Al bijna een week geleden besliste ik iets te schrijven over Dragonfruit… het is er nog niet van gekomen. Maar het komt, alleen… dat onderwerp kan wachten.
Iedere dag schiet me iets anders te binnen, dat me belangrijker lijkt. De aandachtige lezer heeft al gemerkt dat ik wel èrg met mezelf bezig ben. En dat ìs ook zo. Ooit komt daar misschien wel eens verandering in, maar zolang het “nodig” is, blijf ik mezelf nog wat “beschouwen”. Bear with me…
Vandaag schijnt de zon. Ze schijnt al een hele week, … of toch in mij. Waarom? Klik gemaakt, beseft dat eindeloos treuren contraproductief is, gevoeld dat ik mezelf te lang kwijt was geweest.
Waarom precies nu? Geen idee! Stel enkel vast dat het op 2 december gebeurde, exact 6 maanden nà… Gekke timing. Houdt geen steek, maar toch…
Iets kwijt zijn betekent meteen dat je het ook terug kan vinden, of als het niet vanzelf komt, het dan maar gaat zoeken. Wanneer je dat doet, is voor iedereen anders. Het zal wel van de omstandigheden afhangen, de juiste mensen, de juiste plaats, de juiste gebeurtenis…
Ik was blijkbaar klààr met dat verdriet. Helemaal weg is het nog niet, maar het voelt ànders, ik kan nu weer verder.
Voorwaarts en opwaarts, zoals men dat pleegt te zeggen.
Of zoals een wijs man me eens zei: “Wij zijn voor de vooruit, ken je die uitdrukking?”… en òf ik ze kende… besefte toen echter niet dat ik dat gevoel voor onbepaalde tijd kon verliezen, er van kon wegdrijven.
Lange tijd was ik een drenkeling, hield me krampachtig vast aan ieder stukje drijfhout, of het me kon houden of niet. Soms liet ik even los en voelde de kou en de nattigheid… intense verlatenheid. Dan weer spartelen en naar dat ander stukje drijfhout zwemmen, voor zolang het wilde duren.
Nu, om de analogie nog even vast te houden, heb ik een wat steviger stuk hout gevonden, een vlot misschien of is het al een sloep? Het voelt in alle geval al heel wat stabieler aan, ik kan er zelfs op stààn en rondkijken naar de horizon. Het voelt goed en da’s wat telt.
M’n hart leg ik soms te vaak bloot, zelfs hier op deze blog gaat het wat ver. Welke gevolgen dat heeft, ontdek ik pas later. Maar om het ontdekken… daar gaat het steeds weer om. Kijken, proeven, voelen en ontdekken…
Bij deze, omdat ik het belangrijk vind: dank aan allen die naar me luisterden (en het mss nog zullen “moeten” doen), ook dank aan de omstandigheden die me soms op de meest bizarre wijze in de juiste richting wezen… richting zonnige einders :)
Iedere dag schiet me iets anders te binnen, dat me belangrijker lijkt. De aandachtige lezer heeft al gemerkt dat ik wel èrg met mezelf bezig ben. En dat ìs ook zo. Ooit komt daar misschien wel eens verandering in, maar zolang het “nodig” is, blijf ik mezelf nog wat “beschouwen”. Bear with me…
Vandaag schijnt de zon. Ze schijnt al een hele week, … of toch in mij. Waarom? Klik gemaakt, beseft dat eindeloos treuren contraproductief is, gevoeld dat ik mezelf te lang kwijt was geweest.
Waarom precies nu? Geen idee! Stel enkel vast dat het op 2 december gebeurde, exact 6 maanden nà… Gekke timing. Houdt geen steek, maar toch…
Iets kwijt zijn betekent meteen dat je het ook terug kan vinden, of als het niet vanzelf komt, het dan maar gaat zoeken. Wanneer je dat doet, is voor iedereen anders. Het zal wel van de omstandigheden afhangen, de juiste mensen, de juiste plaats, de juiste gebeurtenis…
Ik was blijkbaar klààr met dat verdriet. Helemaal weg is het nog niet, maar het voelt ànders, ik kan nu weer verder.
Voorwaarts en opwaarts, zoals men dat pleegt te zeggen.
Of zoals een wijs man me eens zei: “Wij zijn voor de vooruit, ken je die uitdrukking?”… en òf ik ze kende… besefte toen echter niet dat ik dat gevoel voor onbepaalde tijd kon verliezen, er van kon wegdrijven.
Lange tijd was ik een drenkeling, hield me krampachtig vast aan ieder stukje drijfhout, of het me kon houden of niet. Soms liet ik even los en voelde de kou en de nattigheid… intense verlatenheid. Dan weer spartelen en naar dat ander stukje drijfhout zwemmen, voor zolang het wilde duren.
Nu, om de analogie nog even vast te houden, heb ik een wat steviger stuk hout gevonden, een vlot misschien of is het al een sloep? Het voelt in alle geval al heel wat stabieler aan, ik kan er zelfs op stààn en rondkijken naar de horizon. Het voelt goed en da’s wat telt.
M’n hart leg ik soms te vaak bloot, zelfs hier op deze blog gaat het wat ver. Welke gevolgen dat heeft, ontdek ik pas later. Maar om het ontdekken… daar gaat het steeds weer om. Kijken, proeven, voelen en ontdekken…
Bij deze, omdat ik het belangrijk vind: dank aan allen die naar me luisterden (en het mss nog zullen “moeten” doen), ook dank aan de omstandigheden die me soms op de meest bizarre wijze in de juiste richting wezen… richting zonnige einders :)
en die Dragonfruit... die komt nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten