Eindelijk

Ik weet niet wat ik het leukst vind.
Dat België na 500+ dagen een nieuwe regering heeft
of dat Olijf na 90+ dagen een keukenwerkblad heeft.
Het is nog niet helemaal af. Het blad.
Vandaag werd deel twee geplaatst en gekleefd.
Morgen wordt er nog wat geschuurd en geolied.
De pompbak moet een centimeter en een half naar links en drie centimeter naar voor... en dat vraagt weer wat creatief denken. Een geluk dat vriend S z'n nachten gebruikt om na te denken over Olijf's pompbak...:)

Goed, bij nader inzien ben ik het blij-st met het keukenwerkblad.
Iets zegt me dat het langer zal meegaan dan de nieuwe regering. Al was het maar omdat wij een land zijn geworden van tegenstanders.
Wie het ook wordt, het is nooit goed. Altijd zit er wel iemand te zeuren en te "schennen".
Di Rupo dit. De Croo dat.
Inderdaad, de kans is groot dat ook deze regering en deze akkoorden nergens op lijken, maar ik dènk gewoon even bij mezelf... zou ik het béter kunnen?
Persoonlijke ideetjes genoeg, daar niet van. Meningen ook. Maar de kracht en het doorzettingsvermogen om die ook ten uitvoer te brengen? Ik nodig iedere criticaster uit...
Vergeet niet, dames en heren beste stuurlui, dat een idee - hoe goed het ook moge zijn - een hele resem partijen, ministers, parlementariërs en staatssecretarissen (wat dóen die precies, kan iemand me dat uitleggen?) moet passeren vooraleer het é-ven-tu-éél aanvaard wordt. En aanvaarding in ons land - dat zouden we intussen ook mogen weten - staat niet noodzakelijk gelijk met uitvoeren. Tussen geboorte en volwassenheid kan het ideeënkindje nog een stille dood sterven. Omdat de regering valt bievoorbeeld. Over een splitsing ofzo.

Voor het weinige dat een Olijf als ik van politiek begrijpt, vind ik het verder onbegrijpelijk dat de grootste winnaar uit de vorige verkiezingen (en als ik de berichten mag geloven, is ze intussen alleen maar geGROEID in aanhangers de afgelopen 500+ dagen...) NIET tot de huidige regering behoort...
Zònder u te zeggen voor wie ik wél heb gestemd anderhalf jaar geleden (en dat was, geloof ik destijds te hebben gezegd, sowieso geen overtuigde keuze meer): de NVA was niet de partij van m'n keuze. Hoewel ik af en toe, de weinige keren dat ik mezelf ertoe kan brengen om een politiek debat te volgen in de media, moet toegeven dat de heren NVA-ers nagels met koppen slaan. Zeggen wat anderen veel liever onder de mat vegen.
Los van right or wrong snap ik niet dat de grootste partij in de oppositie is beland.
Dat zegt wat over zin en onzin van stemplicht.
Vind ik.

En verder kan ik maar beter zwijgen. Vind ik.

Een andere mijlpaal werd bereikt op deze Sinterklaasdag. Een jongen op de werkvloer... een op eerste zicht best wel aaibare jongen (in de zin van lieftallig en doorgaans beleefd) is er vandaag in geslaagd om Olijf over haar toeren te krijgen. Details zijn hier absoluut niet op hun plaats. Maar feit is dat Olijf om onverklaarbare redenen met tegenzin naar het werk vertrok, een eerste ochtendkritiek met onnodig veel animo verwierp en enkele uren later de werkvloer in een Franse colère verliet omdat een 20-jarige kerel de wereld op z'n kop ziet.
Eérst wil hij respect krijgen en dààrna zal hij er eens over nadenken of hij hoe hij dat respect verdienen zal.
Voor Olijf was vandaag de maat vol. Zomaar. Om onverklaarbare redenen.
Ik vertrouw erop dat de storm in mij morgen weer zal geluwd zijn. Omdat dat iets is wat ik doe. Uitbarsten als de Vesuvius op 12-12-2012 en dan tot rust komen. Blijft een werkpunt. Zes jaar nonsens slikken en kalm blijven om me uiteindelijk door een snotneus te laten vangen.

Voor één keer beroep ik me op hormonenspiegels. Of PMS.
Gewoon. Omdat ik een vrouw ben en dat dus kàn :)