2de Kerst… een half dagje zee + Brugge gepland, samen met m’n zusje, haar gezin en een bevriend gezin, op bezoek uit Noord-Italië.
We vertrekken rond elven en arriveren mooi op de middag in De Haan. Ondanks de barre kou schijnt een heldere zon. Die houdt ons helaas niet warm. De wandeling aan zee duurt dan ook niet langer dan een uurtje. Een tiental foto’s, een handvol schelpjes en 10 bevroren vingertoppen later stappen we terug in de wagens.
Ik heb ondertussen een telefoontje gepleegd, ik had het enkele dagen eerder “beloofd”… dus dat doe ik. Verkeerd moment, snel weer afgelegd. Daar gaat m’n humeur.
Potverdorie, hoe kan ik mijn gemoed zo laten beïnvloeden door één telefoontje, enkele seconden vol met nietszeggende woordjes?
Met leeg gevoel toch naar Brugge,… kop op, het zal er wel mooi zijn!
Het ìs er ook mooi, koud maar mooi.
Helaas ook daar niet echt voorbereid op bekende straatjes waar ik een klein jaar geleden nìet alleen liep… Ik probeer alles zo goed en zo kwaad als het kan van me af te zetten. Kijk in de straten naar gezichten, koppen, koppels…
Had ik destijds geweten hoe snel alles over kan zijn, ik had er misschien intenser van proberen genieten. Toen dacht ik dat ik nog tijd had om alles herhaaldelijk in me op te nemen. Toen dacht ik dat ik nog tijd had, zoveel ik wou…
Het is beter er niet aan te denken, ik zat op de goede weg en wil er kost wat het wil op blijven. De weg van (zelf)vertrouwen en zelfstandigheid… los van hoe graag anderen me hebben (of niet). Olijf mòet afstand houden, wat er ook gebeurt.
Het was te verwachten dat er dipjes zouden zijn, ik wìst dat ze zouden komen. En nu dus is het moment aangebroken om door te bijten en niet op te geven.
Ik kàn alleen door Brugge lopen en weten dat ik het nadien niet begeef onder druk van bitterzoete herinneringen.
Vanavond volgt een avondje dansen onder dames. Als het wat meevalt, krikt het de gemoederen weer wat op.
Morgen trakteer ik mezelf misschien op een haarkapper, vandaag kocht ik alleszins onverwacht een paar oorbelletjes onder het mom van “het is toch Kerstmis”.
Ik verdien òòk wat, al is het maar een stom paar oorbellen.
En als ik voldoende lang blijf vertrouwen, volgt er misschien wel mèèr…
(Hup, terug naar de zelfhulpboeken!)
We vertrekken rond elven en arriveren mooi op de middag in De Haan. Ondanks de barre kou schijnt een heldere zon. Die houdt ons helaas niet warm. De wandeling aan zee duurt dan ook niet langer dan een uurtje. Een tiental foto’s, een handvol schelpjes en 10 bevroren vingertoppen later stappen we terug in de wagens.
Ik heb ondertussen een telefoontje gepleegd, ik had het enkele dagen eerder “beloofd”… dus dat doe ik. Verkeerd moment, snel weer afgelegd. Daar gaat m’n humeur.
Potverdorie, hoe kan ik mijn gemoed zo laten beïnvloeden door één telefoontje, enkele seconden vol met nietszeggende woordjes?
Met leeg gevoel toch naar Brugge,… kop op, het zal er wel mooi zijn!
Het ìs er ook mooi, koud maar mooi.
Helaas ook daar niet echt voorbereid op bekende straatjes waar ik een klein jaar geleden nìet alleen liep… Ik probeer alles zo goed en zo kwaad als het kan van me af te zetten. Kijk in de straten naar gezichten, koppen, koppels…
Had ik destijds geweten hoe snel alles over kan zijn, ik had er misschien intenser van proberen genieten. Toen dacht ik dat ik nog tijd had om alles herhaaldelijk in me op te nemen. Toen dacht ik dat ik nog tijd had, zoveel ik wou…
Het is beter er niet aan te denken, ik zat op de goede weg en wil er kost wat het wil op blijven. De weg van (zelf)vertrouwen en zelfstandigheid… los van hoe graag anderen me hebben (of niet). Olijf mòet afstand houden, wat er ook gebeurt.
Het was te verwachten dat er dipjes zouden zijn, ik wìst dat ze zouden komen. En nu dus is het moment aangebroken om door te bijten en niet op te geven.
Ik kàn alleen door Brugge lopen en weten dat ik het nadien niet begeef onder druk van bitterzoete herinneringen.
Vanavond volgt een avondje dansen onder dames. Als het wat meevalt, krikt het de gemoederen weer wat op.
Morgen trakteer ik mezelf misschien op een haarkapper, vandaag kocht ik alleszins onverwacht een paar oorbelletjes onder het mom van “het is toch Kerstmis”.
Ik verdien òòk wat, al is het maar een stom paar oorbellen.
En als ik voldoende lang blijf vertrouwen, volgt er misschien wel mèèr…
(Hup, terug naar de zelfhulpboeken!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten