Others-time... of beroepsmisvorming?

Vrijdagavond 30 januari. Olijf "zit" op feesboek.

Een chat opent en "we" zijn vertrokken. Een beetje praten maar niet praten. Want typen is niet praten. En toch een beetje wèl.

Olijf meent te merken dat het gesprek niet echt upbeat is maar als er ièts is wat jaren chatten me geleerd heeft, dan is het wel dat je zùkke dingen niet automatisch mag aannemen. Geen gezicht, geen uitdrukking. Geen expressie, geen conclusies.

Smiley-tjes zijn gauw getypt en kunnen alles betekenen. Van een echte glimlach tot iets wat daarvoor moet doorgaan om de schijn hoog te houden.

Na een poosje dringt de vraag zich op. Of m'n indruk correct is. Dat vandaag een beetje een down-e dag is. En dat blijkt te kloppen.
Luisteren is vaak nog het beste, maar luisteren op chat vertaalt zich al snel in niet meer aanwezig zijn. Of bezig met andere zaken. Of verveeld.
Op chat mòet je blijven "praten". Je gesprekspartner heeft er geen idéé van of je nog bij je scherm zit of rustig aan de stofzuigronde bent begonnen zonder je chatvenster te sluiten...

Dus glipt Olijf in haar "helpende" modus. Beetje luisteren, beetje antwoorden, beetje gelijk geven, beetje weerwerk. En vooral (hoewel dat niet noodzakelijk de goede weg is)... beetje proberen opbeuren.

Ik dòe dat. Proberen opbeuren. Tegen wil en dank misschien. Maar ik gelòòf niet in eeuwig wentelen in miserie. Hoewel ik graag toegeef dat m'n always look at the bright side of life-cliché soms wat vroeg op de proppen komt.

Feit is dat chat alléén maar dàt is. Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Geen mogelijkheid om lang te zwijgen en alle bemoedigende woorden samen te vatten in één gebaar: een welgemeende knuffel.
Dat kan je niet. Knuffelen op Tinternet. Dus val je terug op een hopelijk welingeschatte verzameling woorden die dat "kunnen" vervangen. En hoop je dat het geholpen heeft.
De tijden dat Olijf tot een "kot" in de nacht bleef rondzweven op het wereldwijdeweb zijn ook voorbij. Hetgeen het gesprek noodgedwongen eerder bondig houdt. Hoewel bondig een rekbaar begrip is.
Hoe dan ook bondiger dan het praatje op de sofa bij een glaasje wijn (of kopje thee voor de geheelonthouders) met de onuitgesproken mogelijkheid om te kamperen op de sofa, mocht dit nodig blijken.

Allez, u begrijpt wat ik bedoel.
Soms is een praatje niet gewoon een praatje.
En hoop je dat zelfs dat virtuele gedoe iets heeft uitgehaald.
En dat de andere kant met een klein beetje beter gevoel z'n bed inkruipt.

Meer dan hopen kan je niet doen.
Of toch. Geloven.
Maar dat vraagt... euhm... tja... "geloof" :)



OF (cfr blogmaatje L ;) )

Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Maar niet in afstand.
Want zelfs op 2000 km afstand kan je heel even wat betekenen, zelfs al is het maar in de vorm van woorden.
En dènk je dat je een klein verschil hebt gemaakt, zelfs al is dat niet zo. Kwaad - geloof je - kon het zéker niet.
En dat is al héél wat :):):)