KROLspeld

is een strafalcione, weet ik nu. Want het moet KRULspeld zijn en dat dat een Blunder was, leerde ik via Wordreference alwaar ik strafalcione opzocht, naar aanleiding van een voor u waarschijnlijk oninteressant online artikel in mijn vadertaal.

Ik leer bij.
Of ik zou heel graag bijleren.
Maar er blijft vaak weinig hangen.
En dat heeft niets (nee NIETS) met dommigheid te maken (Oh Yes. Oh Noo. I don't forget that easily... ;-) ) maar met veranderend leervermogen.
Dat we er niet jonger op worden.
En dat we vaster in oude gewoonten zitten. Bievoorbeeld.

Zo hou ik mezelf graag voor dat ik taal leuk vind. Sterker nog... ik vind taal verdorie èr-rug leuk.
Of ik er wat goeds mee aanvang, mag ik zelf niet zeggen. U vindt het soms amusant, lees ik. En dan ben ik blij.

Nu ja.
Als ik taal leuk vind, dan zou het - relatief gesproken - net dat béétje gemakkelijker moeten zijn om ermee bezig te zijn. Wegens leuk. En Luchtig. En dus no sweat om het (bij) te leren.

Spijtig genoeg merk ik bij mezelf dat het nèt dat beetje minder gemakkelijk gaat dan ik graag had gezien.
Vooràl in de aanpasbaarheidsafdeling.

In het Italiaans meerbepaald.

Ik kan me voorstellen dat u er weinig boodschap aan hebt, maar een niet onbelangrijk deel van m'n lust en leven speelt zich af in de woordspelerij. Ingewikkeld hoeft dat niet te zijn (en velen doen het zoveel beter, een eigenschap die ik met gepaste eerbied bewonder) maar spelen is fijn.

Binnen dit en een paar handenvol maanden zal ik me voor een half jaar verplaatsen naar GINDS. Italia dus.
En nu valt de eurocent opnieuw. Nòg maar eens. Dat ik niet kan in mijn vadertaal wat ik denk te kunnen in mijn moedertaal. Spelen. Koteren. Stuzzicare.

"Jamaar" zegt een oude schoolvriendin me (die ik gisteren, na alweer zo'n 10-12 jaar en enkele FB-chats, gisteren herontmoette) "ik dacht dat jij VLOT Italiaans praatte. Niet dan?"
Ik geef toe dat het niet eenvoudig is
om uit te leggen dat - JA! - ik heel erg veel Italiaans begrijp (plak daar maar eens een cijfer op)
en - JA! - ik me in de dagdagelijkse wereld meer dan behoorlijk uitdruk
maar - NEE verdorie! - ik de taal niet voldoende meester ben om me in al (of de meeste) van z'n nuances uit te drukken, laat staan te manisfesteren. En dat dat me vaak frustreert. Vooràl wanneer ik graag indruk wil maken op deze of gene. Of tenminste te doen alsof ik méé ben. Hetgeen niet is. Of gebeurt.

Taal is overigens altijd een belangrijke (verdedigings)linie geweest in dit leven. Voor Olijf. Om allerlei goede en slechte redenen.
GINDS gaan vertoeven, temidden van (tja, ik vind dat dus) een èr-rug mooi volk (puur esthetisch bekeken) .... en dat ene (relatief!!!!) tekort niet kunnen goed maken met een andere kwaliteit (in dit geval een radheid van tong)... het boezemt me enige......... ongerustheid ... in.
ANGST is een véél te groot woord. Maar de ongerustheid is aanwezig.
Om de vraag off ik niet ga vloeken op mezelf
voor het gebrek aan snelheid en scherpte en nuance.

En dus leer ik graag bij. Sowieso. Zelfs zonder dreiging van nakend ongenoegen.
Maar niet alles blijft hangen.
Zoals ... wat was het ook weer?.... strafalcione.
Of bisbigliare, wat Fluisteren betekent (en ik vandaag niet kan gelóven dat ik het woord in bijna een halve eeuw NOOIT heb hoeven gebruiken....)
Of palinsesto, een woord dat ik bijna dagelijks hoor op de RAI en pas vandaag (ondanks vermoedens naar z'n betekenis) werkelijk opzocht en waarvan ik bevestigd zag dat het Programmatie betekent.

Maar ook veel eenvoudiger dingen blijven niet hangen. Zó eenvoudig en alledaags dat ik ze op dit eigenste ogenblik zelfs vergeten ben. Maar die me binnenkort wel weer de muren zullen opjagen van danige frustratie.

Nou ja... just sayin' dus. Gewoon even stoom afblazen. Over de onzekerheden van een doordeweeks mens. Met doordeweekse gedachten. Die ongetwijfeld even intelligent zijn als die van de Wall Street Trader ... maar ànders.