Nodig eens een eenzame uit.

Het zijn rotdagen, deze.
U kent het wel... "Nodig eens een eenzame uit".
Waarom wordt dat altijd precies rond deze tijd van het jaar gezegd?

Omdat Kerst en Nieuw bij uitstek de dagen zijn waarop je zou moeten omringd zijn door de mensen die je het meest dierbaar zijn.
En onder die dierbaren reken je je familie en je vrienden.

Voor wie het (even) niet ziet zitten, voor allen die zich nog maar pas of al een hele poos afgezonderd hebben, zijn deze dagen de rotste. Dan wordt - helemaal automatisch - nóg maar eens onderstreept hoe eenzaamheid er precies uit ziet.

Onlangs hoorde ik nog "Alléén ben je nooit. Je eenzaam voelen, dat kan wél".
En dat klopt. Alléén ben je nooit (of zelden.... en dat laatste heb je meestal - meestal! - zelf bewerkstelligd). Er is altijd wel iemand die om je geeft, iemand die je wil bijstaan of helpen.

Helaas...
Ik vermoed dat we het allemaal wel eens hebben meegemaakt op één of ander punt in ons leven: dagen, weken of maanden dat we helemààl niet wilden geholpen worden. Dagen dat "ik geef om jou" of "laat mij je helpen" er niet toe deden.
EN maar kankeren dat "niemand" ons graag zag. En dan ga je je eenzaam voelen...
In je hart weet je dat "niemand" niet bestaat (of zelden.... laat me niet veralgemenen, ik ken de wereld niet).

Soms heb je het "geluk" dat iemand roept "Als Niemand je graag ziet, dan ben IK Niemand!".
En nóg wil je het niet horen. JIJ bent ongelukkig... DOODongelukkig. Want JIJ hebt het recht om ongelukkig te zijn. Meer nog: je EIST dat recht op.
Niemand mag je op andere gedachten brengen...

het zijn trieste dagen. Voor jezelf of voor anderen.
Hoe méér de wereld je wil wijsmaken dat je je goed hoort te voelen, hoe hardnekkiger je vasthoudt aan je eigen miserie.
Dus zwijgen is de boodschap. Niemand MOET wat. Het is wat het is.
en daarmee uit.