De teller “liegt” een beetje, merk ik, maar hij doet het niet opzettelijk. Hij wèèt niet beter. Hij is gemaakt om dagen en uren te tellen, minuten kent hij niet. Het is zijn schuld dus niet. Ik, die in tegenstelling tot de arme teller, wèl opgevoed ben om ook de kleinere eenheden mee te tellen, zeg u dat er nog 1 uur en 37 minuten me scheiden van het eind van deze dag.
En wat voor dag!
Ik ben gaan wandelen op “et strange” van Nieuwpoort. De weermannen hadden ons regen beloofd en vandaag was ik blij dat ze het bij het verkeerde end hadden.
De zon scheen en ze scheen, alsof om me te zeggen dat die korte dag zo slecht niet hoefde te zijn.
De wind… de wind blies en blies, het dient gezegd.
Ze blies zo hard dat ik mezelf niet hoorde praten, zelfs lichtjes ging vrezen voor een oorontsteking (een kwaaltje dat zich de laatste keer in m’n kinderjaren heeft aangeboden).
Ze blies zo hard dat de heenwandeling bijna 2 uur duurde, mooi tegen wind en richting in. De terugwandeling, ter vergelijking, klaarden we in een goede driekwartier...
Ze blies zo hard dat de enkele fotootjes die ik nam, jammerlijk mislukten.
Ik liet me van de slag brengen door de stevige zeebries, waardoor alles, maar dan ook alles “flou” was… out of focus.
Het moge duidelijk wezen: ik die dacht een zee-mens te zijn, ben het duidelijk niet. Althans geen Noordzee-mens. Als een stom windje 4 beaufort me al van m’n stuk weet te brengen met de camera in de hand :)
…. Nee hoor, ik bèn een overtuigd zee-mens. Geef mij de zee maar, alle dagen van het jaar. Ze wint het met stip van de Ardennen, de Alpen of enig ander heuvelachtig landschap.
De wind neem ik er met plezier bij.
Het was een mooie dag, die zijn hoogtepunt bereikte toen ik hoorde dat vriend uit vorig verhaal alvast een beetje “beter” klonk dan voorbije nacht.
Voor hem wens ik alvast dat zijn flou-e beelden iedere dag scherper worden.
Ik ben blij dat ik deze dag heb geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten