat je uren moet zoeken om een duidelijk antwoord te vinden op de site.
Via mail dachten ze waarschijnlijk ook "als we niet antwoorden, geeft ze de vraag misschien op".
Neen dus. Ik gaf eens NIET op (hoewel opgeven in administratieve zaken m'n persoonlijke specialiteit is).
Naar het eind van de dag maar nog netjes binnen kantooruren nam ik de telefoon ter hand. En kreeg iemand aan de lijn, wonder boven wonder!
Wat ik moest doen,.... dus.
Voor de goeie maat legde ik nog even uit waarom ik niet langer gesyndiceerd wenste te zijn. Twee keer bijstand op zes jaar is een bijzonder laag gemiddelde.... enzo :)
"U weet toch, mevrouw, dat als u uw lidmaastchap opzegt, u geen beroep meer kan doen op onze diensten?"
"Dat weet ik. Net zoals ik tot hiertoe nauwelijks gebruik heb gemaakt van uw diensten. Ik ben zeker van m'n beslissing."
En dat was dat.
Ik was verlost.
Tot ik uiteraard m'n aanvraag tot gedeeltelijke terugbetaling van m'n premies zag. Die ik nog nooit eerder had ingediend.
Eigenlijk..... had een slimmer iemand EERST de terugbetaling gevraagd en pas dàn het lidmaatschap geannuleerd.
Goed.... zo slim en leep is Olijf dan ook weer niet.
Toch voelde ik me verlost.
Holadijee, €15 per maand in "menne zak".
Waarna de Syndique op Belgisch niveau zich nog eens van z'n beste kant laat zien. Ter verduidelijking: de kant die ik het minst kan smaken.
Die van oerdomme, hersenloze, prehistorische oetlul.
"Prehistorisch" omdat een vakbond ooit, ergens in een tijd toen de dieren nog spraken en de kaboutertjes nog dartel en vrij door het bos rondhuppelden, ontstond uit een noodzaak om "de kleine man" te vertegenwoordigen. U weet wel: de man die wel ging arbeiden in het zweet zijns aanschijns maar geen twee woorden na elkaar kon lezen. Die had bescherming nodig. Zoveel begrijp ik óók wel.
Intussen leest en schrijft Piet Snot beter dan de gemiddelde summa cum laude Professor en is hij, samen met Jeanne Klak er ook stukkkkkken mondiger op geworden. Je verkoopt tegenwoordig geen kilo wortelen meer zonder dat meneer Snot je erop wijst dat er een worteltje tussen zit met een bruin vlekje op... en dat je dat maar beter meteen kan vervangen als je hem als klant niet wil verliezen.
"Oerdom, hersenloos" en meteen ook "oetlul" haal ik dan weer uit het volgende.
Pakweg een week geleden liet ik u fijntjes weten dat dit land, en bij uitbreiding de rest van onze aardkloot, naar mijn onderontwikkelde mening gezapig maar gestadig naar de haaien aan't gaan is. Het faillissement loert om de hoek. Zonder ingewikkelde politieke en statistische berekeningen zou het kleinste kind moeten kunnen zien dat het héél eenvoudigweg niet verder kan zoals we al jaren zijn bezig geweest. De après nous le déluge-mentaliteit trèkt het niet meer. Het IS - onder simpele bewoordingen - al après nous.
Diverse leiders trekken dus aan de alarmbel (ik zou bijna zeggen: DURVEN aan de alarmbel te trekken), kondigen een aantal strenge maar helaas noodzakelijke maatregelen aan om de rollercoaster af te remmen en metéén kondigen de vakbonden grootschalige acties aan.
STAKING, olé.
Zò oerdom zijn ze dan ook weer niet als je nagaat dat ze de strategische jobmarkten laten staken. Het openbaar vervoer. Met een beetje geluk krijgen ze de Post ook nog mee. Triple olé.
Krijgen ze een beperkte groep mensen gek genoeg om te staken (want het is ons godgegeven recht om niet te gaan werken en daar tòch nog voor betaald te worden)... dankzij de strategische keuze raken ze meteen ook een hele andere groep die helemààl niet wilde staken maar zich daartoe gedwongen ziet omdat ze niet op de werkplek kunnen arriveren. Die worden dan ook boos... eerst op de stakers en daarna op de leiders die - uiteraard door hùn maatregel - aan de oorzaak liggen van al hun leed.
Vakbonden - ik heb er beroepshalve al enkele keren mee te maken gehad - maken er een potje van.
Zelfs voor de kleinste administratieve handelingen gaan ze keer op keer de mist in. Info die je van hen "krijgt" is één kans op twee verouderd of simpelweg niet correct. Checken en dubbelchecken bij andere instanties is de boodschap.
Waarna ik met plezier m'n pijlen richt op hun openbaar vertoon.
Het gaat hen er al lang niet meer om dat ze opkomen voor "de kleine man". Ze vervullen automatiquement hun rol van tegenstander. Als Piet Snot er niet beter van wordt (en in een samenleving als de onze mag je af en toe veronderstellen dat één van de vele voordelen moeten teruggenomen worden wegens niet langer houdbaar), dan springen ze meteen op de barricades. Of... ze laten ànderen op de barricades springen. De koplopers maken zich enkel moe om met hun lelijke tronie op het nieuws de acties toe te lichten. En keren nadien weer naar hun comfortabele villa terug.
Even luisteren naar de argumenten? Niet echt nodig nee.
Even redeneren of de onpopulaire maatregel kadert in een groter geheel? Ik weet niet... zoiets triviaals als de middellange tot lange toekomst bievoorbeeld? ... Eeeuuhmmm... Nope!
Staken omdat vakbonden dat nu eenmaal doen: staken.
Gezond verstand gebruiken staat nergens in de vakbondstatuten, lijkt me.
En dan denk ik weer: arm land, arme wereld.
Staken uit principe. Gewoon omdat "nee" zeggen het standaardantwoord is.
Pensioenen? Nee!
Lonen? Nee!
Sociale voordelen? Nee!
Werktijden? Nee!
Oh wacht even. Niet werken, wèl betaald worden en na je 50ste genieten van een riant pensioen... Ach kom, nu we tòch op dreef zijn... we maken er meteen 45 van.
Ja? Prima! Dat doen we dan. Zo zal het wel lukken, nietwaar beste heren en dames vakbondsleiders?
Ik heb hen te lang betaald. En daar heb ik immens veel spijt van.
Bij de "Seindiek". Het syndicaat. De vakbond.
Eind 2005 had ik me aangesloten omdat ik op het punt stond ontslag te nemen en in dat geval best wat bijstand kon gebruiken.
Sindsdien heb ik er nog 1 keer gebruik van gemaakt. Voor een vraag waarvan ik het antwoord dacht te kennen maar waarvoor ik graag nog even bevestiging vroeg.
Aan bijna €15 per maand x 12 x 6 zijn dat twee érg dure vragen geweest, dacht ik. Dus ik mailde om te vragen wat ik moest doen om m'n lidmaatschap op te zeggen. Geen antwoord.
Of wat dacht u? Als je iets wil opzeggen, zorgen ze er verdomde goed voor dat je uren moet zoeken om een duidelijk antwoord te vinden op de site.
Via mail dachten ze waarschijnlijk ook "als we niet antwoorden, geeft ze de vraag misschien op".
Neen dus. Ik gaf eens NIET op (hoewel opgeven in administratieve zaken m'n persoonlijke specialiteit is).
Naar het eind van de dag maar nog netjes binnen kantooruren nam ik de telefoon ter hand. En kreeg iemand aan de lijn, wonder boven wonder!
Wat ik moest doen,.... dus.
Voor de goeie maat legde ik nog even uit waarom ik niet langer gesyndiceerd wenste te zijn. Twee keer bijstand op zes jaar is een bijzonder laag gemiddelde.... enzo :)
"U weet toch, mevrouw, dat als u uw lidmaastchap opzegt, u geen beroep meer kan doen op onze diensten?"
"Dat weet ik. Net zoals ik tot hiertoe nauwelijks gebruik heb gemaakt van uw diensten. Ik ben zeker van m'n beslissing."
En dat was dat.
Ik was verlost.
Tot ik uiteraard m'n aanvraag tot gedeeltelijke terugbetaling van m'n premies zag. Die ik nog nooit eerder had ingediend.
Eigenlijk..... had een slimmer iemand EERST de terugbetaling gevraagd en pas dàn het lidmaatschap geannuleerd.
Goed.... zo slim en leep is Olijf dan ook weer niet.
Toch voelde ik me verlost.
Holadijee, €15 per maand in "menne zak".
Waarna de Syndique op Belgisch niveau zich nog eens van z'n beste kant laat zien. Ter verduidelijking: de kant die ik het minst kan smaken.
Die van oerdomme, hersenloze, prehistorische oetlul.
"Prehistorisch" omdat een vakbond ooit, ergens in een tijd toen de dieren nog spraken en de kaboutertjes nog dartel en vrij door het bos rondhuppelden, ontstond uit een noodzaak om "de kleine man" te vertegenwoordigen. U weet wel: de man die wel ging arbeiden in het zweet zijns aanschijns maar geen twee woorden na elkaar kon lezen. Die had bescherming nodig. Zoveel begrijp ik óók wel.
Intussen leest en schrijft Piet Snot beter dan de gemiddelde summa cum laude Professor en is hij, samen met Jeanne Klak er ook stukkkkkken mondiger op geworden. Je verkoopt tegenwoordig geen kilo wortelen meer zonder dat meneer Snot je erop wijst dat er een worteltje tussen zit met een bruin vlekje op... en dat je dat maar beter meteen kan vervangen als je hem als klant niet wil verliezen.
"Oerdom, hersenloos" en meteen ook "oetlul" haal ik dan weer uit het volgende.
Pakweg een week geleden liet ik u fijntjes weten dat dit land, en bij uitbreiding de rest van onze aardkloot, naar mijn onderontwikkelde mening gezapig maar gestadig naar de haaien aan't gaan is. Het faillissement loert om de hoek. Zonder ingewikkelde politieke en statistische berekeningen zou het kleinste kind moeten kunnen zien dat het héél eenvoudigweg niet verder kan zoals we al jaren zijn bezig geweest. De après nous le déluge-mentaliteit trèkt het niet meer. Het IS - onder simpele bewoordingen - al après nous.
Diverse leiders trekken dus aan de alarmbel (ik zou bijna zeggen: DURVEN aan de alarmbel te trekken), kondigen een aantal strenge maar helaas noodzakelijke maatregelen aan om de rollercoaster af te remmen en metéén kondigen de vakbonden grootschalige acties aan.
STAKING, olé.
Zò oerdom zijn ze dan ook weer niet als je nagaat dat ze de strategische jobmarkten laten staken. Het openbaar vervoer. Met een beetje geluk krijgen ze de Post ook nog mee. Triple olé.
Krijgen ze een beperkte groep mensen gek genoeg om te staken (want het is ons godgegeven recht om niet te gaan werken en daar tòch nog voor betaald te worden)... dankzij de strategische keuze raken ze meteen ook een hele andere groep die helemààl niet wilde staken maar zich daartoe gedwongen ziet omdat ze niet op de werkplek kunnen arriveren. Die worden dan ook boos... eerst op de stakers en daarna op de leiders die - uiteraard door hùn maatregel - aan de oorzaak liggen van al hun leed.
Vakbonden - ik heb er beroepshalve al enkele keren mee te maken gehad - maken er een potje van.
Zelfs voor de kleinste administratieve handelingen gaan ze keer op keer de mist in. Info die je van hen "krijgt" is één kans op twee verouderd of simpelweg niet correct. Checken en dubbelchecken bij andere instanties is de boodschap.
Waarna ik met plezier m'n pijlen richt op hun openbaar vertoon.
Het gaat hen er al lang niet meer om dat ze opkomen voor "de kleine man". Ze vervullen automatiquement hun rol van tegenstander. Als Piet Snot er niet beter van wordt (en in een samenleving als de onze mag je af en toe veronderstellen dat één van de vele voordelen moeten teruggenomen worden wegens niet langer houdbaar), dan springen ze meteen op de barricades. Of... ze laten ànderen op de barricades springen. De koplopers maken zich enkel moe om met hun lelijke tronie op het nieuws de acties toe te lichten. En keren nadien weer naar hun comfortabele villa terug.
Even luisteren naar de argumenten? Niet echt nodig nee.
Even redeneren of de onpopulaire maatregel kadert in een groter geheel? Ik weet niet... zoiets triviaals als de middellange tot lange toekomst bievoorbeeld? ... Eeeuuhmmm... Nope!
Staken omdat vakbonden dat nu eenmaal doen: staken.
Gezond verstand gebruiken staat nergens in de vakbondstatuten, lijkt me.
En dan denk ik weer: arm land, arme wereld.
Staken uit principe. Gewoon omdat "nee" zeggen het standaardantwoord is.
Pensioenen? Nee!
Lonen? Nee!
Sociale voordelen? Nee!
Werktijden? Nee!
Oh wacht even. Niet werken, wèl betaald worden en na je 50ste genieten van een riant pensioen... Ach kom, nu we tòch op dreef zijn... we maken er meteen 45 van.
Ja? Prima! Dat doen we dan. Zo zal het wel lukken, nietwaar beste heren en dames vakbondsleiders?
Ik heb hen te lang betaald. En daar heb ik immens veel spijt van.
dinsdag 20 december 2011
NLP
NLP?
Niet Lopen Piekeren?
Nog Liever Patatjes?
Naar Late Practica?
Na Levendig Palaveren?
NLP...
Neuro Linguistic Programming.
Dat stond sinds enkele dagen op Olijf's programma voor vanavond. Een gratis workshop nog wel.
En omdat ik NLP tijdens m'n overpeinzende omzwervingen al enkele keren was tegengekomen
En omdat een gratis workshop waar twee sprekers me zouden komen uitleggen wat ik er in het bedrijfsleven mee kon aanvangen
En omdat het niet ècht ver was (oftewel: voor één keer eens niet aan de andere kant van Antwerpen... lees, de verste kant van Antwerpen)
dacht ik.... mja... ik laat het me graag uitleggen. Waarom niet eh? Het kon misschien een fijne opstap zijn naar nieuw leesvoer.
Vriendin B zou ook komen als ze zich tijdig kon losrukken van andere bezigheden, maar tegen de middag wist ik al dat dat niet ging lukken.
No Worries, Olijf had zich vast voorgenomen om dit evenement sowieso bij te wonen. In gezelschap of alleen.
Het uur lag zelfs schappelijk. Als ik op tijd kon stoppen op het werk (vertaling: geen overuren zou forceren), kon ik zelfs nog voor het ontvangstmoment arriveren. Schitterend. Gratis èn op tijd.
Ik had me zelfs vòòrbereid vanochtend. De reisroute bestudeerd, alle 3 mogelijke varianten PLUS eentje die ik zelf had toegevoegd. Het adres werd nauwkeurig bestudeerd met - jawèl - Google Streetview. Een ochtendgniffel ontsnapte me zelfs wanneer ik zag dat één van de huizen (in een statige buurt overigens) onherkenbaar wazig was gemaakt. Achterdocht in praktijk.
en aldus geschiedde dat Olijf bijna helemaal tijdig ten adresse verscheen. Ik herkende de buurt, ofschoon ik er nooit eerder geweest was. Zelfs ondanks het wazige huis, was de rest perfect herkenbaar.
Edoch... de straat was ongewoon kalm. Wel èrg weinig geparkeerde auto's, vond ik.
Het huis waar ik diende aan te bellen, was gehuld in duisternis... op de benedenverdieping na. Gewapend met het Ledlampje van m'n sleutelhanger kon ik enkele namen op de bel uitpikken die erg NLP-gericht "konden" zijn.
Bel: geen antwoord.
Bel ergens anders: geen antwoord.
Dan voelde Olijf maar eens aan de deur van het woningcomplex. Die was open.
Lichtje in de luxueuze hal ging aan, hetgeen me uitnodigde om alle verdiepingen uit te proberen. Zelfs aan alle deuren aan te bellen of te kloppen. Geen antwoord. Muisstil. Heel duidelijk geen plaats waar een workshop aan de gang was, laat staan een gratis workshop :)
Olijf droop af. Naar de auto. In de war. En een beetje gefrustreerd.
Belde B op om te zien of ze met Tinternet kon helpen. Ze deed haar best, de lieverd, maar het mocht niet baten.
Na Lang Palaveren hadden we beiden door dat het Niet Lonend "P"leek om verder te zoeken.
Hoewel ik een tweede bezoek probeerde na een kwartiertje de buurt te hebben verkend EN her en der wat te hebben stilgestaan.
.... hetgeen resulteerde in een heuse buurtpatrouille.
Net wanneer ik het volledig voor bekeken hield, stopte een wagen achter de mijne. Ze bleven staan.
In een laatste opwelling van hoop dacht ik te maken te hebben met mede-zoekenden. Die weliswaar hopeloos te laat waren maar net als ik zochten naar het juiste adres.
Niets bleek minder waar. Ze maakten zich zorgen. Gisteren was er in het huis rechtover ingebroken.
Mijn "verdacht" gedrag (rondrijden, in- en uitstappen, halt houden zonder duidelijk doel) had hen gealarmeerd.
Maar ik slaagde erin om hen met m'n engelachtige blik te overtuigen van m'n onschuld. M'n "vlot" relaas van m'n tevergeefse reis naar een onbestaande workshop leek hen aannemelijk.
"Gisteren stond het hier vol auto's," wisten ze me te zeggen. "Het zal dan wel gisteren doorgegaan zijn".
Tja... dat zal dan wel.
Ik stond hier nu en de datum had ik, net als het adres, gecheckt en gedubbelcheckt.
Geen telefoonnummer om aanwezigheden te bevestigen of aanwijzingen te vragen.
Dat, vond ik, was een stevig minpunt.
Vooral voor docenten NLP. In bedrijfsvoering.
Ach ja.
Niet Langer Piekeren en rechtsomkeer maken leek de beste oplossing.
Zelfs Na Lokale Paniek omwille van het dievegge-voorval.
Klagen en zeuren is niet zo fijn. Maar een mailtje om de gemiste afspraak te melden, ga ik tòch in elkaar flansen. Al was het maar om te suggereren dat een contactnummer wèl zo handig was geweest....
enneuh...
No Laughing, Peeps! ;-)
Niet Lopen Piekeren?
Nog Liever Patatjes?
Naar Late Practica?
Na Levendig Palaveren?
NLP...
Neuro Linguistic Programming.
Dat stond sinds enkele dagen op Olijf's programma voor vanavond. Een gratis workshop nog wel.
En omdat ik NLP tijdens m'n overpeinzende omzwervingen al enkele keren was tegengekomen
En omdat een gratis workshop waar twee sprekers me zouden komen uitleggen wat ik er in het bedrijfsleven mee kon aanvangen
En omdat het niet ècht ver was (oftewel: voor één keer eens niet aan de andere kant van Antwerpen... lees, de verste kant van Antwerpen)
dacht ik.... mja... ik laat het me graag uitleggen. Waarom niet eh? Het kon misschien een fijne opstap zijn naar nieuw leesvoer.
Vriendin B zou ook komen als ze zich tijdig kon losrukken van andere bezigheden, maar tegen de middag wist ik al dat dat niet ging lukken.
No Worries, Olijf had zich vast voorgenomen om dit evenement sowieso bij te wonen. In gezelschap of alleen.
Het uur lag zelfs schappelijk. Als ik op tijd kon stoppen op het werk (vertaling: geen overuren zou forceren), kon ik zelfs nog voor het ontvangstmoment arriveren. Schitterend. Gratis èn op tijd.
Ik had me zelfs vòòrbereid vanochtend. De reisroute bestudeerd, alle 3 mogelijke varianten PLUS eentje die ik zelf had toegevoegd. Het adres werd nauwkeurig bestudeerd met - jawèl - Google Streetview. Een ochtendgniffel ontsnapte me zelfs wanneer ik zag dat één van de huizen (in een statige buurt overigens) onherkenbaar wazig was gemaakt. Achterdocht in praktijk.
en aldus geschiedde dat Olijf bijna helemaal tijdig ten adresse verscheen. Ik herkende de buurt, ofschoon ik er nooit eerder geweest was. Zelfs ondanks het wazige huis, was de rest perfect herkenbaar.
Edoch... de straat was ongewoon kalm. Wel èrg weinig geparkeerde auto's, vond ik.
Het huis waar ik diende aan te bellen, was gehuld in duisternis... op de benedenverdieping na. Gewapend met het Ledlampje van m'n sleutelhanger kon ik enkele namen op de bel uitpikken die erg NLP-gericht "konden" zijn.
Bel: geen antwoord.
Bel ergens anders: geen antwoord.
Dan voelde Olijf maar eens aan de deur van het woningcomplex. Die was open.
Lichtje in de luxueuze hal ging aan, hetgeen me uitnodigde om alle verdiepingen uit te proberen. Zelfs aan alle deuren aan te bellen of te kloppen. Geen antwoord. Muisstil. Heel duidelijk geen plaats waar een workshop aan de gang was, laat staan een gratis workshop :)
Olijf droop af. Naar de auto. In de war. En een beetje gefrustreerd.
Belde B op om te zien of ze met Tinternet kon helpen. Ze deed haar best, de lieverd, maar het mocht niet baten.
Na Lang Palaveren hadden we beiden door dat het Niet Lonend "P"leek om verder te zoeken.
Hoewel ik een tweede bezoek probeerde na een kwartiertje de buurt te hebben verkend EN her en der wat te hebben stilgestaan.
.... hetgeen resulteerde in een heuse buurtpatrouille.
Net wanneer ik het volledig voor bekeken hield, stopte een wagen achter de mijne. Ze bleven staan.
In een laatste opwelling van hoop dacht ik te maken te hebben met mede-zoekenden. Die weliswaar hopeloos te laat waren maar net als ik zochten naar het juiste adres.
Niets bleek minder waar. Ze maakten zich zorgen. Gisteren was er in het huis rechtover ingebroken.
Mijn "verdacht" gedrag (rondrijden, in- en uitstappen, halt houden zonder duidelijk doel) had hen gealarmeerd.
Maar ik slaagde erin om hen met m'n engelachtige blik te overtuigen van m'n onschuld. M'n "vlot" relaas van m'n tevergeefse reis naar een onbestaande workshop leek hen aannemelijk.
"Gisteren stond het hier vol auto's," wisten ze me te zeggen. "Het zal dan wel gisteren doorgegaan zijn".
Tja... dat zal dan wel.
Ik stond hier nu en de datum had ik, net als het adres, gecheckt en gedubbelcheckt.
Geen telefoonnummer om aanwezigheden te bevestigen of aanwijzingen te vragen.
Dat, vond ik, was een stevig minpunt.
Vooral voor docenten NLP. In bedrijfsvoering.
Ach ja.
Niet Langer Piekeren en rechtsomkeer maken leek de beste oplossing.
Zelfs Na Lokale Paniek omwille van het dievegge-voorval.
Klagen en zeuren is niet zo fijn. Maar een mailtje om de gemiste afspraak te melden, ga ik tòch in elkaar flansen. Al was het maar om te suggereren dat een contactnummer wèl zo handig was geweest....
enneuh...
No Laughing, Peeps! ;-)
donderdag 15 december 2011
Het begin van mijn fortuin....
De dag moest komen... dat "de commerce" het wilde overnemen.
Nu ja... de dag moest niet noodzàkelijk komen, maar dat deed hij wel.
Vandaag. Laat in de avond.
Via mail.
Hello Dear, we saw your blog at http://olijfolijf.blogspot.com and wanted to get in touch with you. We like your blog and would like to offer you a cooperation. Here is a Coupon with a 5% discount on all orders at our fashion online store http://huppeldepup.com (coupon: blogspot2011). You may use it for your personal use or make a article about http://huppeldepup.com at your blog. I hope you like our offer. Yours Huppeldepup.com
Zo.
Verrassing.
Huppeldepup - voor de aandachtige en misschien geïnteresseerde lezer - is Olijf's manier om het commerciële aanbod nog even rustig te overschouwen. Geen zin om gratis-gaweg namen te noemen die me hiervoor zouden moeten betalen.
Bon, ik lieg. Ik ga er niet op in.
Want Olijf is geen oen. De links in zo'n mail ga je niet meteen volgen zonder de nodige voorzichtigheid.
Dus googlede ik hun naam en zocht een review-tje op.
Het gaat om een webshop die wholesale clothing verkoopt. En die verscheept. Tegen betaling. En met de verschepingskosten (zo blijkt uit de review) meteen je eerdere zogenaamde besparing naar de maan schiet.
Want ze verschepen vanuit.... China.
Confectie, gemaakt door onderbetaalde chinese kinderhandjes waarschijnlijk.
Effe nadenken......
NOPE!
doe ik niet aan mee.
Verbaast u dat?
Zou niet mogen nochtans...(hoewel m'n Chinese-brol-gsm-avontuur wellicht tegen me pleit...)
Voorlopig blijft de blog zoals ie is. Zonder reclame.
Maar ik wacht geduldig op aantrekkelijke aanbiedingen :):):)
Nu ja... de dag moest niet noodzàkelijk komen, maar dat deed hij wel.
Vandaag. Laat in de avond.
Via mail.
Hello Dear, we saw your blog at http://olijfolijf.blogspot.com and wanted to get in touch with you. We like your blog and would like to offer you a cooperation. Here is a Coupon with a 5% discount on all orders at our fashion online store http://huppeldepup.com (coupon: blogspot2011). You may use it for your personal use or make a article about http://huppeldepup.com at your blog. I hope you like our offer. Yours Huppeldepup.com
Zo.
Verrassing.
Huppeldepup - voor de aandachtige en misschien geïnteresseerde lezer - is Olijf's manier om het commerciële aanbod nog even rustig te overschouwen. Geen zin om gratis-gaweg namen te noemen die me hiervoor zouden moeten betalen.
Bon, ik lieg. Ik ga er niet op in.
Want Olijf is geen oen. De links in zo'n mail ga je niet meteen volgen zonder de nodige voorzichtigheid.
Dus googlede ik hun naam en zocht een review-tje op.
Het gaat om een webshop die wholesale clothing verkoopt. En die verscheept. Tegen betaling. En met de verschepingskosten (zo blijkt uit de review) meteen je eerdere zogenaamde besparing naar de maan schiet.
Want ze verschepen vanuit.... China.
Confectie, gemaakt door onderbetaalde chinese kinderhandjes waarschijnlijk.
Effe nadenken......
NOPE!
doe ik niet aan mee.
Verbaast u dat?
Zou niet mogen nochtans...(hoewel m'n Chinese-brol-gsm-avontuur wellicht tegen me pleit...)
Voorlopig blijft de blog zoals ie is. Zonder reclame.
Maar ik wacht geduldig op aantrekkelijke aanbiedingen :):):)
dinsdag 13 december 2011
Verandering
Er verandert weer één en ander in Olijf's leven.
Ik zou u graag vertellen wat dat is, maar ik weet het zelf niet. Echt.
De blog, u merkt het ook, vertraagt.
Op het werk wind ik me op om niets.
Op de blog ook....
In tegenstelling tot vroeger (héél vroeger) betekent "vroeg in bed" niet eens meer dat de laptop meegaat om nog lekker bij te schrijven. Of een fotootje te plaatsen links en rechts.
Op FB vergaat me de zin om nog wat mee te delen en het gezeur en gemekker van anderen maakt me alleen maar viesgezind.
Waardoor ik zèlf ook in gezeur verval.
Voorwaar geen mooie evolutie.
Daartegenover staat dat het met mamma de laatste weken stilaan beter gaat. Stapje voor stapje lijkt het erop dat we "er" gaan komen. Wààr "er" ook moge zijn.
Het "hoe" kunnen we ook niet voorspellen. Mogelijk begin van dementie, zeggen de experts ons, maar het is met geen ènkele wetenschappelijke test uit te sluiten.
Dus pakken we ieder weekend zoals het komt. En wachten we nog even het passeren van de feestdagen en .... tja... 4 januari 2012. Dan zal het een jaar geleden zijn. Dat ik naar huis belde om te zeggen wat er gebeurd was.
Maar wat mamma betreft, heb ik stilaan weer goede hoop.
Wat de rest betreft... we zullen zien, zei de blinde.
Mijn gezeur mag in alle geval weer ophouden. Vooraleer ik een hekel aan mezelf ontwikkel.
Gaan lopen van anderen wil nog meevallen. Maar weglopen van jezelf is... na ja.... redelijk ondoenbaar :)
Ik zou u graag vertellen wat dat is, maar ik weet het zelf niet. Echt.
De blog, u merkt het ook, vertraagt.
Op het werk wind ik me op om niets.
Op de blog ook....
In tegenstelling tot vroeger (héél vroeger) betekent "vroeg in bed" niet eens meer dat de laptop meegaat om nog lekker bij te schrijven. Of een fotootje te plaatsen links en rechts.
Op FB vergaat me de zin om nog wat mee te delen en het gezeur en gemekker van anderen maakt me alleen maar viesgezind.
Waardoor ik zèlf ook in gezeur verval.
Voorwaar geen mooie evolutie.
Daartegenover staat dat het met mamma de laatste weken stilaan beter gaat. Stapje voor stapje lijkt het erop dat we "er" gaan komen. Wààr "er" ook moge zijn.
Het "hoe" kunnen we ook niet voorspellen. Mogelijk begin van dementie, zeggen de experts ons, maar het is met geen ènkele wetenschappelijke test uit te sluiten.
Dus pakken we ieder weekend zoals het komt. En wachten we nog even het passeren van de feestdagen en .... tja... 4 januari 2012. Dan zal het een jaar geleden zijn. Dat ik naar huis belde om te zeggen wat er gebeurd was.
Maar wat mamma betreft, heb ik stilaan weer goede hoop.
Wat de rest betreft... we zullen zien, zei de blinde.
Mijn gezeur mag in alle geval weer ophouden. Vooraleer ik een hekel aan mezelf ontwikkel.
Gaan lopen van anderen wil nog meevallen. Maar weglopen van jezelf is... na ja.... redelijk ondoenbaar :)
maandag 12 december 2011
Woelige tijden - of een verhaal van politiek...
...waarvan ik de eerste ben om toe te geven dat ik er NIETS van begrijp.
Politiek is altijd aan mij voorbij gegaan. Ik ben geen strategisch denker en dat is precies een kwaliteit die in onze "moderne" samenleving mijns inziens op de eerste rij staat als het erop aankomt om je in politieke waters te begeven.
Ik corrigeer mezelf. Iederéén (lees Jan, Piet en Klaas, Jeanneke, Marieke en Flavie) kan in de politiek stappen. Het hoofd boven water houden, is een ander paar mouwen.
Dàt vereist vriendjes hebben. En vriendjes, spijtig maar waar, maak je door vriendendienstjes te bewijzen... of je dat nu leuk vindt of niet. Strategischgaweg bepaal je wie jou kan helpen om je mannetje te staan, om geen grond te verliezen (of erger nog... de grond onder je voeten te zien wegzinken).
Hoewel ik al lang m'n best doe om over zowat alles "positief" te klinken, slaag ik daar niet in als het op politiek aankomt.
Vriendjes maken en behouden noemen we tegenwoordig "netwerken". Dat klinkt een pak fraaier. En onschuldiger ook.
Maar goed. Ik wijk af.
De maatschappij houdt me tot op zekere hoogte bezig. De maatschappij in mijn onmiddellijke omgeving, omdat ik een kleine vis ben en niet de kunde, de wil OF de intentie heb om op grotere schaal te werken. Omwille van bovenstaande. Zelfprostitutie enzo. Onder andere. Neen dankje.
Maar dus, die maatschappij. Een vreedzame en harmonieuze als het effe kan. Een liefdevolle en behulpzame.
Hoewel... niet op het onnozele af. Misschien kom ik hier later op terug.
Intussen veroorloof ik me nog wat losse bedenkingen. Die voor u al dan niet steek houden.
België is in crisis.
Wat zeg ik?
Europa is in crisis.
Wat zeg ik?
De wereld is in crisis.
Niemand schijnt het echt te kunnen oplossen. Of WILLEN oplossen... think about it...
Na een slordige 540 ennogwat dagen zijn onze heren politici erin geslaagd een regering te vormen. Bloed zweet en tranen-bedoening. De Vlamingen die denken dat ze gemolken worden. De Walen die denken dat ze uit de financiële boot gesmeten worden. De Faciliteitengemeenten die moord en brand schreeuwen om een woordje dit of een woordje dat.
Niemand kwam eruit. Vijfhonderdhuppeldepup dagen lang. Ook meneer NVA De Wever niet. Hij zou het land veranderen maar slaagde er niet in om de partijen op enigerlei wijze te verzoenen. En hij was niet de enige....
Of, hoe en waarom het Di Rupo wèl gelukt is, weet ik niet. Ik denk dat vermoeidheid en - goh, wie weet - eerlijke schaamte (?) bij alle bertrokken partijen een biezonder grote rol heeft gespeeld.... Wat er ook van zij: er is een regering gekomen.
Dat die niet beter of niet slechter is dan de vorige(n) is zowat àlles wat we daar aan zinnige praat over kunnen verkopen, lijkt me.
Ons land is een voorschoot groot maar tòch mogen we ons "beroepen" op een waanzinnig aantal partijen en datzelfde aantal tot de tiende macht aan politiekbeoefenaars. Het scheelt niet veel of er zijn even veel partijen als Belgische inwoners.... Stof tot nadenken...
En met zoveel mensen en partijen mag je wat gekibbel verwachten.... wegens evenveel diverse meningen.
Iedereen weet het beter. Olijf ook. Ik weet het ook beter... op sommige punten waar ik dagelijks mee geconfronteerd word.
Maarrrrrr... de beste stuurlui staan naar goede gewoonte aan wal en schreeuwen en roepen dat àlles fout is. Dat Di Rupo er nix van bakt. De sukkel heeft nog geen tijd gehad om te regeren en hij wordt al langs alle kanten belaagd.
Niet dat ik er medelijden mee heb... maar KOMÀÀN zeg... laat ons toch even proberen om hem z'n job te laten doen.... Kan U het beter misschien? Onder de gegeven omstandigheden????
De zaak is in werkelijkheid eenvoudig. En hier spring ik gemakshalve even over naar Europa en bij uitbreiding naar de Wereld.
We hebben generaties lang boven onze stand geleefd. Alsof de schatkist onuitputtelijk was. Alsof de (buitenlandse) schulden niet hoefden afbetaald geworden. Willekeurig schiet me te binnen dat we onze wereld niet hebben beheerd als een goede huisvader.... zou het????
Terwijl we met smaak kijken naar programma's als Rekening in het Rood en we ons - niet gespeend van enig leedvermaak - afvragen hoe die huishoudens het zóóóóver konden laten komen... is de realiteit dat de hele wereld zo geleefd heeft. Alsof de bronnen onuitputtelijk waren en er nooit rekenschap zou hoeven gegeven te worden.
Nu de "nieuwe" politici pogingen moeten doen om een slordige honderd jaren aan wanbeleid recht te trekken, gaat iedereen op z'n achterpoten staan. Géén besparingen! Niet raken aan onze pensioenleeftijd. Niet raken aan onze lonen! Niet raken aan onze werklozensteun! Niet raken aan de Ocmw's! Niet raken aan het immigratiebeleid!
Dus...
als ik het goed begrijp... willen we allemaal het liefst blijven verder leven zoals we bezig waren: met ooglappen op maar ogen wijd open recht de afgrond in?????
In Italië is het al niet veel beter. Monti moet binnen het jaar ervoor zorgen dat de mispeuteringen van de regering Berlusconi "in orde" worden gebracht. Iedereen moet opofferingen doen. "Akkoord" zegt de burger... "maar aan MIJN voordelen raak je niet. Pak die van een ànder maar aan."
"Het is de schuld van de Euro", verkondigt een oude dame in de overdekte markt van Lecce. Ze praat alsof ze er iets van weet... en - ondanks m'n pogingen tot respect voor haar geverfde grijze haren - ik kan niet anders dan denken..... "KWATSJ". (in een moment van nostalgische terugblik laat ze overigens weten dat het beter was in Mussolini's tijd..... go figure).
Het is de schuld van het volk dat bleef volhouden om een volslagen gek als Silvio steeds opnieuw te verkiezen, hem de macht te geven die hij zo graag had... en waarmee hij in een handomdraai z'n hele land het faillissement injoeg.
Liever dan toe te geven dat Italië in veel opzichten niet veel beter is dan Syrië, Libië of elk ander mismeesterd land, wijzen ze nu met graagte naar Monti. Hij is nu het zwarte schaap omdat hij met onpopulaire maatregelen komt aandraven.
Ik heb een grondige hekel aan mensen die alle verantwoordelijkheid afschuiven op anderen. IK heb niets gedaan, roepen ze graag. Vlot voorbijgaand aan de politieke keuzes die ze EIGENHANDIG in de stembus stopten....
Zoals ik het zie... en ik weet NIX van politiek... moeten we met z'n allen inleveren. Hopelijk op een faire manier.
Maar verder gaan zoals het wàs? Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat dat nergens toe leidt... tenzij naar de afgrond.
Dus eindig ik met een vriendelijk verzoek.
Stop met zeuren en kappen asjeblief.
Geef de heren en dames politici - al vindt u ze nòg zo bizar verkozen - heel even de kans om wat te veranderen.
Of doe het zelf... maar laat u dan eerst verkiezen. Zo werkt dat hier. En niet anders.
Politiek is altijd aan mij voorbij gegaan. Ik ben geen strategisch denker en dat is precies een kwaliteit die in onze "moderne" samenleving mijns inziens op de eerste rij staat als het erop aankomt om je in politieke waters te begeven.
Ik corrigeer mezelf. Iederéén (lees Jan, Piet en Klaas, Jeanneke, Marieke en Flavie) kan in de politiek stappen. Het hoofd boven water houden, is een ander paar mouwen.
Dàt vereist vriendjes hebben. En vriendjes, spijtig maar waar, maak je door vriendendienstjes te bewijzen... of je dat nu leuk vindt of niet. Strategischgaweg bepaal je wie jou kan helpen om je mannetje te staan, om geen grond te verliezen (of erger nog... de grond onder je voeten te zien wegzinken).
Hoewel ik al lang m'n best doe om over zowat alles "positief" te klinken, slaag ik daar niet in als het op politiek aankomt.
Vriendjes maken en behouden noemen we tegenwoordig "netwerken". Dat klinkt een pak fraaier. En onschuldiger ook.
Maar goed. Ik wijk af.
De maatschappij houdt me tot op zekere hoogte bezig. De maatschappij in mijn onmiddellijke omgeving, omdat ik een kleine vis ben en niet de kunde, de wil OF de intentie heb om op grotere schaal te werken. Omwille van bovenstaande. Zelfprostitutie enzo. Onder andere. Neen dankje.
Maar dus, die maatschappij. Een vreedzame en harmonieuze als het effe kan. Een liefdevolle en behulpzame.
Hoewel... niet op het onnozele af. Misschien kom ik hier later op terug.
Intussen veroorloof ik me nog wat losse bedenkingen. Die voor u al dan niet steek houden.
België is in crisis.
Wat zeg ik?
Europa is in crisis.
Wat zeg ik?
De wereld is in crisis.
Niemand schijnt het echt te kunnen oplossen. Of WILLEN oplossen... think about it...
Na een slordige 540 ennogwat dagen zijn onze heren politici erin geslaagd een regering te vormen. Bloed zweet en tranen-bedoening. De Vlamingen die denken dat ze gemolken worden. De Walen die denken dat ze uit de financiële boot gesmeten worden. De Faciliteitengemeenten die moord en brand schreeuwen om een woordje dit of een woordje dat.
Niemand kwam eruit. Vijfhonderdhuppeldepup dagen lang. Ook meneer NVA De Wever niet. Hij zou het land veranderen maar slaagde er niet in om de partijen op enigerlei wijze te verzoenen. En hij was niet de enige....
Of, hoe en waarom het Di Rupo wèl gelukt is, weet ik niet. Ik denk dat vermoeidheid en - goh, wie weet - eerlijke schaamte (?) bij alle bertrokken partijen een biezonder grote rol heeft gespeeld.... Wat er ook van zij: er is een regering gekomen.
Dat die niet beter of niet slechter is dan de vorige(n) is zowat àlles wat we daar aan zinnige praat over kunnen verkopen, lijkt me.
Ons land is een voorschoot groot maar tòch mogen we ons "beroepen" op een waanzinnig aantal partijen en datzelfde aantal tot de tiende macht aan politiekbeoefenaars. Het scheelt niet veel of er zijn even veel partijen als Belgische inwoners.... Stof tot nadenken...
En met zoveel mensen en partijen mag je wat gekibbel verwachten.... wegens evenveel diverse meningen.
Iedereen weet het beter. Olijf ook. Ik weet het ook beter... op sommige punten waar ik dagelijks mee geconfronteerd word.
Maarrrrrr... de beste stuurlui staan naar goede gewoonte aan wal en schreeuwen en roepen dat àlles fout is. Dat Di Rupo er nix van bakt. De sukkel heeft nog geen tijd gehad om te regeren en hij wordt al langs alle kanten belaagd.
Niet dat ik er medelijden mee heb... maar KOMÀÀN zeg... laat ons toch even proberen om hem z'n job te laten doen.... Kan U het beter misschien? Onder de gegeven omstandigheden????
De zaak is in werkelijkheid eenvoudig. En hier spring ik gemakshalve even over naar Europa en bij uitbreiding naar de Wereld.
We hebben generaties lang boven onze stand geleefd. Alsof de schatkist onuitputtelijk was. Alsof de (buitenlandse) schulden niet hoefden afbetaald geworden. Willekeurig schiet me te binnen dat we onze wereld niet hebben beheerd als een goede huisvader.... zou het????
Terwijl we met smaak kijken naar programma's als Rekening in het Rood en we ons - niet gespeend van enig leedvermaak - afvragen hoe die huishoudens het zóóóóver konden laten komen... is de realiteit dat de hele wereld zo geleefd heeft. Alsof de bronnen onuitputtelijk waren en er nooit rekenschap zou hoeven gegeven te worden.
Nu de "nieuwe" politici pogingen moeten doen om een slordige honderd jaren aan wanbeleid recht te trekken, gaat iedereen op z'n achterpoten staan. Géén besparingen! Niet raken aan onze pensioenleeftijd. Niet raken aan onze lonen! Niet raken aan onze werklozensteun! Niet raken aan de Ocmw's! Niet raken aan het immigratiebeleid!
Dus...
als ik het goed begrijp... willen we allemaal het liefst blijven verder leven zoals we bezig waren: met ooglappen op maar ogen wijd open recht de afgrond in?????
In Italië is het al niet veel beter. Monti moet binnen het jaar ervoor zorgen dat de mispeuteringen van de regering Berlusconi "in orde" worden gebracht. Iedereen moet opofferingen doen. "Akkoord" zegt de burger... "maar aan MIJN voordelen raak je niet. Pak die van een ànder maar aan."
"Het is de schuld van de Euro", verkondigt een oude dame in de overdekte markt van Lecce. Ze praat alsof ze er iets van weet... en - ondanks m'n pogingen tot respect voor haar geverfde grijze haren - ik kan niet anders dan denken..... "KWATSJ". (in een moment van nostalgische terugblik laat ze overigens weten dat het beter was in Mussolini's tijd..... go figure).
Het is de schuld van het volk dat bleef volhouden om een volslagen gek als Silvio steeds opnieuw te verkiezen, hem de macht te geven die hij zo graag had... en waarmee hij in een handomdraai z'n hele land het faillissement injoeg.
Liever dan toe te geven dat Italië in veel opzichten niet veel beter is dan Syrië, Libië of elk ander mismeesterd land, wijzen ze nu met graagte naar Monti. Hij is nu het zwarte schaap omdat hij met onpopulaire maatregelen komt aandraven.
Ik heb een grondige hekel aan mensen die alle verantwoordelijkheid afschuiven op anderen. IK heb niets gedaan, roepen ze graag. Vlot voorbijgaand aan de politieke keuzes die ze EIGENHANDIG in de stembus stopten....
Zoals ik het zie... en ik weet NIX van politiek... moeten we met z'n allen inleveren. Hopelijk op een faire manier.
Maar verder gaan zoals het wàs? Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat dat nergens toe leidt... tenzij naar de afgrond.
Dus eindig ik met een vriendelijk verzoek.
Stop met zeuren en kappen asjeblief.
Geef de heren en dames politici - al vindt u ze nòg zo bizar verkozen - heel even de kans om wat te veranderen.
Of doe het zelf... maar laat u dan eerst verkiezen. Zo werkt dat hier. En niet anders.
donderdag 8 december 2011
Waarom alweer?
Terwijl Olijf voorlopig non-stop doorwerkt in winkel en magazijn - tja, het kàn even niet anders - kijk ik uit nieuwsgierigheid wat ik liet staan in het verre Zuiden.
iGoogle helpt daarbij. Met gadgets die je naar believen kan toevoegen.
Bij mij is dat de buienradar voor België en het weerbericht van Puglia.
Buiten waait de wind.... en nog geen klein beetje.
Ginds.... is het een ander verhaal.
Ze vragen zich af of de zomer terug op komst is. Wèrkelijk.
Bijna 23u en ze hebben daar 12°C...
De bedoeling was dat Olijf begin december een weekje terug ging. Een regelmaat van eens in de twee maanden leek me haalbaar.
Tot bleek dat onze eerste Kerstmarkt uitgerekend op mijn geplande vertrekdag voorzien werd. En ik zelf vond dat ik het niet kon màken om uitgerekend dan te vertrekken.
2 december werd een werkdag van 12 uren in plaats van een reisdag. Nog eens 12 uren later openden we de winkeldeuren opnieuw ... met minimale personeelsbezetting. Bon goed... best te overleven. Dinsdag zou het beter worden, troostte ik mezelf.
En toen kwam dinsdag.
Met een handvol nieuwe zieken terwijl de oude zieken nog thuis waren. En blijvende minimale bezetting... en de noodzaak om volgende zaterdag (m'n vrije) op te geven. Het was komen werken of de winkel sluiten... en dat - vind ik - kan ik niet maken. Andere collega's "kunnen" niet komen werken op hun vrije dag....
Verdorie.
Dan ga ik kijken naar het weer 2000 km verderop. En zie wat ik heb laten staan... om een of andere bizarre vorm van plichtsbesef.
Soms vraag ik me éérlijk af..... Waaròm doe ik dit alweer?
Alles dient èrgens toe, blijf ik mezelf voorhouden. Dat m'n inzet op het werk (en het druk druk druk weekendleven van collega's, dat blijkbaar nooit ruimte voor overuren laat) minder overtuigd is dan vroeger, moet iets betekenen. Een lampje gaat zowaar branden.
Maar Olijf overhaast nix. Alles op z'n tijd.
Alles op z'n tijd.
iGoogle helpt daarbij. Met gadgets die je naar believen kan toevoegen.
Bij mij is dat de buienradar voor België en het weerbericht van Puglia.
Buiten waait de wind.... en nog geen klein beetje.
Ginds.... is het een ander verhaal.
Ze vragen zich af of de zomer terug op komst is. Wèrkelijk.
Bijna 23u en ze hebben daar 12°C...
De bedoeling was dat Olijf begin december een weekje terug ging. Een regelmaat van eens in de twee maanden leek me haalbaar.
Tot bleek dat onze eerste Kerstmarkt uitgerekend op mijn geplande vertrekdag voorzien werd. En ik zelf vond dat ik het niet kon màken om uitgerekend dan te vertrekken.
2 december werd een werkdag van 12 uren in plaats van een reisdag. Nog eens 12 uren later openden we de winkeldeuren opnieuw ... met minimale personeelsbezetting. Bon goed... best te overleven. Dinsdag zou het beter worden, troostte ik mezelf.
En toen kwam dinsdag.
Met een handvol nieuwe zieken terwijl de oude zieken nog thuis waren. En blijvende minimale bezetting... en de noodzaak om volgende zaterdag (m'n vrije) op te geven. Het was komen werken of de winkel sluiten... en dat - vind ik - kan ik niet maken. Andere collega's "kunnen" niet komen werken op hun vrije dag....
Verdorie.
Dan ga ik kijken naar het weer 2000 km verderop. En zie wat ik heb laten staan... om een of andere bizarre vorm van plichtsbesef.
Soms vraag ik me éérlijk af..... Waaròm doe ik dit alweer?
Alles dient èrgens toe, blijf ik mezelf voorhouden. Dat m'n inzet op het werk (en het druk druk druk weekendleven van collega's, dat blijkbaar nooit ruimte voor overuren laat) minder overtuigd is dan vroeger, moet iets betekenen. Een lampje gaat zowaar branden.
Maar Olijf overhaast nix. Alles op z'n tijd.
Alles op z'n tijd.
Voor één keer eens ècht
Druk druk druk. Modewoord... de laatste jaren.
"Had geen tijd om te bellen, wegens te druk druk druk".
"Kon niet naar je feestje komen. Druk druk druk, weetjewel?"
Onzin natuurlijk. Voor een telefoontje kan je altijd even tijd maken. Al was het maar 2 minuten.
Een feestje op verplaatsing vraagt - toegegeven - al iets meer tijd en inspanning. In een druk familiaal leven kan het moeilijk worden.
Maar goed.
Druk druk druk maakt zelden deel uit van Olijf's leven.
Behalve wanneer de helft van het personeel nogal voorspelbaar ziek valt in de eindejaarsperiode.
Ook hier: toegegeven... in het najaar vieren de bacteriën, virussen en andere vieze microben hoogtij. Maar het zwakke gestel van "sommigen" blijft me mateloos verbazen.
Hoe een snotverkoudheid je keer op keer wekenlang kan vellen... het is me een raadsel (enkele chronische long- of andere ademhalingsstelsellijders daar gelaten). Aan huis en bed gebonden kan niemand de werkvloer nog betreden. Sinds het begin van m'n tewerkstelling, nu bijna 6 jaar geleden, vond ik (en m'n huisarts) het één keer aangeraden om 4 dagen afwezig te zijn. Griep.... je.
Maar goed. Ik wijk af.
Er zijn dus mensen die met een zekere regelmaat en vooràl vlak vóór of vlak nà het weekend en ook ongeveer rond de feestdagen besmettelijk ziek worden. Soms doen ze dat met trosjes tegelijk. De ene wordt ziek. De andere, die deels het werk van de eerste mee opving, wordt de week nadien ook ziek... terwijl de eerste nog steeds aan de bedstede gebonden is.
Dan krijg je superopvangtoestanden zoals gisteren en vandaag. En heel hard hopen dat de rest ook niet ziek wordt van oververmoeidheid.
Spijtig. Olijf wordt daar niet onwel van. Maar wel .... druk druk druk :)
Voor één keer eens ècht.
Vooral wanneer vriend S drie avonden op rij langskomt om de keuken te vervolledigen. Een gegeven waarvoor ik - voor alle duidelijkheid - biezonder dankbaar ben.
Maar het maakt de dagen lang. Nix aan te doen. De keuken mag ooit eens àf geraken. En dat is ze nog steeds niet... maar we geraken er wel... stilaan :)
Vanavond werd er (een heel klein beetje) geschuurd en een beetje meer geöilied. Eerste laag. Morgen mag ik - geheel alleen nog wel - de tweede olielaag aanbrengen. Hetgeen betekent dat er morgen wel werk wordt verzet maar de dag iets vroeger zal kunnen eindigen.
Koken deed Olijf ook voor S. De sukkel racete iedere dag recht na het werk hierheen. Een bordje warm verdiende hij wel :)
Gelukkig helpt de vaatwasser tegenwoordig bij de huishoudelijke nà-taken. Niet of nauwelijks afwassen met de hand.... ik dacht nooit dat ik het zou zeggen, maar..... hééééérlijk. Olive's in household heaven :)
Morgen staat Olijf een kwartiertje eerder op. Om S wakker te bellen. Omdat hij zich maar blijft overslapen met al dat extra werk.
He scratches my back, I scratch his.... of iets van dien aard.
Misschien draai ik me nog een kwartiertje om na de word-maar-wakker-oproep. Of ik sta op. Om m'n meterstanden te noteren. --> Energiescan, deel II !!!
Maar nu... is het kwart voor één. Tijd voor rust.
"Had geen tijd om te bellen, wegens te druk druk druk".
"Kon niet naar je feestje komen. Druk druk druk, weetjewel?"
Onzin natuurlijk. Voor een telefoontje kan je altijd even tijd maken. Al was het maar 2 minuten.
Een feestje op verplaatsing vraagt - toegegeven - al iets meer tijd en inspanning. In een druk familiaal leven kan het moeilijk worden.
Maar goed.
Druk druk druk maakt zelden deel uit van Olijf's leven.
Behalve wanneer de helft van het personeel nogal voorspelbaar ziek valt in de eindejaarsperiode.
Ook hier: toegegeven... in het najaar vieren de bacteriën, virussen en andere vieze microben hoogtij. Maar het zwakke gestel van "sommigen" blijft me mateloos verbazen.
Hoe een snotverkoudheid je keer op keer wekenlang kan vellen... het is me een raadsel (enkele chronische long- of andere ademhalingsstelsellijders daar gelaten). Aan huis en bed gebonden kan niemand de werkvloer nog betreden. Sinds het begin van m'n tewerkstelling, nu bijna 6 jaar geleden, vond ik (en m'n huisarts) het één keer aangeraden om 4 dagen afwezig te zijn. Griep.... je.
Maar goed. Ik wijk af.
Er zijn dus mensen die met een zekere regelmaat en vooràl vlak vóór of vlak nà het weekend en ook ongeveer rond de feestdagen besmettelijk ziek worden. Soms doen ze dat met trosjes tegelijk. De ene wordt ziek. De andere, die deels het werk van de eerste mee opving, wordt de week nadien ook ziek... terwijl de eerste nog steeds aan de bedstede gebonden is.
Dan krijg je superopvangtoestanden zoals gisteren en vandaag. En heel hard hopen dat de rest ook niet ziek wordt van oververmoeidheid.
Spijtig. Olijf wordt daar niet onwel van. Maar wel .... druk druk druk :)
Voor één keer eens ècht.
Vooral wanneer vriend S drie avonden op rij langskomt om de keuken te vervolledigen. Een gegeven waarvoor ik - voor alle duidelijkheid - biezonder dankbaar ben.
Maar het maakt de dagen lang. Nix aan te doen. De keuken mag ooit eens àf geraken. En dat is ze nog steeds niet... maar we geraken er wel... stilaan :)
Vanavond werd er (een heel klein beetje) geschuurd en een beetje meer geöilied. Eerste laag. Morgen mag ik - geheel alleen nog wel - de tweede olielaag aanbrengen. Hetgeen betekent dat er morgen wel werk wordt verzet maar de dag iets vroeger zal kunnen eindigen.
Koken deed Olijf ook voor S. De sukkel racete iedere dag recht na het werk hierheen. Een bordje warm verdiende hij wel :)
Gelukkig helpt de vaatwasser tegenwoordig bij de huishoudelijke nà-taken. Niet of nauwelijks afwassen met de hand.... ik dacht nooit dat ik het zou zeggen, maar..... hééééérlijk. Olive's in household heaven :)
 |
| Nog heel even wachten tot de huishoudapparaten terug op hun plaats mogen. |
 |
| een nieuw schermpje om naar te kijken :) |
He scratches my back, I scratch his.... of iets van dien aard.
Misschien draai ik me nog een kwartiertje om na de word-maar-wakker-oproep. Of ik sta op. Om m'n meterstanden te noteren. --> Energiescan, deel II !!!
Maar nu... is het kwart voor één. Tijd voor rust.
dinsdag 6 december 2011
Eindelijk
Ik weet niet wat ik het leukst vind.
Dat België na 500+ dagen een nieuwe regering heeft
of dat Olijf na 90+ dagen een keukenwerkblad heeft.
Het is nog niet helemaal af. Het blad.
Vandaag werd deel twee geplaatst en gekleefd.
Morgen wordt er nog wat geschuurd en geolied.
De pompbak moet een centimeter en een half naar links en drie centimeter naar voor... en dat vraagt weer wat creatief denken. Een geluk dat vriend S z'n nachten gebruikt om na te denken over Olijf's pompbak...:)
Goed, bij nader inzien ben ik het blij-st met het keukenwerkblad.
Iets zegt me dat het langer zal meegaan dan de nieuwe regering. Al was het maar omdat wij een land zijn geworden van tegenstanders.
Wie het ook wordt, het is nooit goed. Altijd zit er wel iemand te zeuren en te "schennen".
Di Rupo dit. De Croo dat.
Inderdaad, de kans is groot dat ook deze regering en deze akkoorden nergens op lijken, maar ik dènk gewoon even bij mezelf... zou ik het béter kunnen?
Persoonlijke ideetjes genoeg, daar niet van. Meningen ook. Maar de kracht en het doorzettingsvermogen om die ook ten uitvoer te brengen? Ik nodig iedere criticaster uit...
Vergeet niet, dames en heren beste stuurlui, dat een idee - hoe goed het ook moge zijn - een hele resem partijen, ministers, parlementariërs en staatssecretarissen (wat dóen die precies, kan iemand me dat uitleggen?) moet passeren vooraleer het é-ven-tu-éél aanvaard wordt. En aanvaarding in ons land - dat zouden we intussen ook mogen weten - staat niet noodzakelijk gelijk met uitvoeren. Tussen geboorte en volwassenheid kan het ideeënkindje nog een stille dood sterven. Omdat de regering valt bievoorbeeld. Over een splitsing ofzo.
Voor het weinige dat een Olijf als ik van politiek begrijpt, vind ik het verder onbegrijpelijk dat de grootste winnaar uit de vorige verkiezingen (en als ik de berichten mag geloven, is ze intussen alleen maar geGROEID in aanhangers de afgelopen 500+ dagen...) NIET tot de huidige regering behoort...
Zònder u te zeggen voor wie ik wél heb gestemd anderhalf jaar geleden (en dat was, geloof ik destijds te hebben gezegd, sowieso geen overtuigde keuze meer): de NVA was niet de partij van m'n keuze. Hoewel ik af en toe, de weinige keren dat ik mezelf ertoe kan brengen om een politiek debat te volgen in de media, moet toegeven dat de heren NVA-ers nagels met koppen slaan. Zeggen wat anderen veel liever onder de mat vegen.
Los van right or wrong snap ik niet dat de grootste partij in de oppositie is beland.
Dat zegt wat over zin en onzin van stemplicht.
Vind ik.
En verder kan ik maar beter zwijgen. Vind ik.
Een andere mijlpaal werd bereikt op deze Sinterklaasdag. Een jongen op de werkvloer... een op eerste zicht best wel aaibare jongen (in de zin van lieftallig en doorgaans beleefd) is er vandaag in geslaagd om Olijf over haar toeren te krijgen. Details zijn hier absoluut niet op hun plaats. Maar feit is dat Olijf om onverklaarbare redenen met tegenzin naar het werk vertrok, een eerste ochtendkritiek met onnodig veel animo verwierp en enkele uren later de werkvloer in een Franse colère verliet omdat een 20-jarige kerel de wereld op z'n kop ziet.
Eérst wil hij respect krijgen en dààrna zal hij er eens over nadenken of hij hoe hij dat respect verdienen zal.
Voor Olijf was vandaag de maat vol. Zomaar. Om onverklaarbare redenen.
Ik vertrouw erop dat de storm in mij morgen weer zal geluwd zijn. Omdat dat iets is wat ik doe. Uitbarsten als de Vesuvius op 12-12-2012 en dan tot rust komen. Blijft een werkpunt. Zes jaar nonsens slikken en kalm blijven om me uiteindelijk door een snotneus te laten vangen.
Voor één keer beroep ik me op hormonenspiegels. Of PMS.
Gewoon. Omdat ik een vrouw ben en dat dus kàn :)
Dat België na 500+ dagen een nieuwe regering heeft
of dat Olijf na 90+ dagen een keukenwerkblad heeft.
Het is nog niet helemaal af. Het blad.
Vandaag werd deel twee geplaatst en gekleefd.
Morgen wordt er nog wat geschuurd en geolied.
De pompbak moet een centimeter en een half naar links en drie centimeter naar voor... en dat vraagt weer wat creatief denken. Een geluk dat vriend S z'n nachten gebruikt om na te denken over Olijf's pompbak...:)
Goed, bij nader inzien ben ik het blij-st met het keukenwerkblad.
Iets zegt me dat het langer zal meegaan dan de nieuwe regering. Al was het maar omdat wij een land zijn geworden van tegenstanders.
Wie het ook wordt, het is nooit goed. Altijd zit er wel iemand te zeuren en te "schennen".
Di Rupo dit. De Croo dat.
Inderdaad, de kans is groot dat ook deze regering en deze akkoorden nergens op lijken, maar ik dènk gewoon even bij mezelf... zou ik het béter kunnen?
Persoonlijke ideetjes genoeg, daar niet van. Meningen ook. Maar de kracht en het doorzettingsvermogen om die ook ten uitvoer te brengen? Ik nodig iedere criticaster uit...
Vergeet niet, dames en heren beste stuurlui, dat een idee - hoe goed het ook moge zijn - een hele resem partijen, ministers, parlementariërs en staatssecretarissen (wat dóen die precies, kan iemand me dat uitleggen?) moet passeren vooraleer het é-ven-tu-éél aanvaard wordt. En aanvaarding in ons land - dat zouden we intussen ook mogen weten - staat niet noodzakelijk gelijk met uitvoeren. Tussen geboorte en volwassenheid kan het ideeënkindje nog een stille dood sterven. Omdat de regering valt bievoorbeeld. Over een splitsing ofzo.
Voor het weinige dat een Olijf als ik van politiek begrijpt, vind ik het verder onbegrijpelijk dat de grootste winnaar uit de vorige verkiezingen (en als ik de berichten mag geloven, is ze intussen alleen maar geGROEID in aanhangers de afgelopen 500+ dagen...) NIET tot de huidige regering behoort...
Zònder u te zeggen voor wie ik wél heb gestemd anderhalf jaar geleden (en dat was, geloof ik destijds te hebben gezegd, sowieso geen overtuigde keuze meer): de NVA was niet de partij van m'n keuze. Hoewel ik af en toe, de weinige keren dat ik mezelf ertoe kan brengen om een politiek debat te volgen in de media, moet toegeven dat de heren NVA-ers nagels met koppen slaan. Zeggen wat anderen veel liever onder de mat vegen.
Los van right or wrong snap ik niet dat de grootste partij in de oppositie is beland.
Dat zegt wat over zin en onzin van stemplicht.
Vind ik.
En verder kan ik maar beter zwijgen. Vind ik.
Een andere mijlpaal werd bereikt op deze Sinterklaasdag. Een jongen op de werkvloer... een op eerste zicht best wel aaibare jongen (in de zin van lieftallig en doorgaans beleefd) is er vandaag in geslaagd om Olijf over haar toeren te krijgen. Details zijn hier absoluut niet op hun plaats. Maar feit is dat Olijf om onverklaarbare redenen met tegenzin naar het werk vertrok, een eerste ochtendkritiek met onnodig veel animo verwierp en enkele uren later de werkvloer in een Franse colère verliet omdat een 20-jarige kerel de wereld op z'n kop ziet.
Eérst wil hij respect krijgen en dààrna zal hij er eens over nadenken of hij hoe hij dat respect verdienen zal.
Voor Olijf was vandaag de maat vol. Zomaar. Om onverklaarbare redenen.
Ik vertrouw erop dat de storm in mij morgen weer zal geluwd zijn. Omdat dat iets is wat ik doe. Uitbarsten als de Vesuvius op 12-12-2012 en dan tot rust komen. Blijft een werkpunt. Zes jaar nonsens slikken en kalm blijven om me uiteindelijk door een snotneus te laten vangen.
Voor één keer beroep ik me op hormonenspiegels. Of PMS.
Gewoon. Omdat ik een vrouw ben en dat dus kàn :)
maandag 5 december 2011
Keuken, deel X
Gisteren werd het "blad" gebracht, nagemeten en terug meegenomen. Vandaag, zo vernam ik enkele minuten geleden, komt het definitief op z'n plaats.
Uit dankbaarheid voor deze alweer kleine vooruitgang, zette ik mezelf aan het werk. De rolluikkast moest winddicht. Verbazingwekkend hoeveel koude lucht via de rolluikkast z'n weg naar binnen vindt.
Een uurtje of wat later was het ding min of meer winddicht. Afwerking volgt.
Intussen spaart Olijf alweer een beetje op energie.
Net op tijd, want sinds vorige week heb ik me ingeschreven in een Energiescanplan. Met de werkplaats. Om ons allen energiebewuster te maken. En omdat Olijf daarin erg laks is, vond ik het een goed "excuus" om maar eens te beginnen met wekelijks metertjes lezen.
Hopelijk helpt de rolluikkast een handje :)
Terwijl het werkblad - dat nu nog geen werkblad is maar het straks zal worden - vrij moest, haalde ik wat spullen weg. Ook uit de keukenkasten.
Onder andere oude koffie"mokken" die al lang wegmochten maar die uit nostalgie telkens weer in de kast belandden.
De bescheiden collectie werd geboren ergens in m'n studentenjaren, bij wijze van verjaardagsattentie. Het jaar nadien volgde nòg zo'n mok. Eentje kocht ik zelf, op de ferry naar Hull en de vierde.... geen idee :)
Vier zijn het er geworden en m'n zelfgekocht exemplaar kreeg ooit een duwtje, met een gebroken (en weer gelijmd) oor tot gevolg.
Maar morgen verlaten ze m'n huis. Voor altijd. Neh.
dus deed Olijf wat ze zo vaak doet met dingen die voor altijd verdwijnen. Er een fotootje van maken.
Uit dankbaarheid voor deze alweer kleine vooruitgang, zette ik mezelf aan het werk. De rolluikkast moest winddicht. Verbazingwekkend hoeveel koude lucht via de rolluikkast z'n weg naar binnen vindt.
Een uurtje of wat later was het ding min of meer winddicht. Afwerking volgt.
Intussen spaart Olijf alweer een beetje op energie.
Net op tijd, want sinds vorige week heb ik me ingeschreven in een Energiescanplan. Met de werkplaats. Om ons allen energiebewuster te maken. En omdat Olijf daarin erg laks is, vond ik het een goed "excuus" om maar eens te beginnen met wekelijks metertjes lezen.
Hopelijk helpt de rolluikkast een handje :)
Terwijl het werkblad - dat nu nog geen werkblad is maar het straks zal worden - vrij moest, haalde ik wat spullen weg. Ook uit de keukenkasten.
Onder andere oude koffie"mokken" die al lang wegmochten maar die uit nostalgie telkens weer in de kast belandden.
De bescheiden collectie werd geboren ergens in m'n studentenjaren, bij wijze van verjaardagsattentie. Het jaar nadien volgde nòg zo'n mok. Eentje kocht ik zelf, op de ferry naar Hull en de vierde.... geen idee :)
Vier zijn het er geworden en m'n zelfgekocht exemplaar kreeg ooit een duwtje, met een gebroken (en weer gelijmd) oor tot gevolg.
Maar morgen verlaten ze m'n huis. Voor altijd. Neh.
dus deed Olijf wat ze zo vaak doet met dingen die voor altijd verdwijnen. Er een fotootje van maken.
woensdag 30 november 2011
Zin... of het gebrek eraan
Ideetjes voor de blog hebben de vréselijk onhebbelijke gewoonte om te binnen te schieten op ogenblikken dat een pc of laptop niet tot de mogelijkheden behoren. Of de tijd niet geschikt is.
Onder de douche, tijdens een rit in de auto, tijdens het werk.... nope nope and nope. Kan en mag niet.
Zelfs fotootjes die eerder in een moment van opperste bewondering werden genomen, worden even niet opgeladen.
Geen nood. Olijf heeft nergens last van, tenzij van een gebrek aan zin.
Maar dat gaat over.
Voor de rest gaat alles goed. Traag maar goed. Zoals altijd :)
Intussen draait de (nèt niet) nieuwe vaatwasser. Wat een luxe!
Onder de douche, tijdens een rit in de auto, tijdens het werk.... nope nope and nope. Kan en mag niet.
Zelfs fotootjes die eerder in een moment van opperste bewondering werden genomen, worden even niet opgeladen.
Geen nood. Olijf heeft nergens last van, tenzij van een gebrek aan zin.
Maar dat gaat over.
Voor de rest gaat alles goed. Traag maar goed. Zoals altijd :)
Intussen draait de (nèt niet) nieuwe vaatwasser. Wat een luxe!
maandag 28 november 2011
Goud
Er zijn zo van die dagen....
Goeie
en minder goeie.
Gisteren was een gemengde.
Olijf mocht samen met vriend S op bezoek bij zijn vrienden. Om kennis te maken.
In Januari zit er namelijk een snoepreisje in voor Olijf. Vier daagjes skieën, reis en verblijf betaald "door de firma", skipas en "verteer" te betalen door mezelf.
Zo'n aanbod DURF ik zelfs niet af te slaan :)
Maar goed. Gisteren dus kennismaking met "de firma".
De afspraak was ergens tussen 2 en 3, dus dat was marge genoeg voor Chaotische Olijf.
... tot onderweg een lichtje ging branden in de auto. Batterij. Verdorie.
En dan stopte de verwarming even met blazen... en begon opnieuw.
Sloeg de boordcomputer uit. En weer aan.
Ging lichtje van ABS branden. En dan dat van de motor. Ferdoem Ferdèch Ferdjuu!
Olijf krijgt het niet snel benauwd maar op een 90km/uur éénrijvaksbaan zonder pechstrook begon ik hem toch een beetje te knijpen. Dit zag er niet goed uit.
Eerstvolgend zijweggetje koos ik.... en dat bleek geen seconde te vroeg. De servo gaf het ook op.....
Dames en heren, Olijf herinnert zich nog de wagens zonder servostuur. Ik ben "rijp" genoeg om het rijbewijs nog servoloos te hebben gehaald. Maar een auto mét servo die zònder servo valt... dat is toch andere koek hoor.
...
Gelukkig vond ik een inrit van een bedrijf en ging (op zondag) voor de gesloten poort staan, manoevreerde met veel getrek en gesleur de wagen in een acceptabele positie... en belde de hulplijn.
Die niet veraf meer woonde en - geluk oh geluk - een reservebatterij meebracht.
Een klusjesman als vriend is een handig ding, voorwaar ik zeg het u.
In no time was de oude batterij eruit en de nieuwe erin.
Nu... Olijf is nog in staat om zo'n ding te vervangen. Vrouwen hoeven niet helemaal hulpeloos te zijn. Maar ik rijd niet alle dagen met een reserverbatterij rond... en er zit potverdorie diep weggedoken nog ergens een moertje dat je met een gewone sleutel niet zomaar even snel wegdraait.
S trok de deuren van z'n bestelwagentje open ... en daar zat, lag en hing alles wat we nodig hadden. Inclusief vochtige doekjes om de handen nadien weer schoon te vegen.
Een voorziene man is er ... een paar... waard :))
De afspraak met "de firma" lieten we doorgaan zoals voorzien, maar eerlijk is eerlijk.... Olijf dacht de hele avond aan de rit terug in het donker.
De nieuwe batterij deed wat ze (?) moest doen maar het rode lichtje ging al snel weer branden.
"Alternator" dacht ik meteen. Tja... dat heb je als pa z'n leven lang in een autofabriek heeft gewerkt ...
En yep, bij aankomst besloot ook vriend S dat het de alternator moest zijn.
De avond was fijn ende gezellig. Heel onderhoudend zelfs. De firmamensen zijn vermogend maar lekker gewoon. Zùkke mensen kan Olijf best smaken. Nix geen naast de schoenen lopen. Gewoon gewoon. En alles wees erop - of ik zou me schromelijk moeten vergissen - dat dat gevoel wederzijds was. Fijn fijn fijn!
Zelfs de rit terug, hoewel spannend omdat je op het eigenste ogenblik niet wéét of je het haalt, was doenbaar.
Maar vandaag....
Met de auto naar de garage. Uitleg doen, want de heren garagisten mogen weten dat ze met deze juffrouw niet moeten lachen (lees onnodig werk uitvoeren omdat meisjes toch nix van auto's afweten).
De balieman meende ook dat de alternator het begeven had, maar er zou toch een analyse moeten uitgevoerd worden. Fair enough, een analyse moet uitsluitsel geven. Stel dat het tòch wat anders zou zijn....
"En?" vroeg ik. "Waar mag ik me aan verwachten?... Als het de alternator is?"
En toen kreeg Olijf de mokerslag.
Ik had rekening gehouden met alles tussen 100 en 300 eurootjes. Belgische dan :)
NU ben ik blij dat ik geen van beide bedragen luidop had gezegd... want het verdict luidde..... 650€.
ZEShonderdVIJFTIG.
Spontaan ontschoot me "Die zijn van goud gemaakt zeker?"
Tja, ik kon het niet helpen. Ik herinner me àndere prijzen van "vroeger".
Akkoord.... "vroeger" is een hele tijd geleden, maar zelfs met inflatie, indexering en andere in-nen, lijkt de prijsstijging me excessief.
Anderzijds.... welke keuze heeft een klant in dit geval? Geen alternator? I think not! Dat laat Olijf achter met een hoopje schroot. Want een auto zonder alternator is als een .... vult u maar aan.
Treinen en fietsen zijn heel erg leuk als je in iets of wat stad/gemeente woont. Maar Olijf's dorp (hoewel dat graag doorgaat voor gemeente) wordt 1 keer per uur bediend door een boemelding dat een trein moet voorstellen. Behalve de twee dichtsbijzijnde "groot"steden, bereik ik nix zonder één of meerdere overstappen. En kom ik OF overal vééééééél te vroeg aan OF véééééél te laat. Nooit gewoon lekker op tijd.
En dat zint me niet. Zó ecologisch ben ik niet aangelegd, very sorry to say....
Een Belg en zijn gemak....
"Ik zie dat u nog een groot onderhoud nodig hebt" zei de baliemeneer er nog bij.
Zozo... cheecky little bastard.... ja... MIJN AUTO heeft een groot onderhoud nodig. Doe dat er ook maar bij.
Voor 350€ doen ze me dat plezier.
En een keuring voor de autokeuring. Doe die ook maar. 50€ asjebliefdankuwel.
"Gaat u zelf naar de keuring?" vraagt hij nog.
"Tja, wie ànders dan ik zou dat doen" merk ik fijntjes op.
"ah, dat kunnen wij voor u doen, mevrouw".
In m'n hoofd en in m'n zeer nabije toekomst is m'n portefeuille al geplunderd, dus ik bedank vriendelijk. Die mannen rijden niet gratis ficatis naar de keuring, zoveel weet Olijf ook wel.
Ze moeten ook nog wat bougies vervangen. Dat had ik onlangs al eens vernomen. Maar toen mocht ik nog rustig verder rijden, zeiden ze. Nu ik hier toch ben, vraag ik om nazicht van die ...ehum... ontstekingskaarsen.
Diè prijs heb ik geeneens meer gevraagd. Ik ga ervan uit dat die er nog wel bij kunnen.
En voor al de rest - lees: onvoorziene kosten - moeten ze me eerst bellen voor toestemming.
M'n oude batterij - liet ik weten - zit in de koffer en heeft de hele nacht opgeladen. Dat ze hem niet onnodig moeten vervangen. (bij "NIET" keek ik veelbetekenend in de balie-ogen van meneer)
En nu....?
Nu is het hoopvol afwachten en ervan uitgaan dat ze inderdààd niet nodeloos een nieuwe batterij steken. Of andere dingen "steken" die niet gestoken hoeven te worden.
Want als ze allemààl hun prijs in goud waard zijn... dan kan Olijf zelfs geen kerstdineetje meer kopen, boehoehoehoehoe
De wens voor een nieuwe digitale spiegelreflexcamera stop ik maar eventjes in het vriesvak. Tot in de Soldenperiode ofzo. Of later. Het mooie aan wensen is dat ze niet verslijten.
:)
Goeie
en minder goeie.
Gisteren was een gemengde.
Olijf mocht samen met vriend S op bezoek bij zijn vrienden. Om kennis te maken.
In Januari zit er namelijk een snoepreisje in voor Olijf. Vier daagjes skieën, reis en verblijf betaald "door de firma", skipas en "verteer" te betalen door mezelf.
Zo'n aanbod DURF ik zelfs niet af te slaan :)
Maar goed. Gisteren dus kennismaking met "de firma".
De afspraak was ergens tussen 2 en 3, dus dat was marge genoeg voor Chaotische Olijf.
... tot onderweg een lichtje ging branden in de auto. Batterij. Verdorie.
En dan stopte de verwarming even met blazen... en begon opnieuw.
Sloeg de boordcomputer uit. En weer aan.
Ging lichtje van ABS branden. En dan dat van de motor. Ferdoem Ferdèch Ferdjuu!
Olijf krijgt het niet snel benauwd maar op een 90km/uur éénrijvaksbaan zonder pechstrook begon ik hem toch een beetje te knijpen. Dit zag er niet goed uit.
Eerstvolgend zijweggetje koos ik.... en dat bleek geen seconde te vroeg. De servo gaf het ook op.....
Dames en heren, Olijf herinnert zich nog de wagens zonder servostuur. Ik ben "rijp" genoeg om het rijbewijs nog servoloos te hebben gehaald. Maar een auto mét servo die zònder servo valt... dat is toch andere koek hoor.
...
Gelukkig vond ik een inrit van een bedrijf en ging (op zondag) voor de gesloten poort staan, manoevreerde met veel getrek en gesleur de wagen in een acceptabele positie... en belde de hulplijn.
Die niet veraf meer woonde en - geluk oh geluk - een reservebatterij meebracht.
Een klusjesman als vriend is een handig ding, voorwaar ik zeg het u.
In no time was de oude batterij eruit en de nieuwe erin.
Nu... Olijf is nog in staat om zo'n ding te vervangen. Vrouwen hoeven niet helemaal hulpeloos te zijn. Maar ik rijd niet alle dagen met een reserverbatterij rond... en er zit potverdorie diep weggedoken nog ergens een moertje dat je met een gewone sleutel niet zomaar even snel wegdraait.
S trok de deuren van z'n bestelwagentje open ... en daar zat, lag en hing alles wat we nodig hadden. Inclusief vochtige doekjes om de handen nadien weer schoon te vegen.
Een voorziene man is er ... een paar... waard :))
De afspraak met "de firma" lieten we doorgaan zoals voorzien, maar eerlijk is eerlijk.... Olijf dacht de hele avond aan de rit terug in het donker.
De nieuwe batterij deed wat ze (?) moest doen maar het rode lichtje ging al snel weer branden.
"Alternator" dacht ik meteen. Tja... dat heb je als pa z'n leven lang in een autofabriek heeft gewerkt ...
En yep, bij aankomst besloot ook vriend S dat het de alternator moest zijn.
De avond was fijn ende gezellig. Heel onderhoudend zelfs. De firmamensen zijn vermogend maar lekker gewoon. Zùkke mensen kan Olijf best smaken. Nix geen naast de schoenen lopen. Gewoon gewoon. En alles wees erop - of ik zou me schromelijk moeten vergissen - dat dat gevoel wederzijds was. Fijn fijn fijn!
Zelfs de rit terug, hoewel spannend omdat je op het eigenste ogenblik niet wéét of je het haalt, was doenbaar.
Maar vandaag....
Met de auto naar de garage. Uitleg doen, want de heren garagisten mogen weten dat ze met deze juffrouw niet moeten lachen (lees onnodig werk uitvoeren omdat meisjes toch nix van auto's afweten).
De balieman meende ook dat de alternator het begeven had, maar er zou toch een analyse moeten uitgevoerd worden. Fair enough, een analyse moet uitsluitsel geven. Stel dat het tòch wat anders zou zijn....
"En?" vroeg ik. "Waar mag ik me aan verwachten?... Als het de alternator is?"
En toen kreeg Olijf de mokerslag.
Ik had rekening gehouden met alles tussen 100 en 300 eurootjes. Belgische dan :)
NU ben ik blij dat ik geen van beide bedragen luidop had gezegd... want het verdict luidde..... 650€.
ZEShonderdVIJFTIG.
Spontaan ontschoot me "Die zijn van goud gemaakt zeker?"
Tja, ik kon het niet helpen. Ik herinner me àndere prijzen van "vroeger".
Akkoord.... "vroeger" is een hele tijd geleden, maar zelfs met inflatie, indexering en andere in-nen, lijkt de prijsstijging me excessief.
Anderzijds.... welke keuze heeft een klant in dit geval? Geen alternator? I think not! Dat laat Olijf achter met een hoopje schroot. Want een auto zonder alternator is als een .... vult u maar aan.
Treinen en fietsen zijn heel erg leuk als je in iets of wat stad/gemeente woont. Maar Olijf's dorp (hoewel dat graag doorgaat voor gemeente) wordt 1 keer per uur bediend door een boemelding dat een trein moet voorstellen. Behalve de twee dichtsbijzijnde "groot"steden, bereik ik nix zonder één of meerdere overstappen. En kom ik OF overal vééééééél te vroeg aan OF véééééél te laat. Nooit gewoon lekker op tijd.
En dat zint me niet. Zó ecologisch ben ik niet aangelegd, very sorry to say....
Een Belg en zijn gemak....
"Ik zie dat u nog een groot onderhoud nodig hebt" zei de baliemeneer er nog bij.
Zozo... cheecky little bastard.... ja... MIJN AUTO heeft een groot onderhoud nodig. Doe dat er ook maar bij.
Voor 350€ doen ze me dat plezier.
En een keuring voor de autokeuring. Doe die ook maar. 50€ asjebliefdankuwel.
"Gaat u zelf naar de keuring?" vraagt hij nog.
"Tja, wie ànders dan ik zou dat doen" merk ik fijntjes op.
"ah, dat kunnen wij voor u doen, mevrouw".
In m'n hoofd en in m'n zeer nabije toekomst is m'n portefeuille al geplunderd, dus ik bedank vriendelijk. Die mannen rijden niet gratis ficatis naar de keuring, zoveel weet Olijf ook wel.
Ze moeten ook nog wat bougies vervangen. Dat had ik onlangs al eens vernomen. Maar toen mocht ik nog rustig verder rijden, zeiden ze. Nu ik hier toch ben, vraag ik om nazicht van die ...ehum... ontstekingskaarsen.
Diè prijs heb ik geeneens meer gevraagd. Ik ga ervan uit dat die er nog wel bij kunnen.
En voor al de rest - lees: onvoorziene kosten - moeten ze me eerst bellen voor toestemming.
M'n oude batterij - liet ik weten - zit in de koffer en heeft de hele nacht opgeladen. Dat ze hem niet onnodig moeten vervangen. (bij "NIET" keek ik veelbetekenend in de balie-ogen van meneer)
En nu....?
Nu is het hoopvol afwachten en ervan uitgaan dat ze inderdààd niet nodeloos een nieuwe batterij steken. Of andere dingen "steken" die niet gestoken hoeven te worden.
Want als ze allemààl hun prijs in goud waard zijn... dan kan Olijf zelfs geen kerstdineetje meer kopen, boehoehoehoehoe
De wens voor een nieuwe digitale spiegelreflexcamera stop ik maar eventjes in het vriesvak. Tot in de Soldenperiode ofzo. Of later. Het mooie aan wensen is dat ze niet verslijten.
:)
vrijdag 25 november 2011
Farrokh Bulsara
20 jaar geleden ging hij dood
en hij zag het licht 20 jaar vòòr Olijf.
Hij was dus zo oud als ik nù toen hij stierf.
Ik wist dat niet.
Tot zonet.
En ik heel even heel lichtjes geshockeerd was.
en hij zag het licht 20 jaar vòòr Olijf.
Hij was dus zo oud als ik nù toen hij stierf.
Ik wist dat niet.
Tot zonet.
En ik heel even heel lichtjes geshockeerd was.
donderdag 24 november 2011
Google Streetview = 1 dag oud
... en wij Belgen beginnen weer te zeuren.
We schijnen daar erg goed in te zijn, merk ik.
Zeuren over de nieuwe regering die we nog steeds niet hebben. Ik begrijp dat... maar zou voor geen geld van de wereld in die mannen hun schoenen willen staan (voor alle duidelijkheid).
Zeuren over het weer. Dan is het weer te koud en dan weer te warm. Ikzelf probeer me te beperken tot een welgemeende BRRRRRR als het koud is, zwijgen als het regent en gul met complimentjes naar de weergoden smijten als de zon schijnt, zomer en winter.
Nu hebben we ook zeuren over Google Streetview. Het ding in België is nog geen dag oud of het schijnt al privacy-klachten te regenen. Mensen die zichzelf, ondanks de fotobewerkingen van de Google Crew, herkend hebben. Of de nummerplaat van hun wagen nog schijnen te kunnen lezen.
...
Ik vind dat raar, dat je op je achterpoten gaat staan om een fotootje temidden van miljoenen foto's.
Het lijkt me logisch dat je jezelf herkent, zelfs al werd je gecamoufleerd. De vraag is of ànderen je zouden herkennen, tenzij - als ze hun logisch verstand gebruiken - ze dat maar kunnen omdat je toevallig voor je eigenste woning zou hebben gestaan op het moment dat de Spiedwagen voorbij reed....
Wat een lullige mensen seg....
Wat heeft iedereen te verbergen, tenzij de buitenechtelijke verhouding die toevallig ontdekt zou worden omdat meneer met de hand nog op de broekrits buitenwandelde bij juffrouw het buurmeisje?
Eind oktober, zoals ik eerder al schreef, toonde L me Google Preview voor het eerst. Mijn huis stond er nog niet op. Nederland was wèl al gepubliceerd. En Italië ook. Ik amuseerde me ròt dat ik L's huis al kon zien zonder dat ik er ooit geweest was. En ons appartement aan zee. En de weg van het appartement tot het strand. En het nog te verbouwen huis 5 km verderop.
Ik was in oktober nog niet zo "slim" of oplettend om te zien dat ergens onderaan geschreven staat dat de Streetview dateert van 2009... Ach ja, een mens moet zo'n dingen durven toegeven.
Aan de hand van de foto van het appartement kon ik echter afleiden van welk jaar en maand de foto dateerde.
Waarom? Omdat de straat leeg was op één auto na. Die van m'n vader. En de zon scheen nog. En m'n neef had de luifel van z'n bar al half afgebroken. Omdat
En September ongeveer. Eind september. Omwille van de barluifel.
En wat blijkt? Google Streetview 2009.... het stààt er gewoon :)
Ik amuseerde me te plètter met die info.
Kan me bijgevolg ook de kleinzieligheid van de klagende Belgen niet voorstellen, laat staan me er in INleven....
Het zal wel zijn dat ik ... jat ja... in 2009 achter de Spiedwagen heb gereden en dat bijzonder gegeven heb vastgelegd. Hier en toen.
Toen wist ik nog zeer bewust dat rijden en kieken een niet echt koosjere combinatie was.
Gewenning is intussen ingetreden en ik maak nix meer van die overtreding. "We" filmen intussen van op de Vespa. Promotie zeg maar :)
Maar goed, de zeurende klagers (Olijf drijft al eens graag over), mogen zich eerst wenden tot Google om hun klacht kenbaar te maken. Lost dat niets op, dan bestaat er nog één of ander meldpunt om de zaak verder aanhangig te maken. Desnoods via de rechtbank.....
Ik voorzie binnen twee jaar interessante afleveringen van De Rechtbank....maar ik wijk af.
Hoe èrg moet je gesteld zijn op je privacy als je overweegt om een "meester" onder de arm te nemen om Streetview voor de rechter te slepen?
Op het radionieuws vanavond werd gezegd dat de zaak zichzelf wellicht vanzelf oplost. Omdat de Googlemensen niet tegendraads zijn.
ZIJ niet nee........
Smaajelllllll. You're on camera!
:)
We schijnen daar erg goed in te zijn, merk ik.
Zeuren over de nieuwe regering die we nog steeds niet hebben. Ik begrijp dat... maar zou voor geen geld van de wereld in die mannen hun schoenen willen staan (voor alle duidelijkheid).
Zeuren over het weer. Dan is het weer te koud en dan weer te warm. Ikzelf probeer me te beperken tot een welgemeende BRRRRRR als het koud is, zwijgen als het regent en gul met complimentjes naar de weergoden smijten als de zon schijnt, zomer en winter.
Nu hebben we ook zeuren over Google Streetview. Het ding in België is nog geen dag oud of het schijnt al privacy-klachten te regenen. Mensen die zichzelf, ondanks de fotobewerkingen van de Google Crew, herkend hebben. Of de nummerplaat van hun wagen nog schijnen te kunnen lezen.
...
Ik vind dat raar, dat je op je achterpoten gaat staan om een fotootje temidden van miljoenen foto's.
Het lijkt me logisch dat je jezelf herkent, zelfs al werd je gecamoufleerd. De vraag is of ànderen je zouden herkennen, tenzij - als ze hun logisch verstand gebruiken - ze dat maar kunnen omdat je toevallig voor je eigenste woning zou hebben gestaan op het moment dat de Spiedwagen voorbij reed....
Wat een lullige mensen seg....
Wat heeft iedereen te verbergen, tenzij de buitenechtelijke verhouding die toevallig ontdekt zou worden omdat meneer met de hand nog op de broekrits buitenwandelde bij juffrouw het buurmeisje?
Eind oktober, zoals ik eerder al schreef, toonde L me Google Preview voor het eerst. Mijn huis stond er nog niet op. Nederland was wèl al gepubliceerd. En Italië ook. Ik amuseerde me ròt dat ik L's huis al kon zien zonder dat ik er ooit geweest was. En ons appartement aan zee. En de weg van het appartement tot het strand. En het nog te verbouwen huis 5 km verderop.
Ik was in oktober nog niet zo "slim" of oplettend om te zien dat ergens onderaan geschreven staat dat de Streetview dateert van 2009... Ach ja, een mens moet zo'n dingen durven toegeven.
Aan de hand van de foto van het appartement kon ik echter afleiden van welk jaar en maand de foto dateerde.
Waarom? Omdat de straat leeg was op één auto na. Die van m'n vader. En de zon scheen nog. En m'n neef had de luifel van z'n bar al half afgebroken. Omdat
- de auto sinds dit jaar niet meer is (tenzij een vierkant hoopje schroot van een halve kubieke meter)
- de auto vorig jaar niet uit de garage is gekomen omdat niemand van ons naar het zuiden was gereisd
En September ongeveer. Eind september. Omwille van de barluifel.
En wat blijkt? Google Streetview 2009.... het stààt er gewoon :)
Ik amuseerde me te plètter met die info.
Kan me bijgevolg ook de kleinzieligheid van de klagende Belgen niet voorstellen, laat staan me er in INleven....
Het zal wel zijn dat ik ... jat ja... in 2009 achter de Spiedwagen heb gereden en dat bijzonder gegeven heb vastgelegd. Hier en toen.
Toen wist ik nog zeer bewust dat rijden en kieken een niet echt koosjere combinatie was.
Gewenning is intussen ingetreden en ik maak nix meer van die overtreding. "We" filmen intussen van op de Vespa. Promotie zeg maar :)
Maar goed, de zeurende klagers (Olijf drijft al eens graag over), mogen zich eerst wenden tot Google om hun klacht kenbaar te maken. Lost dat niets op, dan bestaat er nog één of ander meldpunt om de zaak verder aanhangig te maken. Desnoods via de rechtbank.....
Ik voorzie binnen twee jaar interessante afleveringen van De Rechtbank....maar ik wijk af.
Hoe èrg moet je gesteld zijn op je privacy als je overweegt om een "meester" onder de arm te nemen om Streetview voor de rechter te slepen?
Op het radionieuws vanavond werd gezegd dat de zaak zichzelf wellicht vanzelf oplost. Omdat de Googlemensen niet tegendraads zijn.
ZIJ niet nee........
Smaajelllllll. You're on camera!
:)
woensdag 23 november 2011
ander nieuws
een greepje uit de Metro van 23/11.
Voetballers (NIET supporters.... u leest het goed) van FC Atlas van het Wase Liefhebbersverbond (yep, het LIEFHEBBERSverbond) werden veroordeeld voor zwaar agressief gedrag jegens supporters van FC Karree.
Eén van de supporters werd "halfdood" geslagen.
Ik vroeg me onmiddellijk af - hoewel het een overbodige vraag is - hoe "halfdood" precies bepaald wordt. Hoeveel je nog mag bewegen (of net niet) vooraleer iemand vaststelt dat je met één voet in deze en de andere voet in de andere wereld staat.....Mag je nog reutelen of hoort de ademhaling tot een complete stilstand te zijn gekomen... en nog van dat soort vragen.
Mogelijke dialoog tussen twee spoedartsen:
"Waarde collega, deze man is halfdood"
"Vindt u? Zonet leek hij me nog halflevend ..."
"Tja. Dat was zonet. Intussen is hij halfdood. Het spijt me."
"Goed... zegt u het aan de familie of zeg ik het?"
"Gaat u uw gang. Maar wees diplomatisch. Of ze schrikken zich halfdood."
blablabla.
Of wat je schrijft wanneer de slaap niet komen wil :)
- Benidorm Bastards won de Emmy Award in de States. Het is de eerste keer dat een Belgische format dit soort erkenning krijgt. Dat gaat geld opbrengen......
- Frituur van het jaar staat in Ittre. Het eet-ablissement heet l'Oasis en wordt uitgebaat door friturist Eddy Vandeville, die volgens Foodprint en Valorfrit (wablief?) "perfect weet wat een patat is en hoe hij die moet verwerken". Allen daarheen. Reserveer misschien best vooraf, nu dit nieuws wereldkundig werd gemaakt :)
- Belgen reizen steeds vaker. In 2010 ging 64% van ons op reis, tegen 55% het jaar voordien. En dan zeggen ze dat het crisis is?
- Massimo Marchiori, de man die aan de wieg stond van het zoekalgoritme van Google, kondigt aan een nieuwe zoekrobot te lanceren binnen afzienbare tijd. Volunia zal hij heten en hij zal een compleet nieuwe kijk bieden op wat de zoekmachine van de toekomst kan zijn. Ik vraag me af of meneer Marchiori niet op één of andere manier z'n contract met Google verbreekt door een rechtstreekse concurrent te ontwerpen....
- Google Streetview werd vandaag in België gelanceerd. Olijf had dankzij L eind oktober al een blik geworpen op het speledingetje. M'n teergeliefde zeetje in het zuiden was toen al in 3D zichtbaar. M'n straat in België nog niet. Maar nu dus wel...
- Password blijkt het meest gebezigde paswoord te zijn in Amerika. Gevolgd door 123456, qwerty of 111111. Tja... als het op creativiteit aankomt..... =)
- Oh ja... Di Rupo had z'n ontslag als formateur ingediend. Onze Keunink gaat er nog es over nadenken... Hoeveel dagen zijn "we" alweer bezig met formeren? Iemand?....
Voetballers (NIET supporters.... u leest het goed) van FC Atlas van het Wase Liefhebbersverbond (yep, het LIEFHEBBERSverbond) werden veroordeeld voor zwaar agressief gedrag jegens supporters van FC Karree.
Eén van de supporters werd "halfdood" geslagen.
Ik vroeg me onmiddellijk af - hoewel het een overbodige vraag is - hoe "halfdood" precies bepaald wordt. Hoeveel je nog mag bewegen (of net niet) vooraleer iemand vaststelt dat je met één voet in deze en de andere voet in de andere wereld staat.....Mag je nog reutelen of hoort de ademhaling tot een complete stilstand te zijn gekomen... en nog van dat soort vragen.
Mogelijke dialoog tussen twee spoedartsen:
"Waarde collega, deze man is halfdood"
"Vindt u? Zonet leek hij me nog halflevend ..."
"Tja. Dat was zonet. Intussen is hij halfdood. Het spijt me."
"Goed... zegt u het aan de familie of zeg ik het?"
"Gaat u uw gang. Maar wees diplomatisch. Of ze schrikken zich halfdood."
blablabla.
Of wat je schrijft wanneer de slaap niet komen wil :)
Zwààr erover...
Sms van D. "VT4! NU! Man man man....."
Dit lijkt een rechtstreeks bevel en dat kan ik niet zomaar negeren. VT4 gaat dus ààn en het duurt geen 2 seconden voor ik weet waarom ik zonodig moest kijken.
Vooral de "man man man...." wordt meteen verklaard.
Ik spiek even op het online TV-programma om te weten waarnaar ik nu kijk. Het blijkt Superfans te zijn, seizoen 1 - aflevering 3. Dit is kwaliteits-TV.....
Na een initieel gevoel van ongeloof, ben ik achtereenvolgens onderhevig aan medelijden, stomme verbazing, nog maar eens medelijden en dan weer ongeloof.
Superfans belicht precies wat de titel aangeeft: Superfans. Of completely over the top-fans, niet meer normaal-fans, ik heb geen eigen leven-fans, ik verkocht m'n verstand en schafte me van de (schamele) opbrengst alle merchandisingproducten van m'n idool-fans.....
Ik probeer in woorden te vatten wat ik zie... en het lukt tenauwernood.
Moeder en dochter - wij hebben geen epileertangetje en laten onze wenkbrauwen dan maar Neanderthalergewijs over de neusbrug heen tegen elkaar groeien om aanschouwelijk voor te stellen op welk intellectueel niveau wij ons bevinden - wachten vanaf een uur of 5 in de ochtend op hun grote idolen.... K3.
Excuses, neen. Ik voel me niet verheven boven de dames. Iedereen heeft wat meegekregen van moeder natuur. De presentjes waren wellicht niet eerlijk verdeeld, maar kom... we roeien met de riemen die we hebben. Ik wil liever niet zo ver gaan om te zeggen dat intelligentie hier wat in de pap te brokken heeft. Het is te zeggen: het overschot of gebrek eraan. Maar gelooft u me.... de idolatrie die hier te zien is, staat volledig los van ieder gevoel van werkelijkheid en relativering.
De K3-fans wachten niet alleen ontieglijk lang op hun idolen (waarvan er tussen haakjes maar eentje langs de voordeur van de zaal naar binnen gaat), ze gelòven met stellige zekerheid dat zij en hun idolen vriendinnen zijn. De vraag wordt - geloof het of niet - zelfs rechtstreeks gesteld. Aan die zwarte. Hoe heet ze ook alweer?
Ze antwoordt eerlijk maar zo diplomatisch mogelijk. Dat bèste vriendinnen en fans twee verschillende dingen zijn. En dat ze in de twee dames hele lieve fans ziet en ook een beetje vriendinnen, maar dat echte beste vriendinnen toch nog wat anders zijn.
Ze probeert haar fans een beetje af te wimpelen, .... denkt ze.
Maar mevrouw de moeder heeft onthouden dat (allez kom, ik heb het opgezocht) Kristel (die zwarte dus) haar als een vriendin beschouwt. Niet haar bèste, maar toch haar vriendin.
Verwonderlijk overigens, hoe het plots minder belangrijk wordt wat dochterlief voor Kristel betekent.....
Wanneer Kristel even later weigert om meteen op de foto te gaan omdat ze nog niet mooi opgemaakt is (maar ze stelt vriendelijk uit tot na de show) ontsteekt de dochter in ontroerend gesnotter.... Ze voelt zich genegeerd.
Ook het niet opdagen van de twee andere K's (die wellicht wijselijk een sluipweg langs de achterdeur hebben gezocht) is een bron van nauwelijks gecontroleerde ontgoocheling en boosheid. Ze vragen zich minutenlang af HOE HET TER WERELD MOGELIJK WAS DAT ZE DE MEISJES NIET HEBBEN ZIEN BINNEN GAAN. Ze hebben uuuuuuren iedere blondine (Josje, tis geen K maar - begrijp ik nu - als opvolgster van Kathleen, een J) en rosse (nu wil ik wel volledig zijn, de rosse heet Karen) geïnspecteerd en de twee waren er niet bij. Alweer tranen. De dochter is teleurgesteld. De moeder ook maar wil haar dochter troosten al doet ze dat naar mijn bescheiden mening niet eens zo goed.
Na de show zien we moeder en dochter opnieuw. Moeder vraagt aan dochter of Josje haar heeft gezien.
..... Say what????
Doodserieus antwoordt dochter dat Josje wel in de zaal keek maar dat zij (dochter) waarschijnlijk te hoog in de zaal zat om RECHTSTREEKS door Josje te worden gezien.
.....
Ik denk weer "slik".
Al bij al, ondanks de momenten van diepe ontgoocheling, vonden ze het een geslaagde dag.
"Niemand is perfect. Ook ik niet." zegt dochter (Nou nee, ook jij niet, meid.....)
Maar alles is vergeven en vergeten. Ze blijven fans van K3 en gaan voor hen door dik en dun. Volgende keer zullen ze er weer bij zijn.
Bovenstaand tafereel had sowieso heel veel weg van wereldvreemdheid gemengd met een (allicht onschuldige?) vorm van stalking. Verder heb ik nix gezegd (en zal ik ook nix zeggen) over mensen die hun leven uitsluitend leiden door en voor een ander, zelfs al is die andere een wildvreemde. Een idool weliswaar, maar nog steeds een wildvreemde... die er heus niet van wakker ligt wat al de fans doen na afloop van het concert. Al gooien ze zich in uiterste wanhoop onder een trein.... het idool zal het niet alleen niet geweten hebben.... in het onwaarschijnlijke geval dat hij/zij het zou weten.... nja... u weet wel.
Het programma "behandelde" nog superfans.
Wees gerust, de beschrijving zal iets summierder zijn. Maar tòch even wijzen op koppel van middelbare leeftijd, beide fans van een zekere Christoff..... wie dat ook moge wezen. Hij schijnt al 20 jaren op de planken te staan. Meneer en mevrouw hebben geen dress sense maar kennen ieder woord van ieder lied uit het hoofd. Ze delen ook geen kamer of bed, want mevrouw moet slapen in haar Christoff-kamer. Noem het gerust een schrijn ter ere van Christoff.
Ze uit openlijk haar liefde voor de zanger (en haar échte man schijnt daar nog fier op te zijn ook).
Mocht ze 30 jaar jonger zijn (tja, een klein detail), ze zou Christoff niet laten gaan. Wat een zelfvertrouwen. Dat beeldschone Christoff, gegeven de kans (en 30 jaar) onvoorwaardelijk voor haar zou kiezen. Alsof enkel haar beslissing en keuze van belang was...... alweer een hintje wereldvreemdheid?
De roos die ze ooit van Christoff kreeg (zes jaar geleden) moet mee in haar doodskist, laat ze nog even weten. En haar man vindt het nog steeds prima.
Als ze mocht kiezen, op de dag van haar smartelijk heengaan, zou ze graag in Christoff's armen haar laatste zucht slaken.
Ze is op dreef. Ze is geïnspireerd, dat zie je. Nu ze de camera "heeft" wil ze graag haar ei kwijt. En ze is er rotsvast van overtuigd dat haar onnozele man haar ook in deze wens blindelings zal volgen.
Niet sterven in de armen van haar echtgenoot... maar in die van haar idool. Hetzelfde idool dat echtgenoot-lief uit de slaapkamer heeft verdreven...... go figure.
Maar dàn.... dan houdt meneer het been stijf. Hij vindt het er wat òver. Dat ze niet in zijn armen wil sterven.
Even is mevrouw nog verbaasd... maar dan voelt ze dat ze over de schreef is gegaan en geeft ze toe dat dat laatste er inderdaad wat òver was. ("maar een mens kan maar proberen, hee?" meende ik nog in haar ogen te lezen).
Het is on-waar-schijn-lijk.
Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik hoop dat u het programma gezien hebt, want ik schiet zwaar tekort met deze post.
En zeggen dat ik wat wou schrijven over Fuerza Bruta vanavond. Dat ik zag met D...... D, die de fout maakte me eerder deze avond het dwingende smsje te sturen.....:)
D, het is jouw schuld dat Fuerza Bruta hier nog niet staat :)
Dit lijkt een rechtstreeks bevel en dat kan ik niet zomaar negeren. VT4 gaat dus ààn en het duurt geen 2 seconden voor ik weet waarom ik zonodig moest kijken.
Vooral de "man man man...." wordt meteen verklaard.
Ik spiek even op het online TV-programma om te weten waarnaar ik nu kijk. Het blijkt Superfans te zijn, seizoen 1 - aflevering 3. Dit is kwaliteits-TV.....
Na een initieel gevoel van ongeloof, ben ik achtereenvolgens onderhevig aan medelijden, stomme verbazing, nog maar eens medelijden en dan weer ongeloof.
Superfans belicht precies wat de titel aangeeft: Superfans. Of completely over the top-fans, niet meer normaal-fans, ik heb geen eigen leven-fans, ik verkocht m'n verstand en schafte me van de (schamele) opbrengst alle merchandisingproducten van m'n idool-fans.....
Ik probeer in woorden te vatten wat ik zie... en het lukt tenauwernood.
Moeder en dochter - wij hebben geen epileertangetje en laten onze wenkbrauwen dan maar Neanderthalergewijs over de neusbrug heen tegen elkaar groeien om aanschouwelijk voor te stellen op welk intellectueel niveau wij ons bevinden - wachten vanaf een uur of 5 in de ochtend op hun grote idolen.... K3.
Excuses, neen. Ik voel me niet verheven boven de dames. Iedereen heeft wat meegekregen van moeder natuur. De presentjes waren wellicht niet eerlijk verdeeld, maar kom... we roeien met de riemen die we hebben. Ik wil liever niet zo ver gaan om te zeggen dat intelligentie hier wat in de pap te brokken heeft. Het is te zeggen: het overschot of gebrek eraan. Maar gelooft u me.... de idolatrie die hier te zien is, staat volledig los van ieder gevoel van werkelijkheid en relativering.
De K3-fans wachten niet alleen ontieglijk lang op hun idolen (waarvan er tussen haakjes maar eentje langs de voordeur van de zaal naar binnen gaat), ze gelòven met stellige zekerheid dat zij en hun idolen vriendinnen zijn. De vraag wordt - geloof het of niet - zelfs rechtstreeks gesteld. Aan die zwarte. Hoe heet ze ook alweer?
Ze antwoordt eerlijk maar zo diplomatisch mogelijk. Dat bèste vriendinnen en fans twee verschillende dingen zijn. En dat ze in de twee dames hele lieve fans ziet en ook een beetje vriendinnen, maar dat echte beste vriendinnen toch nog wat anders zijn.
Ze probeert haar fans een beetje af te wimpelen, .... denkt ze.
Maar mevrouw de moeder heeft onthouden dat (allez kom, ik heb het opgezocht) Kristel (die zwarte dus) haar als een vriendin beschouwt. Niet haar bèste, maar toch haar vriendin.
Verwonderlijk overigens, hoe het plots minder belangrijk wordt wat dochterlief voor Kristel betekent.....
Wanneer Kristel even later weigert om meteen op de foto te gaan omdat ze nog niet mooi opgemaakt is (maar ze stelt vriendelijk uit tot na de show) ontsteekt de dochter in ontroerend gesnotter.... Ze voelt zich genegeerd.
Ook het niet opdagen van de twee andere K's (die wellicht wijselijk een sluipweg langs de achterdeur hebben gezocht) is een bron van nauwelijks gecontroleerde ontgoocheling en boosheid. Ze vragen zich minutenlang af HOE HET TER WERELD MOGELIJK WAS DAT ZE DE MEISJES NIET HEBBEN ZIEN BINNEN GAAN. Ze hebben uuuuuuren iedere blondine (Josje, tis geen K maar - begrijp ik nu - als opvolgster van Kathleen, een J) en rosse (nu wil ik wel volledig zijn, de rosse heet Karen) geïnspecteerd en de twee waren er niet bij. Alweer tranen. De dochter is teleurgesteld. De moeder ook maar wil haar dochter troosten al doet ze dat naar mijn bescheiden mening niet eens zo goed.
Na de show zien we moeder en dochter opnieuw. Moeder vraagt aan dochter of Josje haar heeft gezien.
..... Say what????
Doodserieus antwoordt dochter dat Josje wel in de zaal keek maar dat zij (dochter) waarschijnlijk te hoog in de zaal zat om RECHTSTREEKS door Josje te worden gezien.
.....
Ik denk weer "slik".
Al bij al, ondanks de momenten van diepe ontgoocheling, vonden ze het een geslaagde dag.
"Niemand is perfect. Ook ik niet." zegt dochter (Nou nee, ook jij niet, meid.....)
Maar alles is vergeven en vergeten. Ze blijven fans van K3 en gaan voor hen door dik en dun. Volgende keer zullen ze er weer bij zijn.
Bovenstaand tafereel had sowieso heel veel weg van wereldvreemdheid gemengd met een (allicht onschuldige?) vorm van stalking. Verder heb ik nix gezegd (en zal ik ook nix zeggen) over mensen die hun leven uitsluitend leiden door en voor een ander, zelfs al is die andere een wildvreemde. Een idool weliswaar, maar nog steeds een wildvreemde... die er heus niet van wakker ligt wat al de fans doen na afloop van het concert. Al gooien ze zich in uiterste wanhoop onder een trein.... het idool zal het niet alleen niet geweten hebben.... in het onwaarschijnlijke geval dat hij/zij het zou weten.... nja... u weet wel.
Het programma "behandelde" nog superfans.
Wees gerust, de beschrijving zal iets summierder zijn. Maar tòch even wijzen op koppel van middelbare leeftijd, beide fans van een zekere Christoff..... wie dat ook moge wezen. Hij schijnt al 20 jaren op de planken te staan. Meneer en mevrouw hebben geen dress sense maar kennen ieder woord van ieder lied uit het hoofd. Ze delen ook geen kamer of bed, want mevrouw moet slapen in haar Christoff-kamer. Noem het gerust een schrijn ter ere van Christoff.
Ze uit openlijk haar liefde voor de zanger (en haar échte man schijnt daar nog fier op te zijn ook).
Mocht ze 30 jaar jonger zijn (tja, een klein detail), ze zou Christoff niet laten gaan. Wat een zelfvertrouwen. Dat beeldschone Christoff, gegeven de kans (en 30 jaar) onvoorwaardelijk voor haar zou kiezen. Alsof enkel haar beslissing en keuze van belang was...... alweer een hintje wereldvreemdheid?
De roos die ze ooit van Christoff kreeg (zes jaar geleden) moet mee in haar doodskist, laat ze nog even weten. En haar man vindt het nog steeds prima.
Als ze mocht kiezen, op de dag van haar smartelijk heengaan, zou ze graag in Christoff's armen haar laatste zucht slaken.
Ze is op dreef. Ze is geïnspireerd, dat zie je. Nu ze de camera "heeft" wil ze graag haar ei kwijt. En ze is er rotsvast van overtuigd dat haar onnozele man haar ook in deze wens blindelings zal volgen.
Niet sterven in de armen van haar echtgenoot... maar in die van haar idool. Hetzelfde idool dat echtgenoot-lief uit de slaapkamer heeft verdreven...... go figure.
Maar dàn.... dan houdt meneer het been stijf. Hij vindt het er wat òver. Dat ze niet in zijn armen wil sterven.
Even is mevrouw nog verbaasd... maar dan voelt ze dat ze over de schreef is gegaan en geeft ze toe dat dat laatste er inderdaad wat òver was. ("maar een mens kan maar proberen, hee?" meende ik nog in haar ogen te lezen).
Het is on-waar-schijn-lijk.
Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik hoop dat u het programma gezien hebt, want ik schiet zwaar tekort met deze post.
En zeggen dat ik wat wou schrijven over Fuerza Bruta vanavond. Dat ik zag met D...... D, die de fout maakte me eerder deze avond het dwingende smsje te sturen.....:)
D, het is jouw schuld dat Fuerza Bruta hier nog niet staat :)
dinsdag 22 november 2011
Wist u...?
dat we nu officieel minder dan 30 dagen verwijderd zijn van de kortste dag van het jaar?
dat het nog 118 dagen duurt vooraleer het weer lente is?
dat Fuerza Bruta een heel erg leuk spektakel was dat ik graag iedereen wil aanraden? (maar dan moet u wel snel zijn want binnenkort zijn ze weg)
dat, hoe mooi het spektakel ook mocht zijn, de prijs niet echt mals was?
dat tomatensaus ook ruim na tienen in den avond kan gemaakt worden... en nog stééds lekker smaken?
dat Olijf.... eigenlijk niet veel zinnigs te zeggen heeft maar gewoon blij is?
:)
dat het nog 118 dagen duurt vooraleer het weer lente is?
dat Fuerza Bruta een heel erg leuk spektakel was dat ik graag iedereen wil aanraden? (maar dan moet u wel snel zijn want binnenkort zijn ze weg)
dat, hoe mooi het spektakel ook mocht zijn, de prijs niet echt mals was?
dat tomatensaus ook ruim na tienen in den avond kan gemaakt worden... en nog stééds lekker smaken?
dat Olijf.... eigenlijk niet veel zinnigs te zeggen heeft maar gewoon blij is?
:)
maandag 21 november 2011
De Rechtbank
Sinds enkele weken een nieuw Reality-programma op Eén.
Door een opmerking van een collega begon ik vanaf aflevering twee te kijken.
Voor de verandering geef ik (vandaag) eens geen programma-omschrijving of -kritiek.
Of slechts een beetje.
Ik vraag me enkel af...
De beelden van mensen op straat, gefilmd bij wijze van visueel interval tussen de ene diefstal en de andere geweldpleging door, ..... màg dat?
Privacy-gewijs bedoel ik.
In De Rechtbank hebben de beklaagden nog de keuze of het "recht" om al dan niet herkenbaar op TV te komen. Eigenaardig genoeg (maar ik zal me daar verder niet over uitspreken ... al jeukt m'n tong) hebben de meeste beklaagden er geen enkel probleem mee om met hun edele voorgevel voor nationale TV te verschijnen. Al staan ze terecht voor inbraak, vernieling van inboedel en geweldpleging. Alsof ze fier zijn. Of de rechtvaardige uitspraak menen te kunnen ontduiken.
Maar neen. De toevallige passanten in de straten van Gent.... wéten ze dat ze gefilmd worden? Wéten ze dat ze nadien op de beeldbuis bij u en mij thuis zullen getoond worden? (beeldbuis.... hoor mij..... plat scherm dus).
Vandaag zag ik een mevrouw op wiens boodschappentas werd ingezoomd. Zij was gaan winkelen in Touche.
Een koppeltje, innig omhelsd ergens op een pelouseke gelegen in den open lucht.
Twee jongetjes die leken te .... ach... fysiek kibbelen. Een wit en een zwart.
En een man in maatpak die al blazend en zuchtend door het beeld wandelde.
Stel.... dat die mensen niet waren waar ze hoorden te zijn? Mevrouw met haar Touche-zak had zich misschien ziek gemeld en liep nu al shoppend door de straten. Of het koppeltje... waarvan de juffrouw's andere helft haar maanden later openlijk overspel zag plegen. Enzovoort enzoverder.
Ik wil dat heel graag weten. Of "men" u en mij zomaar mag filmen zonder dat we het weten.... en dat zonder vragen in een programma mag steken.
Niet dat ik wat te verbergen heb. Maar tóch. Tenzij ik meeloop in een mars vóór of tegen (en dus redelijkerwijs mag verwachten dat de nieuwsdienst mét camera's ten tonele verschijnt) of zelf een nieuwsitem creëer waarbij ik minstens de lokale pers uitnodig..... Allez kom, in alle mild begrip, als ik een optreden van deze of gene bijwoon.... soms zijn daar camera's aanwezig... dan volg ik nog stééds dat dat kan en mag uitgezonden worden. De camera's zijn zichtbaar en als ik niet herkenbaar in uw woonkamer wil verschijnen, weet ik wat me te doen staat. Bruine zak over hoofd of - minder opvallend misschien - onderuitzakken in m'n stoel en me verbergen achter de brede schouders van de man vóór me.
Maar gefilmd worden vanuit een voorbijrijdende auto..... en uitgezonden worden.... MAG DAT?
Vooraleer ik te ver doordraaf... er bestààt een waterkans dat de filmers op de hoek van iedere straat even halt houden, naar alle gefilmde onderwerpen toelopen, hen het filmfragment tonen (waar dient dat lcd-schermpje anders voor, niewaar?) en vragen of ze toestemming tot publicatie krijgen.
IETS zegt me dat die kans zéér waterig is.
en dus wil ik nog steeds weten.... Mag da, Magda?
Door een opmerking van een collega begon ik vanaf aflevering twee te kijken.
Voor de verandering geef ik (vandaag) eens geen programma-omschrijving of -kritiek.
Of slechts een beetje.
Ik vraag me enkel af...
De beelden van mensen op straat, gefilmd bij wijze van visueel interval tussen de ene diefstal en de andere geweldpleging door, ..... màg dat?
Privacy-gewijs bedoel ik.
In De Rechtbank hebben de beklaagden nog de keuze of het "recht" om al dan niet herkenbaar op TV te komen. Eigenaardig genoeg (maar ik zal me daar verder niet over uitspreken ... al jeukt m'n tong) hebben de meeste beklaagden er geen enkel probleem mee om met hun edele voorgevel voor nationale TV te verschijnen. Al staan ze terecht voor inbraak, vernieling van inboedel en geweldpleging. Alsof ze fier zijn. Of de rechtvaardige uitspraak menen te kunnen ontduiken.
Maar neen. De toevallige passanten in de straten van Gent.... wéten ze dat ze gefilmd worden? Wéten ze dat ze nadien op de beeldbuis bij u en mij thuis zullen getoond worden? (beeldbuis.... hoor mij..... plat scherm dus).
Vandaag zag ik een mevrouw op wiens boodschappentas werd ingezoomd. Zij was gaan winkelen in Touche.
Een koppeltje, innig omhelsd ergens op een pelouseke gelegen in den open lucht.
Twee jongetjes die leken te .... ach... fysiek kibbelen. Een wit en een zwart.
En een man in maatpak die al blazend en zuchtend door het beeld wandelde.
Stel.... dat die mensen niet waren waar ze hoorden te zijn? Mevrouw met haar Touche-zak had zich misschien ziek gemeld en liep nu al shoppend door de straten. Of het koppeltje... waarvan de juffrouw's andere helft haar maanden later openlijk overspel zag plegen. Enzovoort enzoverder.
Ik wil dat heel graag weten. Of "men" u en mij zomaar mag filmen zonder dat we het weten.... en dat zonder vragen in een programma mag steken.
Niet dat ik wat te verbergen heb. Maar tóch. Tenzij ik meeloop in een mars vóór of tegen (en dus redelijkerwijs mag verwachten dat de nieuwsdienst mét camera's ten tonele verschijnt) of zelf een nieuwsitem creëer waarbij ik minstens de lokale pers uitnodig..... Allez kom, in alle mild begrip, als ik een optreden van deze of gene bijwoon.... soms zijn daar camera's aanwezig... dan volg ik nog stééds dat dat kan en mag uitgezonden worden. De camera's zijn zichtbaar en als ik niet herkenbaar in uw woonkamer wil verschijnen, weet ik wat me te doen staat. Bruine zak over hoofd of - minder opvallend misschien - onderuitzakken in m'n stoel en me verbergen achter de brede schouders van de man vóór me.
Maar gefilmd worden vanuit een voorbijrijdende auto..... en uitgezonden worden.... MAG DAT?
Vooraleer ik te ver doordraaf... er bestààt een waterkans dat de filmers op de hoek van iedere straat even halt houden, naar alle gefilmde onderwerpen toelopen, hen het filmfragment tonen (waar dient dat lcd-schermpje anders voor, niewaar?) en vragen of ze toestemming tot publicatie krijgen.
IETS zegt me dat die kans zéér waterig is.
en dus wil ik nog steeds weten.... Mag da, Magda?
zondag 20 november 2011
Domme Belg :)
Goed,
eerst en vooral mijn oprechte excuses aan iedereen die zich aangesproken voelde door m'n krasse gedachtenflash gisteren.
Néén, ik heb nix tegen Duitsers en néééén, ik vind niet dat je een heel volk mag afrekenen op de daden van een handvol schoften zo'n driekwarteeuw geleden.
Het zou hetzelfde zijn als een kind nawijzen om iets wat (één van) z'n ouders heeft gedaan en waaraan het absoluut niets kan veranderen behalve oprecht sorry zeggen.
Wat me spontaan ontviel, in m'n hoofd dan, was een vaste woordencombinatie ingegeven door plotse verontwaardiging. Toegegeven, 't was één van de minder mooie. Zoals "domme Belg".... óók - of ik zou me sterk moeten vergissen - een vaste combinatie in sommige buitenlanden :)
Maar bij deze mijn excuses.
Déze domme Belg (jawel, Belg door naturalisatie en dientengevolge eeuwig Belg tenzij de oorspronkelijke nationaliteit herwonnen wordt door enkele jaren verblijf in het vaderland) is alvast weer een beetje wijzer geworden vandaag.
Eerst het minst belangrijke punt: The Internet.
Dat dat slim is. Of sluw. Of beide.
Om praktische redenen gaat mijn ongewenste mail niet meteen in een prullenbak waar ik niets vanaf weet. Mijn ongewenste mail gaat naar ... juist... een map "ongewenste mail". Die ik dagelijks leegmaak, na een zéér diagonale blik op de ... juist... ongewenste mail :)
Naast de soms massale hoeveelheid Viagra-mails (OF ze denken dat Olijf een man is OF dat Olijf een man met problemen heeft en daar "dus" erg ongelukkig van loopt :)), ontvang ik ook regelmatig zogenaamde Re:-mails. Antwoorden op een mail die IK dus zou gestuurd hebben. Wat ik niet deed. En waardoor "dus" geen rieplaai mogelijk zou mogen zijn.
Die mails - en maakt u zich niet ongerust.... Olijf OPENT ze niet - zijn doorgaans van het Engelstalige soort en geven de indruk dat er schunnige foto's of anderssoortige brol achter zit. Selecteren en verwijderen is dus de standaard handeling.
Vandaag ontving Olijf haar eerste Re:-mail van de Italiaanse variant. Vermoedelijk met dezelfde soort pornografische inhoud, dus er werd niet doorgeklikt zoals meestal gevraagd wordt.
Maar ik ga dan denken... ik word gevolgd. Iets of iemand ergens ter wereld (het zal wel een bot zijn... uiteràààààrd) weet dat er ook Italiaanse mailwisseling plaatsvindt..... en dat gat in de markt moet gevuld worden. Met dit soort mails als gevolg.
Het internet is slim, vrees ik. TE slim.....
Niet dom is ook Olijf. Of niet onhandig. En voor nóg maar eens één keertje ook niet bescheiden. :)
Een deel van het weekend met mamma was gewijd aan het vervangen van de kraan in de badkamer.
Daarvan hadden we maaaaaaanden geleden ontdekt dat die lustig stond te lekken in een overlopend plastic potje. Een situatie die blijkbaar al langer bestond maar waar niemand wat van af wist. Tenzij m'n papà, die het niet meer kon zeggen en mamma die andere gedachten om het hoofd had.
Sinds de ontdekking werd de badkamerkraan voorlopig vervangen door een schamel ànder exemplaar en de hoofdkraan ging dicht. En open wanneer mamma thuis was. En weer dicht wanneer ze het huis verliet.
Gelet op de moeilijke plaats van de kraanaansluiting (in een badkamerkast met wel héél smalle compartimentjes) en de zwakke fysieke toestand van papà de laatste maanden, begreep ik waarom de vervanging van de kraan er niet gekomen was. Papà kennende, zou hij ook niet graag om hulp gevraagd hebben. Met een overlopend plastic potje tot gevolg. Maandenlang drup drup drup zonder dat wij ergens van wisten.....Waterschade en schimmel..... :(
Vandaag was dus de dag dat Olijf haar SuperWoman-outfit aantrok (bestaande uit een jeans vol verfvlekken, een uitgerafelde T-shirt en een sterke bril, geholpen door een superhandig zaklampje) en de klus ter harte zou nemen.
Eén vervanging van een wandkraantje, één lavabokraan mét uittrekbare douchekop en montage van 3 kastdeurtjes later, leek het "jobke" geklaard.
Goed... de afvoer moet later deze week nog gekit worden maar voorlopig ziet het ernaar uit dat alles watervast gemonteerd werd.
Mamma vroeg voortdurend hoe ik wist wat ik doen moest.
.... Tja.... een leven lang het hulpje van papà spelen heeft zo z'n vruchten afgeworpen, dacht ik.
Terwijl ik vlijtig vlas om de fitting draaide, vroeg ik me voortdurend af wanneer het "genoeg" was. In m'n hoofd vroeg ik het aan m'n leermeester. Of hij antwoordde of niet, kan ik u niet zeggen. Olijf heeft geen half medium-bot in haar lijf. Ik heb hem dus niet voelen leiden. Maar ik stelde me voor dat hij naast me zat en toekeek en zei "Da's ghenugh". En toen stopte ik met vlassen en deed de rest.
Zoals het er een uurtje geleden uitzag, bleef alles droog.
Deze week neem ik me voor om alles nog eens te dubbelchecken... hoewel ook vanavond de hoofdkraan voor alle zekerheid dicht ging....(lees hier gerust een restantje gemankeerd zelfvertrouwen in).
Samenvattend:
Olijf is een beetje fier op zichzelf maar behoudt zich het recht voor te corrigeren, mocht dat nodig zijn.
Heel even bekroop me de zin om het resultaat te kieken... maar besloot het niet te doen.
Het is niet mijn huis en niet mijn privacy.
U zal me gewoon moeten geloven.
Ook de mannen onder u die menen dat technisch georiënteerde vrouwen zeldzaam zijn. Dat zijn ze niet. Ze BEGINNEN er gewoon niet aan..... als een man hen vóór wil zijn :)
Morgen pakt Olijf een nieuwe kraan aan. Die voor de vaatwasser.... die binnenkort de keuken zal sieren.
Vlas heeft geen geheimen meer voor mij :) :) :)
eerst en vooral mijn oprechte excuses aan iedereen die zich aangesproken voelde door m'n krasse gedachtenflash gisteren.
Néén, ik heb nix tegen Duitsers en néééén, ik vind niet dat je een heel volk mag afrekenen op de daden van een handvol schoften zo'n driekwarteeuw geleden.
Het zou hetzelfde zijn als een kind nawijzen om iets wat (één van) z'n ouders heeft gedaan en waaraan het absoluut niets kan veranderen behalve oprecht sorry zeggen.
Wat me spontaan ontviel, in m'n hoofd dan, was een vaste woordencombinatie ingegeven door plotse verontwaardiging. Toegegeven, 't was één van de minder mooie. Zoals "domme Belg".... óók - of ik zou me sterk moeten vergissen - een vaste combinatie in sommige buitenlanden :)
Maar bij deze mijn excuses.
Déze domme Belg (jawel, Belg door naturalisatie en dientengevolge eeuwig Belg tenzij de oorspronkelijke nationaliteit herwonnen wordt door enkele jaren verblijf in het vaderland) is alvast weer een beetje wijzer geworden vandaag.
Eerst het minst belangrijke punt: The Internet.
Dat dat slim is. Of sluw. Of beide.
Om praktische redenen gaat mijn ongewenste mail niet meteen in een prullenbak waar ik niets vanaf weet. Mijn ongewenste mail gaat naar ... juist... een map "ongewenste mail". Die ik dagelijks leegmaak, na een zéér diagonale blik op de ... juist... ongewenste mail :)
Naast de soms massale hoeveelheid Viagra-mails (OF ze denken dat Olijf een man is OF dat Olijf een man met problemen heeft en daar "dus" erg ongelukkig van loopt :)), ontvang ik ook regelmatig zogenaamde Re:-mails. Antwoorden op een mail die IK dus zou gestuurd hebben. Wat ik niet deed. En waardoor "dus" geen rieplaai mogelijk zou mogen zijn.
Die mails - en maakt u zich niet ongerust.... Olijf OPENT ze niet - zijn doorgaans van het Engelstalige soort en geven de indruk dat er schunnige foto's of anderssoortige brol achter zit. Selecteren en verwijderen is dus de standaard handeling.
Vandaag ontving Olijf haar eerste Re:-mail van de Italiaanse variant. Vermoedelijk met dezelfde soort pornografische inhoud, dus er werd niet doorgeklikt zoals meestal gevraagd wordt.
Maar ik ga dan denken... ik word gevolgd. Iets of iemand ergens ter wereld (het zal wel een bot zijn... uiteràààààrd) weet dat er ook Italiaanse mailwisseling plaatsvindt..... en dat gat in de markt moet gevuld worden. Met dit soort mails als gevolg.
Het internet is slim, vrees ik. TE slim.....
Niet dom is ook Olijf. Of niet onhandig. En voor nóg maar eens één keertje ook niet bescheiden. :)
Een deel van het weekend met mamma was gewijd aan het vervangen van de kraan in de badkamer.
Daarvan hadden we maaaaaaanden geleden ontdekt dat die lustig stond te lekken in een overlopend plastic potje. Een situatie die blijkbaar al langer bestond maar waar niemand wat van af wist. Tenzij m'n papà, die het niet meer kon zeggen en mamma die andere gedachten om het hoofd had.
Sinds de ontdekking werd de badkamerkraan voorlopig vervangen door een schamel ànder exemplaar en de hoofdkraan ging dicht. En open wanneer mamma thuis was. En weer dicht wanneer ze het huis verliet.
Gelet op de moeilijke plaats van de kraanaansluiting (in een badkamerkast met wel héél smalle compartimentjes) en de zwakke fysieke toestand van papà de laatste maanden, begreep ik waarom de vervanging van de kraan er niet gekomen was. Papà kennende, zou hij ook niet graag om hulp gevraagd hebben. Met een overlopend plastic potje tot gevolg. Maandenlang drup drup drup zonder dat wij ergens van wisten.....Waterschade en schimmel..... :(
Vandaag was dus de dag dat Olijf haar SuperWoman-outfit aantrok (bestaande uit een jeans vol verfvlekken, een uitgerafelde T-shirt en een sterke bril, geholpen door een superhandig zaklampje) en de klus ter harte zou nemen.
Eén vervanging van een wandkraantje, één lavabokraan mét uittrekbare douchekop en montage van 3 kastdeurtjes later, leek het "jobke" geklaard.
Goed... de afvoer moet later deze week nog gekit worden maar voorlopig ziet het ernaar uit dat alles watervast gemonteerd werd.
Mamma vroeg voortdurend hoe ik wist wat ik doen moest.
.... Tja.... een leven lang het hulpje van papà spelen heeft zo z'n vruchten afgeworpen, dacht ik.
Terwijl ik vlijtig vlas om de fitting draaide, vroeg ik me voortdurend af wanneer het "genoeg" was. In m'n hoofd vroeg ik het aan m'n leermeester. Of hij antwoordde of niet, kan ik u niet zeggen. Olijf heeft geen half medium-bot in haar lijf. Ik heb hem dus niet voelen leiden. Maar ik stelde me voor dat hij naast me zat en toekeek en zei "Da's ghenugh". En toen stopte ik met vlassen en deed de rest.
Zoals het er een uurtje geleden uitzag, bleef alles droog.
Deze week neem ik me voor om alles nog eens te dubbelchecken... hoewel ook vanavond de hoofdkraan voor alle zekerheid dicht ging....(lees hier gerust een restantje gemankeerd zelfvertrouwen in).
Samenvattend:
Olijf is een beetje fier op zichzelf maar behoudt zich het recht voor te corrigeren, mocht dat nodig zijn.
Heel even bekroop me de zin om het resultaat te kieken... maar besloot het niet te doen.
Het is niet mijn huis en niet mijn privacy.
U zal me gewoon moeten geloven.
Ook de mannen onder u die menen dat technisch georiënteerde vrouwen zeldzaam zijn. Dat zijn ze niet. Ze BEGINNEN er gewoon niet aan..... als een man hen vóór wil zijn :)
Morgen pakt Olijf een nieuwe kraan aan. Die voor de vaatwasser.... die binnenkort de keuken zal sieren.
Vlas heeft geen geheimen meer voor mij :) :) :)
Moffen en ooievaars
Net nu het er op lijkt dat de meeste mensen "de" oorlog ver genoeg achter zich hebben gelaten (de meeste levenden hebben hem enkel meegemaakt door verhalen van (intussen over-)grootouders), komen de Duitsers met dit.
Ik persoonlijk kan m'n oren niet geloven.
"Duitsland heeft beslist belasting te heffen op het pensioen dat mensen hebben ontvangen tengevolge van hun dwangarbeid tijdens de oorlog. In binnen- en buitenland."
Nuchter gezien noem je dat "het geld halen waar je het halen kan", zeker nu het crisis is.
Menselijk gezien noem je dat een schaamtelijke strategie, in de ogen van een simpel mens als Olijf dan toch.
Net nu een belangrijk deel van de wereldbevolking het over z'n hart krijgt om Duitsland niet altijd en meteen te verbinden met massamoord ten behoeve van een megalomane gek.... net nu - ik geef het even mee - dat "Mof" niet meer zo vaak te horen is..... gaan ze
in binnen-
én buitenland
belastingen heffen
op pensioenen
die voortkomen uit
de DWANGARBEID
tijdens de oorlog.
Met terugwerkende kracht.
Ook..
bij weduwen
van die dwangarbeiders van destijds.
Met een overlevingspensioen.
Je moet het maar in je hoofd halen om dit te bedenken
laat staan het over je lippen te krijgen (wie stelde dit voor het eerst voor in Kamer, Senaat of weet ik veel waar je zoiets luidop in de micro zegt?)
laat staan dat internationaal uit te vaardigen
laat staan daarmee zelfs het wettelijk récht te hebben om dat te eisen.
Want,
voor de goede verstaander...
als je denkt "den duts" te snel af te zijn door eenvoudigweg NIET te betalen
dan keren ze gewoon terug met een belasting op een schatting van je ontvangen pensioenen.
Met terugwerkende kracht.
Ik ben eerlijk en geef niet zonder schaamrood toe....
M'n eerste gedacht was "vuile moffen".
........
Niet alles vandaag was lelijk.
Aamof.... het meeste was mooi.
Zoals de eerste avond met m'n moeder bij haar thuis. Avond. Nacht. Thuis. Met haardvuur. Echt haardvuur met echt hout en echte vonken.
Een mijlpaal. Voorlopig.
Het schaaltje dat ik vond. Van papà aan mamma of omgekeerd,een leven geleden,.... ik vergeet het steeds.
en vogels op lantaarnpalen. 's Ochtends. Nogal grote. Vogels. De lantaarnpalen waren van normaal formaat. Groot maar normaal.
Ik dacht aan de Kraanvogels waarover eerder deze week één en ander te doen was. Maar het bleken "gewone" ooievaars.
En ik stopte. Om te kieken. Waardoor ik te laat kwam voor werk. Maar dat was niet erg.
De duitsers vind ik vandaag even schoften.
Maar al de rest was goed.
Ik persoonlijk kan m'n oren niet geloven.
"Duitsland heeft beslist belasting te heffen op het pensioen dat mensen hebben ontvangen tengevolge van hun dwangarbeid tijdens de oorlog. In binnen- en buitenland."
Nuchter gezien noem je dat "het geld halen waar je het halen kan", zeker nu het crisis is.
Menselijk gezien noem je dat een schaamtelijke strategie, in de ogen van een simpel mens als Olijf dan toch.
Net nu een belangrijk deel van de wereldbevolking het over z'n hart krijgt om Duitsland niet altijd en meteen te verbinden met massamoord ten behoeve van een megalomane gek.... net nu - ik geef het even mee - dat "Mof" niet meer zo vaak te horen is..... gaan ze
in binnen-
én buitenland
belastingen heffen
op pensioenen
die voortkomen uit
de DWANGARBEID
tijdens de oorlog.
Met terugwerkende kracht.
Ook..
bij weduwen
van die dwangarbeiders van destijds.
Met een overlevingspensioen.
Je moet het maar in je hoofd halen om dit te bedenken
laat staan het over je lippen te krijgen (wie stelde dit voor het eerst voor in Kamer, Senaat of weet ik veel waar je zoiets luidop in de micro zegt?)
laat staan dat internationaal uit te vaardigen
laat staan daarmee zelfs het wettelijk récht te hebben om dat te eisen.
Want,
voor de goede verstaander...
als je denkt "den duts" te snel af te zijn door eenvoudigweg NIET te betalen
dan keren ze gewoon terug met een belasting op een schatting van je ontvangen pensioenen.
Met terugwerkende kracht.
Ik ben eerlijk en geef niet zonder schaamrood toe....
M'n eerste gedacht was "vuile moffen".
........
Niet alles vandaag was lelijk.
Aamof.... het meeste was mooi.
Zoals de eerste avond met m'n moeder bij haar thuis. Avond. Nacht. Thuis. Met haardvuur. Echt haardvuur met echt hout en echte vonken.
Een mijlpaal. Voorlopig.
Het schaaltje dat ik vond. Van papà aan mamma of omgekeerd,een leven geleden,.... ik vergeet het steeds.
en vogels op lantaarnpalen. 's Ochtends. Nogal grote. Vogels. De lantaarnpalen waren van normaal formaat. Groot maar normaal.
Ik dacht aan de Kraanvogels waarover eerder deze week één en ander te doen was. Maar het bleken "gewone" ooievaars.
En ik stopte. Om te kieken. Waardoor ik te laat kwam voor werk. Maar dat was niet erg.
De duitsers vind ik vandaag even schoften.
Maar al de rest was goed.
donderdag 17 november 2011
Toeval x3 op 17/11
Ik lees van L net een reactie over de juiste plaatsing van letters (of net niet) en hoe een tekst desondanks nog leesbaar blijft. Herinner me dat ik onlangs van haar nog zo'n tekstje mocht ontvangen en dat alles enkele minuten nadat ik dezelfde versie van die tekst in het Italiaans had gelezen... en (oef) moeiteloos gelezen.
Ik weet intussen dat ik "het" kan in 3 talen. Holadijeej :)
Ik schrijf een mail aan dezelfde L over vanalles en nogwat en dat "het" al een poos heel erg stil is van een kant die wat mij betreft best wel wat minder stil zou mogen zijn. Maar dat het me niet mag interesseren. Waarna (oh, stond FB nog open???) een plopgeluid me een binnenkomend bericht aangeeft. Van... ja.
Gedurende dit alles staat de TV te draaien op de achtergrond. Het verhaal van Amanda Knox, een Amerikaanse studente die jarenlang opgesloten was in Italië omwille van een vermeende moord op een vriendin in Perugia. Normaal gezien interesseren zo'n films me bitter weinig, ware het niet dat dat verhaal een belletje doet rinkelen. Enkel omdat - net toen ik nog even in Italië was - er een (voorlopig) einde kwam aan haar lijdensweg. Op 3 oktober werd zij na 4 jaar opsluiting vrijgesproken. Toevallig op één van de weinige avonden dat m'n TV alginds even opstond om me in slaap te wiegen. Ik zeg "lijdensweg" zonder te weten waarover ik het heb. Geen idee of het meisje al dan niet schuldig was. Weet wel dat het hele onderzoek met haken en ogen aan elkaar hing, hetgeen een schuldvraag op z'n minst moet bezwaren. En "voorlopig" omdat de openbare aanklager - zo las ik op het eind van de film - in beroep gaat tegen de vrijspraak van oktober 2011.
Drie kleine toevalletjes die nix betekenen. Maar die ik - om godweetwelke reden - opschrijf.
Misschien omdat ik nix zinnigers te vertellen had maar tegelijk te wakker was om schrijfloos naar bed te gaan.
Ach ja. Het staat hier nu.
Ik druk op Publiceren :)
Ik weet intussen dat ik "het" kan in 3 talen. Holadijeej :)
Ik schrijf een mail aan dezelfde L over vanalles en nogwat en dat "het" al een poos heel erg stil is van een kant die wat mij betreft best wel wat minder stil zou mogen zijn. Maar dat het me niet mag interesseren. Waarna (oh, stond FB nog open???) een plopgeluid me een binnenkomend bericht aangeeft. Van... ja.
Gedurende dit alles staat de TV te draaien op de achtergrond. Het verhaal van Amanda Knox, een Amerikaanse studente die jarenlang opgesloten was in Italië omwille van een vermeende moord op een vriendin in Perugia. Normaal gezien interesseren zo'n films me bitter weinig, ware het niet dat dat verhaal een belletje doet rinkelen. Enkel omdat - net toen ik nog even in Italië was - er een (voorlopig) einde kwam aan haar lijdensweg. Op 3 oktober werd zij na 4 jaar opsluiting vrijgesproken. Toevallig op één van de weinige avonden dat m'n TV alginds even opstond om me in slaap te wiegen. Ik zeg "lijdensweg" zonder te weten waarover ik het heb. Geen idee of het meisje al dan niet schuldig was. Weet wel dat het hele onderzoek met haken en ogen aan elkaar hing, hetgeen een schuldvraag op z'n minst moet bezwaren. En "voorlopig" omdat de openbare aanklager - zo las ik op het eind van de film - in beroep gaat tegen de vrijspraak van oktober 2011.
Drie kleine toevalletjes die nix betekenen. Maar die ik - om godweetwelke reden - opschrijf.
Misschien omdat ik nix zinnigers te vertellen had maar tegelijk te wakker was om schrijfloos naar bed te gaan.
Ach ja. Het staat hier nu.
Ik druk op Publiceren :)
woensdag 16 november 2011
Nog steeds geen lichtjes
Zou het kunnen? Is het mogelijk?
16 november en nog steeds geen kerstversiering gezien in de tuinen mijner medemenschen?
Jàààààààààààààààààà, in de winkels wèl. Dié moeten er vlug bijzijn om ons het geld uit de zakken te jagen.
Maar in mijn buurt.... zo ongeveer binnen een straal van 40 km... noppes.
2008: 15 november
2009: 17 november
2010: niet genoteerd
2011: .......
16 november vandaag en
nog steeds
NIX
gezien!
Holadijee... want ik heb er een blote hekel aan :)
Iemand als Olijf, zonder kindjes van zichzelf of zelfs van een ander, kan zich permitteren om daar een hekel aan te hebben en daar ronduit voor uit te komen.
En toch - een mens is ook nóóit content - ga ik me nu afvragen waaròm er geen lichtes te zien zijn.
Crisis?
Te lang zonder regering?
Onrust in ons land? In Europa? De Wereld?
Durven "ze" niet meer vrolijk te zijn?
Of loopt de elektriciteitsfactuur te hoog op?
Ik wacht nog af.... maar wat mij betreft, mogen ze uitblijven tot 24/12. En weer weggehaald worden op 27/12. Drie dagen kan ik nog doorstaan :)
Wie heeft buren die er wèl al mee bezig zijn? Ils, hoe staat het met de overgedecoreerde tuin, daar ergens in je buurt?
16 november en nog steeds geen kerstversiering gezien in de tuinen mijner medemenschen?
Jàààààààààààààààààà, in de winkels wèl. Dié moeten er vlug bijzijn om ons het geld uit de zakken te jagen.
Maar in mijn buurt.... zo ongeveer binnen een straal van 40 km... noppes.
2008: 15 november
2009: 17 november
2010: niet genoteerd
2011: .......
16 november vandaag en
nog steeds
NIX
gezien!
Holadijee... want ik heb er een blote hekel aan :)
Iemand als Olijf, zonder kindjes van zichzelf of zelfs van een ander, kan zich permitteren om daar een hekel aan te hebben en daar ronduit voor uit te komen.
En toch - een mens is ook nóóit content - ga ik me nu afvragen waaròm er geen lichtes te zien zijn.
Crisis?
Te lang zonder regering?
Onrust in ons land? In Europa? De Wereld?
Durven "ze" niet meer vrolijk te zijn?
Of loopt de elektriciteitsfactuur te hoog op?
Ik wacht nog af.... maar wat mij betreft, mogen ze uitblijven tot 24/12. En weer weggehaald worden op 27/12. Drie dagen kan ik nog doorstaan :)
Wie heeft buren die er wèl al mee bezig zijn? Ils, hoe staat het met de overgedecoreerde tuin, daar ergens in je buurt?
dinsdag 15 november 2011
Ice Ice Baby
Olijf liet zich vanochtend verrassen door het ijs.
De garage - hoewel al gedeeltelijk opgeruimd - is nog niet klaar om de auto te "ontvangen". De auto stond dus buiten. Helemaal bevroren.
Onwil om te beginnen krabben (antivries moet het toch òòk kunnen?) maakte dat ik enkele minuten te laat op het werk arriveerde. Bon ja. Gebeurt.
Onderweg naar de andere werkvloer vond ik het nodig enkele keren halt te houden.
Voor dit.
En verder is er nix te melden :)
Behalve dat Olijf te lui en te moe is om de pleisterwerken vandaag verder te zetten.
En dat petekindje E met haar koor in de krant en op youtube verscheen.... maar daar mag ik nix van tonen. Petekindje mocht tussendoor wat solo-en en dat deed ze helemaal niet slecht --> Olijf is een heel fiere tante :):):)
Om de dag "in schoonheid" te eindigen, geeft Olijf zich vanavond over aan een chick flick op TV. Met een beetje geluk slaap ik vóór het einde :)
Tot dusver deze lezing.
De garage - hoewel al gedeeltelijk opgeruimd - is nog niet klaar om de auto te "ontvangen". De auto stond dus buiten. Helemaal bevroren.
Onwil om te beginnen krabben (antivries moet het toch òòk kunnen?) maakte dat ik enkele minuten te laat op het werk arriveerde. Bon ja. Gebeurt.
Onderweg naar de andere werkvloer vond ik het nodig enkele keren halt te houden.
Voor dit.
 |
| Alweer te lui om photostich nog te photoshoppen. Kijk maar even voorbij de naden :) |
 |
| koeden |
En verder is er nix te melden :)
Behalve dat Olijf te lui en te moe is om de pleisterwerken vandaag verder te zetten.
En dat petekindje E met haar koor in de krant en op youtube verscheen.... maar daar mag ik nix van tonen. Petekindje mocht tussendoor wat solo-en en dat deed ze helemaal niet slecht --> Olijf is een heel fiere tante :):):)
Om de dag "in schoonheid" te eindigen, geeft Olijf zich vanavond over aan een chick flick op TV. Met een beetje geluk slaap ik vóór het einde :)
Tot dusver deze lezing.
Parabool
Toch even noteren: maandag 14 november had Olijf nog eens "last" van activiteit. Huishoudelijke bezigheden en alles wat je daaronder kan verstaan.
Ik hàd me voorgenomen om wat retouche-plaasterwerk te doen (een deel was al gedaan op zaterdag) maar voelde plots een veel dringender behoefte de kop opsteken. Al een hele poos was ik van plan om m'n oude satelietschotel van zolder te halen en de boel terug te installeren. Een aantal zaken hielden me tegen, zoals het netjes wegwerken van de antennedraad. Laatste keer (jaren geleden) liep dat ding nonchalant door twee kamers met bochten en lussen die niet om ààn te zien waren. Alle onderdelen bij elkaar zoeken was nòg zo'n hinderpaal.... en zondag had ik me al gèk gezocht naar de ontvanger. Ik wist waar hij hoorde te liggen.... maar daar lag ie (natuurlijk) niet. Waarna ik nagenoeg het hele huis op z'n kop had gezet om hem te vinden. Noppes.
Uiteindelijk haalde ik de ontvanger bij m'n ouders weg. Papà had natuurlijk ook een satelietschotel gehad maar die stond nu al maanden werkloos te wezen. Mamma zei dat ze ooit wel weer opnieuw naar de RAI zou willen kijken, maar ik liet het even over me gaan. Technisch is mamma nooit geweest en ze heeft al de grootste moeite om de TV te bedienen, laat staan dat ze zou gaan beginnen overschakelen van de TV naar de parabolica en weer terug. In m'n hoofd zag ik diverse scènes waarbij ze me in paniek zou bellen dat alles uitgevallen was.
Terwijl ik het ding weghaalde, herinnerde ik me plots dat er een goede reden was waarom ik de ontvanger bij mij thuis niet had gevonden.... ik had de mijne een hele poos geleden geleend aan papà omdat de zijne de geest had gegeven. De mijne lag maar wat te liggen in een lade en hij kon die gebruiken. Quick fix, zelfs al was het maar een voorlopige .... tot ik hem terug zou vragen, maar dat was dus niet meer gebeurd.
Olijf nam zondag dus terug wat van haar was en liet alles wat bezinken. In m'n hoofd overliep ik het scenario voor de dag nadien. Hoe ik wat zou doen, hoe ik die verdomde antennedraad zou verbergen enzoverder.
En gisteren was dus eindelijk de grote dag aangebroken.
Tussen montagewerken door haalde ik mamma's nieuwe ID-kaart af, belde naar Italië om informatie omtrent te betalen rekeningen, ontdekte ik allerlei spullen die ik ècht niet meer in huis wou houden, begon ik plaats te maken in de garage om de auto terug binnen te zetten (ik verwacht vrieskou, u ook?).
Stelt u zich gerust een Olijf voor als kip zonder kop.
Maar de parabolica is er gekomen.
En waaròm, hoor ik u denken, moest dat zo dringend gebeuren?
Om Berlusconi. Dààrom.
Omdat de verslaggeving in ons Vlaamse land vrij summier is en ik de ontwikkelingen graag van iets dichterbij volg.
En omdat een taal moet onderhouden worden. We beseffen het niet voldoende, geloof ik, hoe belangrijk het regelmatig horen van een vreemde taal van ons Vlamingskes (excuses aan onze Franstalige medelanders, maar realiteit is realiteit) ware polyglotten maakt.
Dààrom dus.
En aldus geschiedde dat ik gisteravond vòòr het slapengaan het volgende vernam.
"Lascio? Raddoppierò i miei impegni!" aldus Silvio.
Weggaan? Ik zal m'n inspanningen verdùbbelen!
....
Waarmee gezegd is dat hij dus geen enkele intentie heeft om de politieke scène te verlaten.... alsof dat een verrassing was.
Meteen schoot me te binnen... als hij z'n inspanningen kan verdubbelen, moeten we vandaag dan aannemen dat hij in het verleden niet z'n àlles heeft gegeven voor zijn Grande Paese? Dat hij zich nog kan permitteren om de inspanningen te verdubbelen.....???
Het antwoord heeft hij in het verleden zèlf al gegeven, maar de Italianen zijn wat dat betreft eerder kort van geheugen.
"Het land besturen, dat doe ik in m'n vrije tijd", moet hij ooit al schertsend gezegd hebben. Van megalomanie gesproken....
Zomogelijk nòg verontrustender vond ik de uitslag van een poll (geen idee, tussen haakjes, hoe groot de steekproef was geweest en of deze representatief was). "Als Berlusconi morgen een nieuwe eigen partij zou oprichten, zou u dan aanhanger zijn?"
De uitslag: 62% (tweeënzestig procent!) antwoordde......... Sì.....
.....
Als ik even samenvat, kom ik tot de volgende conclusie.
De man die in 17 jaar tijd heeft bewezen het land ènkel te besturen om aan z'n eigen behoeften te voldoen (en zijn behoeften nemen proporties aan die de meeste gewone stervelingen zich niet eens kunnen voorstellen, laat staan zich kunnen permitteren), de man die geen persconferenties geeft maar zelfgemaakte videotapes aan de televisiekanalen slijt (geen rechtstreekse vragen moeten beantwoorden is wèl zo handig), de man die geridiculiseerd wordt in de hele wereld en z'n land daarbij een zeer kwalijke reputatie bezorgt, de man die wetten maakt naargelang ze hem van pas komen.....DIE man zou 62 % van de bevolking opnieuw verkiezen.
Ik probeer te begrijpen.....
Maar goed. Olijf heeft opnieuw een (werkende) schotelantenne.
En zal haar inspanningen om deze nonsens te begrijpen, verdùbbelen.
:)
Ik hàd me voorgenomen om wat retouche-plaasterwerk te doen (een deel was al gedaan op zaterdag) maar voelde plots een veel dringender behoefte de kop opsteken. Al een hele poos was ik van plan om m'n oude satelietschotel van zolder te halen en de boel terug te installeren. Een aantal zaken hielden me tegen, zoals het netjes wegwerken van de antennedraad. Laatste keer (jaren geleden) liep dat ding nonchalant door twee kamers met bochten en lussen die niet om ààn te zien waren. Alle onderdelen bij elkaar zoeken was nòg zo'n hinderpaal.... en zondag had ik me al gèk gezocht naar de ontvanger. Ik wist waar hij hoorde te liggen.... maar daar lag ie (natuurlijk) niet. Waarna ik nagenoeg het hele huis op z'n kop had gezet om hem te vinden. Noppes.
Uiteindelijk haalde ik de ontvanger bij m'n ouders weg. Papà had natuurlijk ook een satelietschotel gehad maar die stond nu al maanden werkloos te wezen. Mamma zei dat ze ooit wel weer opnieuw naar de RAI zou willen kijken, maar ik liet het even over me gaan. Technisch is mamma nooit geweest en ze heeft al de grootste moeite om de TV te bedienen, laat staan dat ze zou gaan beginnen overschakelen van de TV naar de parabolica en weer terug. In m'n hoofd zag ik diverse scènes waarbij ze me in paniek zou bellen dat alles uitgevallen was.
Terwijl ik het ding weghaalde, herinnerde ik me plots dat er een goede reden was waarom ik de ontvanger bij mij thuis niet had gevonden.... ik had de mijne een hele poos geleden geleend aan papà omdat de zijne de geest had gegeven. De mijne lag maar wat te liggen in een lade en hij kon die gebruiken. Quick fix, zelfs al was het maar een voorlopige .... tot ik hem terug zou vragen, maar dat was dus niet meer gebeurd.
Olijf nam zondag dus terug wat van haar was en liet alles wat bezinken. In m'n hoofd overliep ik het scenario voor de dag nadien. Hoe ik wat zou doen, hoe ik die verdomde antennedraad zou verbergen enzoverder.
En gisteren was dus eindelijk de grote dag aangebroken.
Tussen montagewerken door haalde ik mamma's nieuwe ID-kaart af, belde naar Italië om informatie omtrent te betalen rekeningen, ontdekte ik allerlei spullen die ik ècht niet meer in huis wou houden, begon ik plaats te maken in de garage om de auto terug binnen te zetten (ik verwacht vrieskou, u ook?).
Stelt u zich gerust een Olijf voor als kip zonder kop.
Maar de parabolica is er gekomen.
En waaròm, hoor ik u denken, moest dat zo dringend gebeuren?
Om Berlusconi. Dààrom.
Omdat de verslaggeving in ons Vlaamse land vrij summier is en ik de ontwikkelingen graag van iets dichterbij volg.
En omdat een taal moet onderhouden worden. We beseffen het niet voldoende, geloof ik, hoe belangrijk het regelmatig horen van een vreemde taal van ons Vlamingskes (excuses aan onze Franstalige medelanders, maar realiteit is realiteit) ware polyglotten maakt.
Dààrom dus.
En aldus geschiedde dat ik gisteravond vòòr het slapengaan het volgende vernam.
"Lascio? Raddoppierò i miei impegni!" aldus Silvio.
Weggaan? Ik zal m'n inspanningen verdùbbelen!
....
Waarmee gezegd is dat hij dus geen enkele intentie heeft om de politieke scène te verlaten.... alsof dat een verrassing was.
Meteen schoot me te binnen... als hij z'n inspanningen kan verdubbelen, moeten we vandaag dan aannemen dat hij in het verleden niet z'n àlles heeft gegeven voor zijn Grande Paese? Dat hij zich nog kan permitteren om de inspanningen te verdubbelen.....???
Het antwoord heeft hij in het verleden zèlf al gegeven, maar de Italianen zijn wat dat betreft eerder kort van geheugen.
"Het land besturen, dat doe ik in m'n vrije tijd", moet hij ooit al schertsend gezegd hebben. Van megalomanie gesproken....
Zomogelijk nòg verontrustender vond ik de uitslag van een poll (geen idee, tussen haakjes, hoe groot de steekproef was geweest en of deze representatief was). "Als Berlusconi morgen een nieuwe eigen partij zou oprichten, zou u dan aanhanger zijn?"
De uitslag: 62% (tweeënzestig procent!) antwoordde......... Sì.....
.....
Als ik even samenvat, kom ik tot de volgende conclusie.
De man die in 17 jaar tijd heeft bewezen het land ènkel te besturen om aan z'n eigen behoeften te voldoen (en zijn behoeften nemen proporties aan die de meeste gewone stervelingen zich niet eens kunnen voorstellen, laat staan zich kunnen permitteren), de man die geen persconferenties geeft maar zelfgemaakte videotapes aan de televisiekanalen slijt (geen rechtstreekse vragen moeten beantwoorden is wèl zo handig), de man die geridiculiseerd wordt in de hele wereld en z'n land daarbij een zeer kwalijke reputatie bezorgt, de man die wetten maakt naargelang ze hem van pas komen.....DIE man zou 62 % van de bevolking opnieuw verkiezen.
Ik probeer te begrijpen.....
Maar goed. Olijf heeft opnieuw een (werkende) schotelantenne.
En zal haar inspanningen om deze nonsens te begrijpen, verdùbbelen.
:)
Abonneren op:
Posts (Atom)