Afscheid nemen doet pijn

Olijf heeft zichzelf zonet op de proef gesteld.
En dat doet ze zó.
Men neme een onnozele romantische TV-film op een zomogelijk nog onnozeler TV-zender.
Men kijke ernaar en men probere de zaak vanop een "gezonde" afstand te bekijken.

Stomme film kiezen lukt.
Idem dito voor het kijken.
Afstand is nog een werk in uitvoering.

Tijdens de reclamespots make men gebruik van de zinloze tijd om de mail te checken.
En men ontdekke dat een vriend (tenminste schijnbaar) oprecht blij is met een eerder gestuurd hart-onder-de-riem-mailtje.

...

Ik weet dat het leven alléén maar vooruit gaan is. Vóóruit of àchteruit. Stilstaan bestaat niet.
Ik weet dat een mens moet loslaten
en
ik werk daar dagelijks aan, heel hard. U moest eens weten hoe hard. U heeft geen idee.

Waarom dan maakt een bedank-mail me droef?
Waarom doet zo'n bericht me beseffen dat nieuwe vriendschappen pas kunnen groeien als oude verrotte situaties netjes worden ingepakt en aan de kant worden gelegd?
Waarom maakt het me triest wanneer ik m'n verleden iedere dag beetje bij beetje dieper begraaf?

...
Omdat afscheid nemen pijn doet.
Dààrom.
Zelfs wanneer je wéét dat dàt de enige weg vooruit is.

Binnenkort neem ik afscheid van 2010.
Voor 2011 vrees ik voor de afscheiden die me nog te wachten staan. Ik hoop die zo lang mogelijk te kunnen uitstellen, zonder dat het extra pijn moet betekenen voor m'n dierbaarsten...
Parting is such sweet sorrow........?
IS dat zo?
Ik wantrouw die uitspraak.
Er IS nix sweets aan.