de koning roert

me.
Ik moest er "me" aan toevoegen.

"Moest" omdat ik het niet graag toegeef. Dat een kwestie als de koning me roert.
Zelfs al is het omdat hij gaat aftreden. En zelfs al roept iedere vezel in m'n lichaam dat het nonsens is dat een koning (en zijn hele uitgebreide familie) logistiek en financieel riant in leven wordt gehouden terwijl de wereld in crisis is. Terwijl ontelbare families onder de armoegrens leven.

Neen.... ik gà niet op de bres staan voor alle dutskes in Belgenland die het financieel on-breed hebben. Voor sommige wil ik dat misschien nog wel doen, maar niet voor allemaal. Want ik ziè meer dan een handvol van die sukkeltjes iedere dag aan m'n toonbank passeren. Klaar om mij(n werkgever) een kl**t af te draaien wanneer er even niet gekeken wordt. Aan de telefoon nog vóór een officiëel sollicitatiegesprek heeft plaatsgevonden om nù alvast te informeren of de werkuren voor hem/haar niet kunnen aangepast worden "want de bus rijdt niet op dat uur". "Neem de bus dan desnoods een uur eerder" denk ik in mijn arrogantie en vraag me oprecht af hoe onpartijdig ik deze persoon nog ga beoordelen tijdens het live-gesprek.....

Euhm... ik werd even diep sarcastisch. Vergeef me. Soms gebeurt het. Dat ik sarcsastisch word. Zelfs een week ofzo nadat ik me liet ontroeren door een Panorama-uitzending over Vlaamse kinderen onder de armoedegrens. Ik liet me ontroeren en schaam me daar niet voor. Maar ik dacht óók (en moet me daar hoogstwaarschijnlijk wèl en zeer diep over schamen): voor uw in armoede geboren moeder (en/of vader), komen er ergens tussen de 3 en 6 nieuwe in armoede geboren kindjes bij. En de cirkel wordt niet doorbroken... dat denk ik ook.
Plus - shoot me, should you feel the need - het is intussen algemeen bekend (zoniet wetenschappelijk bewezen maar ik zocht het niet op) dat het gros van de zich zèlf financieel in stand houdende volwassenen, twee tot tien keer nadenken voor ze nóg een koter op de wereld zetten. Kunnen ze het onderhouden? Kunnen ze het opvoeden? Kunnen ze het een toekomst bieden?
Dergelijke duidelijk zwaar overbòdige vragen lijken in "sommige" kringen veel minder vaak te worden gesteld, laat staan beantwoord.

Maar daar ging ik weer.
Bitter en sarcastisch. Hautain en elitair ook. Om nog te zwijgen van arrogant. Ik ben me daarvan bewust.
Gek dat ik mezelf niet echt bij één of andere politieke klasse vind horen..... maar dat doe ik écht niet. Te sociaal voor de ene, te radicaal voor de andere.

Goed.
De Koning dus. Den Albert. Hij doorkruist de plannen van menig man die vandaag eindelijk eens hoopte naar de Tour De France te kijken door zijn abdicatie aan te kondigen.
Op 21 juli, onze Nationale Feestdag, geeft De Vader z'n ambt door aan Filip, De Zoon. (Alleen de Heilige Geest ontbreekt nog)
En de regering moet dat aanvaarden (of een nieuwe crisis ontketenen)... dus doen ze dat ook.

In de auto op weg naar huis hoor ik de toespraak van den Bèir. In 't Nederlands. Met schuifelende papieren vellen. Voor Di Rupo's verklaring moet ik - om praktische redenen - wachten tot ik thuis arriveer.

Thuis gaat de televisie meteen aan. En begint het poppenspel.
Onze journalisten zijn blij vandaag. Een hoogdag. Nog eens heel veel leeg filmen en nutteloos praten en veelvuldig overschakelen van Studio 1 naar het Koninklijk Paleis en weer terug. Soms ook eens naar Studio 2 en nog eens terug.
Praten met ministers, vice-dinges, Jan en Miet Metdepet in diverse steden, professoren emiriti en juristen allerhande. Lekker diep analyseren wat niet analyseerbaar is.
Het is een waar gedóe.

Temidden van alle gedachten en - alwéér sarcastisch getinte - interne overpeinzingen, bemerk ik bij mezelf momenten van ontroering. Zie ik de koning - hoe overbodig ik zijn ambt ook moge vinden - als man en mens. Die ermee wil kappen. Om redenen die zijn wat hij zègt (leeftijd en gezondheid) of misschien ook niet (gewoon beu, moe van buitenechtelijke dochters die hem maar niet gerust laten, ....). Hij roert me, den Albert.

Ik vind het gek. Maar bedenk dan ook dat ik tegenwoordig een traan wegpink voor een bloempje dat wegkwijnt tussen betontegels in een stad of een verlaten hondje op FB dat een nieuw baasje zoekt. Dus tja.... ligt het aan de man Albert of aan de vrouw Olijf, die geen blijf meer weet met haar al dan niet premenopauzale emoties?

Omdat te veel emotie in een leeg huis en zonder troostende armen not acceptable  is, neig ik naar relativeren. En stort me niet zonder graagte op dingen waar ik kritiek op kan spuien.
Zoals daar zijn:

• Een toch wel 5 minuten lange bespreking over wààr de koning precies stond (stond en niet zàt nota bene), met het portret van Leopold I volledig in beeld (op uitdrukkelijk verzoek van de Vorst), het geschuifel van de velletjes (en niet het gebruik van de autocue, hetgeen het geheel duidelijk veel persoonlijker maakte) en blablabla...
• De gesprekken in studio twee met een paar ministers of vice-dinges of staatssecretarissen (sla me dood, ik weet niet eens wat al die functies betékenen, laat staan dat ik ze uit elkaar kan houden. Ze rijven allemaal bàkken geld binnen, dat weet ik wèl... en dan riskeer ik weer over wereldcrisissen te gaan lullen, dus ik zwijg) over de voorbereidingen van deze wel zéér speciale 21ste juli die van àlles gaat zijn - feestelijk ook - maar vooral pokkeduur maar daar zegt niemand wat over. Dus ik zwijg.
• De Jannen en Mieten Metdepet, soms ook met kinderen, die sinds deze namiddag ergens in Brussel zijn opgedaagd met vlaggen en jassen en sjaals in de Belgische driekleur. De kids hebben allemaal een zwartgeelrode opblaasbare kroon op hun hoofd en ik vraag me stomverbaasd af waar ze diè zo snel vandaan hebben gehaald. Of hadden ze al die patriotische brol alvast ergens in huis rondslingeren for days just like this one?.....
• het lof richting Albert en Filip en bewezen diensten en nabijheid bij het volk en andere onzin van dat soort.
  Dicht bij het volk? Pe-lease!  Hoe dicht kan je bij je volk staan van achter geblindeerde ruiten, kilometers lange hekken en overdreven koninklijke donaties? Royaal wordt niet voor niets gebruikt in de betekenis van heel erg (zoniet overdreven) genereus.....
• de onvoorstelbare arrogantie waarmee een buitenechtelijke dochter niet alleen niet erkend wordt maar al jaren platweg genegeerd en de zaak wordt afgedaan met "deze zware crisisperiode ligt ver achter ons en behoort tot ons privé-leven". Begrijp me niet verkeerd; ik heb geen eieren liggen onder de juffrouw in kwestie. Verre van zelfs. Haar kunst (maar dat is een kwestie van gustibus et coloribus) ligt me niet meteen, ofschoon ze daar al een flinke duit mee heeft weten te verdienen. Haar werk interesseert me niet, zelfs al zou het een goede investering kunnen zijn, nu de waters woelig worden en de koning aftreedt. Maar goed. D. mag zijn wie ze wil, ze mag NIET zijn wie ze wil als u begrijpt wat ik bedoel. Op papier wil ze vooral een erkende dochter zijn en dat is ze nu niet. Sterker nog, men doet alsof men die vraag niet eens hóórt en dat is niet alleen een trieste en respectloze zaak, ik stel me voor dat zùk'n houding stevig op de zenuwen gaat werken. Dus daagt ze nu de rits koninklijken voor het gerecht... en mag dat niet. Want....
• de koning, die nu nog koning is maar waarvan we nu nog niet weten of hij na 21/7 terug prins wordt of voor de rest van z'n dagen koning zal worden genoemd, is "onverantwoordelijk" naar het schijnt. Dat zou een juridische term zijn. Die op één of andere hoogst bizarre manier moet aangeven dat een koning niet voor het gerecht kan worden gesleept. Je kan hem eenvoudigweg niet vervolgen. Hetgeen ik best wel een comfortabele positie vind om je in te "bevinden". Terwijl je je ambt "bekleedt".
  "Onverantwoordelijk" ben je dus. Je kan niet ter verantwoording worden geroepen. .... En dàt is dus het soort mens - zelfs al ontroerde hij me even - die een "goede vader en leider" is geweest van ons land. HIJ (of zij, ooit) die nooit ofte nimmer ter verantwoording kan worden geroepen voor zijn of haar daden.
  Déze simpele medeburger vindt dat straffe koek. Ik krijg plots zin om iemand pootjelap te zetten en me dan te verbergen achter onverantwoordelijkheid.Gèk hee.... in MIJN opvoeding had dat woord een héél andere betekenis. Maar daar had geld en de (verantwoorde) omgang ermee óók een andere betekenis. Dus ik zal maar ophouden met mezelf te verbazen over discrepanties tussen de "gewone" landgenoot en de "buitengewone" landgenoot.
  
  Want vooral dàt viel me op.
  Dat de koning het (al lang) niet meer heeft over "onderdanen"
  maar "medeburgers" en "landgenoten". Allemaal op gelijke voet. Zo ongeveer.
  Zij het dat de ene het verantwoord en de andere het onverantwoord mag doen.
  
  De koning roerde me. En dat noteer ik voor vandaag.
  Al de rest was niets meer of minder dan het wegschrijven van een onverwachte emotionele gewaarwording. En vermijden dat ik het ga hebben over écht belangrijke dingen. Of ga denken aan eten.

Lach maar. Ik doe dat ook :)

onine-bron: Nieuwsblad.be via FB.

Epiloog.

Nu ik eraan denk, terwijl een glorieus overzicht van Albert's leven wordt uitgezonden op de televisie.... Niets zo afdoend tegen negatieve aandacht als een een goed in elkaar gestoken lofzang over je leven en carrière (zelfs al hèb je niet gek veel gepresteerd naast het dragen van het zware koninklijk juk)
Geniaal. Écht.... géniaal :)