Ogni volta che non guardo in faccia a niente

Liedje. Vasco Rossi.
Draaide in de auto.
Ogni volta.
Heb ik hier wel al eens geplaatst, denk ik.

Blijft één van m'n all time favourites. Jeugdsentiment, en geeneens van het romantisch soort dus trek uw tranen maar weer in :)


Op YouTube heb ik keuze uit een brede waaier aan Ogni Volta-videejootjes. En ook daar heb ik een favoriet die ik een paar keren beluister en bekijk.
Voor de volledigheid: de unplugged - versie. Voorbeeld-beeldje lukt niet wegens Vevo of zoiets.
Trek er uwe plan mee :)

Maar goed, een Olijf, onderhevig aan een zweem nostalgie, stopt niet bij één videejoo.
En stoot vervolgens op deze clip, opgenomen in 1982.... in Lugo.

 

Goed, schatjes,

ik weet dat Lugo u nix zegt. Het zou raar zijn, mocht dat wèl zo wezen.

Maar uw Olijf wordt even terug gekatapulteerd in de tijd. Zo'n slordige 20 jaar intussen.

Toen ik wèl in Italië woonde, zij het in settentrione i.p.v. in meridione.

Begonnen in Bologna, geëindigd in Russi. Piepklein onnozel dorp in de Pianura Padana. Vol wijngaarden, appelboomgaarden en lelijke vierkante huizen. Allemaal boeren. Letterlijk. Landbouwers.

Vriendelijke mensen, dààr niet van, maar wel met neus en voeten in de aarde en ènkel in de aarde.

Maar wat heeft de edele (doch immer stoned) Vasco Rossi hiermee te maken?

Awel, hij zong ooit in Lugo, vlak bij Russi.Tien jaar vóór ik er ging wonen. En 20 jaar nadat ik er wegging, kreeg ik er toch heel even kriebels van.

Waardoor ik ging zoeken op Google Maps. Waar zouden we zijn zonder Tinternet tegenwoordig?

Best wel moeilijk hoor... een huis en straat terugzoeken waarvan je je de naam niet herinnert.

Hij, het exexexex-lief zal er wellicht niet meer wonen. Z'n vader, schàt van een kerel, was destijds al vooraan in de 80. Laat me met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen dat den lieve Antonio niet meer leeft....

Edoch, na enig zoeken  - zelfs virtueel de straten doorrijden waar ik vroeger langs moest ... en licht teleurgesteld constateren dat ik vrijwel NIETS meer herken - geloof ik het huis te hebben gevonden.

Ik twijfel een minuut of 5 lang. 

De oude haag is onvoorstelbaar hoog geworden. Er staat ook nieuwe haag. De bloempjes die ik plantte, zijn weg (niet verwonderlijk).

Aan de straatkant staan nu fruitbomen waar vroeger heerlijk witte druiven groeiden. De aanzet van de gesubsidieerde omschakeling heb ik nog nèt meegemaakt. Om de overproductie aan wijn aan banden te leggen, ontvingen wijnboeren geld als ze een deel of alles van de wijnranken vervingen door (minder rendabele) fruitbomen. En Antonio had een deel van z'n wijn opgegeven voor fruit. Ik woonde daar toen nog.....

Dus de fruitbomen die ik zie, verbazen me niet.

De plattegrond van het domein lijkt niet echt op wat ik me herinner... maar destijds zweefde ik nooit (virtueel of echt) boven de gronden, dus het kàn er wat mee te maken hebben.

En dan... zie ik het "kot". Er stond een niet nader gedefinieerd "kotje" op het eind van de tuin.

En ... het staat er nog steeds.

En dan weet ik.... dat ik hier ooit woonde.

En dat m'n onnozele nostalgische bui me via omwegen even hiernaartoe bracht.

(en kijk.... hier ging ik een foto plaatsen en Blogspot had me weer te grazen.... waarna ik een Picasa-album elimineerde en weer even voortkon....)

Ik vind het fijn.

Maar het verandert niets aan 

Ogni volta che non guardo in faccia a niente