Kippenvel

Op weg naar huis gisteravond, nèt voor het thuiskomen... nèt één liedje lang van m'n voordeur verwijderd, hoorde ik een vrouwenstem "wat" zingen.
Iets Spaans, iets breekbaars.
Het nummer herkende ik, de stem niet.

Olijf is al lang niet meer mee met de laatste trends en muziekjes en daar maal ik ook niet om. Edoch, toen Shakira als zangeres werd genoemd, bloosde ik even van ongemak.
Ik hèb wat met namen. Als ze me niet aanstaan - om welke reden ook - dan zie ik het nut er niet van in om méér te weten te komen over de persoon achter de naam. Erg dom, sla me gerust om de oren (nee wacht, ik doe het voor u.... **pEts*... zo... klaar).

Om geen enkele aanwijsbare reden kon ik de naam Shakira niet lùchten. Misschien heeft het wat te maken met de trend om steeds "speciaal" te willen doen.  Zo heb ik ook een hekel aan namen als Shania (ons Sjanààja), Shaquille, Shana, Sharissa.... oh wacht... hier tekent zich duidelijk een patroon af.... :)

Hoe dan ook, Shakira klonk me zódanig slecht dat ik me nooit de moeite heb getroost om haar op welke manier dan ook op te zoeken. Geen idee hoe ze eruit zag, nog minder idee hoe ze klonk.

Tot ze me gisteren gedurende enkele minuten "pakte" en ik nadien tot m'n scha en schande moest ontdekken dat net zij me uit m'n lood had geslagen.

Intussen zijn we een dag verder, zakte de emotie van gisteravond weer tot een aanvaardbaar peil... en bekroop me de zin om het origineel op te zoeken. God zij dank voor YouTube, want Olijf is en blijft een cultuurbarbaar. Titel intikken et voilà: Francis Cabrel!

"Geheel willekeurig" pik ik uit het ruime aanbod het filmpje uit waar hij het publiek uitnodigt om mee te zingen. Dàt vind ik kippenvelmomenten: wanneer een massa onbekenden bij de eerste noten wéét om welk nummer het gaat.

Ik was niet in die zaal. Ik heb Cabrel nooit live gezien. Maar ik kreeg kiekeboelen. En een hint van overtollig oogvocht ook.

En nu: wat tekst.

Woorden die proberen los te wrikken wat al lang in Olijf broedt maar er maar niet uit wil komen.

Liefde. En de beleving ervan. Of net niet.

Net als de meeste mensen met een greintje observatievermogen hoor en zie ik dagelijks verhaaltjes van "anderen" om me heen. Virtueel of reëel, het doet er niet toe. Hoe zij "het" doen. Of net niet. Wat ze erbij voelen, wat ze erbij denken. Of ze er überhaupt wat bij denken of voelen. En hoe ze ook dààr mee omgaan.

En Olijf. Hetzelfde.

In m'n hoofd zit een oude bol wol. Van gedachten en emoties. U kent die bol. U heeft die wellicht ook (of ook niet, in welk geval: een welgemeende proficiat). Het leuke aan die bol is dat hij groeit met iedere nieuwe ervaring. Minpuntje is dat hij steeds verwarder wordt, moeilijker te ontrafelen en nog eens oneindig veel moeilijker om uit te leggen. Zoals dat bolletje waar de kat net iets te vaak mee heeft gespeeld. Het centrum één dikke knot en de randjes wat minder vast... maar desalniettemin ONontrafelbaar. Althans op eerste zicht.

U denkt: ze raaskalt. De trappers kwijt. Lult over bollekes wol. Alleen op een zaterdagavond tegen een computerscherm.

Maar terug naar Cabrel.

Moi je n'étais rien

mais voilà qu'aujourd'hui

Je suis le guardien 

du someil de ses nuits

je l'aime à mourir

etcetera etcetera

Ik vind het mooie woorden. Ze klinken mooi, vooral uit Cabrel's  mond.

Maar het gaat al snel botsen in Olijf.

Ik was niets... reutemeteut.... ik zie haar doodgraag

Het is niet fair om er slechts één passage uit te halen. Er staat nog zoveel meer in. Maar de "niets"-kwestie en de wonderbaarlijke vrouw die hem uit z'n zelfverklaarde niets-dom heeft gehaald... dat wringt.

En waarom wringt dat? 

Omdat Olijf zich levendig herinnert zelf ooit zoiets te hebben gedacht. Niet vóór, niet tijdens maar nà.

Nadat Mister-zoals-naderhand-bleek-Not-So-Right iets liet weten dat verdacht veel leek op "Ik neem m'n liefde terug. Jij mag die niet meer hebben. Ik vind dat jij daar geen recht meer op hebt". 

Waarna een mens als Olijf (en met mij vele anderen wellicht) zich voelt alsof de aarde onder haar voeten wordt opengereten en haar meezuigt in een eindeloos duistere en diepe put.

Na dàt.... "incident"... ging ik denken, écht geloven dat ik vóór hem niets was geweest.

Terwijl ik dat zeer zeker wèl was geweest. IETS dus. IEMAND. Olijf namelijk. Onmiskenbaar Olijf, met alle mooie en lelijke kantjes.

DAT wringt dus. Dat een mens op een punt kan geraken (en - zucht - daar verdomde lang kan blijven hangen) waarbij hij/zij wèrkelijk gelooft NIETS te zijn (geweest) zonder de liefde van die éne die niet in staat was voorbij een meningsverschil te kijken. Net van die éne die niet verder dan de wittebroodsweken geraakte. Net - met andere woorden - mede door toedoen van een mens die minder te bieden heeft dan de huis-tuin-en-keuken-vriend(in).

"Straffe toebak", kan uw Olijf u VANDAAG zeggen. 

Maar - shame on me - het heeft behoorlijk lang geduurd vooraleer ik dat voor mezelf en voor anderen kon toegeven.

Maar bon. DAT ligt dus in het verleden. En maar goed ook. Het heeft z'n zin gehad.

Hoe lang het ook heeft geduurd, het had z'n zin. Het was nodig. Om één en ander vanuit een ander oogpunt te bekijken enzo. Olijf - van kindsaf de eeuwige dromer - moest met beide voeten op de grond worden gezet en dat gebeurde zoals het gebeurd is. Ik noem het een zelfregulerend mechanisme.

Dat neemt niet weg, met alle denkerijen en rationaliseringen, met alle extra info waarmee ik mezelf de afgelopen jaren "gevoed" heb... dat het antwoord verder af lijkt dan ooit.

Over onzichtbare muren die je niet wil maar er tóch lijken te zijn, over voorzichtigheid die afremt, over te snel of net te traag vooruit gaan en nóg van die dingen. Die dingen die verstrikt zitten in dat bolleke wol.... en die ik dus nooit uitgelegd krijg. Kortom: over Liefde met de groote L :)

Links en rechts (of links en de àndere links) lees ik dat ik niet alleen ben met dat gefilosofeer over grenzen verleggen, dingen proberen en vooroordelen achterwege laten. Misschien is ook dàt goed.

Enfin. Het is een zootje. Een interessant zootje maar onmiskenbaar en zonder twijfel.... een zootje :)

Ik ga nog wat nadenken, terwijl m'n brood in de oven bakt. Maar dat is een volgende blog :)

......

Oh ja, voor alle duidelijkheid. Ik vind Cabrel's lied wondermooi..... mocht u twijfelen.
Heb vanavond "maar" een keer of 10 op de replay-knop geklikt :)