D, vriend en partner in crime sinds jaren, was er weer in geslaagd me te introduceren in de wereld van de minder-gekende-doch-niet-te-versmaden muziek.
D had me al vaker nieuwe groepen helpen ontdekken. Ojos de Brujo en Macaco zijn twee voorbeelden uit het verleden die me wisten te bekoren. Vooral Macaco dan.
Omdat nieuwe ontdekkingen me wel aanspreken en ik D's oordeel vertrouw, vroeg ik hem een plaatsje voor mij te reserveren in de AB.
Shantel & Bucovina Club Orkestar (jàààà, corréct geschreven!) zou het worden deze keer.
Een groep, bestaande uit 7 mannen en 2 vrouwen, zou ons inwijden in een mix van Balkan en zigeunergeluiden.
Minder gekend, zei ik.... te oordelen aan de meezingende mensenmassa, was Olijf de enige die de muziek nog niet kende...
Disko Disko Partizani moet één van hun meer gekende nummers zijn, het is te vinden op youtube. 't Is ook op basis van dàt geluid dat ik besliste om mee te gaan. Het had vaag iets weg van Manu Chao, nog zo'n groepje dat ik best kan smaken.
Na een snelle blik in de AB-zaal, beslisten D en ik om het balkon op het eerste te bezetten. Goed overzicht en géén 2 meter hoge concertgangers die na een zig-zag-tocht door de zaal beslissen om voor je 1m68 post te vatten en vervolgens wild met de armen te beginnen zwaaien, hun oksels nét ter hoogte van je eigen (lager geplaatste) reukorgaan... :)
We stonden goed dus.
Wat te vertellen van Shantel blablabla?
Hun muziek is vrolijk, Disko Partizani kon ik best smaken. Ook hun andere nummers waren van het vrolijke soort. Energieke muzikanten: vooral de accordeonist die met z'n zware instrument nog de energie vond om enkele minuten op en neer te springen.... best wel indrukwekkend.
GEK werd ik niet van het volledige repertoire. Ze waren goed, zonder meer... voor Olijf dan.
Zie het niet meteen gebeuren dat ik hun hele oevre ga kopen.... twijfel zelfs of ik voor 1 cd zal gaan.
Verder: driekwartier afsluiten vond ik lang. Alle muzikanten kregen hun moment in de spotlight. "Moment" is een understatement. Ieders "moment" werd danig uitgemolken, net als de bis-nummers en het einde dat geen einde was. Zelfs tijdens de playbackmuziek (alle zaallichten aan om de mensen aan te zetten naar huis te gaan) bleef de zanger maar lippen en dansen. De artiesten (en het publiek) genoten overduidelijk van de niet aflatende aandacht...
Eróver voor mij. Ik las het als ongebreideld egotripping... en hield het voor bekeken.
Maar ik ben blij dat ik ze gezien heb.
Een concert met D is altijd leuk, beneden stonden zelfs nog een paar ex-collega's (altijd leuk om gezichten uit je verleden te zien) en de aanloop naar het concert deed me ook wat.... maar da' s voor een andere blog :)
de leadzanger, een duim hoog, loopt de zaal in en slaagt erin alle concertgangers te laten hurken... je moet het kunnen...!
Belgische Gründligkeit (concert-security) staat machteloos tegenover koppige concertgangers die het podium op springen... grappig :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten