BOEF!

Een half uurtje nadat ik bij vriendin Ils een post las over onverwacht (en pijnlijk) nieuws, slaat het toeval ook bij mij toe.
Niets ernstigs maar potverdorie toch even slikken.

Of... moderne media op z'n bizarst.

Op 26 mei van dit jaar ging ik met vriendin B naar een avondseminar in Hasselt. Een seminar dat wat in de lijn van m'n overtuigingen ligt en dat sowieso een positieve boodschap beloofde.
Voor vriendin dacht ik dat het ook interessant kon zijn.
Ze ging mee.
Samen genoten we van de avond, die best wel warm en zonnig was. Na afloop bezochten we de markt in Hasselt en aten een bakje vettige friet.  Ik herinner me dat ik nog naar I berichtte waar we zaten, want zij kent centrum Hasselt inmiddels beter dan wie ook.
B zei dat ze blij was dat ze was meegekomen in plaats van alwéér thuis te blijven. Want ze zat de laatste tijd heel veel thuis. Zelfs Salsa, één van haar grootste passies al zo'n 12-13 jaren lang, zei haar "even" niets meer.

M'n herinnering begint te vervagen... want ik herinner me niet of dat de laatste avond was die ik in gezelschap van vriendin B doorbracht. Ik bèn nog een keer bij haar thuis geweest. Nà Hasselt. Meen ik.
Maar Hasselt was in alle geval onze laatste keer samen "uit".
En daarna.... stopte ze met haar leven. Yep... het is dié vriendin B. Die ik onlangs, in gezelschap van honderden anderen, begroef.

Vanavond een klopje via Tinternet.
De spreker van de avond stuurt een linkje door. Naar een samenvatting van die avond in mei.
Met een koude rilling over de rug kijk ik ernaar.
En daar zitten we, niet vaak in beeld en meestal vrijwel onherkenbaar. Maar daar zitten we. B en ik. Zij aan zij. Te luisteren. Allebei nog in leven.

Ik geef de link niet mee. Vind het een beetje kies.
Maar het pàkte me toch weer even.

En nu ga ik nog even kijken naar de full version. Of toch een beetje ervan. Want dan zie ik haar nog eens. Bij leven en welzijn.


Epiloog
Die avond was ik 20 dagen verwijderd van m'n laatste mei-verblijf in het buitenland en (zonder het te weten) zo'n 20 dagen weg van m'n volgend juni-verblijf. Ik leefde nog op wolkjes. Vond alles over "positief in het leven staan" zéér juist. Was overtuigd dat ik alles in m'n leven zèlf tot stand bracht, mits de juiste instelling. Want toen liepen een aantal dingen vreemd-gaweg op rolletjes. En alle andere details van het dagelijks leven konden me gestolen worden.
Vandaag, de laatste tijd - zoals u al merkte - draaien een paar dingetjes vierkant en heb ik de grootste moeite om de weg van onschuldig positivisme te bewandelen. Eén en ander blijft aan de licht- tot donkergrijze kant.
Dan is het een beetje zwaar om te "vatten" dat ik het zelf kan "maken".
En tòch geloof ik het. Dat dat kan.

Ergens in de buurt van eind mei was iemand zo blij als een kind in een snoepwinkel bij het nieuws dat Olijf eerder dan verwacht weer op bezoek zou komen.
Vandaag is er van dat enthousiasme niets meer te merken. In fact - ik kan daar erg kort over wezen - er is helemààl niets meer te merken.
En laat me toch maar even zeggen - gewoon mens zijnde - dat het fijn is om weten (of tenmìnste te dènken) dat je voor 1 iemand bijzonder kan zijn. Wanneer je plots moet merken - zonder tekst of uitleg.... zonder tekst of uitleg - dat er op dat bijzonder zijn een vervaldatum stond, dan prikt dat wel even. En soms langer dan even.
Ook omdat het moeilijk te rijmen is.... dat je zó gewéldig bijzonder bleek dat de verdwijntruuc geen woord waard was. Geen gebenedijd woord.
Een mens gaat zichzelf van minder in vraag stellen.

Maar goed.
De replay van het mei-seminar krijgt m'n ingesteldheid er misschien wel weer bovenop.