1 december

De eerste dag van de laatste maand van het jaar.
Oók de dag waarop ik in "mijn" winkel het boek vind waarvan eerder sprake... slechts enkele dagen nadat ik er voor het eerst iets over las.... vreemd.... LOA at work.

Dit laatste maakt me blij, dat ik dingetjes in m'n leven kan "roepen" en ze zo snel kan zien verschijnen.
Het mag voor de meesten onder u als je reinste onzin klinken, maar ik "verkies" het te zien als iets wat ik heb aangetrokken. Baat het niet, het schaadt ook niet... en dat geldt zowel voor m'n vreemde visie op deze dingen als voor het eet-en-levenswijze-boek op zich.

Na zowat een uurtje lezen ben ik op pagina ergens in de 40 beland en ik lees nix wat als ongezond zou kunnen bestempeld worden, dus ik vrees niet.

Vandaag is het ook verdacht stil op msn, mijn lijn met de buitenwereld.
Ik geef toe: meer dan eens vraag ik me af of er werken aan de gang zijn bij msn, net omdat het zo vreemd stil blijft.
Niemand maar dan ook niemand online, een hele dag lang (of althans, de keren dat ik een blik ga werpen uit nieuwsgierigheid). En u weet hoe dat gaat: als je merkt dat iets ontbreekt, ga je des te vaker kijken of "het" is teruggekeerd....
Pas rond negenen in de avond, wanneer ik terugkom van de traditionele spaghettiavond bij de oudjes (alwaar het ook verdacht stil was omdat zus, schoonbroer en petekindje niet dààr maar in de kliniek zijn) vind ik I online. We wisselen enkele zinnen, waarna ik besluit het knusse bed op te zoeken.
...
wat later keer ik terug naar de pc voor de blog.
Verslaving... je mag het zo noemen, ik noem het ook zo...

Dus, concludeer ik... dingen trek ik moeiteloos aan. Na jaaa, "moeiteloos"... zo wíl ik het zien.
Met vrienden doe ik het ook behoorlijk goed... vind ik... en dat heeft veel, zoniet àlles te maken met wat je er zèlf in steekt.
Alleen (en u voelt me al aankomen): dat éne ding, hetgene wat ik het aller-aller-allerliefst terug zou willen zien keren in mijn persoonlijk leven (en dus NIET noodzakelijk in de vorm van één specifiek persoon....)... dat laat verdomde lang op zich wachten.

Om mezelf te troosten, om de dagdagelijkse drive maar niet op te geven, maak ik mezelf wijs dat het zo is omdat ik nog wat te leren heb vooraleer ik het verdien.
...Of iets van die strekking.

Tja... iedereen heeft íets nodig om in te geloven. Bij Olijf heet dat "iets" niet God, Hemel, Lot of wat voor ongrijpbaars dan ook.
Het heet ... goh... hoe héét het? Het leven dat ik zèlf in handen heb?
Ik weet het niet.
Het leven heeft iets met me voor dat ik nog steeds niet begrijp.
En daar moet ik het voorlopig toch maar mee doen.

Vandaag (en de hopelijk de volgende dagen) houdt m'n nieuw gevonden boek me even zoet.
Het boek en de warme affectie van dichte of verre vrienden.
Daarna zie ik wel.