Stomverbaasd

Tijdens de middag zette ik hier een korte knuffelpost. Een beetje een lekker gevoel neerschrijven.

Wist ik veel....

Stomverbaasd was ik enkele uren later.
We kregen bezoek op het werk, van een "werkpartner" zeg maar. 'k Hou het met opzet wat vaag, want ik ben boos en bedroefd tegelijk.

Ik werk in de sociale sector, geen idee of ik dat hier al zo expliciet geschreven heb.
Ben kwa "vorming" helemààl niet sociaal gevormd, maar meende mettertijd een persoonlijk "talent" bij mezelf te hebben gevonden waardoor ik die sociale sector ging opzoeken.

Goed, daar kwam ik dus terecht.
Aanvankelijk met het idealisme van een leek, hetgeen door "zien" en "meemaken" geleidelijk veranderde in (misschien te hoog?) scepticisme.
Een spijtige evolutie, dat laatste, denk ik soms. Of je wil of niet, je meet anderen vaak ongewild en onbewust af aan je eigen waarden, normen, kundes en karaktertrekken...
Wie niet reageert of handelt zoals je zelf minimaal zou verwachten, riskeert soms uit "jouw" boot te vallen.
Vooral... wie keer na keer aangeeft dat je alléén aan zijn of haar kar moet trekken terwijl hij/zij lekker blijft spelen... die laat ik na verloop van tijd schieten.
Ik geef dat toe. Eindeloos energie stoppen in mensen die zélf duidelijk geen intentie hebben om één enkele poot naar een minimaal productief leven uit te steken...'t is niet mijn ding. De parasieten van onze samenleving vinden bij Olijf geen vruchtbare voedingsbodem... zo vergoelijk ik mijn standpunt.

'k Geef eerlijk toe dat ik niet altijd blij ben met deze aangekweekte verbittering... Het risico bestaat dat m'n geduld soms TE kort is wegens gebrek aan inlevingsvermogen.
Zelf krijg je soms het gevoel dat al je inspanningen en goede bedoelingen parels voor de zwijnen zijn (best wel een elitaire houding, ik weet het).

En héél soms ... zit er een verborgen schat tussen.
Mensen van wie je aanvankelijk denkt "Oh god", en die naderhand zooooo hard hun best doen, zooooo enorm groeien, dat je je plots herinnert waarom je dit ook alweer deed.

Wij hebben er zo'n paar bij ons in de winkel.
Onlangs nog.
Een mevrouwtje, alleenstaande mama van twee kids (waaronder één jongen met een mentale achterstand), lief en goedbedoelend maar verder de eindjes met moeite aan elkaar knopend.
Haar aanwerving was tijdelijk, dat wist ze. Haar voorgangster viel er een paar maanden tussenuit en wij hadden haar vrij snel als vervangster gekregen.
Oh ja, ik noem dit "krijgen" omdat een werknemer zoals dit mevrouwtje ons wordt aangereikt door het ocmw. Strikt genomen (en dit is belangrijk voor de rest van m'n betoog) is het ocmw haar werkgever. Wij zijn de werkvloer waar ze hoort te (leren) functioneren maar haar loon wordt betaald door het ocmw.

Mevrouwtje in kwestie bleek al snel een pareltje te zijn.
Intussen leerden wij haar kennen, vertelde ze af en toe wat van haar achtergrond en geraakten alle werknemers al snel aan haar gehecht (en vice versa).
Het was duidelijk dat dit mevrouwtje geen gemakkelijk leven had gehad (maar dat is in "mijn" sector geen uitzondering). In plaats van haar hoofd te laten hangen, had ze steeds zeer intensief werk gezocht maar niet altijd even veel succes gehad om een langdurige job te behouden.

Deze keer kreeg ze een kans bij ons en het bleek haar al snel te bevallen.
Ze zou tot eind november bij ons blijven. Ze deed zo hard haar best dat we intussen de intentie hadden om haar enkele maanden later opnieuw aan te werven van zodra een nieuwe vervanging zich voordeed. De tweede keer zou het meteen veel langer zijn. Zij nam enkele maanden leefloon ter overbrugging er graag bij.
Ze had een leuk vooruitzicht en bloeide zichtbaar open. Het leek wel of ze de jackpot gewonnen had.

Tot vanmiddag.
Voornoemde werkpartner (yep, van het ocmw dus) had nieuws.
Door omstandigheden (voornamelijk van witteboorden-administratieve aard) eisten ze haar op voor een andere betrekking.... met onmiddellijke ingang. Een hoge piet had dat vanachter zijn/haar bureautje beslist en stuurde nu het voetvolk uit om het nieuws te melden.

Collega en ik waren door stomheid geslagen. Niet alleen "moesten" we zonder enige tegenstand een werkneemster opgeven (en personeelsgebrek is nooit leuk), we wisten ook met stellige zekerheid dat mevrouwtje dit nieuws niet fijn zou vinden (en dan druk ik me zeer voorzichtig uit).

Mevrouwtje werd erbij gehaald. Ze kreeg het nieuws .... en daar gebeurde het. Ik zag haar moedig proberen een glimlach te forceren maar de tranen waren niet te houden... en ik begréép haar volledig.
Eindelijk had ze eens geluk gehad in haar leven, eindelijk voelde ze zich goed in haar job, bij haar collega's, eindelijk had ze mensen ontmoet die oprecht om haar gaven.... en nu kreeg ze het nieuws dat ze er zou worden uitgerukt. "We verwachten u maandagochtend om 8 uur op de personeelsdienst". Daar moest ze het mee doen.
Collega en ik machteloos, ocmw-voetvolk met een geforceerd bezorgd gezicht en mevrouwtje in de put...

Stomverbaasd ben ik dan. Teneergeslagen en boos.
Op deze momenten komt m'n oude idealist weer even boven en begin ik te vechten. Tot zeurens toe herhaal ik onze en haar standpunten aan voetvolk in een poging om de situatie vooralsnog om te keren. "Zijn er geen andere mogelijkheden? Kunnen wij haar terugkrijgen? Kunnen jullie niet zoeken naar alternatieven?"
Op dat moment - voor alle duidelijkheid - gaat het er mij niet om dat WIJ hààr terugkrijgen, maar dat ZIJ óns terugkrijgt.
Ik zie haar wereld uit elkaar gerukt worden voor geen betere reden dan dat één of andere bureaucraat de snelste en gemakkelijkste oplossing heeft gezocht voor zijn probleem.
Het was vrijdagmiddag, hij/zij moest een bureaucratisch probleem oplossen (liefst vóór 16 uur want op vrijdag stoppen ze eerder) et voilà... laat ons eens iemands hart breken.

De hele namiddag heb ik doorgebracht met kopbreken, troosten, opbeuren en ja.... ook knuffelen.
Normaliter knuffel ik geen werknemers... maar zij kon er eentje gebruiken en ik had er weg te geven.
Na een telefoontje aan m'n baas om goeie raad ivm verdere stappen, kon ik haar nog een lichtpuntje aanbieden, maar zekerheden zijn er niet...

Ze verliet vanavond de zaak met roodbetraande ogen... we werden er allemaal stil van.

Ik begrijp het niet.
Zovele leeglopers blijven we kunstmatig lang in een professioneel leven houden.
Dan komt er eens eentje langs die écht een break verdient... en bij zo'n mensen trekken ze gewoon de mat van onder de voeten, nét wanneer ze denkt dat ze eens een kans op een beter leven heeft gekregen.
Ik
begrijp
het
gewoon
niet....

wat is een knuffel dan waard in zo'n geval?

epiloog
ocmw... openbaar centrum voor maatschappelijk WELZIJN... wou het maar even onderstrepen...