Ik noem het "iets" omdat het geen relatie was maar ook niet als slippertje bedoeld was.
Het was te kort voor het ene en te lang voor het andere.
Zoals dat soms pleegt te gaan, zag hij het plots niet meer zitten. En zoals het héél soms gaat, sneed hij alle contact dan maar erg bruusk af, geen uitleg, geen sorry's. Het duurde even voor ik het goed en wel begreep, en alweer iets langer om m'n zelftwijfel te verwerken.
Alles welbeschouwd was het maar een geluk dat het niet bleef duren. Het ding werd mooi "verticaal geklasseerd" en ... op z'n naam en gezicht na... had ik er geen herinneringen meer aan. Geen echt goede en geen echt slechte. Gewoon een gebeurtenis uit mijn verleden.
Dit was een dikke drie jaar geleden.
Waarom, vraagt u zich af, vertel ik u deze episode uit m'n leventje?
Telefoon, gisteravond! Tweemaal...
De eerste keer nam ik op en werd er niets gezegd. Heel even had ik een vermoeden dat een "dame" die me momenteel wel rauw lust, me even de stuipen op het lijf wou jagen. Het zou me niet verbazen van haar èn ik sta gewoon in het telefoonboek... Na enkele keren "hallo, met wie spreek ik" zonder enig geluid aan de andere kant, legde ik stil af. Er is wel wat meer nodig dan dàt om Olijf bang te krijgen.
Kwartiertje later rinkelde het ding weer... "Ok", dacht ik... we zullen eens horen wat er nu komt. Ik was klaar voor een eventuele confrontatie.
"Met sandra"...... even stil... en dan een mannenstem, die ik me vaag herinnerde. Omdat hij Engels praatte, viel mijn muntje snel. Maar ik wou niet gaan raden. HIJ moest me zeggen wie hij was...
Stom "spelletje", maar ik zou verdomd wezen als ik hem de voldoening gaf hem te tonen dat ik nog wist wie hij was...
ALFRED! Gosh... why are you calling me?
Alfred had besloten dat hij alle mensen die ooit belangrijk waren geweest voor hem, zou contacteren.
Dat klonk me verdacht veel als een mens die aan het eind van z'n leven staat en nog snel één en ander wil goedmaken. Dus ik vroeg hem hoe het met hem was.
Alles goed hoor, hij was vader nu... Bon... Proficiat!
Toen hij nog even verder vertelde, kwam het allemaal terug. Hij was jaren geleden uit het buitenland naar België geïmigreerd en had zijn tienerzoon noodgedwongen "even" moeten achterlaten. Nu, drie jaar later, was het hem blijkbaar gelukt om het menneke naar België te krijgen.
Maar goed, hij wou me bellen omdat ik belangrijk was geweest voor hem.
Nu... Olijf is best wel naïef, maar dit was eròver wat mij betrof. Ik bedankte hem dan ook vriendelijk voor het "compliment" maar voegde er meteen ook aan toe dat ik destijds allesbehalve de indruk had gekregen van groot belang te zijn geweest in zijn bestaan. "Maar toch bedankt hoor. Goh...Ik wens je verder een fijn eindejaar en een goed 2009"...
Hij wist dat dàt zijn cue was om af te leggen.
Ik had geen zin in een half uurtje chit-chat met hem en ik geloof dat ik dat redelijk duidelijk maakte zonder onbeleefd te worden.
YES! Olijf op haar assertiefst!
Gek... zo'n telefoontjes....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten