CSI Waasland

Laat Olijf nog eens wat schrijven, toe. Moet lukken.

Geen inspiratietekort wegens nicotineprobleem. Dat laatste valt bijzonder goed mee moet ik zeggen. Al zorgt een onbalans in dopamine of andere feel good hormonen misschien wel voor een gebrek aan schrijfwil. Of het vallend blad, zoals op andere blogs - net zoals hier - merkbaar is.

Goed. De reden doet er weinig toe. Ik zou ze u niet kunnen géven al betaalde u me.

Maar zie.... het lot gooit me zomaar een onderwerp in de schoot. In sé waarschijnlijk onwaarschijnlijk oninteressant voor u, verre lezer, maar ik werp vandaag een beknopte blik op criminaliteit. Meer bepaald op het soort dat wel héél dicht bij huis komt....

Zo rond zessen vandaag zie ik m'n zussen en hun kroost voor de wekelijkse spaghetti. Niets nieuws. Al is het met alle sport-, muziek- en andere activiteiten van week tot week bang afwachten of iedereen het nog haalt. Tot hiertoe wil het met enige goede wil nog steeds lukken. Oef :)

Edoch.... m'n bijna 11-jarig petekind (nog 2 dagen... spannend :):):)) valt binnen met de aankondiging dat ze NIETS wil horen over schoten. En tante Nanna valt zwaar uit de lucht. Want ik weet niet waarover het lieve kind het heeft.

Enkele uren later ben ik een beetje wijzer. De gemoederen zijn bedaard en nu mag er weer wèl over schoten gepraat worden.
Blijkt dat er in T, deelgemeente van T (ik geef toe, het is verwarrend...) in de late namiddag een vrouw werd neergeschoten. Op enkele straten van waar zus en haar kroost woont.
Een zwerm zoekende helikopters en een handvol stoere politiewagens scanden de wijde omgeving in ware CSI-stijl af op zoek naar de voortvluchtige schutter. Zus, die inmiddels via via had vernomen wat er gebeurde, droeg haar thuiswachtend kroost op om ramen en deuren te sluiten.... mocht de voortvluchtige voortvluchten in hun huis. Gewapend en al.
Hetgeen ze deden. Waardoor petekindje (de jongste thuis) een klein, kort en hopelijk slechts tijdelijk trauma opliep. En wij enkele uren niet over schoten mochten praten. Of zelfs weten wat er gebeurd was.

In het lokaal avondjournaal hoor ik iets méér. Wild om zich heen schietende man, plaatselijke voedingszaak, onschuldige vrouw, dood op het voetpad, onduidelijke motieven, sinds 17 uur voortvluchtige schieter. Het is in middels 21u en ik vraag me af of de motieven nog steeds onduidelijk zijn en de dader nog steeds spoorloos.
Best wel eng eigenlijk.
Waardoor Olijf, alleenstaande vrouw van best wel kwieke maar desalniettemin middelbare leeftijd, bij het thuiskomen in het donker een blik werpt op het achterpoortje naar de halfduistere tuin... dat op een kier staat (poort, niet tuin).... en wijselijk beslist om vandaag toch maar eens via de goed verlichte voordeur de woning te betreden. De gordijnen van de ramen die uitgeven op de tuin gaan vandaag ook dicht.
Hij moest maar eens voortgevlucht zijn van T naar T. Slechts een kwartiertje fietsen. Of misschien een uurtje wandelen. Tussen vijf en negen kon hij gemakkelijk hier geraken en zich verschuilen in m'n tuin. Of garage.... denk ik maar.

Dat is dus met zorgeloze gewoonten breken. Omdat criminaliteit vandaag even tè dicht in onze buurt kwam.
Morgen hervat ik het gewone leven. En vannacht slaap ik lekker door.

Zonder foto.