De enige van de drie die ik al enkele keren eerder maakte. Go figure....
Maar goed... de drang om mezelf op te werpen als bakker extra-ordinaire was dus groot.
En terwijl ik eieren klutste, bloem zeefde (niet dus... ik zeef nooit bloem), suiker en boter afwoog, deeg kneedde en appelen schilde, had ik enkele uren om na te denken over de dingen des levens.
Deze welke een single vrouw van middelbare leeftijd - met veel goede wil maar blijkbaar een slecht karakter - wel eens door het hoofd plegen te schieten.
Tussendoor wordt het internet even gecheckt. Terwijl de suiker karameliseert. Of de vulling stolt.
Op FB vind ik deze. Die overigens mooi klinkt. En die ik vaak zelf onderschreef. Nu weer even met minder enthousiasme.
Life doesn't give you the people you want,
it gives you the people you need,
to make you the person you were meant to be.
Echt, luitjes. Ik heb dit soort stellingen met veel overtuiging onderschreven. En zal dat op betere momenten heel waarschijnlijk opnieuw doen.
Getuige hiervan: de relatie waar ik langer om heb gerouwd dan ze heeft geduurd .... slaagde er op den duur in om me tot deze conclusie te brengen. Ik vond dat best "sjiek" van mezelf.
Wat het me bijbracht, schreef ik meermaals neer en ik voel niet de drang om mezelf te herhalen.
Maar ik dacht echtigintechtig dat ik best wel wat geleerd had. En zelfs wat gegroeid was. Dat ik het leven beter aankon.
...
Kàn ik ook. Of ik schreef nu niet.
Maar ik vraag me af....
Hoeveel k*tmensen (ik onthou me vandaag even van geslachten) moet Olijf nog in haar leven "zien" vooraleer ik de mens ben die ik hoorde te zijn?
Want ik dacht dat het er best op begon te lijken hoor.
Graag zien maar niet tè. Graag geven maar ook krijgen. Aandacht hebben voor andermans communicatiekanalen en -wegen. Niet altijd het "wuf" uithangen maar soms toch vrouw durven zijn. M'n mannetje staan maar ook hulp durven vragen. Zo vaak mogelijk lachen maar af en toe een glimps van de emotionele kant tonen. Een beetje dit en een beetje dat dus.
Allez kortom... het leven had - dacht ik - me een mooi evenwicht bezorgd.
Tot ook dàt niet bleek te kloppen.
En zelfs geen schup onder Olijf's g*t werd gegeven om de zaken te laten eindigen. Teveel moeite blijkbaar.
dus herbekijk ik die zin even. Met enige bitterheid vandaag. Tot dat weer verandert (en Olijf zou Olijf niet zijn als ze niet vurig hoopte en zelfs geloofde dat dat wel weer verandert).
Als ik mensen krijg die ik nodig heb
om te worden wie ik moet zijn, (en ik er dus moet van uit gaan, gezien de persoon die ik werd en de sujetten die m'n pad blijven kruisen, dat happygolucky NIET m'n doel is)
dan ziet mijn toekomst er uit als volgt. Keuzemogelijkheden. Op z'n minst dàt.
- Olijf wordt iemand die alles en iedereen wantrouwt. Nooit geweest maar misschien is dat nodig.
- Olijf wordt non. Als tiener en twenner placht ik daar wel eens een grapje over te maken. Maar het gaat erop lijken....
Als ik heel eerlijk moet zijn, spreekt geen van beide toekomsten me biezonder veel aan (spellingcheck geeft me nu aan dat het meervoud van toekomst niet bestaat... maar spellingcheck gelooft waarschijnlijk ook niet in parallelle universa).
Dus Olijf bakt. En stelt zich intussen vragen.
Dat bakken misschien mijn manier is voor iemand iets te betekenen, al was het maar voor dat ene koffiemoment.
Maar verder ga ik er vandaag niet op in.
Twee redenen.
- Het is inmiddels bijna middernacht en de volgende twee dagen zullen loodzwaar zijn, net als de laatste drie.
- De Tarte Tatin, m'n laatste en m'n enigste gekende gebak, kwam net de oven uit. Of ie geslaagd is, weet ik nu nog niet. Maar het bakken is gedaan voor vandaag.
En daarmee eindigt de dag van een single vrouw op middelbare leeftijd. Met een occasionele bakhobby. En enkele vragen rijker.
Epiloog
Terwijl de Tarte Tatin kort voor middernacht dan tòch wordt uitgestort (anders plakt hij morgenochtend onvermijdelijk aan de pan) en het erop lijkt dat het geen compléte mislukking is geworden (als appelmoes op een taartbodem mag beschouwd worden als een deels succes, dat is...), schiet "significant other" me te binnen. En waarom dat zo genoemd wordt.
En met een middernachtkop na 4,5 uren keukenwerk kan uw Olijf niets méér bedenken dan
"nja.... voor een bepaald persoon... die significant other... ben JIJ in het beste geval óók significant".
En dat is een leuk gevoel, lijkt me zo.
Maar ik zou het niet weten. 'k geloof dat Olijf dat niet hoorde te leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten