Smokie Smiles

Ils heeft zonet haar 30 day song challenge afgemaakt. Voleindigd bedoel ik daarmee ... uiteraard :)
'k Heb het nog anderen zien doen, zo'n song challenge en daarover kan ik enkel zeggen: chapeau.
Dat je jezelf zover krijgt om iedere dag na te denken over dit of geen nummer dat aan welbepaalde herinneringen vasthangt.
Ik heb dat niet. Oftewel: ik kan die herinneringen niet moeiteloos op commando oprakelen. In het beste geval hoor ik toevallig een nummer en roept dat een vergeten gewaand beeld op.
Dus nogmaals: respect voor wie een voldoende geordende persoonlijke muziekdatabank heeft èn de discipline om die virtueel te doorsnuisteren gedurende 30 lange dagen. Ik wou dat ik dat òòk kon :)

Via Ils' day 29/A song from my childhood, beland ik bij Chirpy Chirpy Cheep Cheep van Middle of the Road.  Bizar nummer eigenlijk. Ik vond het als kind ook leuk. Hoewel "leuk" bezwaarlijk een goeie omschrijving van het onderwerp is.

Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Little baby Don (Little Baby Don)
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Far, far away

Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Little baby Don (Little baby Don)
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Far, far away
Far, far away

Last night, I heard my mama singing a song
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Woke up this morning and my mama was gone
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, Chirp

Als m'n Engels nog voldoende goed werkt, lijkt me dit een lied over een arm "dutske" dat door beide ouders in de steek werd gelaten. Hardly any reason for Chirpy Chirpy Cheep Cheep.... zou ik denken.

Waar dachten de tekst- en muziekschrijvers aan toen dit nummer werd geschreven? Of luidt de vraag beter: wat hadden ze net gerookt/gedronken/gespoten?

mah goed... ik zong het graag mee in m'n jonge tijd :)

YouTube is altijd zo vriendelijk om suggesties in de kantlijn te plaatsen. Olijf is daar relatief volgzaam in. Zie ik wat herkenbaars, dan kijk ik verder.
In dit geval werd Smokie gesuggereerd.
Van Chris Norman herinner ik me vooràl dat het hem onmogelijk leek om serieus in de camera te kijken. Altijd had hij een ingehouden lachje om de lippen. Zo ééntje van "Ik wéét dat ik nu niet zou mogen lachen maar - godstamebij - het lùkt me niet"... waardoor de lach nog hardnekkiger wordt en het geveinsd serieuze gezicht ongeloofwaardiger.

Ik heb een paar filmpjes bekeken. Voor één keer bleef ik eens ver wèg van Alice maar ging wat zoeken naar nummers die ik niet meteen herkende. En kwam hier terecht.
Mij niet bekend (maar ik ben en blijf een cultuurbarbaar) en - wonder boven wonder - een fragment waarin Chris het niet-lachen wel érg lang volhoudt! Hij kon het dus tòch :)

En daar gààn we dan, strolling down Memory Lane, zelfs al moet ik toegeven dit nummer nooit eerder gehoord te hebben. De Top of the Pops (die - als ik het me goed herinner - pas véél later dan 1975 op onze buis te zien was), stagelights met èchte gloeilampen en vréselijk androgyne haartooien. Het is me een raadsel hoe dat ooit aantrekkelijk is kunnen wezen maar ik let graag op m'n woorden. Ooit zal het opnieuw aantrekkelijk zijn want alles komt terug :)
Bij Chris' droge mond/lippen dacht ik aanvankelijk "Tja, toen bestond Labello nog niet"... waarna de tweede gedachte meteen een stuk minder onschuldig werd: bijverschijnselen van het "toepke" 5 minuten vóór het optreden??? Vraag me niet hoe ik zulks kan weten.....

Wat er ook van zij, ik vond z'n stem wel lekker klinken.
En dank Ils dat haar Chirpy song me een half uurtje bij Smokie deed belanden :)