In Da Zone....

.... is ongeveer waar ik vandaag niet was. Of misschien net wèl. Het is maar hoe je het bekijkt.

Eerder deze week
"had ik de garagepoort in m'n hand"
Of zo zou je het kunnen stellen.

Na een deugddoende ochtendlijke fietstocht (die van de leuke foto's ;-) )
keerde ik puffend, zwetend en voldaan naar huis. Vol energie en klaar voor de werkdag.
De fiets moest de garage weer in
en het is dààr en dàn dat de garagepoort een "nogal" plots en ongekend geluid maakte.

Het was vroeg en laat tegelijk.
Vroeg in absolute termen
maar laat omdat me nog een douche, haardroogbeurt en klerenkiesmoment wachtte voor ik me naar het werk repte.
Niet echt veel tijd om de poort aan een gedetailleerd onderzoek te onderwerpen. Ik miszag wel wat maar wist niet precies wàt. Ik kon het ding nog sluiten en de fiets stond veilig dus dat was dat. Voorlopig.

De dagen nadien ontdekte ik het euvel: één van de zijdelingse pompen was losgekomen.
Stel u er niet teveel bij voor. Olijf heeft een gerecycleerde garagepoort. Echt. Uit andermans huis gehaald (met diens toestemming natuurlijk) en er bij mij weer in geplaatst.
Làten in plaatsen. Door handige familieleden destijds.
Na twee levens durft zo'n poort al eens gek te gaan doen. En dat had hij (zij?) dus gedaan.
Pompje los.
Daarmee gaat een poort nog wel open en toe maar het vraagt wat extra spierkracht en "open" is relatief. Als halfweg omhoog goed genoeg is, dan had ik technisch gezien een nog werkende poort :)

Maar goed... intussen had ik het losgekomen stuk gevonden dat op een uiterst bizarre plaats was terecht gekomen zonder verder sporen van vernieling achter te laten, hetgeen me verbaasde want zo'n hydraulische pomp... daar zit toch wat vaart achter wanneer het lost.....
maar goed... alle stukken terug in m'n bezit, een paar nieuwe schroeven gezocht (wat is een Kringwinkelmagazijn toch handig :)) en vandaag was dus de dag.
Montage-dag.

....
een hydraulische pomp, zoals ik al zei, daar zit wat kracht achter. Dat houdt een vrouw alleen niet "eventjes" vast terwijl de andere hand de zaak probeert vast te zetten.
Met de poort all the way open kon dat wèl lukken, beredeneerde ik. Maar goed... die wou maar tot halverwege blijven open staan.
Wat doet een alleenstaand vroemensch op een stille zondagnamiddag dan? (lees bij "stil" gewoon "doods en verlaten buurt" waardoor het vragen van een helpende hand bij de buren meteen uitgesloten was).
Een vrouw met een probleem en te weinig handen zoekt dan een hulpmiddel. In mijn geval manifesteerde zich dat in de vorm van een trapladder. Die nèt van de goeie maat bleek om de poort in positie te houden.

En zo geschiedde dat alles weer netjes aan elkaar werd gezet. Een vrouw en haar trapladder.
En haar hydraulische pomp. Of oliegevulde, het zal mij een worst wezen.
En haar hamertje en beiteltje.
En ... haar klein verstand.
Want wat doet een trapladder die op een helling staat
nà dat je het gewicht dat haar op haar plaats hield... weghaalt?

.....
jewèl
....
die valt hééééé?

in dit geval richting auto. De mijne.

Eén ding kon ik nog denken.
Of twee.
Shit 
en
fuck.

Méér presteerde ik niet in de nanoseconden van de val.....

Waarna


OEF

nèt
ernààst.

Nix gebeurd. Nix gebeurd! Hoeresjans noemen ze dat.
Of in da zone, er even uit en er daarna weer in. Verdorie.....

vóór
(zij het dat dit eigenlijk een nà was, reconstructiegewijs)

na.
de luttele centimeters die het verschil maken
tussen f*ck en thank g*d

Ik wou maar zeggen
geluk ligt in een klein hoekje.
Echt wel :)