ik had eens...

een kort "iets" met iemand.

Ik noem het "iets" omdat het geen relatie was maar ook niet als slippertje bedoeld was.

Het was te kort voor het ene en te lang voor het andere.

Zoals dat soms pleegt te gaan, zag hij het plots niet meer zitten. En zoals het héél soms gaat, sneed hij alle contact dan maar erg bruusk af, geen uitleg, geen sorry's. Het duurde even voor ik het goed en wel begreep, en alweer iets langer om m'n zelftwijfel te verwerken.

Alles welbeschouwd was het maar een geluk dat het niet bleef duren. Het ding werd mooi "verticaal geklasseerd" en ... op z'n naam en gezicht na... had ik er geen herinneringen meer aan. Geen echt goede en geen echt slechte. Gewoon een gebeurtenis uit mijn verleden.

Dit was een dikke drie jaar geleden.

Waarom, vraagt u zich af, vertel ik u deze episode uit m'n leventje?

Telefoon, gisteravond! Tweemaal...

De eerste keer nam ik op en werd er niets gezegd. Heel even had ik een vermoeden dat een "dame" die me momenteel wel rauw lust, me even de stuipen op het lijf wou jagen. Het zou me niet verbazen van haar èn ik sta gewoon in het telefoonboek... Na enkele keren "hallo, met wie spreek ik" zonder enig geluid aan de andere kant, legde ik stil af. Er is wel wat meer nodig dan dàt om Olijf bang te krijgen.

Kwartiertje later rinkelde het ding weer... "Ok", dacht ik... we zullen eens horen wat er nu komt. Ik was klaar voor een eventuele confrontatie.

"Met sandra"...... even stil... en dan een mannenstem, die ik me vaag herinnerde. Omdat hij Engels praatte, viel mijn muntje snel. Maar ik wou niet gaan raden. HIJ moest me zeggen wie hij was...

Stom "spelletje", maar ik zou verdomd wezen als ik hem de voldoening gaf hem te tonen dat ik nog wist wie hij was...

ALFRED! Gosh... why are you calling me?

Alfred had besloten dat hij alle mensen die ooit belangrijk waren geweest voor hem, zou contacteren.

Dat klonk me verdacht veel als een mens die aan het eind van z'n leven staat en nog snel één en ander wil goedmaken. Dus ik vroeg hem hoe het met hem was.

Alles goed hoor, hij was vader nu... Bon... Proficiat!

Toen hij nog even verder vertelde, kwam het allemaal terug. Hij was jaren geleden uit het buitenland naar België geïmigreerd en had zijn tienerzoon noodgedwongen "even" moeten achterlaten. Nu, drie jaar later, was het hem blijkbaar gelukt om het menneke naar België te krijgen.

Maar goed, hij wou me bellen omdat ik belangrijk was geweest voor hem.

Nu... Olijf is best wel naïef, maar dit was eròver wat mij betrof. Ik bedankte hem dan ook vriendelijk voor het "compliment" maar voegde er meteen ook aan toe dat ik destijds allesbehalve de indruk had gekregen van groot belang te zijn geweest in zijn bestaan. "Maar toch bedankt hoor. Goh...Ik wens je verder een fijn eindejaar en een goed 2009"...

Hij wist dat dàt zijn cue was om af te leggen.

Ik had geen zin in een half uurtje chit-chat met hem en ik geloof dat ik dat redelijk duidelijk maakte zonder onbeleefd te worden.

YES! Olijf op haar assertiefst!

Gek... zo'n telefoontjes....

kappen

ik was het bijna vergeten zeggen... gisteren heb ik me laten kappen... het haar dus.

'twas alweer bijna 3 maanden geleden. Ik ben dan ook kieskeurig als het op haarkappers aankomt.
Ik heb er twee.
Eentje zit in Heist en de andere zit in Zuid-Italië.

Hoezeer een tripje naar het zuiden aantrekkelijk kan lijken... het leek me wat excessief om dat te organiseren voor een simpele kapbeurt.
Dus werd het Heist. Ook niet bij de deur, maar voor schoonheid moet je lijden :)

Het schiet me net weer te binnen. Beide salons vertonen overeenkomsten.
Beide zijn dames, beide weten ze precies wat ik wil en ze knippen "navenant" en... gek... beiden waren ze hoogzwanger... tot voor kort.

Kapster Heist beviel in september van een gezond zoontje (vernam ik gisteren) en kapster Italië moest "het" begin oktober doen... enkele dagen vòòr ik laatst bij haar langs kwam.
Wat zij ervan gebakken heeft, weet ik niet. Het kind zal bijna een jaar oud zijn vooraleer ik er meer details over verneem...

Ik ben blij met m'n kapsel en blij dat ik twee zo'n geweldige knipsters heb gevonden.
Ze zijn ongeveer van mijn leeftijd... dus hun pensioen laat sowieso nog even op zich wachten ... ik kan nog even verder :)

een goed lief (x2)

“Ik ga es kijken of ik nog wat uit m’n brein kan persen” zeg ik zonet tegen Nadia…
M’n blog is enkele dagen stil gevallen en dat heeft zo zijn redenen.


1.
Heb me weer laten beetnemen door mijn “redder-in-nood” syndroom… Ik ging es effe snel een varkentje wassen vorige week, … ja hoor… mèt de nodige afstand!
Even leek het erop dat alles lukte. De noodlijdende was gered en de afstand was behouden. Flink zo!

Tot de hele zaak weer als een kaartenhuisje in elkaar stuikte.
Ik bleef me zorgen maken en hoorde nix meer … de feestdagen zogezegd.
En toen ik wél weer wat hoorde, vernam ik dat alle moeite voor niets was geweest.

OK, niet erg, kan je denken…, ware het niet dat ook mijn ego alweer zijn lelijke kop had opgestoken. Afstand zò de deur uit!
“waarom mag Olijf wèl op de voorgrond wanneer het moeilijk loopt en wordt ze bedankt voor de goede zorgen (bye bye zwaai zwaai) wanneer de zaken zich “opgelost” hebben?”... het schoot onmiddellijk door m'n hoofd èn bleef er hardnekkig hangen.
EEEEEGOOOOOOOOOOOOOO!!!

Een persoonlijke crisis later heb ik beslist er een grens aan te stellen. Dat is dat… en we zien wel wat het uithaalt. Voor mij in alle geval een limiet aan de frustraties die ik mezelf aandoe het laatste jaar.

Genoeg daarover. Even vooruitblikken.


2.
Binnen enkele dagen beginnen we aan het Nieuwe Jaar. Je kan er niet òver kijken.
Massa’s wenskaartjes in de bus… alle buren (of ik ze nu ken of niet) steken hun voorgedrukte wensen, mooi ondertekend met namen van àlle familieleden in de bus.
Ikzelf ben al jaren opgehouden met kaartjes sturen… soms pruts ik nog wel wat in elkaar op de computer. Geen mailadres? Geen kaartje… foei Olijf!
Misschien doe ik het dit jaar wel beter… nog enkele dagen tijd.

En dan… na 1 januari… handjes schudden, kusjes geven en “het beste” wensen. De meer geïnspireerden onder ons wijden uit: een goede gezondheid en… een goed lief.
Dat laatste hoor ik al jaren, ze vinden dan ook allemaal dat ik een ouw vrijster aan’t worden ben.
Eén keer hebben ze het me niet moeten wensen… omdat ik het hàd, een goed lief. Dit jaar, helaas, zal ik alweer niet ontsnappen aan die “gevatheid”… Een goed lief, Olijf.

Onlangs overliep ik met Ils de geplogenheden van Nieuwjaar. In Italië, zei ik, wensen ze gewoon “tante belle cose”… veel mooie dingen. ’t Is simpel, heerlijk ongedetailleerd en ik hoor het graag… tante belle cose.
Het zou wel eens kunnen dat ik een gelijkaardig slagzinnetje ga verzinnen voor mijn kaartjes dit jaar.

Voor mezelf… en enkele mensen die ik in gedachten hou… wens ik òòk – om maar eens origineel te doen – een goed lief. ’t Is tijd ;)

(half) dagje zee + Brugge

2de Kerst… een half dagje zee + Brugge gepland, samen met m’n zusje, haar gezin en een bevriend gezin, op bezoek uit Noord-Italië.

We vertrekken rond elven en arriveren mooi op de middag in De Haan. Ondanks de barre kou schijnt een heldere zon. Die houdt ons helaas niet warm. De wandeling aan zee duurt dan ook niet langer dan een uurtje. Een tiental foto’s, een handvol schelpjes en 10 bevroren vingertoppen later stappen we terug in de wagens.

Ik heb ondertussen een telefoontje gepleegd, ik had het enkele dagen eerder “beloofd”… dus dat doe ik. Verkeerd moment, snel weer afgelegd. Daar gaat m’n humeur.
Potverdorie, hoe kan ik mijn gemoed zo laten beïnvloeden door één telefoontje, enkele seconden vol met nietszeggende woordjes?

Met leeg gevoel toch naar Brugge,… kop op, het zal er wel mooi zijn!
Het ìs er ook mooi, koud maar mooi.
Helaas ook daar niet echt voorbereid op bekende straatjes waar ik een klein jaar geleden nìet alleen liep… Ik probeer alles zo goed en zo kwaad als het kan van me af te zetten. Kijk in de straten naar gezichten, koppen, koppels…
Had ik destijds geweten hoe snel alles over kan zijn, ik had er misschien intenser van proberen genieten. Toen dacht ik dat ik nog tijd had om alles herhaaldelijk in me op te nemen. Toen dacht ik dat ik nog tijd had, zoveel ik wou…

Het is beter er niet aan te denken, ik zat op de goede weg en wil er kost wat het wil op blijven. De weg van (zelf)vertrouwen en zelfstandigheid… los van hoe graag anderen me hebben (of niet). Olijf mòet afstand houden, wat er ook gebeurt.
Het was te verwachten dat er dipjes zouden zijn, ik wìst dat ze zouden komen. En nu dus is het moment aangebroken om door te bijten en niet op te geven.
Ik kàn alleen door Brugge lopen en weten dat ik het nadien niet begeef onder druk van bitterzoete herinneringen.

Vanavond volgt een avondje dansen onder dames. Als het wat meevalt, krikt het de gemoederen weer wat op.
Morgen trakteer ik mezelf misschien op een haarkapper, vandaag kocht ik alleszins onverwacht een paar oorbelletjes onder het mom van “het is toch Kerstmis”.
Ik verdien òòk wat, al is het maar een stom paar oorbellen.
En als ik voldoende lang blijf vertrouwen, volgt er misschien wel mèèr…
(Hup, terug naar de zelfhulpboeken!)

vrede op aarde.. blablabla… goede wil

’t Is Kerst vandaag.
Ondergetekende heeft zelfs een Kerstmis bijgewoond… De reden was natuurlijk het “optreden” van Eva-tje, mijn petekind. Andere “goede” redenen om een kerk binnen te stappen, zijn huwelijken en begrafenissen. Anders krijg je me daar niet binnen. Maar da’s mijn overtuiging daaromtrent… een ander hoeft het daar niet mee eens te zijn of zich daardoor aangevallen te voelen in zijn geloof… Leven en laten leven, eh?

Kerst dus… tijd voor reflectie?
M’n titel… ook niet toevallig gekozen. Mensen van goede wil. Vandaag even voorbeeld gezien van hoe het NIET moet.

In mijn onmiddellijke omgeving zie ik mensen van wie ik zielsveel houd, maar die één momentopname in dit jaar bòven jarenlange samenleving hebben gezet.
Ego versus liefde noem ik dat.
Geen van allen kan ik ervan te overtuigen dat dat ene moment zinloos was, geen weerspiegeling van de werkelijkheid en zeker niet van een heel leven liefde…
Het heeft geen zin, niemand is bereid ook maar één duimbreed toe te geven.
Hun ego wint het vandaag… nog maar eens.

Het enige wat ik uit Kerst kon en wilde halen, los van alle lichtjes, bomen en cadeautjes… een beetje toenadering, wat goede wil… het mocht niet zijn. De kloof wordt enkel groter, zo lijkt het nu. Spijtig vind ik dat.

Mijn bezigheden vandaag waren Kerkje bezoeken, enkele uurtjes bij zus doorbrengen (inclusief tafelen), naar huis gaan en enkele uren dutten. Ik heb overdag geslapen op Kerst!!!!
En blij dat ik dat gedaan heb. Niet veel zin om deze dag in vol bewustzijn mee te maken.

En msn… lekker tijd doorbrengen met vriendinnen die iedere dag meer voor me betekenen. Nadenken, kletsen, filosoferen, … waarom zitten we niet samen op café? Ach… vandaag gewoon lekker thuis en deze dag laten voorbij gaan.

Ik wil nog een e-kaartje maken voor het einde van dit jaar. De post gebruik ik al lang niet meer. En ik wil dat het zèlf gemaakt is, met zo weinig mogelijk woorden zeggen wat ik in vanuit mijn hart wil wensen. Geen voorgekauwde diepzinnigheden met enkel een handtekening onder, hoewel ik best wel iedereen dank die de moeite doet om even aan me te denken… ieder doet het zoals ie wil… nogmaals leven en laten leven.

Voor ik deze namiddag indommelde, schoten me allerlei gevatheden door het hoofd, ik vond vanalles om over te schrijven. Ik schreef ze niet op en ben ze nu kwijt.
Niet erg. Ze komen nog wel terug als ze van belang waren.

Voor nu aan allen: vrede, liefde en goede wil. x x x

have yourself a merry little x-mas

Niet veel te zeggen. Gegeten, gedronken en thuis gekomen.
Lichtjes op ministereo-tje in slaapkamer gezet, aangestoken en foto genomen.
Wanneer ik de stekker uittrek vanavond, gaan ze terug naar de zolder.


dit is kerst

Woensdag 24 december… enkele uren van kerstavond verwijderd.

Pffffff
Dikke PFFFFFFFFFF.

Het kan geen geheim meer zijn. Ergens in november liet ik al een zware hint vallen omtrent mijn affectie voor de feestdagen. Ik hou er niet van.

Hier zit ik nu, vandaag, enkele uren verwijderd van wat de meest miezerige kerstavond van m’n leven gaat worden. Niet depri of zo… wel de eerste keer dat ik als enige van 3 dochters m’n ouders zal vervoegen voor het kerstdiner.

We hadden tot gisteravond NIETS gepland. Dan in allerijl nog een bescheiden eet-ideetje bijeen gebrainstormd en dat zal het worden. De oudjes en ik, de enige kinderloze dochter… vrolijke kinderstemmetjes zullen er ook niet weerklinken. Niemand zal vol ongeduld zitten wachten op het eind van het avondmaal om pakjes te mogen openen.
Kerstliedjes hoop ik helemààl al niet te horen en … als ik me niet vergis, is er vanavond op tv ook nix anders te vinden dan kerstfilms, kerstspecials, kerst-pffffffff…

Gelukkig is er voor morgen helemaal niets gepland. Het hoogtepunt van de dag: gaan luisteren naar m’n petekindje dat sinds kort in een kinderkoortje zit. Ze gaat zingen in de Kerstmis. De mis kan me gestolen worden, maar tante Nanna zal weer glunderen van trots wanneer ze Eva-tje ziet zingen. Een schat van een kind, een pareltje!

En dan… heb ik de rest van de dag vrij. Geen plannen gemaakt, geen vrienden gecontacteerd. Dit is het soort dag waarvan je weet dat de meesten “bezig” zijn.
Ik vind het niet erg… maar toch had ik graag plannen gehad.

Misschien, wie weet, begin ik wat te klussen in m’n huisje. Lastige taakjes die al 8 jaar liggen te wachten. Of misschien blog ik een hele dag lang.

Ik heb alvast VIJF dagen vrij! En vrijdag ligt Kerst alvast achter de rug.
Daarna nog even doorbijten tot Nieuwjaar en een hopelijk schone lei.

En toch… vanavond en ènkel vanavond ga ik kerstlichtjes aansteken. Het enige kerstornament dat ik nog in huis heb, ik haal het boven!
Stiiii-hille naaaaacht, heiiiiiiilige naaaaaacht…. Holadijeeeee!

Love yourself

Ils en ik praten op msn, zoals we dagelijks plegen te doen. We hebben het dan over vanallesennogwat. Oppervlakkigheden soms, maar ook over de diepzinniger gedachten des levens.

Vandaag gaat het o.a. over zelfvertrouwen. En omdat ik vandaag nog geen blogonderwerp had gevonden, schiet me plots te binnen dat dit wel eens wat zou kunnen zijn.

Zelfvertrouwen, zelfliefde en/of het gemis daaraan.

Geen psycholoog zijnde, en dus niet beschikkende over het nodige studiemateriaal, kan ik het enkel hebben over mijn persoonlijke perceptie van het fenomeen (en - me enigszins op glad ijs begevende - ook over wat ik bij anderen waarneem).

Je bent een mens, ademend, levend, je door het leven begevend met een houding waarvan je denkt dat hij tot op zekere hoogte zelfvertrouwen uitstraalt. Soms wèèt je – althans voor jezelf – dat het echt is… en soms is het niet meer dan een masker, maar dat masker kan je even door de moeilijker tijden helpen. Zolang anderen door je houding alvast gelòven dat je jezelf best wel te pruimen vindt, kan je – met een beetje geluk – jezelf weer in die toestand wensen waar je jezelf ècht best wel te pruimen vindt…. Volgt u nog?

Goed.
Zolang je
- alleen bent en niemand hebt die je het tegendeel beweert
OF
- je omringd wordt door mensen die jouw fantastisch-heid bevestigen,
is er niet veel aan de hand. Er zijn weinig stoorzenders aanwezig.

Maar situaties en/of je omgeving kunnen ervoor zorgen dat je gaat denken dat er wat mis is met je. Fundamenteel mis zelfs.
Er scheelt wat (of veel) aan je uiterlijk. Erger nog: er scheelt wat (of veel) aan je innerlijk, je karakter, je zijn.

Een sterke persoonlijkheid lacht het misschien weg. Deze Persoon (met hoofdletter wegens vervuld van diepgeworteld zelfvertrouwen) denkt bij zichzelf: “als ik je niet aansta, dààr is het gat van de deur”. … misschien wat genuanceerder, maar iets in die trant alvast…

Het minder standvastig of minder overtuigde type kan daar lichtjes anders op reageren. Dit individu denkt iemand teleur te stellen en heeft een aantal uitwegen uitgedokterd.

1. Hij/zij is overtuigd van zijn/haar mindere waarde en geeft het snel op. Hij/zij neemt de benen.
2. En dan bestaan er ook de pseudo-vechters.
Zij gaan wat “minor adjustments” doen. Tja, niemand is perfect, we staan allemaal met onze neuzen te dicht op onszelf… misschien, hèèl misschien hebben de anderen gelijk en schort dit en dat wel aan me.
Hier kan ik aan werken, hier wil ik aan werken, en dat laat ik ongemoeid… voorlopig.
De pseudo-vechter “werkt” aan zichzelf, denkt voortdurend (pardon my English)… “I’m a work in progress”…. Perfectie loert om de hoek, juuuiiii!
Voor hij/zij het weet, echter, blijft er van de originele pseudo-vechter niet veel meer over. De arme drommel heeft zodanig veel psychologische plastische chirurgie op zichzelf losgelaten, dat het eindresultaat onherkenbaar is geworden voor wie hem/haar voorheen kende.

Yep, en dan schiet de omgeving in actie. “Waar ben je mee bezig? Zie je wat je jezelf hebt aangedaan? Hebben jouw veranderingen al het gewenste resultaat gehaald? Ben je nu meer geliefd door wie je wilde behagen?”
Nog meer twijfel: doe ik het dan niet goed? Waaròm doe ik het niet goed? Wat kan ik nog veranderen? Hebben anderen altijd gelijk en ik nooit… eindeloze vragen, ongeremde twijfel.

Het kan een straatje zonder eind worden. Meer nog… “destructief” is het woord dat me te binnen schiet…. Het leidt alvast niet naar mooier oorden. Zoveel is duidelijk.

Ik weet het… want ik ben - u kon het raden - de eeuwige twijfelaar, de pseudo-vechter. De “sukkel” die denkt dat alles minder dan perfectie niet goed genoeg is.

Correctie: ik WAS die twijfelaar. Tijd GENOMEN om aan introspectie te doen, na te denken over het verleden, te kijken naar anderen en mezelf, afstand te nemen van zelfbeklag en te besluiten dat IK NIET PERFECT BEN, dat nooit zal zijn en daar ook niet meer naar hoef te streven.
Vandaag (en hopelijk altijd) zeg ik: ik ben ik. Verre van perfect, maar best te pruimen.

Ik zing luidop mee met onnozele liedjes als niemand me hoort, ben meer wèl dan niet slordig, laat onzinnige rommel toe in m’n huis, hou van kitsch en spulletjes die anderen de wenkbrauwen doen fronsen. Ik meng en knutsel vreselijke gedrochten in elkaar omdat zelfgemaakte brol me plezier doet, ik bak graag lichtjes aangebakken taarten (maar ’t zijn de mijne!), heb het duidelijk begin van rimpels en een minder dan perfecte “derrière”. Ik pronk te pas en te onpas met m’n taal”gevoel” en bastaard-nationaliteit. Ik gebruik veelvuldig aanhalingstekens, denkstreepjes en -puntjes, maak onnodig ingewikkelde zinnen en brei woorden aan elkaar wanneer ik daar zin in heb omdat dat mijn literaire vrijheid is. Ik ben lief of boos naargelang de mood me pakt. Wanneer ik het nodig acht, ben ik dodelijk eerlijk. Ik heb geen echte mening over een aantal zaken en neem zeer uitgesproken standpunten in voor andere. Oude huizen vind ik charmant en ik draag sokken in bed terwijl m’n pijama te zomers is. Soms houd ik het been stijf, soms plooi ik en soms kom ik gevaarlijk dicht bij breken. Ik dagdroom en ik geef om de “verkeerde” mensen.
Het kan me niet meer schelen… voor mij is dit goed genoeg, meer dàn zelfs.

Niemand houdt mijn touwtjes vast. Ik beweeg op mezelf.
Take it or leave it, dus.

Ik dank u voor uw aaaaaaaaaaaaaaaaandacht (oh ja… ik hou van stomme quotes) ;)

(afbeelding toevallig gevonden bij een andere blogger. Zijn titel: Give yourself a hug)

maandag 22 december is ten einde

Voilà zie, de eerste langer wordende dag loopt op zijn einde.
Ik denk dat ik het gemerkt heb dat hij langer was…. Inbeelding natuurlijk, maar ik heb hem wel goed volgepropt!

Begonnen met twee tekstjes schrijven voor blog, waarvan één halfbakken vertaling (wat ben ik op dreef zeg!)

Daarna ein-de-lijk een lang uitgestelde “date” gehad. En de avond afgerond met Ils, in de zetel, met twee dvd’s en een pakje frieten… Voor de goeie maat nog even wat msn-verkeer en strakjes zal het tijd zijn voor bed.

De date. De lang lang lang uitgestelde date!
Ils en ik, richting Dendermonde. Vlug nog GPS (Betty voor de vrienden) op “Gerechtsgebouw” ingesteld en recht op ons doel afgereden.

Van de parkeerplaats naar ons rendez-vous-punt was nog even wandelen.
Onderweg zie ik een man, waarvan ik me even afvraag… zou het de date zijn? Maar neen, hij duikt een winkelvitrine tegemoet… ik zal het wel verkeerd hebben.
Ils, zo blijkt, dacht net hetzelfde en zette, net als ik, de gedachte van haar af zodra de donkere figuur met lange jas plots veel interesse vertoonde voor de winkelvitrine.

We wandelen dus ongestoord verder, kwetterend zoals dat vrouwen betaamt.
Vlak voor ons afspraakpunt, horen we een stem achter ons… dag dames!

De vitrineman in de lange jas. De date!
Hij had ons al lang gezien en herkend (wij gebruiken dan ook herkenbare foto’s online! ;) ) en had besloten ons te volgen en op licht voyeuristische wijze ons gesprek even te beluisteren.
Ik heb geen geheimen voor deze man, dus het stoorde me niet.

Eindelijk dus, na twee jaar… H.

Ik vond het fijn hem in levende lijve te mogen ontmoeten. Mijn online psych wanneer het nodig was, de koetjes-en-kalfjes man wanneer we niet echt iets te vertellen hadden.
Het werden een gezellige paar uurtjes bij pot en pint in De Ooievaar, een duchtig kerstversierd etablissement in hartje Dendermonde.

Maar H. kon niet lang blijven, dus keerden we vroeger dan voorzien naar huis terug, zelfs al hadden een parkeerticket tot 9u11 ‘s ochtends!

Niet getreurd, snel de dvd-zaak binnen en een “gefundeerde” keuze maken. Het werden er twee. “In Bruges” en “The Bucket List”.
“In Bruges” was niet slecht…. maar ook niet schitterend. We genoten van ieder plekje dat we konden herkennen in deze mooie stad. Hoe vaak zie je een buitenlandse film met een setting die je bekend is? Ook de dialogen waren soms op het absurd onnozele af. Maar raken deed hij me niet. Ook de schotwonden (en aanverwanten) waren me nèt iets te plastisch afgebeeld. Ik ben dan ook een watje als het op bloed aankomt.
“The Bucket List” met Morgan Freeman en Jack Nicholson was wat mij betreft helemaal een non-film. Hij kon me niet boeien tot het eind. En roeren al evenmin.
Tussen twee filmpjes door haalde ik snel een pakje friet… kortom, ik vond het gezellig.

Deze dag is ondertussen ten einde. Middernacht is alweer gepasseerd. Ik ga tellertje verwijderen. ’t Was een fijne samenwerking.

Depende - Jarabe De Palo

http://www.youtube.com/watch?v=tTvhW8lDHFk&feature=related

Een poging gedaan om het ding te vertalen...
Spaans is NIET m'n taal, maar hier en daar bleef hopelijk voldoende hangen om de "geest" van de tekst weer te geven.
Spijtig ook, de spanjaarden klinken sowieso lyrischer dan wij vlamingskes...
Hoe dan ook, ik ben geen dichter, ik weet het.
Toch... voor wie weet wat ik bedoel: hier de tekst, in' t "vloms"
(Oh ja.... als iemand fouten vindt OF een mooier vertaling vindt.... laat maar komen!)

Of wit wit is
en zwart zwart
of één plus één twee is
want cijfers zijn precies........ het hangt ervan af.

Of onze tijd hier blijft duren
of de hemel vandaag bewolkt is
of iemand geboren wordt of sterft
en dit verhaal teneinde is… het hangt ervan af.

Depende, de qué depende,
de según como se mire todo depende
Het hangt ervan af, waar hangt het van af?
Van hoe je de wereld bekijkt. Daar hangt het van af.

Of liefde mooi is,
meer dan ooit in de lente,
of morgen de zon opkomt
omdat het augustus is........ het hangt ervan af.

Of met het verstrijken van de tijd
wijn lekker wordt,
of alles wat omhoog gaat, ook weer naar beneden komt
van onder naar boven en van boven naar onder........ het hangt ervan af.

Of je nooit eerder iemand kende
die je kust zoals ik,
of er geen andere man in je leven is
die zoveel aan je heeft........ het hangt ervan af.

Of je ja wil zeggen
telkens je mond open gaat,
of je je gelukkig prijst,
of vandaag je huwelijksdag is........ het hangt ervan af.

Depende, de qué depende,de según como se mire todo depende.

IN MEMORIAM

Ik zou m'n tellertje mogen weghalen... hij staat nu op 0 en heeft zijn dienst bewezen.
Vandaag laat ik hem nog even staan, een beetje om hem te bedanken voor het mooie werk dat hij geleverd heeft.

Ik vraag me zelfs af of het me zou lukken een fotootje van hem te nemen, voor deze blog vandaag. Een herinnering aan mijn aftelweken. Straks zal je weten of het gelukt is....

Ik kijk ook uit naar een ontmoeting. Eentje die twee jaar op zich heeft laten wachten.
Twee jaar gechat. Elkaar nooit ontmoet door omstandigheden.

De eerste "date" , twee jaar geleden, was bijna in kannen en kruiken... toen ik iemand ontmoette waar het bijzonder mee klikte. In euforie èn uit fatsoen vond ik destijds dat de geplande date voor onbepaalde tijd moest worden uitgesteld.

Beiden gingen we verder, ieder op onze eigen weg.

Mijn reis was korter dan ik had gehoopt. Er kwam een einde aan.
De zijne is nog bezig en ik ben blij voor hem.

Toch hebben we onlangs beslist dat een koffietje er toch moet àf kunnen. Voor zover ik weet, is daar niets mis mee, net zo min als de gesprekken die op msn bleven voortduren. Soms dagelijks, soms met weken tussenpozen.

We hebben mekaars leven al die tijd van op afstand gevolgd. Hij weet meer van mij dan ik van hem, maar het deert me niet. Olijf is een (redelijk) open boek en ik heb geleerd dat te aanvaarden. Mèèr nog, Olijf denkt bij zichzelf dat het onbelangrijk is of anderen die openhartigheid kunnen aanvaarden. Wie het er moeilijk mee heeft, blijft vanzelf wel weg... onmiddellijk of na een tijdje. So be it....

Straks dus een koffie, in Dendermonde.
En nu... een jeepegje van m'n trouwe tellertje. In memoriam :)

Dank u, tellertje, voor de trouwe dienst van 12 december tot vandaag. Morgen wuif ik je uit, verdwijn je uit de rechterkolom. Misschien roep ik je nog eens terug, voor een andere aftelrace. Ik weet je nu te vinden.
x

Dingen om dankbaar voor te zijn

De ogen waarmee ik zie, de oren waarmee ik hoor, het vege lijf van me dat nog steeds doet wat ik ervan verlang :)

Vrienden, oude en nieuwe, die me tonen dat het leven simpel maar mooi kan zijn.

Zussen en ouders, die zonder het te weten het anker in mijn bestaan zijn.

Luisterende oren, lezende ogen die meeleven met wat er in me omgaat en nooit nooit moe worden.

Deze zonnige dag, terwijl hij nat had “moeten” zijn

Wind in m’n haar, zand in m’n oren en wandelende mensen met dartele honden, die onbewust maar vriendelijk m’n totaalbeeld pittoresk maakten.

Een dak boven m’n hoofd, een on-af huis dat geduldig wacht tot ik haar in orde breng.

De checklist die ik schreef (en nog steeds angstvallig van deze blog hou, wegens erg persoonlijk) en die me eraan herinnert wat ik nog kan doen, hopen, verwachten

Mijn drang om te overleven en gewoon… te lèven

Het “gaatje” van deze dag, middernacht, waarvoor ik vastberaden wakker blijf om het erg bewust mee te maken.

Nieuwe dagen, nieuwe mensen, nieuwe ervaringen die alles mooier maken.

Liefde.

de kortste... nog even

Ik begin te schrijven op het moment dat m’n tellertje op 1 uur van D-day staat. Nog 1 uur vooraleer de kortste dag van het jaar stilletjes maar vastberaden ten einde loopt…

De teller “liegt” een beetje, merk ik, maar hij doet het niet opzettelijk. Hij wèèt niet beter. Hij is gemaakt om dagen en uren te tellen, minuten kent hij niet. Het is zijn schuld dus niet. Ik, die in tegenstelling tot de arme teller, wèl opgevoed ben om ook de kleinere eenheden mee te tellen, zeg u dat er nog 1 uur en 37 minuten me scheiden van het eind van deze dag.

En wat voor dag!

Ik ben gaan wandelen op “et strange” van Nieuwpoort. De weermannen hadden ons regen beloofd en vandaag was ik blij dat ze het bij het verkeerde end hadden.
De zon scheen en ze scheen, alsof om me te zeggen dat die korte dag zo slecht niet hoefde te zijn.
De wind… de wind blies en blies, het dient gezegd.
Ze blies zo hard dat ik mezelf niet hoorde praten, zelfs lichtjes ging vrezen voor een oorontsteking (een kwaaltje dat zich de laatste keer in m’n kinderjaren heeft aangeboden).
Ze blies zo hard dat de heenwandeling bijna 2 uur duurde, mooi tegen wind en richting in. De terugwandeling, ter vergelijking, klaarden we in een goede driekwartier...
Ze blies zo hard dat de enkele fotootjes die ik nam, jammerlijk mislukten.
Ik liet me van de slag brengen door de stevige zeebries, waardoor alles, maar dan ook alles “flou” was… out of focus.
Het moge duidelijk wezen: ik die dacht een zee-mens te zijn, ben het duidelijk niet. Althans geen Noordzee-mens. Als een stom windje 4 beaufort me al van m’n stuk weet te brengen met de camera in de hand :)

…. Nee hoor, ik bèn een overtuigd zee-mens. Geef mij de zee maar, alle dagen van het jaar. Ze wint het met stip van de Ardennen, de Alpen of enig ander heuvelachtig landschap.
De wind neem ik er met plezier bij.

Het was een mooie dag, die zijn hoogtepunt bereikte toen ik hoorde dat vriend uit vorig verhaal alvast een beetje “beter” klonk dan voorbije nacht.
Voor hem wens ik alvast dat zijn flou-e beelden iedere dag scherper worden.



Ik ben blij dat ik deze dag heb geleefd.

voor een vriend...

Vandaag, 21 december, is de kortste dag van het jaar. De zon komt zo laat mogelijk op en gaat zo vroeg mogelijk slapen.

Na vandaag wordt het stilaan weer lichter, langer licht, langer lucht, langer leven, langer lachen.

Vannacht reed ik in allerijl naar een vriend “in nood”. Ik vertrok op 20 december bij me thuis en arriveerde toen de 21ste net was begonnen.
Deze vriend wil de langer wordende dagen niet meer meemaken.
Hij wilt uit zijn werk, uit zijn miserie, uit zijn leven.

Bij deze vriend hoef ik niet te komen aandraven met Positief Denken. Je Gedachten Worden Dingen. Negatieve Gedachten geven Negatieve Gevoelens trekken Negatieve Energie aan leidt tot Negatieve Actie….
Ik hoef daar bij velen waarschijnlijk niet mee aan te komen.

Ik begon deze blog een tijdje geleden met het lezen van een boek. Ik vertelde niet welk boek het was (en ik ga dat ook niet doen). Het volstaat te weten dat de meesten het zweverige nonsens gaan vinden. Pep-talk for dummies.
Sinds dat boek las ik aanverwante dingen. Minder nonsens, zachter, gematigder… maar steeds met dezelfde onderliggende gedachte: sta je positief in het leven, dan gebeuren er mooie dingen met je. Daarom niet morgen, straks of nu…. maar wel snel!
Het omgekeerde is ook waar. Doemdenkers trekken zelden mooie dingen aan in hun leven.

IK, Sandra, heb dat nodig. Een gedachte om me recht te trekken, een idee om in te geloven. Dus lees ik tot ik ervan doordrongen ben. En dan… tref ik een vriend die een geboren doemdenker is. De koning der piekeraars.

Hij is het tiep dat denkt: als ik hard genoeg werk en voldoende “afzie”, dan zal ik vroeg of laat beloond worden voor mijn miserie. Hij piekert en klaagt (soms terecht, soms minder) en constateert dat zijn vrienden, die veel “lichter” in het leven staan toch schijnen te krijgen wat hij nooit vindt. Een lief lief, een mooi huis, veel en lange reizen.

Hij denkt aan het verhaal van de Sprinkhaan en de Mier. De mier werkte en werkte om zichzelf een warm nestje te verzekeren in de winter, terwijl de sprinkhaan een hele zomer flierefloot… met als resultaat koude bibberende pootjes bij de eerste kou.

Hij vindt dat mieren moeten beloond worden om hun “all work-no play” strategie en dat alle sprinkhanen op deze aardkloot het verdienen om al hun pootjes te zien afvriezen…

Ik kan niet tot hem doordringen om hem te laten zien dat het OK is om af en toe van je leven te genieten of daarnaar te streven.
Hij is overtuigd dat hij wordt gestraft van BUITEN uit… door een goddelijke of duivelse hand… ONDANKS zijn harde werk, voortdurend gepieker en het afwijzen van good oldfashioned “leute”.
Ik wil hem tonen dat hij zichzelf heeft gestraft van BINNEN uit… juist OMDAT hij zichzelf niets gunde, vond dat hij niets moois verdiende en zichzelf fundamenteel niet graag ziet.

U hoeft het niet met mee eens te zijn. M’n vriend hoeft het ook niet met me eens te zijn.
Ieder z’n eigen overtuiging.

Ik hoop dat hij tijdig ziet hoeveel hij heeft om dankbaar om te zijn, hoeveel hij heeft om voor dóór te gaan.

Ik hou van hem, samen met een goed handvol echte vrienden en familieleden. Meer dan een handjevol heb je niet nodig…
Wij willen hem allemaal gelukkig zien.

Maar HIJ moet vinden dat het de moeite is om voorbij de kortste dag van het jaar te raken.

Vriend, hou vol! Sandra wil jou ook in het Nieuwe Jaar nog zien lachen

Toy-boys… to have or not to have?

Ik stel me een vraag. Voor de verandering.
Een vrouw van middelbare leeftijd… mag/kan zij nog aanspraak maken op een toy-boy?
En zo ja, onder welke omstandigheden?
Welke, vraag ik me af, zijn de modaliteiten en gedragsregels? Gaat dit gepaard met financiële overeenkomsten of is de occasionele tijdsinvestering voldoende?

Voilà, meer dan een vraag was het niet.
Reacties graag :)

(niet mijn toy-boy... foto van internet... oftewel: wishful thinking?)

Stilte of stillness?

Het is stil, in m’n hoofd, in m’n leven en op msn.
Omdat het stil is in m’n hoofd, ontbreekt het me aan inspiratie om te schrijven.
Omdat het stil is in leven en msn, wil ik schrijven.

Dilemma

Vraag: is het stil in m’n hoofd omdat msn stil blijft? Heb ik nood aan gesprekken om schrijfmateriaal te vinden?
Ben ik niet in staat diepzinnig te zijn zonder de stimulans van anderen?
En indien ja op beide vragen: moet ik me daarbij neerleggen of op zoek gaan naar “dood” inspiratiemateriaal?

Onlangs werd me gezegd dat ik haiku’s moest schrijven. Bij wijze van losmakerij van m’n persoonlijke fixatie.
Schrijven over dingen die je ziet, zonder daar lyrisch over te gaan doen. Schrijven als observator, met down-to-earth bewoordingen…

Het lukt me niet. Ik zie het niet. Ik vraag me af of ik het wel WIL zien. Of ben ik er fundamenteel niet toe in staat? Teveel met mezelf bezig?

Persoonlijke verhoudingen zeggen me dan wel weer veel.
Vriendschap, respect.
Respect is mijn woord van de dag, … meer bepaald msns-gewijs.

Msn is leuk, erg leuk zelfs, maar de etikette gaat verloren. Je wéét dat je je offline kan zetten als je niet gezien wil worden (om het niet te hebben over selectief blokkeren)…
Ik vergelijk het een beetje met verstoppertje spelen in een ruimte vol met mensen: met enkelen wil je praten, voor anderen verstop je je achter een gordijn, een pilaar of een plant… zij mogen niet weten dat je er bent, toch niet NU…

Hoe dan ook zijn het handige maar redelijk onschuldige truucs om jezelf toegang te verschaffen tot de ‘happy few”. Wie je niet ziet, weet niet of de offline echt of geveinsd is…

Erger vind ik het online zijn maar doodleuk niet antwoorden, keer op keer opnieuw… en dan, zonder boe of ba verdwijnen, offline gaan.
DAT vind ik ronduit onbeleefd en respectloos.

Het bloed gaat vooral richting kookpunt als je je gesprekspartner voldoende goed kent om te weten dat hij/zij geen voldoende goed excuus heeft om niet even te laten weten dat er te weinig tijd/kans is om een chat aan de gang te houden.

ZEG het dan gewoon, beste chatter. Wees even beleefd met je gesprekspartner als je zou zijn in de echte grote-mensen-wereld. Ga er niet van uit dat jouw chatmaatje het wel zal begrijpen dat je niet antwoordt.
Dat doet hij/zij één keer, misschien tien keer… maar niet eindeloos lang.
Resultaat? Frustratie, ergernis, boosheid … niets dan negatieve gevoelens.
Wie wil daar nu om herinnerd worden?...

Ach… het werd een klaagzang vandaag. Hoe stom. Hoe nutteloos
Tijd om terug te duiken in een positief denken-boekje. Het is toch stil op msn :)
Oh ja... nog 3 dagen!

in the name of love,

one more in the name of love!

Oftewel, wat doet een mens zoal in de naam der liefde?

Ik had vandaag een gesprek. Naar aanleiding van en over relaties. Liefdesrelaties, wel te verstaan.
Het maakte weer diepe indruk op me.
Laat het hoofd nu zien dat het nergens op lijkt. Laat het verstand nu begrijpen dat het niet verder kan… maar het hart strubbelt tegen. Wat doe je daaraan?

Eenvoudig: Nix.
Want het hart wint. Altijd opnieuw.
Mooi, zou je zeggen. Je moet je hart volgen. Dat zeggen ze toch in de boekskes?
Love conquers all? Toch?

Mis poes. Je moet wèl met z’n tweetjes aan die grote L werken.
Als Liefde (even met hoofdletter) enkel beleefd wordt door één van twee, dan overwint het bitter weinig…

Bitter, hmm...

De ironie wil dat zelfs in die hopeloze situaties het hart het nog steeds voor het zeggen heeft. Veel luider en hardnekkiger dan wanneer alles op wieltjes loopt. Op het destructieve af zelfs.
Zelf nog maar net (en op het nippertje) ontsnapt aan die valstrik, aanhoor ik het nu van een ander.
Vechten, vastbijten, hopen, en nog maar eens vechten. En vooral… vooral niet beslissen dat het zo niet verder kàn…
Laat het hart nu zò vastberaden zijn dat het je de afgrond instuurt… wie schreef dit onsmakelijk scenario?
Waarom kunnen we nuchter bekijken en beslissen dat een job, een woonplaats niet goed is voor ons en tegelijkertijd niet zien dat een relatie ons regelrecht naar de rand van een duizelingwekkende klif leidt?
One more… in the name of love…

Ikzelf heb nog net op tijd een stap achteruit gezet. Dat neemt niet weg dat het nog steeds veel indruk op me maakt….

kassadame

Gisteren "moest" ik kassadame spelen. Toegekende vakanties en ziek personeel... het kon even niet anders. Enkel ik wist nog hoe die kassa werkte.

Kassadame zijn is niet beneden m'n stand. Ik doe het gewoon niet zo vaak. Eigenlijk vind ik het zelfs leuk!
De verscheidenheid aan mensen die de revue passeren, je kan er een boek(je) over schrijven.

"Moeite" doen om ook vriendelijk te blijven tegen de minder aangename individuutjes... het hééft wat. Neen, wat zeg ik? Het is zelfs een geweldige training, eentje waarbij je niet hoeft te betalen maar betaald wórdt, terwijl je jezelf tracht te perfectioneren in geduld en verdraagzaamheid, dit alles zonder je zin voor assertiviteit te verliezen :)

Gisteren was het een aantal keren nodig, die training. Klanten die de gekste dingen vroegen, de str*nt uit mn ... (juist ja), anderen stelden zich tevreden met het bloed van onder m'n nagels en een laatste groepje besloot een half uurtje onderling te ruzieën aan de kassa alvorens tot de aankoop van hun spullen over te gaan.

De laatste tijd maak ik er ook een punt van om me (opnieuw) te oefenen in vrolijkheid, die van het oprechte soort. 'k Wou de theorie testen dat je terugkrijgt wat je geeft... en het lijkt te kloppen. Hoe vrolijker je zelf bent, hoe leuker je medemens reageert. Uiterààrd wordt m'n visie hierop gekleurd door m'n eigen houding... het kan bijna niet anders. Maar dan denk ik: wat maakt het uit of m'n wereld er leuker uitziet omdat één of ander theorietje klopt, of omdat ik er zelf anders tegen aan kijk? Het resultaat is alles wat telt, en het resultaat is prima.

Gek genoeg, zelfs met de meer "veeleisende" klanten, sloot ik de deuren 's avonds in een bijzonder opgewekte stemming.
Iets in de aard van... dan ben ik nog redelijk normaal.... nice... ;)

volle maan... ik word melancholisch

tijd voor een gedichtje dat me ooit eens raakte en me vanavond weer te binnen schoot. Here goes....


i carry your heart with me (i carry it in
my heart) i am never without it (anywhere
i go you go, my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)
i fear
no fate (for you are my fate, my sweet) i want
no world (for beautiful you are my world, my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you
here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life; which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart
i carry your heart (i carry it in my heart)


(i carry your heart with me - - e. e. cummings)

Ik zie het nu pas...

heb er een tellertje bijgezet. Ik ZOU aftellen tot 21 december, de kortste... maar dat klopt niet helemaal.
Ik WIL aftellen naar de dag nà de kortste, de eerste lengende dag!

en wat zie ik?
dat is - vanzelfsprekend toch? - de 22ste.

Hans, beste.... ik tel ook af naar de 22ste... omdat ik dan in Djèiremonde een koffie kan drinken op de eerste langer wordende dag van deze winter. Oftewel... there's no turning back now... Santé :)

Van de hak op de tak

Ik wou het over de winter hebben vandaag, meer bepaald over m’n aftellertje naar de kortste dag van het jaar.
Ik bedacht vanmiddag dat het nog 9 dagen duurt. Volgende week zondag is de kortste dag en dan…. Dan gaan we op weg naar de lente!!!! Juuuuiiiiiiii!

Maar m’n passie was snel geblust. Ils is me vóór geweest, zo blijkt. Heb haar nog niet gelezen, om m’n “integriteit” wat te behouden :)

Toch… ik ga het er verder niet over hebben, niet teveel. Behalve dat ik het zonnetje begin te voelen schijnen, vanbinnen dan.
Het belangrijkste aan die korte dag, is dat dat het gevoel geeft dat we stilaan weer uit onze winterslaap kunnen komen. Zààààààààààlig!

Heb gisteren alweer een boekje gekregen, ook. Wèèr eentje om niet te bewaren… wel goed om nog eens met mezelf te lachen.
Ik blijk een tuinman te hebben. Volgens ene Jean Carew èn onze boekenman op het werk dan toch. Hij had weer een boekje op m’n bureau gelegd…
Heb niet de moeite genomen het te lezen, het is zelfs zo oud dat er geen samenvatting op de achterflap stond, can you believe it?
Hier de voorflap… het hebbedingetje kostte destijds 25 cent… zal boeiende lectuur geweest zijn… IK voel me althans even in het centrum van de belangstelling wanneer iemand aan me denkt, al is het gewoon door een boekje klaar te leggen.
En neen, de boekenman is gèèn stille bewonderaar van me…. Geloof me, ik ben er zèker van.
Ik kijk wel uit naar het vervolg van m’n verhaal. Eerst was er feest bij me, nu heb ik een tuinman. Volgende keer een Rolls Royce?

En dan hakketak ik nog wat….
Nieuwe ontmoetingen, echt of virtueel. Heb er deze week enkele gehad. Tot nu toe alle erg boeiend, zonder uitzondering. Zeker materiaal om “uit te diepen”. Life’s looking up, lijkt me. Effe kijken wat het allemaal wordt :)

En voor nu over and out. Nog NEGEN dagen!

Sinterklaas

Zaterdagavond, op weg terug van het werk, bedacht ik dat Sinterklaas voorbij m'n huisje was gepasseerd. Ik had dan ook geen brief geschreven, geen schoentje klaargezet met een wortel...
Dus deed ik even mee met m'n tijd: nog snel een smsje sturen, een snelle biecht en hopen dat ik een sinterklaaskadootje kreeg.
Ik kreeg het, er kwam zelfs méér dan ik had gehoopt.

Nu heb ik het

en ik weet niet of ik er blij mee ben...

Praktische gids voor éénpersoonsgezinnen

Vanavond maakte ik “peekesstoemp”. Het was al lang geleden, waardoor het extra smaakte… en ik wat te veel at.
Ik deed er ook wat vlees bij, uit de diepvriezer.

Me aangepord gevoeld door een nieuwe “volger”, was ik eindelijk aan m’n lang uitgestelde verlanglijstje/checklist voor de toekomst begonnen. Eén van m’n to do’s is het leegeten van m’n diepvriezer alvorens er nieuwe dingen in te stoppen.
Dat is alvast jammerlijk mislukt, nog geen uur nadat ik dat puntje aan m’n lijst had toegevoegd.

Hetgeen me op een idee bracht. Waar ben ik mee bezig? Hoe heb ik tot nu toe “overleefd”?
Een existentiële vraag? Allerminst. Deze keer is de vraag erg praktisch van inslag. Met overleven bedoel ik niets meer of minder dan lijfelijk overleven. In casu: Eten.

Hoe eet de vrijgezel en hoe kan hij/zij dat organiseren?

“OP de blog ermee!” dacht ik dus.
Het is niet moeilijk: kant-en-klaar maaltijden, regelmatig een stutte met kaas en de diepvriezer zijn mijn trouwe bondgenoten. Dat in combinatie met een occasionele aanval van milieubewustzijn, wanneer ik mijn patatjes niet kook in één kleine portie, maar meteen besluit om dat gasvuur te laten branden voor 3 kilo aardappelen. Het koken duurt even lang en de overschot vriezen we in! (hier ga ik dus de mist in met m'n nieuwe voornemen het vriesvak te ledigen...).

Peekesstoemp voor de milieubewuste vrijgezel.
Men neme:
· Een klein netje aardappelen (enkele kilo’s)
· Een kilo peekes (worteltjes voor de vrijgezelle taalpuritein)
· Twee goed sluitende kookpotten
· Een trouw gasvuur

Men reinige de patatjes, er zorg voor dragend ze in kleine partjes te snijden. Dat scheelt alweer in kooktijd… In de pot ermee en de zaak goed afgesloten op een bescheiden vuurtje aan de kook brengen.
Zo mogelijk tegelijkertijd peekes reinigen, klein snijden en … koken of stomen. Ondergetekende kiest onveranderd voor stomen (vitamientjes niet vergeten!).

Eenmaal alles gaar bevonden, ga ik over tot het APART maken van de puree. Ik weet nu al dat ik veel te veel heb gemaakt, de puree zou dus ook apart de diepvriezer in kunnen… het opent culinaire mogelijkheden voor later. Ook de peekes ondergaan een gelijkaardig lot.
Daarna een (veel te grote) portie mengen voor onmiddellijke consumptie.

Een portie kan de ijskast in, misschien voor morgen… mocht ik geen zin hebben in koken.
En de rest gaat mooi verpakt het vriesvak in.

Het gebeurt niet alle dagen dat ik potten en pannen bevuil (en daarna moet wassen) om aan m’n heden m’n dagelijks brood te komen. Kant-en-Klaar is een occasionele redder, alsook de snelle pasta’s (carbonara/met mosseltjes/met scampi (dank u Sabrina!)/met tomaatjes en rucola). Heel soms hou ik het bij een boterham en soms … eet ik gewoon niets. Het (o)lijf kan er tegen. Reserves genoeg.

Af en toe – hou je vast, hier komt ie – kan fruit soelaas bieden. En heel heel heel af en toe – waarom niet? – gaan we over tot de aankoop van ongekend fruit… Dragonfruit bievoorbeeld.

Hij lag daar, onschuldig opvallend tussen de kiwi’s en de anananananananassen. Ik had hem nog nooit eerder gezien, maar daar was hij. De Dragon.

Perfect gekozen naam. Hij heeft wat van een chinese draak, niet alleen kwa vorm maar ook kwa kleur. Kitsch über alles, … een beetje als de chinese kalender die ik “grootmoedig” aan Ils afstond…

Zoals hij daar lag, kwam de avonturier in me boven en kon ik niet anders dan hem te kopen. Eentje maar… want hoe smaakt zo’n ding? Wat doe je ermee? Eet je het rauw, moet je het koken? Hard of zacht? Ik ging voor zacht.

Goede beslissing, zo bleek nadien. Ik maakte foto’s voor wie hem nog niet kent.
Voor en na de operatie. Voor en na verorbering (zwarte pitjes in witte onbestemde massa).
Wat ik niet kan fotograferen, is de smaak. … Hoe zal ik het noemen? Waterig met een hint van zoet? De vierkantswortel van Lychee?... ik ken niet genoeg exotische vruchten om een betrouwbare omschrijving te geven.

Wild was ik er niet van, maar slecht wassie ook niet. Het zou zelfs kunnen dat ik hem nog eens koop. Wie weet?

Vandaag schreef ik tweemaal. Eén keer hielp ik mezelf, één keer wilde ik het eenpersoonsgezin een praktische tool aanreiken… deel één lukte (vermits ik het "lijdend voorwerp" was). Deel twee… wie zegt me of het geslaagd was?
En wie vertelt me wat hij/zij vond van zijn eigen dragonfruit?

I know like I know like I know that it's on its way

Al bijna een week geleden besliste ik iets te schrijven over Dragonfruit… het is er nog niet van gekomen. Maar het komt, alleen… dat onderwerp kan wachten.

Iedere dag schiet me iets anders te binnen, dat me belangrijker lijkt. De aandachtige lezer heeft al gemerkt dat ik wel èrg met mezelf bezig ben. En dat ìs ook zo. Ooit komt daar misschien wel eens verandering in, maar zolang het “nodig” is, blijf ik mezelf nog wat “beschouwen”. Bear with me…

Vandaag schijnt de zon. Ze schijnt al een hele week, … of toch in mij. Waarom? Klik gemaakt, beseft dat eindeloos treuren contraproductief is, gevoeld dat ik mezelf te lang kwijt was geweest.
Waarom precies nu? Geen idee! Stel enkel vast dat het op 2 december gebeurde, exact 6 maanden nà… Gekke timing. Houdt geen steek, maar toch…

Iets kwijt zijn betekent meteen dat je het ook terug kan vinden, of als het niet vanzelf komt, het dan maar gaat zoeken. Wanneer je dat doet, is voor iedereen anders. Het zal wel van de omstandigheden afhangen, de juiste mensen, de juiste plaats, de juiste gebeurtenis…
Ik was blijkbaar klààr met dat verdriet. Helemaal weg is het nog niet, maar het voelt ànders, ik kan nu weer verder.
Voorwaarts en opwaarts, zoals men dat pleegt te zeggen.
Of zoals een wijs man me eens zei: “Wij zijn voor de vooruit, ken je die uitdrukking?”… en òf ik ze kende… besefte toen echter niet dat ik dat gevoel voor onbepaalde tijd kon verliezen, er van kon wegdrijven.
Lange tijd was ik een drenkeling, hield me krampachtig vast aan ieder stukje drijfhout, of het me kon houden of niet. Soms liet ik even los en voelde de kou en de nattigheid… intense verlatenheid. Dan weer spartelen en naar dat ander stukje drijfhout zwemmen, voor zolang het wilde duren.
Nu, om de analogie nog even vast te houden, heb ik een wat steviger stuk hout gevonden, een vlot misschien of is het al een sloep? Het voelt in alle geval al heel wat stabieler aan, ik kan er zelfs op stààn en rondkijken naar de horizon. Het voelt goed en da’s wat telt.

M’n hart leg ik soms te vaak bloot, zelfs hier op deze blog gaat het wat ver. Welke gevolgen dat heeft, ontdek ik pas later. Maar om het ontdekken… daar gaat het steeds weer om. Kijken, proeven, voelen en ontdekken…

Bij deze, omdat ik het belangrijk vind: dank aan allen die naar me luisterden (en het mss nog zullen “moeten” doen), ook dank aan de omstandigheden die me soms op de meest bizarre wijze in de juiste richting wezen… richting zonnige einders :)

en die Dragonfruit... die komt nog!

een week buiten strijd geweest

het is me het weekje wel geweest. Bruggen opgeblazen, niet op m'n eentje maar het resultaat is er.
Ongepast en ongewenst om er hier over uit te wijden. Enkel dat het bloggen erbij inschoot.
Positief kantje? Heb geleerd wie m'n vrienden zijn, en dat is al heel wat. En het zijn er heel wat. Waarvoor dank.

Nu nog even de feestdagen doorstaan, meer valt daar niet over te vertellen. Wie herkent het gevoel?

Anderzijds. het is vandaag 1 december. Dat betekent: nog 20 dagen tot de kortste dag van het jaar. Daarna kunnen ze alleen maar langer worden. hip hip hoera!
Ik tel af! wie doet mee?