one more in the name of love!
Oftewel, wat doet een mens zoal in de naam der liefde?
Ik had vandaag een gesprek. Naar aanleiding van en over relaties. Liefdesrelaties, wel te verstaan.
Het maakte weer diepe indruk op me.
Laat het hoofd nu zien dat het nergens op lijkt. Laat het verstand nu begrijpen dat het niet verder kan… maar het hart strubbelt tegen. Wat doe je daaraan?
Eenvoudig: Nix.
Want het hart wint. Altijd opnieuw.
Mooi, zou je zeggen. Je moet je hart volgen. Dat zeggen ze toch in de boekskes?
Love conquers all? Toch?
Mis poes. Je moet wèl met z’n tweetjes aan die grote L werken.
Als Liefde (even met hoofdletter) enkel beleefd wordt door één van twee, dan overwint het bitter weinig…
Bitter, hmm...
De ironie wil dat zelfs in die hopeloze situaties het hart het nog steeds voor het zeggen heeft. Veel luider en hardnekkiger dan wanneer alles op wieltjes loopt. Op het destructieve af zelfs.
Zelf nog maar net (en op het nippertje) ontsnapt aan die valstrik, aanhoor ik het nu van een ander.
Vechten, vastbijten, hopen, en nog maar eens vechten. En vooral… vooral niet beslissen dat het zo niet verder kàn…
Laat het hart nu zò vastberaden zijn dat het je de afgrond instuurt… wie schreef dit onsmakelijk scenario?
Waarom kunnen we nuchter bekijken en beslissen dat een job, een woonplaats niet goed is voor ons en tegelijkertijd niet zien dat een relatie ons regelrecht naar de rand van een duizelingwekkende klif leidt?
One more… in the name of love…
Ikzelf heb nog net op tijd een stap achteruit gezet. Dat neemt niet weg dat het nog steeds veel indruk op me maakt….
Oftewel, wat doet een mens zoal in de naam der liefde?
Ik had vandaag een gesprek. Naar aanleiding van en over relaties. Liefdesrelaties, wel te verstaan.
Het maakte weer diepe indruk op me.
Laat het hoofd nu zien dat het nergens op lijkt. Laat het verstand nu begrijpen dat het niet verder kan… maar het hart strubbelt tegen. Wat doe je daaraan?
Eenvoudig: Nix.
Want het hart wint. Altijd opnieuw.
Mooi, zou je zeggen. Je moet je hart volgen. Dat zeggen ze toch in de boekskes?
Love conquers all? Toch?
Mis poes. Je moet wèl met z’n tweetjes aan die grote L werken.
Als Liefde (even met hoofdletter) enkel beleefd wordt door één van twee, dan overwint het bitter weinig…
Bitter, hmm...
De ironie wil dat zelfs in die hopeloze situaties het hart het nog steeds voor het zeggen heeft. Veel luider en hardnekkiger dan wanneer alles op wieltjes loopt. Op het destructieve af zelfs.
Zelf nog maar net (en op het nippertje) ontsnapt aan die valstrik, aanhoor ik het nu van een ander.
Vechten, vastbijten, hopen, en nog maar eens vechten. En vooral… vooral niet beslissen dat het zo niet verder kàn…
Laat het hart nu zò vastberaden zijn dat het je de afgrond instuurt… wie schreef dit onsmakelijk scenario?
Waarom kunnen we nuchter bekijken en beslissen dat een job, een woonplaats niet goed is voor ons en tegelijkertijd niet zien dat een relatie ons regelrecht naar de rand van een duizelingwekkende klif leidt?
One more… in the name of love…
Ikzelf heb nog net op tijd een stap achteruit gezet. Dat neemt niet weg dat het nog steeds veel indruk op me maakt….
Het is juist dat iedereen zijn hart volgt. Maar soms moet dat hart eens even luisteren naar het gezond verstand.
BeantwoordenVerwijderenDat gezond verstand moet vaker van een ander komen, stel ik helaas vast :-)
BeantwoordenVerwijderenik dacht dat deze blog GEEN reacties zou krijgen wegens somber en erg persoonlijk
BeantwoordenVerwijderenme alweer vergist dus :)
Bij mij heeft het eeuwen geduurd voor ik mijn hart kon volgen en luisteren naar het verstand van anderen. Een strijd is dat geweest. Angsten die je tegenhouden om een stap naar verandering te zetten en je op dezelfde weg houden, ook al is dat niet de juiste.
BeantwoordenVerwijderenHet maakt een grote indruk, dat is waar. En pas achteraf kan je weten of je juiste beslissingen genomen hebt. Nu weet ik...had ik maar eerder...Het was de enige juiste keuze.