over Ploertendoders en Werpsterren

ALLES is leerrijk. Zelfs een lijst do's and don'ts van een vliegtuigmaatschappij.
Zo ontvangt Olijf op een zaterdagochtend een mailtje om haar nog eens op haar rechten en plichten te wijzen. Onderweg van... naar....

Blijkt dat ik wel èrg beperkt ben in het pakken van m'n bagage.
Het is me verboden om allerlei soorten pistolen mee te nemen, laserwapens, zelfs aanstekers met een geweervorm.
Scherpe objecten èn stompe: allemaal verboden als de kans bestaat dat ik er iemand kwaad mee wil berokkenen.
M'n bijl en hakmes moet ik thuislaten, net zoals m'n ploertendoder. Idem dito voor m'n religieus mes èn m'n ski- en wandelstokken. M'n dorsvlegel, potverdorie, is óók een verboden item. En evengoed m'n num-chucks, kubatons en kubasaunts. Zelfs m'n werpster mag ik alwéér niet meenemen....

"Laat me het over een andere boeg gooien" denk ik optimistisch. Dan steek ik m'n bagage toch gewoon vol met spuitverf, geïnfecteerd bloed en een handvol explosieven. Kan een mens nog wat spelen aan boord van de vlieger. Een beetje de tijd doden als het ware.
Maar niets van dat. Ik mag zelfs m'n grote hoeveelheid zuurstof niet in de handbagage steken.

...
Mag een mens nu NIETS meer?

...
(en als ik nu es een klein potje dodelijke bacteriën en virussen zou proberen binnensmokkelen...???)

Ik vond het leuke lectuur.
Nu weet ik tenminste op voorhand wanneer ik in fout ben :) :) :)

zocht ze even op op Tinternet. Ploertendoders in al hun vormen...

(Originele tekst hieronder. Ik wou het u niet onthouden :) )



8.10 VERBODEN ARTIKELEN

8.10.1 Het is Passagiers niet toegestaan om de volgende artikelen mee te nemen in de beveiligde ruimtes van de luchthaven en de vliegtuigcabine:

8.10.1.1 Pistolen, vuurwapens en wapens; een object waarmee (schijnbaar) door het afschieten van een projectiel lichamelijk letsel kan worden veroorzaakt, zoals Alle vuurwapens (pistolen, revolvers, geweren, jachtgeweren, enz.), replica en imitatievuurwapens, onderdelen van vuurwapens (met uitzondering van telescopen), luchtpistolen, geweren en kogelgeweren. Seinpistolen, startpistolen, speelgoedpistolen, geweren met kogelblokken, industriële bout- en spijkerpistolen, kruisbogen, katapulten, harpoenen en harpoengeweren, slachtmaskers, verdovingspistolen of schokapparaten (bijvoorbeeld voor het doden van vee), wapens met geleide energie (laser), aanstekers met een geweervorm.

8.10.1.2 Wapens met punten en randen en scherpe objecten, artikelen met punten en klingen die letsel kunnen veroorzaken, waaronder bijlen en hakmessen, pijlen en dartpijlen, crampons (enterhaken, haakvormige artikelen of plaat met ijzeren spikes voor bergbeklimmen), harpoenen en speren, pickels en ijsbijlen, schaatsen, vergrendelbare messen of stiletto's van welke lengte ook, messen, daaronder mede begrepen ceremoniële messen, religieuze messen en jachtmessen, gemaakt van metaal of ander materiaal dat sterk genoeg is om als potentieel wapen te worden gebruikt, vleesmessen, kapmessen, open scheermessen en (behalve veilige scheermessen of wegwerpscheermessen met mesjes in een houder), sabels, zwaarden en degenstokken, scalpels, scharen met bladen van welke lengte ook, ski- en wandelstokken, werpsterren, ambachtsgereedschap dat als potentieel wapen kan worden gebruikt, bijvoorbeeld boren en boorbeitels, snijwerktuigen, zakmessen, alle zagen, schroevendraaiers, breekijzers, hamers, combinatietangen, moersleutels/Engelse sleutels, branders.

8.10.1.3 Stompe artikelen: elke stomp artikel dat letsel kan veroorzaken, zoals tennisrackets, baseball- en softbalknuppels, clubs of stokken (hard of flexibel), bijvoorbeeld gummiknuppels, ploertendoders (met loden knop), politieknuppels en -stokken, cricketbats, golfclubs, hockey- en hurleysticks, lacrossestokken, peddels voor kano en kajak, skateboarden, biljart-, snooker- en poolkeus, vishengels, artikelen voor vechtkunst, bijvoorbeeld boksbeugels, clubs, knuppels, (dors)vlegels, num-chucks, kubatons, kubasaunts.

8.10.1.4 Explosieven en ontvlambare stoffen, explosieven of sterk brandbare stoffen die een risico vormen voor de gezondheid van de Passagiers en het personeel of de veiligheid/beveiliging aan boord van het vliegtuig, zoals ammunitie, detonators en ontstekers, explosieven en explosieapparaten, replica of imitaties van explosiemateriaal of explosieapparaten, mijnen en ander militaire artikelen, alle soorten granaten, gas en gasflessen, bijvoorbeeld butaan, propaan, acetyleen, zuurstof – in grote hoeveelheden, vuurwerk, vuurpijlen, vuurwerk in welke vorm dan ook en andere pyrotechniek (inclusief feestartikelen en speelgoed), onveilige lucifers, granaten of patronen die rook veroorzaken, ontvlambare vloeibare brandstof, bijvoorbeeld benzine/petroleum, diesel, aanstekergas, alcohol, ethanol, spuitverf met drijfgassen, terpentine en verfverdunner, alcoholhoudende drank met meer dan 70% alcohol (140%-proef).

8.10.1.5 Chemische en giftige stoffen: alle chemische of giftige stoffen die een risico vormen voor de gezondheid van de Passagiers en het personeel of de veiligheid/beveiliging aan boord van het vliegtuig, zoals: zuren en alkaliën, bijvoorbeeld wegwerpbare 'natte' batterijen, bijtende of blekende stoffen, bijvoorbeeld kwik, chloor, sprays voor persoonlijke verdediging, bijvoorbeeld mace, peperspray, traangas, radioactief materiaal, bijvoorbeeld medicinale of commerciële isotopen, vergiffen, besmettelijk of biologisch gevaarlijk materiaal, bijvoorbeeld geïnfecteerd bloed, bacteriën en virussen, materialen die spontaan kunnen ontbranden of verbranden, brandblusapparaten (behalve de apparaten die zijn toegestaan conform de protocollen en als noodapparatuur aan boord van het vliegtuig).

8.10.2 De volgende artikelen mogen zich niet in Ingecheckte Bagage bevinden: explosieven, zoals detonators, ontstekers, granaten, mijnen en explosieven. Replica en imitatievuurwapens, speelgoedpistolen . Gassen: propaan, butaan. Ontvlambare vloeistoffen zoals gasoline, methanol, ontvlambare vaste stoffen en reactieve substanties, zoals magnesium, aanstekers, vuurwerk, vuurpijlen. Oxidatiemiddelen en organische peroxiden, zoals bleekmiddel en reparatiekits voor plaatwerk. Giftige of besmettelijke stoffen, zoals rattengif, geïnfecteerd bloed, radioactief materiaal zoals medicinale of commerciële isotopen. Bijtende stoffen, zoals kwik, accu's, auto-onderdelen die brandstof bevatten.

8.10.3 Scherpe objecten in de Ingecheckte Bagage moeten veilig zijn ingepakt om letsel aan controleurs en bagageverwerkend personeel te voorkomen.

Een klacht

De ironie!
Zit Olijf hier te zeuren over zeurders en laat het nu gebeuren dat de noodzaak tot vraag zich opdringt. Die flus ontaardt in een klacht.

Online-facturen. Kent u die?
E-services. Al ooit van gehoord?

Ik heb ze en ik gebruikte ze. Soms. Heel soms. Zó soms zelfs dat ik intussen m'n login en paswoord vergeten was. Wist zelfs niet meer wélk mailadres ik had gebruikt voor het gebruik van m'n E-services.

(tussen haakjes. Een modern mens heeft tegenwoordig meer dan 1 mailadres. We moeten mee met onze tijd. Zeker in tijden van Clouds, Big Brother and what have you).

Na enkele vergeefse pogingen om met de meest voor de hand liggende mailadressen door te dringen tot m'n eigen facturen, geef ik het op.
Gelukkig was ik enkele jaren geleden slim genoeg om m'n klantengegevens (inclusief activatiecode) te bewaren, waardoor ik er nog in slaag om een nieuw gebruikersprofiel aan te maken.
Alles verloopt vlot. Ik geef een mailadres in waarvan ik denk dat het erg logisch is dat ik het voor dit gebruik aanwend (en waarvan ik hoop dat ik het binnen een jaar nog weet....), stel een paswoord in, bevestig (altijd bevestigen!), verzin een veiligheidsvraag en een antwoord dat daarbij past. Enfin... het lijkt vlot te verlopen.
Binnen enkele minuten, denk ik, kan ik "binnen".

En dan verschijnt er een venster dat ik naar m'n mailbox moet om de bevestigingsmail te lezen. Alweer bevestigen. Goed. Mailbox openen en kijken.
Niets.
Enkele minuten wachten, drukken op Refreshknop. Nog steeds niets.
Olijf probeert bovenstaande zowat een uur lang en intussen is het middernacht geworden. NOPPES.

Tijd voor bed en nieuwe actie in een nieuwe dag.

Het is ruim 23 u de dag nadien (NU dus) wanneer ik me herinner dat ik m'n online facturen wou zien.
Dus begint de hele hannekesnest opnieuw.
Login mislukt. En mislukt. En mislukt.
Ik  doe wat inmiddels ieder Tinternetgebruikend mens doet: ik vraag om me m'n paswoord toe te zenden. Wie weet wat had ik gisteren rond spookuur ingevuld in een vlaag van opperste zinsverbijstering???

Login: OK, wordt goedgekeurd.
Veiligheidsvraag: is de mijne van gisteren (dus IETS hebben ze toch geregistreerd gisteren...)
M'n antwoord: OK, wordt alweer goedgekeurd.

"Schitterend" denk ik. Ik sta op het punt binnen te kunnen.
Dus gaat Olijf vol vertrouwen naar haar mailbox. Alwaar alweer voor een goed half uur niets arriveert. En ik het beu word.

Plan C. Naar de website en zoeken naar "contact".
Daar vindt de teergeliefde klant een waaier aan mogelijkheden. Bellen... maar de kantoren zijn gesloten op dit uur. Ik heb begrip.
Mailen? Opgebeld worden op een door u gekozen telefoonnummer? Post? Energielijn? Electrabel shops? In mijn buurt? (in welke buurt ànders, vraag ik me af). Zowaar ook chat!!!

Bijna verlegen om de keuzemogelijkheden, kies ik er toch de gemakkelijkste uit. Mail. Kunnen ze dat morgen op hun gemak lezen en met al even veel gemak beantwoorden.

Ik stuur een vraag. Geen klacht (want die mogelijkheid bestaat ook). Ik leg bovenstaande uit en vràààààg vriendelijk of ze dat probleem willen oplossen.
En klik op "verstuur"

....
Waarna een fout scherm verschijnt.
Geen fout scherm zoals in Foute Muziek.
Neenee....een Error-scherm. "The requested URL was rejected. Please consult with your administrator"

De vraag kan dus niet doorgestuurd worden. Ook niet wanneer je dat een keer of 10 probeert. Zelfs niet wanneer je twee verschillende Tinternetbrowsers probeert. Zelfs dàn niet.
Oòk niet wanneer je een klacht probeert te formuleren in plaats van een vraag. Nada, noppes, zilch, nulkommanul. 
E-mail lukt niet.

Wel fijn, vind ik. Het comfort van die E-services.
Zowel de "E" als de "Services"

Al 2 dagen probeer ik m'n energiefacturen te pakken te krijgen en al 2 dagen vang ik bot.
Oh ja. Bij Electrabel. Want ik wil es kijken hoe lang ik nog heb tot ik m'n opzeg kan geven.
Zou het kunnen? Dat ze het ruiken en me aldus alle toegang tot m'n eigen gegevens ontzeggen? Zodat ik tóch maar klant zou blijven?
Stel je vòòòòr..... :)

Electrabel, en u mag die naam hier gerust voluit lezen (ik hoop zelfs dat ik #1 gerankt word bij een Google-search voor Electrabel klachten), SUCKS BIG TIME.
Afrekeningsfacturen waar zelfs Einstein kop nog staart aan zou kunnen krijgen, prijzen en tarieven die nog ondoorzichtiger zijn dan een herfstochtend op de Pianura Padana en een klantenservice die - tenminste online - onbestaande is.
Het muziekje aan de telefoon herinner ik me zelfs niet meer. Het is te lang geleden dat ik nog ZIN had om hen te bellen met een vraag. Maar het zal nodig zijn, dat bellen. Mét wachtmuziek (Er zijn nog 1457 wachtenden voor u. Gelieve aan de lijn te blijven). Hopelijk niet van Limahl, want ik zou het niet overleven.

Bellen mòet want online kan je bij Electrabel ronduit NIETS bereiken.

Mocht ik nog getwijfeld hebben... nu staat m'n besluit vast. Prioriteit op Olijf's lijst is nu een nieuwe energieleverancier te zoeken.

25 dagen te vroeg

liet hij (of zij????) zich voelen. De Lente.

Een zachtwarme lucht, een geurtje dat nog niet écht naar Lente maar ook zeer beslist niet naar Winter rook.
Héle zwermen vogels die druk bakkeleiden in de nog kale boomkruinen.

Vanavond stapte ik zowaar met de jas over de arm naar m'n auto.

Spring is in the air!!!!!!!!

Usanze

Binnenkort verlaat Olijf even het land.
Precies wanneer en voor hoe lang zeg ik u lekker niet (een mens moet gek wezen om ALLES op het wwweb te zetten... waar ligt de grens niewaar?)

Hoe dan ook. De reis leidt naar... yep! Holadijee!
Het Diepe Zuiden! Het dorpje aan zee! De rust! De familie!....

Kort na m'n boeking "ziet" Olijf haar neef. Die ginds woont.
Het blijde nieuws wordt verkondigd en onthaald op een goede reactie. Oef.

Tot...
"Jij komt bij ons slapen". Bij ons.. dat is bij zijn moeder, mijn tante.
Lief mens, daar niet van. 100% moeder, 200% verzorgster.

"Nee nee", probeer ik snel. "Ik wil niemand tot last zijn".
Het IS wat met familie. Enerzijds weet ik perfect dat "last" niet het juiste woord is. Er wordt me vaak genoeg gezegd dat we vaker moeten komen, dat er massa's logeerbedden zijn en dat we altijd welkom zijn.
Maar goed... mensen zéggen zoiets ook soms uit moreel plichtsbesef.

Maar daar krijg ik het. Het antwoord. Even snel als het mijne.
"Je bent helemaal niet tot last. Trouwens m'n moeder zal blij zijn met je gezelschap"

F*ck. Ik zou haar dus een dienst bewijzen.... Moreel dilemma.

En hij doet er nog een schepje bovenop.

• Hij: de verbeteringswerken aan zee zijn nog niet klaar. Olijf: Ik kan ook één van de appartementen boven gebruiken, toch? Daar werd niet gewerkt.
• Hij: Ja maar.... het is vochtig en koud aan zee!  Olijf: Hee, je vergeet waar ik vandaan kom. Trouwens, ik heb een elektrisch vuurtje en meneer G zou me nog een gasvuurtje bezorgen (wat Olijf natuurlijk biezonder lief vond van meneer G :) )
• Hij: Je zit daar moederziel alleen! Ràzendgevaarlijk joh! Alleen F de zwerver is er nu nog. Olijf: Dan nodig ik F es uit voor een lekker warm avondmaal. Zal hij blij zijn :)

Zelfs m'n laatste spottende noot neemt hij niet voor lief.
Olijf MOET en ZAL bij de familie slapen.

Voorlopig geef ik het op. We zullen verder praten wanneer ik ter plaatse ben, zeg ik. En daarmee zwijgt hij even, denkend dat hij "gewonnen" heeft.

Het is altijd opletten geblazen wanneer je je buiten je eigen cultuur begeeft. Zelfs als wordt die "andere" cultuur verondersteld gekend te zijn dankzij wijlen papà...
U weet wellicht wat ik bedoel. Soms is het erg onbeleefd om een aangeboden kopje thee te weigeren (dat is wat het Egyptisch kappersjongetje me lang geleden zei). Of nog onbeleefder om een gekregen kadootje "goed te maken" door er zelf eentje terug te geven. Hiermee schijn je aan te geven dat je de schenker wil overtroeven.
Oppassen geblazen dus.

Zo vraag ik me onderhand dus ook af of het verstandig is om m'n willetje van doorgewinterde alleenstaande onafhankelijke vrouw door te drijven.
Enerzijds heb ik geen zin om tante, nonkel of neven op hun gastvrije tenen te trappen.
Anderzijds kijk ik uit naar de stilte en eenzaamheid van een verlaten vakantiedorp. Het uitgaan en terugkeren wanneer ik daar zin in heb, zonder te hoeven zeggen of ik thuis zal zijn voor het avondeten. Of anderen wakker te maken bij m'n thuiskomst.
Gaat u nu  overigens niet denken dat Olijf van het zware uitgangstype is. Toen ik laatst ginds was, lag ik meestal rond tienen in bed....
Maar je moet je opties open kunnen houden als verstokte vrijgezel... niet?

Zoals ik het zie, heeft de modern single goeie en kwaaie momenten.
De winter is de periode bij uitstek voor de kwaaie. Kerst doorworstelen. Valentijn ook. Lange donkere avonden die allemaal, stuk voor stuk alléén doorgebracht worden.
De goeie momenten liggen hem in het ontmoeten van nieuwe mensen, het afspreken waar en wanneer je wil met (oude) bekenden. Aan niemand verantwoording hoeven af te leggen.

Dus tja... het wringt een beetje wanneer van mij verwacht wordt dat ik in een gezinnetje probeer te passen, net wanneer ik vrij en blij m'n ding kan doen...

Voor alle zekerheid check ik nog even bij meneer G. Hoe dat zit met die geplogenheden. Le usanze del posto.
En dat blijkt niet eens zo erg te zijn. Hij schijnt dat te herkennen. Familie en vrienden die hun gastvrijheid een beetje "opdringen" zonder vraag naar de wensen van de gast.
Ik moet niet wakker liggen van een weigering, laat hij me weten.

Dus ga ik er nog even over nadenken, ... maar niet te lang.
De zee trekt me te veel aan.
De gulden middenweg zal  gevonden worden... hoop ik :)

Trouwens... m'n gas(t)vuurtje was al besteld! :)

Het offensief is begonnen :)

Ik zei het al eerder. Dat ik wat ging "doen" aan m'n allergie. Die van de "ooooow wat is m'n leven toch een puinhoop"-mensen.

Zondag gebeurde het. FB-gezeur werd (uiteraard zonder aanleiding) gevolgd door Brigitte Kaandorp's Ik heb een heel zwaar leven. (met dank aan Lehti daarvoor :))

Deze namiddag had ik er wéér van. Iets was misgelopen door de stress, las ik.  En Olijf  postte "Do not anticipate trouble, or worry about what may never happen. Keep in the sunlight." - Benjamin Franklin.
Binnen de kortste keren geliked door een handvol lezers (waaronder de professionele zeurder, oh ironie).

Drie uren later... méér van dat. Gestoten knie en ijs erop. MOEST op FB.
Olijf's volgende post: "Oh, wouldn't the world seem dull and flat with nothing whatever to grumble at?"~W.S. Gilbert
Tot hiertoe nog geen likes :)

Ben dankbaar voor Tinternet waar je quotes kan vinden over zowat alles.
Ik ga blijven posten. Alle andere vrienden zullen het wellicht niet snappen, maar ik hoop dat zeurder van dienst op een goeie dag de hint begrijpt.

Het is dit of op een dag écht eens moeten zeggen dat dat negativisme niet alleen nergens toe leidt... maar ook nog es érg onaantrekkelijk is.

Zo. Voor vandaag heb ik m'n zaag gespannen.
Al twee dagen zonder suiker overigens... Hoofdpijntje zal wel toeval zijn. Of ... zou ik daar es wat over op FB gooien? Now there's an idea..... :)

Oeh! Nee! Ik heb een beter idee!
Wil u weten waar Olijf vanochtend blij van werd?
Scroll down.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Toe... Asjeblief. Scroll down. :)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Zicht op badkamerraam vroeg in de ochtend. Vanop.... *kuch*....jewél..... :)

 Zó moeilijk hoeft het toch niet te zijn...???

Il Suocero

De laatste weekenddag bestond vooral uit opzoekwerk.
Vrienden uitwuiven, dat éérst. Maar daarna opzoeken. En boeken.

De vrienden die ik op bezoek had, waren van de goede soort.
Iets bizars doen ze met Olijf. Ze pompen me vol energie.

Hoe weinig tijd ik afgelopen weekend ook had, plots begon ik te stofzuigen, afstoffen, opruimen en afwassen. Het maakte hen niets uit maar Olijf was ieder "vrij" ogenblik in de weer. Gewoon, omdat ik dat wilde.
Vriend F die tientallen jaren geleden een jaartje of wat bij ons kwam wonen, spant de kroon.
Hij is was een jongen die zichzelf door de middelbare school heeft gesléépt. Ik vraag me zelfs af of hij die ooit heeft afgemaakt, maar dat detail doet er vandaag helemaal niet meer toe.

Rond z'n twintigste besloot hij vrijwel van de ene dag op de andere om "het" te komen proberen in België. Z'n beste maatje was destijds het vriendje van m'n zus en die ging hierheen komen uit liefde. F. kwam mee voor morele steun.
Van hen beiden had F. op papier de minste mogelijkheden. En hij feestte wel wat af, het dient gezegd.
Maar hij werkte ook. Alle jobs die hij - buitenlandse jongen zonder één woord Nederlands - kon krijgen, pakte hij aan. Waar hij ook ging, Z'n werkmakkers en bazen zagen hem met spijt vertrekken. Maar dat heb je met interimklusjes...
Op z'n ukkie bouwde hij zelfs een mooie vriendenkring op. Kroegmakkers, dat wel, maar hij had niemand nodig om z'n handje vast te houden. 

Ongeveer een jaar later keerde hij terug naar huis. Geen idee wat hij daar ging doen. Tot hij een meisje uit Noord-Italië ontmoette en ook hij ditmaal uit liefde naar het Noorden vertrok.
Hij viel - zo pleegt men te zeggen - met z'n gat in de boter. Want soon-to-be-schoonpapa had enkele jaren voordien een bedrijfje opgestart en daar kon hij aan de slag.
Het duurde echter niet lang vooraleer de bijna-schoonzoon méé ging denken, de automatisering van de productielijnen opdreef, zelfs nieuwe machines ontwierp.
Schoonpapa gaf hem - terecht - steeds meer verantwoordelijkheden. F. was begonnen op de werkvloer en klom de spreekwoordelijke ladder op.
"Tja, mooi makkelijk" hoor ik u denken, "als Schoonpapa aan het roer staat".

Olijf heeft Schoonpapa gekend. Een zeer aimabele heer maar ook een zakenman. F. zou z'n positie niet gekregen hebben als hij het niet waard was geweest. Per slot van rekening had Schoonpapa z'n hele hebben en houden in het bedrijf gestoken. Dat gooi je niet zomaar weg in een vlaag van nepotisme.

Intussen is Schoonpapa niet meer. Helaas. Hij wordt gemist.
Maar F. heeft het bedrijf schitterend overgenomen. Het is groter dan ooit, ze doen zaken met zowat de hele wereld èn nemen bedrijfjes in het buitenland over of gaan joint ventures aan over de Grote Plas.
Niet meteen iets wat je zou verwachten van een mènneke dat met moeite z'n middelbare school afmaakte.

En zo gebeurt het dat Olijf een biezondere bewondering heeft voor F. Niet alleen om z'n kunnen maar ook om z'n serene vriendschap. Een vriendschap waarin nix mòet.
Horen we elkaar een (half) jaar niet, dan is dat OK. Af en toe komt er een berichtje om ons aan te porren nog eens langs te komen. Of dat zij hierheen reizen. Als het gààt. Als het niet gaat, ook goed. We vinden wel een ander moment.

Z'n echtgenote, haar zuster en haar moeder kennen we ook. Allemaal geadopteerde familie. Zeer warme mensen. Oprechte.
...
Die ons aan het eind van het weekend bij "het laatste avondmaal" vragen om elkaar wat vaker te kunnen zien. Want goede vrienden mag je niet uit het oog verliezen.
Olijf zegt snel ja om niet te tonen dat het haar diep ontroert (maar ik ben het wél :))

Wanneer je een goed voorbeeld ziet, dan mag/moet je dat volgen lijkt me.
En dus... poetste Olijf dat het een lieve lust was.
En boekte dat werk-uitstapje dat ze al maanden voor zich uit schoof.

There's no time like the present is zowat het belangrijkste dat dit weekend me bijbracht.
Dat je momenten moet koesteren en kansen grijpen. Want voor je't weet, kan het te laat zijn.
Schoonpapa - il suocero - verloor de strijd tegen een plotse ziekte vóór hij met pensioen kon gaan en eindelijk de tijd zou hebben om met z'n geliefde vrouw alle uitstapjes te doen die ze hadden uitgesteld.
F. en zijn schoonfamilie hebben de waarde van het NU helemaal begrepen. Door een tragisch verlies maar goed... ze hebben het gesnopen. En gaven het nòg maar eens door aan Olijf en de haren.


En nu wat pix.
Samen zijn met hoedjes op (het was Carnavalweekend en Olijf ging op zolder champagneglazen zoeken, vond die niet maar stootte wel op de verzameling hoofdtooien... dingen die - tot mijn verbazing - iedereen met het grootste plezier opzette) :)

vrouwen op hun plaats :)

De hoedjes gingen pas àf op het eind van de avond. NIET op Olijf's verzoek. Gewoon uit plezier :)

Zondag Nieuwpoort. ZON! (en wind...)

Hondenbordje. 1 van m'n zwaktes :)

klaar voor de zomer?

"nogal" koud...

Maandagochtend: terug naar huis :(

Wa ne servies eeeeeeee

of: het leven van een zeurder.

Maandagnamiddag. Een half uur voor hij  gaat sluiten, trek ik naar het Postkantoor. BPost heet dat tegenwoordig. Moet modern klinken ofzo...

Dom dom dom natuurlijk, om halfvijf komt heel werkend Vlaanderen z'n postzaakjes behartigen. Maar goed, het is niet anders.
Olijf neemt haar nummertje en ziet dat er 15 wachtenden vóór haar zijn. Geduld. Ik parkeer mezelf braaf achteraan en begin wat wezenloos in het niets te staren. Geen goed boek bij. Zelfs geen slecht :)

Een minuut of 5-10 later komt een meneer het kantoor binnen, trekt z'n nummer, ziet dat hij nummer 17 in de rij is, zucht ONMIDDELLIJK en vindt het nodig om na welgeteld 2,74 seconden aan een wildvreemde te zeggen "Da's ier nogal ne servies eh"... met een hoofdknik "wijzend" naar de massa wachtenden vóór hem. Zo'n knik die moet zeggen "Oe is da nou méugelijk, allez"

Toegegeven. De twee dames aan het loket hebben toevallig twee langdurige klanten aan hun been. Maar de meisjes doen hun best. Iedereen krijgt even veel tijd, geduld en aandacht. Tot de vraag beantwoord is, het  pakje afgegeven of het probleem opgelost.
Ik snap niet wat daaraan te klagen valt.
Vooral niet na 2,74 seconden.
En SURTOUT niet door een man die er redelijk bejaard (lees: gepensioneerd) uitziet. En dus naar alle waarschijnlijkheid méér tijd heeft dan z'n nog steeds werkende medemens die alles op een loopje moet doen na het werk.
Hij hàd op een minder druk moment kunnen komen (net als ik overigens), maar hij koos voor het spitsuur.
Moeje niet klagen vind ik...

Afijn.
Na de twee lange klanten ging het vlotjes vooruit.
En de madammekes aan het loket deden het hééééél erg goed.
Een dikke pluim voor m'n plaatselijke BPost.
Wa ne servies! Zeker weten :)

Handen thuis

Vanaf morgen moet Olijf weer haar handen thuis houden. Speachwise, that is.
Morgen vertrekken m'n vrienden weer naar huis, zo'n 1000 km naar beneden.

Het is een raar ding, dat taalgedoe.
In Titalions kan ik niet praten zonder de handen te gebruiken ter ondersteuning van m'n woorden.
In Tvloms voel ik die nood in geen geval (of eerder in beperkte mate). Ook niet in Tengels of in Tfrans.

Eens m'n vrienden vertrekken dus, verdwijnen m'n handen weer in m'n zakken.
Niet dat ik het bewust zal missen want - zoals gezegd - ik heb ze enkel nodig in Titalions.
De waarheid is wél dat ik ze graag gebruik, m'n handen. En nu gaan ze dus weer even op rust.
Tot binnenkort. Want ik plan een uitje naar ginderachter. Midden in m'n suikervrije periode.
Benieuwd of een suikertekort wat zal betekenen voor de gebarentaal :)

De kogel is door de kerk

Voilà. Dat is dat. Olijf heeft beslist.
Geen suiker voor 40 dagen.

De "Schuld" hiervoor (wat hou ik van Kerkeljik getinte termen eens ik op dreef geraak :) ) is te zoeken bij Oponseentje en Esmeralda. Twee ondernemende dames mét een visie die doen wat Olijf zo slecht doet: theorie in praktijk omzetten.
Zélf initiatief nemen nadat een idee zich in m'n hoofd heeft genesteld, wil vaak mislukken. Maar volgen, dat kan ik dan weer wél. Als ik wil. En ik wil :)

Vooral nu ik me in het Carnavalweekend, aan de vooravond van de vastenperiode in gezelschap van m'n vrienden lekkerbekken, nog eens goed liet gaan aan tafel.... tegen beter weten in weliswaar.... maar eten in gezelschap is zo leeeeuuuuuuuuk. En zo gezèllllllig :)

De race tegen het Kilomonster was ik al een poos aan het verliezen. Weekends als dit hier doen daar geen goed aan. Misschien was het weer één van die accidentele toevalligheden die me langer dan normaal bij het Vasten-onderwerp van Esmeralda deden stilstaan.
En dus Voilà. Besloot ik om me aan te sluiten bij het groepje Suiker-onthouders.
Niet dat ik zo'n zoetebek ben, maar het kan beslist geen kwaad om met kritische blik naar de ingrediënten op voedselverpakkingen te kijken.
Naast extra aandacht voor openlijke en verborgen suikers hoop ik er een "bewuste" dieetmaand van te maken. Nix extreems, dat niet. Maar er mag wat af.

En dus stond ik vanochtend op met een realistisch streefdoel voor ogen. Wat ik precies kwijt wil in 4 weken tijd . Niet toevallig zo ongeveer rond m'n verjaardag: altijd een goeie datum om met een voornemen of twee op de proppen te komen.
Omdat ik ergens las of hoorde dat een onmeetbaar doel géén doel is (en ik dat een plausibele stelling vond), werd ik dus wakker met een cijfer in m'n hoofd. Iets haalbaars weliswaar. En dat gaf me een fijn gevoel, holadijee.

Het cijfer dat in m'n hoofd zit, blijft bij mij. Dat geef ik u niet mee. :)
Maar het IS te doen.
En met een beetje morele suikersteun van de Vastenvolgers op deze blog, gaat dat zeker lukken.

Dus we gaan ervoor.
Vanaf Morgen Maandag houdt Olijf het bij: God ziet mij, hier eet men niet. (of de gezonde variant daarvan)
Olé! (pardon: Amen)
:)

Geïnteresseerden kunnen zich aansluiten bij bovenstaande link.

Feesboek nader bekeken

... maar ook niet té.
Het is laat. Alweer een stuk na middernacht. En Olijf is nog niet moe.

Een klein stukje FB-filosofie dringt zich aan me op.

Zoals:

• al naargelang de taal die je standaard instelt - ontdekte ik onlangs - ontvang je al dan niet updates van een pagina die je in het verleden leuk vond. Alweer iets waar ik me ab-so-luut niet bewust van was. Tot een opmerking van een mede-vind-ik-leuker een antwoord opleverde van de FB-pagina in kwestie. Of hij z'n taalinstellingen al had bekeken. En dat z'n gemiste updates misschien dààr aan te wijten waren. Waarna Olijf de proef op de som nam, haar taalinstellingen even wijzigde en merkte dat inderdààd precies dàt het euvel bleek te zijn. Vlak daarna keerde ik terug naar m'n defaulttaal. Want - vond ik - die updates interesseerden me sowieso niet. :)
• het gebruik van het wereldwijde smoelenboek is in ieder land verschillend. In wat ze schrijven. En hòe. M'n Italiaanse vrienden zijn veel stiller dan de andere. Of beknopter. Of cryptischer. Met gebruik van veel meer leestekens. Vooral de !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
  Vreemd en intrigerend is dat. Dat mensen "in wezen" overal dezelfde zouden zijn zijn... maar ook weer niet.
  Het houdt me bezig.

Verder dan dit kom ik niet.
Zoals gezegd: het is laat.
En Olijf
die wordt stilaan dan tòch een beetje slaperig.

Morgen is er nog een dag. Met vrienden. Nog steeds het groepje uit Italië.
Die héél erg spraakzaam zijn. En gesticulatief (asjeblief... een nieuw woord speciaal voor u).
Is het dààrom misschien dat ze zo stil zijn op Feesboek? Omdat gebarentaal daar "niet van toepassing" is?

I wonder.....

Grappig

niet HaHa-grappig maar leuk, in de zin van licht bizar en (meer dan) een beetje fijn.
Wanneer een niet nader genoemd iemand die ik (heel) goed ken
iets gaat Googlen
en als eerste resultaat
MIJN blog vindt.

Ze zocht een restaurant, ver van hier gelegen.
Typte de naam in + foto.
En ze kwam hier terecht.

Dus... denk ik...
misschien moet ik
aan het restaurant in kwestie
royalties gaan vragen
ofzo?
(want hùn site lijkt werkelijk nergens op)

Ik hou van accidentele toevalligheden.
Wie nog?

:)

Laat op de avond

of erg vroeg in de ochtend. Eén uur twaalf.
AM zoals the Americans het zo graag uitdrukken.
Of een goed stuk na middernacht dus.

Heb een kwartiertje geleden m'n gasten uit Italië voor vanavond uitgewuifd. Morgen zien we elkaar weer. En overmorgen.
Wat een plezier.

Een (zuiderse) babbel, een (Belgisch) bier en uren ùren zwanzen.
Gòd, wat geniet ik van zulke avonden :)

Viale Nettuno

Dankzij een (voor de gelegenheid niet nader genoemde) vriendin, ben ik vandaag genoodzaakt om Viale Nettuno even op Google Maps te bekijken.
Voor haar een voorsmaakje. Voor mij een leven lang herinneringen, de meeste erg mooie overigens.

Ik krijg weer zin.
ERG veel zin :)

Google Streetview-pix....

God ziet u.... ook hier :)

En verder heb ik daar vandaag nix over te zeggen :)

if time were money

dan zou ik er nu wat aan kunnen verdienen
of verliezen, het is maar hoe je't bekijkt.

Blogposts schijnen op rare uren van de dag en nacht te verschijnen (dankjewel Lehti voor je opmerkzaamheid) en hetzelfde gebeurt met de reacties.

Zonet reageerde yours truly op een eigen bericht rond een uur of zeven in de avond
en bleek het te zijn gepubliceerd ergens rond 10 uur in de ochtend
Ik zou zeggen..... "....!?!?!?!?!?!?!?!?!...."
En dat zei ik dus ook... maar dan in mezelf :)

Bij de instellingen van deze blog staat alles correct aangegeven. Het is netjes donderdag 16 februari zo ongeveer rond 19u15.

En als we dit publiceren, dan gebeurt ... wàt precies?
Goed. Ik publiceer :)

Last van een gevoelige maagd

Enkele minuten stond de radio op vanochtend in de auto. Enkele minuten maar... vooraleer ik m'n teruggevonden mp3-spelertje weer aanzette.
Een mp3-spelertje dat welgeteld 1 jaar en 2,5 maanden zoek was geweest en ik uitgerekend op oudejaarsavond terugvond in een handtas die voor de gelegenheid uit de kast werd gehaald (en die ik, zo mag ik wel besluiten, dus al even lang niet had gedragen...).

Tijdens die 5 minuten radio was het onderwerp van het moment mandjeskaas. Ik geloof dat iemand die kaas zocht om er "wat" mee te maken, in de keuken dat is.
Uiteraard kreeg de luisteraar meteen de uitleg over die mandjeskaas en z'n herkomst en geschiedenis. Ik had er nog nooit van gehoord maar kon me er gemakkelijk wat bij voorstellen. Dacht meteen aan ricotta, die ook de leuke gewoonte heeft om in mandjes te zitten, zij het dan wel plastieken.
De geïnteresseerde lezer merkt meteen dat het ene weinig te maken heeft met het andere, maar dat terzijde :)

Tijdens de radiogeschiedenisles vertelde een mandjeskaasspecialist hoe de kaas "ontdekt" werd a great many years ago.
En dat ging ongeveer zó.
Boeren uit het Pajottenland trokken met hun melk graag rond om die te verkopen. Om met een vloeistof rond te trekken, heb je klotsvaste recipiënten nodig en daar gebruikten ze zo ongeveer alles voor. Kalfmaagden werden ook gebruikt voor het vervoer.
Olijf dacht meteen... "Wablief? Kalfmaagden?"... maar ik luisterde aandachtig verder.
Steeds weer had de spreker het over de maagden. En dat de melk, die in die maagden had gezeten, bij aankomst ter plekke (lees: waar een koper werd gevonden) bleek te zijn ingedikt.
De boeren, die danig geïntrigeerd waren door het verschijnsel (dat overigens nog eetbaar en lekker bleek) gingen op langdurig onderzoek en ontdekten dat de melk stremde door het maagdzuur (jewèl...).

OK. U hebt het intussen wel door. De melk reisde rond in kalfmagen en stremde dankzij het maagzuur.
Evenwel....de mandjeskaasexpert zei wel dégelijk maagden. Geen twijfel mogelijk. Het woord viel  vaak genoeg en ik had m'n volumeknop intussen genoeg open gedraaid om me te vergewissen van de uitspraak: in Pajottenland placht melk in kalfmaagden te zitten.

Schitterend :)
Ik zal eraan denken, volgende keer wanneer ik nog eens last heb van maagdpijn. En terwijl ik dat zeg, zal ik vanuit m'n ooghoeken opkijken naar m'n toehoorders... :) :) :)

De Belgische kaas in wijmen mandjes

Italiaanse NON-kaas in plastic mandjes

De foto's zijn (uiteraard) internetplukjes.

14 februari 2012

34 dagen, 2 uren en 55 minuten verwijderd van de Lente.
Tijd voor een feestje :)

De andere blog - Baking with... Olivia Olivia

Of ik mee uit dansen ging, vroeg een dansmaatje.
Vanavond? Weinig zin. Drukke dag gehad en zin in lekker thuis zitten (al moet ik toegeven dat ik het thuiszitten al aardig onder de knie heb).

De tijden dat Olijf 2 keer per week naar de les trok en daarbovenop ook nog es twee tot drie keer ging dansen, liggen alweer een tijdje achter me. En dat zie je eraan.... helaas. (laat niemand u wijsmaken dat dansen geen sport is!)

Hoe dan ook. Zaterdagavond wilde ik gewoon lekker thuis zijn. Morgen misschien...
Op weg naar huis bekroop een àndere zin me weer. Eentje die niet meehelpt in de strijd tegen de kilootjes.
Olijf wilde een brood bakken. Rozijnenbrood nog wel. Voor het zondagontbijt met mamma.
Rozijnen had ik. Gist ook (onlangs gekocht). Eieren vrij zeker en bloem... ach wat, dat zou er ook wel zijn.
En bloem... had ik. Zakken en zakken vol. Volkorenbloem maar dat mag mamma niet hebben.
Farina di semola voor het meer zuiderse werk. En zelfrijzende. 3 kg zelfrijzende.
Gewone, witte bloem? .... pakweg een half zakje.
Owwwww shit.

Maar niet getreurd. In "Ons Kookboek" (het standaardwerk voor iedere zichzelf respecterende huisvrouw) halveerde ik het recept voor 1 kg bloem en ging aan de slag.
Afwegen, mengen, kneden.
Kneden, boksen, peuteren, gezichtjes maken.
Tijdens het gebruik van de vuisten (Olijf haalt heel doelbewust géén broodmachine in huis) wou ik graag wat onverwerkte woede afreageren... maar dat verschafte niet de minste voldoening. Blijkbaar was ik te kalm vanavond.
Dan maar gezichtjes maken. Ook dat wilde niet echt lukken. Omdat het deeg te veerkrachtig was. Het keerde te snel terug naar z'n oorspronkelijke vorm terug.
"Goed teken" dacht ik zelfgenoegzaam. De veerkracht zit erin!

Tot ik driekwartier na het te rijzen zetten van m'n deegbol.... geen énkel volumeverschil zag.
Tedorie tedorie. Schuld van de droge gist? Nog nooit eerder in m'n leven gebruikt, maar de verpakking (èn een speciaal broodbakboek uit m'n indrukwekkende collectie) verzèkerden me dat verse bakkersgist zonder problemen mocht vervangen worden door de droge variant.
(Terwijl ik dit schrijf, zo'n 10 minuten na m'n eerste rijs-check en na het omdraaien van de miezerige bol, merk ik dat er toch wat zwelling begint te ontstaan. Voorlopig onthou ik me van verdere commentaren).

Het dansen vanavond heb ik met deze bezigheid definitief afgelast. Als alles goed verloopt, gaat het brood omstreeks 22 u de oven in. Voor een uurtje ofzo?
Welke vrijgezellin van middelbare leeftijd begint zich nog op te tutten tussen 11 en middernacht om uit te gaan? Nou... Olijf alvast niet meer.
Morgen misschien :)

0u08. Het brood is uit de oven.
U krijgt nu de fotoreportage van mijn 4 uur durend exploot. Over naar Studio 1 :)

de vuist: weinig effect

het gezicht: miniem effect

de bol vóór rijzing

de bol na tweede rijzing (word de referentie-spatel gewaar aub :))

de bol in de warme kamer

de bol na de warme kamer. Toegegeven, de korst had iets enthousiaster mogen barsten :)

Ter afsluiting vroeg ik me voor eens en voor altijd af wat het verschil is tussen rozijnen en krenten.
Nu weet ik het.
http://www.dewijnhoek.nl/database/info60.html

Bakker Olijf voelt een onweerstaanbare drang om te gaan slapen. Hoe sneller ik slaap, hoe sneller het ochtend wordt... en hoe sneller ik de bol kan proeven :)

Kippenvel

Op weg naar huis gisteravond, nèt voor het thuiskomen... nèt één liedje lang van m'n voordeur verwijderd, hoorde ik een vrouwenstem "wat" zingen.
Iets Spaans, iets breekbaars.
Het nummer herkende ik, de stem niet.

Olijf is al lang niet meer mee met de laatste trends en muziekjes en daar maal ik ook niet om. Edoch, toen Shakira als zangeres werd genoemd, bloosde ik even van ongemak.
Ik hèb wat met namen. Als ze me niet aanstaan - om welke reden ook - dan zie ik het nut er niet van in om méér te weten te komen over de persoon achter de naam. Erg dom, sla me gerust om de oren (nee wacht, ik doe het voor u.... **pEts*... zo... klaar).

Om geen enkele aanwijsbare reden kon ik de naam Shakira niet lùchten. Misschien heeft het wat te maken met de trend om steeds "speciaal" te willen doen.  Zo heb ik ook een hekel aan namen als Shania (ons Sjanààja), Shaquille, Shana, Sharissa.... oh wacht... hier tekent zich duidelijk een patroon af.... :)

Hoe dan ook, Shakira klonk me zódanig slecht dat ik me nooit de moeite heb getroost om haar op welke manier dan ook op te zoeken. Geen idee hoe ze eruit zag, nog minder idee hoe ze klonk.

Tot ze me gisteren gedurende enkele minuten "pakte" en ik nadien tot m'n scha en schande moest ontdekken dat net zij me uit m'n lood had geslagen.

Intussen zijn we een dag verder, zakte de emotie van gisteravond weer tot een aanvaardbaar peil... en bekroop me de zin om het origineel op te zoeken. God zij dank voor YouTube, want Olijf is en blijft een cultuurbarbaar. Titel intikken et voilà: Francis Cabrel!

"Geheel willekeurig" pik ik uit het ruime aanbod het filmpje uit waar hij het publiek uitnodigt om mee te zingen. Dàt vind ik kippenvelmomenten: wanneer een massa onbekenden bij de eerste noten wéét om welk nummer het gaat.

Ik was niet in die zaal. Ik heb Cabrel nooit live gezien. Maar ik kreeg kiekeboelen. En een hint van overtollig oogvocht ook.

En nu: wat tekst.

Woorden die proberen los te wrikken wat al lang in Olijf broedt maar er maar niet uit wil komen.

Liefde. En de beleving ervan. Of net niet.

Net als de meeste mensen met een greintje observatievermogen hoor en zie ik dagelijks verhaaltjes van "anderen" om me heen. Virtueel of reëel, het doet er niet toe. Hoe zij "het" doen. Of net niet. Wat ze erbij voelen, wat ze erbij denken. Of ze er überhaupt wat bij denken of voelen. En hoe ze ook dààr mee omgaan.

En Olijf. Hetzelfde.

In m'n hoofd zit een oude bol wol. Van gedachten en emoties. U kent die bol. U heeft die wellicht ook (of ook niet, in welk geval: een welgemeende proficiat). Het leuke aan die bol is dat hij groeit met iedere nieuwe ervaring. Minpuntje is dat hij steeds verwarder wordt, moeilijker te ontrafelen en nog eens oneindig veel moeilijker om uit te leggen. Zoals dat bolletje waar de kat net iets te vaak mee heeft gespeeld. Het centrum één dikke knot en de randjes wat minder vast... maar desalniettemin ONontrafelbaar. Althans op eerste zicht.

U denkt: ze raaskalt. De trappers kwijt. Lult over bollekes wol. Alleen op een zaterdagavond tegen een computerscherm.

Maar terug naar Cabrel.

Moi je n'étais rien

mais voilà qu'aujourd'hui

Je suis le guardien 

du someil de ses nuits

je l'aime à mourir

etcetera etcetera

Ik vind het mooie woorden. Ze klinken mooi, vooral uit Cabrel's  mond.

Maar het gaat al snel botsen in Olijf.

Ik was niets... reutemeteut.... ik zie haar doodgraag

Het is niet fair om er slechts één passage uit te halen. Er staat nog zoveel meer in. Maar de "niets"-kwestie en de wonderbaarlijke vrouw die hem uit z'n zelfverklaarde niets-dom heeft gehaald... dat wringt.

En waarom wringt dat? 

Omdat Olijf zich levendig herinnert zelf ooit zoiets te hebben gedacht. Niet vóór, niet tijdens maar nà.

Nadat Mister-zoals-naderhand-bleek-Not-So-Right iets liet weten dat verdacht veel leek op "Ik neem m'n liefde terug. Jij mag die niet meer hebben. Ik vind dat jij daar geen recht meer op hebt". 

Waarna een mens als Olijf (en met mij vele anderen wellicht) zich voelt alsof de aarde onder haar voeten wordt opengereten en haar meezuigt in een eindeloos duistere en diepe put.

Na dàt.... "incident"... ging ik denken, écht geloven dat ik vóór hem niets was geweest.

Terwijl ik dat zeer zeker wèl was geweest. IETS dus. IEMAND. Olijf namelijk. Onmiskenbaar Olijf, met alle mooie en lelijke kantjes.

DAT wringt dus. Dat een mens op een punt kan geraken (en - zucht - daar verdomde lang kan blijven hangen) waarbij hij/zij wèrkelijk gelooft NIETS te zijn (geweest) zonder de liefde van die éne die niet in staat was voorbij een meningsverschil te kijken. Net van die éne die niet verder dan de wittebroodsweken geraakte. Net - met andere woorden - mede door toedoen van een mens die minder te bieden heeft dan de huis-tuin-en-keuken-vriend(in).

"Straffe toebak", kan uw Olijf u VANDAAG zeggen. 

Maar - shame on me - het heeft behoorlijk lang geduurd vooraleer ik dat voor mezelf en voor anderen kon toegeven.

Maar bon. DAT ligt dus in het verleden. En maar goed ook. Het heeft z'n zin gehad.

Hoe lang het ook heeft geduurd, het had z'n zin. Het was nodig. Om één en ander vanuit een ander oogpunt te bekijken enzo. Olijf - van kindsaf de eeuwige dromer - moest met beide voeten op de grond worden gezet en dat gebeurde zoals het gebeurd is. Ik noem het een zelfregulerend mechanisme.

Dat neemt niet weg, met alle denkerijen en rationaliseringen, met alle extra info waarmee ik mezelf de afgelopen jaren "gevoed" heb... dat het antwoord verder af lijkt dan ooit.

Over onzichtbare muren die je niet wil maar er tóch lijken te zijn, over voorzichtigheid die afremt, over te snel of net te traag vooruit gaan en nóg van die dingen. Die dingen die verstrikt zitten in dat bolleke wol.... en die ik dus nooit uitgelegd krijg. Kortom: over Liefde met de groote L :)

Links en rechts (of links en de àndere links) lees ik dat ik niet alleen ben met dat gefilosofeer over grenzen verleggen, dingen proberen en vooroordelen achterwege laten. Misschien is ook dàt goed.

Enfin. Het is een zootje. Een interessant zootje maar onmiskenbaar en zonder twijfel.... een zootje :)

Ik ga nog wat nadenken, terwijl m'n brood in de oven bakt. Maar dat is een volgende blog :)

......

Oh ja, voor alle duidelijkheid. Ik vind Cabrel's lied wondermooi..... mocht u twijfelen.
Heb vanavond "maar" een keer of 10 op de replay-knop geklikt :)

Het verschil

met dank aan Lehti die me er (nogmaals) heen leidde.

Brigitte Kaandorp: Het verschil tussen mannen en vrouwen.

Ik vind het schematisch heel aanschouwelijk.
Het maakt een avondje thuis alweer erg vermakelijk, dàt op z'n minst.
:)

vuilnisbak

Ken je dat?
Wanneer je het ongemakkelijke gevoel krijgt dat sommige mensen je voor vuilnisbak aanzien?

Néén, ik heb het niet over het fenomeen waarbij men je vraagt "Och kòm, eet het asjeblief op. Anders moet ik het wegsmijten"... Dat is ook een vuilnisbakmentaliteit, maar eentje van een ander kaliber. (Fijn toch, die gedachte waarbij je je gewaar wordt dat jij onderwerp bent van de dualiteit jouw mond-vuilnisbak...:) :) :) )

Het gaat over dat àndere soort. Waarbij iemand voortdurend negativiteit spuit. En jij het recipiënt bent waar alle vuilnis in moet.
Druk druk drukke dag, lastige kinderen, m'n man begrijpt me niet, ik moet alles alleen klaren, het sneeuwt potverdorie alweer, nu moet ik de auto wassen, ik kijk uit naar het weekend dat ik even alleen kan zijn, m'n club apprecieert me niet, de vaatwasser heeft me weer in de steek gelaten, ik moest een half uur naar een wachtmuziekje luisteren bij m'n energieleverancier, een auto reed me bijna de benen van onder het lijf, de automatische schuifdeuren van het winkelcentrum deden het niet......blablablablablablablablaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Begrijpt u me niet verkeerd. "Wij" vrouwen praten graag. En veel. En meestal hebben we niet méér dan een luisterend oor nodig, om alles "van ons af te praten".
Maar trop is teveel. Soms toch.

Olijf - ik heb dit al meermaals gezegd - heeft met momenten veel weg van een man. Geef me een probleem en ik wil het oplossen. Dankzij m'n andere - vrouwelijke (dus) - helft wil het luister-gedeelte óók nog wel lukken... maar vaak ga ik in de fout door suggesties aan te reiken.
Pas wanneer ik me daar van bewust word, neem ik gas terug en ga weer over in luistermodus.
....
mèt een extraatje.
En dat extraatje is: proberen in het negatieve iets positiefs te vinden. Of het tenminste te relativeren.
Druk? Beter dan je hele dag verdoen voor de televisie.
Lastige kids? Ach, tis misschien een beetje de leeftijd. Ze zien je wel graag, dat weet je.
Sneeuw? We krijgen het maar één keer per jaar. Een lekker lange wandeling is zo mooi en rustgevend.
Stomme chauffeur? Al een geluk dat "wij" beter rijden :)

Allez, you get the picture.

Ik neem nog aan dat dat gezoek naar mooie dingen op iemands zenuwen gaat werken... maar op dat ogenblik denk ik aan m'n eigen zenuwgestel dat op het punt staat het te begeven.
En jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, ik geef toe... er zijn dagen dat ik al dat gezeur kan missen als kiespijn. Niet eens om één of andere precieze reden. Niet omdat ik zèlf down ben of omdat de dag al moeilijk genoeg was.  
Nope.
Soms,
héél soms,
heb ik
héél gewoon
geen zin in geleuter.

Maar ik zeg het niet :)
Wat ik wèl doe, is die mensen nooit ofte nooit de url van deze blog geven.
Zodat IK HIER kan zeuren.

En geluk, oh opperste geluk, dan komt er een telefoontje van iemand die net als ik gesteld is op vrolijkheid.
En het hele gedoe ligt dan meteen achter me.

Een kinderhand is gauw gevuld :)

cero coma cero

5 picogram
of nul komma nul nul nul  nul nul nul  nul nul nul  nul 5 gram per milliliter


Clenbuterol.
Bij Contador.
En hij zegt dat op zijn manier.

Ik bespaar u het Remix-filmpje, maar u begrijpt dat ik even ging zoeken.

Waarom?
Heb ik iets vòòr of tègen Contador?
In geen geval in éénder welk geval. Ik ken hem niet, ik volg hem niet en ik weet sowieso niet wie ik moet geloven. Méér zelfs, ik bekeek onderstaand filmpje zo lang mogelijk en begreep geen jota van wat hij zei. Verstààn, dat wilde nog lukken. Maar begrijpen niet.
Dus wat hij zegt, kan juist zijn. Of ook niet. Beslist u maar zelf.

Op 00:37 zegt hij met graagte precies om hóeveel Clenbuterol het ging. Alleen... hij verkleint de hoeveelheid nog een keertje met een factor 10 tot de min twaalfde, want na z'n vele cero's eindigt hij met picogram. Ach ja, wie geeft in dit geval om een nulletje meer of minder, niewaar?
Ik begreep in ieder geval dat het om héééééél weinig ging.

Waarom, dus nogmaals, een postje over een topsporter en zijn urine?
Eenvoudig.
Olijf hoorde het nieuws vandaag op de radio en vond de Cero coma cero cero cero eenvoudigweg zeer komisch.
Heel even dacht ik dat ik Chanel 9 Neus hoorde.
Kijkt u - mocht u het filmpje afspelen - vooral naar het fragment bij 2:34.
En u begrijpt meteen wat ik bedoel.

Neen,
Contador en z'n pipi interesseren me niet echt. Z'n Spaans daarentegen wèl.

En een picogram, voor alle duidelijkheid, is het miljoenste van een miljoenste gram. Of 10^-12 gram dus.
Wiki (mijn internetbijbel) verklaart verder: Een picogram water is een druppeltje met een diameter van ca. 0,0012 mm of 1,2 micrometer. Dit is de orde van grootte van de druppeltjes van een inkjetprinter.
Zo, dat weten we dan ook weer.
Méér nog, we weten hoe we dat in het Spaans kunnen zeggen :)

(Ik begin zelfs te denken dat de sporter enkele nulletjes vergeten heeft....)

Hoe dan ook:
Butros butros gali ;-)

het was alweer een maand ofzo geleden

... sinds ik "de" site bezocht waar ik me nog geen jaar geleden voor een jaarlidmaatschap inschreef.
U weet wel, "de" site waar "contacten" kunnen worden gelegd.
Dezelfde site waar mijn interesse pijlsnel de dieperik in schoot na het ontvangen van enkele nietszeggende mails van mensen met nietszeggende profielen.
Ik dankte een paar engelen en goden voor het lage inschrijvingsgeld, waardoor ik het niet eens zo erg vond dat ik een jaar vooruit had betaald voor iets wat ik niet scheen te willen gebruiken.
(en bon ja.... lage tarieven verklaren misschien meteen ook de kwaliteit van de profielen die ik meer uit beleefdheid dan uit interesse las. Eigen schuld dikke bult, zullen we maar zeggen :) )

Omdat ik 5 minuten te verliezen had, dacht ik bij mezelf "Och ja, die site is er nog. Effe kijken of er nog wat binnengekomen is." .... Je weet maar nooit eh :)

3 mails. DRIE. De oudste van ergens begin januari.
Alle drie één zin lang en volstrekt inhoudsloos. Niet dat ik levensverhalen verwachtte, dat niet (liever niet zelfs... och wat ben ik moeilijk). Maar toch... een zweem van "moeite", iets wat deed vermoeden dat de schrijvers méér hadden gedaan dan naar een paar foto's kijken, iets - éénder wat - dat erop had kunnen wijzen dat ze m'n profiel hadden gelezen en zich èrgens - al was het maar één puntje - in hadden herkend.... Nix van dat.
Maar goed. Met dezelfde beleefdheid van weleer, kijk ik even naar wie geschreven heeft.
Ook daar: krot en compagnie. De profielomschrijvingen kònden bijna niet korter zijn dan wat ik aantrof. En doordeweeks. En eenheidsworst. Ondoordacht en volkomen on-origineel. De spreekwoordelijke dertien in het dozijn.

Yep, Olijf zit vandaag weer op haar high horse. Niemand is goed genoeg voor Olijf... zo moet het althans lijken.
De hand in eigen boezem stekend, rest me wellicht niets méér dan dit maar toe te geven.
Ik vind hem niet, die witte raaf. En eerlijk? Ik zoek ook niet, nu echt een hele poos al niet.
Witte raven - als ze nog bestaan (en vandaag ben ik zelfs niet zeker of het antwoord op die vraag me nog interesseert) - zullen wel voorbij komen vliegen als het seizoen juist is.
... niet dan? :)

Ach wat. Ik heb m'n plicht voor de maand vervuld. Ik heb nog eens gelezen. En dat was dat.
M'n beleefdheid reikt al làng niet meer zover dat ik de moeite neem om op mails als deze van vandaag te antwoorden.
Als zij niet de tijd nemen om hun sprankelende (maar o zo goed verborgen) persoonlijkheid tot uiting te laten komen in een bericht, dan neemt Olijf zeer zéker niet de  moeite om daar op te antwoorden. Heel erg simpel.
Hautain maar simpel.

En  zij... zijn wellicht zonder al te veel kleerscheuren weer verder gegaan.
Ik ken ze niet, dus van hun gekneusde ego hoef ik niet wakker te liggen.

Ok.
Hard, hautain en simpel.
Mea culpa, mea maxima culpa.

Oh... over minuten vond ik vandaag een versje. Ik vrees dat ik me vandaag al een paar honderd keren heb moeten verantwoorden omtrent m'n slecht tijdsgebruik.

Mysterie's

zoals:

• Waar haalt Olijf - in het midden van de winter - een muggenbeet vandaan?
• Hoe spelen sommigen het klaar om me te doen berouwen dat ik vriendelijk, geduldig en aandachtig was? Voor de verandering es wat over de werkplek. Neemt een mens (in casu  Olijf) zich voor om iedere klant - leuk of lastig - te benaderen met dezelfde blanke lei. En dus de - ahum - interactie standaard aan te vatten met een welgemeende glimlach, een blik in de ogen (niet te verwarren met stàren) en een "Kan ik u ergens mee helpen?". Vat de klant dit op als verdoe gerust m'n tijd zolang je wil, ik heb tòch niets nuttigers te doen. Sommigen zijn daar bijzonder goed in, in het nemen van een arm wanneer eigenlijkfeitelijk alleen maar een vinger werd aangeboden. En ze doen het subtiel ook... Het begint met een terechte vraag om verduidelijking. Wanneer prijzen te hoog worden bevonden, laten ze het niet na om dit uitvoerig te bespreken. Extreem lage prijzen worden zelden onder de loep genomen. Maar goed, het is des menschen om te zeuren. En Olijf heeft geleerd om dit soort opmerkingen gedwee te ondergaan. Na het kwartiertje palaveren over verkoopspraktijken schakelt de blijkbaar èrg eenzame klant over op vragen en bemerkingen die hun bestaansrecht ontlenen aan het .... VERSPILLEN VAN MIJN TIJD. Of neen, ik lieg. Het andere doel - moet ik, bij gebrek aan meer informatie, besluiten - is het zo lang mogelijk uitstellen van het moment om terug naar huis te gaan. En zelfs dàt probeert Olijf met een stevige dosis fatalisme te doorstaan. Wanneer meneer het echter nodig vindt om z'n tijdrovende en volstrekt nutteloze vragen te stellen terwijl Olijf intussen is overgeschakeld op een andere (kopende) klant, dringt een kordate opmerking zich op. En die klinkt (hopelijk nog steeds) vriendelijk: "Excuseert u me, ik zal u verder helpen zodra ik deze klant geholpen heb". Het liefst zou ik roepen "STOooooP! Ik hèb een job, een betààlde en die vereist niet dat ik eindeloos naar uw verhaaltjes luister! En ik hèb er maar twee! En die zijn nu bèzig! Twee oren betekenen overigens niet dat ik naar twee stemmen tegelijk kan luisteren!" Maar dat doet Olijf dus niet. "Zodra ik deze klant geholpen heb, kom ik bij u". Hetgeen ik daadwerkelijk doe. Waarna afgerekend wordt. 5 x 5 cent + 1 x 50 cent, tik ik in de kassa in. "Dat zijn 75 cent, meneer" (ik wéét het, hij is your regular big spender :) ). .... gevolgd door een milde vragenronde over hoe ik aan dat bedrag kom. Want 5 x 5 zijn toch.... 15 cent? "Euh... neen meneer... 5 x 5 cent komen neer op 25 cent en ik ben er vrij zeker van dat de kassa dat correct uitrekende". Nog twee keer vraagt hij of ik het wel juist heb en ziet dan z'n rekenfout in.
  En wandelt dan.... eindelijk!... buiten.
  M'n baas moest weten dat Olijf werkt à rato van 75 cent per half uur....
  Màààrrrrrrr er zal NIET gezegd worden dat we niet klantvriendelijk zijn :)
  Hoewel.... zelfs dàt gebeurt.....
• De ironie van deze "villa" versus het onderdakprobleem voor de daklozen in barre wintertijden. Dit nieuwsitem (bekijk het asjeblief even) werd ècht deze week uitgezonden. Het contrast kòn nauwelijks schrijnender.
  Maar... verder geen commentaar. Soms kan zelfs Olijf haar mond houden...

 De sneeuw op het eind van m'n werkweek maakte het aandachtopslorpende-klant-gedoe meteen weer goed. Ook m'n lekker warme huis maakt me blij, vooral wanneer ik thuiskom met twee verkleumde handen omdat ik zonodig nog even onder mama's motorkap moest kruipen om anti-vries bij te vullen. En tegelijk voel ik me even onbehaaglijk...omdat mijn condensatieketel zich te pletter stookt.. terwijl honderden buiten slapen onder kartonnen dozen .... bij 15 graden onder nul...

Gevonden!

Lehti gaf het al eerder toe. Mij interesseert het af en toe ook. Hoe "men" hier terecht komt.
Dat kan je zien, ja.

en dat doet lachen.
een greepje van de recentste zoektermen.

• 't stout kieken..... ik zoek uit hoe je daarmee bij mij terecht komt... en ontdek dat één van m'n veel gebruikte werkwoorden "kieken" is. Daar is nix stouts aan, maar de zoekterm brengt u (onder andere) bij mij. Nou ja... grote ontgoocheling voor de zoeker naar een stout kieken, neem ik aan :)
• ecologische voetafdruk van een marokkaan.... ik had het ooit over tomaten buiten seizoen en de ecologische voetafdruk daarvan. Maar die van een Marokkaan...???? Ik stel me daar geen vragen over :)
• testosteron olijven... tja... no comment :)

het maakt bijzonder weinig uit, al dat gegoogle. In het beste geval is het op een rare manier "interessant".

Hij heeft dan tóch beslist....

om te komen, die Winter.

Olijf begon al te wennen aan de idee dat we dit meteorologisch jaar géén winter zouden krijgen.
Ga maar effe na.

2011:
begin met een stevig strenge Winter.
Lente besliste maar meteen om voor Zomer door te gaan.
Zomer - onderhevig aan een stevige identiteitscrisis - deed alsof ie Herfst was.
Herfst - misnoegd door Zomer's gedrag - verkleedde zich in Zomer.
En Winter ... werd dan maar weer Herfst.

Samenvatting: 2011 had twee Zomers en twee Herfsten. (Oh bloody Hell... spelling checker heeft geen ènkel probleem met de meervoudsvorm van Zomer maar wèl met die van Herfst. Hulp graag?)

.... tot nu, dus.
Nu moet het ineens vooruit gaan.
Van flauwe Herfst naar Putteke Winter. Van +10°C naar -10 in enkele dagen.
En een vleugje sneeuw erover heen... omdat dat mooi is. En omdat we nog niet afgezien hebben dit jaar :)

Omdat de dieselwagen, die dit jaar de binnenkant van m'n garage nog niet gezien heeft, iedere dag langer hoest bij het starten, wilde ik graag tijdig op m'n hoofdwerkplaats arriveren vanavond.
Sinds afgelopen Zomer (de weerkundige, niet de chronologische) hebben "wij" een dienstwagen. Die ik MOET gebruiken voor de dienstverplaatsingen (lees: naar andere winkels).
Op één manier is m'n leven erop verbeterd. Sinds meneertje Dienstwagen er is, hoef ik niet langer vroeger te vertrekken wanneer ik naar de verste winkel rij. Want voor de prikklok is 9u 9u... ongeacht waar die prikklok staat.
Dus prikt Olijf nu alle dagen in de hoofdwinkel in en rijdt dan op kosten van de werkgever naar de volgende winkel. Moeten zij weten....
's avonds laat ik aan het toeval over. Heb ik veel te doen, dan werk ik door tot sluitingstijd en rij dan terug naar hoofdwinkel. Overuren. Valt het mee, dan rij ik alweer op kosten van de werkgever tijdig terug.

Vandaag vroeg om tijdige terugkeer. Had geen zin om moederziel alleen op de parking te staan met een auto die misschien of misschien niet dienst zou weigeren.
Helaas Pindakaas... dankzij de sneeuw duurde de rit (normaal half uurtje) nu 1 uur en 10 minuten.
Nog steeds te laat. Maar m'n eigen wagen wilde wel starten, dus dat viel mee.

En dat was dan het interessante verhaal van vandaag.
Alleen maar omdat ik - voor het "nageslacht" - enkele kiekjes op het net wilde gooien.
Die nu komen.

secundaire gemeentewegjes

semi-secundaire weg

de ene is al wat sneller dan de andere

hier mag je maar 50.... vandaag bleef ik daar eindelijk eens onder :)

Effe kijken hoe vast de hand is aan het verkeerslicht. Merk de moedige fietser op :)

Mijn straat, dik 2 uur na m'n eerste start

voetstappen... niet interessant... maar wèl nodig om m'n "tool" te halen...

eerste ingebruikname van de nieuwe sneeuwschop

weinig perfecte foto van een perfect sneeuwtapijtje

Meer dan twee uren rijden voor een tochtje dat onder normale omstandigheden niet méér dan 45 min vraagt onttrokken me niet aan een nieuwe taak: sneeuw ruimen. Ik scheurde van de honger maar de klus MOEST gebeuren.
Eind oktober voorzag ik me van een heuse sneeuwschop. Niet omdat ik zo graag sneeuw ruim of omdat ik het graag netjes hou (god wééééét dat "netjes" ergens achteraan in m'n woordenboek staat)... maar omdat sneeuw ruimen klaarblijkelijk een burgerlijke plicht is waaraan dient voldaan te worden op straffe van gemeentelijke boetes.

Het allerliefst laat ik alles liggen zoals het ligt... de sneeuw bedoel ik. Het heeft iets vredigs, iets stils. Iets gevaarlijks ook, als je erop uitglijdt.... maar het liefst laat ik hem liggen.
Maar dat mag dus niet. M'n medemens moet met een gevoel van veiligheid m'n voetpad kunnen gebruiken... en MIJN voetpad is lang. Enkele meters aan de voorgevel en enkele tientallen meters aan de zijkant. De "voordelen" van een halfopen bebouwing....

Achter het hoekje hoor ik het geschraap van een collega-sneeuwschop. En dus begint Olijf er ook maar aan. Zolang er geen manlief is die - naast het buitenzetten van de vuilniszak en het scheren van de haag - zich nuttig maakt met sneeuw ruimen, doet Olijf het zelf. Met spijt omwille van het perfect maagdelijke tapijt... maar het mòt.
Beter nù de sneeuw nog los ligt dan morgen, wanneer de winterwandelaars alles hebben platgetrapt... en de sneeuw - dankzij de voorspelde 10 à 15°C onder nul (!) - aan het voetpad vastgecementeerd is.

Half tevreden omdat ik een onbekende medemens een gebroken been (of erger: rug) bespaard heb, loop ik naar binnen, ontdoe me van m'n sneeuwschoenen en maak het knus.
Vandaag met een kop hete chocomel. Omdat dat gezellig is.

Ik voel een bijna oncontroleerbare drang om "Ooooo Dènneboom" te gaan zingen..... BIJNA.....:)