Kerst 2010

Kerst ligt alweer achter ons.
M'n eerste reactie is "Oef".

Ik hou niet van Kerst, al jaaaaaaren niet meer.
Het is een tijd van "moeten" geworden.
Je moet gelukkig zijn. Je moet kadootjes kopen. Je moet koken. Je moet eten. Je moet gezellig wezen.

Olijf heeft een kleine familie. En van die kleine familie is dik de helft al jaren niet meer aanwezig met Kerst. Die helft gaat Kerst vieren in de Ardennen met de schoonfamilie.
OK, fair enough. ALLE families verdienen aandacht.

Toch had ik dit jaar gehoopt op een kleine toegift.
Hoewel ik vurig hoop dat ik het mis heb... ik vermoed dat dit de laatste Kerst met papa is. En dus leek een toegift in die zin me schappelijk. Maar ook bij de schoonfamilie bestaat de kans dat volgend jaar iemand er niet meer bij zal zijn.
dus.... goh ja.... werd dit jaar een Kerst als alle andere. Ongeacht de vrees dat dit de laatste kon zijn als volledig gezin...

Dit jaar vergeef ik het mezelf dus helemààl dat ik niet uitkeek naar Kerst, indien mogelijk nog minder dan anders (als minder dan nul bestaat in dit soort gevallen).

Gelukkig was de sfeer beter dan gevreesd. Iedereen deed min of meer z'n best. We waren in alle geval rustiger dan ons normale doen.
Wie mijn familie kent, weet dat een zekere lichte ontvlambaarheid ons niet vreemd is. Nix om fier op te zijn, ik stel gewoon vast.
We zijn bizar, bedenk ik nu. Althans voor de onschuldige buitenstaander.
Als je niet beter weet, zou je zweren dat we elkaar wel rauw lusten. Korte stellingen en vaak nog korter antwoorden. Bitsig is ook een woord dat me te binnen schiet.
(Voor Olijf is het belangrijk om eerlijk te zijn. Ik wèèt dat ik op vlak van lieftallig geduld zwaar tekort schiet. No point in lying about it....Helaas verdwijnt ieder voornemen om het morgen beter te doen steeds opnieuw heel miraculeus wanneer morgen er weer exact hetzelfde uit ziet als gisteren...)
Het is moeilijk om je bij "onze" taferelen voor te stellen dat we elkaar doodgraag zien.

Helaas is de bistigheid er niet beter op geworden. Dat heeft alles te maken met gevoelens van machte- en radeloosheid. De ene ouder is dodelijk ziek, de andere weet zich daar geen raad mee en zinkt iedere dag dieper weg.... waardoor de terminaal zieke de grootste moeite heeft om de moed niet op te geven...
Het heeft alles te maken met.... tja.... maar niet kunnen aanvaarden dat de dingen niet anders zijn.

De theorie is gemakkelijk. Aanvaard wat is en doe het daarmee.
In de praktijk wil je het schier onmogelijke doen om je ouders weer relatief gelukkig te zien. Als dàt iedere keer opnieuw weer jammerlijk mislukt, wordt Olijf boos.
Bon, niet alleen Olijf wordt boos. We doen het allemààl binnen ons gezin. Maar het punt is dat boos zijn NU minder dan ooit de juiste strategie is.

Maar goed... we hebben de Kerstdagen zo goed en zo kwaad als kon in vrede doorgebracht.
Liegen ga ik niet doen... zowel vrijdag als zaterdag was ik "blij" wanneer ik naar huis kon... éven alle ellende ontlopen.... terwijl m'n ouders hopelijk iets van troost vonden bij elkaar in hun eigen huis...
En Olijf... die keek naar stomme Kerstfilms.

Wat mij betreft, mogen deze dagen afgeschaft worden.

1 rode en 3 witte kaarsen, overschot van vorig jaar. Méér Kerst liet ik niet toe in m'n huis.