Note to Self

terwijl ik voor iemand (ik mag nog niets verklappen, zelfs niet hier)
foto's bij elkaar zoek
die een verleden samenvatten

doorloop ik de nodige (digitale) fotomappen.

De meeste "delicate" weet ik te ontwijken
wegens niets te maken met de persoon in kwestie
en alles met een leven dat ik niet persé wil vergeten
maar dat ik nu niet meer heb
en dat - alles bij elkaar genomen - niet veel méér was dan een hoop schone schijn.
En vooral een klassevoorbeeld van hoe iedereen, ook Olijf (die dacht een mensenkenner te zijn), zich bij de neus kan laten nemen of bij de neus nemen kan.

Om die reden, nog steeds, ontwijk ik sommige albi.
(ja sla me dood, ik wéét dat het anders moet maar ik vind dit woord leuker klinken)

Goed dus. Professioneel worden bepaalde mappen zeer bewust niet geopend, al was het maar omdat het in de speurtocht naar het juiste fotomateriaal een niet te verwaarlozen tijdverspilling is.
In sommige mappen - helaas pindakaas - dagen foto's op
die ik vandaag liever niet had gezien
maar die desondanks hun "nut" bewijzen.

Zoals daar is - heel specifiek vandaag en het liefst met donderende weerklank voor de rest van m'n aards bestaan - de boodschap:
"nooit ofte nooit, wàt er ook gebeurt, hoe slecht en rot je je ook voelt... Nooit ofte Nimmer probeer je een zieke relatie nog op het "rechte" spoor te krijgen"

De blik van de persoon in kwestie
na het einde van "wat was"
maar in een zoveelste verwoede poging om de liefde/passie/aantrekkingskracht terug te vinden
die hij was kwijtgespeeld
en op één of andere bizarre manier - deels gewild en deels geheel tegen zijn zin - probeert terug te vinden

is ronduit

pathetisch. Pijnlijk zelfs.

Als "ontvangend" of "wachtend" sujet
wil je dàt soort blik
nooit meer zien.

En uitgerekend dàt soort foto
kruiste vandaag m'n gezichtsveld.

Daarom dus
hoop ik
ondanks alle factoren die tégen me spelen
(maar met voldoende verve en eigenzinnigheid om fluks verder te lopen in het leven)
me te herinneren tot het eind mijner dagen
dat ik Nooit ofte Nimmer
nog een poging zal ondernemen
om te solliciteren naar de aandacht en liefde
van een man
die z'n passie voor me verloren heeft.

De blik in z'n ogen wanneer hij - wie weet... misschien wel heel hard - probéért maar het niet lukt
is walgelijk.
Dan nog liever oud, gebroken en alleen.
Maar NIET, wàt er ook gebeurt, met iemand die ik gijzel met valse emoties.
Ik vind het vies, het maakt me triest. Voor hem èn voor mij.

Ach ja...
foto's en herinneringen....
ze brengen wat teweeg.

u kent m'n principe. Niemand komt hier herkenbaar op.
Tenzij met expliciete toestemming.
U heeft aan "de uitdrukking op z'n gezicht" niets.
Ik wilde u de foto tonen die deze post deed ontstaan.
méér niet.