Olijf heeft ratten!
Geen ingebeelde, geen spreekwoordelijke.... neeeeeee.... échte ratten!
Ik sorteer. U toch ook?
Afval.
Twee weken geleden zette ik de restafval te laat buiten, waardoor ik 's avonds m'n niet opgehaalde zak in de garage diende te zetten.
Deze week mócht ik weer (buiten zetten) en deze keer was ik er tijdig bij.
Zak uit de garage halen... en vaststellen dat er twee joekels van gaten in zaten.
"Hoe ruiken die dieren toch door het plastic heen dat er nog wat eetbaars tussen zit", dacht ik nog.
Maar ik hield het toen nog voor de veiligheid op hongerige katten.
Katten zijn veilig.
Een hongerige kat, daar heb je nog medelijden mee...
Geduldig een nieuwe zak genomen en het boeltje opgeruimd.
Zonet zag ik dat m'n PMD-emmertje in de keuken wel érg vol zat.
Hup, naar de garage met die rommel.
Neem de blauwe zak ter hand.... en zie dat de helft van de zak niet meer ís.
De volledige bovenst helft is wég! Opgepeuzeld of afgescheurd, ik weet het niet.
Hij is er niet meer.
Zelfs geen stripje ervan is blijven liggen.
"Katten doen zoiets niet" denk ik. Wat mot een kat met plastic zakken of flessen? Niets, right?
Conclusie.
Olijf heeft zich één lettertje vergist. RRRRRRatten zitten in m'n garage.
En weldra zullen dat nog méér ratten zijn, want de helft van míjn PMD-zak is in hun nest verdwenen... alwaar ze lustig kweken en mij het leven zuur zullen komen maken, mét hun hele opgroeiende kroost!
Dit wordt oorlog. Van het chemische soort vermoed ik.
't Is zij of ik.
En IK betaal hier de kost en inwoon.... dus IK moet winnen :)
(Even overwoog ik een foto van de opgevreten zak, maar het leek me even onapetijtelijk als oninteressant. Gebruik uw fantasie, lieve lezer :))
zaterdag 31 oktober 2009
a stroll down memory lane
Aanloop naar het concert, afgelopen woensdag.Parkeerplaats zoeken in de buurt van de AB is niet evident.
D zou op z'n werk wachten op m'n komst, ik kon auto veilig kwijt in de ondergrondse garage en we zouden te voet richting AB gaan.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het adres van D's werk is mij welbekend. Ik heb er ook gewerkt een hele poos geleden.
Ik heb er graag gewerkt zelfs. Maar een mens moet vooruit. Een vaste plaats ginds was destijds niet voor me weggelegd en érgens besloot ik om niet langer daar te blijven.
De ondergrondse garage: eerste flashback!
In Anderlecht parkeren wagens bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de garage-ingang, zodat je 100 manoevres nodig hebt om binnen te rijden.
Ik kon ermee lachen... vroeger was dat nét eender, dus waarom nu gaan brommen over zo'n akkefietje?
Dan naar de bureau's: D moest z'n spullen nog even ophalen en dan konden we vertrekken.
D zit intussen in het bureau van J-P, die in februari overleed en wiens begrafenis ik destijds nog bijwoonde (zie eerdere blog). Slik.
Ik passeer ook mijn oude bureau.
Daar zit intussen uiterààrd iemand anders, maar het zag er nog zo vertrouwd uit.
Decoraties hingen/stonden nog precies hetzelfde als zovele jaren geleden.
Het deed me wat.
Zoveel zelfs dat ik nog snel terugkeerde om enkele (voor anderen nietszeggende) foto's te nemen.
'k werd er tegelijk warm en koud van... een vleugje sentiment, ... yep, zelfs Olijf valt daaraan ten prooi :)
(vroeger mijn plaatsje, nu bezet door een andere chaoot)
(plattegrond van het tweede: lokaal 2.17 was vroeger mijn vaste stek)We hadden nog tijd vóór het concert en D wist een plaatsje waar ze "goddelijke" Caipirinha's maken. Een Braziliaans café-tje, vanzelfsprekend.
We gaan binnen, 'k neem de "sfeer" even in me op en krijg te horen dat er nu geen Caipirinha's meer worden gemaakt. Ik neem aan dat "nu" niet meer en niet minder is dan "dit uur van de dag".
Ooooh.... spijtig.
Edoch, Nee is niet altijd goed genoeg voor Olijf. 'k Haal m'n semi-zuiders fleemgedrag naar boven en vraag "Vraiment il n'y a pas de moyen de nous préparer un Caipirinha? Je viens de très loin pour le gôuter!" (smile smile smile).
De juffrouw krijgt medelijden met me OF is gecharmeerd en richt zich tot enkele heren die aan de bar zitten.
Yesssss, ook zij vinden dat je niet van ver mag komen om teleurgesteld te worden.
Een dikke tien minuten later prijken onze twee Caipirinha's voor onze neuzen.
En ze waren verdorie lekker! Blij dat ik aangedrongen heb :)
Enkele uren later. Wandeling terug van het concert. We nemen een andere weg en "mogen" aldus nog genieten van de plaatselijk heersende smaak... seats fit for a king. Kan het niet laten: ik lach en kiek.
Misschien koop ik wel eens zo'n exemplaartje. Ziet er best kinky uit :)
Disko Disko Partizani
Woensdagavond, 28 oktober.
D, vriend en partner in crime sinds jaren, was er weer in geslaagd me te introduceren in de wereld van de minder-gekende-doch-niet-te-versmaden muziek.
D had me al vaker nieuwe groepen helpen ontdekken. Ojos de Brujo en Macaco zijn twee voorbeelden uit het verleden die me wisten te bekoren. Vooral Macaco dan.
Omdat nieuwe ontdekkingen me wel aanspreken en ik D's oordeel vertrouw, vroeg ik hem een plaatsje voor mij te reserveren in de AB.
Shantel & Bucovina Club Orkestar (jàààà, corréct geschreven!) zou het worden deze keer.
Een groep, bestaande uit 7 mannen en 2 vrouwen, zou ons inwijden in een mix van Balkan en zigeunergeluiden.
Minder gekend, zei ik.... te oordelen aan de meezingende mensenmassa, was Olijf de enige die de muziek nog niet kende...
Disko Disko Partizani moet één van hun meer gekende nummers zijn, het is te vinden op youtube. 't Is ook op basis van dàt geluid dat ik besliste om mee te gaan. Het had vaag iets weg van Manu Chao, nog zo'n groepje dat ik best kan smaken.
Na een snelle blik in de AB-zaal, beslisten D en ik om het balkon op het eerste te bezetten. Goed overzicht en géén 2 meter hoge concertgangers die na een zig-zag-tocht door de zaal beslissen om voor je 1m68 post te vatten en vervolgens wild met de armen te beginnen zwaaien, hun oksels nét ter hoogte van je eigen (lager geplaatste) reukorgaan... :)
We stonden goed dus.
Wat te vertellen van Shantel blablabla?
Hun muziek is vrolijk, Disko Partizani kon ik best smaken. Ook hun andere nummers waren van het vrolijke soort. Energieke muzikanten: vooral de accordeonist die met z'n zware instrument nog de energie vond om enkele minuten op en neer te springen.... best wel indrukwekkend.
GEK werd ik niet van het volledige repertoire. Ze waren goed, zonder meer... voor Olijf dan.
Zie het niet meteen gebeuren dat ik hun hele oevre ga kopen.... twijfel zelfs of ik voor 1 cd zal gaan.
Verder: driekwartier afsluiten vond ik lang. Alle muzikanten kregen hun moment in de spotlight. "Moment" is een understatement. Ieders "moment" werd danig uitgemolken, net als de bis-nummers en het einde dat geen einde was. Zelfs tijdens de playbackmuziek (alle zaallichten aan om de mensen aan te zetten naar huis te gaan) bleef de zanger maar lippen en dansen. De artiesten (en het publiek) genoten overduidelijk van de niet aflatende aandacht...
Eróver voor mij. Ik las het als ongebreideld egotripping... en hield het voor bekeken.
Maar ik ben blij dat ik ze gezien heb.
Een concert met D is altijd leuk, beneden stonden zelfs nog een paar ex-collega's (altijd leuk om gezichten uit je verleden te zien) en de aanloop naar het concert deed me ook wat.... maar da' s voor een andere blog :)
de leadzanger, een duim hoog, loopt de zaal in en slaagt erin alle concertgangers te laten hurken... je moet het kunnen...!
Belgische Gründligkeit (concert-security) staat machteloos tegenover koppige concertgangers die het podium op springen... grappig :)
D, vriend en partner in crime sinds jaren, was er weer in geslaagd me te introduceren in de wereld van de minder-gekende-doch-niet-te-versmaden muziek.
D had me al vaker nieuwe groepen helpen ontdekken. Ojos de Brujo en Macaco zijn twee voorbeelden uit het verleden die me wisten te bekoren. Vooral Macaco dan.
Omdat nieuwe ontdekkingen me wel aanspreken en ik D's oordeel vertrouw, vroeg ik hem een plaatsje voor mij te reserveren in de AB.
Shantel & Bucovina Club Orkestar (jàààà, corréct geschreven!) zou het worden deze keer.
Een groep, bestaande uit 7 mannen en 2 vrouwen, zou ons inwijden in een mix van Balkan en zigeunergeluiden.
Minder gekend, zei ik.... te oordelen aan de meezingende mensenmassa, was Olijf de enige die de muziek nog niet kende...
Disko Disko Partizani moet één van hun meer gekende nummers zijn, het is te vinden op youtube. 't Is ook op basis van dàt geluid dat ik besliste om mee te gaan. Het had vaag iets weg van Manu Chao, nog zo'n groepje dat ik best kan smaken.
Na een snelle blik in de AB-zaal, beslisten D en ik om het balkon op het eerste te bezetten. Goed overzicht en géén 2 meter hoge concertgangers die na een zig-zag-tocht door de zaal beslissen om voor je 1m68 post te vatten en vervolgens wild met de armen te beginnen zwaaien, hun oksels nét ter hoogte van je eigen (lager geplaatste) reukorgaan... :)
We stonden goed dus.
Wat te vertellen van Shantel blablabla?
Hun muziek is vrolijk, Disko Partizani kon ik best smaken. Ook hun andere nummers waren van het vrolijke soort. Energieke muzikanten: vooral de accordeonist die met z'n zware instrument nog de energie vond om enkele minuten op en neer te springen.... best wel indrukwekkend.
GEK werd ik niet van het volledige repertoire. Ze waren goed, zonder meer... voor Olijf dan.
Zie het niet meteen gebeuren dat ik hun hele oevre ga kopen.... twijfel zelfs of ik voor 1 cd zal gaan.
Verder: driekwartier afsluiten vond ik lang. Alle muzikanten kregen hun moment in de spotlight. "Moment" is een understatement. Ieders "moment" werd danig uitgemolken, net als de bis-nummers en het einde dat geen einde was. Zelfs tijdens de playbackmuziek (alle zaallichten aan om de mensen aan te zetten naar huis te gaan) bleef de zanger maar lippen en dansen. De artiesten (en het publiek) genoten overduidelijk van de niet aflatende aandacht...
Eróver voor mij. Ik las het als ongebreideld egotripping... en hield het voor bekeken.
Maar ik ben blij dat ik ze gezien heb.
Een concert met D is altijd leuk, beneden stonden zelfs nog een paar ex-collega's (altijd leuk om gezichten uit je verleden te zien) en de aanloop naar het concert deed me ook wat.... maar da' s voor een andere blog :)
de leadzanger, een duim hoog, loopt de zaal in en slaagt erin alle concertgangers te laten hurken... je moet het kunnen...!
Belgische Gründligkeit (concert-security) staat machteloos tegenover koppige concertgangers die het podium op springen... grappig :)
vrijdag 30 oktober 2009
Stomverbaasd
Tijdens de middag zette ik hier een korte knuffelpost. Een beetje een lekker gevoel neerschrijven.
Wist ik veel....
Stomverbaasd was ik enkele uren later.
We kregen bezoek op het werk, van een "werkpartner" zeg maar. 'k Hou het met opzet wat vaag, want ik ben boos en bedroefd tegelijk.
Ik werk in de sociale sector, geen idee of ik dat hier al zo expliciet geschreven heb.
Ben kwa "vorming" helemààl niet sociaal gevormd, maar meende mettertijd een persoonlijk "talent" bij mezelf te hebben gevonden waardoor ik die sociale sector ging opzoeken.
Goed, daar kwam ik dus terecht.
Aanvankelijk met het idealisme van een leek, hetgeen door "zien" en "meemaken" geleidelijk veranderde in (misschien te hoog?) scepticisme.
Een spijtige evolutie, dat laatste, denk ik soms. Of je wil of niet, je meet anderen vaak ongewild en onbewust af aan je eigen waarden, normen, kundes en karaktertrekken...
Wie niet reageert of handelt zoals je zelf minimaal zou verwachten, riskeert soms uit "jouw" boot te vallen.
Vooral... wie keer na keer aangeeft dat je alléén aan zijn of haar kar moet trekken terwijl hij/zij lekker blijft spelen... die laat ik na verloop van tijd schieten.
Ik geef dat toe. Eindeloos energie stoppen in mensen die zélf duidelijk geen intentie hebben om één enkele poot naar een minimaal productief leven uit te steken...'t is niet mijn ding. De parasieten van onze samenleving vinden bij Olijf geen vruchtbare voedingsbodem... zo vergoelijk ik mijn standpunt.
'k Geef eerlijk toe dat ik niet altijd blij ben met deze aangekweekte verbittering... Het risico bestaat dat m'n geduld soms TE kort is wegens gebrek aan inlevingsvermogen.
Zelf krijg je soms het gevoel dat al je inspanningen en goede bedoelingen parels voor de zwijnen zijn (best wel een elitaire houding, ik weet het).
En héél soms ... zit er een verborgen schat tussen.
Mensen van wie je aanvankelijk denkt "Oh god", en die naderhand zooooo hard hun best doen, zooooo enorm groeien, dat je je plots herinnert waarom je dit ook alweer deed.
Wij hebben er zo'n paar bij ons in de winkel.
Onlangs nog.
Een mevrouwtje, alleenstaande mama van twee kids (waaronder één jongen met een mentale achterstand), lief en goedbedoelend maar verder de eindjes met moeite aan elkaar knopend.
Haar aanwerving was tijdelijk, dat wist ze. Haar voorgangster viel er een paar maanden tussenuit en wij hadden haar vrij snel als vervangster gekregen.
Oh ja, ik noem dit "krijgen" omdat een werknemer zoals dit mevrouwtje ons wordt aangereikt door het ocmw. Strikt genomen (en dit is belangrijk voor de rest van m'n betoog) is het ocmw haar werkgever. Wij zijn de werkvloer waar ze hoort te (leren) functioneren maar haar loon wordt betaald door het ocmw.
Mevrouwtje in kwestie bleek al snel een pareltje te zijn.
Intussen leerden wij haar kennen, vertelde ze af en toe wat van haar achtergrond en geraakten alle werknemers al snel aan haar gehecht (en vice versa).
Het was duidelijk dat dit mevrouwtje geen gemakkelijk leven had gehad (maar dat is in "mijn" sector geen uitzondering). In plaats van haar hoofd te laten hangen, had ze steeds zeer intensief werk gezocht maar niet altijd even veel succes gehad om een langdurige job te behouden.
Deze keer kreeg ze een kans bij ons en het bleek haar al snel te bevallen.
Ze zou tot eind november bij ons blijven. Ze deed zo hard haar best dat we intussen de intentie hadden om haar enkele maanden later opnieuw aan te werven van zodra een nieuwe vervanging zich voordeed. De tweede keer zou het meteen veel langer zijn. Zij nam enkele maanden leefloon ter overbrugging er graag bij.
Ze had een leuk vooruitzicht en bloeide zichtbaar open. Het leek wel of ze de jackpot gewonnen had.
Tot vanmiddag.
Voornoemde werkpartner (yep, van het ocmw dus) had nieuws.
Door omstandigheden (voornamelijk van witteboorden-administratieve aard) eisten ze haar op voor een andere betrekking.... met onmiddellijke ingang. Een hoge piet had dat vanachter zijn/haar bureautje beslist en stuurde nu het voetvolk uit om het nieuws te melden.
Collega en ik waren door stomheid geslagen. Niet alleen "moesten" we zonder enige tegenstand een werkneemster opgeven (en personeelsgebrek is nooit leuk), we wisten ook met stellige zekerheid dat mevrouwtje dit nieuws niet fijn zou vinden (en dan druk ik me zeer voorzichtig uit).
Mevrouwtje werd erbij gehaald. Ze kreeg het nieuws .... en daar gebeurde het. Ik zag haar moedig proberen een glimlach te forceren maar de tranen waren niet te houden... en ik begréép haar volledig.
Eindelijk had ze eens geluk gehad in haar leven, eindelijk voelde ze zich goed in haar job, bij haar collega's, eindelijk had ze mensen ontmoet die oprecht om haar gaven.... en nu kreeg ze het nieuws dat ze er zou worden uitgerukt. "We verwachten u maandagochtend om 8 uur op de personeelsdienst". Daar moest ze het mee doen.
Collega en ik machteloos, ocmw-voetvolk met een geforceerd bezorgd gezicht en mevrouwtje in de put...
Stomverbaasd ben ik dan. Teneergeslagen en boos.
Op deze momenten komt m'n oude idealist weer even boven en begin ik te vechten. Tot zeurens toe herhaal ik onze en haar standpunten aan voetvolk in een poging om de situatie vooralsnog om te keren. "Zijn er geen andere mogelijkheden? Kunnen wij haar terugkrijgen? Kunnen jullie niet zoeken naar alternatieven?"
Op dat moment - voor alle duidelijkheid - gaat het er mij niet om dat WIJ hààr terugkrijgen, maar dat ZIJ óns terugkrijgt.
Ik zie haar wereld uit elkaar gerukt worden voor geen betere reden dan dat één of andere bureaucraat de snelste en gemakkelijkste oplossing heeft gezocht voor zijn probleem.
Het was vrijdagmiddag, hij/zij moest een bureaucratisch probleem oplossen (liefst vóór 16 uur want op vrijdag stoppen ze eerder) et voilà... laat ons eens iemands hart breken.
De hele namiddag heb ik doorgebracht met kopbreken, troosten, opbeuren en ja.... ook knuffelen.
Normaliter knuffel ik geen werknemers... maar zij kon er eentje gebruiken en ik had er weg te geven.
Na een telefoontje aan m'n baas om goeie raad ivm verdere stappen, kon ik haar nog een lichtpuntje aanbieden, maar zekerheden zijn er niet...
Ze verliet vanavond de zaak met roodbetraande ogen... we werden er allemaal stil van.
Ik begrijp het niet.
Zovele leeglopers blijven we kunstmatig lang in een professioneel leven houden.
Dan komt er eens eentje langs die écht een break verdient... en bij zo'n mensen trekken ze gewoon de mat van onder de voeten, nét wanneer ze denkt dat ze eens een kans op een beter leven heeft gekregen.
Ik
begrijp
het
gewoon
niet....
wat is een knuffel dan waard in zo'n geval?
epiloog
ocmw... openbaar centrum voor maatschappelijk WELZIJN... wou het maar even onderstrepen...
Wist ik veel....
Stomverbaasd was ik enkele uren later.
We kregen bezoek op het werk, van een "werkpartner" zeg maar. 'k Hou het met opzet wat vaag, want ik ben boos en bedroefd tegelijk.
Ik werk in de sociale sector, geen idee of ik dat hier al zo expliciet geschreven heb.
Ben kwa "vorming" helemààl niet sociaal gevormd, maar meende mettertijd een persoonlijk "talent" bij mezelf te hebben gevonden waardoor ik die sociale sector ging opzoeken.
Goed, daar kwam ik dus terecht.
Aanvankelijk met het idealisme van een leek, hetgeen door "zien" en "meemaken" geleidelijk veranderde in (misschien te hoog?) scepticisme.
Een spijtige evolutie, dat laatste, denk ik soms. Of je wil of niet, je meet anderen vaak ongewild en onbewust af aan je eigen waarden, normen, kundes en karaktertrekken...
Wie niet reageert of handelt zoals je zelf minimaal zou verwachten, riskeert soms uit "jouw" boot te vallen.
Vooral... wie keer na keer aangeeft dat je alléén aan zijn of haar kar moet trekken terwijl hij/zij lekker blijft spelen... die laat ik na verloop van tijd schieten.
Ik geef dat toe. Eindeloos energie stoppen in mensen die zélf duidelijk geen intentie hebben om één enkele poot naar een minimaal productief leven uit te steken...'t is niet mijn ding. De parasieten van onze samenleving vinden bij Olijf geen vruchtbare voedingsbodem... zo vergoelijk ik mijn standpunt.
'k Geef eerlijk toe dat ik niet altijd blij ben met deze aangekweekte verbittering... Het risico bestaat dat m'n geduld soms TE kort is wegens gebrek aan inlevingsvermogen.
Zelf krijg je soms het gevoel dat al je inspanningen en goede bedoelingen parels voor de zwijnen zijn (best wel een elitaire houding, ik weet het).
En héél soms ... zit er een verborgen schat tussen.
Mensen van wie je aanvankelijk denkt "Oh god", en die naderhand zooooo hard hun best doen, zooooo enorm groeien, dat je je plots herinnert waarom je dit ook alweer deed.
Wij hebben er zo'n paar bij ons in de winkel.
Onlangs nog.
Een mevrouwtje, alleenstaande mama van twee kids (waaronder één jongen met een mentale achterstand), lief en goedbedoelend maar verder de eindjes met moeite aan elkaar knopend.
Haar aanwerving was tijdelijk, dat wist ze. Haar voorgangster viel er een paar maanden tussenuit en wij hadden haar vrij snel als vervangster gekregen.
Oh ja, ik noem dit "krijgen" omdat een werknemer zoals dit mevrouwtje ons wordt aangereikt door het ocmw. Strikt genomen (en dit is belangrijk voor de rest van m'n betoog) is het ocmw haar werkgever. Wij zijn de werkvloer waar ze hoort te (leren) functioneren maar haar loon wordt betaald door het ocmw.
Mevrouwtje in kwestie bleek al snel een pareltje te zijn.
Intussen leerden wij haar kennen, vertelde ze af en toe wat van haar achtergrond en geraakten alle werknemers al snel aan haar gehecht (en vice versa).
Het was duidelijk dat dit mevrouwtje geen gemakkelijk leven had gehad (maar dat is in "mijn" sector geen uitzondering). In plaats van haar hoofd te laten hangen, had ze steeds zeer intensief werk gezocht maar niet altijd even veel succes gehad om een langdurige job te behouden.
Deze keer kreeg ze een kans bij ons en het bleek haar al snel te bevallen.
Ze zou tot eind november bij ons blijven. Ze deed zo hard haar best dat we intussen de intentie hadden om haar enkele maanden later opnieuw aan te werven van zodra een nieuwe vervanging zich voordeed. De tweede keer zou het meteen veel langer zijn. Zij nam enkele maanden leefloon ter overbrugging er graag bij.
Ze had een leuk vooruitzicht en bloeide zichtbaar open. Het leek wel of ze de jackpot gewonnen had.
Tot vanmiddag.
Voornoemde werkpartner (yep, van het ocmw dus) had nieuws.
Door omstandigheden (voornamelijk van witteboorden-administratieve aard) eisten ze haar op voor een andere betrekking.... met onmiddellijke ingang. Een hoge piet had dat vanachter zijn/haar bureautje beslist en stuurde nu het voetvolk uit om het nieuws te melden.
Collega en ik waren door stomheid geslagen. Niet alleen "moesten" we zonder enige tegenstand een werkneemster opgeven (en personeelsgebrek is nooit leuk), we wisten ook met stellige zekerheid dat mevrouwtje dit nieuws niet fijn zou vinden (en dan druk ik me zeer voorzichtig uit).
Mevrouwtje werd erbij gehaald. Ze kreeg het nieuws .... en daar gebeurde het. Ik zag haar moedig proberen een glimlach te forceren maar de tranen waren niet te houden... en ik begréép haar volledig.
Eindelijk had ze eens geluk gehad in haar leven, eindelijk voelde ze zich goed in haar job, bij haar collega's, eindelijk had ze mensen ontmoet die oprecht om haar gaven.... en nu kreeg ze het nieuws dat ze er zou worden uitgerukt. "We verwachten u maandagochtend om 8 uur op de personeelsdienst". Daar moest ze het mee doen.
Collega en ik machteloos, ocmw-voetvolk met een geforceerd bezorgd gezicht en mevrouwtje in de put...
Stomverbaasd ben ik dan. Teneergeslagen en boos.
Op deze momenten komt m'n oude idealist weer even boven en begin ik te vechten. Tot zeurens toe herhaal ik onze en haar standpunten aan voetvolk in een poging om de situatie vooralsnog om te keren. "Zijn er geen andere mogelijkheden? Kunnen wij haar terugkrijgen? Kunnen jullie niet zoeken naar alternatieven?"
Op dat moment - voor alle duidelijkheid - gaat het er mij niet om dat WIJ hààr terugkrijgen, maar dat ZIJ óns terugkrijgt.
Ik zie haar wereld uit elkaar gerukt worden voor geen betere reden dan dat één of andere bureaucraat de snelste en gemakkelijkste oplossing heeft gezocht voor zijn probleem.
Het was vrijdagmiddag, hij/zij moest een bureaucratisch probleem oplossen (liefst vóór 16 uur want op vrijdag stoppen ze eerder) et voilà... laat ons eens iemands hart breken.
De hele namiddag heb ik doorgebracht met kopbreken, troosten, opbeuren en ja.... ook knuffelen.
Normaliter knuffel ik geen werknemers... maar zij kon er eentje gebruiken en ik had er weg te geven.
Na een telefoontje aan m'n baas om goeie raad ivm verdere stappen, kon ik haar nog een lichtpuntje aanbieden, maar zekerheden zijn er niet...
Ze verliet vanavond de zaak met roodbetraande ogen... we werden er allemaal stil van.
Ik begrijp het niet.
Zovele leeglopers blijven we kunstmatig lang in een professioneel leven houden.
Dan komt er eens eentje langs die écht een break verdient... en bij zo'n mensen trekken ze gewoon de mat van onder de voeten, nét wanneer ze denkt dat ze eens een kans op een beter leven heeft gekregen.
Ik
begrijp
het
gewoon
niet....
wat is een knuffel dan waard in zo'n geval?
epiloog
ocmw... openbaar centrum voor maatschappelijk WELZIJN... wou het maar even onderstrepen...
knuffeldag
Ik hoorde het vanochtend op de radio. Het is Knuffeldag vandaag.
Zo'n dingen houden me doorgaans niet bezig, vind ze zelfs wat aan de onnozele kant.
Vandaag, om één of andere reden, bleef het wél hangen.
Misschien wel omdat I, die gisteren verjaarde en daarbij wel érg mooi verwend werd, de laatste tijd zo "up" is dat het aanstekelijk werkt.
Misschien omdat een mens met de jaren sentimenteler wordt.
De reden doet er eigenlijk niet toe. Ik merkte het op en ik merk nu op dàt ik dat opmerkte.
Of ik vandaag daadwerkelijk een knuffel zal krijgen of er eentje uitdeel, weet ik nog niet. Maar ik dénk er wel aan :)
(Zo zag een knuffel van I eruit een dik jaar geleden. Via dit medium: dank aan haar voor die knuffel die toen érg van pas kwam en nog één laatste keer voor dit jaar.... gelukkige verjaardag meid :))
Zo'n dingen houden me doorgaans niet bezig, vind ze zelfs wat aan de onnozele kant.
Vandaag, om één of andere reden, bleef het wél hangen.
Misschien wel omdat I, die gisteren verjaarde en daarbij wel érg mooi verwend werd, de laatste tijd zo "up" is dat het aanstekelijk werkt.
Misschien omdat een mens met de jaren sentimenteler wordt.
De reden doet er eigenlijk niet toe. Ik merkte het op en ik merk nu op dàt ik dat opmerkte.
Of ik vandaag daadwerkelijk een knuffel zal krijgen of er eentje uitdeel, weet ik nog niet. Maar ik dénk er wel aan :)
(Zo zag een knuffel van I eruit een dik jaar geleden. Via dit medium: dank aan haar voor die knuffel die toen érg van pas kwam en nog één laatste keer voor dit jaar.... gelukkige verjaardag meid :))
zondag 25 oktober 2009
Zaterdag 24 oktober
Opendeurdag op het werk.
Een hele dag druk en vrolijk lopen doen en daar geen moeite mee hebben.
Kijken hoe collega's het naar hun zin hebben na een week voorbereiding en blij zijn met het resultaat van hun noeste arbeid.
's Avonds moe maar voldaan een snel pintje nà drinken vooraleer naar huis te gaan.
Thuis snel een kadootje inpakken voor petekindje. Op 25 oktober (vandaag dus) wordt ze 8, een grote meid en tante Olijf gaat een avondje eerder een taartje eten op het "grotemensenfeest". Op zondag doet petekindje het nog eens over met de vriendjes, maar daar hoeven geen grote mensen aanwezig te zijn :)
M'n zusje, haar mama, legt uitgebreid uit wat ze zoal heeft voorbereid voor het kinderfeest.
Petekind blijkt het princessenthema stilaan te zijn ontgroeid. Dit jaar wil ze graag een heksenfeest. Dus mama schiet in actie en bedenkt wat griezelige dingetjes. Opgezocht op Tinternet, geeft ze zelf toe, maar ik bewonder zus. Mama van drie kids, drukke baan en nog snel "even tussendoor" een feest in elkaar flansen.
Olijf kan dat niet.
Heb nooit voor een boel mensen moeten zorgen en het leven "alleen" bood me de luxe om te doen en te laten wat ik wilde waar en wanneer ik dat wilde.
De afwas laten staan? Geen probleem. Geen kat die daarom gaf.
Oudercontact? Wasdà? 'k Herinner me vaag nog wat van toen ik zélf school liep...ér-rug lang geleden dus.
Haastig doktersbezoek? Jàààà, voor mezelf, maar zelden voor een ander, tenzij als chauffeur van dienst.
Tekenschool, sporttraining, muziekacademie... lopen lopen lopen... Olijf heeft geen idéé hoe stresserend dat wel kan zijn.
Tja, het leven loopt anders voor iedereen. Het mijne liep nu zó. En daar kan je vanalles bij bedenken, maar het verandert de geschiedenis mooi niet :)
Zus maakte onder andere spinnenballetjes. Gehaktballetjes voor de soep, maar gehaktballetjes met een twist. Ze hebben pootjes. We zijn een familie van curieuzeneuzemosterdpotten en wilden bewijs en bewijs krégen we (foto).
(Spinnenballetje. Zus is nagelbijter.... hoe zou dat komen?)
Terwijl ik bedacht hoeveel werk zus ook dààr weer in had gestoken (balletjes draaien en in ieder balletje pootjes steken), vond ik het leuk gevonden en werd ik weer even stil van diepe bewondering..... om een gehaktballetje dat ànders was...
Het werd niet laat bij de grote mensen. Rond tienen voelde ik de vermoeidheid van de afgelopen week en stapte stilaan de auto in.
Op naar huis... en weten dat ik 's ochtends zou wakker worden met een uurtje slaap méér.
Want het is weer winteruur, folks.
Vanaf vandaag weer aftellen naar die kortste dag, een beetje hopen dat het snel gaat en dat de weg daarheen leuk wordt. Een zonnige winter misschien?
We zien wel :)
Een hele dag druk en vrolijk lopen doen en daar geen moeite mee hebben.
Kijken hoe collega's het naar hun zin hebben na een week voorbereiding en blij zijn met het resultaat van hun noeste arbeid.
's Avonds moe maar voldaan een snel pintje nà drinken vooraleer naar huis te gaan.
Thuis snel een kadootje inpakken voor petekindje. Op 25 oktober (vandaag dus) wordt ze 8, een grote meid en tante Olijf gaat een avondje eerder een taartje eten op het "grotemensenfeest". Op zondag doet petekindje het nog eens over met de vriendjes, maar daar hoeven geen grote mensen aanwezig te zijn :)
M'n zusje, haar mama, legt uitgebreid uit wat ze zoal heeft voorbereid voor het kinderfeest.
Petekind blijkt het princessenthema stilaan te zijn ontgroeid. Dit jaar wil ze graag een heksenfeest. Dus mama schiet in actie en bedenkt wat griezelige dingetjes. Opgezocht op Tinternet, geeft ze zelf toe, maar ik bewonder zus. Mama van drie kids, drukke baan en nog snel "even tussendoor" een feest in elkaar flansen.
Olijf kan dat niet.
Heb nooit voor een boel mensen moeten zorgen en het leven "alleen" bood me de luxe om te doen en te laten wat ik wilde waar en wanneer ik dat wilde.
De afwas laten staan? Geen probleem. Geen kat die daarom gaf.
Oudercontact? Wasdà? 'k Herinner me vaag nog wat van toen ik zélf school liep...ér-rug lang geleden dus.
Haastig doktersbezoek? Jàààà, voor mezelf, maar zelden voor een ander, tenzij als chauffeur van dienst.
Tekenschool, sporttraining, muziekacademie... lopen lopen lopen... Olijf heeft geen idéé hoe stresserend dat wel kan zijn.
Tja, het leven loopt anders voor iedereen. Het mijne liep nu zó. En daar kan je vanalles bij bedenken, maar het verandert de geschiedenis mooi niet :)
Zus maakte onder andere spinnenballetjes. Gehaktballetjes voor de soep, maar gehaktballetjes met een twist. Ze hebben pootjes. We zijn een familie van curieuzeneuzemosterdpotten en wilden bewijs en bewijs krégen we (foto).
(Spinnenballetje. Zus is nagelbijter.... hoe zou dat komen?)Terwijl ik bedacht hoeveel werk zus ook dààr weer in had gestoken (balletjes draaien en in ieder balletje pootjes steken), vond ik het leuk gevonden en werd ik weer even stil van diepe bewondering..... om een gehaktballetje dat ànders was...
Het werd niet laat bij de grote mensen. Rond tienen voelde ik de vermoeidheid van de afgelopen week en stapte stilaan de auto in.
Op naar huis... en weten dat ik 's ochtends zou wakker worden met een uurtje slaap méér.
Want het is weer winteruur, folks.
Vanaf vandaag weer aftellen naar die kortste dag, een beetje hopen dat het snel gaat en dat de weg daarheen leuk wordt. Een zonnige winter misschien?
We zien wel :)
woensdag 21 oktober 2009
Commotie
commotie
commotie is 1 maal gevonden als trefwoord:
commotie (zn): beroering, consternatie, drukte, opschudding, opwinding, tumult, verwarring
commotie is 11 maal gevonden als synoniem van een ander trefwoord:
opschudding (zn) :
alarm, alteratie, beroering, beweging, commotie, consternatie, deining, drukte, gedoe, gerucht, heisa, herrie, omwenteling, ontsteltenis, ophef, oploop, rel, reuring, rumoer, ruzie, schrik, sensatie, tumult, verwarring, wanorde
drukte (zn) :
ambras, begankenis, beroering, bombarie, commotie, deining, heibel, herrie, kabaal, kapsones, keet, lawaai, ophef, opschudding, opwinding, poeha, poerim, reuring, rumoer, soesa, spektakel, stampei, stampij, stennis, tumult
beroering (zn) :
beweging, commotie, consternatie, deining, drukte, onrust, oproer, opschudding, opwinding, perturbatie, reuring, rusteloosheid, storing, verontrusting, verwarring, woeligheid
consternatie (zn) :
bedoening, beroering, commotie, confusie, deining, herrie, keet, ontsteltenis, ontzetting, opschudding, opwinding, schrik, sensatie, verwarring
herrie (zn) :
begankenis, bonje, commotie, drukte, heibel, keet, krach, oploop, opschudding, rel, ruzie, stampei, stampij, trammelant
gedoe (zn) :
bedoening, bedrijf, bereddering, bestel, commotie, drukte, heisa, opschudding, reuring, stampei, stennis
beweging (zn) :
bedoening, commotie, drukte, geanimeerdheid, gedoe, gewoel, opschudding, vertier
sensatie (zn) :
beweging, commotie, deining, opschudding, opzien, spanning, verwondering
reuring (zn) :
beroering, commotie, deining, drukte, opschudding
toestand (zn) :
affaire, bedoening, commotie, gedoe, geval, zaak
tumult (zn) :
commotie, drukte, lawaai, opschudding, rumoer
COMMOTIE deze week.
Een beetje opgeklopt als woord misschien, maar bescheiden commotie desalniettemin.
Oorzaak: een ondoordachte profiel-update.
Olijf vond dat de beperkte info op FB wat meer opsmuk mocht en wijzigde, zonder nadenken, enkele persoonlijke details.
Daaronder: burgerlijke staat.
Burgerlijk gezien is Olijf een vrijgezel, zij het eentje met een aantal (zelf veroorzaakte OF in stand gehouden) complicaties.
De Nederlandstalige versie van FB is zo vriendelijk om naast de gedoodverfde opties "vrijgezel" en "in een relatie" (al dan niet aangevuld met "met".... voor wie zichzelf helemààl wil openbaren) ook de mogelijkheid "het is ingewikkeld" te bieden.
Olijf, niet altijd bereid tot lopen in het gareel EN zich terdege bewust van haar bij wijlen hoog Bold & Beautiful-gehalte, kiest gezwind voor "het is ingewikkeld".
Ik weet het, U weet het en sommige anderen weten het ook.
Geen zin om daarover te liegen.
Het IS ingewikkeld.
De update is nog geen half uur oud of daar opent zich een vragend msn-venster..."???"
De eer is aan I.
"In een relatie madam?"
"Euh... nee, hoe kom je erbij?"
"Facebook eh... er staat dat je in een relatie bent"
"Nee hoor, dat heb ik daar niet gezet"
"Toch wel, meisje... het stààt er... in a complicated relationship".
Val nu omver.
"Het is ingewikkeld" vertaalt zich blijkbaar zó...
Olijf had er niet bij nagedacht... maar mocht napeinzen in dit geval van toepassing zijn geweest, dan had ik toch voorzichtig gehoopt dat de Engelse versie simpelweg "It's complicated" had geschreven.... een beetje éven onbestemd als in het Nederlands.
Niet zo dus.
A Complicated RELATIONSHIP.
"Men" leest uiteraard vooral dat laatste woord :)
Het is des mensen, I suppose...
Goed, Olijf zit overduidelijk NIET in een relatie, en nog veel minder "met", dus de profielaanpassing wordt nogmaals aangepast.
Vrijgezel, zetten we dan maar.
Want Vrijgezel is de natuurgetrouwe weergave van mijn Burgerlijke Staat.
Een uurtje later. H: "Je moet weten wat je wil, hee meid".
Ok. Olijf gewent snel en weet dus meteen waar het over gaat.
Alweer een woordje uitleg. De (mijns inziens) slordige vertalingsmarge even nader uitleggen.
H is gerustgesteld :)
Enkele dagen later.
Derde vraag.
"Op mijn startpagina van FB staat rechts een kolom met Hoogtepunten"
....
(olijf) "OK...yep... ik wéét al wat je gaat vragen"
en de uitleg volgt een derde (en voorlopig laatste) keer.
Wie het wou weten, weet het nu.
Olijf is vrijgezel, vindt het zelf soms ingewikkeld maar had buiten de vertalingscommotie gerekend.
Ik vond het grappig.
Wou helemaal geen stampei, poerim, reuring of soesa veroorzaken..
Much ado about nothing, really :)
commotie is 1 maal gevonden als trefwoord:
commotie (zn): beroering, consternatie, drukte, opschudding, opwinding, tumult, verwarring
commotie is 11 maal gevonden als synoniem van een ander trefwoord:
opschudding (zn) :
alarm, alteratie, beroering, beweging, commotie, consternatie, deining, drukte, gedoe, gerucht, heisa, herrie, omwenteling, ontsteltenis, ophef, oploop, rel, reuring, rumoer, ruzie, schrik, sensatie, tumult, verwarring, wanorde
drukte (zn) :
ambras, begankenis, beroering, bombarie, commotie, deining, heibel, herrie, kabaal, kapsones, keet, lawaai, ophef, opschudding, opwinding, poeha, poerim, reuring, rumoer, soesa, spektakel, stampei, stampij, stennis, tumult
beroering (zn) :
beweging, commotie, consternatie, deining, drukte, onrust, oproer, opschudding, opwinding, perturbatie, reuring, rusteloosheid, storing, verontrusting, verwarring, woeligheid
consternatie (zn) :
bedoening, beroering, commotie, confusie, deining, herrie, keet, ontsteltenis, ontzetting, opschudding, opwinding, schrik, sensatie, verwarring
herrie (zn) :
begankenis, bonje, commotie, drukte, heibel, keet, krach, oploop, opschudding, rel, ruzie, stampei, stampij, trammelant
gedoe (zn) :
bedoening, bedrijf, bereddering, bestel, commotie, drukte, heisa, opschudding, reuring, stampei, stennis
beweging (zn) :
bedoening, commotie, drukte, geanimeerdheid, gedoe, gewoel, opschudding, vertier
sensatie (zn) :
beweging, commotie, deining, opschudding, opzien, spanning, verwondering
reuring (zn) :
beroering, commotie, deining, drukte, opschudding
toestand (zn) :
affaire, bedoening, commotie, gedoe, geval, zaak
tumult (zn) :
commotie, drukte, lawaai, opschudding, rumoer
COMMOTIE deze week.
Een beetje opgeklopt als woord misschien, maar bescheiden commotie desalniettemin.
Oorzaak: een ondoordachte profiel-update.
Olijf vond dat de beperkte info op FB wat meer opsmuk mocht en wijzigde, zonder nadenken, enkele persoonlijke details.
Daaronder: burgerlijke staat.
Burgerlijk gezien is Olijf een vrijgezel, zij het eentje met een aantal (zelf veroorzaakte OF in stand gehouden) complicaties.
De Nederlandstalige versie van FB is zo vriendelijk om naast de gedoodverfde opties "vrijgezel" en "in een relatie" (al dan niet aangevuld met "met".... voor wie zichzelf helemààl wil openbaren) ook de mogelijkheid "het is ingewikkeld" te bieden.
Olijf, niet altijd bereid tot lopen in het gareel EN zich terdege bewust van haar bij wijlen hoog Bold & Beautiful-gehalte, kiest gezwind voor "het is ingewikkeld".
Ik weet het, U weet het en sommige anderen weten het ook.
Geen zin om daarover te liegen.
Het IS ingewikkeld.
De update is nog geen half uur oud of daar opent zich een vragend msn-venster..."???"
De eer is aan I.
"In een relatie madam?"
"Euh... nee, hoe kom je erbij?"
"Facebook eh... er staat dat je in een relatie bent"
"Nee hoor, dat heb ik daar niet gezet"
"Toch wel, meisje... het stààt er... in a complicated relationship".
Val nu omver.
"Het is ingewikkeld" vertaalt zich blijkbaar zó...
Olijf had er niet bij nagedacht... maar mocht napeinzen in dit geval van toepassing zijn geweest, dan had ik toch voorzichtig gehoopt dat de Engelse versie simpelweg "It's complicated" had geschreven.... een beetje éven onbestemd als in het Nederlands.
Niet zo dus.
A Complicated RELATIONSHIP.
"Men" leest uiteraard vooral dat laatste woord :)
Het is des mensen, I suppose...
Goed, Olijf zit overduidelijk NIET in een relatie, en nog veel minder "met", dus de profielaanpassing wordt nogmaals aangepast.
Vrijgezel, zetten we dan maar.
Want Vrijgezel is de natuurgetrouwe weergave van mijn Burgerlijke Staat.
Een uurtje later. H: "Je moet weten wat je wil, hee meid".
Ok. Olijf gewent snel en weet dus meteen waar het over gaat.
Alweer een woordje uitleg. De (mijns inziens) slordige vertalingsmarge even nader uitleggen.
H is gerustgesteld :)
Enkele dagen later.
Derde vraag.
"Op mijn startpagina van FB staat rechts een kolom met Hoogtepunten"
....
(olijf) "OK...yep... ik wéét al wat je gaat vragen"
en de uitleg volgt een derde (en voorlopig laatste) keer.
Wie het wou weten, weet het nu.
Olijf is vrijgezel, vindt het zelf soms ingewikkeld maar had buiten de vertalingscommotie gerekend.
Ik vond het grappig.
Wou helemaal geen stampei, poerim, reuring of soesa veroorzaken..
Much ado about nothing, really :)
Olijf's oktoberweekend (2)
Onverwacht een dinsdagnamiddag vrijaf nemen.
Zomaar... omdat ik het kàn en omdat ik het wil.
Nadenken over toekomstige keuken. Meten, kijken, checken, denken, dromen.
Besluiten om een Ikea-tje te doen (niet gedaan op maandag wegens bericht van zusje dat ze "klaar" was in het hospitaal).
Eens NIET naar Antwerpen rijden maar Gent kiezen in de plaats.
Ikea Gent Groot vinden.
Keukens kijken. Keukens vergelijken. Geen keukens kopen omdat een "goede" keuken voorbereiding vraagt :)
Potten, stofjes, kussens, kaarsjes kijken, betasten, besnuffelen (geurkaarsen, folks!).
Gordijnen kiezen. Gordijnen kopen (!!!) en daar blij om zijn.
Badkamerafdeling passeren.... en BOEM!
Een meubel zien dat me roept. Olijf antwoordt, loopt erheen, voelt, meet, wikt, weegt. Denkt na, voelt nog wat... en krijgt kriebels.
Mijn meubel, dit is mijn meubel!
De reden waarom ik niet éérder een meubel kocht :)
Omdat ik eerst dit moest zien.
Nix speciaal hoor. 't Is Ikea eh...
maar toch.
Het is mijn maat, het is mijn prijsklasse. Het past bij m'n "stand".
Eerdere idee/aal/tjes waren mooi maar out of my reach. Een mens moet realistisch blijven... soms...
Ik heb vervoer, ik heb morele steun, dus ik koop.
Jaaaaa, Olijf - eeuwige twijfelaar! - koopt!
Laat thuis, uitladen.
Laat eten met koopkriebels nog in de buik.
Luidop dromen van een "in orde" badkamer en hopen dat de keuken snel zal volgen op de golven van goede vibes.
Woensdagavond intussen. Ikea fotootje doorsturen aan I bij wijze van sneak preview en een "zeer ok" krijgen. Blij zijn met "zeer ok" omdat dat bij I een kus van de juf is en een bank vooruit :)
Onnozel genoeg zijn om voorlopige afbeelding op Blog te zetten, bij wijze van bewijs van contentement...
Olijf's kastje zal donkergrijs zijn... NIEUW NIEUW NIEUWE kleur :)
Zomaar... omdat ik het kàn en omdat ik het wil.
Nadenken over toekomstige keuken. Meten, kijken, checken, denken, dromen.
Besluiten om een Ikea-tje te doen (niet gedaan op maandag wegens bericht van zusje dat ze "klaar" was in het hospitaal).
Eens NIET naar Antwerpen rijden maar Gent kiezen in de plaats.
Ikea Gent Groot vinden.
Keukens kijken. Keukens vergelijken. Geen keukens kopen omdat een "goede" keuken voorbereiding vraagt :)
Potten, stofjes, kussens, kaarsjes kijken, betasten, besnuffelen (geurkaarsen, folks!).
Gordijnen kiezen. Gordijnen kopen (!!!) en daar blij om zijn.
Badkamerafdeling passeren.... en BOEM!
Een meubel zien dat me roept. Olijf antwoordt, loopt erheen, voelt, meet, wikt, weegt. Denkt na, voelt nog wat... en krijgt kriebels.
Mijn meubel, dit is mijn meubel!
De reden waarom ik niet éérder een meubel kocht :)
Omdat ik eerst dit moest zien.
Nix speciaal hoor. 't Is Ikea eh...
maar toch.
Het is mijn maat, het is mijn prijsklasse. Het past bij m'n "stand".
Eerdere idee/aal/tjes waren mooi maar out of my reach. Een mens moet realistisch blijven... soms...
Ik heb vervoer, ik heb morele steun, dus ik koop.
Jaaaaa, Olijf - eeuwige twijfelaar! - koopt!
Laat thuis, uitladen.
Laat eten met koopkriebels nog in de buik.
Luidop dromen van een "in orde" badkamer en hopen dat de keuken snel zal volgen op de golven van goede vibes.
Woensdagavond intussen. Ikea fotootje doorsturen aan I bij wijze van sneak preview en een "zeer ok" krijgen. Blij zijn met "zeer ok" omdat dat bij I een kus van de juf is en een bank vooruit :)
Onnozel genoeg zijn om voorlopige afbeelding op Blog te zetten, bij wijze van bewijs van contentement...
Olijf's kastje zal donkergrijs zijn... NIEUW NIEUW NIEUWE kleur :)
Olijf's oktoberweekend (1)
Allerlei dit weekend.
Fijn vollek, alweer.
Zondag laat opstaan, aan de chat geraken met levendige madam uit dating-verleden (néééén, zóóóó bedoel ik het niet :)) en besluiten om de computer te ruilen voor een praatje irl.
Daarvoor naar Genk rijden en veel later wegblijven dan gepland. Terugkeren met potje zelf ingemaakte zontomaatjes.
Vergeten om fotootje te nemen. Stom :)
Om middernacht thuiskomen en ontdekken dat er nog iemand op me zit te wachten op msn. Praten tot kot in de nacht. Fijn.
Maandagochtend opstaan om 6 uur om zusje naar dagkliniek te rijden voor kleine ingreep.
Terug om halfnegen (net vóór de grote files) en in gezelschap terug richting 't Stàd.
Eten op Noorderterras, nog nooit eerder gedaan. Door het raam kijken naar voorbij varende boten en genieten van het namiddaglicht.
Genieten van namiddaglicht...
Gewoon
Stil
Genieten :)
Fijn vollek, alweer.
Zondag laat opstaan, aan de chat geraken met levendige madam uit dating-verleden (néééén, zóóóó bedoel ik het niet :)) en besluiten om de computer te ruilen voor een praatje irl.
Daarvoor naar Genk rijden en veel later wegblijven dan gepland. Terugkeren met potje zelf ingemaakte zontomaatjes.
Vergeten om fotootje te nemen. Stom :)
Om middernacht thuiskomen en ontdekken dat er nog iemand op me zit te wachten op msn. Praten tot kot in de nacht. Fijn.
Maandagochtend opstaan om 6 uur om zusje naar dagkliniek te rijden voor kleine ingreep.
Terug om halfnegen (net vóór de grote files) en in gezelschap terug richting 't Stàd.
Eten op Noorderterras, nog nooit eerder gedaan. Door het raam kijken naar voorbij varende boten en genieten van het namiddaglicht.
Genieten van namiddaglicht...
Gewoon
Stil
Genieten :)
zaterdag 17 oktober 2009
't Zelfde maar anders
Mestkar.
Neen, ik slinger geen scheldwoorden naar uw hoofd.
Mestkar. Ne keer bij avondzon, ne keer bij ochtendzon.
En verder... nix zinnigs over te zeggen :)
donderdag 15 oktober 2009
Goe vollek
Olijf kent goe vollek. U mag dat weten.
Waarom kom ik met zo'n ogenschijnlijk nietszeggende stelling op de proppen?....
Geen idee. De zon misschien, open luchten en crispy ijs op de voorruit vanochtend, allemaal dingetjes die m'n hersens weer even leegspoelen en me blij maken dat ik wakker geworden ben voor nog maar eens een nieuwe dag.
Ik heb vrienden die zich wat aantrekken van cultuur. En da's handig als je zelf lui bent :)
Vandaag ontving ik een mail (blijkbaar met enkele dagen vertraging) van D. Voorstellen voor concerten binnenkort.
Orishas had hij me aangekondigd, binnenkort, in de AB. Geen twijfel: Olijf zou van de partij zijn. 17 november is dus al volzet...
En dan komt ie met nóg een naam op de proppen, een naam die me ab-so-luut NIETS zegt wegens nog nooit van gehoord. Shantel & Bucovina Club Orkestar... écht... nog noooooooit van gehoord.
Dus een mens klikt even door en vindt een filmpje. Geluid dat me aanstaat, misschien wel een nieuwe ontdekking. Ik beslis, ik ga mee, dit kan niet slecht zijn.
Het is overigens dankzij D dat ik destijds Orishas "ontdekte", geloof ik. Macaco, nóg zo'n groepje dat ik aan hem te danken heb.
Gemakkelijk vind ik dat, toch als je af en toe bereid bent om op het gevoel af een extraatje mee te pikken op zoek naar nieuwe ervaringen.
Ok, ok, soms vind ik er maar nix aan, aan die nieuwe groepjes. Maar goh... als je niet probéért, leer je ook nix bij. En 't zijn de (schaarse) ontdekkingen die alle "mindere" concerten de moeite waard maken... een beetje zoals alles in het leven zeker?
I is nog zo'n goeike. Zij is een cultuurliefhebber met de grote C. Grasduint door alle mogelijke foldertjes, plaatselijke blaadjes enzoverder, op zoek naar evenementen die de moeite zouden kunnen zijn. Zij hielp me Park Spoor Noord ontdekken. Zij troste me mee naar het Ganesh-festival (waar ik overigens niets van gezien heb, maar waar Randal ons dan weer gul trakteerde op glaasjes bubbels). Dankzij haar maakte ik m'n eerste Bal van de Burgemeester mee en zag ik Luik een paar maanden geleden ... :)
Nieuwe plaatsen, nieuwe mensen, nieuwe muziek... 't mag er allemaal bij.
En Olijf doet NIETS anders dan gewoon een beetje meezeilen op de golven van een ander om dat alles mee te maken, zij het soms op selectieve wijze.
Maar dus
het is het Goe Vollek dat ik vandaag eens wil bedanken voor hun niet aflatende initiatieven.
Merci eh mannekes, neig neig merci ;)
Waarom kom ik met zo'n ogenschijnlijk nietszeggende stelling op de proppen?....
Geen idee. De zon misschien, open luchten en crispy ijs op de voorruit vanochtend, allemaal dingetjes die m'n hersens weer even leegspoelen en me blij maken dat ik wakker geworden ben voor nog maar eens een nieuwe dag.
Ik heb vrienden die zich wat aantrekken van cultuur. En da's handig als je zelf lui bent :)
Vandaag ontving ik een mail (blijkbaar met enkele dagen vertraging) van D. Voorstellen voor concerten binnenkort.
Orishas had hij me aangekondigd, binnenkort, in de AB. Geen twijfel: Olijf zou van de partij zijn. 17 november is dus al volzet...
En dan komt ie met nóg een naam op de proppen, een naam die me ab-so-luut NIETS zegt wegens nog nooit van gehoord. Shantel & Bucovina Club Orkestar... écht... nog noooooooit van gehoord.
Dus een mens klikt even door en vindt een filmpje. Geluid dat me aanstaat, misschien wel een nieuwe ontdekking. Ik beslis, ik ga mee, dit kan niet slecht zijn.
Het is overigens dankzij D dat ik destijds Orishas "ontdekte", geloof ik. Macaco, nóg zo'n groepje dat ik aan hem te danken heb.
Gemakkelijk vind ik dat, toch als je af en toe bereid bent om op het gevoel af een extraatje mee te pikken op zoek naar nieuwe ervaringen.
Ok, ok, soms vind ik er maar nix aan, aan die nieuwe groepjes. Maar goh... als je niet probéért, leer je ook nix bij. En 't zijn de (schaarse) ontdekkingen die alle "mindere" concerten de moeite waard maken... een beetje zoals alles in het leven zeker?
I is nog zo'n goeike. Zij is een cultuurliefhebber met de grote C. Grasduint door alle mogelijke foldertjes, plaatselijke blaadjes enzoverder, op zoek naar evenementen die de moeite zouden kunnen zijn. Zij hielp me Park Spoor Noord ontdekken. Zij troste me mee naar het Ganesh-festival (waar ik overigens niets van gezien heb, maar waar Randal ons dan weer gul trakteerde op glaasjes bubbels). Dankzij haar maakte ik m'n eerste Bal van de Burgemeester mee en zag ik Luik een paar maanden geleden ... :)
Nieuwe plaatsen, nieuwe mensen, nieuwe muziek... 't mag er allemaal bij.
En Olijf doet NIETS anders dan gewoon een beetje meezeilen op de golven van een ander om dat alles mee te maken, zij het soms op selectieve wijze.
Maar dus
het is het Goe Vollek dat ik vandaag eens wil bedanken voor hun niet aflatende initiatieven.
Merci eh mannekes, neig neig merci ;)
maandag 12 oktober 2009
Hoop :)
Kort geleden werd ik zo ongeveer besprongen tijdens een bezoekje aan mijn plaatselijke beautysalon. "O, ben jij het!" riepen de receptionistes toen ik mijn naam opgaf. "Vertel es, hoe heb je het geflikt? Je bent ons grote voorbeeld!" De vrouwen in de wachtkamer keken op uit hun glossy's, trokken hun aanstonds-te-epileren wenkbrauwen op en probeerden reikhalzend iets op te vangen. Meisjes in witte badjassen, onderweg naar hun volgende behandeling, bleven even staan op hun teenslippers, met zigzagwatten tussen hun tenen. Schoonheidsspecialisten (of noem je dat beautytherapeuten?) staken hun hoofd om de deuren van zacht verlichte, zoetgeurende kamers om te zien waar hun cliënten bleven. Intussen wendde ik me tot mijn publiek en begon maar gewoon bij het begin. (Een normaal mens zou dichtklappen bij zoveel aandacht, maar een week eerder was me net zoiets overkomen op een feestje en ik begon aan mijn nieuwe rol te wennen.) Voor wie geen idee heeft waar ik mijn idoolstatus onder een bepaald deel van de vrouwelijke bevolking aan te danken heb: ik trouwde toen ik halverwege de veertig was. Voor het eerst. Tàdààààà! En dat niet alleen: ik ontmoette de man met wie ik zou trouwen ook pas toen ik halverwege de veertig was. Dat is natuurlijk heel andere koek dan bijvoorbeeld halverwege de veertig de sprong wagen als je al sinds je studie samenwoont. Of voor de tweede keer trouwen. Uit die dingen put de single vrouw geen troost. Met andere woorden: ik ben de uitzondering die de statistische regel bevestigt, een baken van hoop voor de single vrouw die nooit van plan was eeuwig single te blijven.
Bovendien heb ik een aanzienlijk deel van mijn lange journalistieke carrière geschreven over het single-zijn. En dan niet zomaar af en toe, tussen twee vriendjes door, maar eindeloze periodes van structureel single-zijn als dertiger, en vooral begin-veertiger. Het is meer dan verrassend dat het nog zover kwam. Ik was grofweg vijftien jaar lang de woordvoerder van het bevredigende single-bestaan. De tegenstander van het compromis. De schrijver van een artikel onder de titel "Blij toe dat ik niet getrouwd ben", en talloze andere over het normale, ja zelfs begerenswaardige leven in je eentje. Ik had die overwegend witte flat met de polaroidfoto's op de schoenendozen, de glamourbanen bij modebladen en kranten, en het "rijke en actieve" leven vol yogalessen, wellnessresorts en veel ontdekkingsreizen en vakanties. Ik werd geregeld gebeld door vrouwen die ik amper kende, die na hun stukgelopen relaties tips wilden over het single-bestaan. Serieus. Zo tevreden en beroepshalve manloos was ik toen ik De Ware ontmoette. Logisch dus dat mensen (en dan vooral alleenstaande vrouwen) zich afvroegen hoe het allemaal zo gekomen was.
En niet alleen hoe het zo gekomen was, maar hoe het mij overkomen was. Ik ben geen rijke erfgename of een grote schoonheid. Ik heb mijn tanden niet laten doen, noch aan enig onderdeel van mezelf laten sleutelen (behalve mijn haar, dat compleet doodgeverfd is en een beetje op het kapsel van Donald Trump begint te lijken). Ik ben een uiterst middelmatige kok, op het randje van slonzig, een gruwel op de vroege ochtend (en zo kan ik doorgaan, maar daar lijkt me dit niet de plek voor). En zoals we allemaal weten: de kans bestààt dat een vrouw van in de veertig een man ontmoet. Maar ze moet het tegenwoordig wel opnemen tegen Russische modellen, uiterst smakelijk gescheiden moeders (die dertig lijken, al staat er vierenveertig in hun paspoort) en vrouwen de van hun uitgegroeide haarwortels tot hun tenen zijn gerenoveerd door geniale chirurugen. Met andere woorden: als iemand zoals ik het kan, dan kan iedereen het.
Voilà, het eerste stuk uit de inleiding van het boek "Boven de 40. Mannen, vriendinnen en andere dilemma's" van Shane Watson.
Veel commentaar hoef ik niet te geven.
Als u deze blog een beetje hebt gevolgd, dan wéét u dat ik een veertigplusser ben, single en niet alleen dàt... (al dan niet reeds eerder verteld detail) jarenlang overtuigd single geweest.
Logisch dus dat het voorwoord me enigszins aansprak.
Ook Mevrouw Watson's schrijfstijl ligt me wel, al blijkt het nog niet uit bovenstaande passsage. Pas wanneer ze op dreef komt, wordt het echt leuk.
Vanochtend in het ziekenhuis had ik kans om alvast hoofdstuk 1 en een stukje van hoofdstuk 2 te lezen. Meermaals moest ik luidop lachen, al dan niet tot grote verbazing van de andere wachtenden ter plekke.
Niet dat ik mezelf zo vaak zo grappig vind, en ik heb vooral niet de pretentie me op haar niveau te plaatsen, maar dikwijls dacht ik: dat had IK net zo goed geschreven kunnen hebben (stijlgewijs dan :)).
Herkenning dus, in de situatie en in het schrijven.
Hoogstaande literatuur? Allerminst.
maar wel amusant... tot hiertoe.
En ik vermoed dat ze haar "geheim" pas op het allerlaatst zal vertellen.
En ik geef toe: ik ben nieuwsgierig. Want als zij het kan, dan kan iedereen het.... zegt ze.
There is hope yet :)
Bovendien heb ik een aanzienlijk deel van mijn lange journalistieke carrière geschreven over het single-zijn. En dan niet zomaar af en toe, tussen twee vriendjes door, maar eindeloze periodes van structureel single-zijn als dertiger, en vooral begin-veertiger. Het is meer dan verrassend dat het nog zover kwam. Ik was grofweg vijftien jaar lang de woordvoerder van het bevredigende single-bestaan. De tegenstander van het compromis. De schrijver van een artikel onder de titel "Blij toe dat ik niet getrouwd ben", en talloze andere over het normale, ja zelfs begerenswaardige leven in je eentje. Ik had die overwegend witte flat met de polaroidfoto's op de schoenendozen, de glamourbanen bij modebladen en kranten, en het "rijke en actieve" leven vol yogalessen, wellnessresorts en veel ontdekkingsreizen en vakanties. Ik werd geregeld gebeld door vrouwen die ik amper kende, die na hun stukgelopen relaties tips wilden over het single-bestaan. Serieus. Zo tevreden en beroepshalve manloos was ik toen ik De Ware ontmoette. Logisch dus dat mensen (en dan vooral alleenstaande vrouwen) zich afvroegen hoe het allemaal zo gekomen was.
En niet alleen hoe het zo gekomen was, maar hoe het mij overkomen was. Ik ben geen rijke erfgename of een grote schoonheid. Ik heb mijn tanden niet laten doen, noch aan enig onderdeel van mezelf laten sleutelen (behalve mijn haar, dat compleet doodgeverfd is en een beetje op het kapsel van Donald Trump begint te lijken). Ik ben een uiterst middelmatige kok, op het randje van slonzig, een gruwel op de vroege ochtend (en zo kan ik doorgaan, maar daar lijkt me dit niet de plek voor). En zoals we allemaal weten: de kans bestààt dat een vrouw van in de veertig een man ontmoet. Maar ze moet het tegenwoordig wel opnemen tegen Russische modellen, uiterst smakelijk gescheiden moeders (die dertig lijken, al staat er vierenveertig in hun paspoort) en vrouwen de van hun uitgegroeide haarwortels tot hun tenen zijn gerenoveerd door geniale chirurugen. Met andere woorden: als iemand zoals ik het kan, dan kan iedereen het.
Voilà, het eerste stuk uit de inleiding van het boek "Boven de 40. Mannen, vriendinnen en andere dilemma's" van Shane Watson.
Veel commentaar hoef ik niet te geven.
Als u deze blog een beetje hebt gevolgd, dan wéét u dat ik een veertigplusser ben, single en niet alleen dàt... (al dan niet reeds eerder verteld detail) jarenlang overtuigd single geweest.
Logisch dus dat het voorwoord me enigszins aansprak.
Ook Mevrouw Watson's schrijfstijl ligt me wel, al blijkt het nog niet uit bovenstaande passsage. Pas wanneer ze op dreef komt, wordt het echt leuk.
Vanochtend in het ziekenhuis had ik kans om alvast hoofdstuk 1 en een stukje van hoofdstuk 2 te lezen. Meermaals moest ik luidop lachen, al dan niet tot grote verbazing van de andere wachtenden ter plekke.
Niet dat ik mezelf zo vaak zo grappig vind, en ik heb vooral niet de pretentie me op haar niveau te plaatsen, maar dikwijls dacht ik: dat had IK net zo goed geschreven kunnen hebben (stijlgewijs dan :)).
Herkenning dus, in de situatie en in het schrijven.
Hoogstaande literatuur? Allerminst.
maar wel amusant... tot hiertoe.
En ik vermoed dat ze haar "geheim" pas op het allerlaatst zal vertellen.
En ik geef toe: ik ben nieuwsgierig. Want als zij het kan, dan kan iedereen het.... zegt ze.
There is hope yet :)
Eigenlijk...
Eigenlijk is het te laat om nog te bloggen...
Morgen... stràks, moet ik vroeg op om zusje nog eens naar het ziekenhuis te rijden.
Toch moet ik het even kwijt.
Latin Rocks!
nah :)
Ben, een beetje met tegenzin aanvankelijk, vertrokken naar de dansavond vandaag.
M'n dansmaatje zou er niet zijn en op zich kan ik daarmee leven. Het vooruitzicht echter om op gezette tijdstippen doelloos rond te lopen (of te zitten/staan/hangen) tot iemand me ten dans zou vragen, trok me niet echt aan.
Edoch...
BLIJ dat ik gegaan ben.
Heb gedanst met ander dansmaatje, heb gedanst met gekende en minder gekende mannen.
Heb zelfs LA gedanst (voor de leek: LA-style is anders dan wat Olijf doet -> Cuban style en het vraagt enige aanpassing om foutloos te volgen). Enkele weken geleden wilde LA ab-so-luut NIET lukken. Vandaag merkte ik bij mezelf discrete vorderingen, dus BLIJ beschrijft m'n gevoel niet eens :)
Heb in mezelf gelachen en gegniffeld om sommige mannen die een arrogantie aan de dag leggen waar je OF om kan huilen OF om kan lachen. Ik deed het laatste.
Als de ene man erin slaagt om me totaal ongekende figuren nagenoeg foutloos te laten uitvoeren, dan moet ik inderdààd even lachen als een andere man me zonder een spier te vertrekken me in het oor fluistert dat ik moet oefenen-oefenen-oefenen voor en na de les om m'n figuurtjes te kùnnen...
Maar Olijf blijft beleefd, zij het dat ook ik haar op m'n tanden begin te krijgen.
De ombestemde stille smile op m'n gezicht ruimt soms plaats voor een "fijnzinnige" opmerking aan 's mans adres wanneer hij erop staat om me te wijzen op m'n relatieve onkunde...
"Goh, meneer... zoals alle vrouwen voor U anders aanvoelen tijdens het dansen... zo is dat voor ons vrouwen óók..."
of
"De ene draai is al duidelijker aangegeven dan de andere..." (vul zelf de puntjes maar in, denk ik nog even bij mezelve).
Vanavond heeft Olijf bijzonder weinig stil gestaan.
Tijdens een pauze hier en daar gaf ik m'n ogen de kost. Bewonderde anderen die het duidelijk nog veeeeeeeeeeeeeeeeel beter doen dan ikzelf, maar ik heb tijd. Ik zal nog bijleren.
En gaandeweg nóg meer haar op m'n tanden krijgen.
Misschien tot op het punt dat ik deze of gene heer ter plekke laat staan als hij me onterecht op m'n plaats zet.
Arrogantie, ik streef er niet naar, maar soms heb je't nodig... en Olijf heeft er nog wat te weinig van :)
Vanavond heb ik genoten.
En ik heb spijt.
Spijt dat ik niet onder woorden kan brengen hoe dat genieten precies aanvoelt.
'k Heb dat nóg met andere gevoelens... er niet in slagen om de woorden te vinden die accuraat beschrijven wat er soms in me omgaat.
maar goed, bij gebrek aan beter:
Olijf heeft GENOTEN en neemt het HAPPY gevoel nu stillekes mee naar bed :)
Binnen 5 uurtjes loopt de wekker af.
Over en out!
Morgen... stràks, moet ik vroeg op om zusje nog eens naar het ziekenhuis te rijden.
Toch moet ik het even kwijt.
Latin Rocks!
nah :)
Ben, een beetje met tegenzin aanvankelijk, vertrokken naar de dansavond vandaag.
M'n dansmaatje zou er niet zijn en op zich kan ik daarmee leven. Het vooruitzicht echter om op gezette tijdstippen doelloos rond te lopen (of te zitten/staan/hangen) tot iemand me ten dans zou vragen, trok me niet echt aan.
Edoch...
BLIJ dat ik gegaan ben.
Heb gedanst met ander dansmaatje, heb gedanst met gekende en minder gekende mannen.
Heb zelfs LA gedanst (voor de leek: LA-style is anders dan wat Olijf doet -> Cuban style en het vraagt enige aanpassing om foutloos te volgen). Enkele weken geleden wilde LA ab-so-luut NIET lukken. Vandaag merkte ik bij mezelf discrete vorderingen, dus BLIJ beschrijft m'n gevoel niet eens :)
Heb in mezelf gelachen en gegniffeld om sommige mannen die een arrogantie aan de dag leggen waar je OF om kan huilen OF om kan lachen. Ik deed het laatste.
Als de ene man erin slaagt om me totaal ongekende figuren nagenoeg foutloos te laten uitvoeren, dan moet ik inderdààd even lachen als een andere man me zonder een spier te vertrekken me in het oor fluistert dat ik moet oefenen-oefenen-oefenen voor en na de les om m'n figuurtjes te kùnnen...
Maar Olijf blijft beleefd, zij het dat ook ik haar op m'n tanden begin te krijgen.
De ombestemde stille smile op m'n gezicht ruimt soms plaats voor een "fijnzinnige" opmerking aan 's mans adres wanneer hij erop staat om me te wijzen op m'n relatieve onkunde...
"Goh, meneer... zoals alle vrouwen voor U anders aanvoelen tijdens het dansen... zo is dat voor ons vrouwen óók..."
of
"De ene draai is al duidelijker aangegeven dan de andere..." (vul zelf de puntjes maar in, denk ik nog even bij mezelve).
Vanavond heeft Olijf bijzonder weinig stil gestaan.
Tijdens een pauze hier en daar gaf ik m'n ogen de kost. Bewonderde anderen die het duidelijk nog veeeeeeeeeeeeeeeeel beter doen dan ikzelf, maar ik heb tijd. Ik zal nog bijleren.
En gaandeweg nóg meer haar op m'n tanden krijgen.
Misschien tot op het punt dat ik deze of gene heer ter plekke laat staan als hij me onterecht op m'n plaats zet.
Arrogantie, ik streef er niet naar, maar soms heb je't nodig... en Olijf heeft er nog wat te weinig van :)
Vanavond heb ik genoten.
En ik heb spijt.
Spijt dat ik niet onder woorden kan brengen hoe dat genieten precies aanvoelt.
'k Heb dat nóg met andere gevoelens... er niet in slagen om de woorden te vinden die accuraat beschrijven wat er soms in me omgaat.
maar goed, bij gebrek aan beter:
Olijf heeft GENOTEN en neemt het HAPPY gevoel nu stillekes mee naar bed :)
Binnen 5 uurtjes loopt de wekker af.
Over en out!
zondag 11 oktober 2009
Strangers In The Night, dududududuuuuuu
Afgelopen week had Olijf een volle agenda. Puur door toeval, meer was daar niet aan.
Tot donderdag bent u al mee.
Vrijdag was nog eens rendez-vous avond. H en Olijf chatten intussen bijna 3 jaar. Vrijdag spraken we voor de tweede keer af. De wiskundeknobbel maakt daar een gemiddelde van eens per anderhalf jaar van... What can I say? ... ik kijk al uit naar de volgende date. Ik zal dan 45 zijn, schat ik :)
Met een iets hoger frequentie spreken de "Pink Ladies" eens onderling af. I(ls), N(adia) en Olijf.
OK, echt Pink zijn we niet meer. We hebben meer iets van Bourgondisch Rood... maar een beetje rijpheid maakt daarom niet minder mooi :)
De geplande film ging niet door wegens overdreven drukte. Blijkbaar was het de première-avond van De Helaasheid Der Dingen. Voorbereid als we waren, was dit detail aan ons voorbij gegaan en vonden we een onoverzichtelijke rij wachtenden voor ons aan de kassa.
Oplossing in de vorm van Plan B: rechtsomkeer maken en Mechelen city induiken.
We "doken" twee cafétjes binnen, alwaar Nadia en ikzelf avontuurlijk-gaweg een plaatselijke specialiteit proefden: Maneblusser.
Gezien de effecten die volle maan mijns inziens op de mensen heeft (ik let erop en zeg u met volle overtuiging dat wij niet los staan van de hemellichamen!), vond ik het gepast om zo'n biertje te proberen.
Ik proefde en keurde goed. Tweemaal zelfs :)
Veel blussen deed het niet, integendeel zelfs. Onze tongen zaten los en waar Ils met veel animo een aantal ontvangen smsjes "reciteerde", introduceerde Olijf Tei en 't Keun.
Onze levens evolueren, soms in 't groot en soms in 't klein... en af en toe delen we dat aan elkaar mee. Als we daar eens hartelijk mee kunnen lachen, kan je dat alleen maar goed vinden :)
Ils' fotoapparasie was óók prominent aanwezig. De juffra was zo vriendelijk haar foto's op de blog te gooien. Olijf geraakt stilaan geïntimideerd door haar kanon en haalt het apparasie steeds minder vaak boven.
Toch, hieronder een kleinigheid.
De mooiste zijn van Ils. De maneblusser is de mijne.
Vanavond, zondag, heeft Olijf nog wat dansuurtjes op het programma staan. Ik ga alleen, blijkt nu, maar gaan doe ik. Er zullen best wel dagen komen wanneer ik géén zin heb om alleen ten tonele te verschijnen, maar vandaag is niet één van dat soort dagen, NAH :)
(foto Ils: stràlen omwille van een sms-reeksje)
(foto Ils: Olijf in intussen "gekende" lingerie-pose)
Tot donderdag bent u al mee.
Vrijdag was nog eens rendez-vous avond. H en Olijf chatten intussen bijna 3 jaar. Vrijdag spraken we voor de tweede keer af. De wiskundeknobbel maakt daar een gemiddelde van eens per anderhalf jaar van... What can I say? ... ik kijk al uit naar de volgende date. Ik zal dan 45 zijn, schat ik :)
Met een iets hoger frequentie spreken de "Pink Ladies" eens onderling af. I(ls), N(adia) en Olijf.
OK, echt Pink zijn we niet meer. We hebben meer iets van Bourgondisch Rood... maar een beetje rijpheid maakt daarom niet minder mooi :)
De geplande film ging niet door wegens overdreven drukte. Blijkbaar was het de première-avond van De Helaasheid Der Dingen. Voorbereid als we waren, was dit detail aan ons voorbij gegaan en vonden we een onoverzichtelijke rij wachtenden voor ons aan de kassa.
Oplossing in de vorm van Plan B: rechtsomkeer maken en Mechelen city induiken.
We "doken" twee cafétjes binnen, alwaar Nadia en ikzelf avontuurlijk-gaweg een plaatselijke specialiteit proefden: Maneblusser.
Gezien de effecten die volle maan mijns inziens op de mensen heeft (ik let erop en zeg u met volle overtuiging dat wij niet los staan van de hemellichamen!), vond ik het gepast om zo'n biertje te proberen.
Ik proefde en keurde goed. Tweemaal zelfs :)
Veel blussen deed het niet, integendeel zelfs. Onze tongen zaten los en waar Ils met veel animo een aantal ontvangen smsjes "reciteerde", introduceerde Olijf Tei en 't Keun.
Onze levens evolueren, soms in 't groot en soms in 't klein... en af en toe delen we dat aan elkaar mee. Als we daar eens hartelijk mee kunnen lachen, kan je dat alleen maar goed vinden :)
Ils' fotoapparasie was óók prominent aanwezig. De juffra was zo vriendelijk haar foto's op de blog te gooien. Olijf geraakt stilaan geïntimideerd door haar kanon en haalt het apparasie steeds minder vaak boven.
Toch, hieronder een kleinigheid.
De mooiste zijn van Ils. De maneblusser is de mijne.
Vanavond, zondag, heeft Olijf nog wat dansuurtjes op het programma staan. Ik ga alleen, blijkt nu, maar gaan doe ik. Er zullen best wel dagen komen wanneer ik géén zin heb om alleen ten tonele te verschijnen, maar vandaag is niet één van dat soort dagen, NAH :)
(foto Ils: stràlen omwille van een sms-reeksje)
(foto Ils: Olijf in intussen "gekende" lingerie-pose)
zaterdag 10 oktober 2009
So you think you can dance?
Blijkbaar, voor zover m'n lodderoog dat juist gezien heeft, is (of was) dat een programma op TV.
Eens NIET mensen die denken dat ze kunnen zingen... deze keer érger misschien... mensen die denken dat ze kunnen dansen.
Ik moet u teleurstellen: méér weet ik daar ook niet over. Had gewoon een titel nodig voor de volgende blog :)
Dus ik vraag mezelf even af of ik kan dansen?
Eerlijk antwoord: ik denk dat ik me uit de slag trek.
Even geleden dacht ik beter over mezelf, maar dat was vóór DE SPIEGEL!
De spiegel in de Zumba-zaal.
Daar wist ik me geconfronteerd met de aanblik van mezelf en wat ik zag, was niet mijn goesting.
Te stijf, te harkig, te gelimiteerd.
Ik zou Olijf niet zijn als ik daar niet wat aan zou proberen doen. Onder het motto "Alles kan beter" smeet ik mezelf dus maar in de gewrichtlosmakerij :)
Dat begon afgelopen zondag, in Café Local op de Vlaamse Kaai in Antwerpen. Pràcht van een zaal, vind ik, waardoor de ambiance al half gemaakt is. Semi-Cubaans sfeertje, niet teveel poespas, lekker geluid en compleet met bovenverdieping met vide. Nice :)
N assisteerde me in het losgooien van dat gebeente van me.
Enkele uurtjes staan, wachten, dansen en nog wat staan en ik hield het voor bekeken.
Next stop: donderdagavond dansles Antwerpen met dansavondje nà in Merksem.
Dat extra dansavondje blijkt een nieuw initiatief te zijn. Met z'n drieën gingen we het evenement bekijken.
De les aldaar (andere dansschool, andere dans) was nog bezig toen we arriveerden.
....
....
Zouk, mensen....
ZOUK! Wéér iets wat Olijf wil proberen. (ter info, spreek uit "zoek")
Dat en Bachata.
Beide baltsdansen bij uitstek!
Wil u, meneer, uw madam es goed gek krijgen?
Dan moet u Zouken :)
Wil u beide geslachten goed gek krijgen? Zouk dan met twee dames. Gegarandeerd dat enkelen met ingehouden kwijl toekijken, dames en heren zonder onderscheid.
Olijf kwijlde ook een beetje :):):)
Samenvattend, au fond.... Zouk = seks zonder seks. Waarmee intussen misschien schandelijk bewezen is dat Olijf ..... ahum.... tja zeg ;)
Check this out. Heb een donkerbruin vermoeden dat de heer op het filmpje zelfs de dansleraar van dienst was afgelopen donderdag... (en potverdorie... het einde van het filmpje is toch niet in het Vlaams zeker??????)
http://www.youtube.com/watch?v=dz80KrH2X6Y
Maar goed, we kwamen om te dansen. En Salsa werd ook gedraaid dus dat zat goed.
Olijf had de zeldzame kans om (weliswaar afwisselend en dus niet gelijktijdig) met twee heren te dansen en liet zich dat welgevallen.
Al welgevallend niet vergeten om ook aan die losse heupjes te denken... helaas (of gelukkig?) staat daar geen spiegel dus ik moest op het gevoel af gaan.
Heer N vond dat ik erop vooruit was gegaan, hetgeen me zegt dat ik traagjes aan resultaat boek.
BEN er nog niet, maar ben wel op weg.
en moet dat meer zijn?
Nu nog niet. Ik oefen en terwijl ik oefen, amuseer ik me te pletter.
Alllll riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiight :)
Eens NIET mensen die denken dat ze kunnen zingen... deze keer érger misschien... mensen die denken dat ze kunnen dansen.
Ik moet u teleurstellen: méér weet ik daar ook niet over. Had gewoon een titel nodig voor de volgende blog :)
Dus ik vraag mezelf even af of ik kan dansen?
Eerlijk antwoord: ik denk dat ik me uit de slag trek.
Even geleden dacht ik beter over mezelf, maar dat was vóór DE SPIEGEL!
De spiegel in de Zumba-zaal.
Daar wist ik me geconfronteerd met de aanblik van mezelf en wat ik zag, was niet mijn goesting.
Te stijf, te harkig, te gelimiteerd.
Ik zou Olijf niet zijn als ik daar niet wat aan zou proberen doen. Onder het motto "Alles kan beter" smeet ik mezelf dus maar in de gewrichtlosmakerij :)
Dat begon afgelopen zondag, in Café Local op de Vlaamse Kaai in Antwerpen. Pràcht van een zaal, vind ik, waardoor de ambiance al half gemaakt is. Semi-Cubaans sfeertje, niet teveel poespas, lekker geluid en compleet met bovenverdieping met vide. Nice :)
N assisteerde me in het losgooien van dat gebeente van me.
Enkele uurtjes staan, wachten, dansen en nog wat staan en ik hield het voor bekeken.
Next stop: donderdagavond dansles Antwerpen met dansavondje nà in Merksem.
Dat extra dansavondje blijkt een nieuw initiatief te zijn. Met z'n drieën gingen we het evenement bekijken.
De les aldaar (andere dansschool, andere dans) was nog bezig toen we arriveerden.
....
....
Zouk, mensen....
ZOUK! Wéér iets wat Olijf wil proberen. (ter info, spreek uit "zoek")
Dat en Bachata.
Beide baltsdansen bij uitstek!
Wil u, meneer, uw madam es goed gek krijgen?
Dan moet u Zouken :)
Wil u beide geslachten goed gek krijgen? Zouk dan met twee dames. Gegarandeerd dat enkelen met ingehouden kwijl toekijken, dames en heren zonder onderscheid.
Olijf kwijlde ook een beetje :):):)
Samenvattend, au fond.... Zouk = seks zonder seks. Waarmee intussen misschien schandelijk bewezen is dat Olijf ..... ahum.... tja zeg ;)
Check this out. Heb een donkerbruin vermoeden dat de heer op het filmpje zelfs de dansleraar van dienst was afgelopen donderdag... (en potverdorie... het einde van het filmpje is toch niet in het Vlaams zeker??????)
http://www.youtube.com/watch?v=dz80KrH2X6Y
Maar goed, we kwamen om te dansen. En Salsa werd ook gedraaid dus dat zat goed.
Olijf had de zeldzame kans om (weliswaar afwisselend en dus niet gelijktijdig) met twee heren te dansen en liet zich dat welgevallen.
Al welgevallend niet vergeten om ook aan die losse heupjes te denken... helaas (of gelukkig?) staat daar geen spiegel dus ik moest op het gevoel af gaan.
Heer N vond dat ik erop vooruit was gegaan, hetgeen me zegt dat ik traagjes aan resultaat boek.
BEN er nog niet, maar ben wel op weg.
en moet dat meer zijn?
Nu nog niet. Ik oefen en terwijl ik oefen, amuseer ik me te pletter.
Alllll riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiight :)
Inhaalmanoevre: CPeX
Het is al druk geweest deze week.
Zó druk zelfs dat de blog erbij inschoot.
Maar niet getreurd, we halen effe in.
Dinsdag, zoals u wellicht al las, werd het laat met lingerie en uitgebreid afsluiten.
Een foto heeft Tinternet gehaald, met toestemming van alle betrokken partijen... (gisteravond "leerde" ik dat inmiddels een niet nader genoemd iemand het kleinood op z'n I-Phone laadde met voor mij nog onduidelijke doelstellingen voor ogen...)
Woensdag: CPeX-night. Oftewel: The Clement Peerens eXplosition.
Wat zullen we daar over vertellen?
Dat het een inhaalconcert was, omdat Menier Pèrens in't veurjoar een loengontstèking àd.
Verder... dat het voorprogramma (ik laat me gewillig doodslaan om het vergeten van 's groeps naam) brol van de bovenste plank was. Een tiental Antwerpenaren op het podium in Cowboy-outfit, die dachten "Wà de Pèrens kan, da kunne waa joek"... en daar jammerlijk in faalden.
Een korte omschrijving.
foto's nemen van de voeten van àndere verveelde concertgangers en stilletjes hopen dat het laatst aangekondigde nummer ook écht het laatste nummer zal zijn...
GELUKKIG!
Vroeg of laat, al was het maar uit logistiek-praktische overwegingen, MOET zo'n voorprogramma eindigen.
Rond tienen mochten we eindelijk CPeX bewonderen.
En bewónderen doet Olijf ze zeker :)
Het gààt hem niet om de geweldige muziek.
Het gààt hem ook niet om de diepzinnigheid van de teksten.
Zelfs niet om de wervelende show.
CPeX is all about ongestraft schenen-schoppen bij het vrouwvolk en daarmee kunnen gniffelen, lachen en bulderen.
CPeX is kijken naar drie mannen waarvan minstens éne (zoniet alle) een brein hebben waar je minstens één dagje wil ingezeten hebben om te begrijpen waar en hoe ze aan hun absurd onnozele maar oooo zo herkenbare teksten komen.
CPeX is gewoon lekker decadente kolder.
Dave, aka The Beast From Hell, had deze keer niet zo'n prominente rol. Vorig jaar mocht hij meer op het voorfront omdat hij destijds een voorliefde had ontwikkeld voor voedsel beginnend met een "sj". Champignonsj, chiconsj... sjmèèrkèisj...
Intensieve therapie wellicht heeft ervoor gezorgd dat hij die fixatie te boven was gekomen.
Sylvain is het archetype van de omhooggevallen jongen van achter 't hoekske, zij het de "Afrikaanse" versie.
Ik HOU van Sylvain. Absoluut. Z'n foute Engels (We loves you, Belgium! Are you happy, womens?), z'n overmatige armbewegingen, z'n kinderachtige aanstellerij... Ronny Mosuse doet het met overtuiging en met een acteertalent waar de meeste van onze (Kampioenen-)BV's nog een stevig puntje aan kunnen zuigen.
En dan is er - natúúúrlijk - De Clement himself. Steevast met zonnebril en jeansvestje en mét snor. Steeds laid back en beheerst, met zinsconstructies waar Olijf enkel van kan dromen, en geen woord maar dan ook geen wóórd in het AN. Wanneer Sylvain het te bont maakt, zet hij hem op z'n plaats (Sylvain, out der naa mè joep. Ziede gaa naa nie da de mengse da belàchelek vinde?)
Ik moet lachen met de teksten, zelfs al zijn 85% ervan erg vrouwonvriendelijk. Een mens moet al eens met zichzelf kunnen lachen, en Clement's teksten zijn daar het uitgelezen instrument voor.
(De andere 15% tussen haakjes, gaan over het café-gebeuren en aanverwanten.)
Volgens mij een nieuwtje was "Edde gaa da naa expres gedoun?" met als ondertitel "Plezaaaant eih".
Onderwerp? De Pèrens neemt een douche en ontdekt naderhand dat er geen handdoek in de badkamer hangt... Heeft zijn vrouw dat dus expres gedaan? En welke teksten kan een gezond-ziek brein daaromtrent verzinnen?
't Is zinloos om alle CPeX teksten hier verder te ontleden. Een 20-tal teksten vindt u op antwerps.be.
Het enige wat me... "verontrust"(???) is dat enkele heren (in dit specifieke geval, recht achter me) ieder gebenedeid woord kenden, meebrulden in m'n linkeroor... en er blijk van gaven het roerend eens te zijn met CpeX. Als dit enkel zo is in benevelde (of ronduit strontzatte) toestand, heb ik daar geen probleem mee. Als de heren echter ook in nuchtere staat ervan uitgaan dat vrouwen lelijke foorwijven zijn wiens gat altijd te dik is in deze rok en die het bakske rap hier moeten geven... dan is er stront aan de knikker...
Ikzelf beluister hun muziek nooit op cd... dan vind ik dat er iets ontbreekt, voornamelijk hun lijfelijke aanwezigheid waarschijnlijk.
The Clement Peerens eXplosition is een totaalervaring. Heavy muziek, veel lawaai, flitsende lichten, grove teksten en een ietwat lullige Afrikaan die het woord "theatraal" een heel nieuwe betekenis geeft.
Loved it loved it loved it.
Zó druk zelfs dat de blog erbij inschoot.
Maar niet getreurd, we halen effe in.
Dinsdag, zoals u wellicht al las, werd het laat met lingerie en uitgebreid afsluiten.
Een foto heeft Tinternet gehaald, met toestemming van alle betrokken partijen... (gisteravond "leerde" ik dat inmiddels een niet nader genoemd iemand het kleinood op z'n I-Phone laadde met voor mij nog onduidelijke doelstellingen voor ogen...)
Woensdag: CPeX-night. Oftewel: The Clement Peerens eXplosition.
Wat zullen we daar over vertellen?
Dat het een inhaalconcert was, omdat Menier Pèrens in't veurjoar een loengontstèking àd.
Verder... dat het voorprogramma (ik laat me gewillig doodslaan om het vergeten van 's groeps naam) brol van de bovenste plank was. Een tiental Antwerpenaren op het podium in Cowboy-outfit, die dachten "Wà de Pèrens kan, da kunne waa joek"... en daar jammerlijk in faalden.
Een korte omschrijving.
- Neem een vier-vijf mannen die toevallig een instrument bespelen.
- Laat de snorren truckers-stijl groeien.
- Trek naar de plaatselijke Carnaval-winkel om cowboy-hemden en dito hoeden te huren/kopen.
- Verzin een aantal nietszeggende teksten en zet die op een eindeloos langdradig country-deuntje (meng ten ONgepaste tijde met drumlawaai om het geheel een wat ruiger imago te geven).
- Nodig ALLE respectievelijke liefjes mee uit om het koortje te vormen, allen - uiterààrd - in cowgirl-stijl. Nota van Olijf: dat waren dus 6 (ZES) vrouwen op het podium.
- Zet, als u écht overkill wil, een werkloze in het midden van het podium om voor een (nep?)barbeque aan het grillen te slaan.... Betekenis ontging me volkomen...
- en tenslotte... doe een voorprogramma waarbij het laatste nummer nooit het laatste nummer is... eindig pas om halftien, wanneer de helft van uw publiek doodgemoedereerd is...
foto's nemen van de voeten van àndere verveelde concertgangers en stilletjes hopen dat het laatst aangekondigde nummer ook écht het laatste nummer zal zijn...GELUKKIG!
Vroeg of laat, al was het maar uit logistiek-praktische overwegingen, MOET zo'n voorprogramma eindigen.
Rond tienen mochten we eindelijk CPeX bewonderen.
En bewónderen doet Olijf ze zeker :)
Het gààt hem niet om de geweldige muziek.
Het gààt hem ook niet om de diepzinnigheid van de teksten.
Zelfs niet om de wervelende show.
CPeX is all about ongestraft schenen-schoppen bij het vrouwvolk en daarmee kunnen gniffelen, lachen en bulderen.
CPeX is kijken naar drie mannen waarvan minstens éne (zoniet alle) een brein hebben waar je minstens één dagje wil ingezeten hebben om te begrijpen waar en hoe ze aan hun absurd onnozele maar oooo zo herkenbare teksten komen.
CPeX is gewoon lekker decadente kolder.
Dave, aka The Beast From Hell, had deze keer niet zo'n prominente rol. Vorig jaar mocht hij meer op het voorfront omdat hij destijds een voorliefde had ontwikkeld voor voedsel beginnend met een "sj". Champignonsj, chiconsj... sjmèèrkèisj...
Intensieve therapie wellicht heeft ervoor gezorgd dat hij die fixatie te boven was gekomen.
Sylvain is het archetype van de omhooggevallen jongen van achter 't hoekske, zij het de "Afrikaanse" versie.
Ik HOU van Sylvain. Absoluut. Z'n foute Engels (We loves you, Belgium! Are you happy, womens?), z'n overmatige armbewegingen, z'n kinderachtige aanstellerij... Ronny Mosuse doet het met overtuiging en met een acteertalent waar de meeste van onze (Kampioenen-)BV's nog een stevig puntje aan kunnen zuigen.
En dan is er - natúúúrlijk - De Clement himself. Steevast met zonnebril en jeansvestje en mét snor. Steeds laid back en beheerst, met zinsconstructies waar Olijf enkel van kan dromen, en geen woord maar dan ook geen wóórd in het AN. Wanneer Sylvain het te bont maakt, zet hij hem op z'n plaats (Sylvain, out der naa mè joep. Ziede gaa naa nie da de mengse da belàchelek vinde?)
Ik moet lachen met de teksten, zelfs al zijn 85% ervan erg vrouwonvriendelijk. Een mens moet al eens met zichzelf kunnen lachen, en Clement's teksten zijn daar het uitgelezen instrument voor.
(De andere 15% tussen haakjes, gaan over het café-gebeuren en aanverwanten.)
Volgens mij een nieuwtje was "Edde gaa da naa expres gedoun?" met als ondertitel "Plezaaaant eih".
Onderwerp? De Pèrens neemt een douche en ontdekt naderhand dat er geen handdoek in de badkamer hangt... Heeft zijn vrouw dat dus expres gedaan? En welke teksten kan een gezond-ziek brein daaromtrent verzinnen?
't Is zinloos om alle CPeX teksten hier verder te ontleden. Een 20-tal teksten vindt u op antwerps.be.
Het enige wat me... "verontrust"(???) is dat enkele heren (in dit specifieke geval, recht achter me) ieder gebenedeid woord kenden, meebrulden in m'n linkeroor... en er blijk van gaven het roerend eens te zijn met CpeX. Als dit enkel zo is in benevelde (of ronduit strontzatte) toestand, heb ik daar geen probleem mee. Als de heren echter ook in nuchtere staat ervan uitgaan dat vrouwen lelijke foorwijven zijn wiens gat altijd te dik is in deze rok en die het bakske rap hier moeten geven... dan is er stront aan de knikker...
Ikzelf beluister hun muziek nooit op cd... dan vind ik dat er iets ontbreekt, voornamelijk hun lijfelijke aanwezigheid waarschijnlijk.
The Clement Peerens eXplosition is een totaalervaring. Heavy muziek, veel lawaai, flitsende lichten, grove teksten en een ietwat lullige Afrikaan die het woord "theatraal" een heel nieuwe betekenis geeft.
Loved it loved it loved it.
woensdag 7 oktober 2009
Ooit...
ooit wil ik HIER nog geraken.
Soms lukt het even, kort, maar lang genoeg om de smaak te pakken te krijgen.
(uit: Mezzogiorno - Jovanotti)
Siamo come il sole a mezzogiorno (baby)
Senza più nessuna ombra intorno (baby)
't is niet moeilijk hoor...
We zijn als de middagzon (zuigeling)
Zonder schaduwen om ons heen (zuigeling) ;)
simpel dus, nie?
(figuur boven: Soleluna, ook van Jovanotti)
As good as it gets
Je kan van die dagen hebben waar je oneindig dankbaar voor bent...
Gisteren was zo'n dag.
Er hoeven dan geen spectaculaire dingen te gebeuren. Gezelschap waar je stilletjes van geniet, vrienden die je na een (lange) pauze terug ziet, een praatje hier, een lachje daar.... simpel... een algemeen "warm" gevoel.
Voor gisteren was er een lingerie-avond gepland, al een hele poos geleden.
S had me voordien al gevraagd of ik zin had in een namiddagje shoppen vooraf en dat sloeg ik niet af.
Heb dat eigenlijk nooit echt gedaan, shoppen. Ondanks twee zussen en een mama - vier vrouwen in de familie dus - is het er nooit echt van gekomen.
In m'n kindertijd had werkende mama het om begrijpelijke redenen te druk om rustig met haar drie (best wel levendige) dochters door de stad te struinen, te stoppen voor een kopje koffie met brusselse wafel en meer van dat moois.
Ze probéérde wel hoor, dààr niet van. Maar zoals gezegd waren de dochters van het vieve type en geraakte ons en haar geduld na enkele uren schoolkleren kopen snel uitgeput.
Op latere - lees volwassen - leeftijd is het er nooit van gekomen om een hernieuwde poging tot zussen-mama-shoppen te doen. Zusjes zijn intussen zélf werkende mama geworden en hebben best wat beters te doen dan een namiddagje slenteren met hun single oudste zus.
U hoort me niet klagen, het is wat het is en het ontbreekt me niet aan begrip daarvoor.
S zou dus gaan shoppen met Olijf. S shopt héél graag, dus ik had al wat voorpleziertjes. De bij wijlen hevige regen stak daar een stokje voor, helaas... hoewel... "helaas" is een foute stelling.
We remedieerden met een gezellige koffieklatsj vóór bij S thuis, naaiden daar in Sluis naadloos een (overdekt) terrasje mét rode Porto('s) aan en deden bij opgeklaarde hemel toch nog een bescheiden poging tot shoppen.
We kochten niets, maar Olijf voelde zich lekker. Dit was simpel ongecompliceerd genieten.
En dan werd het hollen. Vliegensvlug naar S's huis voor een snel maar gezellig avondmaal en dan........ naar de lingerie-avond.
Nóg iets nieuws voor Olijf. Had het nog noooooooit eerder gedaan en wist amper wat ervan te verwachten.
Het werd, na enig wachten op een groepje laatkomers, een fijne bedoening.
Lingerie-mevrouw (mét echtgenoot, die duidelijk wel wat méér gewoon was dan een handvol vrouwen die kwijlen over mooi ondergoed) legde uit, mooi modelletje veranderde geduldig van outfit en showde alles met de nodige professionaliteit (kwijl kwijl mooi jong lijfje :)) en een tiental vrouwen van diverse leeftijd die onophoudelijk "ooohtjes" en "aahtjes" zuchtten.
Bij outfit nr. 2 wist Olijf wat ze wilde... en dat veranderde in de loop van de avond niet meer.
Ik zit wat dat betreft redelijk simpel in elkaar. Als ik weet wat ik wil (wat niet zo érg vaak gebeurt) dan is my mind made up.
Na de show mochten we dus gaan kiezen en passen. De keuken werd de kleedkamer van dienst.
Aanvankelijk liepen 10 dames nog wat voorzichtig in het rond en kleedden we ons discreet om, maar al gauw werden "alle" remmen losgegooid.
Mekaars schouderbandjes werden bijgesteld, de opvulling van de BH's werd kritisch maar eerlijk besproken, we holden op den duur half naakt door de kamers op zoek naar nóg maar eens een ensembletje (of een beter passende maat) om te proberen.
Meneer Lingerie bleef er doodkalm bij. Hij had het duidelijk allemaal al eerder gezien... :)
We amuseerden ons kostelijk, Olijf incluis!
En dan is er "peer pressure".... óók alweer een verkeerd gekozen woord omwille van de (hier) ongewild negatieve connotatie.
Olijf had zich voorgenomen één outfitje te kopen... het werden er drie...
En dat heeft alles te maken met gilletjes als "het staat je bééééééldig", "het zou écht zónde zijn als je dat niet zou kopen", "voor die prijs kan je toch niet súkkelen".... en meer van dat moois :)
Het ego is een raar beest. Wild als een in het nauw gedreven leeuwin als het gekwetst wordt en een zacht snorrend poesje als het gestreeld wordt.
Gisteren werd het ego gestreeld. Wederzijds en herhaaldelijk.
Wie zegt dat vrouwen onder elkaar altijd kattig zijn, heeft gisteravond niet meegemaakt. We waren het toonbeeld van onderlinge bewondering. (Een shoppende vrouw is iets geks :))
Resultaat van de avond: Olijf spendeerde 3 à 4 keer wat ze zich had voorgenomen, alle bescheidenheid vloog voor enkele uurtjes de deur uit. "Je leeft maar één keer" was m'n spreuk van de dag en ik was gewoon, simpel, eenvoudigweg HAPPY... nah.
Het werden dus 3 niemendalletjes.
Voorlopig enkel te bewonderen door me, myself and I... maar je weet nooit wanneer je zoiets "nodig" hebt... niewaar?
Eén lingerie-foto werd genomen, tussen haakjes, maar die is niet voor publicatie vatbaar. De dames in kwestie mogen hem in hun privé-postvak verwachten :)
M'n dag, m'n avond waren geslaagd en Olijf kreeg er nog een extraatje bij. Het werd een laatnachtelijke rit terug naar huis en Olijf zag dat het goed was.
Veel beter dan dit hoeft (voorlopig) niet :)
een "toegeving" naar mode toe... Nirvana Fashion. Ik kon het niet laten.
Gisteren was zo'n dag.
Er hoeven dan geen spectaculaire dingen te gebeuren. Gezelschap waar je stilletjes van geniet, vrienden die je na een (lange) pauze terug ziet, een praatje hier, een lachje daar.... simpel... een algemeen "warm" gevoel.
Voor gisteren was er een lingerie-avond gepland, al een hele poos geleden.
S had me voordien al gevraagd of ik zin had in een namiddagje shoppen vooraf en dat sloeg ik niet af.
Heb dat eigenlijk nooit echt gedaan, shoppen. Ondanks twee zussen en een mama - vier vrouwen in de familie dus - is het er nooit echt van gekomen.
In m'n kindertijd had werkende mama het om begrijpelijke redenen te druk om rustig met haar drie (best wel levendige) dochters door de stad te struinen, te stoppen voor een kopje koffie met brusselse wafel en meer van dat moois.
Ze probéérde wel hoor, dààr niet van. Maar zoals gezegd waren de dochters van het vieve type en geraakte ons en haar geduld na enkele uren schoolkleren kopen snel uitgeput.
Op latere - lees volwassen - leeftijd is het er nooit van gekomen om een hernieuwde poging tot zussen-mama-shoppen te doen. Zusjes zijn intussen zélf werkende mama geworden en hebben best wat beters te doen dan een namiddagje slenteren met hun single oudste zus.
U hoort me niet klagen, het is wat het is en het ontbreekt me niet aan begrip daarvoor.
S zou dus gaan shoppen met Olijf. S shopt héél graag, dus ik had al wat voorpleziertjes. De bij wijlen hevige regen stak daar een stokje voor, helaas... hoewel... "helaas" is een foute stelling.
We remedieerden met een gezellige koffieklatsj vóór bij S thuis, naaiden daar in Sluis naadloos een (overdekt) terrasje mét rode Porto('s) aan en deden bij opgeklaarde hemel toch nog een bescheiden poging tot shoppen.
We kochten niets, maar Olijf voelde zich lekker. Dit was simpel ongecompliceerd genieten.
En dan werd het hollen. Vliegensvlug naar S's huis voor een snel maar gezellig avondmaal en dan........ naar de lingerie-avond.
Nóg iets nieuws voor Olijf. Had het nog noooooooit eerder gedaan en wist amper wat ervan te verwachten.
Het werd, na enig wachten op een groepje laatkomers, een fijne bedoening.
Lingerie-mevrouw (mét echtgenoot, die duidelijk wel wat méér gewoon was dan een handvol vrouwen die kwijlen over mooi ondergoed) legde uit, mooi modelletje veranderde geduldig van outfit en showde alles met de nodige professionaliteit (kwijl kwijl mooi jong lijfje :)) en een tiental vrouwen van diverse leeftijd die onophoudelijk "ooohtjes" en "aahtjes" zuchtten.
Bij outfit nr. 2 wist Olijf wat ze wilde... en dat veranderde in de loop van de avond niet meer.
Ik zit wat dat betreft redelijk simpel in elkaar. Als ik weet wat ik wil (wat niet zo érg vaak gebeurt) dan is my mind made up.
Na de show mochten we dus gaan kiezen en passen. De keuken werd de kleedkamer van dienst.
Aanvankelijk liepen 10 dames nog wat voorzichtig in het rond en kleedden we ons discreet om, maar al gauw werden "alle" remmen losgegooid.
Mekaars schouderbandjes werden bijgesteld, de opvulling van de BH's werd kritisch maar eerlijk besproken, we holden op den duur half naakt door de kamers op zoek naar nóg maar eens een ensembletje (of een beter passende maat) om te proberen.
Meneer Lingerie bleef er doodkalm bij. Hij had het duidelijk allemaal al eerder gezien... :)
We amuseerden ons kostelijk, Olijf incluis!
En dan is er "peer pressure".... óók alweer een verkeerd gekozen woord omwille van de (hier) ongewild negatieve connotatie.
Olijf had zich voorgenomen één outfitje te kopen... het werden er drie...
En dat heeft alles te maken met gilletjes als "het staat je bééééééldig", "het zou écht zónde zijn als je dat niet zou kopen", "voor die prijs kan je toch niet súkkelen".... en meer van dat moois :)
Het ego is een raar beest. Wild als een in het nauw gedreven leeuwin als het gekwetst wordt en een zacht snorrend poesje als het gestreeld wordt.
Gisteren werd het ego gestreeld. Wederzijds en herhaaldelijk.
Wie zegt dat vrouwen onder elkaar altijd kattig zijn, heeft gisteravond niet meegemaakt. We waren het toonbeeld van onderlinge bewondering. (Een shoppende vrouw is iets geks :))
Resultaat van de avond: Olijf spendeerde 3 à 4 keer wat ze zich had voorgenomen, alle bescheidenheid vloog voor enkele uurtjes de deur uit. "Je leeft maar één keer" was m'n spreuk van de dag en ik was gewoon, simpel, eenvoudigweg HAPPY... nah.
Het werden dus 3 niemendalletjes.
Voorlopig enkel te bewonderen door me, myself and I... maar je weet nooit wanneer je zoiets "nodig" hebt... niewaar?
Eén lingerie-foto werd genomen, tussen haakjes, maar die is niet voor publicatie vatbaar. De dames in kwestie mogen hem in hun privé-postvak verwachten :)
M'n dag, m'n avond waren geslaagd en Olijf kreeg er nog een extraatje bij. Het werd een laatnachtelijke rit terug naar huis en Olijf zag dat het goed was.
Veel beter dan dit hoeft (voorlopig) niet :)
een "toegeving" naar mode toe... Nirvana Fashion. Ik kon het niet laten.
dinsdag 6 oktober 2009
Andermans gedachten
Ik steek het niet onder stoelen of banken: soms... regelmatig zelfs.... heb ik andermans gedachten "nodig" om het allemaal wat together te houden.
Soms komen die gedachten uit boeken, soms van websites, soms heel "gewoon" van vrienden en familie.
Olijf - dat weet u intussen misschien wel - houdt ook van quotes. Hoe kernachtiger, hoe liever.
Soms zijn dat grappige dingetjes, soms (licht?) sarcastisch en ook soms een beetje triest.
Het doet er niet toe. Als de zinnen m'n zinnen aanspreken, is het goed.
Gisteren ging ik naar de bib. Het regende al een hele dag, dus het leek me een goed idee om m'n "buiten" eens binnen te doen. In de bib dus.
Wat bracht ik mee? U mag lachen, het maakt me niets uit.
Ik zocht in de eerste plaats Will Bowen's boek (zie eerdere blog), maar m'n bib is klein en ondanks een bibliothecaresse die zelf een sterke interesse heeft voor spiritueel geïnspireerde literaratuur, bleek het boek (nog) niet in het bezit van de lokale bib. Dat werd dus meteen een aankoopsuggestie met mijn naam als eerste reservatie.
Bij gebrek aan Bowen grasduinde ik verder.
Don Miguel Ruiz was de eerste die onder m'n arm verdween. De vier inzichten, Wijsheden van de Tolteken .... weet u nog wel?
Het is een dun boekje, dus dat zou relatief snel gelezen moeten zijn. Snel vertéérd is een ander koppel mouwen :)
Nummer twee werd nog maar eens een dun exemplaartje. Ik zocht het niet, maar m'n eerste blik op een willekeurige pagina deed me besluiten om het maar eens mee te nemen.
Misschien uw eerste cue om even (meewarig) te lachen: Hoofdkussenboekje voor verliefden. Een samenraapsel van quotes uit alle landen en alle tijden, positieve én minder positieve. Ik nam het mee. Verliefd zijnde... op z'n minst op het leven... en then some :)
Nummer drie is al wat gewichtiger. Op eerste zicht al minstens volgens de natuurwetten (dank u meneer Newton). De inhoud zou ook best wat diepgang kunnen hebben.
Denise Linn schrijft De godin in elke vrouw. We zien wel of ik de godin in mezelf ontdek :)
En tenslotte: zwaar uitziend maar luchtig van inslag (ik kon het niet laten liggen hoewel ik vermoed dat 4 boeken in 4 weken wat hoog gegrepen is voor mij): Boven de 40. Mannen, vriendinnen en andere dilemma's van Shane Watson. Heb me in de bib een minuut of 10 neergezet om enkele passages te lezen. Ze deden me glimlachen (punten van herkenning?) en wat me doet lachen, is goed in mijn wereld. Dus boek nummer vier ging mee onder de arm richting balie.
Zo... daar heb ik al wat inspiratiemateriaal van zeer divers alooi.
En dan is er Tinternet.
Struikelde per ongeluk een website op van een zekere Sean Stephenson. Ik ben er bijna zeker van dat iedereen hem ooit wel eens in een documentaire heeft zien verschijnen. Mij kwam z'n gezicht alvast zeer bekend voor.
Een man met een (één?) zware handicap die zich niet (nooit?) heeft laten vellen.
Hij blijkt nu een videoblog te hebben gemaakt en ik keek volle 3min 27 seconden lang mee.
Het was niet veel meer dan een welkomstwoord, maar het roerde me.
Nu - en ook dit weet u intussen misschien al - "all things American" doen me huiveren. Die mensen lijken alles altijd (de meeste dingen meestal?) in superlatieven te doen. Big is niet groot genoeg, het moet huge zijn. Gods blessings worden zo kwistig in het rond geslingerd dat ik vaak twijfel aan de oprechtheid ervan.
Maar goed... Meneer Stephenson roerde me dus wél...
Hij Twittert ook en zet daar dagelijks inspirerende gedachten online, zo blijkt.
Met "What doesn't kill you makes you stronger" in gedachten, ging ik even Twitteren.
Ziehier een paar dingetjes waar ik van hou.
Zo, u ziet hierin de bevestiging dat Olijf een zwaar sentimenteel geval is. Dat is OK. Het heeft geen zin om me anders voor te doen dan ik ben.
Niet dat ik hierin niet KAN veranderen.... in dit geval WIL ik gewoon niet anders zijn. Dat is een keuze, niewaar?
Ik eindig met eentje waar ikzelf zeker nog werk mee heb. Komend van een man als meneer Stephenson, vind ik het als uitspraak zeer de moeite waard.
"I have a better life than most people because I'm willing to take more risks. The only box I'll ever be in is a coffin."
Een prettige dag nog, beste lezer :)
Soms komen die gedachten uit boeken, soms van websites, soms heel "gewoon" van vrienden en familie.
Olijf - dat weet u intussen misschien wel - houdt ook van quotes. Hoe kernachtiger, hoe liever.
Soms zijn dat grappige dingetjes, soms (licht?) sarcastisch en ook soms een beetje triest.
Het doet er niet toe. Als de zinnen m'n zinnen aanspreken, is het goed.
Gisteren ging ik naar de bib. Het regende al een hele dag, dus het leek me een goed idee om m'n "buiten" eens binnen te doen. In de bib dus.
Wat bracht ik mee? U mag lachen, het maakt me niets uit.
Ik zocht in de eerste plaats Will Bowen's boek (zie eerdere blog), maar m'n bib is klein en ondanks een bibliothecaresse die zelf een sterke interesse heeft voor spiritueel geïnspireerde literaratuur, bleek het boek (nog) niet in het bezit van de lokale bib. Dat werd dus meteen een aankoopsuggestie met mijn naam als eerste reservatie.
Bij gebrek aan Bowen grasduinde ik verder.
Don Miguel Ruiz was de eerste die onder m'n arm verdween. De vier inzichten, Wijsheden van de Tolteken .... weet u nog wel?
Het is een dun boekje, dus dat zou relatief snel gelezen moeten zijn. Snel vertéérd is een ander koppel mouwen :)
Nummer twee werd nog maar eens een dun exemplaartje. Ik zocht het niet, maar m'n eerste blik op een willekeurige pagina deed me besluiten om het maar eens mee te nemen.
Misschien uw eerste cue om even (meewarig) te lachen: Hoofdkussenboekje voor verliefden. Een samenraapsel van quotes uit alle landen en alle tijden, positieve én minder positieve. Ik nam het mee. Verliefd zijnde... op z'n minst op het leven... en then some :)
Nummer drie is al wat gewichtiger. Op eerste zicht al minstens volgens de natuurwetten (dank u meneer Newton). De inhoud zou ook best wat diepgang kunnen hebben.
Denise Linn schrijft De godin in elke vrouw. We zien wel of ik de godin in mezelf ontdek :)
En tenslotte: zwaar uitziend maar luchtig van inslag (ik kon het niet laten liggen hoewel ik vermoed dat 4 boeken in 4 weken wat hoog gegrepen is voor mij): Boven de 40. Mannen, vriendinnen en andere dilemma's van Shane Watson. Heb me in de bib een minuut of 10 neergezet om enkele passages te lezen. Ze deden me glimlachen (punten van herkenning?) en wat me doet lachen, is goed in mijn wereld. Dus boek nummer vier ging mee onder de arm richting balie.
Zo... daar heb ik al wat inspiratiemateriaal van zeer divers alooi.
En dan is er Tinternet.
Struikelde per ongeluk een website op van een zekere Sean Stephenson. Ik ben er bijna zeker van dat iedereen hem ooit wel eens in een documentaire heeft zien verschijnen. Mij kwam z'n gezicht alvast zeer bekend voor.
Een man met een (één?) zware handicap die zich niet (nooit?) heeft laten vellen.
Hij blijkt nu een videoblog te hebben gemaakt en ik keek volle 3min 27 seconden lang mee.
Het was niet veel meer dan een welkomstwoord, maar het roerde me.
Nu - en ook dit weet u intussen misschien al - "all things American" doen me huiveren. Die mensen lijken alles altijd (de meeste dingen meestal?) in superlatieven te doen. Big is niet groot genoeg, het moet huge zijn. Gods blessings worden zo kwistig in het rond geslingerd dat ik vaak twijfel aan de oprechtheid ervan.
Maar goed... Meneer Stephenson roerde me dus wél...
Hij Twittert ook en zet daar dagelijks inspirerende gedachten online, zo blijkt.
Met "What doesn't kill you makes you stronger" in gedachten, ging ik even Twitteren.
Ziehier een paar dingetjes waar ik van hou.
- I don't need your permission to love you
- If you feel constricted from a thought, it's probably fear. If you feel centered and solid from a thought, it's probably intuition.
- Create a life where doubt is afraid of you.
- Before I speak (I'd say 90% of the time) I run my words through a filter of, "How would I want this to be said to me?"
- Just accept that at times in your life it's gonna rain, and that's ok. Your soul needs the hydration to grow.
- I'd rather be rejected for being myself then loved for being anything else.
Zo, u ziet hierin de bevestiging dat Olijf een zwaar sentimenteel geval is. Dat is OK. Het heeft geen zin om me anders voor te doen dan ik ben.
Niet dat ik hierin niet KAN veranderen.... in dit geval WIL ik gewoon niet anders zijn. Dat is een keuze, niewaar?
Ik eindig met eentje waar ikzelf zeker nog werk mee heb. Komend van een man als meneer Stephenson, vind ik het als uitspraak zeer de moeite waard.
"I have a better life than most people because I'm willing to take more risks. The only box I'll ever be in is a coffin."
Een prettige dag nog, beste lezer :)
maandag 5 oktober 2009
Internetgeneugten
10 jaar
10 jaar geleden is het sinds ik m'n hotmail-account aanmaakte.
Dat zag ik vandaag eerder toevallig.
Hoe lang ik een Msn-adept ben, weet ik niet meer, maar het zal niet veel minder dan 10 jaar zijn...
Sinds het gebruik van msn ging het steeds beter met de faciliteiten ervan. De msn-jongens en meisjes deden hun best om het ding gebruiksvriendelijk te maken, ook voor de computerleek.
Nieuwe snufjes werden voortdurend toegevoegd en het werd er alleen maar leuker op.
Stel je voor.... praten met mensen all over the globe, die je anders maar één of twee keer per jaar even aan de telefoon hoorde. Fantàstische uitvinding, die chat.
Maar het loopt helaas al een tijdje mis met msn.
Ergens dit voorjaar (of late zomer) installeerde ik een update. Sindsdien ging de webcamchat de mist in. Ik gebruikte het ding maar beperkt, maar het beperkte gebruik was "belangrijk" voor me.
Dat begon dus al te schorten.
Ging eens www-zoeken en merkte dat velen mét mij dezelfde zever ondervonden en daar allesbehalve blij mee waren.
Heb sindsdien spijtig genoeg geen verbetering gemerkt, hoewel m'n webcam al maanden stilligt (maar daar zijn andere redenen voor die ik hier niet aan uw neus ga hangen ;)).
Maar goed, alle webcamproblemen op een stokje... ik kon daarmee leven.
Helemààl spijtig nu vind ik dat de contactlijst ook niet meer betrouwbaar is.
Sinds een week of zo (heel toevallig sinds ik me nog eens liet verleiden tot een upgrade?) opent zich een chatvenster met één van m'n contacten, waarvan ik helemaal niet zag dat ze online waren....
Van één welbepaald persoon weet ik dat hij altijd offline staat, hij speelt graag krokodil. No problemo, ik zie wel wanneer hij praat.
Van een ander persoon weet ik dat ik met regelmaat geblokkeerd of verwijderd word. "No problemo" zou een te boude stelling zijn, maar ook dààr heb ik mee leren leven.
Van een boel anderen ben ik relatief zeker dat ze
dus hier is iets aan de hand.
Een aantal van m'n vriendjes meldde hetzelfde probleem overigens.
Ze praten wel met me (omdat ik hen toevallig wel bleek te zien en dus een praatje initieerde), maar ze zien me niet online... waardoor ze onbegrijpelijk stil bleven
Nu...
voor een chatprogramma vind ik DAT bijzonder onhandig.
Het is, lijkt me, van essentieel belang dat je ZIET wie er online is... zoniet wordt praten bijzonder moeilijk.
Als iedereen denkt dat de andere offline staat, terwijl ze dat manifest niet zijn, dan gaat het binnen dit en enkele weken érg stil worden op msn... niet?
En dan zwijg ik nog van mogelijke misverstanden, waarbij je denkt... "waarom zegt die en die eens niet iets", terwijl de arme contactpersoon in realiteit zich van geen kwaad bewust is (wegens onwetend omtrent je werkelijke status).
Dus STIL gaat het worden
en enkele BOZE mensen gaan er ook rondlopen binnenkort...
Spijtig vind ik dat hoor....
Zo, en nu ga ik m'n armbandje om de andere hand doen, want ik heb geklaagd... :)
het ziet ernaar uit dat we binnenkort met z'n allen maar ieder heel alleen rond die verjaardagstaart gaan staan... ik zie even geen reden tot feesten...
10 jaar geleden is het sinds ik m'n hotmail-account aanmaakte.
Dat zag ik vandaag eerder toevallig.
Hoe lang ik een Msn-adept ben, weet ik niet meer, maar het zal niet veel minder dan 10 jaar zijn...
Sinds het gebruik van msn ging het steeds beter met de faciliteiten ervan. De msn-jongens en meisjes deden hun best om het ding gebruiksvriendelijk te maken, ook voor de computerleek.
Nieuwe snufjes werden voortdurend toegevoegd en het werd er alleen maar leuker op.
Stel je voor.... praten met mensen all over the globe, die je anders maar één of twee keer per jaar even aan de telefoon hoorde. Fantàstische uitvinding, die chat.
Maar het loopt helaas al een tijdje mis met msn.
Ergens dit voorjaar (of late zomer) installeerde ik een update. Sindsdien ging de webcamchat de mist in. Ik gebruikte het ding maar beperkt, maar het beperkte gebruik was "belangrijk" voor me.
Dat begon dus al te schorten.
Ging eens www-zoeken en merkte dat velen mét mij dezelfde zever ondervonden en daar allesbehalve blij mee waren.
Heb sindsdien spijtig genoeg geen verbetering gemerkt, hoewel m'n webcam al maanden stilligt (maar daar zijn andere redenen voor die ik hier niet aan uw neus ga hangen ;)).
Maar goed, alle webcamproblemen op een stokje... ik kon daarmee leven.
Helemààl spijtig nu vind ik dat de contactlijst ook niet meer betrouwbaar is.
Sinds een week of zo (heel toevallig sinds ik me nog eens liet verleiden tot een upgrade?) opent zich een chatvenster met één van m'n contacten, waarvan ik helemaal niet zag dat ze online waren....
Van één welbepaald persoon weet ik dat hij altijd offline staat, hij speelt graag krokodil. No problemo, ik zie wel wanneer hij praat.
Van een ander persoon weet ik dat ik met regelmaat geblokkeerd of verwijderd word. "No problemo" zou een te boude stelling zijn, maar ook dààr heb ik mee leren leven.
Van een boel anderen ben ik relatief zeker dat ze
- me niet verwijderden/blokkeerden
- niet de ambitie hebben in krokodilmode op msn te verschijnen
dus hier is iets aan de hand.
Een aantal van m'n vriendjes meldde hetzelfde probleem overigens.
Ze praten wel met me (omdat ik hen toevallig wel bleek te zien en dus een praatje initieerde), maar ze zien me niet online... waardoor ze onbegrijpelijk stil bleven
Nu...
voor een chatprogramma vind ik DAT bijzonder onhandig.
Het is, lijkt me, van essentieel belang dat je ZIET wie er online is... zoniet wordt praten bijzonder moeilijk.
Als iedereen denkt dat de andere offline staat, terwijl ze dat manifest niet zijn, dan gaat het binnen dit en enkele weken érg stil worden op msn... niet?
En dan zwijg ik nog van mogelijke misverstanden, waarbij je denkt... "waarom zegt die en die eens niet iets", terwijl de arme contactpersoon in realiteit zich van geen kwaad bewust is (wegens onwetend omtrent je werkelijke status).
Dus STIL gaat het worden
en enkele BOZE mensen gaan er ook rondlopen binnenkort...
Spijtig vind ik dat hoor....
Zo, en nu ga ik m'n armbandje om de andere hand doen, want ik heb geklaagd... :)
het ziet ernaar uit dat we binnenkort met z'n allen maar ieder heel alleen rond die verjaardagstaart gaan staan... ik zie even geen reden tot feesten...
zondag 4 oktober 2009
Lucht
Nix speciaals. Gewoon lucht.
Vrijdag avond, van het werk naar huis. De zon breekt nog even door en Olijf is blij dat ze een lekker lang weekend heeft.
Zondag avond, net terug van een leuke dansavond. De maan breekt nog even door en Olijf... is blij dat ze een lekker lang weekend heeft... :)
Vrijdag avond, van het werk naar huis. De zon breekt nog even door en Olijf is blij dat ze een lekker lang weekend heeft.
Zondag avond, net terug van een leuke dansavond. De maan breekt nog even door en Olijf... is blij dat ze een lekker lang weekend heeft... :)
vrijdag 2 oktober 2009
ShoppingFun
S is verjaard deze week. 31 is ze geworden, een ér-rug jonge vriendin dus :)
Deze week (tijdens m'n lang weekend, hopladijee!!!) zal ik haar zien.... ideale kans dus om haar een dingetje toe te steken.
Tips of hints kreeg ik niet, dus het zou wat natte-vinger werk worden, dat kadootjes-zoeken.
Maar niet getreurd! Een half ideetje was beginnen broeden deze week.
De juffrouw zit nu officieel ende helemaal in haar 4de decennium en Olijf wil voorkomen dat ze dezelfde fout zou maken als haar slordige zelve, dus ik zocht het richting verwenproductjes.
Op zich is zo'n kadootje helemaal niet origineel, ik ben me daar terdege van bewust, maar tóch amuseerde ik me met het bij elkaar rapen ervan.
Alle reeds door de winkels samengestelde pakketjes ten spijt, was ik vastberaden om zélf een assortimentje te verzamelen.
Dat werd winkel-in-winkel-uit. Kijken, ruiken, lezen, voelen, testen, denken, inschatten, nog eens ruiken en her-ruiken. Een beetje tellen en rekenen óók, want met de verwenproducten van vandaag ben je al gauw een klein fortuin kwijt aan een flesje/potje of twee.
Ik ben niet helemaal zeker of het haar ding is, maar het was best wel "fun" om te proberen haar correct in te schatten. Of het gelukt is, zal ik nooit weten, want voor hetzelfde geld speelt ze m'n bijeengezocht assortimentje gewoon door aan een vriendin of zus.
Ik hóóp dat het een goede keuze is geworden. Olijf zou het alvast graag ontvangen, al was het maar omdat het geen kant-en-klaar pakket is. 'k Heb er plezier aan beleefd om het met de Birthday Girl in gedachten samen te stellen en dàt alleen maakt het persoonlijk (zei ze niet zonder enige trots).
Morgen pak ik het in en héél misschien neem ik er een fotootje van. U weet wel waarom :)
Maandag 5 oktober - epiloog.
Hier issie dan, de foto.
Bij nader inzien niet veel soeps, maar het oog wil ook wel eens wat... en m'n teksten de laatste tijd zijn .... tja, zoveel tékst.
Mijn poging tot kado-attentie-tje
Deze week (tijdens m'n lang weekend, hopladijee!!!) zal ik haar zien.... ideale kans dus om haar een dingetje toe te steken.
Tips of hints kreeg ik niet, dus het zou wat natte-vinger werk worden, dat kadootjes-zoeken.
Maar niet getreurd! Een half ideetje was beginnen broeden deze week.
De juffrouw zit nu officieel ende helemaal in haar 4de decennium en Olijf wil voorkomen dat ze dezelfde fout zou maken als haar slordige zelve, dus ik zocht het richting verwenproductjes.
Op zich is zo'n kadootje helemaal niet origineel, ik ben me daar terdege van bewust, maar tóch amuseerde ik me met het bij elkaar rapen ervan.
Alle reeds door de winkels samengestelde pakketjes ten spijt, was ik vastberaden om zélf een assortimentje te verzamelen.
Dat werd winkel-in-winkel-uit. Kijken, ruiken, lezen, voelen, testen, denken, inschatten, nog eens ruiken en her-ruiken. Een beetje tellen en rekenen óók, want met de verwenproducten van vandaag ben je al gauw een klein fortuin kwijt aan een flesje/potje of twee.
Ik ben niet helemaal zeker of het haar ding is, maar het was best wel "fun" om te proberen haar correct in te schatten. Of het gelukt is, zal ik nooit weten, want voor hetzelfde geld speelt ze m'n bijeengezocht assortimentje gewoon door aan een vriendin of zus.
Ik hóóp dat het een goede keuze is geworden. Olijf zou het alvast graag ontvangen, al was het maar omdat het geen kant-en-klaar pakket is. 'k Heb er plezier aan beleefd om het met de Birthday Girl in gedachten samen te stellen en dàt alleen maakt het persoonlijk (zei ze niet zonder enige trots).
Morgen pak ik het in en héél misschien neem ik er een fotootje van. U weet wel waarom :)
Maandag 5 oktober - epiloog.
Hier issie dan, de foto.
Bij nader inzien niet veel soeps, maar het oog wil ook wel eens wat... en m'n teksten de laatste tijd zijn .... tja, zoveel tékst.
Mijn poging tot kado-attentie-tje
Net geen volle maan
Bij terugkeer van dansles gisteravond viel me op dat de lucht zo blauw was, té blauw voor het uur van de dag.
De maan zat er voor iets tussen, bijna vol.
Thuisgekomen de blik ten hemel geslagen en gezien dat er een halootje rond de maan zat.
Fotoapparasie op "Night Snapshot" gezet, flash uitgeschakeld (de maan is meer dan de 5 m reikwijdte van de flash verwijderd) en met vaste hand leunend op de auto "geschoten".
't Is niet spectaculair, maar 'k wou 'em hier tóch op.
U ziet de blauwe lucht niet, zoveel kan mijn apparasie niet aan.
U denkt misschien zelfs dat de maan vol is, maar ook dàt is zinsbegoocheling (misschien door minder vaste hand dan gedacht)
De halo, die ziet u wél, en die wou ik tonen ;)
(De) Fabels
daar heb ik vanmiddag gezeten...
voor het eerst sinds januari 2007
Het betekende wat voor me.
Maar we zijn blijven zitten, ik kon het aan en het zonnetje scheen :)
De flinke blonde Leffe hielp.
Het armbandje ook. Eraan denken om "braaf" te zijn.
Nog even en ik ga voor niets minder dan heiligdom.
De kans is groot dat dit laatste een Fabeltje is :):):)
voor het eerst sinds januari 2007
Het betekende wat voor me.
Maar we zijn blijven zitten, ik kon het aan en het zonnetje scheen :)
De flinke blonde Leffe hielp.
Het armbandje ook. Eraan denken om "braaf" te zijn.
Nog even en ik ga voor niets minder dan heiligdom.
De kans is groot dat dit laatste een Fabeltje is :):):)
donderdag 1 oktober 2009
A Complaint Free World
Maandag voormiddag heb ik tegenwoordig tijd om te lezen.
Tijd.... kom zeg :)
Een mens heeft altíjd tijd om te lezen, theoretisch gezien. Tijd màken is een andere zaak.
We parafraseren: tegenwoordig wordt tijd voor me gemaakt om te lezen op de maandag voormiddag.
Voor enkele weken rijd ik m'n zusje 's maandags naar het ziekenhuis voor check-ups en dan zitten we daar enkele uren, vooral om te wachten.
Op harde ziekenhuisstoelen kan je maar enkele dingen doen.
Eén daarvan is je doodergeren aan je pijnlijke zitvlak en bijgevolg nerveus over en weer wiegen.
Bijzonder veel productiever is lezen, mijn gedacht :)
Laatste mogelijkheid geniet mijn voorkeur, dus ik lees.
Afgelopen maandag was dat in een dik tijdschrift en daar las ik een artikel over een zekere Will Bowen die op een eenvoudig idee was gekomen of dat had opgepikt en verder uitgewerkt... hoe dan ook "wereldkundig" had gemaakt.
Bowen's stelling is even grandioos als eenvoudig.
Hij zegt dat We (en bij uitbreiding, de Wereld) er veel leuker uit zou(den) zien als we maar positiever ingesteld zouden zijn.
Een goede manier om daaraan te beginnen, is door op te houden met klagen.
Als we eens lang en hard naar onszelf kijken, dan zouden we heel waarschijnlijk moeten toegeven dat we een belangrijk deel van onze tijd doorbrengen met klagen, zeuren en roddelen (en wie kan dat ontkennen?)?
We klagen over het weer, onze baas, onze collega's, pijnen en kwaaltjes, hoge prijzen, domme politici, gevaarlijke chauffeurs, slechte service enzovoort...
Het lijkt er sterk op dat we ervan houden om zo miserabel mogelijk over te komen.
En als ik zeg "WE"... dan weet u dat ik in de eerste plaats bedoel "ik"... ken uzelve...
Hoe zou het dus zijn, dacht Bowen, als we eens wat positiever zouden gaan doen?
Een vraag voorwaar die iedereen zich wel al eens gesteld heeft.
Bowen verschilt van de doorsnee sterveling in zoverre dat hij een onnnnnnózel eenvoudig hulpmiddeltje in het leven riep om de klaagzuivering levend te houden in onze gedachten: een (paars) rubberen armbandje met inscriptie "A complaint free world".
In de marge: voor één keer is dit geen platte merchandising. De organisatie blijkt non-profit en zo'n armbandje kost niet meer dan 1 $, vaak krijg je er nog eentje gratis bij...
De bedoeling is dat je het armbandje draagt aan bijvoorbeeld de rechterpols. Telkens je luidop negatief doet, schuif je het armbandje over de andere pols.
Het streven is natuurlijk dat je een hele dag lang kan doorbrengen zonder het armbandje van pols te verwisselen.
De volgende stap? .... Hetzelfde volle 21 dagen na elkaar volhouden...
Waarom 21 dagen, vraagt u zich af?
Er wordt beweerd dat het zó lang duurt om een nieuwe gewoonte aan te leren... dus we geloven dat voor het gemak :)
Mocht u denken dat het een fluitje van een cent is, dan geef ik u nog dit mee.
De gemiddelde sterveling schijnt er 6 à 7 maanden over te doen vooraleer hij/zij erin slaagt minstens 21 dagen vol te houden.
Will Bowen zélf klaarde de klus naar verluidt na ongeveer 3,5 maanden ...
Nu...
Olijf vindt de idee op z'n minst "gewoon leuk".
Een armbandje van één dollar helemaal uit de States laten komen, lijkt me dan weer lichtjes onnozel.
Met een gewoon armbandje moet dat ook lukken, dacht ik. Een simpel dingetje, liefst elastisch, dat je snel van pols kan verwisselen.
De kans is groot dat velen denken: "daar is ze weer met haar zweverig gedoe"... goed mogelijk hoor, maar ik vind het niet erg. Het kan zeker geen kwaad om te leren NIET negatief te doen en daar een beetje bewust mee bezig te zijn.
Vandaag vond ik een armbandje in onze winkel. Misschien een beetje te kleurig om bij al m'n outfits te passen, maar voorlopig kan het ermee door tot ik iets neutralers gevonden heb (desnoods zelf gemaakt heb met m'n uitgebreide collectie kraaltjes).
Sinds ik het armbandje om deed vanmiddag, heb ik het nog niet moeten verhuizen... Dat zijn dus al zo'n vier uren zonder klagen...
Ik ben al een beetje blij :)
Om af te ronden, enkele uitspraken die hiermee verband houden.
Ben geen wereldverbeteraar en wil u ook niet persé op gedachten brengen.
Ik schreef, méér is dat niet :)
Oh ja, nog een tip om het wat "gemakkelijker" te maken zodat we niet meteen de moed opgeven.
Hoewel het ultieme doel is om niet langer negatief te denken, hoeft het armbandje niet te verhuizen zolang de kritische gedachte niet luidop wordt uitgesproken. If it comes out of your mouth, it counts. If you think it, it's free.
Wat kan er nu nog mislopen? .... Hmmm.... Schrijven, is dat praten of denken?...
Tijd.... kom zeg :)
Een mens heeft altíjd tijd om te lezen, theoretisch gezien. Tijd màken is een andere zaak.
We parafraseren: tegenwoordig wordt tijd voor me gemaakt om te lezen op de maandag voormiddag.
Voor enkele weken rijd ik m'n zusje 's maandags naar het ziekenhuis voor check-ups en dan zitten we daar enkele uren, vooral om te wachten.
Op harde ziekenhuisstoelen kan je maar enkele dingen doen.
Eén daarvan is je doodergeren aan je pijnlijke zitvlak en bijgevolg nerveus over en weer wiegen.
Bijzonder veel productiever is lezen, mijn gedacht :)
Laatste mogelijkheid geniet mijn voorkeur, dus ik lees.
Afgelopen maandag was dat in een dik tijdschrift en daar las ik een artikel over een zekere Will Bowen die op een eenvoudig idee was gekomen of dat had opgepikt en verder uitgewerkt... hoe dan ook "wereldkundig" had gemaakt.
Bowen's stelling is even grandioos als eenvoudig.
Hij zegt dat We (en bij uitbreiding, de Wereld) er veel leuker uit zou(den) zien als we maar positiever ingesteld zouden zijn.
Een goede manier om daaraan te beginnen, is door op te houden met klagen.
Als we eens lang en hard naar onszelf kijken, dan zouden we heel waarschijnlijk moeten toegeven dat we een belangrijk deel van onze tijd doorbrengen met klagen, zeuren en roddelen (en wie kan dat ontkennen?)?
We klagen over het weer, onze baas, onze collega's, pijnen en kwaaltjes, hoge prijzen, domme politici, gevaarlijke chauffeurs, slechte service enzovoort...
Het lijkt er sterk op dat we ervan houden om zo miserabel mogelijk over te komen.
En als ik zeg "WE"... dan weet u dat ik in de eerste plaats bedoel "ik"... ken uzelve...
Hoe zou het dus zijn, dacht Bowen, als we eens wat positiever zouden gaan doen?
Een vraag voorwaar die iedereen zich wel al eens gesteld heeft.
Bowen verschilt van de doorsnee sterveling in zoverre dat hij een onnnnnnózel eenvoudig hulpmiddeltje in het leven riep om de klaagzuivering levend te houden in onze gedachten: een (paars) rubberen armbandje met inscriptie "A complaint free world".
In de marge: voor één keer is dit geen platte merchandising. De organisatie blijkt non-profit en zo'n armbandje kost niet meer dan 1 $, vaak krijg je er nog eentje gratis bij...
De bedoeling is dat je het armbandje draagt aan bijvoorbeeld de rechterpols. Telkens je luidop negatief doet, schuif je het armbandje over de andere pols.
Het streven is natuurlijk dat je een hele dag lang kan doorbrengen zonder het armbandje van pols te verwisselen.
De volgende stap? .... Hetzelfde volle 21 dagen na elkaar volhouden...
Waarom 21 dagen, vraagt u zich af?
Er wordt beweerd dat het zó lang duurt om een nieuwe gewoonte aan te leren... dus we geloven dat voor het gemak :)
Mocht u denken dat het een fluitje van een cent is, dan geef ik u nog dit mee.
De gemiddelde sterveling schijnt er 6 à 7 maanden over te doen vooraleer hij/zij erin slaagt minstens 21 dagen vol te houden.
Will Bowen zélf klaarde de klus naar verluidt na ongeveer 3,5 maanden ...
Nu...
Olijf vindt de idee op z'n minst "gewoon leuk".
Een armbandje van één dollar helemaal uit de States laten komen, lijkt me dan weer lichtjes onnozel.
Met een gewoon armbandje moet dat ook lukken, dacht ik. Een simpel dingetje, liefst elastisch, dat je snel van pols kan verwisselen.
De kans is groot dat velen denken: "daar is ze weer met haar zweverig gedoe"... goed mogelijk hoor, maar ik vind het niet erg. Het kan zeker geen kwaad om te leren NIET negatief te doen en daar een beetje bewust mee bezig te zijn.
Vandaag vond ik een armbandje in onze winkel. Misschien een beetje te kleurig om bij al m'n outfits te passen, maar voorlopig kan het ermee door tot ik iets neutralers gevonden heb (desnoods zelf gemaakt heb met m'n uitgebreide collectie kraaltjes).
Sinds ik het armbandje om deed vanmiddag, heb ik het nog niet moeten verhuizen... Dat zijn dus al zo'n vier uren zonder klagen...
Ik ben al een beetje blij :)
Om af te ronden, enkele uitspraken die hiermee verband houden.
- Will Bowen himself: You are creating your life every moment with the thoughts to which you give the most attention
- Norman Vincent Peale (auteur van De Kracht van Positief Denken): Change your thoughts and change the world
- Buddha: We are shaped by our thoughts; we become what we think
Ben geen wereldverbeteraar en wil u ook niet persé op gedachten brengen.
Ik schreef, méér is dat niet :)
Oh ja, nog een tip om het wat "gemakkelijker" te maken zodat we niet meteen de moed opgeven.
Hoewel het ultieme doel is om niet langer negatief te denken, hoeft het armbandje niet te verhuizen zolang de kritische gedachte niet luidop wordt uitgesproken. If it comes out of your mouth, it counts. If you think it, it's free.
Wat kan er nu nog mislopen? .... Hmmm.... Schrijven, is dat praten of denken?...
Abonneren op:
Posts (Atom)