Wou ik het weten?

Op een moment dat ik me voorneem om de negativiteit opnieuw achter me te laten
zo veel ik kan
zo vaak ik kan

niet meer te klagen over dit en dat
deze en gene
actualiteit nog nèt genoeg te volgen om niet idioot door het leven te gaan
maar ook niet genoeg om m'n geest neer te laten halen
me niet te veel vragen te stellen
over wie me nu ècht
héél
een beetje
niet
(schrappen wat niet past)
aardig vindt

maar "gewoon" opnieuw
te proberen vlinderen
van dag tot dag,
bloem tot bloem
feest tot feest
afwas tot strijk (het hoort er àllemaal bij)

krijg ik nog eens te maken met de angsten van iemand die me na aan het hart ligt
angsten over iemand ànders die me na aan het hart ligt
vragen die ik me blijkbaar hoor te stellen
over of ik
ècht
héél
een beetje
of niet
aardig word gevonden

en zo'n vraaggesprek stemt me triest

omdat ik liever NIET nadenk over dit soort dingen
omdat ik bij voorkeur over dit soort vragen óver kijk.
Als ik niet weet dat het bestaat, dan bestaat het niet.... iets-van-dat-slag-soort-houding.
U weet wel.... zoals die hele grote vogels doen. Die steltlopers. Die niet vliegen kunnen. Waar biefstukken van gemaakt worden.
Ik zie het niet dus het is er niet.

.....

Tot het gesprek me dwingt om te kijken.
En ik het zie.
En het verdomde spijtig vind dat ik het zag.
Want ik weet niet waaròm.......
Ik weet niet hòe
dit tot stand kwam.
En hòe ik er wat aan kan doen.
ALS er al wat aan te doen is.

Niet dus.
Waarschijnlijk gewoon niet.

Nja...
dan zit je met de vraag....

was ik nu beter af toen ik het niet wist?
Of nu ik het weet?

......
Je ne sais pas.
.....