Maaike Ouboter Bis Tris Quatris

Het is niet omdat ik zwijg
dat ik niets te zeggen heb.


Daarom ben ik (soms) blij
dat anderen schrijven (en zingen)
terwijl ik even pauseer....

Ik keer even terug naar Maaike Ouboter
die ik hier gisteren in Link plaatste.

Ik kijk nog eens naar haar jury. Of wat ik dènk dat haar jury is.

De eerste die me "sloeg"
was de jongeman met bril en baardje.
Een jongeman die - eerder bescheiden - huilt.

In een traan  - of twee. Of meer - zie ik, simpele ziel, een teken van herkenning.
Als dat van een man komt (alle respect naar het mannelijk deel van onze bevolking maar sommige algemeenheden hebben de gewoonte hardnekkig te blijven bestaan), dan komt dat dubbel hard aan.

De naiëve ziel in mij
wil geloven dat de makers van het programma
er géén tear jerker van wilden maken
(maar dan ben ik waarschijnlijk héél kinderlijk naiëf....)
en dat de tranen van de bebrilde gezichtsbehaarde jongeheer
eerder "toevallig" in beeld werden gebracht.

Maar we weten wel beter.
Hoewel hij
- en dit geloof ik ècht -
ervoor kiest om ze NIET weg te vegen
in de hoop dat ze minder opvallen

maar schittering, lichtreflectie en slimme cameramannen
die kunnen àlles zien (zelfs een traan achter een bril)
en dus faalt hij jammerlijk in zijn poging om niet gezien te worden.

Hoe dan ook
Ik stel vast
dat een man
op relatief jonge (en reproductief interessante dus lees kies- en begeerbare) leeftijd
ontroerd raakt door de melodie en woorden
van een volstrekte vreemde.

hetgeen mij doet vermoeden
dat hij iets herkent
dat een snaar in zijn gevoelig hart wordt geraakt
een herinnering boven komt drijven
die niet noodzakelijk enkel leuk en fijn was.

En dat zij - Maaike Ouboter - perfect of bijna perfect
wist te verwoorden
wat we allemaal vroeg of laat
(en vaak is laat - ondanks onze illusie dat we dan slimmer en ervarener en rijper zijn - nog moeilijker en zwaarder dan vroeg....)
door dezelfde emotionele hel moeten
die pijnlijk en donker en godverdomme veel te lang is.


Maar dat was de bebaarde bebrilde jongeman.
Er zijn er nòg twee.
De bebaarde, grijze, oudere heer
en de sceptisch ogende blondine.

Hij - de grijze meneer - heeft een blik in zijn ogen (mijns inziens) die zegt
"hoe kàn dit meisje nù al weten hoe dat allemaal in elkààr zit??????"
Hij komt er - mijns inziens....- niet uit.
Je ZIET hem denken. Zich afvragen hoe zij dit nù al allemaal kan weten????

en omdat hij zo hard nadenkt,
slaagt hij erin
om z'n emotie te onderdrukken.
Of zoiets.

Ik lees. Ik weet niet.


Zij. De blondine.
Ze heeft wat van
"Zij probeert die mannen hier naast me te verleiden
met haar zeemzoeterige blik en fluwelen stem.
Ik kèn haar soort wel. Onschuldig aan de oppervlakte,
een duivelin onderhuids.
....
Had ik het maar eerder gezien
toen....X...
hoe langer hoe afstandelijker werd.
Ik kèn haar soort. Lieflijk en blond. Onschuldig en jong.
Laat haar maar lonken naar die mannen hier nààst me"

......

Dat lees ik in haar houding.
maar ik kan het fout hebben. Wie ben ik, niewaar?

Maar goed.
Fout of juist, het maakt niet uit.
In ieder van hen,
alle drie
zie ik iets verschillends.

En dat....
met één
en hetzelfde
lied.