een goed lief (x2)

“Ik ga es kijken of ik nog wat uit m’n brein kan persen” zeg ik zonet tegen Nadia…
M’n blog is enkele dagen stil gevallen en dat heeft zo zijn redenen.


1.
Heb me weer laten beetnemen door mijn “redder-in-nood” syndroom… Ik ging es effe snel een varkentje wassen vorige week, … ja hoor… mèt de nodige afstand!
Even leek het erop dat alles lukte. De noodlijdende was gered en de afstand was behouden. Flink zo!

Tot de hele zaak weer als een kaartenhuisje in elkaar stuikte.
Ik bleef me zorgen maken en hoorde nix meer … de feestdagen zogezegd.
En toen ik wél weer wat hoorde, vernam ik dat alle moeite voor niets was geweest.

OK, niet erg, kan je denken…, ware het niet dat ook mijn ego alweer zijn lelijke kop had opgestoken. Afstand zò de deur uit!
“waarom mag Olijf wèl op de voorgrond wanneer het moeilijk loopt en wordt ze bedankt voor de goede zorgen (bye bye zwaai zwaai) wanneer de zaken zich “opgelost” hebben?”... het schoot onmiddellijk door m'n hoofd èn bleef er hardnekkig hangen.
EEEEEGOOOOOOOOOOOOOO!!!

Een persoonlijke crisis later heb ik beslist er een grens aan te stellen. Dat is dat… en we zien wel wat het uithaalt. Voor mij in alle geval een limiet aan de frustraties die ik mezelf aandoe het laatste jaar.

Genoeg daarover. Even vooruitblikken.


2.
Binnen enkele dagen beginnen we aan het Nieuwe Jaar. Je kan er niet òver kijken.
Massa’s wenskaartjes in de bus… alle buren (of ik ze nu ken of niet) steken hun voorgedrukte wensen, mooi ondertekend met namen van àlle familieleden in de bus.
Ikzelf ben al jaren opgehouden met kaartjes sturen… soms pruts ik nog wel wat in elkaar op de computer. Geen mailadres? Geen kaartje… foei Olijf!
Misschien doe ik het dit jaar wel beter… nog enkele dagen tijd.

En dan… na 1 januari… handjes schudden, kusjes geven en “het beste” wensen. De meer geïnspireerden onder ons wijden uit: een goede gezondheid en… een goed lief.
Dat laatste hoor ik al jaren, ze vinden dan ook allemaal dat ik een ouw vrijster aan’t worden ben.
Eén keer hebben ze het me niet moeten wensen… omdat ik het hàd, een goed lief. Dit jaar, helaas, zal ik alweer niet ontsnappen aan die “gevatheid”… Een goed lief, Olijf.

Onlangs overliep ik met Ils de geplogenheden van Nieuwjaar. In Italië, zei ik, wensen ze gewoon “tante belle cose”… veel mooie dingen. ’t Is simpel, heerlijk ongedetailleerd en ik hoor het graag… tante belle cose.
Het zou wel eens kunnen dat ik een gelijkaardig slagzinnetje ga verzinnen voor mijn kaartjes dit jaar.

Voor mezelf… en enkele mensen die ik in gedachten hou… wens ik òòk – om maar eens origineel te doen – een goed lief. ’t Is tijd ;)