The Best Is Yet To Come

... zo schrijft een (gewaardeerd) medelezer me in een reactie op een postje van een paar dagen geleden.
Dat is mooi. En welgemeend. Ongetwijfeld.
Het is een zin waarvan ik me met graagte in een opwelling van medemenselijke motivationele roes ook bedien. Vroeger, Nu en hoogstwaarschijnlijk ook In De Toekomst.

We - en met "We" bedoel ik mezelf en alle anderen.... de hele wereld dus (hoe ruimdenkend van me) - hebben met zekere regelmaat behoefte aan een bemoedigend woordje.
Het spreekwoordelijk Hart onder de Riem.
En de Titelzin is daarbij zonder twijfel een zeer bruikbare.

Begrijp me niet verkeerd (vooral Bentenge)..... met deze post wordt niemands hulp/bemoedigende ondersteuning/welgemeende motivatie door de modder gehaald. Absoluut niet.
Het gaat me vooràl om de realiteit des levens.
Die harder wordt naarmate de tijd vordert.

En hoe vordert de tijd precies?
Kan/moet/zal/hoeft een deskundige als Einstein hierbij te worden geraadpleegd? Relativiteitsgewijs?
Neen.
Einstein hebben we niet nodig. Maar de vordering is wel degelijk relatief.
In de zin van.... de tijd vordert... vanuit het standpunt van de beschouwer.
In casu... Olijf.

De tijd vordert ... DUS.

Wanneer je slechts luttele jaren verwijderd bent van de 50,

• een relatief aimabele persoonlijkheid hebt weten te ontwikkelen
• met enige aandacht de fysieke persoon in het oog hebt gehouden
• èn tegelijkertijd meerdere bewuste pogingen hebt ondernomen om niet tè radicaal te zijn in de meeste van de standpunten/principes die je persoonlijk aanbelangen (daarbij vaak voorbij gaand aan de eigen nood om een aantal idealistische doelstellingen te verdedigen... maar kom... we leven in een wereld met 7 miljard inwoners... er zullen en moeten compromissen gesloten worden)

en desondanks nog steeds optimistisch maar opvallend Single bent....
dan ga je je een paar vragen stellen.
Waarbij TIJD geen onbelangrijke rol speelt.

En dan kijk ik
heel toevallig
via vrienden van vrienden
naar een profiel van een meisje
dat - net als ik - een vollédig vreemde naam heeft. (sla me dood, zelfs vollédig Italiaans).
Een meisje dat - net als ik - niet superknap maar ook niet spuuglelijk is.
Eentje dat - net als ik - volslank tot rond mag genoemd worden.

en die - ik hou nù al van haar - een niet onknappe vriend heeft die blijkbaar smoor is op zijn vriendin...

maar
NIET zoals ik, gedacht heeft dat ze alle tijd van de wereld had en die vriend in haar armen houdt op een leeftijd waarvan ik vermoed dat die zweeft tussen de 25 en de 30

dan is Tijd plots weer heel Relatief.
Of net niet.
Zonder hooggeleerde Fysici.

Dat ik destijds slimmer had moeten zijn
en niet had moeten denken dat tijd eindeloos lang duurde.

En - klein detail - niet had moeten pretenderen dat
opleidingsniveau geen obstakel was.

Want tussen
Kinderverzorgster en Licentiaat Wetenschappen (zelfs al ben je er slecht in)....
dààr zit wèl een wezenlijk verschil.
In aanvaarding
of aanvaardbaarheid.

Relatief, dat allemaal wèl en zeer zeker.
Maar je wil niet - echt niet! - hoger opgeleid zijn dan je potentiële partner.
Het sluit één en ander uit. Of je dat nu leuk vindt of niet.

Er zijn - ik weet dat met stellige zekerheid - paren waarbij de vrouw OF hoger opgeleid is dan haar partner OF meer verdient. Eén van de twee. En waarbij de man daar (minstens ogenschijnlijk) geen ènkel probeem mee heeft. Maar die zijn - laat ons eerlijk wezen - zeer zeldzaam.
Een paar waarbij de man minstens evenveel (maar liever méér) op tafel legt dan zijn partner of een hogere opleiding heeft genoten (lees: zij mag hoogstens niveau Kinderverzorgster hebben gehaald of liefst nog "gestudeerd" hebben voor fotomodel (zelfs al hééft ze geen ènkele fotoshoot gedaan die het vernoemen waard was)).... die zijn in de overweldigende meerderheid.

En dan denk ik
Ik kan mezelf smaller maken. Indien niet op natuurlijke, dan tenminste op medische wijze.
Ik kan mezelf jonger maken. Enkel en alléén op medische wijze, dat spreekt voor zich.
Ik kan m'n centen weggeven en mezelf minder vermogend maken (en dat klinkt alsof ik welstellend ben terwijl Olijf een doordeweeks mens is)
maar ik kan .... en WIL.... mezelf niet dommer voordoen dan ik ben.
Zelfs wanneer ik van harte probéér om aan de oppervlakte te blijven
dan nòg....
worstelt m'n binnenste om naar boven te komen.
ADEM halen en NIET doen alsof make-up en nagels het enige zijn wat me aanbelangt....

en daarmee is gezegd
dat Olijf naar de haaien is

want dàt
in combinatie met een
minder dan productieve leeftijd (tenzij om stilaan oma te gaan spelen voor kinderen van een ander)
maken dat de aantrekkelijkheid
significant daalt.

Het feit ook dat je "stabiel" lijkt, schijnt een contra-indicatie te zijn.
Liever Jong, Dom, Arm en Onvoorspelbaar as hell. ... de Magische Combinatie.

Nou ja.
Het klinkt donker. En wellicht is het dat ook.
Maar ik verberg me achter "dat is de spijtige realiteit".

En daarmee doe ik het even.
Intussen lijkt het er sterk op
dat ik m'n leven met kleine stapjes tegelijk
terug op een georganiseerd en eerbaar spoor krijg.
Helemaal alleen.

En dat is fijn.

Maar hoogst onaantrekkelijk. Want dat veronderstelt
Geen Nood Aan Hulp.

Ainsi soit-il.