Het zal niemand zo hard opvallen als mezelf dat hier niet veel soeps meer verschijnt. Teksten, foto's.... noppes.
Behalve wat occasioneel gezeur komt u niet veel meer te weten. En eigenlijk is dat OK.
Voor mezelf - ooit begonnen als autotherapeutisch gekribbel - vind ik het spijtig. Omdat niet schrijven niet betekent dat er niets gebeurt. Of dat ik nergens meer over nadenk. Of dat genieten - cliché-woord bij uitstek van de eerste decade van dit millennium (of ligt dit enkel aan Olijf?) - geen belang of betekenis meer heeft. Dat heeft het wèl. En eigenlijk feitelijk au fond vind ik het best wel belangrijk dat ik het blijf noteren. Om te gebruiken wanneer het "nodig" is.
Maar goed... ik noteer dat ik niet meer schrijf.
Over relaties en het belang daarvan in m'n leven. Over de mooie verhalen die ik zie... en de herhaalde screw ups die ik zou willen zien eindigen.
Over alleen zijn en dat OK vinden... maar soms ook nog een beetje wensen dat het niet zo hoefde te zijn. Over oude liefdes die ondubbelzinnig en zonder twijfel geëindigd zijn (om goede redenen) en de lessen die ik daaraan overhield en de blijdschap dàt ik erin slaagde er lessen aan over te houden en de schrik dat lessen leiden tot overdreven hardheid.
Over ik en anderen die elkaar het leven moeilijk maken omdat lessen er wel zijn maar niet alle dagen even consequent toegepast worden omdat wij "maar" mensen zijn en dat argument gebruiken als gemakkelijk excuus om niet te hard te zijn voor onszelf.
Over een nieuw jaar dat op het punt staat te beginnen en de vraag of het "dit" jaar "anders" zal zijn.
Over de vraag of anders béter is.
Over wensen die smeulen maar een stille dood sterven omdat Olijf tot nader order een luchtkastelenbouwer is met veel lucht en weinig bouwlust.
Over de vraag of dat een reden heeft en zo ja... de welke?
Olijf kijkt nog steeds rond en stelt zich nog steeds vragen... tevéél misschien.
U komt het alleen niet meer te weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten